O robot ‘Curiosity’ cumpre un ano marciano: 687 días terrestres

O robot Curiosity cumpre hoxe un ano marciano, que equivale a 687 días terrestres. Desde o seu aterrizaje o sete de agosto de 2012 no cráter Gale do planeta veciño, o vehículo percorreu 7,9 quilómetros e agora atópase en plena travesía cara á base do monte Sharp, ao pé de cuxa ladera podería chegar cara a finais de ano. O descenso do robot en Marte foi apoteósico, cunha nova estratexia para chegar ao chan que supoñía, como dixeron os enxeñeiros, sete minutos de terror, tal era a complejidad e risco da operación. Pouco despois, cos seus equipos activados e os instrumentos de análises e recoñecemento listos, comezou a exploración científica da zona. Como recapitula a NASA con ocasión do seu primeiro ano marciano, o Curiosity puido cumprir enseguida o obxectivo científico fundamental da misión ao lograr determinar que na zona de descenso fluíu auga no pasado remoto do planeta e que sería unha contorna apta para a vida, posiblemente con condicións favorables para a existencia de formas microbianas.

Outro achado importante que destaca a axencia espacial estadounidense, ten que ver co metano na atmosfera marciana, que é escasísimo, si é que hai algo, e o metano é un gas que se pode producir biológicamente. Antes das análises realizadas con este vehículo do Jet Propulsión Laboratory (California), había un vivo debate na comunidade científica achega da abundancia ou non de metano en Marte. O robot leva unha estación meteorolóxica española, a REMS, que envía diariamente os parámetros do tempo marciano.

O Curiosity analizou rocas e areas, fixo perforaciones no chan para extraer mostras e tomou e enviado moitas fotografías (de panoramas do cráter Gale e de detalles da contorna interesantes para os científicos).

Desde mediados de maio, o vehículo automático percorreu un quilómetro e medio en 23 xornadas de viaxe. Os científicos elixiron unha depresión nunha fronte de dunas para achegarse ao monte Sharp, a uns 3,9 quilómetros do punto en que se atopa actualmente. Alí queren que o robot analice mostras nas capas geológicas para pescudar como sería a contorna marciano no pasado e a súa evolución, sobre todo a súa habitabilidad.

O Curiosity, cos seus case oito quilómetros percorridos, está aínda lonxe do récord absoluto de desprazamento  dun robot polo chan marciano. O seu predecesor en Opportunity, que chegou en 2004 ao planeta vermello e que aínda funciona, acumulaba 38,7 quilómetros o xaneiro pasado, cando cumpriu unha década percorrendo o chan de Marte. O seu gemelo Spirit levaba 7,7 quilómetros cando deixou de comunicarse coa Terra, en marzo de 2010, e concluíu a súa misión.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/06/24/actualidad/1403630897_705123.html

Ainoha Gómez Cid 1ºBach

Unha arma nova para buscar vida extraterreste

Os científicos que buscan vida extraterrestre contan, a partir de agora, cun arma nova. E moi poderosa, segundo afirman os seus creadores nun artigo recentemente publicado en PNAS. Trátase dun novo modelo, o máis refinado de cantos existen, para identificar formas de vida en planetas fose do Sistema Solar. foi posto a punto por un equipo do University College, de Londres e céntrase no metano, a máis simple de todas as moléculas orgánicas e unha pista capaz de delatar a posible existencia de vida.


O que fixeron os investigadores é desenvolver un novo espectro para o metano "quente", o que na práctica permitirá detectar a molécula a temperaturas moi superiores ás que se dá na Terra (ata uns 1.200 grados), algo que ata agora resultaba imposible.


Para pescudar de que está feito un planeta remoto en órbita dunha estrela afastada, os astrónomos adoitan analizar o modo en que a atmosfera dese planeta absorbe as diferentes cores da luz do seu sol e comparan despois os datos obtidos cun modelo, ou espectro, que permite identificar a natureza das diferentes moléculas presentes.


Segundo Jonatjan Tennyson, coautor do estudo, "os actuais modelos do metano están incompletos e levan a subestimar gravemente os seus niveis nos diferentes planetas nos que se efectúa a medición. Podo asegurar que o noso novo modelo terá un gran impacto para o estudo futuro de planetas e estrelas frías fose do noso Sistema Solar, e axudará aos científicos a identificar neles signos de vida extraterrestre".

O estudo describe como os investigadores utilizaron un dos superordenadores máis avanzados de Gran Bretaña, o da Universidade de Cambridge, para calcular preto de dez mil millóns de liñas espectroscópicas diferentes. Cada unha delas reflicte unha cor distintiva no cal o metano pode absorber luz. A nova lista de liñas é 2.000 veces maior que calquera outra existente, o que significa que pode ofrecer información moito máis precisa nunha ampla gama de temperaturas ás que ata agora ninguén conseguira levar a cabo medicións.

http://www.abc.es/ciencia/20140616/abci-arma-nueva-para-buscar-201406161007.html

Ainoha Gómez Cid  1ºBach.D.

