martes, 30 de abril de 2013

El monstruoso huracán de Saturno

Esta imagen de la NASA, facilitada este lunes, muestra el vórtice de un huracán gigante que se produjo el pasado 27 de noviembre de 2012 en el Polo Norte de Saturno, obtenida por la nave espacial Cassini. El ojo del huracán medía unos 2.000 kilómetros de diámetro  y los vientos alcanzan allí los 150 metros por segundo.Además, la nave espacial de la NASA Cassini ha observado por primera vez la evidencia de pequeños meteoritos rompiéndose en pedazos antes de impactar contra los anillos de Saturno. Estas observaciones hacen que los anillos de Saturno sea el único lugar junto con la Tierra, la Luna y Júpiter donde los científicos y astrónomos aficionados han podido observar directamente impactos de meteoritos, según recoge la web 'Science Daily'.El estudio del impacto de estas colisiones ayudarán a los científicos a comprender cómo se formaron los diferentes planetas del sistema solar. El sistema solar está lleno de pequeños objetos en desplazamiento. Estos objetos frecuentemente golpean los cuerpos planetarios y, en el caso de Saturno, se estiman en un tamaño que van desde un centímetro hasta varios metros.Los resultados de Cassini han mostrado los anillos de Saturno como detectores muy eficaces de muchos tipos de fenómenos circundantes, incluyendo la estructura interior del planeta o las órbitas de sus lunas. Por ejemplo, una ondulación sutil pero extensa en torno a las 12.000 millas (19.000 kilometros) a través de los anillos más internos prueba la evidencia de un gran impacto de meteorito en 1983, según los científicos.

El equinoccio de Saturno en el verano de 2009 fue un momento especialmente bueno para ver los escombros dejados por los impactos de meteoritos. El ángulo del sol muy bajo permitió a las nubes de escombros verse brillantes en contraposición con los anillos oscuros del planeta.

 Yoel Cobelas Vázquez 1º Bach A

domingo, 28 de abril de 2013

Células nai da placenta poden rexenerar o fígado

Un estudo realizado polo grupo de Medicina Rexenerativa do Instituto de Investigación do Hospital 12 de Outubro de Madrid e publicado na revista Cytotherapy, comprobou que células nai mesenquimales de  placenta poden transformarse, en determinadas condicións, en hepatocitos ou células de fígado o que permitiría a rexeneración do órgano lesionado.
Para realizar este estudo, Ana Isabel Flores, investigadora principal, explica que o seu equipo recolleu placentas de recén nacidos inmediatamente despois do parto. Despois  procesou as placentas no laboratorio, illou as células e as colocou en diferentes cultivos para estudar como se transforman en outros tipos celulares.
Así  o cultivo in vitro das células nai mesenquimales nun medio con proteínas presentes de forma natural no fígado permite que podan converterse en hepatocitos e formar unha estrutura semellante a un pequeno fígado de apenas medio centímetro de grosor chamada hepatosfera. Esta ten a actividade propia dun fígado  producindo albumina, a proteína que permite a distribución correcta dos líquidos corporais no organismo.
Outro cultivo das células nai mesenquimales en elementos presentes nun fígado danado tamén dan lugar ós hepatocitos, o que podería ser moi útil nun futuro para o seu uso en lesións hepáticas.
A investigación permitirá nun futuro mellorar as condicións de pacientes transplantados como daqueles que están en lista de espera, xa que o transplante de hepatosferas mellorará a adherencia e permanencia do enxerto unha vez trasplantado, así como a rexeneración do fígado. Flores tamén  sinala que este estudo é unha ferramenta moi importante para futuras terapias celulares e xenéticas, e que nalgúns casos está moi cerca o salto do laboratorio á clínica.
Este mesmo equipo, demostrou noutro estudo publicado na revista  'Cancer Gene Therapy', que o uso distas células mesenquimales de placenta ralentizan o crecemento dos tumores de mama e retrasa a aparición de tumores secundarios. “Estas células poden servir como axente terapéutico en cancro de mama, xa que diminúe a aparición de metástases” sinala Flores, que xa está realizando estudos con animais.




