domingo, 1 de mayo de 2011

Non te esquecemos


Fai un ano que te fuches, pero para min estás.
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.


Non hai xeito de asumir a túa ausencia.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.


É imposible esquecer todas as cousas que compartimos.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.


Estarás facendo teatro con Antonio, Modesto, Xosé... e defendendo ás mulleres como só ti sabías.
Déixoche unha carta que seguro que che vai gostar lela, está escrita por un mozo disposto a cambiar o mundo.


Carta a un maltratador

Para ti, cabrón: Porque lo eres, porque la has humillado, porque la has menospreciado, porque la has golpeado, abofeteado, escupido, insultado… porque la has maltratado. ¿Por qué la maltratas? Dices que es su culpa, ¿verdad? Que es ella la que te saca de tus casillas, siempre contradiciendo y exigiendo dinero para cosas innecesarias o que detestas: detergente, bayetas, verduras… Es entonces, en medio de una discusión cuando tú, con tu 'método de disciplina' intentas educarla, para que aprenda. Encima lloriquea, si además vive de tu sueldo y tiene tanta suerte contigo, un hombre de ideas claras, respetable. ¿De qué se queja?
Te lo diré: Se queja porque no vive, porque vive, pero muerta. Haces que se sienta fea, bruta, inferior, torpe… La acobardas, la empujas, le das patadas…, patadas que yo también sufría..
Hasta aquel último día. Eran las once de la mañana y mamá estaba sentada en el sofá, la mirada dispersa, la cara pálida, con ojeras. No había dormido en toda la noche, como otras muchas, por miedo a que llegaras, por pánico a que aparecieses y te apeteciera follarla (hacer el amor dirías) o darle una paliza con la que solías esconder la impotencia de tu borrachera. Ella seguía guapa a pesar de todo y yo me había quedado tranquilo y confortable con mis piernecitas dobladas. Ya había hecho la casa, fregado el suelo y planchado tu ropa. De repente, suena la cerradura, su mirada se dirige hacia la puerta y apareces tú: la camisa por fuera, sin corbata y ebrio. Como tantas veces. Mamá temblaba. Yo también. Ocurría casi cada día, pero no nos acostumbrábamos. En ocasiones ella se había preguntado: ¿y si hoy se le va la mano y me mata? La pobre creía que tenía que aguantar, en el fondo pensaba en parte era culpa suya, que tú eras bueno, le dabas un hogar y una vida y en cambio ella no conseguía hacer siempre bien lo que tú querías. Yo intentaba que ella viera cómo eres en realidad. Se lo explicaba porque quería huir de allí, irnos los dos…Mas, desafortunadamente, no conseguí hacerme entender..
Te acercaste y sudabas, todavía tenías ganas de fiesta. Mamá dijo que no era el momento ni la situación, suplicó que te acostases, estarías cansado. Pero tu realidad era otra. Crees que siempre puedes hacer lo que quieres. La forzaste, le agarraste las muñecas, la empujaste y la empotraste contra la pared.. Como siempre, al final ella terminaba cediendo. Yo, a mi manera gritaba, decía: mamá no, no lo permitas. De repente me oyó. ¡Esta vez sí que no!–dijo para adentro-, sujetó tus manos, te propinó un buen codazo y logró escapar. Recuerdo cómo cambió tu cara en ese momento. Sorprendido, confuso, claro, porque ella jamás se había negado a nada.
Me puse contento antes de tiempo.
Porque tú no lo ibas a consentir. Era necesario el castigo para educarla. Cuando una mujer hace algo mal hay que enseñarla. Y lo que funciona mejor es la fuerza: puñetazo por la boca y patada por la barriga una y otra vez…
Y sucedió.
Mamá empezó a sangrar. Con cada golpe, yo tropezaba contra sus paredes. Agarraba su útero con mis manitas tan pequeñas todavía porque quería vivir. Salía la sangre y yo me debilitaba. Me dolía todo y me dolía también el cuerpo de mamá. Creo que sufrí alguna rotura mientras ella caía desmayada en un charco de sangre.
Por ti nunca llegué a nacer. Nunca pude pronunciar la palabra mamá. Maltrataste a mi madre y me asesinaste a mí.
Y ahora me dirijo a tí. Esta carta es para tí, cabrón: por ella, por la que debió ser mi madre y nunca tuvo un hijo. También por mí que sólo fui un feto a quien negaste el derecho a la vida.
Pero en el fondo, ¿sabes?, algo me alegra. Mamá se fue. Muy triste, pero serenamente, sin violencia, te denunció y dejó que la justicia decidiera tu destino. Y otra cosa: nunca tuve que llevar tu nombre ni llamarte papá. Ni saber que otros hijos felices de padres humanos señalaban al mío porque en el barrio todos sabían que tú eres un maltratador. Y como todos ellos, un hombre débil. Una alimaña. Un cabrón.


Fernando Orden Rueda 2º de Bachillerato, de Ciencias de la Salud. IES Bioclimática, de Badajoz. II Premio del II Concurso Nacional 'Carta a un maltratador', convocado por la Asociación 'Juntos contra la violencia doméstica'

O peligro das neuronas apagadas

Un estudo dun equipo de investigadores de EEUU e Italia atoparon explicación ós accidentes de tráfico producidos por momentáneos lapsus de concentración ó volante sen que o conductor chege a estar durmido. Algunhas rexións da corteza cerebral compensan a falta de sono apagándose aínda que o individuo se atope desperto. Como experimento sometéronse un grupo de ratas a longos periodos de privación de sono para ver o efecto que esto producía sobre os seus cerebros, introducindo nas súas gaiolas obxetos coloridos e outros que chamaran a súa atención e despertaran os seus sentidos para evitar que os animais quedasen durmidos. Os resultados anunciaron que tanto o electroencefalograma como o seu comportamento mostran dificultades para conciliar o sono ou vixilia, dando a coñecer tamén que despois deste periodo algunhas neuronas quedan afectadas e ausentes, demostrado nas ratas pola súa incapacidade de alcanzar o seu alimento despois deste periodo de probas.