Dinosaurios, nin frío nin calor

• 1
• 2

Unha das grandes preguntas que expertos en dinosaurios se plantearon durante moito tempo ten que ver co seu metabolismo. Durante máis de 50 anos os científicos intentaron saber se se trataba de animais de sangue fría ou quente. Unha pregunta que para os ignorantes pode non ter demasiada importancia, pero cuxa resposta podería servir, para saber se eran máis parecidos ás actuais lagartixas ou ós elefantes.

Medir a temperatura corporal dos dinosaurios demostraría se se movían de forma lenta e pesada como os reptís, ou rápida e áxil como as aves. Esto depende en gran medida de se foron animais de sangue fría ou quente, e é o que analiza o artigo publicado polo equipo de John M. Grady, da Universidade de Novo México, no último número da revista Science.

A súa conclusión é que estaban a medio camiño entre os ectotermos e os endotermos. Trataríase polo tanto dun grupo de animais denominados mesotermos (entre uns 15 e 20 grados centígrados de temperatura) entre os que se encontran algunhas tartarugas, tiburóns e os atúns.

Neste estudio John M. Grady presenta un novo método para analizar o metabolismo de taxóns extintos, baseándose non só na tasa de crecemento, como os aneis de crecemento anuais en fósiles, senón que tamén teñen en conta as tasas metabólicas, baseándose en patróns de crecemento ontoxenético, é dicir, os cambios no tamaño corporal conforme un animal crece desde que nace e ata que é adulto.

Para analizar estas relacións entre o crecemento e a tasa metabólica nos dinosaurios, os investigadores usaron unha serie de datos comparativos, abarcando un amplio espectro de máis de 400 vertebrados tanto extintos como existentes na actualidade. A súa conclusión final foi que o metabolismo dos dinosaurios está a medio camiño entre a ectotermia e endotermia, ou o que é o mesmo, estaría entre os animais de sangue fría e os de sangue quente, máis cercanos ós mesotérmicos como o atún, os tiburóns lámnidos ou a tartaruga laúd.

No estudo chegase á conclusión de que a diferenza dos animais endotermos, que manteñen una temperatura media de 37 grados no caso dos mamíferos e de uns 39 no caso das aves, os dinosaurios tiñan una temperatura corporal lixeiramente superior á temperatura ambiente, pero non tan alta como os endodermos. En determinadas ocasións dependerían do calor metabólico xerado internamente para mantener a súa temperatura corporal, pero noutras dependerían da temperatura ambiente para manter a súa calor corporal.

O traballo publicado en Science podería axudar a outros científicos a entender mellor como eran os ecosistemas do Mesozoico e estimar como era a tasa metabólica doutros animais deste período cuxas características metabólicas seguen sen estar claras.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140614/abci-dinosaurios-parecian-tiburones-actuales-201406131358.html 

                                                                                           David Serantes                                                                                                          1 Bac D

As sentinelas do cambio climático

A capa de xeo da Antártida Occidental contráese de xeito irreversible... pero o mar de xeo do Ártico aumenta sorprendentemente no verán de 2013. A temperatura da superficie do mar mantense estable durante unha década... aínda que hai indicios de que a calor se está a concentrar nas profundidades. Os científicos advirten que hai que dar por resolto o debate e pasar á acción, pero rara é a semana que dous ou máis noticias contraditorias sobre o cambio climático saltan a grandes titulares e volven alimentar o escepticismo na opinión pública e na clase política.
A Axencia Espacial Europea (ESA) intentou terzar onte na polémica cunha nova visión do cambio climático: a ofrecida pola frota de satélites Sentinel. Dende o seu miradoiro a 700 quilómetros en órbita, as «sentinelas» vixiarán a perpetuidade a capa de xeo nos polos, a suba do nivel do mar ou a concentración de gases invernadoiro na atmosfera.
O Sentinel 1, lanzado o pasado mes de abril, ofreceu xa unhas poderosas imaxes das inundacións en Namibia e do glaciar das illas dos Piñeiros, que perdeu unha 32 quilómetros cúbicos de xeo en menos dunha década. A nova xeración de satélites, segundo a ESA, servirá non xa só para ofrecer datos que avalen o cambio climático, senón para previr secas e inundacións, responder aos desastres naturais ou avaliar o impacto do cambio de usos na terra.
Christopher Merchant, da Universidade de Reading falou do «quentamento dos mares». Malia recoñecer que a temperatura global na superficie mariña se mantivo estable na última década,Merchant destacou como os océanos poden estar a almacenar a calor nas augas intermedias, o que pode disparar o aumento do nivel do mar a medio prazo.
Outro satélite da ESA, CryoSat, deseñado especificamente para monitorizar as rexións xeadas da Terra, certificou en outubro pasado o sorprendente aumento nun ano dun 50% na capa de xeo do Ártico, ata chegar aos 9.000 quilómetros cúbicos. Andrew Shepherd, da Universidade de Leeds, recoñeceu que a «boa noticia» non reflicte de momento un cambio na tendencia a longo prazo, sobre todo tendo en conta que o «mar de xeo» do Ártico contaba con 20.000 quilómetros cúbicos nos anos 80.
Mark Walport, un dos maiores asesores científicos do Goberno de David Cameron, fixo pola súa banda onte unha chamada á clase científica para deixar atrás o debate sobre o quentamento do planeta e pasar directamente a avaliar o impacto e as solucións. «O cambio climático está a suceder e os humanos estamos a contribuír dun modo significativo», dixo Walport. «Os científicos deberían estar xa a falar claramente das opcións. O debate debe moverse do que imos facer ao como o imos facer», asegurou.

