Benvido/a! Nós somos un grupo de estudantes de Bacharelato. Con este blog queremos informar sobre os avances e descubrimentos científicos máis relevantes do panorama actual, porque a cultura tamén engloba a ciencia!Visitádenos e comentádenos para estar ao día!
(Edublog participativo)
O cosmos non deixa de
sorprendernos. O telescopio espacial XMM-Newton da Axencia Espacial Europea (ESA) captou unha
imaxe un tanto peculiar. O que en realidade é unha burbulla producida polo intenso vento dunha estrela masiva, parece o
rostro dunha inquietante criatura sacada dun dos contos de Lovecraft. O que
máis destaca desta curiosa face son os dous ollos (estrelas), un rosa e outro
laranxa, ámbolos dous moi destacados pola súa luminosidade.
Segundo a ESA, esta burbulla
ocupa uns 60 anos luz e foi creada baixo os fortes ventos emitidos pola
estrela de cor rosa (Wolf-Rayet HD 50896).
As
estrelas de xénero Wolf-Rayet son astros cunha masa 35 veces maior ca do Sol, polo
que son moi quentes e masivos. Expulsan
grandes cantidades de materia a través de vento estelar (corrente de plasma a
millóns de graos centígrados) que está representado coa cor azul na imaxe. O
halo verde que recobre a burbulla é producido pola colisión dunha onda de choque, que escapa da estrela, coas capas de materia expulsada anteriormente. Este
curioso rostro atópase a 5.000 anos luz do noso planeta, na constelación de Canis Major (Can Mayor).
A esta
estraña cara pronto lle chegará o seu fin, xa que acabará explotando e
dispersándose.
Engado un vídeo que recolle curiosas fotos tomadas polo telescopio espacial Hubble (HST).
Un equipo internacional de astrónomos lograron catalogar máis de 84 millóns de estrelas situadas na zona central da Vía Láctea. Grazas a imaxe do telescopio de sondeo VISTA (Visible and Infrared Survey Telescope for Astronomy) este avance permitenos conocer máis da nosa galaxia anfitriona, ofrecéndonos dez veces máis estrelas que en estudios anteriores. Comprender a formación e evolución do núcleo da Vía Láctea é vital para o coñecemento da galaxia como un todo. Unha imaxe sobre a que se pode facer zoom, acercándonos a parte central da nosa galaxia, se a quixesemos imprimir coa resolución típica dun libro ocuparianos 9 metros de largo por 7 de ancho.
“Observando as estrelas en detalle podemos aprender moito máis sobre a formación e a evolución da nosa galaxia e das galaxias espirales en xeral” afirma Roberto Saito, investigador principal de este estudio. Moitas galaxias espirales teñen unha alta concentración de estrellas vellas rodeando o centro, o núcleo. Conseguir estas observacións tan detalladas non é sinxelo:
Telescopio de sondeo VISTA.
Ubicado no Observatorio Paranal de ESO (organización astronómica intergubernamental en Europa, que proporciona os astrónomos intalacións de investigación, conta co apoyo de España entre outros moitos países europeos) en Chile. Conta cun espello duns 4,1m de diámetro, un amplio campo de visión e detectores infravermellos moi sensibles. O equipo de astrónomos utilizou os datos do programa VISTA., co que creou esta imaxe 9 xigapíxeles (a maior imaxe astronómica elaborada) recopilando así o maior catálogo da concentración de estrelas na rexión central da Vía Láctea.
“Obserbar o núcleo da Vía Láctea e moi difícil, xa que está oscurecido polo po. Para penetrar no corazón da galaxia, necesitamos observar o rango infravermello da luz, o cal se ve menos afectado por o po” explica Dante Minniti, coautor do estudio. Para axudar na análise deste gran catálogo, o brillo de cada estrela plasmase nun diagrama frente ao seu color para uns 84 millóns de estrelas co fin de crear un diagrama cor- magnitude (utilizados para estudar as diferentes propiedades das estrelas como: temperaturas, masas e idades.), este conten un tesoro oculto de información sobre a estrutura e os contados da Vía Lactea. Un dato interesante é o gran número de estrelas enanas vermellas candidatas a albergar pequenos exoplanetas, obxetos que poden ser descubertos utilizando a técnica dos tránsitos.
