jueves, 29 de noviembre de 2012

Bacterias antárticas que viven a 13 grados baixo cero.

Parecia unha tolaxe que algunha forma de vida poidese vivir e desenvolverse nun ambiente salino, totalmente escuro e a menos de 13 grados baixo cero durante todo o ano escondido baixo más de 20 metros de xeo nun dos lagos mais illados da Antártida. Ainda que, o descubrimento fai poucas décadas dos primeiros organismos -casi todos elos bacterias- extremófilos, capaces de vivir en condicións de alta radiactividade, ausencia de luz, temperaturas de mais de 100 grados ou de enorme acidez, cambiou a forma de 'mirar' dos investigadores.
Un traballo de investigación recién publicado na revista 'Proceedings of the National Academy of Sciences' (PNAS) encontrou a primeira forma de vida capaz de vivir nun ambiente conxelado e inhóspito como o que se describe ao inicio deste texto.
O Lago Vida, onde se descubriu con vida esta diversa comunidad bacteriana, é o maior dun conxunto de lagos únicos por suas características que se encontran nos secos Vales McMurdo, concretamente no Valle Victoria, situado ao Este da Antártida. Estas augas non conteñen oxíxeno, están conxeladas na sua maior parte e conteñen os maiores niveis de óxido nitroso de calquera auga natural presente na Terra. Ademáis, poseen unha salinidade seis veces maior ca agua do mar e  encontranse a unha temperatura media de 13,5 grados centígrados baixo cero.
A pesar destas duras condicions, os científicos lograron encontrar alí unha comunidad bacteriana sorprendentemente diversa e abundante que sobrevive sin aportación de enerxía solar.
Os estudios previos ao descubrimento revelaban que este ambiente salino, e as formas de vida que o habitan, permaneceron illados do exterior durante cerca de 3.000 años.

Extracción de testigos. | E. K."Este estudio abre unha ventá hacia un dos ecosistemas máis extraordinarios da Terra", asegura Alison E. Murray, investigadora da División de Ciencias da Tierra e os Ecosistemas do Instituto de Investigación do Deserto de Reno (Nevada, EEUU) e líder do proyecto. Según os propios autores do descubremento, o hachazgo presenta un ecosistema e unha forma de vida que podrían ser análogos de hábitats noutros 'mundos' xeados e rocosos nos que se haxan dado condiciones de salinidade e agua superficial. "Hachazgos como este cambiaron nosa percepción dos ambientes que poden conter restos, o incluso formas, de vida mais alo da Tierra, como Marte, Europa o Encélado", escriben no artículo.
As labores técnicas necesarias para extraer de forma segura as mostras de xeo para ser estudadas foron tremendamente complicadas. Os investigadores realizaron duas expedicions, unha en 2005 e outra en 2010, para perforar o lago e extraer testigos xeados nos que poder rastrear a presencia de cualquier ser vivo. En ambas, desenvolvéronse complicados protocolos de extracción e usóuse equipo especializado para evitar o intercambio de bacterias entre as mostras e o exterior que arruinatían o antigo ecosistema.
O análisis xeoquímico do lago indica que as reaccions químicas entre a salmuera e os sedimentos ricos en ferro que hay baixo a auga xeada, xeran óxido nitroso e hidrógeno. Da misma forma que o fan outras formas de vida extremas, como as que habitan Río Tinto, en Huelva, todo indica que estas reaccions de oxidación-reducción son a fonte de enerxía que usan as bacterias para realizar suas funcións vitáis.











Fonte de información:
http://www.elmundo.es/elmundo/2012/11/26/ciencia/1353958095.html


Carlos Álvarez Sabucedo 
1º Bach. A

lunes, 26 de noviembre de 2012

“Efecto Pinocho”: la nariz te delata cuando mientes


Pinocho, la pequeña marioneta de madera que quería ser un niño de verdad tenía un problema adicional: no podía mentir. Cada vez que intentaba decir una mentira, pequeña o grande, su nariz crecía y crecía, y Gepetto, su creador, siempre le descubría. Al parecer, después de todo, el cuento tenía algo de razón. 

La nariz delata a las personas cuando mienten. No crece, pero sí cambia de temperatura. Esto es lo que han descubierto dos investigadores de la Universidad de Granada y lo han denominado el «efecto Pinocho». Cuando una persona miente, la temperatura de la nariz aumenta o disminuye, así como también varía su temperatura corporal en la zona del músculo orbital, en la esquina interna del ojo.

Los investigadores de Psicología Experimental de la Universidad de Granada, Emilio Gómez Milán y Elvira Salazar López, han señalado que cuando los humanos realizan un gran esfuerzo mental, la temperatura de la nariz desciende, y en cambio, cuando se sufren un ataque de ansiedad, se experimenta un ascenso general de la temperatura facial.
Concretamente, han señalado que cuando se miente sobre los sentimientos, se producen los cambios términos en la nariz, pero también se activa en el cerebro una estructura llamada «ínsula». La ínsula interviene en la detección y regulación de la temperatura corporal: a más actividad de la ínsula (a mayor sentimiento visceral), menor cambio térmico se produce, y viceversa.