FONTES: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/06/14/539b34d3268e3e46408b4588.html

A POBLACIÓN DE MEDUSAS AUMENTA POLO CO2

Os mares e océanos son un dos sumidoiros de carbono máis grandes do planeta. 

A metade do CO2 de orixe antropogénico, aquel que non se produciría de non ser pola man do home, concéntrase na atmosfera; a outra está almacenada entre os bosques e as masas de auga. Pero este secuestro de carbono dos mares e océanos está causando estragos na biodiversidade submarina, xa que o dióxido de carbono disólvese en contacto co auga do mar transformándose en ácido.

Só nos últimos 30 anos, a acidificación do Mediterráneo aumentou un 10%; e de manterse o nivel de emisións de CO2 á atmosfera, nas próximas catro décadas podería crecer un 30%, segundo revela o estudo MedSea, financiado pola Comisión Europea.

 Este proceso ameaza a biodiversidade do mar e a economía de sectores tan potentes na rexión mediterránea como o turismo e a pesca pola redución de peixes e moluscos e o aumento de medusas.

Para máis información entra no seguinte hipervínculo:http://ccaa.elpais.com/ccaa/2014/06/12/catalunya/1402574364_452305.html

ALUMNO:DANIEL SÁINZ NÓVOA

CURSO:1 BACH D

Nº24

O tesouro non estaba na mar

O tesouro da Mercedes tiña todos os elementos dunha boa historia: uns modernos piratas que se facían cunha gran carga de prata e ouro español e transportábano en segredo desde Gibraltar a Estados Unidos; o relato dun asalto naval que acabou metendo a España nunha nova guerra contra os ingleses que anunciaría o desastre de Trafalgar; os dramas dos pasaxeiros daquel barco afundido e os recordos dos seus descendientes; historias de arqueólogos, buscadores de tesouros e pistas escondidas en miles de legajos e arquivos históricos; e por suposto, un larguísimo litixio de case seis anos que enfrontou á empresa Odyssey e a España onde os letrados de ambas partes usaron todas as estratexias posibles para convencer a un xuíz de Florida dos seus dereitos sobre o tesouro. Esa aventura é o caso Odyssey ou o caso da Mercés,como prefira chamarse a esta historia, e todo iso pode verse nas exposicións que agora se inauguran.

Pero eses elementos taparon dalgún xeito outras historias menos novelescas aínda que de consecuencias máis importantes. Para empezar, o caso puxo sobre a mesa un debate sobre dous modelos de arqueología. O de Odyssey, liberal e lucrativo, baséase no dereito de rapiña, unha vella lei marinera que concede o estatus de propietario a aquel que atopa algo no mar. A empresa conta con tecnoloxía e bos arqueólogos, pero sempre puxo os fins lucrativos por encima da ciencia. Mentres tanto, o modelo de España, máis centrado no público, antepon a defensa do patrimonio e aínda que considera lexítima a procura arqueológica de pecios, sempre que non se comercie con eles, ten poucos medios ao seu alcance para rescatar restos de naufragios e levalos finalmente a un museo.

Moitos arqueólogos falan da necesidade de atopar un punto intermedio entre estes dous modelos, algo que fixese posible que a iniciativa privada puidese rendibilizar os custosos investimentos que require achar un pecio ao mesmo tempo que se protexe o patrimonio subacuático.

Ese era, en parte, o modelo que vendía Greg Stemm. O cofundador de Odyssey apostouno todo por convencer ao mundo e aos xuíces de que a súa empresa facía compatible a procura de yacimientos coa rentabilidad. Gastou millóns en avogados, en expertos e máquinas para localizar e extraer os tesouros. O éxito da súa aposta pasaba polo tesouro da Mercés. Si os xuíces de Tampa dábanlle os dereitos do achado, sentiríase apoiado para buscar, sacar e explotar comercialmente os tesouros de calquera nación perdidos en augas internacionais.

 

O seu soño se desmoronó o día que o xuíz Mark Pizzo deu a razón a España. A contundencia coa que o fixo —falando das vítimas do naufragio e deixando moi claro que A Mercés era un buque de guerra español— deixou pouco marxe á empresa de cazatesoros para continuar co seu negocio.

A decisión do xuíz non só apoiou o traballo dos avogados de España e sentou jurisprudencia ante potenciais expolios. Serviu para demostrar que hai un bo grupo de científicos, historiadores e técnicos españois capaces de facer ben o seu traballo, sen alharacas, e atopar en moi pouco tempo probas para demostrar que só España tiña dereito sobre o seu pasado naval.

