Lógrase a invisibilidade dun obxeto cunha capa ultrafina.

INVISIBILIDADE

Os científicos xa presentaron varias capas de invisibilidade que fan desaparecercousas de distintos tamaños ao estilo da que envolve a Harry Potter, pero a maioría son dispositivos bastante voluminosos, o que supón un problema para levar a cabo o xenial «truco de maxia». Agora, investigadores estadounidenses da Universidade de Texas en Austin foron capaces desenvolver un manto moito máis delgado e lixeiro. Mide só uns micrómetros de espesor e pode ocultar obxectos tridimensionais ás microondas no seu ambiente natural, en todas as direccións e dende todas as posicións do observador.

A nova capa ultradelgada, descrita este martes no New Journal of Physics da Sociedade Alemá de Física, foi denominada metapantalla. Elaborouse unindo tiras de fita de cobre de 66 micróns de espesor a unha película flexible de policarbonato de 100 micróns cun deseño de reixa. Os investigadores cren que tamén poden ocultar obxectos de forma irregular e asimétricos coa mesma técnica.

Unha pantalla metálica:

Os obxectos detéctanse cando as ondas, xa sexan de luz, son, raios X ou microondas, rebotan na súa superficie. A razón pola que vemos as cousas débese a que os raios de luz rebotan na superficie cara aos nosos ollos, que son capaces de procesar a información.

Este novo método utiliza unha pantalla metálica ultrafina para anular as ondas que se atopan dispersas fóra do obxecto cuberto, mentres que estudos anteriores empregaron metamateriais para desviar ou curvar as ondas entrantes ao redor dun obxecto.
‘Cando os campos dispersos da capa e o obxecto interfiren, anúlanse o un ao outro e o efecto xeral é a transparencia e a invisibilidade en todos os ángulos de observación’ afirma Andrea Alu, coautor do estudo. Segundo explica, este novo método ofrece vantaxes sobre outros existentes pola súa adaptabilidade, facilidade de fabricación e ancho de banda mellorado.

O ano pasado, o mesmo grupo de investigadores foron os primeiros en cubrir con éxito un obxecto 3 D  utilizando un método chamado «encubrimento plasmónico», que utiliza materiais máis voluminosos para anular a dispersión das ondas.

No futuro, un dos retos clave para os investigadores será ocultar un obxecto da luz visible, algo que Alu cre que poderá conseguirse.

Fontes de información:

http://www.abc.es/ciencia/20130326/abci-logran-hacer-invisible-objeto-201303251648.html

Alba Cortés Coego

1º Bacharelato A

Algas capaces de vivir en charcas sulfurosas.

Case calquer organismo vivo, incluiendo as algas, morrerían nas charcas de azufre volcánico de Yellowstone (Montana; EE.UU.) e do Monte Etna (Sicilia; Italia). Sen embargo, unhas algas vermellas, relativamente primitivas, desenrolaron un sistema para sobrevivir, aínda que sexa por pouco tempo, a ese hábitat. 

Ditas plantas vermellas, o que fan é buscar e aproximarse a microorganismos que sí teñan un sistema que soporte tales condicións e “róballes” parte do seu xenoma para modificar o seu propio e facelo resistente ó entorno.

O equipo de Mike Garavito, profesor de bioquímica e bioloxía molecular na Universidade Estatal de Michigan (Estados Unidos), e Andreas Weber, antigo investigador de dita institución e agora na Universidade Heinrich-Heine en Dusseldorf (Alemania) averiguaron detalles de como esas algas vermellas deron con ese prodixio.

Os resultados da nova investigación, na que tamén traballaron especialistas de varias universidades alemanas, estadounidenses e francesas, indican que a capacidad das algas para adaptarse a un ambiente morno e sumamente ácido débese, en parte, as suas proteínas de membrana, as cales, exercen de receptoras e de transportadoras. 

Esa clase de proteínas son similares ás que desempeñan papeles vitales no metabolismo enerxético e na resposta inmunitaria nos seres humanos.

Conocelas a fondo sería útil para o campo da medicina, xa que as proteínas de membrana interveñen en prácticamente todas-las vías bioquímicas importantes que contribuen ó tratamento de enfermidades.

As algas vermellas investigadas son moi hábiles lidiando con metais pesados nun ambiente xa de por sí tóxico. Por eso, analizar a fondo as estratexias bioquímicas que usan para sobrevivir nesos sitios, podería ademáis conducir ó hachado de enzimas útiles para limpar lugares moi contaminados por metais pesados.

FONTES: http://msutoday.msu.edu/news/2013/home-toxic-home/

Células nai viables obtidas mediante partenoxénese.

A partenoxénese é unha forma de reprodución asexual na que, óvulos non fecundados comenzan a desenrolarse coma se fosen fecundados. Este proceso prodúcese de forma natural en moitas plantas e, en certos invertebrados (algunhas abellas, escorpións, avispas parásitas…) e vertebrados (algúns peces, reptís e anfibios), pero no se produce de forma natural nos mamíferos.

En 2007, uns investigadores conseguiron inducir químicamente en óvulos humanos a partenoxénese. O sistema obtido tiña propiedades similares ás dun embrión, pero, non podía continuar adiante co seu desenrolo.

Actualmente, nunha nova investigación, levada a cabo polo equipo de Wolfram Zimmerman mailos seus colegas da Universidad Georg-August en Gotinga (Alemaña), demostrou que, as células do novo sistema obtido funcionan como células nai embrionarias, as cales, manteñen a capacidade de converterse en diferentes tipos de tecidos.

Ademáis, os autores deste novo estudo usaron células nai obtidas por partenoxénese para crear cardiomiocitos (células do miocardio ou músculo cardíaco capaces de contraerse de forma espontánea e individual grazas ó aumento da concentración de calcio intracelular) e músculo cardiaco (miocardio; tecido muscular do corazón encargado de bombear o sangue, mediante a contración, polo sistema circulatorio) que mostraba as propiedades estructurais e funcionais do miocardio normal.

O miocardio obtido puido ser utilizado para ser enxertado nas ratonas que aportaran os óvulos para a partenoxénese. Os resultados desta investigación demostraron, polo tanto, que as células nai obtidas por partenoxénese, pódense utilizar para a enxeñería de tecidos.

FONTES: http://www.jci.org/articles/view/67961?key=a07301e0e8f34e261854 

http://es.wikipedia.org/wiki/Cardiomiocito

http://es.wikipedia.org/wiki/Partenog%C3%A9nesis