Benvido/a! Nós somos un grupo de estudantes de Bacharelato. Con este blog queremos informar sobre os avances e descubrimentos científicos máis relevantes do panorama actual, porque a cultura tamén engloba a ciencia!Visitádenos e comentádenos para estar ao día!
(Edublog participativo)
O grafeno é unha substancia formada por carbono puro, os seus átomos están dispostos de maneira hexagonal (estrutura similar á do grafito). É un dos materiais máis finos, flexibles, fortes (100 veces máis que o aceiro) e con maior conductividade que existen. Grazas a esto, este material pode ter importantes aplicacións tecnolóxicas.
As propiedades do grafeno resultan ideais para utilizalo como compoñente de circuítos integrados, pero tamén se poderían fabricar televisións máis delgadas e flexibles; potas de cociña que emitan algunha advertencia se detectan a bacteria E.coli; podería utilizarse en tratamentos para médulas espiñales danadas...
Andre Geim e Konstantin Novoselov investigaron sobre este material bidimensional. Novoselov conseguiu aislar grafeno mediante un método simple: exfoliar o grafito pegándolle rápidamente unha cinta adhesiva e frotando con paciencia os copos de grafito adheridos á cinta sobre unha superficie para depositalos nela. A sorte quixo que a superficie elexida fose un cristal de sílice oxidado cuxo espesor de óxido era o adecuado para que o pequeno cristal de grafeno fose visible ó microscopio óptico. Deste modo identificaron varios planos individuais de grafito desacoplado, que presentaban as propiedades cuánticas dun material bidimensional. Os dous científicos demostraron que os electróns se moven no grafeno máis á présa que en calquera outro sólido. Debido ás súas achegas sobre este material conseguiron o Premio Nobel de Física no ano 2010.
O parque natural da Baixa Limia-Xurés, conta dende a semana pasada cunha das oito estacións
con tecnoloxías máis avanzadas a nivel mundial para medir o cambio climático. Coincidindo co Día Europeo da Rede Natura 2000, foi inaugurada a quinta estación metereolóxica,
combinada co parque de O Invernadoiro, que está enmarcada
na rede de medición ClimaDat, un proxecto froito da colaboración de “ La
Caixa”, do Instituto Catalán de Ciencias do Clima (IC3), e en territorio
galego, conta co apoio da Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia.
Esta estación
con instrumental científico de última xeración e alta precisión, avaliará de
forma continua a emisión e captación de gases de efecto
invernadoiro e o contido de radón no
aire, un gas que dará pistas sobre a procedencia das masas de aire que chegan ó
Xurés. Ademais, mediranse os principais parámetros metereolóxicos, para o que
se instalaron anemómetros 2D de control de velocidade e
dirección do vento, así como sensores de temperatura e humidade ambiental,
sensores barométricos e contadores de precipitacións. Estes datos serán públicos
a través da páxina de Internet www.climadat.es e dun blog co mesmo nome, e
poderán ser usados tanto pola comunidade científica como por a cidadanía no seu
conxunto.
Foi elixido este enclave para a instalación da estación
por ser unha zona de transición climática moi influenciada pola oscilación do
Atlántico Norte, condicionante da variabilidade invernal de numerosas rexións ó
Norte de Europa. O Xurés aportará datos que axuden a comprender como o parque
ourensán, integrado no resto de estacións de medición do proxecto, é influído e inflúe no sistema climático.
Durante o
segundo semestre do 2013 instalarase o
resto de instrumental, unha cámara multiespectral que se ubicará en O Invernadoiro,
e controlará a evolución da vexetación da zona. Neste parque atópanse zonas
cunha vexetación que parece protexida da
influencia do home, iso é, con pouca afectación antropoxénica (gandería,
aproveitamento das augas ou incendios
forestais).
O proxecto axudará a entender un
dos maiores retos ó que se enfronta a sociedade actual, o cambio climático; e a buscar solucións para
conservar o medio ambiente.
Seres
humanos ou persoas? Se é a segunda opción, por qué non o demostramos? Temos o
poder nas nosas máns, a opción de convivir ou de destruir o mundo. Somos a
única especie que temos capacidade de raciocinio e sen embargo pomos en perigo
a milleiros de especies que teñen a mala sorte de vivir no mesmo planeta que
nós, porque co ritmo de vida que levamos, non nos chegan os recursos que nos
ofrece.
