sábado, 20 de abril de 2013

¿Por qué donar y recolectar sangre del cordón umbilical?




   El cordón umbilical por lo general, una vez que nace el bebé se desecha salvo que los padres decidan lo contrario. Los futuros padres pueden optar por que se recolecte la sangre que queda en el cordón umbilical y en la placenta luego del parto.


   Los padres sanos con hijos sanos y sin candidatos para trasplantes en la familia pueden optar por donar el cordón umbilical de su recién nacido a los bancos de sangre de cordón umbilical o a programas de investigación.







   Los padres de hijos o familiares con cáncer de sangre, con una inmunodeficiencia o con cualquiera de ciertas enfermedades genéticas que puedan ser candidatos a un trasplante, deberían plantearse guardar el cordón umbilical de su recién nacido para un posible uso familiar. Como promedio, la posibilidad de que una persona tenga los mismos antígenos HLA (antígeno leucocitario humano; aseguran la respuesta humana) que su hermano es de una entre cuatro. El cordón umbilical de un bebé compartirá automáticamente el 50% de sus HLA con cada padre.



   Hay bancos tanto públicos como privados que obtienen y almacenan sangre del cordón umbilical. Los bancos públicos recolectan y almacenan sangre del cordón umbilical que es donada para ser usada por cualquier persona que la necesite en el futuro. Los privados cobran una tarifa anual por recolectar y almacenar la sangre del cordón para uso particular de la propia familia, en caso de que fuera necesario más adelante. La sangre presente en el cordón umbilical también puede usarse para estudios de investigación, por parte de un laboratorio. Estos estudios ayudan a mejorar el proceso de trasplante para futuros pacientes.







Bibliografía:

www.elmundo.es>salud
www.vidaplus.cm.com
www.celulasmadredecordónumbilical.com
www.sobrecelulasmadre.com


Francisco Rodríguez Valencia, 1ºBach A


Automedicación animal


O pasado 11 de abril publicouse na revista Science un artigo onde expertos en ecoloxía e bioloxía evolutiva analizan a “automedicación” dos animais. A especie humana non é a única que utiliza sustancias farmacolóxicas para previr e curar enfermidades parasitarias. O traballo desvela que esta práctica está máis extendida do que se pensaba. Por exemplo, os elefantes africanos percorren longas distancias para encontrar grutas tapizadas de sal, onde atopan o sodio indispensable para equilibrar o exceso de potasio das follas que consomen; os tigres, entre outros mamíferos, realizan purgas mecánicas con diversos vexetais para combater os seus problemas intestinais; algunhas serpes inxiren ginseng  para cicatrizar mellor as feridas.

O efecto da automedicación fai que as súas respostas inmunolóxicas se reduzan ou eliminen. No caso das abellas, o uso de antimicrobianos nos seus niños fixo que, durante o proceso de evolución, perdesen centos de xenes inmunolóxicos.

O estudo expón varias das consecuencias desta automedicación nos animais, algunhas das cales poden afectar ó ser humano de forma indirecta. Algunhas enfermidades animais poden ser peores se se interfire na súa capacidade para medicarse. O estudo de esta medicación animal pode axudar a descubrir novos fármacos de utilidade, xa que moitas das medicinas modernas derivan de plantas ou produtos naturais.


Fontes de información:

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

El té verde y el café parecen reducir el riesgo de derrame cerebral

Os resultados dunha investigación efectuada en Xapón apuntan a que o té verde e o café poden axudar a reducir os riscos de sufrir un derramo cerebral, especialmente cando ambos os dous son consumidos de forma regular. As persoas investigadas no estudo que beberon diariamente té verde ou café tiveron un risco aproximadamente dun 20 a un 30 por cento menor de sufrir un tipo de derramo cerebral, en comparación cos que consumiron esas bebidas con pouca frecuencia.

Este é o primeiro estudo a grande escala que examina xuntos os efectos do té verde e do café sobre o risco de sufrir derramos cerebrais.

O equipo do Dr. Yoshihiro Kokubo, do Centro Nacional Cerebral e Cardiovascular de Xapón, preguntou a 83.269 adultos xaponeses sobre os seus hábitos de consumo de té verde e café, e mantivo un seguimento desas persoas ao longo dunha media de 13 anos. O equipo encontrou que canto máis té verde ou café bebía a xente, menor era o seu risco de sufrir un derramo cerebral (accidentecerebrovascular ou ataque de apoplexía).

As persoas que bebían polo menos unha cunca de café ao día tiñan un 20 por cento menos de risco de derramo cerebral que os que raras veces bebían café.
As persoas que bebían de dous ou tres cuncas de té verde ao día tiñan un risco un 14 por cento menor de derramo cerebral e as que bebían polo menos catro cuncas tiñan un 20 por cento menos de risco, en comparación cos que raras veces bebían té
.