FONTES DE INFORMACIÓN:
http://en.wikipedia.org/wiki/VISTA_(telescope)
http://www.abc.es/20121024/ciencia/abci-millones-estrellas-sola-foto-201210241145.html
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/10/24/actualidad/1351081430_777440.html
http://www.elmundo.es/elmundo/2012/10/24/ciencia/1351069799.html
www.eso.org/public/chile/news/eso1242/
Un grupo de
científicos pertencentes a unha pequena compañía británica chamada “Air Fuel
Synthesis” desenvolveu a primeira "gasolina de aire" grazas a unha
revolucionaria tecnoloxía que promete solucionar a crisis enerxética e
contribuir á loita contra o quentamento global mediante a eliminación do
dióxido de carbono da atmosfera.
Nunha pequena
planta situada no norte de Inglaterra, lograron sintetizar gasolina a base de
dióxido de carbono presente na atmosfera e vapor de auga.
Ata o de agora,
producíronse cinco litros da súa gasolina nun experimento de proba de dous anos.
Remóvese o dióxido
de carbono da atmosfera e combínase con hidróxeno separado do vapor de auga, e
a través dun catalizador créase metanol. Cun biorreactor, o metanol convérsese
despois nun combustible que pode introducirse directamente no tanque de
gasolina.
É como a
combustión ao revés e é o que lles da enerxía as plantas: entran CO2 e auga e salen
moléculas de azúcar ricas en enerxía.
Ademais, este
sistema ten varias vantaxes. Aparte de usar aire e vapor de augua, a gasolina é
unha forma moi sinxela de almacenar enerxía, e tamén existe unha infraestrutura
por todo o mundo para o seu uso. Por outro lado, o sistema podería ubicarse xunto
a unha central eléctrica para ter produción local de gasolina sen depender dos
países produtores.
Os responsables
deste proxecto esperan que, nun plazo máximo de dous años, coa fabricación dunha
planta de maior tamaño, poidan producir unha tonelada deste combustible cada
día.
Según Tim Fox o
director de enerxía e medio ambiente na Institución de Inxeneiros Mecánicos de
Londres o proceso encóntrase aínda nas súas primeiras fases de desenvolvemento
e precisa de electricidade da red nacional no traballo da operación, pero desde
a compañía esperan que nun futuro non lexano, sexa posible aproveitar enerxía
de fontes renovables como a maremotriz ou a eólica.
“Parece e ule a
gasolina, pero é un produto moito máis limpo e claro ca derivada do
petróleo", revela Peter Harrison, máximo responsable da compañía encargada
do proxecto. "Non sumamos ningún dos aditivos que se poden encontrar na
gasolina convencional e pode ser empregada polos motores existentes".
Como ocorre con
moitos outros produtos enerxéticos e métodos de almacenamento, so o tempo e as
forzas do mercado poderán determinar qué tan lexos pode chegar a idea de
producir gasolina a partir do aire.
A tese de Xabier Cid acadou o máis alto recoñecemento. O seu traballo, defendido onte en Santiago, chegou a novos resultados para o LHCb, un dos catro grandes experimentos instalados no Gran Colisionador de Hadróns, o LHC, o maior acelerador de partículas do mundo, ubicado baixo terra en Xenebra (Suíza).
Espero que isto vos anime aos que lle guste a Física!
Un equipo de astrónomos elaborou un mapa moito máis
detallado da Vía Láctea grazas ó telescopio do Observatorio Europeo Austral
(ESO). Este catálogo de máis de 84 millóns de estrelas foi creado a partires
das imaxes que foi captando o telescopio de sondeo Vista. O número de estrelas que
había anteriormente recontado é dez veces inferior ó obtido neste estudo. Isto
supón un avance para o coñecemento da nosa galaxia.O mapa resultante deste proxecto é tan grande que se quixéramos
imprimilo ca resolución típica dun libro, as súas medidas serían 9 metros de
largo por 7 metros de ancho. En torno ó centro das galaxias espirais, como a Vía
Láctea, adóitanse acumular un gran número de estrelas vellas. Observando en
detalle estas estrelas no mapa, poderase entender mellor a orixe e formación do
núcleo da nosa galaxia, e en xeral de todas as galaxias espirais (como a nosa galaxia máis próxima, Andrómeda). Deixo un enlace á web da ESO, cun vídeo do novo mapa: “Zooming in on VISTA’s view of the centre of
the Milky Way”.http://www.eso.org/public/videos/eso0949f/
·A Estación Espacial Internacional (ISS) é ameazada por
unha gran nube de lixo espacial, formado por máis de medio millar de
restos do bloque acelerador ruso Briz-M,
perdido no espazo en agosto deste mesmo ano logo de fallar a posta en órbita de
dous satélites.