Para determinar esto han utilizado la termografía, una técnica basada en la detección de la temperatura de los cuerpos que se aplica a multitud de áreas como la industria, la construcción o la medicina.

En el siglo XX, la termografía experimentó su mayor desarrollo tras la Segunda  Guerra Mundial, con el impulso de las investigaciones militares para detectar al enemigo. Las cámaras termográficas se emplean para medir con exactitud la pérdida de energía de los edificios, o como indicador de enfermedades respiratorias en animales bovinos o de la rabia en mapaches.

Según los investigadores granadinos, gracias a la termografía es posible detectar el deseo y la excitación sexual, tanto masculina como femenina, ya que se produce un aumento de la temperatura local en la zona pectoral y en la zona genital.

La termografía también sirve para evaluar las emociones, ya que cada patrón térmico facial es diferente y con esto se determina lo que denominan «contagio emocional». Las personas con una empatía muy alta, si ven a alguien sufrir, mediante descargas eléctricas en el antebrazo, se contagian y la temperatura de su antebrazo aumenta.

Los investigadores han obtenido huellas térmicas (patrones corporales de cambio de temperatura específicos) del ejercicio aeróbico y de distintos tipos de baile como el ballet. Por ejemplo, cuando una persona baila flamenco desciende la temperatura de los glúteos y aumenta la de los antebrazos.




Fuentes de información:





Adriana Rial Justo 1º BACH-A


domingo, 25 de noviembre de 2012

O Bosón de Higgs


Cintia Fernández Pérez e Lara Blanco González 1º Bacharelato D

sábado, 24 de noviembre de 2012

ATOPADA A ESTRELA MÁIS PRÓXIMA AO BURATO NEGRO DA VÍA LÁCTEA


A famosa estrela atopada chámase S0-102 e tarda 11,5 anos en completar a súa órbita ao redor do burato negro do centro da nosa galaxia chamado Sagitario A.
Localizouse dende o observatorio W.M. Keck en Hawai grazas a un archivo de imaxes de alta resolución obtidas nos últimos dezasete anos.
Esta investigación que están realizando diversos científicos de EEUU, Canadá e do CSIC en España axudará a coñecer como funciona a lei da gravedade en entornos extremos e coñecer con máis profundidade os buratos negros supermasivos.
Conta o científico Schödel ( traballador do CSIC) que agora que se coñecen dúas estrelas con orbitas próximas ao burato negro podese comprobar a teoría da relatividade xeral baixo condicións de gravedade extrema.
A outra estrela coñecida que orbita ao redor de Sagitario A chámase SO-2.
O científico xa nombrado antes Schödel, desarrollou un método de análisis da imaxen que permite detectar estrelas que antes pasaban desapercibidas. Grazas a este método puidemos seguir a órbita da SO-102 durante dez anos.
Os buratos negros constitúen un bo entorno para verificar o efecto da curvatura do espazo-tempo que é a causante dos efectos gravitatorios que rixen o movemento dos corpos.

AS ESTRELAS EN RELACIÓN CO BURATO NEGRO

As estrelas SO-2 e SO-102 debuxan órbitas elípticas ao redor de Sagitario A, pero créese que non son elipses pechadas xa que o movemento destas á afectado pola curvatura espazo-tempo que provén do burato negro e causa que a órbita non termine de pecharse.
Non se pode medir desviación na SO-2 porque a masa deses corpos contribue ás alreración da órbita. Precisábanse polo menos dúas estrelas coas que poder medir a alta precisión para entender os efectos da Relatividade Xeral e o da masa ao redo de Sagitario A.

Medir os efectos da gravedade sobre as órbitas estelares é moi ineresante porque a gravedade é a menos coñecida das catro forzas fundamentais. –Schödel.

--> Aquí remítovos unha entrevista do programa "A la carta" na que se fala sobre este tema, entrevistando a Xabier Barcons, presidente do consello do observatorio europeo Austral.


FONTES DE INFORMACIÓN:

Sara Fernández Álvarez 1º Bach-A


La Estación Espacial Internacional


Autoras/es: Gloria de las Heras Calviño, Xea Real Pérez, Brais Casas Fernández e Rebeca Franco Dasilva 1º Bacharelato D

Un descubrimento do Curiosity pode cambiar os libros de Historia

A noticia máis esperada polo mundo científico podería estar a punto de converterse en realidade xa que a NASA publicará o descubrimento do Curiosity, sobre o que se creou unha gran expectación.

Fai dous días, John Grotzinger, o investigador principal da misión Curiosity, anunciaba nunha entrevista radiofónica que un dos instrumentos do vehículo recolleu datos que "cambiarán os libros de historia" e que realmente prometen moito. De inmediato, moitos pensaron que se estaba a referir a unha das noticias máis esperadas pola comunidade científica internacional: o descubrimento de probas da existencia de vida en Marte.