Tamén hai leccións que sacar. Si Odyssey non extraese o tesouro, a historia da Mercés coñeceríase só nos ámbitos académicos. España ten miles de pecios baixo o mar e un pasado naval por explotar, non a través da comercialización de moedas, senón coas apaixonantes historias dos seus mariños, os seus éxitos e os seus fracasos. O reto é dar a coñecer esas narracións, sexa con financiamento público ou privada. Ese é o auténtico tesouro que hai que dar a coñecer e nunca estivo no fondo do mar.

http://cultura.elpais.com/cultura/2014/06/11/actualidad/1402510453_397026.html

Ainoha Gomez Cid 1ºBach. D.

A Terra e a Lúa mais vellas do que pensabamos.

Astrónomos da Universidade de Lorraine en Nancy encontraron unha señal isotópica que indica que as prediccións anteriores eran subestimadas e tanto a Terra como a Lúa son 60 millóns de anos mais vellas.
Segun eles o impacto da Terra con un corpo planetario produciuse 40 millóns de anos despois da formación do sistema solar, e dicir, 60 millóns de anos anteriores ó que se creía.
O método empleado para chegar a esta conclusión foi o da medición dos cambios na proporción dos diferentes gases(isótopos) que sobreviven da terra primitiva.
Analizaron gas xenón que se encontra no cuarzo de Sudáfrica e Australia, que se encontra como sellado nunha capsula de tempo, comparandoo cas actuais relacións isotópicas de xenón.
O tempo da formación da atmósfera da Terra estímase nuns 100 millóns de anos despois da formación do sistema solar. Xa que a atmósfera non sobreviviu ó impacto que formou a Lúa, esta revisión pon a idade de 40 millóns de anos despois da formación do noso sistema, e polo tanto 60 millóns de anos mais antigo do que se pensaba.
As señais  do gas xenón permiten calcular cando se estaba formando a atmósfera, que probablemente foi na época en que a Terra colisionou cun corpo de tamaño planetario, e que levou a formación da Lúa,
Aínda que a diferencia podía parecer pequena, é importante, pois permítenos establecer como evolucionaron os planetas, sobre todo a través das grandes colisións en tempo profundo que formaron o sistema solar.

Enlace: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2014/06/11/tierra-luna-60-millones-anos-viejas-pensado/00031402484765642149698.htm


                             NURIA VILA SEIJAS 1ºBACH-D  Nº30

Electricidade a partir de cáscara de arroz

A empresa Husk Power Systems, que provee electricidade xerada a partir de cáscaras de arroz, en Bihar, unha das zonas máis pobres de India cun 80-90% dos pobos sen electricidade, problema que afecta a casi un cuarto da poboación.
Husk Power Systems, con 84 mini plantas gasificando la cáscara de arroz, provee electricidad de forma recurrente, fiable e ecolóxica a mais de 200.000 persoas en 300 pobos. Xerando un aforro de keroseno de ao redor de 9.244.800 litros, cun coste de dous dólares ao mes por familia, menos da metade do gasto mensual en enerxía dun hogar en Bihar. E ademais, o acceso a esta enerxía reduce a polución, mellora a saúde nas zonas rurais, promove eo desenvolvemento económico ao manter os negocios abertos mais tempo e permite alargar tamén as horas de estudio dos nenos. Ademais da empleo a 350 persoas da zona. Adicionalmente encontraron a forma de transformar as cinsas da cáscara de arroz, producto residual do proceso, en incienso, o que xera un ingreso extra a mais de 500 mulleres. Unha solución global, escalable e sostible no tempo.

Husk Power Systems tuvo que crear e operar verticalmente en toda a cadea de valor para poder ser viable e sostible. Desde o aprovisionamento das cáscaras de arroz ata a construción da rede de cableado con postes de bambú, o desenvolvemento de contadores electrónicos, un sistema de pago para clientes sen historial crediticio e incluso a creación de Husk Power Univerirty para formar ao persoal local que opera nas suas plantas.

E ademais, convencer a unhos clientes que, por moito que necesiten a electricidade, teñen uns ingresos ínfimos, moi irregulares e unha entendible aversión a cambiar costumes moi arraigadas.

Fonte

http://elpais.com/elpais/2014/06/06/planeta_futuro/1402056503_583450.html

Fátima Rodríguez Delgado, 1º Bach D

Descobren un xene que actúa como interruptor do sobrepeso

O consumo a longo prazo de demasiada comida rica en graxa e en enerxía conduce a ter sobrepeso. Dito así, parece todo moi claro, pero o proceso de acumulación de quilos de máis pasa por unha complexa regulación do metabolismo dos lípidos. Historicamente, a especie humana tivo que afrontar diversas presións evolutivas, e a escaseza de comida foi unha das máis importantes. Esta última moldeou o noso metabolismo para poder explotar de forma óptima a enerxía presente nos alimentos.

Agora descubriuse que o xene SIRT7 desempeña un papel clave no metabolismo enerxético. Uns ratos modificados xeneticamente para que non posuísen o devandito xene mantivéronse nun peso normal a pesar dun alto consumo de alimentos ricos en graxa.