Logo deste terrible acontecemento, a NASA fai un
seguimento diario deste lixo espacial, e aseguran que é potencialmente perigoso
tanto para a Estación como para os seus tripulantes. Os satélites foron
lanzados ó espazo por Rusia, e logo de dous anos, nos que tiveron máis de dez
fallos técnicos, decidiuse que tiñan que ser retirados do lugar. Algún tempo
despois, os informes revelaron que os erros nos dous satélites non foran
técnicos, senón que se trataban de erros de fabricación, polo que despois de
serén retirados, o director xeral da principal marca rusa fabricante de cohetes
espaciales Protón, Vladímir Nésterov,
dimite. No obstante, no pasado as explicacións dos numerosos reveses sufridos
por a industria espacial rusa en menos de dous anos, casi sempre recaían en
errores humanos e non en fallos de fabricación. En agosto do ano pasado, un
carguero ruso Progress que portaba carga de vital importancia para a Estación
Espacial, estrellouse pouco despois do seu despegue, o que supuxo o primer
accidente deste tipo de nave espacial en máis de trinta anos. A esto súmaselle
a perda de varios satélites e o fracaso
do lanzamento da estación marciana Fobos-Grunt, en novembro do ano pasado, o
que supuxo un duro revés para os plans rusos de exploración interplanetaria.
En resumo, non só na Terra a basura é un tema de vital
importancia, senón que no espazo tamén xoga o seu papel, e trátase dun tema de
preocupación, xa que no espazo tamén causa os seus estragos aínda que pensemos
que non é así. A NASA está moi preocupada por a ameaza que representa esta nube
de lixo espacial formada polos componentes de dous satélites para a Estación
Espacial Internacional.
Falar dous idiomas ten moitas vantaxes, iso xa o sabiamos, pero agora temos que sumar unha máis, a que acaba de descubrir a neurocientífica Ellen Bialistok da Universidade de York, en Toronto (Canadá), que despois de anos de investigación afirma que as persoas que falan dúas linguas teñen unha mellor capacidade cognitiva que os monolingües ademais de que nelas enfermidades tan terribles coma o Alzeimer retrasan a súa aparición. A explicación é bastante fácil pois ao empregar dúas linguas temos que estar escollendo continuamente entre as dúas centrándonos ou nunha ou noutra polo que o cerebro realiza un esforzo maior e ao igual ca un musculo, o cerebro desenvólvese utilizándoo. Os estudos realizados a anciáns demostraron que os anciáns bilingües teñen unha mellor función cognitiva que os monolingúes ademais de que neles os síntomas da enfermidades aparecían uns catro ou cinco anos máis tarde. É dicir,unha vez instalada a enfermidade as persoas que son bilingües poden continuar funcionando a un nivel alto durante catro anos máis ,o que non ocorre nos que son monolingües.Os bilingües e os monolingües teñen conexións cerebrais diferentes e mentres un bilingúe utiliza unha para facer unha tarefa o bilingüe emprega varias ,por iso son tamén máis rápidos á hora de realizar test. Eso si, non basta con falar de cando en vez unha lingua ou outra senón que hai que empregalas continuamente.
Antía Feijoo, Raquel Freire,María Mangana e María Jesus Rodríguez recolleron as noticias de Ciencias dos meses setembro e octubro e fixeron o seguinte vídeo:
A Estación Espacial Internacional (ISS) atopa unha nova utilidade.Trátase de transformala nunha plataforma de lanzamento de pequenos satélites.
A semana pasada, lanzáronse catro satélites CubeSats duns dez centímetros de diámetro aproximadamente.Un dos CubeSats lanzados desde a Estación Espacial, foi o TechEdsat, diseñado por estudantes da Universidade Estatal de San Xosé (EEUU). O TechEdsat envía información periodicamente sobre a temperatura, a órbita e o medio ambiente no espazo.Os outros CubeSats lanzados foron os chamados Raiko, We Wish e Fitsat-1.