Nas súas declaracións á National Public Radio norteamericana (NPL), o investigador da NASA anunciaba que os resultados faríanse públicos nun par de semanas, posiblemente durante a inauguración da conferencia anual da Unión Xeofísica Americana (UAG), o próximo 3 de decembro.

Ata ese momento, e para evitar erros, o equipo de investigadores realizará análisis adicionais e toda clase de probas para asegurarse de que os datos do Curiosity son o que parecen. Pero Grotzinger deu outra pista sobre a natureza do descubrimento. O achado realizouse cun instrumento moi concreto do rover, o SAM (analizador de mostras marcianas), capaz de detectar un gran número de compoñentes biolóxicos presentes no aire ou nas rochas, así como de analizar materia orgánica.
SAM consta a súa vez de tres instrumentos (un cromatógrafo de gases e dous espectrómetros diferentes) que son capaces de buscar compostos do carbono, como o metano (gas que os científicos levan tempo querendo encontrar), así como restos de osíxeno e hidróxeno ou identificar materia orgánica.

Outros membros do equipo do Curiosity responderon as preguntas dos medios. E se ben é certo que ningún deles desmentiu a posibilidade de que o descubrimento estivera relacionado coa presenza de vida en Marte. «O equipo científico está analizando os datos dunha mostra do solo marcián, pero non se pode falar diso neste momento», dixo Guy Webster, portavoz do Jet Propulsion Laboratory (JPL). «Esto non cambia os procedementos habituais: deben confirmar os primeiros resultados antes de facelos públicos», engadiu.
Por outra parte, varios exobiólogos da NASA confirmaron que o ambiente que se respira en moitas dependencias da axencia é de gran expectación.

Do que non cabe dúbida é que estamos ante un descubrimento de suma importancia, e de que hay moitas probabilidades de que ese achado esté relacionado coa procura de vida no Planeta Vermello. Unha tarefa á que a Ciencia adicou xa varias décadas e que supuxo, por agora, o envío de corenta naves científicas a Marte. Se todo vai como está previsto, o próximo 3 de decembro a NASA desvelará o misterio. Ata entonces, haberá que esperar…

Preguntas:
Podería o Curiosity haber encontrado vida en Marte?
Que pode ser o que descubriu o Curiosity para cambiar os libros de Historia?


Enlaces:
http://www.abc.es/ciencia/20121123/abci-hallazgo-marte-cambiara-libros-201211230950.html

http://www.abc.es/ciencia/20121122/abci-curiosity-podria-haber-encontrado-201211220936.html 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

viernes, 23 de noviembre de 2012

Choiva de animais


Para ver a noticia sobre a choiva de animais das diapositivas de Ciencias do Mundo Contemporáneo click aquí

jueves, 22 de noviembre de 2012

Glogster: O Bosón de Higgs e o LHC

Adriana Canto Calviño Nerea Cuiñas Álvarez Antía Quintana Gallego 1º BACH A

Glogster: Bosón de Higgs



Bosón de Higgs

sábado, 17 de noviembre de 2012

A galaxía máis lonxana vista polo home 

 

Un equipo internacional de astrónomos anuncia o descubrimento da galaxía máis lonxana do universo. Encontrase a unha distacia de 13.280 millóns de anos luz, o que ven sendo uns 42 millóns de anos luz desde o monmento no que se produxo o Big Bang. Este descubrimento da NASA será publicado o próximo mes en The Astrophysical Journal.
 Como xa sabemos, fai 13.700 millóns de anos, tra-lo big bang a materia empezou a unirse para formar átomos, que se uniron en moléculas, estos formaron nubes de gas y de aí as estrelas y as galaxías. Pero, cando se formou a primeira galaxía?
Nesta ocasión tivose que xuntar a potencia tanto do telescopio espacial Hubble como a do Spitzer ( ambos propiedade da NASA) e despois ter en conta o efecto de “lente gravitatoria”, a desviación que sufren os raios de luz durante a súa viaxe polo espacio cando pasan cerca de obxetos masivos como galaxias e son desviados pola forza da gravidade, todo o cúmulo comportase como unha “lupa” ampliando a señal luminosa, sen este efecto a galaxia nunca podría ser obserbada.
A nova galaxia e moito máis pequena que a vía Láctea, con esta imagen imaxinámonos un universo diferente o de agora, un que non tiña o 3% da súa idade actual. Antes de chegar ata nós, a luz de MACSo647-JD ( esta nova galaxia) tivo que viaxar durante 13.300 millóns de anos. Os astrónomos averiguaron que 8.000 millóns de anos despois de que a luz desta galaxia iniciara o seu percorrido, tomou varios “atallos” a través cúmulo masivo de galaxias e gracias a esta desviación poidemos ver a nova galaxia.
Os científicos pensan que esta galaxia se trata dun estadio na formación dunha galaxia maior. Os datos indican un diámetro de 600 anos luz, moi pouco comparado coa Vía Láctea. “ O obxeto – sinala Dan Coe, autor principal deste estudio- pode ser un dos moitos bloques de construcción dunha galaxia”.

