Uns pingüíns na Antártida.
O colapso dos glaciares na extensa
rexión de xeo da Antártida occidental parece inevitable. Dous equipos
científicos independentes pero traballando sobre a mesma zona chegan á mesma
conclusión de que o proceso, que se pode acelerar no futuro, empezou xa. A boa
noticia, dice a revista Science, donde se da a coñecer unha das investigacións, é que
aunque a palabra colapso implique cambio rápido, o escenario máis veloz é de
200 anos, e o máis lento, de 1.000. Pero a mala noticia é que ese colapso é
inevitable. E tal é a cantidade de xeo acumulado na Antártida occidental, que a
súa fusión provocaría unha elevación do mar de 1,2 metros.
Aunque os procesos
implicados son complexos, os científicos sinalan como principal desencadeante
ao fluxo de augas máis quentes en torno ao continente branco. “Hasta ahora cando
víamos o adelgazamento [dos glaciares] non sabíamos si se ralentizaría máis
tarde, de modo espontáneo ou por algún efecto de retroalimentación”, sinala Ian
Joughin, glaciólogo da Universidade de Washington e líder do grupo que da a
coñecer os seus resultados en Science esta semana. “Non hai un auténtico
mecanismo de estabilización que podamos ver”, añade.
A Antártida é un escollo especialmente
difícil para os científicos do cambio climático, onde múltiples factores
entrecruzanse e influen mutuamente. Non é o aumento da temperatura do aire alí
o que produce as alteracións, se non o calentamento das augas oceánicas, os cambios
nos rexímenes de ventos que as empuxan hacia as costas xeadas, a dinámica
propia dos glaciares, etcétera. En concreto, sobre a estabilidad dos glaciares
da rexión occidental hai debates dende fai tempo.
Joughin e os seus
colegas centráronse nun glaciar en
concreto, o Thwaites, para investigar a sua sensibilidade á fusión producida
polo quentamento do mar e a sua estabilidade. Combinan datos de satélite cun
modelo avanzado desenrrolado por eles que, de entrada, reproduce con rigor a
evolución desa masa de xeo nos últimos 18 anos, o que valida a sua fiabilidade.
Logo deixaron correr a simulación hacia
o futuro en distintos escenarios de velocidad de fusión do xeo, dependendo da
cantidade de quentamento. No peor dos casos, o ritmo de pérdida de xeo mantense moderado durante os próximos 200
anos e entonces empeza a fase acelerada de colapso; no caso máis conservador, aplazase
o proceso a 1.000 anos, pero os investigadores sinalan que o escenario máis
probable se sitúa entre 200 e 500 anos.
Prazos similares encontra o outro
equipo de científicos, liderado por Rignot e que da a coñecer os seus
resultados na revista Geophysical
Research Letters. Eles ocuparonse
de seis glaciares dea Antártida occidental, incluido o Thwaites. A súa conclusión
é contundente: “Pasaron o punto de non retorno”.
A enorme extensión xeada desa zona do
continente branco está en declive irreversible e non hai obstáculos que impidan
a fusión dese xeo no océano, fusión que está sendo máis rápida do que se cría
hata ahora. Estos glaciares xa contribuen en gran medida á subida do nivel do
mar que se está rexistrando no planeta, dado que aportan casi tanta auga ao
océano anualmente como toda a capa xeada de Groenlandia, apuntan.
“O
colapso deste sector da Antártida parece imparable e o feito de que o retroceso
dos glaciares estese producindo simultáneamente nun área tan grande suxiere que
está desencadeado por unha causa común, como o incremento da cantidade de calor
oceánico baixo as partes flotantes dos glaciares, así que parece inevitable o
fin deste sector”, conclue Rignot.
Enlace:
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/05/12/actualidad/1399919277_756639.html
Pablo González Vázquez 1ºC Bach.