miércoles, 14 de noviembre de 2012

ATOPADA A ESTRELA MÁIS PRÓXIMA AO BURATO NEGRO DA VÍA LÁCTEA

A famosa estrela atopada chámase S0-102 e tarda 11,5 anos en completar a súa órbita ao redor do burato negro do centro da nosa galaxia chamado Sagitario A.
Localizouse dende o observatorio W.M. Keck en Hawai grazas a un archivo de imaxes de alta resolución obtidas nos últimos dezasete anos.

Esta investigación que están realizando diversos científicos de EEUU, Canadá e do CSIC en España axudará a coñecer como funciona a lei da gravedade en entornos extremos e coñecer con máis profundidade os buratos negros supermasivos.

Conta o científico Schödel ( traballador do CSIC) que agora que se coñecen dúas estrelas con orbitas próximas ao burato negro podese comprobar a teoría da relatividade xeral baixo condicións de gravedade extrema.

A outra estrela coñecida que orbita ao redor de Sagitario A chámase SO-2.
O científico xa nombrado antes Schödel, desarrollou un método de análisis da imaxen que permite detectar estrelas que antes pasaban desapercibidas. Grazas a este método puidemos seguir a órbita da SO-102 durante dez anos.
Os buratos negros constitúen un bo entorno para verificar o efecto da curvatura do espazo-tempo que é a causante dos efectos gravitatorios que rixen o movemento dos corpos.


AS ESTRELAS EN RELACIÓN CO BURATO NEGRO

As estrelas SO-2 e SO-102 debuxan órbitas elípticas ao redor de Sagitario A, pero créese que non son elipses pechadas xa que o movemento destas á afectado pola curvatura espazo-tempo que provén do burato negro e causa que a órbita non termine de pecharse.
Non se pode medir desviación na SO-2 porque a masa deses corpos contribue ás alreración da órbita. Precisábanse polo menos dúas estrelas coas que poder medir a alta precisión para entender os efectos da Relatividade Xeral e o da masa ao redo de Sagitario A.

Medir os efectos da gravedade sobre as órbitas estelares é moi ineresante porque a gravedade é a menos coñecida das catro forzas fundamentais. –Schödel.


ENTREVISTA DE VOZ A XABIER BARCONS

Adxunto unha entrevista de voz na que Xabier Barcons, presidente do consello do observatorio europeo Austral, nos fala sobre este tema. MOI INTERESANTE!!!


FONTES DE INFORMACIÓN



Sara Fernández Álvarez 1º Bach - A


Un planeta cun clima similar á Terra

Un grupo de astrónomos confirmou a existencia dun planeta coñecido como HD 40307g similar á Terra na "zona habitable", arredor dunha estrela non moi diferente á nosa na constelación Pictor.

Astrónomos europeos e norteamericanos descubriron a so 42 anos luz de distancia, bastante cerca en termos astronómicos, un novo planeta extrasolar que pode reunir as condicións favorables para albergar vida. Esta superterra, que ten sete veces a masa do noso mundo, parece dispoñer dun clima similar ao da Terra, unha atmosfera estable e quizais auga líquida, xa que se encontra á distancia adecuada da súa estrela, o que se chama zona de habitabilidade. Recibe unha cantidade de enerxía moi parecida á que nos recibimos do Sol e ademais, se os científicos non están equivocados, cumple con patróns de día e noite.
O autor principal do traballo, Mikko Tuomi, sinalou que, foron capaces de identificar outros tres planetas filtrando as sinais falsas emitidas pola actividade estelar. Para logralo utilizaron novas técnicas de análise de datos, como o uso da lonxitude de onda coma un filtro para reducir a influencia da actividade na sinal emitida pola estrella. De esta forma, aumentaron a súa sensibilidade, permitíndolles detectar tres novos planetas superterras arredor da estrela anana HD 40307, xa coñecida.
A distancia entre o Kepler 22-b e o seu sol é 15% menor ca distancia entre a Terra e o sol, mentres o seu ano dura uns 290 días. Sen embargo, o seu sol emite un 25% menos de luz, o que mantén o clima temperado do planeta. Esto favorecería a existencia de auga líquida e dunha atmosfera estable para soportar a vida. Por si fora pouco, os astrónomos cren probable que o novo mundo xire sobre o seu propio eixe a medida que orbita arredor da estrela creando un efecto diúrno e nocturno, o que favorece un entorno similar ao que nós disfrutamos aquí na Terra.
Os resultados suxiren que os planetas cuxos tamaños oscilan entre o da Terra e catro veces o da Terra -as chamadas superterras- poden ser máis comúns do que se cre.

Enlaces:



Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Glogster Edu "Bosón de Higgs"

Francisco Rodríguez Valencia    1º Bach "A"

Detectores de tormentas solares, sí, existen

Una tormenta solar es una perturbación temporal de la temperatura terrestre. Las responsables de este suceso son las explosiones solares. ¿Qué ocurre en una de estas explosiones? En el Sol, de forma constante, se generan protuberancias que están atadas magnéticamente a la superficie del astro. Éstas, al estar más frías que la superficie del Sol, se vuelven inestables, y eyectan gases hacia el espacio, lo que se denomina viento solar. En épocas de máximos solares, las "manchas oscuras" indican las regiones más frías y con gran intensidad magnética, esto provoca que las eyecciones de gas sean mayores y más frecuentes.
   Este viento solar está cargado de protones e iones que recorren el espacio contenidos en una especie de burbuja magnética. Cuando la Tierra se encuentra en la trayectoria de estas burbujas tiene lugar una tormenta solar.