FONTES DE INFORMACIÓN 

 http://www.elmundo.es/elmundo/2011/01/26/ciencia/1296047282.html http://www.20minutos.es/noticia/348284/0/galaxia/lejana/nasa/ http://noticias.lainformacion.com/ciencia-y-tecnologia/astronomia/el-hubble-observa-la-galaxia-mas-lejana-jamas-detectada_ECEfGMbXFqHDLK6byJrzl5/ http://www.ntn24.com/noticias/telescopio-hubble-detecta-la-g-063215 

Yolanda Campos Garrido 1ºA

viernes, 16 de noviembre de 2012

Agora xa sabemos por que o marrau come de todo

A revista Nature acaba de publicar un traballo sobre un dos animais máis coñecidos e aproveitado polo galegos, isto é; o porco, ou marrau ou cocho, que todos estes nomes recibe en galego. Agora sabemos por que come de todo, é dicir, porque é omnívoro.Un grupo de máis de 150 científicos de 12 países, entre eles un español, acaba de secuenciar o seu ADN xunto co de varios xabaríns. Isto pode ter grandes implicacións en biomedicina xa que observaron que o porco presenta varias mutacións cuxo efecto en humanos tense asociado a un maior risco de padecer enfermidades como o alzeimer, a diabete ou a dislexia. Ademais a secuenciación permitirá estudar mellor os riscos dos xenotransplantes ( transplantar con tecidos de especies distintas á humana).
Agora sabemos tamén que o porco pode comer o que non comen outras especies  porque non é sensible ao sabor amargo e iso está presente nos xenes relacionados co sentido do olfacto e a percepción do sabor. Os científicos observaron que estes xenes evolucionaron dunha maneira totalmente distinta  a como o fixeron no home ou noutras especies.
A secuenciación tamén demostrou que un 30% do xenoma das razas que hoxe coñecemos é de orixe china de onde parece proceder o antergo do porco pero iso si, parece ser que o cerdo ibérico nunca foi cruzado con razas asiáticas.
O que tamén está ben claro  é o ben que sabe, e aínda que non probei o porco chino coido que nunca igualará aos nosos chorizos ou androllas.













Brais Casas Fernández       1ºD

miércoles, 14 de noviembre de 2012

ATOPADA A ESTRELA MÁIS PRÓXIMA AO BURATO NEGRO DA VÍA LÁCTEA

A famosa estrela atopada chámase S0-102 e tarda 11,5 anos en completar a súa órbita ao redor do burato negro do centro da nosa galaxia chamado Sagitario A.
Localizouse dende o observatorio W.M. Keck en Hawai grazas a un archivo de imaxes de alta resolución obtidas nos últimos dezasete anos.

Esta investigación que están realizando diversos científicos de EEUU, Canadá e do CSIC en España axudará a coñecer como funciona a lei da gravedade en entornos extremos e coñecer con máis profundidade os buratos negros supermasivos.

Conta o científico Schödel ( traballador do CSIC) que agora que se coñecen dúas estrelas con orbitas próximas ao burato negro podese comprobar a teoría da relatividade xeral baixo condicións de gravedade extrema.

A outra estrela coñecida que orbita ao redor de Sagitario A chámase SO-2.
O científico xa nombrado antes Schödel, desarrollou un método de análisis da imaxen que permite detectar estrelas que antes pasaban desapercibidas. Grazas a este método puidemos seguir a órbita da SO-102 durante dez anos.
Os buratos negros constitúen un bo entorno para verificar o efecto da curvatura do espazo-tempo que é a causante dos efectos gravitatorios que rixen o movemento dos corpos.


AS ESTRELAS EN RELACIÓN CO BURATO NEGRO

As estrelas SO-2 e SO-102 debuxan órbitas elípticas ao redor de Sagitario A, pero créese que non son elipses pechadas xa que o movemento destas á afectado pola curvatura espazo-tempo que provén do burato negro e causa que a órbita non termine de pecharse.
Non se pode medir desviación na SO-2 porque a masa deses corpos contribue ás alreración da órbita. Precisábanse polo menos dúas estrelas coas que poder medir a alta precisión para entender os efectos da Relatividade Xeral e o da masa ao redo de Sagitario A.

Medir os efectos da gravedade sobre as órbitas estelares é moi ineresante porque a gravedade é a menos coñecida das catro forzas fundamentais. –Schödel.


ENTREVISTA DE VOZ A XABIER BARCONS

Adxunto unha entrevista de voz na que Xabier Barcons, presidente do consello do observatorio europeo Austral, nos fala sobre este tema. MOI INTERESANTE!!!


FONTES DE INFORMACIÓN



Sara Fernández Álvarez 1º Bach - A


Un planeta cun clima similar á Terra

Un grupo de astrónomos confirmou a existencia dun planeta coñecido como HD 40307g similar á Terra na "zona habitable", arredor dunha estrela non moi diferente á nosa na constelación Pictor.