Fontes de información:

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A


Os transxénicos arraigan

Europa bloquea os cultivos modificados, pero estos expándense no resto do mundo.
A UE ten como obxetivo crear unha economía basada no coñecemento e recoñece o potencial dos organismos xenéticamente modificados (OXM), pero a súa política sobre estos cultivos creou un ambiente que fai que esto sexa imposible. 
   Os agricultores da UE négaselles a libertade de elección, impídeselles competir porque as políticas da UE discriminan activamente os que desexan cultivar transxénicos,pero esos mismos cultivos son aprobados para a importación. 
   No planeta hai xa 170,3 millóns de hectáreas con cultivos modificados xenéticamente, un 6% máis que durante 2011. De feito, Estados Unidos (69,5 millóns de hectáreas), Brasil (36,6), Arxentina (23,9) e Canadá (11,6), copan a superficie plantada. Pero, por vez primeira, as nacións en vías de desenrolo cultivan unha superficie maior (52%) que as desenroladas (48%). 

           

  
   Este cambio no mundo agrícola alarma a moitos, alegra a uns cantos e inquieta a case todos. En primeiro lugar, a todopoderosa industria alimentaria estadounidense, que soporta cada vez máis presión para que informe nas etiquetas dos seus productos dos contidos transxénicos. 
   A industria fixo todo o que puido para evitar o etiquetado, e agora está sentindo as consecuencias: unha profunda desconfianza cara ela e os seus productos. Esta desconfianza viaxa sobre todo ás grandes empresas de cultivos transxénicos: Monsanto, Bayer, Syngenta, Basf, e DowAgro Sciences. Entre as seis controlan a gran maioría das patentes e investigacións xenéticas. O resultado, según a ONG Grain, é dominar o 60% do mercado mundial das sementes e o 76% do de agroquímicos. 
   Os transxénicos están chamados a ser unha ferramenta para erradicar a fame, embargantes, o 90% dos cultivos transxénicos mundiales dedícase a colza, o millo, a soia e o algodón. E o seu destino é o textil industrial e alimenta-lo gando, pero non chega as persoas. 


                                         
   
  Tampouco causa gran tranquilidade saber que algunhas das compañias que fabrican os herbicidas son as mesmas que deseñan as sementes que o soportan. 
   Tamén entra en xogo o precio. As sementes modificadas son máis caras que as naturais, entre un 20% e un 40%. E os aforros para o agricultor proceden do menor gasto en pesticidas, maquinaria e man de obra.  
   A UE representa un papel desconcertante, só permite dous cultivos, un tipo de patata (Amflora) e unha clase de millo (MON 810) que é resistente a plaga do taladro. Pero da o plácet á importación de 45 productos. Así, atopámonos ca paradoxa de que os agricultores españois teñen que competir contra esa porta aberta ás importacións. 
   Os científicos auguran que seguindo a traxectoria actual, a UE enfréntase a quedarse por detrás do resto do mundo en tecnoloxía, economía e políticas humanitarias. 
Fontes:


Francisco Rodríguez Valencia, 1º Bach "A"


A temperatura do centro da Terra é maior do que se pensaba

Un equipo de científicos dirixido por Agnès Dewaele, da organización científica nacional francesa de investigación tecnolóxica CEA, determina que a temperatura preto do centro da Terra é 1000 graos máis do que cría. Un experimento levado a cabo hai 20 anos precisaba que estaba a 5000 graos Celsius, pero este novo traballo desmínteo explicando incluso onde se confundiron. As súas conclusións publicáronse o venres 26 na revista Science. No traballo participaron membros do Centro Nacional Francés para a Investigación Científica (CNRS) e o Fondo Europeo de Radiación Sincotrón (ESRF).

 
Os resultados obtidos nas súas medicións confirman modelos xeofísicos de que a diferenza de temperatura entre o núcleo sólido e o manto superior debe ter polo menos 1500 graos para explicar por que a Terra ten campo magnético.

O núcleo da Terra componse en esencia dunha esfera de ferro a temperaturas superiores a 4000ºC e presións que superan os 1’3 millóns de atmosferas (atm). Nestas condicións, o ferro é completamente líquido, tanto coma o auga. Unicamente no centro da Terra, onde a presión e o aumento da temperatura aínda son maiores, o ferro líquido pasa a ser sólido. A análise de ondas sísmicas provocadas por terremotos, que pasan a través da codia terrestre, revela o espesor dos núcleos e o modo no que a presión aumenta ca profundidade, pero non permite calcular a temperatura.