Os autores do achado, científicos do Instituto Max Planck Para a Investigación Cardiaca e Pulmonar en Alemaña, e as universidades xaponesas de Sendai e Kumamoto, realizaron as súas probas con eses ratos que non tiñan o xene SIRT7 e con outros dun grupo de control que si o posuían. A uns e outros ratos alimentóuselles con comida moi rica en graxa durante meses. Os ratos sen o xene SIRT7 mantiveron o seu peso normal, mentres que os do grupo de control gañaron moito máis peso.

Ademais, constataron que, en comparación cos ratos do grupo de control, estes animais tendían a ter niveis menores de triglicéridos e colesterol no fígado, e niveis normais de insulina.

Todo apunta, polo tanto, a que os animais que non tiñan o xene SIRT7 podían procesar mellor o exceso de enerxía na comida e non acumulaban depósitos patolóxicos de graxa.

As imaxes por microscopio mostran o tecido hepático dos animais de control, á esquerda, e o dos ratos que non tiñan o xene SIRT7, á dereita. Mentres que os animais do grupo de control desenvolveron unha gran cantidade de depósitos de graxa ao ser alimentados cunha dieta rica en graxa, os ratos sen o xene SIRT7 non desenvolveron un fígado graxo.

Fontes: http://noticiasdelaciencia.com/not/10609/descubren-un-gen-que-actua-como-interruptor-del-sobrepeso/

Alba Álvarez Pacios nº1, 1ºBACH.-A

Renovable e sen cargo ao usuario

Chile quere fundar as súas esperanzas enerxéticas nas fontes renovables, pero por agora, sen cargo no recibo da luz. A presidenta chilena inagurou en Copiapó, o parque solar fotovoltáico "Amanecer Solar CAP", o máis grande de latinoamérica e un dos máis grandes do mundo. Pero a diferencia do modelo español a súa amortización e financiación son privadas. Este proyecto foi financiado polo grupo CAP, o principal extractor de mineral de ferro e o maior productor siderúrxico de Chile. O grupo mineiro precisaba un abastecemento enerxético propio para as operacións na mina de ferro de Cerro Norte.

O parque está situado no deserto de Atacama, o máis árido do mundo, ten 280 hectáreas, con máis de 310.000 paneles solares fotovoltáicos, cunha capacidade de 100 megavatios, o que equivale ao consumo anual de 125.000 fogares en Chile.

Os módulos son de silicio monocristalino, un material que non é tóxico nin contaminante e que é reciclable ao final da súa vida útil. No seu primeiro ano de funcionamento, a planta será capaz de ixectar 270 GW/h de enerxía limpia ao sistema. O presidente executivo do gupo acereiro e mineiro, reconoceu que é unha aposta atrevida, xa que o risco financieiro corre a cargo de CAP. A alternativa era construír unha central de carbón, pero como os permisos medioambientais non o permitirían, construíron esta planta nun tempo récord de seis meses.

LAURA ÁLVAREZ GÓMEZ - 1ºBACH C

Unha nova especie de tartaruga do Xurásico Superior

Paleontólogos da Fundación Conxunto Paleontolóxico de Teruel-Dinópolis e da Universidade Complutense de Madrid publican no xornal Journal of Systematic Palaeontology que atoparon restos fósiles dunha nova especia de tartaruda de auga doce. Esta tartaruga foi atopada no mesmo lugar onde se atopou o dinosaurio Turiasaurus riodevensis, por iso o nome desta nova especia de tartaruga é Riodevemys inumbragigas (''a tartaruga de Riodeva á sombra do xigante''). O coñecemento desta especia permite recrear por completo a paisaxe ecolóxica do Xurásico Superior.

Os fósiles desta tartaruga foron descubertos no mesmo xacemento no que se descubriron dinosauros de especial relevancia, como por exemplo Dacentrurus. O xacemento foi descuberto no 2003 por paleontólogos da fundación Dinópolis. Unha vez extreaídos e levados ao laboratorio deron lugar a estes importantes haxazgos. FONTES: http://www.agenciasinc.es/Noticias/Una-nueva-especie-de-tortuga-a-la-sombra-del-gigante-europeo-de-Riodeva María Laborda Iglesias, 1º BACH. A

A Lúa formouse tras o impacto dun planeta coa Terra

As rochas lunares traídas polos astronautas do Apolo, fai máis de 40 anos conteñen evidencias de que un planeta do tamaño de Marte estrelouse contra a Terra e dos escombros desa colisión, formouse a lúa, segundo mostra unha investigación recente.

Os científicos alemás que utilizaron unha nova técnica afirman que detectaron unha diferenza química lixeira entre as rochas da Terra e as rochas lunares. Os científicos, sen embargo, indican que serían necesarios máis estudos para confirmar estes resultados que mostran evidencias de que o material doutro corpo ademáis da Terra contribuíu á formación da Lúa fai uns 4,5 millóns de anos.