Astrónomos europeos e norteamericanos descubriron a so 42 anos luz de distancia, bastante cerca en termos astronómicos, un novo planeta extrasolar que pode reunir as condicións favorables para albergar vida. Esta superterra, que ten sete veces a masa do noso mundo, parece dispoñer dun clima similar ao da Terra, unha atmosfera estable e quizais auga líquida, xa que se encontra á distancia adecuada da súa estrela, o que se chama zona de habitabilidade. Recibe unha cantidade de enerxía moi parecida á que nos recibimos do Sol e ademais, se os científicos non están equivocados, cumple con patróns de día e noite.
O autor principal do traballo, Mikko Tuomi, sinalou que, foron capaces de identificar outros tres planetas filtrando as sinais falsas emitidas pola actividade estelar. Para logralo utilizaron novas técnicas de análise de datos, como o uso da lonxitude de onda coma un filtro para reducir a influencia da actividade na sinal emitida pola estrella. De esta forma, aumentaron a súa sensibilidade, permitíndolles detectar tres novos planetas superterras arredor da estrela anana HD 40307, xa coñecida.
A distancia entre o Kepler 22-b e o seu sol é 15% menor ca distancia entre a Terra e o sol, mentres o seu ano dura uns 290 días. Sen embargo, o seu sol emite un 25% menos de luz, o que mantén o clima temperado do planeta. Esto favorecería a existencia de auga líquida e dunha atmosfera estable para soportar a vida. Por si fora pouco, os astrónomos cren probable que o novo mundo xire sobre o seu propio eixe a medida que orbita arredor da estrela creando un efecto diúrno e nocturno, o que favorece un entorno similar ao que nós disfrutamos aquí na Terra.
Os resultados suxiren que os planetas cuxos tamaños oscilan entre o da Terra e catro veces o da Terra -as chamadas superterras- poden ser máis comúns do que se cre.

Enlaces:



Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Glogster Edu "Bosón de Higgs"

Francisco Rodríguez Valencia    1º Bach "A"

Detectores de tormentas solares, sí, existen

Una tormenta solar es una perturbación temporal de la temperatura terrestre. Las responsables de este suceso son las explosiones solares. ¿Qué ocurre en una de estas explosiones? En el Sol, de forma constante, se generan protuberancias que están atadas magnéticamente a la superficie del astro. Éstas, al estar más frías que la superficie del Sol, se vuelven inestables, y eyectan gases hacia el espacio, lo que se denomina viento solar. En épocas de máximos solares, las "manchas oscuras" indican las regiones más frías y con gran intensidad magnética, esto provoca que las eyecciones de gas sean mayores y más frecuentes.
   Este viento solar está cargado de protones e iones que recorren el espacio contenidos en una especie de burbuja magnética. Cuando la Tierra se encuentra en la trayectoria de estas burbujas tiene lugar una tormenta solar.

 Explicación gráfica de una tormenta solar
   
   Esto supone un peligro para los astronautas que se encuentran en el espacio y para los satélites que orbitan alrededor de nuestro planeta. Recientemente, investigadores de EEUU y Corea del Sur han desarrollado un sistema de alerta capaz de predecir con tres horas de antelación la llegada de la radiación procedente de las tormentas geomagnéticas.
   Desde el momento de la explosión solar, la primera oleada de radiación tarda en llegar a la Tierra menos de diez minutos. La parte de la radiación de mayor peligro es la compuesta por las partículas más pesadas, que aparecen tiempo después. De esta forma, los científicos, al estudiar las primeras partículas que alcanzan el campo magnético terrestre, pueden predecir la intensidad de las posteriores, que son las más dañinas.
   
Detector de tormentas solares

   Todo esto no se podría llevar a cabo sin los datos aportados por dos monitores de neutrones, situados desde hace ya algunos años en el Polo Sur. Son los grandes detectores de tormentas solares.




Fuentes de información:
"Muy Interesante", nº 378, noviembre 2012
Francisco Rodríguez Valencia, 1º Bach "A"


Pregunta


Por que e para que 12 voluntarios están a piques de pasar 21 días na cama, tombados coa cabeza por baixo da horizontal?

