miércoles, 30 de enero de 2013




Na ciencia tamén hai tramposos

Afortunadamente os investigadores tramposos son unha excepción pero hainos polo que existen comités de ética encargados de dar con eles. En que consiste o engano? Plaxiar artículos escritos por outros, publicar fotografías copiadas de traballos doutros ou mesmo apropiarse do descubrimento feito con anterioridade por outros colegas. O caso máis rechamante foi o do surcoreano Hwang Woo-Suk que no ano 2004 anunciou que clonara embrións humanos comprobándose despois que se basaba en datos falsificados. Por que o fan? Non é xustificable pero ás veces a presión por publicar en revistas científicas de prestixio é a razón que move ao engano a algúns científicos pois diso dependerá que se financie o seu traballo ou non. No noso país temos algúns casos sendo o máis famoso o caso do veterinario Jesús Angel Lemus que publicou moitísímos artículos con datos inventados. Todo parecía ser correcto ata que outros investigadores fixeron os mesmos estudos pero de forma paralela observando que os resultados eran radicalmente distintos.O comité de Ética do CSIC decidiu investigar chegando a  cuestionar 24 das publicacións editadas. En Galicia temos o caso de Juan Carlos Mejuto, catedrático da Universidade de Vigo, que foi acusado de plaxio por reproducir frases enteiras de estudos publicados por investigadores chineses. El afirmou que se trataba dun simple erro informático. Outro caso curioso é o de Baltasar Rodríguez Salinas que aseguraba poder probar a existencia de Dios mediante unha fórmula matemática. O traballo foi publicado na Revista da Real Academia de Ciencias Exactas, Físicas e Naturais. Nunca houbo unha rectificación. E segue na revista. Porque, seguindo a liña do que pasa neste país, non pasa nada.
Así pois o labor do Comité de Ética do CSIC é moi importante aínda que normalmente traballa só con casos relacionados co organismo do que depende pero agardemos que o seu traballo  sexa cada vez menor pois iso significa que a figura do tramposo científico é excepcional.

Muy Interesante


Brais Casas Fernández

domingo, 27 de enero de 2013

SATÉLITES AL RESCATE

   Gracias a sus potentes ojos electrónicos, los satélites son capaces de encontrar pistas que permitan anticipar catástrofes naturales, así pues, cuentan con una tecnología de lo más sofisticada. 
   
  Su misión es determinar las zonas geográficas en las que se dan un mayor número de posibilidades de que se desate la tragedia. Entre los más destacados encontramos el SMOS, el CALIPSO, el METEOSAT-10, el TERRA, el AQUA y el METOP.


METEOSAT-10

   Estas sondas espaciales se encuentran en un posición privilegiada orbitando alrededor de la Tierra, esto les permite rastrear regiones aisladas muy difíciles de controlar a ras del suelo. Además, la información tan valiosa que proporcionan contribuye al mismo tiempo a la conservación y mejor aprovechamiento de los recursos naturales.

SUOMI-NPP

   Desde la ESA (Agencia Espacial Europea) se recogen todos los datos, que, en un contexto de emergencia son transferidos a los servicios de rescate del país o países afectados. Dicho método se viene practicando desde el año 2000 y a día de hoy ya se han combatido más eficazmente (gracias a ellos)  trescientas grandes crisis.

   Un caso reciente es el del huracán Sandy, que asoló la costa este de los EEUU en la última semana de octubre de 2012. En esta operación, los satélites representaron un importante papel a la hora de minimizar los devastadores efectos de un desastre natural de esta magnitud. 

   Podemos decir así, que estamos ante unos singulares testigos de la destrucción, eso sí, desde la lejanía.



Fuentes de información:

Muy Interesante nº380
http://www.ecologismo.com/2010/11/03/desastres-naturales-se-pueden-predecir/



Francisco Rodríguez Valencia, 1ºBach "A"


ADN: O disco duro do futuro

Se  sodes dos que se preocupan pola posibilidade de que os vosos arquivos se perdan entre os constantes cambios tecnolóxicos, un equipo de científicos ofrécevos unha solución: almacenalos en moléculas de ADN.