Oss científicos creen que a Lúa formouse a partir dunha nube de escombros lanzados ao espacio despois de que un corpo do tamaño de Marte chamado Thea se estrelara contra a Terra xoven.

Dado que os distintos planetas do sistema solar teñen diferentes elementos químicos, os científicos crían que as rochas lunares poderían conter pegadas químicas delatoras de calquera corpo estrelado contra a Terra, o que demostraría a colisión, evidencia que hasta agora se resistía.

"Desenrolamos unha técnica que garante a separación perfecta, dos isótopos de oxíxeno doutros gases”, afirma Daniel Herwartz, da Universidade de Colonia en Alemania.

"As diferezas son pequenas e difíciles de detectar, pero están ahí", agregou Herwartz, o autor principal dun artículo sobre o descubrimiento publicado na edición desta semana da revista Science.

Os resultados indican que a composición da Lúa é aproximadamente o cincuenta por cento Thea y outro cincuenta por cento Terra, aínda que se precisa máis traballo para confirmar esta estimación, segundo indican os científicos.

O equipo analizou rochas traídas á Terra polos astronautas da NASA durante o Apolo 11, Apolo 12 e Apolo 16 misións á Lúa, que tiveron lugar nos anos 1969 y 1972.

MARCOS VAZQUEZ FERNANDEZ

1ºBACHARELATO C

FONTES:

http://www.larazon.es/detalle_normal/noticias/6578996/sociedad+ciencia/la-luna-se-formo-tras-el-impacto-de-un-planeta-con-la-tierra#.U5Maaah_vZI

Os científicos alertan do risco que produce o aplanameto de montañas .

Os científicos  alertan do risco   do aplanamento de montañas en China

As autoridades  chinas están aplanando 700 montañas para conseguir mais kilómetros para construír edificios .  O macroproxecto esta a dar problemas dende o ano pasado . As obras se pararon a espera dun informe medioambientales  pero un mes despois empezaron de novo as obras porque o costo da construción e do goberno para mantelo non deixaba de subir . Os traballos seguen , o informe aínda   non esta rematado . destacan tres científicos  da Universidade Chan ´g  , nun articulo publicado na revista Nature criticando os riscos .

El ceo destes vese marrón polo polbo que xeran estas obras hai unha gran deforestación polo que o risco de erosión é moi elevado , hai unha perdida  contaminación das augas subterráneas porque os bosques bloquean o vento e reteñen a humidade .

Os problemas causados polo movemento de terras     ; inundacións , erosións do solo , emisión de partículas contaminantes …

Piden o goberno chino que consulte expertos nacionais antes de continuar cos seus planes .Pero por desgraza china non é o primeiro proxecto que realiza con graves consecuencias para o medio ambiente . 

China nos últimos anos .O executivo recoñeceu  que en 2011 a construción da presa de Tres Gargantas  causo contaminación de auga  e corrementos da terra no entorno.

Peiyue explica ; “é posible construír  pequenas casas arredor das montañas , pero cando a poboación crece demasiado xa non son suficientes .”

Omaima el Morabti  1º Bach D

Fuentes de información :http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/06/05/actualidad/1401970336_143224.html

El primer vuelo del avión solar que dará la vuelta al mundo

El avión "Solar Impulse II" será el primero en dar una vuelta al mundo usando energía solar en el año 2015. El ingeniero de este proyecto es Bertrand Piccard.Se trata de un avión con unas alas de 72 metros cubierto por una capa de fibra de carbono dónde hay 17248 células solares para darle autonomía hasta cinco noches y cinco días. Su velocidad máxima a nivel del mar es de 90 km/h y a su máxima altitud de 8500 metros es de 140 km/h.

El avión es completamente hermético lo que permite viajar aunque llueva. De día el avión volará a 8500 metro y de noche, para ahorrar energía, lo hará a 1500 metros. El viaje comenzará en marzo de 2015 en el Golfo Pérsico.

http://www.elmundo.es/ciencia/2014/06/02/538c4bba22601d9a258b456f.html

Daniel Rodríguez Rey 1º Bac D

O quentamento global favorece ós insectos de cores claros

Unha investigación liderada pola Universidade de Marburgo (Alemania), determina que a distribución de especies de insectos en Europa depende das cores do corpo e do clima. Os resultados deste estudo que publicou a revista Natura Communications, proporcionan pautas para prever os efectos dos cambios climáticos sobre ditos animais.

Os insectos (coma os lagartos e serpes) absorben a enerxía do sol para convertila en movemento. As especies de cor escura son capaces de absorver máis luz solar cos de cor claro có fin de aumentar a temperatura corporal. Por outro lado, as variedades da cor claro poden reflexar a luz para evitar o sobrequentamento, o que lles da ventaxas a temperaturas altas e baixas.

Para entender como o cambio de temperatura a nivel global afecta aos insectos, os investigadores analizaron as ás e os cores de 473 especies europeas de bolboretas e libélulas. Para elo, comprobaron que as variedades máis escuras adaptaranse mellor a climas fríos e as de cores claros aos climas cálidos.