Descubren un nuevo planeta en la via lactea


Un equipo de astrónomos ha identificado lo que parece ser un planeta perdido vagando por el espacio. Se trata del sorprendente hallazgo del mejor candidato encontrado hasta el momento de un mundo solitario, que flota libremente sin girar alrededor de una estrella anfitriona. Además, sitaudo a cien años luz de distancia, es el objeto de este tipo más cercano al Sistema Solar. Esta relativa proximidad y la ausencia de una estrella brillante muy cercana a él, han permitido a los investigadores estudiar su atmósfera con gran detalle.
Los planetas errantes vagabundean por el espacio sin estar sujetos a la órbita de ninguna estrella. Ya se han encontrado antes posibles ejemplos de este tipo de cuerpos, pero, al no conocer sus edades, los astrónomos no podían saber si se trataba de planetas o de enanas marrones, estrellas «fallidas» que perdieron la masa necesaria para desencadenar las reacciones que hacen brillar a las estrellas.
Pero ahora, con la ayuda del telescopio VLT  del Observatorio Europeo Austral  y el Telescopio Canadá-Francia-Hawaii, los astrónomos han descubierto un objeto, denominado CFBDSIR2149, que parece formar parte de un grupo cercano de estrellas jóvenes conocido como Asociación estelar de AB Doradus, el grupo de este tipo más cercano al Sistema Solar. Sus estrellas van a la deriva, juntas por el espacio, y se cree que se formaron al mismo tiempo. Si el objeto está asociado a este grupo en movimiento —y por tanto es un objeto joven— es posible deducir aún más cosas sobre él, incluyendo su temperatura, su masa, y de qué está compuesta su atmósfera. Hay una pequeña posibilidad de que la relación con esta asociación estelar sea fortuita.
El lazo entre el nuevo objeto y la asociación estelar es la clave que permitirá a los astrónomos deducir la edad del nuevo mundo descubierto. Se trata del primer objeto de masa planetaria aislado identificado en una asociación estelar, y su relación con este grupo lo convierte en el candidato a planeta errante más interesante de los identificados hasta el momento.
Una mosca frente a un faro
«Buscar planetas alrededor de sus estrellas es similar a estudiar una mosca sentada a un centímetro de un distante y potente faro de un coche», afirma Philippe Delorme (Instituto de planetología y astrofísica de Grenoble, CNRS/Universidad Joseph Fourier, Francia), investigador principal del nuevo estudio. «Este objeto errante cercano nos da la oportunidad de estudiar la mosca con detalle sin la deslumbrante luz del faro estorbándonos».
Se cree que estos planetas solitarios se forman, bien como planetas normales que han sido expulsados del sistema que los albergaba,bien como objetos solitarios como las estrellas más pequeñas o enanas marrones. «Estos objetos son importantes, ya que pueden ayudarnos tanto a comprender más sobre cómo pueden eyectarse planetas de sistemas planetarios, como a entender cómo objetos muy ligeros pueden resultar del proceso de formación de una estrella», afirma Philippe Delorme. «Si este pequeño objeto es un planeta que ha sido eyectado de su sistema original, saca de la nada la asombrosa imagen de mundos huérfanos, a la deriva en el vacío del espacio».
Estos mundos podrían ser comunes y tal vez tan numerosos como las estrellas normales. «Es necesario seguir trabajando para confirmar si CFBSIR2149 es un planeta errante», concluye Delorme. «Este objeto podría usarse como banco de pruebas para comprender la física de cualquier exoplaneta similar que se descubra con los futuros sistemas especiales de imagen de alto contraste».

     Cobelas Vázquez , Yoel   1 Bach A

domingo, 11 de noviembre de 2012

O mel de cores


Un grupo de apicultores da zona francesa de Ribeauvillé, na rexión de Alsacia ó nordeste do país, quedaron abraiados ó descubrir o pasado verán, que as súas abellas producían mel de estrañas cores: verde, marrón chocolate e azul. 
A unión de apicultores, alarmados, decidiron indagar as razóns deste doce misterioso. Para dar coa fonte, observaron a  pegada das patiñas das abellas e comprobaron que non eran amarelas como correspondería ó beber o néctar das flores, senón de tons máis vistosos e pouco naturais.         




Despois de meses de investigación, descubriron ás abellas comendo desfeitos azucrados dunha planta de biogás situada a 4 km das colmeas, que xestiona os residuos da empresa Mars, concretamente do produto
(os lacasitos americanos). Resulta estraño que as abellas desprazáranse tanto tendo en conta que o seu radio de acción non supera a distancia de 1 km á hora de buscar o néctar. O forte olor doce dos residuos e a fácil accesibilidade ó produto deberon ser as causas principais do anormal desprazamento das abellas.
A compañía desculpouse cos produtores apícolas e comprometeuse a efectuar a carga e descarga dos contenedores nunha zona cerrada onde as abellas non poidan acceder. Mentres, os apicultores terán que  esperar á próxima colleita para poder negociar con este produto, posto que esta nova variedade de mel non foi aceptada para ser comercializada, xa que se descoñecen as repercusións que pode causar ao ser inxerida.




Fontes de información:

http://www.quo.es/ciencia/noticias/abejas_que_dan_miel_de_colores
http://www.lne.es/sociedad-cultura/2012/11/09/abejas-francesas-producen-miel-colores-chupar-mms/1324450.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

sábado, 10 de noviembre de 2012

O CURIOSITY, POLO MOMENTO, NON ENCONTROU METANO EN MARTE


Os científicos teñen un misterio sen resolver respecto a existencia de metano no planeta Marte.
Alí mandaron ao rover Curiosity para intentar resolvelo mais polo momento non o conseguiron. Os resultados preliminares revelan que “olfateou pouco  ou nada” polo que neste momento segue permanecendo a dúbida de se a liberación do metano á atmosfera por parte do planeta vermello é provocada por procesos xeolóxicos ou tamén biolóxicos. Precisamos resolver este enigma para confirmar se estamos ante a primeira seña evidente da existencia de vida en Marte ou non.

