martes, 28 de enero de 2014

OS PESTICIDAS E O ALZHEIMER

Unha das enfermidades máis investigadas en tempos recentes é a enfermidade do Alzheimer , quizais debido ao elevado impacto que está a ter na poboación adulta. Os avances , aínda que lentos , ocorren a diario en canto as causas e as posibles respostas á cura ou polo menos poder aliviar os síntomas da mesma.

 A revista JAMA Neurology  publicou un estudo que destaca a importancia do medio ambiente nesta desorde e  en especial , que o estar expostos a un pesticida como DDT  aumenta o risco de desenvolver a enfermidade.

O DDT, sintetizado por primeira vez en 1874, foi amplamente utilizado como insecticida na agricultura e a silvicultura,a partires de 1939. Décadas máis tarde, distintos estudos mostraron os seus efectos nocivos para a saúde e foi gradualmente prohibido en moitos países. Estados Unidos fixerono en 1972 e España , unha década máis tarde. Con todo, o noso país seguiu a permitir o uso desta sustancia para producir  DICOFOL , un plagicida , e non foi ata 2008, cando o prohibe como sustancia intermedia para a produción doutros compostos

Os metabolitos derivados do DDT,  chamados DDE permanecen no ambiente durante décadas e varios estudos confirman a presenza de DDE no 100 % da poboación española. Estes inclúen recen nados, o que significa que o feto ten sido exposto a ela durante o embarazo.

Ese mesmo especialista ,  Miguel Porta ,investigador do Instituto de Investigación Médica do Hospital do Mar ( IMIM ) sinala que a presenza de DDE en sangue mostra que non estamos a conseguir detectar a exposición a esta sustancia.



A INVESTIGACIÓN:
 Ao Estudar 86 pacientes con  Alzheimer e 79 sen a enfermedade descubriu que 74 persoas coa enfermidade tiñan  4 veces máis DDE que aqueles sen a enfermidade. Ademais, dos que tiñan niveis sanguíneos altos en plagicida, desenvolverán un deterioro cognitivo máis grave.

O Dr Jason R.Richardson , un dós autores deste artigo, non exclúe que outros pesticidas esten implicados nesta enfermidade  ," particularmente os organofosfatos " e non se mostra sorprendido polos resultados senon que o que lle preocupa é que non atendamos as probas científicas que van aparecendo .

Autores españois resaltan deste estudo  que o máis importante é ter chamado a atención sobre este vínculo , porque agora investigarase máis sobre iso, e que o traballo reflicte a importancia do impacto ambiental en enfermidades neurodegenerativas. Físoxe perante moito tempo, gran fincapé sobre a xenética , pero hai que ter en conta factores como a exposición a tóxicos.

As dúas últimas xeracións son as de máis longa duración que calquera xeración anterior, pero foron expostos a condicións que xa pertencen aos antepasados , como a minería, pesticidas, guerras, mala alimentación , e estas cousas teñen un impacto moito máis tarde , despois de 20,30 ou 40 anos. Moitas persoas insisten en poñerse en forma aos 60 anos, pero a clave está nas idades medianas de vida.

  
                                                      NURIA VILA SEIJAS Nº30 1ºBACH- D




Os pastores ibéricos fixéronse tolerantes á lactosa para adaptarse ás fames da Idade de Bronce

Un estudo publicado en 2009 revelou que a tolerancia á lactosa desenvolta polos europeos produciuse hai máis de 7.500 anos.

Os científicos tiñan unha soa hipótese para xustificar esta tolerancia: os antigos pastores neolíticos necesitaban adquirir vitamina D para procesar o calcio e evitar enfermidades mortais como o raquitismo.

Agora, investigadores europeos acaban de probar que a hipótese da vitamina D é válida para os habitantes do norte, pero non para os do sur do continente, segundo un artigo publicado na revista Molecular Biology and Evolution e no que participaron científicos españois.

Ó analizar ADN da cova do Portalón, no depósito de Atapuerca (Burgos) de hai 3.800 anos, os científicos comprobaron que os nosos antepasados ibéricos non tiñan o xen que lles permitía dixerir o azucre do leite. 


A maioría dos pastores ibéricos da época non eran tolerantes á lactosa, pero si podían consumir fermentados lácticos, como queixo ou iogur, xa que a fermentación transforma gran parte da lactosa en graxas dixeribles. Os expertos apuntan a que en épocas de fame, cando as colleitas non eran suficientes, se viron obrigados a comer máis alimentos procedentes do leite.

Este cambio na dieta provocou fortes episodios de diarrea e outras doenzas -síntomas da intolerancia á lactosa- que en persoas con problemas de nutrición podían ser graves e mesmo mortais. Os autores do estudo cren que o proceso de selección natural permitiu desenvolver a persistencia da lactasa -a adaptación que permite tolerar os azucres do leite- en rexións como a península ibérica.

"A nosa investigación demostra que estes xenes se desenvolveron grazas a unha selección natural. Estes resultados debilitan a teoría da asimilación do calcio, xa que algo máis produciu esta mutación xenética", explica unha das investigadoras.

A teoría establecida ata o momento defendía que a tolerancia á lactosa europea se producíu como resposta á necesidade dos antigos poboadores neolíticos de adquirir vitamina D para procesar o calcio.
Os habitantes da península ibérica, pola súa banda, poderían adquirir vitamina D grazas a que estaban expostos aos raios UVA do sol durante máis horas que os seus contemporáneos do centro e norte de Europa.

"Se a selección natural impulsa a evolución cara á persistencia da lactasa nun lugar onde as persoas non teñen problemas para adquirir vitamina D, a hipótese da asimilación do calcio non é a única. Esa teoría pode ter certa relevancia no norte de Europa, pero non en todas as rexións"

Segundo os expertos, os restos de ADN de Atapuerca demostran que a tolerancia á lactosa se desenvolveu de xeito independente en distintas partes do mundo grazas a outras presións evolutivas, e non só a necesidade de asimilar o calcio.



Alba Álvarez Pacios, nº1, 1ºBACH. - A