martes, 13 de mayo de 2014

A fusión dos glaciares da Antartida é irreversible

  Uns pingüíns na Antártida. 

O colapso dos glaciares na extensa rexión de xeo da Antártida occidental parece inevitable. Dous equipos científicos independentes pero traballando sobre a mesma zona chegan á mesma conclusión de que o proceso, que se pode acelerar no futuro, empezou xa. A boa noticia, dice a revista Science, donde se da a coñecer unha das investigacións, é que aunque a palabra colapso implique cambio rápido, o escenario máis veloz é de 200 anos, e o máis lento, de 1.000. Pero a mala noticia é que ese colapso é inevitable. E tal é a cantidade de xeo acumulado na Antártida occidental, que a súa fusión provocaría unha elevación do mar de 1,2 metros.
Aunque os procesos implicados son complexos, os científicos sinalan como principal desencadeante ao fluxo de augas máis quentes en torno ao continente branco. “Hasta ahora cando víamos o adelgazamento [dos glaciares] non sabíamos si se ralentizaría máis tarde, de modo espontáneo ou por algún efecto de retroalimentación”, sinala Ian Joughin, glaciólogo da Universidade de Washington e líder do grupo que da a coñecer os seus resultados en Science esta semana. “Non hai un auténtico mecanismo de estabilización que podamos ver”, añade.
A Antártida é un escollo especialmente difícil para os científicos do cambio climático, onde múltiples factores entrecruzanse e influen mutuamente. Non é o aumento da temperatura do aire alí o que produce as alteracións, se non o calentamento das augas oceánicas, os cambios nos rexímenes de ventos que as empuxan hacia as costas xeadas, a dinámica propia dos glaciares, etcétera. En concreto, sobre a estabilidad dos glaciares da rexión occidental hai debates dende fai tempo.
Joughin e os seus colegas centráronse  nun glaciar en concreto, o Thwaites, para investigar a sua sensibilidade á fusión producida polo quentamento do mar e a sua estabilidade. Combinan datos de satélite cun modelo avanzado desenrrolado por eles que, de entrada, reproduce con rigor a evolución desa masa de xeo nos últimos 18 anos, o que valida a sua fiabilidade. Logo  deixaron correr a simulación hacia o futuro en distintos escenarios de velocidad de fusión do xeo, dependendo da cantidade de quentamento. No peor dos casos, o ritmo de pérdida de xeo  mantense moderado durante os próximos 200 anos e entonces empeza a fase acelerada de colapso; no caso máis conservador, aplazase o proceso a 1.000 anos, pero os investigadores sinalan que o escenario máis probable se sitúa entre 200 e 500 anos.
Prazos similares encontra o outro equipo de científicos, liderado por Rignot e que da a coñecer os seus resultados na revista Geophysical Research Letters. Eles ocuparonse de seis glaciares dea Antártida occidental, incluido o Thwaites. A súa conclusión é contundente: “Pasaron o punto de non retorno”.
A enorme extensión xeada desa zona do continente branco está en declive irreversible e non hai obstáculos que impidan a fusión dese xeo no océano, fusión que está sendo máis rápida do que se cría hata ahora. Estos glaciares xa contribuen en gran medida á subida do nivel do mar que se está rexistrando no planeta, dado que aportan casi tanta auga ao océano anualmente como toda a capa xeada de Groenlandia, apuntan.

 “O colapso deste sector da Antártida parece imparable e o feito de que o retroceso dos glaciares estese producindo simultáneamente nun área tan grande suxiere que está desencadeado por unha causa común, como o incremento da cantidade de calor oceánico baixo as partes flotantes dos glaciares, así que parece inevitable o fin deste sector”, conclue Rignot.
Enlace:
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/05/12/actualidad/1399919277_756639.html

Pablo González Vázquez     1ºC  Bach.