A esclerosis múltiple é unha enfermidade dexenerativa. Consiste nunha destrución da mielina (a
cuberta dos nervios) por un funcionamento anormal do sistema inmunitario, e ten
como consecuencia que os sinais do cerebro non chegan ao seu destino. Por iso
maniféstase de xeitos moi variados (problemas de visión, de coordinación, de
memoria, debilidade muscular, pinchazos, tics). Non ten cura e só pódense
prescribir terapias paliativas durante brótelos ou como mantemento. Por iso un
fármaco que supere a primeira fase dos ensaios en humanos é unha boa noticia
para os afectados (entre eles, dous millóns de europeos). E iso é o que
publicou este mércores na revista Neurology, Neuroimmunology &
Neuroinflammation un equipo da Asociación Americana de Neurología.
O traballo é só unha fase I, a que mide a seguridade do medicamento, e
quédalle un longo percorrido ata chegar ao uso clínico, pero ten un abordaje
novedoso, explican os autores. Ata agora, o que se intenta coas terapias para a
esclerosis múltiple é que non volva haber brotes (a enfermidade non actúa de
xeito continuo, senón que o fai por episodios intercalados con periodos de estabilidade).
Neste caso atopouse —polo menos nos ensaios con ratas— que se pode
interferir na actividade dunha proteína, chamada lingo-1, que bloquea o proceso
de reconstrución da mielina dos nervios. O anti-lingo-1, como se chamou ao
fármaco, impide esta actuación, o que levou en animais de laboratorio a unha
recuperación das funcións nerviosas. O ensaio en persoas, de momento, non
arroxou datos respecto diso. Nesta fase se reclutó a 72 persoas sas e a 47 que
tiñan a enfermidade nunha fase de non actividade ou con baixa progresión, e,
como é habitual nestes ensaios, dividíuselles en grupos para recibir placebo ou
diversas doses do medicamento, que se administra inxectado.
O resultado principal do estudo foi que non houbo efectos secundarios de
importancia. Pero, ademais, púidose determinar que cantidade de fármaco
permitía manter no sangue o nivel óptimo de anti-lingo-1 que se viu en animais
que permitían unha regeneración da mielina. Por iso Diego Cadavid, membro da
Asociación Americana de Neurología e do laboratorio Biogen que desenvolveu o
fármaco, mostrouse optimista: “Con estes resultados podemos empezar os ensaios
de fase II para ver si este fármaco pode restituír a mielina e ten efecto na
recuperación das funcións físicas e intelectuais”, dixo. Logo quedará un ensaio
a gran escala para afinar os protocolos e medir definitivamente a súa eficacia,
o que adoita levar anos, salvo que se decidise, como co ébola, que a situación
dos pacientes é tan desesperada que se aceleren os prazos ou, directamente,
sáltense estes pasos
Ainoha Gómez Cid 1ºD
No hay comentarios:
Publicar un comentario