O lanzamentos dos catro CubeSats, realizado pola axencia espacial xaponesa (JAXA), coincide co 55 aniversario do lanzamento do primeiro satélite espacial, o ruso Sputnik 1.
O satélite desplegador de JAXA, chegou á Estación Espacial en xullo, a bordo dunha nave de carga.O astronauta encargado de cargar o satélite-cohete e programar o lanzamento foi Akihiko Hoshide.
Segundo o director deste proxecto na NASA,Andrés Martínez, este procedemento realizouse en menos de catro horas e non foi necesaria andaina espacial.
Varios estudos realizados por Ecoloxistas en Acción a través das estacións de medición da calidade do aire repartidas por todo o territorio español amosan que o noso país ten unha taxa de polución no medio preocupante para a nosa saúde. Un 22% dos españois respira un aire que excede os límites legais de contaminación sinalados pola Unión Europea. Se tomamos coma referencia ós máximos marcados pola Organización Mundial da Saúde (OMS), a porcentaxe elévase ó 94% do total da poboación española.
Os contaminantes máis comúns no noso entorno son as partículas en suspensión (PM10 e PM2,5), o ozono troposférico (O3) e o dióxido de nitróxeno (NO2). Varias institucións dedicadas á saúde (entre elas a OMS ou a Sociedade Española de Alergoloxía e Inmunoloxía clínica) advirten de que o alto nivel de contaminación ambiental favorece ás alerxias e ó asma, acelera o deterioro psíquico en adultos e incrementa as posibilidades de sufrir ataques ó corazón ou ictus cerebrais; así como de padecer cancros de pulmón ou enfermidades nas vías respiratorias, incluíndo tamén á poboación máis nova.
Existen moitos núcleos de polución en España (a Comunidade de Madrid, á cabeza da lista; Barcelona, Granada, Palma de Mallorca...), pero varios reporteiros do periódico EL PAÍS visitaron tres deses puntos negros da contaminación.
BAIXO NERVIÓN / BILBAO
No concello de Muskiz, a menos de 50 kilómetros da capital bilbaína, atópase unha planta da refinería de Petronor, que emite constantemente gases, po e cheiros á hidrocarburos. Instalouse unha estación de medida que detectou cantidades de benceno (C6H6) máis altas do común. Segundo o último estudo do censo, na comarca do Baixo Nervión houbo un importante incremento da mortalidade en máis dun 10% con respecto a resultados anteriores, sendo unha das maiores causas os tumores pulmonares.
MONTCADA I REIXAC (BARCELONA)
Nesta pequena cidade colindante con Barcelona, aparte do intenso tráfico que acontece pola Autopista do Mediterráneo (que atravesa o lugar) e dos polígonos industriais da zona, a maior causa da polución é unha fábrica de cemento que leva en funcionamento dende fai décadas. O último informe da calidade do aire de Montcada declara que excédese con creces o límite de partículas en suspensión PM10 e tamén supérase o límite de dióxido de nitróxeno (NO2). Esta cidade foi a primeira en España en ser nomeada zona de atmosfera contaminada, alá por 1987.
MADRID
Curiosamente, o punto desta zona con taxas de contaminación máis altas atópase moi preto do pulmón da capital, que é o parque do Retiro, concretamente no barrio de Salamanca. A cabina de detección desa zona rexistrou altos niveis de dióxido de nitróxeno (NO2), procedente do intenso tráfico que percorre a cidade cada día. O ambiente en Madrid pódese facer moi insoportable se a chuvia escasea, debido a acumulación das partículas en suspensión PM10 , que tamén superan os límites establecidos.
Onde se atopan os principais núcleos de polución en Galicia? É compatible, ou o podería chegar a ser nun futuro, o avance tecnolóxico coa saúde humana?
O 19 de novembro cúmplense
10 anos do afundimento do ‘Prestige’, que provocou un dos maiores desastres
ecolóxicos de España.