A diferencia que en Marte, na Terra o metano encóntrase na atmosfera procedente de organismos vivos, aínda que podería influir os procesos biolóxicos.

O metano foi detectado no planeta vermello no 2003, anos máis tarde observáronse columnas de metano o que indicaba que en lugares concretos deste plañera preto do ecuador poderían encontrarse balsas de vida.

Hai diversas opinións de cómo podería haber chegado este gas aquí como por exemplo a través de meteoros estrelados contra o planeta, ser o resultado de procesos químicos ou biolóxicos (que é o que intentan descubrir co Curiosity) ou pola existencia de vida baixo a superficie do planeta, bacterias según eles que sobrevivan no interior do planeta.

O Curiosity marchou as terras marcianas en busca de metano dentro da atmosfera do planeta utilizando un espectómetro láser para rastrear mostras de aire. Apenas obtivéronse dúas mostras que estaban vacías de metano pero os científicos afirman que non perden a esperanza e que ese resultado negativo das probas podería cambiar. Pero no que si axudou moito o robot foi a mellorar a comprensión do que lle pasou á atmosfera marciana que é cen veces máis delgada ca da Terra na actualidade e a determinar polo tanto se o planeta puido ser habitable.

Científicos pensan que anteriormente existiron niveles máis altos de metano so que foron destruidos por outros gases ou por tormentas. Dado todo isto, non están seguros qué puido provocar o metano anteriormente.



--> Qué cres ti que puido pasar co metano que antes había e que agora non se detecta?
--> Pensas que a liberación do metano en Marte é por causa dos axentes biolóxicos e que polo tanto pode existir vida alí?
--> Por qué a atmosfera marciana é cen veces menor ca da Terra?


FONTES DE INFORMACIÓN:

Sara Fernández Álvarez 1º BACH-A

lunes, 5 de noviembre de 2012

Día da Ciencia en galego. O pai da calculadora era galego


   Mañá, día 6 de novembro, celebraremos o Día da Ciencia en Galego, un acontecemento que cumpre xa este ano a súa terceira edición. Foi creado coa intención de fomentar e destacar o papel de Galicia no ámbito científico. Neste día ou en datas próximas a el, realízanse numerosas actividades nos centros de ensino, sobre todo en centros de Secundaria ou en Universidades. A temática principal deste ano é a Tecnoloxía, e os protagonistas ós que vai dedicado son o gran inventor renacentista Leonardo da Vinci e ó galego Ramón Verea. Seguramente moitos de nós descoñecemos quen é Ramón Verea, e, se tan importante é coma para que lle dediquen unha mención especial, que foi o que fixo na súa carreira científica.
   Ramón Verea é un dos grandes pais da calculadora moderna. Non é considerado o seu inventor posto que non foi o único que investigou neste ámbito, pero si que os seus estudos foron imprescindibles para o desenrolo desta máquina que hoxe consideramos común, pero que no seu momento deu moitos quebradeiros de cabeza. Ramón Verea naceu nunha pequena aldea do concello de A Estrada en 1833. En 1855, debido a súa inquietude aventureira decidiu emigrar a terras americanas: primeiro a Cuba e posteriormente a Nova York, onde deu o paso máis importante da súa carreira cara o ámbito científico, tendo un pasado polifacético que comprende dende os seus estudos nun seminario de Santiago de Compostela ata o seu posto de comercial de maquinaria (onde aprendeu  grandes coñecementos sobre a tecnoloxía do momento), pasando pola súa labor de mestre ou de escritor e periodista. En Nova York foi onde experimentou ata inventar a primeira calculadora capaz de resolver sumas, restas, multiplicacións e divisións entre números de nove cifras de forma directa, sen usar o mecanismo das voltas de manivelas e nun tempo de 20 segundos, algo asombroso para a época. A máquina tiña unhas dimensións considerables e un peso de 22 kg. Rexistrou o seu invento na Oficina de Patentes dos Estados Unidos en setembro de 1878.

   O curioso da historia de este investigador é que inventou a calculadora sen intención de comercializala, nin de gañar diñeiro, nin de adquirir fama e nin de entrar no listado dos grandes inventores da historia. Unicamente o fixo para demostrar que os españois tamén podían inventar algo destacable. O único que quedou deste científico galego foi a patente 207.918, empregada polo que foi o primeiro inventor da calculadora comercial, o suízo Otto Steiger. Nin tan sequera  sabemos moi ben onde se atopan os seus restos mortais, posto que foi enterrado nun cemiterio de Bos Aires nunha tumba sen nome. Ramón Verea foi un gran investigador que, a diferenza da maioría, optou por non seguir o camiño da fama e os cartos, senón o da humildade e a pobreza. Inxusta pero inevitablemente caeu no esquecemento, así que penso que merece ser recoñecido este Día da Ciencia en Galego e que todo o mundo coñeza a súa historia.