Trátase dun fenómeno previo ó microsono (consiste en pequenos actos de durmir entre 3 e 15 segundos cos ollos pechados), mentres que no caso deste fenómeno estudiado os ollos continúan abertos e o efecto é semellante ó dos lapsus epilépticos; trátase de neuronas cansadas e apagadas nun cerebro desperto.

O microsono é a causa dun 24% dos accidentes mortais en estradas. Estase a desenvolver un dispositivo de alerta durante a conducción que consiste en avisar mediante señais virtuais ó conductor cando este sobrepasa un límite de parpadeo, intentando así evitar estas cada vez máis numerosas mortes. Os científicos alertan de que debemos deixar de practicar toda actividade na que teñamos que estar nun estado de alerta e atención antes de sentir a fatiga previa.

Esta enfermidade todavía a estudar pode ser a responsable de síndromas como os lapsus de atención, o estado de irritabilidade, carecer de xuízo ou tender ó error, como cando non durmimos o tempo recomendado pero tampouco padecemos moito sono.

Noticia completa

Lucía Rodríguez Rodríguez 1ºB


Incidente nuclear en Tarragona.

Hoxe considero importante subir esta noticia, pois non só ocorren accidentes nucleares en Xapón, como o caso de Fukushima, senon que tamén en España aínda que de moita menos importancia malia seguese considerando un accidente. Como dixo tamén a nosa profe, Carmen na clase de CMC, os sucesos nucleares poden ser de tres tipos, segundo a Escala Internacional de Sucesos Nucleares (INES) :

desviación (non teñen transcendencia para a seguridade)

incidentes ( que se encontran entre os de desviación e os accidentes)

accidentes ( que poden ser de catro tipos a súa vez, e son son máis perigosos)

Iso é o que aconteceu o pasado xoves en Ascó (Tarragona). Unha válvula que se abriu por erro fixo uns 25.000 litros de auga contaminada chegara polos tobillos a 14 operarios do reactor 1 de dita central.

Os inspectores do Consello de Seguridade Nuclear (CSN) deben determinar o alcance do incidente, que a espera deste dictamen clasificouse coma nivel 0 na Escala Internacional de Sucesos Notificables (INES) con sete niveis.

Disque o incidente vincúlase a gran cantidade de empresas subcontratadas que interveñen na central durante as paradas programadas do reactor.

O incidente foi o segundo que se rexistra nos ultimos 15 días e fixo que se orixinara un incendio que non provocou consecuencias graves.



máis información :

http://www.publico.es/ciencias/373734/otro-incidente-cuestiona-la-seguridad-de-asco


Tatiana Nespereira Campuzano


Detectouse xa o Bosón De Higgs?


- O pasado martes, extendeuse por internet o rumor de que os físicos do LHC, detectaron por PRIMEIRA VEZ o Bosón de Higgs, un dos obxectivos mais importantes da Física contemporánea.

O rumor provén dunha nota interna dun investigador do Atlas.

Esa nota fala da observación dunha resonancia nos 115 GeV, ese sería fenomeno para poder falar que se encontrou o Bosón de Higgs.Esta imaxe mostra unha simulación que se espera observar ao encontrar o Bosón.








Simulación do Bosón de Higgs
- James Gillies, portavoz do CERN asegurou que a nota é certamente auténtica. Se finalmente lograse probar a súa existencia, o Bosón de Higgs podría dicir porque a materia posee esa extraña propiedad a que chamamos masa.


Feito por: Manuel Lorenzo Tallón 1º C BACH
Para máis información


A galaxia Andrómeda "vistese" de cores

Os telescopios da Axencia Espacial Europea (ESA) permitiron observar a galaxia de Andrómeda, dunha forma moi distinta da habitual. Reveláronse os diferentes aspectos desta galaxia en espiral xigantes captando lonxitudes de onda en frecuencias que son invisibles para o ollo humano.
Andrómeda é o obxecto visible máis afastado da Terra. Está a 2,5 millóns de anos luz e é a máis brillante dun conxunto no que hai outras 30 galaxias pequenas e outras dúas grandes: a Vía Láctea e a Galaxia do Triángulo.

O satélite Planck é capaz de capturar a radiación en microondas de Andrómeda, chegando a detectar partículas de po a temperaturas extremadamente baixas, de tan só unhas decenas de graos sobre o cero absoluto. Se as partículas están a maior temperatura, pódense detectar na banda do infravermello co telescopio espacial Herschel, un satélite que desvela cúmulos de po nos brazos espirales da galaxia, nos que se están formando novas estrelas. O telescopio XMM-Newton rexistra a radiación cunha lonxitude de onda que é máis corta que a da luz visible, entre a que se atopan os raios-X e a luz ultravioleta. Nestas bandas podemos observar as estrelas máis vellas. Algunhas están chegando ao final das súas vidas e outras xa explotaron, xerando unha onda de choque que asuca o cosmos.


Algo que xa se sabe é que Andrómeda estase achegando á Terra a uns 300 quilómetros por segundo, e crese que de aquí a, aproximadamente, 3.000 a 5.000 millóns de anos podería chocar coa nosa e fusionarse ambas formando unha galaxia elíptica xigante.

Para máis información:
http://www.elmundo.es/elmundo/2011/04/29/ciencia/1304098751.html
Editado por:
Yurema Seara Núñez 1ºB