Lembrando un pouco o que pasou, o barco
encontrábase transitando en Fisterra cando se viu inmerso nun temporal e sufriu
unha vía de auga. Tras intentar alexalo da costa, partiu en dous afundíndose a
unha profundidade de 3.850m. O vertido pronto alcanzou as nosas costas galegas
e o resto da Cordilleira Cantábrica ata as Landas francesas e Portugal.
A marea negra provocada polo vertido resultante causou unha das catástrofes
medioambientais máis grandes da historia da navegación, tanto pola cantidade de
contaminantes liberados como pola extensión da área afectada.
O derrame de petróleo do ‘Prestige’ foi considerado o terceiro accidente máis
costoso da historia.
De feito,
formouse a plataforma cidadá ‘Nunca Máis’ co obxectivo de evitar a repetición
de desastres ecolóxicos en Galicia, a reparación dos danos e o castigo aos
responsables.
Miles de persoas
participaron nas labores de limpeza das praias contaminadas e quedaron expostas
durante un tempo prolongado ao fuel.
Para confirmar os
efectos na saúde provocados pola exposición ao fuel nesta e outras
circunstancias, un equipo de investigadores da Universidade de A Coruña fixeron
un experimento con dúas cepas diferentes de ratas e unha cámara de inhalación
especialmente deseñada para producir a exposición ao fuel. Os animais estiveron
expostos dúas horas por día, cinco días por semana a un fuel de composición
similar ao vertido do ‘Prestige’.
O novo traballo
en ratas demostra a relación directa entre a exposición por inhalación aos
compostos emitidos polo fuel e o dano no material xenético. Para analizar as
posibles alteracións no ADN e nos seus procesos de reparación, os
investigadores extraeron mostras de sangue a cada animal e sometéronas a test citoxenéticos.
Según o estudo, os
resultados poderían extrapolarse ás persoas que participaron nas
labores de limpeza das costas. Xa estaba demostrado que podían sufrir enfermidades respiratorias pero agora parece estar demostrado que a marea branca de voluntarios, poidan sufrir alteracións no ADN.
De feito, o xuizo pola catástrofe medioambiental comenzou o 16 de
outubro.
El Australiano Félix Baumgartner a saltado desde la estratosfera, a mas de 39.000 m de altura y se a combertido en el primer hombre que logra superar la velocidad del sonido en caída libre con una velocidad de asta en alguna fase de mas de 1.173 kilómetros por hora Baumgartner ha logrado controlar el descenso y evitar caer en barrena, lo que le podría haber llevado a perder la consciencia o sufrir una hemorragia cerebral en caso de girar de forma descontrolada.La caída libre de Baumgartner ha sido de cuatro minutos y 19 segundos, por lo que no ha podido romper el récord anterior, de cuatro minutos y 36 segundos.
En total ha requerido unos 16 minutos en tocar suelo en un aterrizaje perfecto en paracaídas tras lanzarse al vacío dentro de su traje presurizado, que le protegió de la baja presión y las bajas temperaturas. En condiciones normales, en la atmósfera terrestre la velocidad del sonido es de 1.234 kilómetros por hora, mientras que en la estratosfera se puede alcanzar con unos 1.110 kilómetros hora por la menor resistencia del aire, según la misión.
El aventurero austríaco, que se preparaba desde hace cinco años para esta misión, habría roto de esta forma tres récords: ser el primero en superar la velocidad del sonido sin ayuda mecánica; realizar el salto con paracaídas desde más altura y subir en globo al punto más alejado de la tierra.
Su principal asesor es el hasta la fecha poseedor del récord del salto en paracaídas desde mayor altitud: Joe Kittinger, de 84 años, que se arrojó en 1960 cuando era miembro de las Fuerzas Aéreas de Estados Unidos desde una altura de 31.333 metros.
La velocidad de caída de Baumgartner será recogida por el instrumental que lleva en su traje presurizado y expertos independientes ratificarán si ha superado la velocidad del sonido. El saltocoincide con el 65 aniversario de la gesta del estadounidense Chuck Yeager, el primer piloto que rompió la barrera del sonido a bordo de un caza X-15.
Una de las fuentes: http://pulsoslp.com.mx/2012/10/14/transmision-en-vivo-de-salto-desde-la-estratosfera/
José Manuel Castro Tubio un investigador galego que traballa en Cambridge entrevista a John Gurdon premio nobel de Medicina 2012. José Manuel visitou o noso Instituto o ano pasado preme aquí.