 
Como é imposible descender ata o centro da Terra, o grupo de científicos experimentou con ferro sometido a altas presións coa axuda de tecnoloxía de raios X. Deste modo, puideron determinar que o punto de fusión do ferro cunha presión de 2’2 millóns de atm supera os 4000 graos (arredor de 4800). A fronteira entre o núcleo líquido e o sólido está a 3’3 millóns de atm, a temperatura nesas condicións será aproximadamente sobre 6000ºC. 


A partires dos 2400 graos, aparecen efectos de recristalización na superficie das mostras de ferro, pero aínda non chega a producirse a fusión. No anterior experimento, levado a cabo en 1993 por científicos do Instituto Max Plank de Química (Alemania), utilizouse unha técnica óptica para determinar se as mostras eran sólidas ou líquidas. Esa mala interpretación foi o posible erro que fixo que as súas estimacións fosen 1000 graos menos que as obtidas actualmente.


Fontes de información:

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

CONFIRMADA A TEORÍA DA RELATIVIDADE GRACIAS A UNHA PARELLA DE ESTRELAS

O Observatorio Europeo Austral (Alemaña) confirmou a existencia de unha parella de estrelas situadas a 7000 anos luz do noso planeta.O descubrimento desta parella de astros axuda a confirmar a teoría da relatividade de Einstein, nun lugar inédito ata o de agora e nunhas condicións extremas de gravidade.

 
A teoría da relatividade proposta por Albert Einstein, fai aproximadamente un século, é a máis aceptada sobre como funciona a gravidade, pero moitos científicos propuñan a idea de que esta teoría non é así en corpos extremadamente masivos, onde as forzas de atracción son extremadamente maiores ás que atopamos na Terra.

Foi John Antoniadis, do Instituto Max Planck de Radioastronomía en Bonn (Alemaña), o encargado de poñer a proba esta teoría nas condicións extremas nas que non se cría que sucedera o plantexado por Einstein ao estudar esta estrela masiva de neutróns (tipo de estrela de maior densidade), cunha forza de gravidade extremadamente potente en superficie e que, xunto coa súa compañeira, unha anana branca, tardan unhas dúas horas e media en orbitarse unha á outra.


Os radiotelescopios de Arecibo en Porto Rico e de Effelsberg de Alemaña proporcionaron datos vitais sobre os sutís cambios na órbita desta parella de estrelas, afirma o estudo, hoxe publicado na revista Science.

Coas condicións extremas deste sistema, hoxe xa coñecido coma PSRJO348+0432, algúns científicos pensaron que a teoría Xeral da Relatividade podría non predicir con precisión a cantidade de radiación gravitatoria emitida e, polo tanto, o ritmo de deterioro da órbita.

A pesares de todo isto, as previsións de Einstein mantivéronse bastante ben, sinalou Paulo Freire, do Instituto Max Planck, outro dos autores deste proxecto.

FONTES DE INFORMACIÓN:

BRUNO CRUZ GONZÁLEZ  1º BAC A

sábado, 27 de abril de 2013

Día Internacional da Terra, 22 de abril




O Día Internacional da Terra ten a súa orixe nunha manifestación que tivo lugar o 22 de abril  de 1970 nos Estados Unidos impulsada polo senador e activista ambiental Gaylord Nelson, quen buscaba crear conciencia sobre os problemas da polución e superpoboación para o cal creou unha axencia ambiental para supervisar e controlar eses temas. Nesta convocatoria participaron dúas mil universidades, dez mil escolas primarias e secundarias e centenares de comunidades. A presión social tivo os os seus logros e o goberno dos Estados Unidos creou a Environmental Protection Agency (Axencia de Protección Ambiental) e unha serie de leis destinadas á protección do medio ambiente.
Dous anos despois da instauración do Día da Terra, en 1972, arrancou a primera conferencia internacional sobre o medio ambiente. A conferencia chamouse Cume da Terra de Estocolmo e tivo como principal obxectivo sensibilizar ao mundo dos problemas do medio ambiente.

Pero a 43 anos da súa instauración, segue habendo problemas no planeta que non se puideron resolver.