Motivados pola obtención do seu propio beneficio, como aumentar as comodidades
da súa vida diaria ou a avaricia que crean os cartos, o ser humano non mide as
consecuencias que afectan a todo o que lles rodea.
Para reflexar todo isto e o poder e repercusión de cada unha das nosas accións,
creamos unha pequena historia que vos contaremos a continuación e que está recollida
no vídeo que vos poñemos ao fondo, xunto cun enlace ao cal poderedes acceder e
darlle a "me gusta" de facebook, contribuindo connosco na difusión do
curto e na participación do concurso OCEÁNTICA13'.
Érase unha vez: O Mundo.
Este lugar no
seu día foi chamado Planeta azul xa que contiña o ingrediente fundamental
para a vida: A AUGUA. A partir deste elemento fóronse creando os demais, dende o
máis simple ata o máis complexo creando unha perfecta biodiversidade. Así
apareceron as diferentes especies de animais, os campos, as montañas,
dando lugar aos diversos ecosistemas nun equilibrio perfecto. E no medio de
toda esta natureza, apareceu unha singular especie: O SER HUMANO.
Esta especie, ao
igual que as outras, vaise adaptando, aprendendo e evolucionando ata
facer que o mundo se adapte a él. Vanse agrupando en pequenos
poblados, comezan a cultivar as demais especies someténdoas ao seu control,
crean as familias e o mellor de todo, CREAN OS CARTOS! Este novo elo
introducido na natureza, corrómpea e fará que nunca poda volver a ser como antes…
O desmesurado consumismo das nación máis ricas depende
directamente da extración e do esgotamento dos recursos naturais das nación empobrecidas, coma os países tropicais, ricos en flora, fauna e minerais.
Ata que se esgote a última gota de auga, ata se se
extinga a última especie salvaxe, ata que se tale o derradeiro árbol, ata
entón, non comprenderemos que os cartos non se poden comer.
A todos nos gusta ver o ceo azul, respirar aire puro
cando saímos a dar un paseo, ver aos animais correteando polos montes, poder
bañarte nun entorno natural limpo…
Pero… ¿Qué
facemos nos para coidar o medioambiente e que todo esto poda seguir sendo
posible? Porque soñar é gratis, pero ao fin e ao cabo, as accións individuais
son as que contan.
As persoas non reciclamos, non collemos o transporte
urbano, permitimos que os residuos de basura se virtan nas aguas, queremos
seguir tendo produtos baratos e novos sen importarnos as consecuencias como que
sexan elementos non renovables ou contaminantes… Todo esto para facer a nosa vida
máis cómoda.
Pero… ¿Sabemos
realmente o que conlevan as pequeñas accións?
Deixar o grifo
aberto mentres nos lavamos os dentes, nos enxabonamos ou agardamos a que saia
quente sen importarnos coller ilimitadamente os recursos non renovables. Pensar
que estes recursos non se van a esgotar e seguir empregando derivados deles
para crear cousas innecesarias e satisfacer o noso consumismo, como por
exemplo, os embases individuais, o non reciclado do papel e polo tanto a tala
masiva de árboles, o gasto rutinario de electricidade nos electrodomésticos, o
xeito no que nunca estamos conformes coa temperatura e pretendemos cambiala cos
perxudiciais aires acondicionados e calefaciós favorecendo ao cambio climático
e ao quentamento global.
O CO2 é un gas
que se atopa na atmosfera e ten a propiedade de atrapar a calor. Na medida en
que o CO2 aumenta, máis calor queda atrapado na atmosfera e elévase a
temperatura. Ao ritmo actual, prevese un aumento dun grado en 2020 e de dous
grados en 2050.
A excesiva perda
de recursos e materias primas na produción industrial sen esquecernos da abusiva
emisión de CO2 e gases contaminantes, non deixan de substraer elementos e modificar
o hábitat de outras especies.
Acaso é menos importante ca o noso? Qué che parecería
se un oso entrase na túa casa e depositase todos os residuos de salmóns que
comeu poriba do teu dormitorio? Ou se viñese unha vaca a roubarche o televisor?