Como resposta ao quentamento climático, as especies poden cambiar a súa distribución, adaptarse as novas condicións, o en última instancia, extinguirse. Aínda que esta última é pouco probable. Aclara Zeuss.

Neste estudo conbínase o análise dixital de imaxes recentes coas estadísticas filoxenéticas para demostrar que a claridade da cor dos insectos está relacionada ca temperatura de toda Europa. Ademáis mostra que os grupos de libélulas aclararon a súa cor no último século e llo atribuen ao quentamento global.

Os resultados indican que, co quentamento global, os cambios na distribución de especies de insectos pódense predecir en certa medida. Por exemplo, esperaríase que as especies de cor escura trasladásense a rexións máis frías ou que cambien a súa preferencia de hábitat cara a condicións máis sombrías.

Fontes: http://www.agenciasinc.es/Noticias/El-calentamiento-global-favorece-a-los-insectos-de-colores-claros

Patricia Pérez Froufe 1º Bach A

A nosa última oportunidade para salvar o planeta

A Humanidade xa casi quedouse sen tempo para abordar o cambio climático. Os científicos sinalan que un aumento da temperatura de duos grados centígrados por riba dos niveis preindustriales colocará á Terra nun terreo perigoso e desconocido. Sen embargo, actualmente imos camiño dun aumento de cuatro grados o máis neste siglo. Chegou a última oportunidade para actuar.

Dita oportunidade producirase en diciembre de 2015 en París, cando os gobernos do mundo se reúnan para a vixésima primera reunión anual das Nacións Unidas sobre o cambio climático, pero esa vez será diferente. Ou os gobernos acordan a adopción de medidas decisivas, como prometen, ou volveremos a vista atrás e veremos 2015 como o ano no que a saude climática se nos deslizou entre os dedos.

En 1992, os gobernos do mundo aprobaron a Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático e prometeron evitar "a perigrosa interferencia antropogénica [inducida polo home] no sistema climático" reducindo a tasa de emisión dos gases que provocan o efecto de invernadoiro, en particular o dióxido de carbono. Aunque o tratado entrou en vigor en 1994, a tasa de emisións de ditos gases, incluido o CO2, aumentou en realidade.

En 1992, ca combustión mundial do carbón, petróleo e gas, máis a produción de cemento, lanzaronse 22.600 millóns de toneladas de CO2 ao aire. En 2012, o ano máis recente sobre o que dispoñemos de datos comparables, as emisións ascenderon a 34.500 millóns de toneladas. En lugar de controlalo, a Humanidade acelerou o cambio climático inducido polo home.

Ahora ese é o mallor problema moral do noso tempo. A utilización de combustibles fósiles en todo o mundo ameaza aos pobres, que son os máis vulnerables ao cambio climático (aunque os ricos son a causa principal), e ás xeneracións futuras, que heredarán un planeta xa inhabitable en moitos lugares e co abastecemento de alimentos sometido a crisis en gran escala.

Estamos causando ese dano nunha época na que os adelantos tecnolóxicos permiten ao mundo substituir os perigosos combustibles fósiles por fontes enerxéticas con escasas emisiones de carbono, como, por exemplo, a eólica, a solar, a nuclear e a hidroeléctrica e reducir as repercusións dos combustibles fósiles utilizando a tecnoloxía para a captura e o almacenamento de carbono. O Papa Francisco recientemente o  expresou perfectamente: "Salvaguardar a Creación", dixo, "porque, se destruimos a Creación, ¡a Creación nos destruirá a nos! ¡Non debemos olvidalo nunca!".

Sen embargo, para os moitos intereses poderosos existentes o cambio climático segue sendo un xogo cuyo objextivo é retrasar o máis posible a adopción de medidas. As xigantescas compañías de combustibles fósiles seguen presionando entre bastidores contra o paso á utilización dunha enerxía con escasas emisións de carbono e utilizan a súa inmensa riqueza para comprar informacións nos medios de comunicación destinadas a sembrar a confusión. O imperio de medios de comunicación de Rupert Murdoch nos Estados Unidos, o Reino Unido, Australia e outras partes destaca polo papel particularmente cínico que desempeña na difusión de propaganda anticientífica.

FONTE:

http://elpais.com/elpais/2014/05/29/planeta_futuro/1401367027_694754.html

Pablo González Vázquez          1ºC  BACH.

Unha rara explosión de raios gamma sacude Andrómeda

O telescopio Swift da NASA detectou un estourido de raios gamma de alta enerxía procedentes da galaxia de Andrómeda, la galaxia grande máis próxima á Vía Láctea.

Trataríase da explosión observda máis próxima á Terra.

Swift observa os estouridos de raios gamma e, se detecta un, o telescopio redirecciónase automáticamente pra tratar de capturar a fonte.

A alerta saltou ás 21:21 GMT do 27 de maio; tres minutos máis tarde, o telescopio de raios X a bordo do Swift xa estaba observando un resplandor brilante de raios X que non existira antes.

La explosión ocorreu máis cerca do que nunca antes se rexistrara, uns 2,5 millóns de anos luz de distancia, o que representa un veciño, en termos cósmicos.