Este ano, o Día da Terra complementouse coa campaña "O rostro do cambio climático" na que destaca a importancia do impacto ambiental que está tendo o cambio climático no medioambiente e na vida de todos os habitantes do planeta.
De feito, este luns miles de persoas en todo o mundo festexaron e referendaron o seu compromiso por unha saudable interdependencia entre os seres humanos, as demais especies vivas e o planeta Terra.
A ONU alenta aos gobernos a lograr un "xusto equilibrio entre as necesidades económicas, sociais e ambientais das xeracións presentes e futuras".


Como dato curioso, xa sabemos que o famoso buscador Google sempre fai doodles interactivos nas datas importantes e este día non iba ser menos.
Google participa este ano convertindo o seu logo nunha paisaxe de montaña, con ovellas, árbores e un río cheo de peixes no que se aprecian os ciclos da natureza e o paso do día á noite. Ao accionar o “play” do sol, este móvese de esquerda a dereita mostrando o avance do día e as catro estacións do ano.

Con todo esperemos que a medida que pase o tempo isto non vaia a peor e que pouco a pouco nos vaiamos concienciando de que Terra non hai máis que unha e se queremos conservala, temos que cuidala.







Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

jueves, 25 de abril de 2013

O "segredo da vida" cumple 60 anos

Hoxe, fai exactamente 60 anos, o 25 de abril de 1953, Francis Crick e James Watson publicaron en "Nature" un artigo de 120 liñas que revolucionou a bioloxía: descubriron a estructura do ADN.
        
             
  
   Neste artigo poñen a base para comprender cómo se copia e se transmite dunha xeración a outra o material hereditario dos seres vivos. 
  Ata pouco antes do descubremento boa parte dos científicos da época creían que eran as proteínas, moito máis complexas e diversas as que transportaban esa información. A receita química do ADN era coñecida e sabíase que era bastante simple, nembargantes, ninguén lograra propoñer un mecanismo que explicase como os poucos elementos que compoñían esa molécula se podían combinar para conter o libro de instruccións de algo tan complexo coma un ser vivo. 
   Rosalind Franklin cunha técnica moi novedosa cristalizara a molécula de ADN e despois de sometela a raios X lograra fotografias a súa estructura revelando a forma de dobre hélice. Maurice Wilkins ensinoulles a fotografía a Crick e Watson sen sabelo a investigadora e con ésto confirmaron experimentalmente o que xa plantexaran cos seus modelos. 

                    
   En 1962, Crick, Watson e Wilkins recibiron o Premio Nobel de Fisioloxía e Medicina por este descubrimento.  Franklin non chegou a ver recoñecida a súa aportación.
    Dende entón o coñecemento do xenoma humano experimentou progresos notables. A mediados dos 70, Frederick Sanger, un dos poucos que recibiu o Nobel en dúas ocasións, desenrolou o método de secuenciación do ADN.
   O máis importante da dobre hélice é o que mantén unida a unha hélice coa outra e esta foi a aportación crucial de Watson a esta historia.
    No exiguo espacio que os dous muelles antiparalelos deixan entre sí é onde se apiñan todas esas letras ( ctaccgata...) que agora coas noticias sobre os xenomas aparecendo un día si e outro tamén na prensa son para nos tan familiares coma o alfabeto. O nome técnico desas letras é bases ou nucleótidos, e son unhas moléculas orgánicas mois simples: adenina, guanina, timina e citosina ou A, G, T, C, para abreviar.
                                                                                                             
       
   Watson deuse conta que no interior da dobre hélice, a A só podía aparearse coa T e a G só coa C. Reparou de inmediato que esas simples regras de aparellamento ( dictadas pola estructura química das bases) bastaba para explicar dun plumazo a propiedade esencial de calquer ser vivo:  a súa capacidade para sacar copias de sí mesmo. Si a dobre hélice se separa nas súas dúas hélices compoñentes,cada unha pode reconstruir á outra gracias ás regras de aparellamento. A idea resultou correcta e surxiu a revolución.
   O proxecto xenoma humano e todo o resto da xenómica son a consecuencia directa daquel artigo que cambiou por completo a nosa percepción da vida na Terra e  de nos mesmos. Continentes previamente inexplorados de aplicacións tecnolóxicas, dende a producción industrial de insulina e a hormona de crecemento, ata as modernas estratexias de búsqueda de novos fármacos antitumorais pasando polo diagnóstico personalizado do cancro, arrancaron daquela publicación. 