Ou mellor aínda, se un polo che collese do frigorífico todas as túas provisións
deixando contaminados o resto de alimentos? Non creo que che gustase que todos
estes animais fosen a defecar a túa casa, como nos facemos con eles, porque
ademáis, a súa casa tamén é a nosa.
Nos océanos, o cambio climático está a afectar na súa
temperatura, o suministro de nutrientes, a corrente mariña, a cadea
alimenticia, os sistemas de ventos, os ciclóns e outros desastres naturais que
se fan cada vez máis común e intensos, coma o desxeo dos polos que produce a
inestabilidade do solo, avalanchas rocosas e a diminución da circulación
oceánica en Groenlandia e a Antártida. Todo esto, afecta a distribución,
abundancia, ciclos reprodutivos de plantas e animais mariños dos cales millóns
de persoas dependemos coma fonte de alimento, ingreso ou recreación.
A absorción en grandes cantidades de dióxido de
carbono podería provocar a desaparición do fitoplacton, planta mariña da que se
alimentan organismos coma o crustáceo, que a súa vez sirve de alimento a
especies mariñas coma a balea azul ou xorobada. E coma este, moitos outros
exemplos que constitúen unha reación en cadea.
A auga precisa moito máis tempo ca o aire para
quentarse. Incluso aunque as emisións de gases de efecto invernadero se
houbesen estabilizado no ano 2000, a temperatura media do planeta continuaría
subindo medio grao Celsius.
O nivel de mar incrementouse xa 9cm no último siglo, e
podería aumentar entre 9 e 88cm no presenta.
Para rematar, faremos un repaso das principais consecuencias
que provocan nosos actos:
-Aumento da temperatura terrestre.
-Cambios na capa de neve, xeo e solo xeado.
-Aumento do nivel e da temperatura do mar, provocando
a acidificación dos mesmos e poñendo en perigo a numerosas especies.
-Aumento da frecuencia e intensidade dos fenómenos meteorolóxicos
extremos.
-Perigo de extinción de numerosas especies animais e
vexetais
-Efectos sobre a agricultura e o sector forestal, os
que poden perder a maioría da súa produtividade.
-Impactos sobre a saúde humana. O número de persoas en
situación de malnutrición aumentará, así coma o de falecidos e enfermos.
Cómo poderíamos imaxinar, que unha simple especie
entre tatas, puidera orixinar tantos
desequilibrios nun mundo tan natural e
perfecto?
Para finalizar, aquí vos deixo o enlace no que podedes aceder ao vídeo e colaborar premendo o 'me gusta' de facebook.
Recordade que as pequenas accións individuais, son as que poden crear grandes cousas e que xuntos, podemos cambiar o destino do mundo.
Hora punta nunha das estacións de metro de Lourghborough (Inglaterra), un pensador mira o balbordo que o rodea e ás numerosas persoas que se atopan no lugar; todas camiñan por baldosas de diferentes cores e formas, a gravidade actúa en cada un deles, e de súpeto, unha idea naceu da cabeza do noso pensador británico Laurance Kemball-Cook: e se puidésemos converter cada paso que damos, enerxía cinética, en enerxía eléctrica?
Como en calquera investigación, hai varias hipóteses, e a elixida esta vez foron unhas baldosas: dun tamaño de 45x60 cm e cun desprazamento cara abaixo de 5 ou 6 mm, esta peza xera oito vatios de enerxía con cada pisada. Isto foi grazas a tres factores importantes: unha magnífica idea, un bo desenrolo do proxecto e un desembolso importante, pero grazas a este invento, axudará a manter limpa a Terra e a obter unha enerxía non contaminante, unha enerxía que se podería aplacar para a iluminación pública, a sinalización, os carteis publicitarios electrónicos, ou incluso, cargar teléfonos.
Cálculos
- Doce baldosas poderían xerar luz para dous barrios.
- Nos Xogos Olímpicos de Londres, capturaron 12 millóns de pisadas, é dicir, poderíanse cargar 10.000 teléfonos durante unha hora e á vez.
- Por último, se capturamos cada paso que damos todos os seres humanos nun día, 25.000 casas poderían ser iluminadas durante un ano