As persoas que bebían polo menos unha cunca de café ou dúas cuncas de té verde ao día tiñan un 32 por cento menos de risco de hemorraxia intracerebral, en comparación coas que raras veces consumían estas bebidas. (A hemorraxia intracerebral acontece cando un vaso sanguíneo se rompe e sangra dentro do cerebro. Arredor do 13 por cento dos derramos cerebrais son hemorráxicos.)

Os participantes no estudo tiñan entre 45 e 74 anos de idade, había practicamente a mesma cantidade de homes que de mulleres, e non padecían de cancro nin de enfermidades cardiovasculares.

Durante os 13 anos de seguimento, os investigadores revisaron os rexistros médicos hospitalarios e certificados de defunción dos participantes, recompilando datos sobre enfermidades cardíacas, derramos cerebrais e causas de morte. Tamén axustaron os seus resultados para ter en conta a idade, o sexo e factores do estilo de vida como o hábito de fumar, o consumo de alcohol, o peso, a dieta e a práctica de exercicios físicos.

O té e o café son as bebidas máis populares no mundo despois da auga, polo que os resultados desta investigación poderían en principio aplicarse á poboación doutros países.

Non está claro como o té verde inflúe sobre o risco de sufrir derramos cerebrais. Un grupo de compostos coñecido como catequinas podería proporcionar certa protección. As catequinas teñen un efecto antiinflamatorio e antioxidante, incrementando a capacidade antioxidante e os efectos antitrombogénicos do plasma.

O café contén ácido clorogénico, o cal reduce o risco de sufrir un derramo cerebral mediante a diminución das posibilidades de desenvolver diabete tipo 2.

Por suposto, como acontece con calquera produto, un consumo excesivo de café ou té é prexudicial para a saúde, de modo que ninguén debería comezar a beber cantidades inxentes de té ou café. Á parte, hai persoas con alerxias ou outros problemas de saúde aos cales poden non sentarlles ben estas bebidas.


Na investigación tamén traballaron Isao SaitoKazumasa Yamagishi,Hiroshi YatsuyaJunko IshiharaManami Inoue e Shoichiro Tsugane.


O peixe cebra sitúase como o mellor "rato de laboratorio"

O rato levaba moito tempo sendo o rei do laboratorio pero acaba de aparecerlle un novo competidor: un peixiño duns 5 cm de largo con raias lonxitudinais no seu corpo, o peixe cebra ou Danio rerio.  Dúas investigacións publicadas fai uns días en Nature, unha delas con participación española,  confirman a posición deste peixe como organismo modelo: a secuenciación do seu xenoma e o estudo sobre mutacións en máis de 10.000 xenes que favorecerán descubrimentos de curas para innumerables doenzas humanas como o alzheimer, cancro ou deficiencias cardíacas.
Un dos pioneiros do traballo co “zebrafish” foi Christiane Nüsslein-Volhard, Premio Nobel de Medicina en  1995 que publicou un ano máis tarde o tratado funcional do traballo co peixe cebra nun monográfico da revista Development.
                 A bioloxía deste peixe presenta varias vantaxes fronte a outros animais de laboratorio como os ratos, os polos ou as moscas. Ten unha reprodución masiva: pon máis de medio millar de ovos de golpe, o que xera maior capacidade de analizar miles de compostos terapéuticos ó mesmo tempo. Convértese en  embrión en apenas 48 horas, o que posibilita resultados con aforro de tempo. É transparente, o que permite visualizar sen problemas a evolución de experimentos.
                Pero necesita contar cun bo mapa de seu xenoma para consolidarse como candidato perfecto para  organismo modelo. O Centro Nacional de Investigacións Cardiovasculares (CNIC) co investigador español Carlos Torroja, participou no estudio sobre o xenoma do “zebrafish” que se acaba de publicar. Presentase un xenoma de alta calidade que facilita a identificación de mutacións e fai posible a comparación de secuencias mudadas e normais. Agora sabemos que este peixe e os humanos compartimos  un 71% da información xenética e máis do 82% dos xenes responsables de enfermidades. Ben é certo que o peixe comparte menos desenvolvemento xenético cos humanos que os ratos, polo que ninguén pretende descartar ós roedores, senón complementar o seu uso en investigacións máis incipientes.
Organismo fluorescente mutado xenéticamente 
 A outra investigación presenta un catálogo de mutantes que se está desenvolvendo a gran escala nos laboratorios do Instituto Sanger. Trátase de mudar todos os xenes do peixe, un por un, e ver como esa mutación altera a súa anatomía, fisioloxía ou comportamento. Sería como si se fora quitando cada vez unha peza dun coche para ver qué falla e así identificar a súa utilidade. Esta batería de mutantes permitirá crear modelos de enfermidades humanas e os seus correspondentes medicamentos para axudar ás vindeiras investigacións.
Parece que o lema “bo, bonito e barato” levado ó laboratorio cúmprese co zebrafish. 


FONTES DE INFORMACIÓN