Enlaces:


Francisco Rodríguez Valencia, 1º Bach "A"


miércoles, 24 de abril de 2013

Buscan voluntarios para unha viaxe sen retorno a Marte en 2023


O proxecto dunha empresa holandesa é instalar a primeira colonia humana no planeta vermelllo.Calquera que cumpla certos requisitos pode solicitar xa formar parte da misión.




O proxecto privado holandés "Mars One",que pretende establecer unha colonia humana permanente en Marte, comezou hoxe a seleccionar voluntarios para envialos sen retorno ao planeta vermello a partir de 2023.


A selección de astronautas está aberta a calquera persoa que cumpla os requisitos de ser maior de idade,ter boa saúde,certas aptitudes de supervivencia e un coñecemento adecuado do inglés.



Non parecen demasiadas esixencias para convertirse nos primeiros humanos que pisen a superficie do mundo veciño,unha fazaña que se adiantaría incluso aos plans da NASA se é que a compañía é capaz de cumplir o que anuncia.

A idea é tan audaz tanto desde o punto de vista económico como humano,que practicamente roza o imposible.



A Mars One Foundation preséntase como unha organización sen ánimo de lucro que pretende enviar humanos a Marte para establecer o primeiro asentamento permanente fora da Terra.En 2016 sería enviado un satélite para facer unha primeira aproximación do terreo.



Dous anos despois,un robot analizaría a mellor localización para establecer o campamento base.



O primeiro grupo emprendería unha viaxe de 7 meses en 2022 para chegar ao Planeta Vermello no ano seguinte.


Cada dous anos, sería enviado un novo grupo.Alí os colonos establecerían un hábitat autosuficiente coa axuda de rovers.Vivirían en casiñas de 50 metros cadrados e cultivarían os seus alimentos. En cada viaxe a tripulación estaría formada por dous homes e dúas mulleres, para que se poidan reproducir, ainda que non se enviarán parellas. Cámaras instaladas por toda a base retransmitirán á Terra como é alí a vida,de forma que "Mars One" tamén podería ser o primeiro "Gran Hermano" desde o espacio.






Fontes de información:

http://www.elconfidencial.com/alma-corazon-vida/2013/04/23/ldquoen-2023-marte-tendra-una-colonia-humana-permanente-y-un-reality-show-119416/

http://www.youtube.com/watch?v=MsXE-ii9eCA



Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bacharelato


martes, 23 de abril de 2013

O Padre Feijoo, protagonista do Día do Científico

O Día do Científico está adicado este ano ao Padre Feijoo, un ilustrado do século XVIII que intentou modernizar a España daquel momento. Naceu moi cerca de aquí, en Pereiro de Aguiar, no ano 1686,  e son moitas as razóns polas que se lle adica este día. A Ilustración é un movemento filosófico, literario e científico que nace no XVIII e que intentará modernizar a cultura e transformar a sociedade. Baséase na razón porque pensa que calquera problema pode abordarse dende ela. O Padre Feijoo foi un dos seus principais representantes introducindo en España estas novas ideas. Foi pois un gran impulsor da ciencia baseada na razón e na experiencia, que buscaba coñecer a verdade fuxindo da mitoloxía e exercendo un espírito crítico. Resulta curioso que sexa precisamente un membro da igrexa un dos impulsores da ciencia en España pero na historia hai bastantes casos así. Este intelectual, catedrático de Teoloxía, foi  un apaixonado das ciencias experimentais e, polo tanto, é de xustiza que se lle adique este día. Ah, ademais, foi un defensor das mulleres, polo que se había dúbidas , agora xa desapareceron.




Brais Casas Fernández

Bioetanol procedende de cenorias


Cada ano, miles de froitas e verduras son tiradas ó non ser “aptas” para o mercado por non cumprir uns canons de tamaño ou forma, sento estas comestibles. No ano 2010 foron desperdiciadas 84000 toneladas de cenorias. Investigadores da UNED, en colaboración coa Universidade Nacional do Litoral, a Universidade do Centro Educativo Latinoamericano (ámbalas dúas arxentinas) e o Instituto de Catálise e Petroleoquímica (CSIC), deseñaron un método co que se utilizan os desfeitos de cenorias para producir bioetanol. Este composto químico obtense a partires da fermentación de azucres da hortaliza e pode usarse como combustible.

