lunes, 19 de mayo de 2014

Paleontólogos argentinos aseguran haber descubierto el dinosaurio más grande del mundo.

  Paleontólogos argentinos aseguran haber descubierto el dinosaurio más grande del mundo.

El dinosaurio más grande del mundo se ha descubierto en Argentina y pesaba 77 toneladas (el equivalente al peso de 14 elefantes africanos), medía 40 metros de largo. Es una nueva especie, que pertenece a los  saurópdos y forma parte de la familia de los titanosaurios (saurópodos gigantes). Aún no ha sido bautizado.
El gigante dinosaurio fue descubierto por un trabajador rural. También se han descubierto 200 huesos más. Por ello, ahora pueden estudiar muchos aspectos como su forma corporal, su crecimiento...
Según los investigadores, la nueva especie de dinosaurio vivió hace 100 millones de años. 

Pulse para ver el video

Esta es una imagen de un técnico al lado del fémur del dinosaurio más grande del mundo.
Fuentes: http://www.abc.es/ciencia/20140517/abci-dinosaurio-grande-argentina-201405171614.html
Oliver Fernández Sobrino; Nº7; 1ºBACH D.

Mercurio, arrincados os secretos do inferno

Un dos planetas menos estudados e enigmáticos do noso Sistema Solar, Mercurio, quedou completamente cartografiado, fotografiado no seu conxunto pola sonda espacial Messenger, que leva no espazo ao redor de 10 anos. Lanzada o 3 de agosto de 2004, para chegar a Mercurio tivo que sobrevoar a Terra o 1 de agosto de 2005. O impulso gravitatorio do noso planeta lanzouna a Venus, sobrevoándoo dous veces, o 24 de outubro de 2006 e o 5 de xuño de 2007. Ademais, antes de estabilizarse na órbita de Mercurio tivo que sobrevoar a este planeta en 2008 e 2009. O 18 de marzo de 2011 consiguiu entrar en órbita estable ao rededor de Mercurio.Unha nave debe ir a 104.607 kilómetros por hora para alcanzar ao planeta, o máis veloz de todos.

Mercurio, arrancados los secretos del infierno

É moito máis difícil e costoso mandar unha nave a Mercurio que ao resto dos planetas do Sistema Solar e un dos grandes problemas cos que se enfrontan os técnicos de este tipo de misións é a proximidade ao Sol de Mercurio. Un planeta como Mercurio, que resulta ser o máis pequeno do Sistema Solar e 2,6 veces menor ca Terra, ten moi pouca forza de gravidade, limitando moito a inserción en órbita dunha nave, ao que hai que sumar o intenso campo gravitatorio do Sol, que se atopa do planeta a solo 58 millóns de km. Un erro na aproximación da nave ao planeta levaríaa directamente ao Sol. Por iso, estas naves deben levar combustible extra para maniobrar. Ademais debe soportar o intenso calor do Sol, o bombardeo das partículas solares e ao estar exposta ás inmensas chamas solares, xa que está en primera liña de fogo, todo un reto.
A sonda Messenger localízase nunha órbita moi baixa sobre a superficie de Mercurio, de tal forma que a súa velocidade orbital é moi alta e as fotografías que toma da súa superficie realízanse a alta velocidade. Do contrario, sairían movidas. Messenger completou máis de 3.000 órbitas. Agora encóntrase a solo 200 km de altura sobre a superficie e completa unha volta cada 8 horas. Sitúase á metade de altura que a Estación Espacial Internacional.
Unha vez que se completase a cartografía de todo o planeta, con centos de miles de imaxes e da que descoñecíamos completamente o 60% da misma ata a chegada da sonda, Messenger dedicarase ao estudio científico da superficie do planeta ata o fin da misión, especialmente sobre a composición, magnetismo e gravidade.
Solo antes a sonda Mariner 10 puido chegar a Mercurio sobrevoándoo en tres ocasións; o 29 de marzo e o 21 de septiembre de 1974 e o 16 de marzo de 1975. Por primeira vez víamos Mercurio de cerca, cartografiando entre o 40 e o 45% da súa superficie e puidemos contemplar un mundo casi exactamente igual a nosa Lúa, completamente acribillado por cráteres. A parte que non foi explorada pola Mariner e sí pola Messenger, mostrounos un pouco máis do mesmo; cráteres formados nos primeiros momentos da creación do Sistema Solar, fai uns 4.000 millóns de anos, cando a choiva de cometas, asteroides e desfeitos era a tónica predominante no noso incipente sistema planetario.
O gran bombardeo que durou millóns de anos, denominado “bombardeo intenso tardío”, tivo consecuencias no noso Sistema Planetario. Algunhas teorías apuntan a que non existían os 8 planetas actuais, se non deceas deles, que foron destruidos por enormes impactos. Un dos planetas que se salvou de tan intenso bombardeo foi a Terra, que chocou cun planeta a metade de grande que ela. Quedou fundida na súa totalidade e tras o impacto, unha parte da Tierra e do planeta que colisionou saltou ao espazo, para logo unirse e formar a Lúa.
O gran bombardeo inicial faise patente non só en Mercurio ou a Lúa, se non en todos os planetas e satélites que non teñen atmósfera ou unha actividade xeolóxica que limpe esas pegadas do pasado. Hai corpos de poucos km de diámetro que están completamente cubertos de cráteres, o que nos da unha idea da intensa choiva de escombros que caiu por todas partes do noso Sistema Solar.


Fontes:  http://www.abc.es/ciencia/20140519/abci-mercurio-secretos-infierno-201405191056.html



Martín González Fernández 1ºbach A


                                                                                                          

Canibalismo en Atapuerca

Foi no nivel TD6 -2 do xacimiento de Gran Dolina, onde se atoparon os primeiros restos Homo antecessor con sinais de canibalismo. Dende aquelas voltáronse a atopar novas marcas nos osos e novas investigacións dan luz a este comportamento.
Unha nova investigación publicada na revista Quaternary Science Reviews explica que a practica do canibalismo realizábana grupos que quedaban longo tempo na mesma estancia para controlar os recursos. Un dato interesante da investigación revela que os grandes carnívoros que se atopaban no entorno non se achegaban a Gran Dolina. As investigacións baseáronse no estudo dos osos atopados e nas súas marcas. Grazas a isto descobreuse que os carnívoros sociais somentes entraban nas covas cando o Homo antecessor nom estaba alí e comía os restos destes. Ao final,Saladié, investigadora do IPHES conclúe: "Estos rasgos poñen aos homininos do Pleistoceno Inferior Europeo na parte superior da cadea alimentaria e indican que eles poderían controlar os recursos animais, incluso cuando os carnívoros estaban polos alrededores". http://www.agenciasinc.es/Noticias/El-canibalismo-en-Atapuerca-servia-para-controlar-los-recursos-ante-otros-grupos-de-la-misma-especie María Laborda Iglesias, 1ºBACH. A