Felix Baumgartner, paracaidísta de maniobras de alto risco, converteuse no primeiro home en saltar dende a estratosfera a mais de 39.000 metros de altura e en romper a barreira do sonido en caída libre.
Os cálculos dos membros do equipo de Red Bull Stratos , demostran que rompeu a barreira don sonido nos primeiros 40 segundos de caída libre, a mais de 1173 kilómetros por hora.
En caso de perder o control no descenso, Baumgartner, podería sufrir unha hemorráxea celebral.
A súa caída durou 4 minutos e 19 segundos, 17 segundos menos que o record establecido anteriormente.
Seu traxe, permitiulle soportar temperaturas de hasta -70ºC; o cal podemos apreciar na seguinte imaxe:
O austriaco, conseguiu bater 3 récords:
Ser o primeiro home en ir a mais velocidade ca o sonido (mais de 1.100 kilómetros por hora) sen axuda mecánica; realizar un salto en paracaídas dende máis altura e subir en globo ao punto mais alexado da Terra.
O biólogo británico Keith Campbell, un dos pais da ovella Dolly, faleceu o pasado venres aos 58 anos de idade.
Campbell, experto en microbioloxía e doutor na universidade de Nottingham foi un dos catro membros do equipo científico do Instituto Roslin de Edimburgo (Escocia) que en febreiro de 1997 anunciou o nacemento da ovella Dolly, o primeiro mamífero clonado a partir de células adultas dun exemplar de seis anos. A Campbellatribúeselle ata o 66 por cento da investigación.
Desde o nacemento de Dolly, a clonación animal avanzou a gran velocidade e ata o momento xa se clonaron unha gran variedad de mamíferos como ovellas, porcos, cabras, cabalos, cans e gatos.
Na década de 1980, o biólogo escocés uniuse ao Marie Curie Institute, institución que lle concedeu unha beca para investigar sobre os mecanismos de crecemento e diferenciación celular relacionados co cancro, polos que se mostrou cada vez máis interesado.
Se o lembrades, Dolly foi creada cunha célula da ubre dunha ovella e un óvulo que permitiu ler a información xenética que trae o núcleo da célula.
Un ano despois de este experimento, Dolly foi apareada naturalmente cun carneiro a finais de 1997 e tivo cría. Trátase de Bonnie, de 2,7 kilos, que naceu o 13 de abril de 1998.
O experimento da vida de Dolly significou un importante avance científico para a humanidade, pola súa contribución á loita para combatir certas enfermidades, sobre todo o cancro e por mellorar a elaboración dalgúns fármacos e facilitar a selección de linaxes na gandaría.
O enorme adianto para a ciencia que supuxo a clonación da ovella Dolly reabriu no mundo científico o debate sobre a posibilidade de clonar seres humáns e planteou interrogantes éticos, poñendo de manifesto a necesidade de encher o vacío legal existente en relación cos avances da enxeñería xenética.
No outono de 2001, aos cinco anos, Dolly desenvolveu artritis comenzando a camiñar dolorosamente, sendo tratada con medicamentos antiinflamatorios.
O 14 de febreiro de 2003, Dolly foi sacrificada debido a unha enfermidade progresiva pulmonar.
No último número da revista Invertebrate Biology descríbese unha nova especie de verme submarino, descuberta nunha expedición científica nas profundidades do Atlántico (a 2’8 km de profundidade) entre Islandia e as Azores. Déuselle o nome de Yoda Purpurata polo seu parecido ó famoso personaxe da Guerra das Galaxias, saga cinematográfica do coñecido director George Lucas.
Este nome é causa das semellanzas entre as orellas do mestre Yedi e os longos labios deste verme. Como o seu propio nome indica, é de cor púrpura avermellado e non verde como Yoda.
Pero o importante deste descubrimento non son estas similitudes, senón que da unha certa idea da evolución dos vertebrados, según o profesor Monty Priede, da Universidad de Aberdeen.