Calquera alimento que posúa hidratos de carbono pode converterse en bioetanol mediante un proceso de fermentación alcohólica. A cenoria ten entre un 8 e un 10% de azucres simples e un 1% de amidón.

Os científicos desenvolveron un proceso de fermentación alcohólica que separa os azucres do mosto creado cos restos da hortaliza. Primeiro, córtase en anacos moi pequenos. Despois, prodúcese unha hidrólise encimática, rompendo as moléculas de maior tamaño (formadas por glicosa) de modo que o azucre queda libre. A continuación, prodúcese a fermentación etílica grazas a uns lévedos capaces de transformar o azucre en etanol e CO2. Por último, o etanol é purificado por destilación.


Os restos das cenorias tamén se usan para alimentar animais, extraer carotenos (que son os compostos que lle aportan a súa cor laranxa tan característica) que se utilizan na industria farmacéutica e alimentaria. 


Fontes de información:

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

lunes, 22 de abril de 2013

Tomates modificados por enxeñería xenética para eliminar o colesterol malo de quen come estes alimentos

Logrouse obter,por enxeñería xenética,tomates que producen un péptido que ao comelos elimina o colesterol malo,emulando as accións do colesterol bo,(colesterol HDL de lipoporteínas de alta densidade),que é coñecido polo seu papel ao eliminar das arterias o colesterol malo,(colesterol LDL de lipoproteínas de baixa densidade).


Os equipo dos doutores Alan M.Fogelman(director da unidade de investigación da aterosclerose na Escola David Geffen de Mediciña) e Srinavasa T.Reddy,(especialista en farmocoloxía médica),ambos da Universidade de California nos Anxeles,(UCLA), prepararon mediente inxeñería xenética os citados tomates,en forma molida e liofilizada, agregounos á dieta rica en graxas, típica dos humanos das nacións industrializadas, coa que se alimentou a uns ratos que non posuían a capacidade de eliminar o colesterol malo do seu sangue e que inexorablemente desenrolaban inflamacións e aterosclerose cando consumían unha dieta rica en graxas.


Os investigadores constataron que os ratos que comeron os tomates enriquecidos co péptido, os cales representaron o 2,2 por cento da súa dieta rica en graxas, tiveron unha acumulación significativamente asociada co colesterol bo,niveis máis altos de colesterol bo e menores niveis dun ácido promotor de tumores que aceleran a acumulación de placa nas arterias de modelos animais.

Varias horas despois de que os ratos terminaran de comer, detectábase o péptido intacto no intestino delgado,pero non se lle encontraba así no sangue. Segundo os investigadores, esto non é un gran indicio de que o péptido actúa no intestino delgado e logo é degradado a aminoácidos naturais anter de ser absorvido no sangue,como sucede cos demais péptidos e proteínas do tomate.

Esto fai pensar que escoller como obxectivo ao intestino delgado pode ser unha nova estratexia para previr a aterosclerose de orixe alimentario,a cal é unha enfermidade provocada por placas nas arterias que pode conducir a ataques ao corazón e derrames cerebrais.


Ademais dos científicos mencionados da UCLA no traballo de investigacion e desenrolo tamén interviñeron outros de dita universidade así como da de Alabama na cidade estadounidense de Birmingham.


Fontes de información:

sábado, 20 de abril de 2013

¿Por qué donar y recolectar sangre del cordón umbilical?




   El cordón umbilical por lo general, una vez que nace el bebé se desecha salvo que los padres decidan lo contrario. Los futuros padres pueden optar por que se recolecte la sangre que queda en el cordón umbilical y en la placenta luego del parto.


   Los padres sanos con hijos sanos y sin candidatos para trasplantes en la familia pueden optar por donar el cordón umbilical de su recién nacido a los bancos de sangre de cordón umbilical o a programas de investigación.







   Los padres de hijos o familiares con cáncer de sangre, con una inmunodeficiencia o con cualquiera de ciertas enfermedades genéticas que puedan ser candidatos a un trasplante, deberían plantearse guardar el cordón umbilical de su recién nacido para un posible uso familiar. Como promedio, la posibilidad de que una persona tenga los mismos antígenos HLA (antígeno leucocitario humano; aseguran la respuesta humana) que su hermano es de una entre cuatro. El cordón umbilical de un bebé compartirá automáticamente el 50% de sus HLA con cada padre.



