lunes, 3 de febrero de 2014

Creados os primeiros monos transxénicos 'a medida'

O método utilizado ata agora para crear animais transxénicos consistía en facer moitos cambios no xenoma e seleccionar os exemplares adecuados. Este método resulta útil en animais como os ratos, que se reproducen moito e rapidamente, sin embargo, para o estudio de especies como as dos simios, non era posible. 
Este procedemento pode comezar a cambiar despois da publicación do equipo chino Jiahao Sha en Cell. O traballo basease na aplicación dunha tecnoloxía que consiste en usar unhas bacterias de 'tixeiras xenéticas' para introducir os xenes que se queiran investigar, podendo controlar onde se producirá exactamente a mutación. O único requisito da súa utilización é que a modificación debe producirse xusto despois da fecundación, cando o futuro simio é tan so un embrión dunha célula. 


Este novo método permitirá obter modelos animais en simios de enfermemdades ata agora difíciles de investigar(como as dexenerativas). Ademáis permitirá contar con individuos o máis parecidos posible aos humanos, co que se supón que se reducirá o número de fracasos actuais cando se pasa de investigacións en roedores a humanos directamente. 
Aínda con todos os beneficios que isto suporá para a ciencia, xa houbo críticas de grupos ecoloxistas que pensan que isto levará a un aumento do número de simios que se usarán para a investigación, cada vez máis negados a medida que istes son máis próximos xenetica e evolutivamente aos humanos. 

Credes que este posible avance nas investigacións levará ao abuso da utilización dos simios na mesma?


Fontes: http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/02/02/actualidad/1391353463_071898.html

Ana Rodríguez Vilas 1ºBach A

A UE afronta o reto de hallar unha vacuna para a leishmania


                                                                 O flebotomo transmite o protozoo da leishmania.
De enfermidade olvidada a protagonista dun importante esforzo europeo: os seis millóns que a Comisión Europea va a dedicar para atopar unha vacuna para a leishmaniosis visceral, unha enfermidade causada por un protozoo que é transmitido pola picadura dun mosquito. Os afectados ven cómo o microorganismo asentase no seu fígado e o seu bazo e  acaba con el. As victimas teñen anemia, debilitanse e as suas defensas caen. Aunque existen tratamentos, son moi dolorosos e complicados, e exigen estar ingresadas tres semanas, algo que en moitos dos países endémicos é toda unha proeza, explica Agustín Benito, coordinador da Rede de Investigación Cooperativa de Enfermidades Tropicales e director do Instituto Nacional de Enfermidades Tropicales.
A leishmaniosis é unha enfermidade tan olvidada que nin os propios expertos se ponen de acordo na sua incidencia. Javier Moreno, coordinador científico do proyecto para conseguir a vacuna, a define como a enfermidade dos “pobres entre os pobres”, porque mentras nunha persoa san, ben alimentada, o normal é que teña unha variante cutánea menos perigosa, son os máis desfavorecidos os que están en máis perigo de sufrir a enfermidade.
A ONG Iniciativa para o Desarrollo de Medicamentos para Enfermidades Olvidadas (DNDi polas suas siglas en inglés), que está buscando alternativas para o tratamento menos complicadas e con menos efectos adversos, calcula que ao ano morren unhas 40.000 persoas pola variante visceral de esta enfermidade, e que uns dos millons de persoas a contraen ao ano. Ata 350 millons de persoas viven en zonas de perigo. Pero non é unha enfermidade solo de países pobres, o cambio climático (e as mascotas sen tratar) hacen que ocorra un aumento nos países europeos da cuenca mediterránea, señala o Instituto de Saude Carlos III. En Occidente o principal foco son os animais caseros, mentras que nos países pobres o é o ganado ou os animais salvaxes. Benito calcula que cada ano se dan uns 400 casos en España.
Conseguir unha vacuna para as enfermidades parasitarias é “moi complexo”, admite Moreno.
 O proxecto ten unha primeira fase preclínica, que en cinco anos esperase que chegue a un ensayo de seguridade xa en persoas. En medicina todos os traballos implican plazos largos, e so en esta primeira fase calculase que se emplearán cinco anos. “A primeira fase va a ser xuntalos todos. Temos hasta cinco”, explica o investigador principal do traballo. A idea é reunilos todos nun virosoma (unha especie de virus artificial que terá todas as proteínas) para conseguir unha resposta inmune combinada. “Por decilo sencillamente, así parece que os antígenos captan mellor a atención do sistema inmune”, indica o coordinador científico do prollecto.
Para máis adiante quedan outras cuestions, como o acceso e o precio (unha vacuna para unha enfermidade de pobres ten que ser barata se quere ser eficaz). Pero esas etapas habrá que solventarlas se, cruzando os dedos, o proxecto acaba no éxito que os seus promotores lle pronostican. “A vacuna podería estar dispoñible nun plazo de 10 a 20 anos”, opina Moreno.

Fonte:

Pablo González Vázquez        1ºC BACH.