Como dato interesante, non é a primeira especie que recibe o nome dun famoso: Caloplaca obamae (liquen cun nome relacionado con Barack Obama), Aegrotocatellus jaggeri (Trilobites: Mick Jagger), Gnathia marleyi (Parasito: Bob Marley),Goetheana shakespearei (Avespa: Goethe e William Shakespeare), Scaptia beyonceae (Tábano: Beyoncé), Agra katewinsletae (Escaravello: Kate Winslet), … E moitos outros relacionados con George Bush, Adolf Hitler ou Robert Bakker (paleontólogo estadounidense).
Revolucionarios métodos experimentales permiten a medición e a manipulación de sistemas cuánticos individuais. Serge e David Logran manipular fotones coma ninguén antes o deu feito e os seus experimentos permiten facer medicións inéditas en física cuántica ao conseguir atrapar esas particulas de luz entre dous espellos e medir o seu comportamento se destruilos. Os seus innovadores métodos axudan a que este campo de investigación dea os seus primeiros pasos para a fabricación dun novo tipo de ordenadorsúper rápido basado na física cuántica e máis seguro xa que será moito máis fácil detectar calquera intrusión que con actual sistema de bits. É probable que o ordenador cuántico modifique a nosa vida diaria neste século da mesma forma radical na que o fixeron os ordenador clásicos do século pasado.
Tamén permiten a fabricación de reloxes extremadamente precisos que funcionan con iones e que poderían convertirse na base futura dunha nova medida do tempo, cunha precisión cen veces superior a dos reloxos de cesio de hoxe en día.
Dende fai moito tempo, a xente estaba intentando pensar que é o que dice a física cuántica cando falamos dunha soa partícula, dúas ou tres partículas, pero eso
era imposible velo experimentalmente. Serge e David conseguiron poder aislar un átomo, dous ou tres, e ver como se comportan e fixérono de acordo coas leyes extrañas da física cuántica.
Se nun futuro próximo estiveses padecendo unha intensa dor e puideras elixir entre morfina ou o veleno dunha mamba negra, ¿cal elixirías? Asegúrovos que eu elixiría o veleno, mellor dito as súas características beneficiosas, xa que hai un novo descubrimento por parte duns científicos franceses que din que del pódese extraer un analxésico tan eficaz coma a morfina.
A morfina actúa nas vías opioides do cerebro para enfrontala dor, pero ten varios efectos secundarios como a adición, a provocación de dores de cabeza, vómitos, espasmos musculares e dificultar o pensamento. E os máis graves como a pancreatite (inflamación do pancreas), o aumento da toxicidade que ven seguido de fallos renais.
Na revista Nature indican que nun experimento con ratos, observaron que o veleno da mamba tamén conten un forte analxésico coma a morfina, pero sen a maioría dos seus efectos secundarios. A estas propiedades do veleno chámanlles mambalginas.
Máis admiten tamén estar perplexos posto que non se explican porque a mamba xera este composto. O doutor Casewell experto en veleno de serpes da Escola de Medicina Tropical de Liverpool, en Inglaterra, tamén comparte o asombro, “realmente é estrano”, suxire que o efecto analxésico podía funcionar en combinación con outras toxinas que preveñen a fuxida da presa, ou que podía afectar a animais como as aves, de forma moi distinta a dos ratos.
O doutor Eric Lingueglia, do instituto de Farmacoloxía Molecular e Celular, cerca de Niza, dixo a BBC que cando probaron nos ratos as mambalginas, a analxesia foi tan forte como a da morfina, pero sen a maioría dos seus efectos secundarios. “Esta é unha etapa moi preliminar, por suposto, e é difícil dicir si será un analxésico para humanos ou non” “É necesario realizar máis estudos en animais”, Estas palabras foron ditas tamén por Eric a BBC.
Est cchega é moi importante no campo da saude, xa que podremos ser tratados cun medicamento non aditivo e con poucos efectos secundarios, pero de momento haberá que esperar os resultados das vindeiras probas que se realicen.
Un equipo internacional de investigadores atopou a estrela mais próxima ao burato negro central da Vía Láctea. Por parte española colaborou o Instituto de Astrofísica de Andalucía (IAA).
Nos anos 90 atopouse a estrela “SO-2” que tarda en orbitar o burato negro 16,2 anos. O mesmo equipo é o que atopou a “SO-102” que tarda completar a súa órbita arredor do burato negro 11,5 anos (o periodo mais curto descuberto). Ambas orbitan aunha velocidade de 10.000 quilómetros por segundo cando están próximas ao burato. Coñécense moitas estrelas que orbitan estes buratos, pero só se acadou estudar mais do 50% de estas dúas.