   Hay bancos tanto públicos como privados que obtienen y almacenan sangre del cordón umbilical. Los bancos públicos recolectan y almacenan sangre del cordón umbilical que es donada para ser usada por cualquier persona que la necesite en el futuro. Los privados cobran una tarifa anual por recolectar y almacenar la sangre del cordón para uso particular de la propia familia, en caso de que fuera necesario más adelante. La sangre presente en el cordón umbilical también puede usarse para estudios de investigación, por parte de un laboratorio. Estos estudios ayudan a mejorar el proceso de trasplante para futuros pacientes.







Bibliografía:

www.elmundo.es>salud
www.vidaplus.cm.com
www.celulasmadredecordónumbilical.com
www.sobrecelulasmadre.com


Francisco Rodríguez Valencia, 1ºBach A


Automedicación animal


O pasado 11 de abril publicouse na revista Science un artigo onde expertos en ecoloxía e bioloxía evolutiva analizan a “automedicación” dos animais. A especie humana non é a única que utiliza sustancias farmacolóxicas para previr e curar enfermidades parasitarias. O traballo desvela que esta práctica está máis extendida do que se pensaba. Por exemplo, os elefantes africanos percorren longas distancias para encontrar grutas tapizadas de sal, onde atopan o sodio indispensable para equilibrar o exceso de potasio das follas que consomen; os tigres, entre outros mamíferos, realizan purgas mecánicas con diversos vexetais para combater os seus problemas intestinais; algunhas serpes inxiren ginseng  para cicatrizar mellor as feridas.

O efecto da automedicación fai que as súas respostas inmunolóxicas se reduzan ou eliminen. No caso das abellas, o uso de antimicrobianos nos seus niños fixo que, durante o proceso de evolución, perdesen centos de xenes inmunolóxicos.

O estudo expón varias das consecuencias desta automedicación nos animais, algunhas das cales poden afectar ó ser humano de forma indirecta. Algunhas enfermidades animais poden ser peores se se interfire na súa capacidade para medicarse. O estudo de esta medicación animal pode axudar a descubrir novos fármacos de utilidade, xa que moitas das medicinas modernas derivan de plantas ou produtos naturais.


Fontes de información:

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

El té verde y el café parecen reducir el riesgo de derrame cerebral

Os resultados dunha investigación efectuada en Xapón apuntan a que o té verde e o café poden axudar a reducir os riscos de sufrir un derramo cerebral, especialmente cando ambos os dous son consumidos de forma regular. As persoas investigadas no estudo que beberon diariamente té verde ou café tiveron un risco aproximadamente dun 20 a un 30 por cento menor de sufrir un tipo de derramo cerebral, en comparación cos que consumiron esas bebidas con pouca frecuencia.

Este é o primeiro estudo a grande escala que examina xuntos os efectos do té verde e do café sobre o risco de sufrir derramos cerebrais.

O equipo do Dr. Yoshihiro Kokubo, do Centro Nacional Cerebral e Cardiovascular de Xapón, preguntou a 83.269 adultos xaponeses sobre os seus hábitos de consumo de té verde e café, e mantivo un seguimento desas persoas ao longo dunha media de 13 anos. O equipo encontrou que canto máis té verde ou café bebía a xente, menor era o seu risco de sufrir un derramo cerebral (accidentecerebrovascular ou ataque de apoplexía).

As persoas que bebían polo menos unha cunca de café ao día tiñan un 20 por cento menos de risco de derramo cerebral que os que raras veces bebían café.
As persoas que bebían de dous ou tres cuncas de té verde ao día tiñan un risco un 14 por cento menor de derramo cerebral e as que bebían polo menos catro cuncas tiñan un 20 por cento menos de risco, en comparación cos que raras veces bebían té
.

As persoas que bebían polo menos unha cunca de café ou dúas cuncas de té verde ao día tiñan un 32 por cento menos de risco de hemorraxia intracerebral, en comparación coas que raras veces consumían estas bebidas. (A hemorraxia intracerebral acontece cando un vaso sanguíneo se rompe e sangra dentro do cerebro. Arredor do 13 por cento dos derramos cerebrais son hemorráxicos.)

Os participantes no estudo tiñan entre 45 e 74 anos de idade, había practicamente a mesma cantidade de homes que de mulleres, e non padecían de cancro nin de enfermidades cardiovasculares.