 Explicación gráfica de una tormenta solar
   
   Esto supone un peligro para los astronautas que se encuentran en el espacio y para los satélites que orbitan alrededor de nuestro planeta. Recientemente, investigadores de EEUU y Corea del Sur han desarrollado un sistema de alerta capaz de predecir con tres horas de antelación la llegada de la radiación procedente de las tormentas geomagnéticas.
   Desde el momento de la explosión solar, la primera oleada de radiación tarda en llegar a la Tierra menos de diez minutos. La parte de la radiación de mayor peligro es la compuesta por las partículas más pesadas, que aparecen tiempo después. De esta forma, los científicos, al estudiar las primeras partículas que alcanzan el campo magnético terrestre, pueden predecir la intensidad de las posteriores, que son las más dañinas.
   
Detector de tormentas solares

   Todo esto no se podría llevar a cabo sin los datos aportados por dos monitores de neutrones, situados desde hace ya algunos años en el Polo Sur. Son los grandes detectores de tormentas solares.




Fuentes de información:
"Muy Interesante", nº 378, noviembre 2012
Francisco Rodríguez Valencia, 1º Bach "A"


Pregunta


Por que e para que 12 voluntarios están a piques de pasar 21 días na cama, tombados coa cabeza por baixo da horizontal?

Descubren un nuevo planeta en la via lactea


Un equipo de astrónomos ha identificado lo que parece ser un planeta perdido vagando por el espacio. Se trata del sorprendente hallazgo del mejor candidato encontrado hasta el momento de un mundo solitario, que flota libremente sin girar alrededor de una estrella anfitriona. Además, sitaudo a cien años luz de distancia, es el objeto de este tipo más cercano al Sistema Solar. Esta relativa proximidad y la ausencia de una estrella brillante muy cercana a él, han permitido a los investigadores estudiar su atmósfera con gran detalle.
Los planetas errantes vagabundean por el espacio sin estar sujetos a la órbita de ninguna estrella. Ya se han encontrado antes posibles ejemplos de este tipo de cuerpos, pero, al no conocer sus edades, los astrónomos no podían saber si se trataba de planetas o de enanas marrones, estrellas «fallidas» que perdieron la masa necesaria para desencadenar las reacciones que hacen brillar a las estrellas.
Pero ahora, con la ayuda del telescopio VLT  del Observatorio Europeo Austral  y el Telescopio Canadá-Francia-Hawaii, los astrónomos han descubierto un objeto, denominado CFBDSIR2149, que parece formar parte de un grupo cercano de estrellas jóvenes conocido como Asociación estelar de AB Doradus, el grupo de este tipo más cercano al Sistema Solar. Sus estrellas van a la deriva, juntas por el espacio, y se cree que se formaron al mismo tiempo. Si el objeto está asociado a este grupo en movimiento —y por tanto es un objeto joven— es posible deducir aún más cosas sobre él, incluyendo su temperatura, su masa, y de qué está compuesta su atmósfera. Hay una pequeña posibilidad de que la relación con esta asociación estelar sea fortuita.
El lazo entre el nuevo objeto y la asociación estelar es la clave que permitirá a los astrónomos deducir la edad del nuevo mundo descubierto. Se trata del primer objeto de masa planetaria aislado identificado en una asociación estelar, y su relación con este grupo lo convierte en el candidato a planeta errante más interesante de los identificados hasta el momento.
Una mosca frente a un faro
«Buscar planetas alrededor de sus estrellas es similar a estudiar una mosca sentada a un centímetro de un distante y potente faro de un coche», afirma Philippe Delorme (Instituto de planetología y astrofísica de Grenoble, CNRS/Universidad Joseph Fourier, Francia), investigador principal del nuevo estudio. «Este objeto errante cercano nos da la oportunidad de estudiar la mosca con detalle sin la deslumbrante luz del faro estorbándonos».
Se cree que estos planetas solitarios se forman, bien como planetas normales que han sido expulsados del sistema que los albergaba,bien como objetos solitarios como las estrellas más pequeñas o enanas marrones. «Estos objetos son importantes, ya que pueden ayudarnos tanto a comprender más sobre cómo pueden eyectarse planetas de sistemas planetarios, como a entender cómo objetos muy ligeros pueden resultar del proceso de formación de una estrella», afirma Philippe Delorme. «Si este pequeño objeto es un planeta que ha sido eyectado de su sistema original, saca de la nada la asombrosa imagen de mundos huérfanos, a la deriva en el vacío del espacio».
Estos mundos podrían ser comunes y tal vez tan numerosos como las estrellas normales. «Es necesario seguir trabajando para confirmar si CFBSIR2149 es un planeta errante», concluye Delorme. «Este objeto podría usarse como banco de pruebas para comprender la física de cualquier exoplaneta similar que se descubra con los futuros sistemas especiales de imagen de alto contraste».

     Cobelas Vázquez , Yoel   1 Bach A