A explosión puido orixinarse cando dúas estrelas de neutróns ultra-densos colisionaron.

Se é así, probablemente se xeraran ondas gravitatorias -ondulacións no texido do espazo-tempo- a través do cosmos.

Outra posibilidade, di o astrofísico Robert Rutledge da Universidade McGill en Montreal, é que a explosión sexa unha fonte de raios X 'ultraluminosos', unha clase de obxetos menos brilantes que o núcleo dunha galaxia pero máis brilantes que as estrelas ordinarias, informa "Nature".

Si é así, entonces os raios X sexan probablemente visibles nos próximos días, no lugar de medio día como pode esperarse dun estalido de raios gamma.

Calquera que sexa a causa, a explosión de Andrómeda  produxose fai uns 2,5 millóns de anos.

A súa enerxía estivo vixiando cara nós dende entonces.

MARCOS VAZQUEZ FERNANDEZ

1º BACHARELATO C

Fontes:

http://www.larazon.es/detalle_normal/noticias/6494192/sociedad+ciencia/una-rara-explosion-de-rayos-gamma-sacude-andromeda#.Ttt1nV5IgqF85pr

Seca a finais de século nun terzo das terras por culpa do quentamento global?

A seca, entendida como unha dispoñibilidade de auga menor que a necesaria, pode ser froito de varios factores, como por exemplo unha diminución das precipitacións  ou o incremento da perda de humidade dunha superficie por evaporación, que conduza a unha menor retención de auga.

A maior demanda local de auga, como por exemplo por un aumento da poboación, ou pola posta en marcha de actividades que esixen máis auga, pode tamén conducir a unha situación de escaseza de auga.
Unhas taxas máis elevadas de evaporación poden xogar un papel moito máis importante do que bastante xente cree, pois as temperaturas máis cálidas son capaces de extraer máis humidade dos chans, mesmo nalgúns lugares onde se prognosticou que como consecuencia do quentamento global aumentarán as chuvias.

Un exemplo da importancia das taxas de evaporación é o reflectido no novo estudo realizado polo equipo de Benjamín Cook, climatólogo do Observatorio Terrestre Lamont-Doherty na cidade estadounidense de Nova York.
Neste estudo, que tivo en conta todas as terras do mundo agás a Antártida, estimouse que o 12% das terras estarán baixo a influencia das secas arredor do ano 2100 se consideramos só os cambios nos patróns de pluviosidade; pero tendo en conta tamén as taxas máis altas de evaporación debidas á enerxía engadida ao sistema e aos cambios na humidade atmosférica, chégase á conclusión de que as secas se estenderán ata o 30%, case a terceira parte da terra dispoñible.

Un aumento nas devanditas taxas carrexará un maior risco de seca mesmo en rexións onde choverá máis que agora e nas que hai inmensas extensións de terra agrícola dedicada ao cultivo de trigo, millo e arroz. Entre estas rexións do mundo figuran o sueste de China e o oeste dos Estados Unidos.

Creedes que todavía podemos evitalo?

Parécenvos datos importantes os derivados deste estudio?

Fontes: http://noticiasdelaciencia.com/not/10503/-sequia-a-fines-de-siglo-en-un-tercio-de-las-tierras-por-culpa-del-calentamiento-global-/ 

Alba Álvarez Pacios nº1 1ºBach-A

Cans cazadores de mamuts

Segundo os investigadores, os europeos primitivos servíronse dos primeiros cans domesticados para cazar grandes animais de forma masiva.

A imaxe mostra un can cun oso dun mamut de hai 27.000 anos na boca 

No centro e mais ao este de Eurasia atópanse espectaculares xacementos arqueolóxicos dun gran número de mamuts de entre 45,000 e 15,000 anos de antigüidade, os investigadores cren que semellante matanza non puido ser produto dun violento episodio natural, din que o máis probable é que foran os cazadores da época, pero nesta conclusión falta algo, os cazadores non contaban con armas capaces de matar tantos animais e tan grandes, logo, quen os axudou? Os científicos da Penn State University cren que foron os primeiros cans domesticados.

Os seres humanos da época idearon unha novedosa técnica de caza de animais deste tamaño, o plan consistía en que os cans axudaban aos cazadores a atopalos mais rápido e rodeábanos para que non puideran fuxir. Por outra parte tamén protexían aos homes doutros carnívoros.

Cerca dos xacementos tamén se atoparon outros depredadores identificados como lobos e mais raposos, pero estes, seguian dietas diferentes á dos cans, o que indica que estes últimos eran alimentados polos homes.

Os primeiros cans domesticados non son os precursores dos nosos cans, xa que no seu ADN conteñen unha firma xenética distinta á de calquera outro cánido.

As investigacións continuarán e se hai mais destes cánidos en grandes xacementos, acompañados dun gran número de mamuts e lobos, con dieta distinta á dos demais depredadores, poderemos afirmar que os cans son o mellor amigo do home.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140530/abci-perros-llevaron-mamuts-tumba-201405301255.html

Pilar Veloso Trigo, 1ºBach C