Durante os 13 anos de seguimento, os investigadores revisaron os rexistros médicos hospitalarios e certificados de defunción dos participantes, recompilando datos sobre enfermidades cardíacas, derramos cerebrais e causas de morte. Tamén axustaron os seus resultados para ter en conta a idade, o sexo e factores do estilo de vida como o hábito de fumar, o consumo de alcohol, o peso, a dieta e a práctica de exercicios físicos.

O té e o café son as bebidas máis populares no mundo despois da auga, polo que os resultados desta investigación poderían en principio aplicarse á poboación doutros países.

Non está claro como o té verde inflúe sobre o risco de sufrir derramos cerebrais. Un grupo de compostos coñecido como catequinas podería proporcionar certa protección. As catequinas teñen un efecto antiinflamatorio e antioxidante, incrementando a capacidade antioxidante e os efectos antitrombogénicos do plasma.

O café contén ácido clorogénico, o cal reduce o risco de sufrir un derramo cerebral mediante a diminución das posibilidades de desenvolver diabete tipo 2.

Por suposto, como acontece con calquera produto, un consumo excesivo de café ou té é prexudicial para a saúde, de modo que ninguén debería comezar a beber cantidades inxentes de té ou café. Á parte, hai persoas con alerxias ou outros problemas de saúde aos cales poden non sentarlles ben estas bebidas.


Na investigación tamén traballaron Isao SaitoKazumasa Yamagishi,Hiroshi YatsuyaJunko IshiharaManami Inoue e Shoichiro Tsugane.


O peixe cebra sitúase como o mellor "rato de laboratorio"

O rato levaba moito tempo sendo o rei do laboratorio pero acaba de aparecerlle un novo competidor: un peixiño duns 5 cm de largo con raias lonxitudinais no seu corpo, o peixe cebra ou Danio rerio.  Dúas investigacións publicadas fai uns días en Nature, unha delas con participación española,  confirman a posición deste peixe como organismo modelo: a secuenciación do seu xenoma e o estudo sobre mutacións en máis de 10.000 xenes que favorecerán descubrimentos de curas para innumerables doenzas humanas como o alzheimer, cancro ou deficiencias cardíacas.
Un dos pioneiros do traballo co “zebrafish” foi Christiane Nüsslein-Volhard, Premio Nobel de Medicina en  1995 que publicou un ano máis tarde o tratado funcional do traballo co peixe cebra nun monográfico da revista Development.
                 A bioloxía deste peixe presenta varias vantaxes fronte a outros animais de laboratorio como os ratos, os polos ou as moscas. Ten unha reprodución masiva: pon máis de medio millar de ovos de golpe, o que xera maior capacidade de analizar miles de compostos terapéuticos ó mesmo tempo. Convértese en  embrión en apenas 48 horas, o que posibilita resultados con aforro de tempo. É transparente, o que permite visualizar sen problemas a evolución de experimentos.
                Pero necesita contar cun bo mapa de seu xenoma para consolidarse como candidato perfecto para  organismo modelo. O Centro Nacional de Investigacións Cardiovasculares (CNIC) co investigador español Carlos Torroja, participou no estudio sobre o xenoma do “zebrafish” que se acaba de publicar. Presentase un xenoma de alta calidade que facilita a identificación de mutacións e fai posible a comparación de secuencias mudadas e normais. Agora sabemos que este peixe e os humanos compartimos  un 71% da información xenética e máis do 82% dos xenes responsables de enfermidades. Ben é certo que o peixe comparte menos desenvolvemento xenético cos humanos que os ratos, polo que ninguén pretende descartar ós roedores, senón complementar o seu uso en investigacións máis incipientes.
Organismo fluorescente mutado xenéticamente 
 A outra investigación presenta un catálogo de mutantes que se está desenvolvendo a gran escala nos laboratorios do Instituto Sanger. Trátase de mudar todos os xenes do peixe, un por un, e ver como esa mutación altera a súa anatomía, fisioloxía ou comportamento. Sería como si se fora quitando cada vez unha peza dun coche para ver qué falla e así identificar a súa utilidade. Esta batería de mutantes permitirá crear modelos de enfermidades humanas e os seus correspondentes medicamentos para axudar ás vindeiras investigacións.
Parece que o lema “bo, bonito e barato” levado ó laboratorio cúmprese co zebrafish. 


FONTES DE INFORMACIÓN