sábado, 15 de febrero de 2014

Estudando as relacións de Sapiens e Neandertais

Emiliano Bruner (paleoneurólogo) ,do Centro Nacional de Investigación sobre a Evolución Humana (CENIEH), está participando nun proxecto internacional de investigación liderado por universidades xaponesas que estuda as limitacións anatómicas e funcionais do cranio dos neandertais, as capacidades cognitivas dos sapiens e neandertais e a relación cerebro e cranio destes homínidos.

Este proxecto ten como obxectivo evaluar  se as diferenzas cognitivas nas capacidades de aprendizaxe entre o Homo sapiens e o Homo neanderthalensis foron unha das causas da competición entre eles. Ata están por determinar mesmo se os límites que houbo nos segundos son a causa da súa extinción cando nun momento da vida da Terra conviviron as dúas especies.

O libro  “Dynamics of Learning in Neanderthals and Modern Humans” presenta no seu segundo volume o artigo de Bruner sobre antropoloxía física e cognitiva : “Functional Craniology, Human Evolution, and Anatomical Constraints in the Neanderthal Braincase”.

Explícanse as evidencias, as probas que representan as limitacións espaciais na estrutura do cranio de neandertal e nas relacións entre tecidos brandos e duros en todos as etapas de crecemento e desenvolvemento.  


1 
Grazas a estes estudos, como outros proxectos que houbo, hai e haberá, poderemos saber con máis precisión e exactitude todas as características e relacións de todas as especies anteriores á nosa, e sobre todo poder saber cales foron as causas das súas extincións, en particular no caso do Homo neanderthalensis. ¿Sería o propio destino ou a mala sorte que provocou a extinción dos neandertais en lugar dos outros, ou foi porque os máis aptos e con maiores capacidades foron os sapiens? ¿Habería algunha loita directa entre eles cando convivían na mesma época fai uns 30000 anos aproximadamente? Hai moitísimas preguntas que non sabemos a súa resposta, algunhas aínda quedan por descubrir e outras xa están descubertas pero as descoñecemos. O mellor sería que tiveramos algo de curiosidade para entender máis a nosa historia evolutiva e saber de onde vimos.


A VOLTAS CO NOSO PASADO

Cando parecía que o asunto do xenoma de neandertais e denisovanos, e a súa presenza nos humanos modernos xa quedara no olvido, dous novos traballos publicados en Nature e Science volven chamar a nosa atención. Estes artigos tratan do estudo sobre qué partes do xenoma neandertal quedaron fixadas nos nosos xenomas e cáles non.

Ambos traballos chegan ás mesmas conclusións. Por unha parte afirman o que xa se sabía: os humanos que vivimos fora de África levamos entre un 1% e un 2% de ADN neandertal.
Pero o máis interesante é que non está presente de forma homoxénea; algunhas rexións son extraordinariamente ricas en ADN, é dicir que estas rexións foron ventaxosas para os humanos modernos que saíron de África, de feito ao analizar os xenes pódese ver que están relacionados coa cór da pel e o bello do noso corpo. Por outra parte, adquirimos algunhas variantes xenéticas que dán lugar a enfermidades como a diabetes.

Tamén sucede o contrario: o noso xenoma ten lagoas nas que apenas hai ADN neandertal.
Esto significa que esas variantes neandertais de esos xenes eran desventaxosas e por eso nos desfixemos delas. Según os científicos esas variantes podían disminuír a fertilidade dos descendentes neandertais e humanos modernos, de ahí que fosen transmitidas con menor eficacia e se terminara perdendo.
Neste caso a análise foi posible xa que existía unha secuencia do xenoma neandertal de alta calidade para comparala con xenomas humanos modernos. Pero o máis importante é que existen posibilidades de facer unha auténtica ''paleoxenómica'', é dicir reconstruír xenomas arcaicos partindo de cero.

Maps of Neanderthal ancestry.


Fontes: http://a100ciacierta.com/

                                                          LAURA ÁLVAREZ GÓMEZ 1ºBACH C