Se queres ver a patente 207.918, a calculadora de Ramón Verea, clica aquí 

FONTES DE INFORMACIÓN

http://www.alpoma.net/tecob/?p=934
http://es.wikipedia.org/wiki/Ram%C3%B3n_Verea
http://luarnafraga.blogspot.com.es/2012/10/dia-da-ciencia-en-galego.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

sábado, 3 de noviembre de 2012

Volven os dinosaurios?

No ano 2009 o paleontógo da Universidade de Montana, Jack Horner, anunciou que  quería revivir un dinosaurio. Parece ser que ese desexo pode facerse realidade manipulando o ADN dos seus descendentes actuais. Trataríase de espertar xenes que están durmidos nunha galiña e transformala nun dos seus ancestros prehistóricos. Por que unha galiña? Pois porque o seu esquelete e o dun dinosaurio son moi parecidos ademais de compartiren os ovos de casca dura, as plumas… O camiño que hai que percorrer é o inverso, é dicir, ir de adiante para atrás no proceso evolutivo.
 Para que isto sexa posible  hai que contar cos xenes chamados Hox que están presentes en todos os animais, fungos e plantas e que son os que lle din ao embrión onde , cando e como hai que desenvolver unhas patas, unhas ás…  é dicir, aquilo que nos identifica como unha especie distinta.  Para isto os Hox fabrican unha serie de proteínas que se pegan nunhas zonas do ADN e fan que se acendan ou apagan os xenes.  Así pois, se implantamos os xenes Hox no embrión dunha especie emparentada, teremos un animal xeneticamente similar á especie extinta.
Existe o proxecto de clonar o tigre de Tasmania que se extinguiu hai case un século e quen sabe, quizais dentro de 20 anos vexamos un Tyrannnosaurus rex  tan cerca coma agora os vemos na pantalla do cine ou do noso televisor.




MuyInteresante
Goo.gl/ xGUZk
Goo.gl/2m3uK
Goo.gl/SWNul


Brais Casas 1ºD

viernes, 2 de noviembre de 2012

Os políticos baixan a ciencia española a segunda división

Ninguén podería imaxinar o gran batacazo que se deu a ciencia española xa que retrocede ao século pasado.
A I+D levouse unha das peores partes no reparto dos recortes presupostarios nun país onde aos políticos éncheselles a boca cando falan dun modelo económico baseado no coñecemento e a I+D. Afirman que a única saída á crisis estriba na ciencia e no coñecemento e despois fan unha política de recortes, o menos que pode concluirse é que non cren naquelo que din.
Os recortes presupostarios en investigación están retrocedendo a niveis de 2005 e poden provocar que se perda toda unha xeración de científicos excelentemente formados, creando problemas en materia de postos de traballo.
En grandes cifras, a cantidade adicada á investigación en España en 2013 se se aprobasen as cifras reflexadas no borrador do Presuposto Xeral do Estado presentado fai poucas semanas, sería de 5.932 millóns de euros, 460,96 millóns menos que en 2012 (un 7,21% menos), exercicio no que a I+D sufriu o maior recorte da historia con máis dun 25% de descenso. Isto supón que a cantidade total adicada á Ciencia regresou a niveis do ano 2005.

José Manuel Roldán, presidente da comisión de Investigación e Desenvolvemento (I+D) da Conferencia de Reitores das Universidades Españolas (CRUE) e reitor da Universidade de Córdoba, comentou que o noso país sempre adicou escasos recursos a estas actividades e nas últimas décadas, "con moito traballo", habíase creado "un tecido científico de certa calidade" que permitía alentar esperanzas de que España se situase entre os países máis avanzados en investigación.

Ademáis, os fondos destinados a subvencións nos programas de investigación científica e técnica e de investigación tecnolóxica e industrial concentran o 91,2% dos recortes.
De feito, actualmente o noso país ocupa o noveno lugar do mundo por produción científica, segundo Roldán, que considerou que con menores presupostos perderase "toda una xeración de científicos excelentemente formados".
"Moitos vanse a outros países e outros non encontran vías asequibles para iniciar ou proseguir a súa vocación investigadora", manifestou Roldán, quen opinou que "perder aos seus mellores cerebros é moi grave para calquer país".

Unha das peores partes levouna o programa de Fomento e coordinación da investigación científica e técnica, que se destina entre outras cousas a financiar, a través das convocatorias públicas, as actividades de I+D+i. A astronomía e a astrofísica tamén sufren un recorte importante do 17,4% con respecto ao 2011. Unha cifra parella ao 17% de recorte que sufre o Instituto Astrofísico de Canarias (IAC), o centro de referencia en España é un dos máis punteiros a escala internacional. O seu presuposto pasa de 20,54 millóns a 17,04. Como axencia, o CSIC non saíu mal parado e 'só' viu reducido o seu presuposto nun 2,8%, de 688 millóns a 668. Sen embargo, a Axencia Estatal de Meteoroloxía (Aemet) non saíu tan ben parada e sufriu unha disminución do 28,9%, pasando de 122 millóns a 87.


Enlaces:



Paula Meixeiro Calvo 1º Bach. D