Un burato nergro é unha rexión finita do espazo en cuxo interior existe unha concentración de masa moi elevada cun peso miles de millóns de veces superior ao do Sol que xera un campo gravitatorio tamén chamado horizonte de sucesos, tal que ningunha partícula material, nin sequera a luz, pode escapar dela. Estes corpos mantéñense elásticos no cosmos ata que algún elemento, como por exemplo unha estrela, achégase o suficiente como para ser absorbido pola sua forza gravitatoria e acabar destruido.
A gravidade dun burato negro é unha curvatura do espacio-tempo. Ainda así, hai corpos que orbitan entorno a el debido por mor desta curvatura, como a estrela da que se fala neste artigo.
As ecuacións da relatividade xeral de Einstein estudan a curvatura do espacio-tempo, a que predeciu a existenza dos buratos negros e foi o seu primeiro indicio. Por eso este descubrimento pode axudar a comprobar a teoría do científico alemán.
Os bivalvos, coma os mexillóns ou as ostras, aliméntanse filtrando a auga do mar e extraendo dela os nutrentes. Pero á vez que absorben nutrentes, absorben contaminantes, coma os metales.
Ahora, os científicos tratan de mellorar á naturaleza e desenvolven dispositivos de muestreo e análeses, como os mexillóns artificiáis. Son unhas boliñas de un milímetro de diámetro feitas dunha resina absorbente que van inmersas nunha solución de auga dentro dun tubiño de plástico selado, cunha xelatina permeable á auga do mar. Sumérxense na auga e os metáis atopados van quedando na resina.Están sobre un e seis meses fondeando e logo sácanse para analizar a súa concentración.Como se pode apreciar na seguinte imaxe, non son nada parecidos aos mexillóns, pero imitan ben a súa función filtrante.
Pero os bivalvos “de verdade” teñen as súas contras á hora de facer os análeses, como a variación dos resultados en función da temperatura da auga e a súa salinidade, presencia de parásitos, etapas no seu ciclo reproductivo… Por eso son usados estes mexillóns artificiáis.
En la madrugada del 5 al 6 de agosto, 7.32 hora española, una foto en blanco y negro del planeta rojo irrumpía en innumerables ordenadores de todo el mundo; el rover Curiosity había logrado depositar sus 899 kilogramos de peso sobre la superficie de Marte. En ese preciso instante, la sala de control del Mars Science Laboratory, estalló en una oleada de gritos, abrazos, lágrimas... La euforia se había apoderado de todos los allí presentes. No era para menos, pues el robot más sofisticado y científicamente complejo en la historia de la exploración interplanetaria, había sobrevivido a unos "infinitos 7 minutos de terror" , tiempo que le llevó realizar la maniobra de descenso y aterrizaje más audaz nunca vista.
Vídeo que detalla el complejo aterrizaje del Curiosity
Curiosity es la primera misión marciana dedicada a la astrobiología, después de las sondas Viking en los años sesenta.La misión no involucra concretamente detección de vida, pues no tiene los instrumentos ni el nivel de esterilización necesarios para ello. No obstante, el objetivo principal es la búsqueda de moléculas de carbono que pudieran haber producido cualquier forma de vida. La razón de que se hubiera decidido explorar el cráter Gale reside en que su suelo contiene materiales que sólo se pudieron haber formado en presencia de agua.
España ocupa un puesto muy especial en esta espectacular misión, dado que el centro de Astrobiología (en Madrid) ha desarrollado la estación medioambiental que el Curiosity lleva acoplada en su mástil. Su función consiste principalmente en medir la radiación ultravioleta, la presión atmosférica, la temperatura del suelo y del aire, la humedad y la velocidad del viento de este mundo que ansiamos hacer científicamente nuestro.
Recreación animada del rover Curiosity
La pregunta que el equipo de la Nasa se hace ahora y que el Curiosity ojalá ayude a responder es: ¿apareció vida en Marte hace miles de millones de años, al tiempo que en la Tierra?; y si no fue así, ¿por qué no sucedió?