Sí, como podedes ver o ADN podería converterse na materia prima dos discos duros do futuro. Ao parecer, un grupo de investigadores do Instituto Europeo de Bioinformática (IEB), pertencente ao Laboratorio Europeo de Bioloxía Molecular creou unha forma moi económica e viable para almacenar grandes cantidades de información informática en moléculas de ADN.

Menos dun só gramo de ADN serviu aos científicos para codificar os 154 sonetos de William Shakespeare, 26 segundos en formato mp3 do discurso de Martin Luther King en 1963 que fixo universal a frase "Eu teño un sono" (I have a dream, no orixinal), unha fotografía en jpg, un pdf coa investigación na que Watson e Crick describiron a doble hélice do ADN e pola que obtiveron o Premio Nobel e o código empregado polos investigadores para crear unha linguaxe lexible por calquer xenetista coas catro letras do código xenético. Case 800.000 bytes almacenados nunha molécula de ADN fabricado nun laboratorio e, ademais, a información despois foi lida cun 100% de precisión.

A molécula con forma de hélice, mantense unida por catro grupos químicos, que cando se acomodan nunha orde específica, conteñen as instrucións xenéticas que precisa un organismo vivo para construírse e conservarse. O sistema de almacenamento do IEB emprega as mesmas catro "letras", pero nunha linguaxe completamente distinta á dos seres vivos.
Para copiar un arquivo dixital os díxitos binarios (ceros e uns) que normalmente representan a información nun disco duro, teñen que ser traducidos ao código do equipo. Unha máquina de síntese de ADN estándar produce en serie a secuencia correspondente.

Pero non é unha soa molécula larga, trátase de múltiples copias de fragmentos superpostos, e cada fragmento contén detalles que identifican en qué lugar se almacena a secuencia. Isto implica que se algúns fragmentos se danan, non se perderán os datos.
Ademais, o mesmo equipo que se emprega nos laboratorios de bioloxía molecular para ler o ADN dos organismos emprégase para extraer a información, á que se pode acceder nunha pantalla de computadora.

Nunha publicación da revista ‘Nature’, os autores do estudo afirmaron que é posible almacenar grandes volúmenes de datos no ADN por miles e miles de anos. Aínda que recoñecen que os costos involucrados na síntese da molécula no laboratorio fan que este tipo de almacenamento de información sexa "incriblemente caro" polo momento, argumentan que grazas ás novas tecnoloxías pronto será máis asequible, e ideal para arquivar documentos a largo plazo.

Enlaces:
http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2013/01/130124_ventajas_archivar_documentos_adn.shtml

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/01/23/ciencia/1358966264.html

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

sábado, 26 de enero de 2013

POR QUE SE NOS ENRRUGAN OS DEDOS Ó MOLLALOS?


Nunca vos parastes a pensar por que os nosos dedos se enrrugan no auga? Un grupo de investigadores da Universidade de NewCastle (Inglaterra, Reino Unido) danos unha posible resposta. Realizouse un experimento no que os voluntarios tiñan que recoller pedras de vidro somerxidas nun recipiente con auga cunha man e despois pasalas por un oco pequeno para depositalas na outra man que estaba noutro contenedor. O resultado obtido foi que as persoas que tiñan os dedos enrrugados fixeron a acción máis rápido que os que tiñan os dedos lisos.

As conclusións sacadas deste experimento foron que nos é máis doado manipular obxectos húmidos así que cos dedos secos. "Se o sistema nervioso está controlando activamente este comportamento nalgunhas circunstancias e noutras non, é evidente que hai unha función específica que o sistema evolutivo seleccionou ", dixo á BBC o doutor Tom Smulders, do Centro para a Evolución e Conducta de Newcastle. O estudo destaca que estas enrrugas poderían haber beneficiado ós nosos antepasados xa que lles axudaban a recoller vexetais en zonas húmidas. "E observando as nosas plantas de los pés, chegamos á conclusión de que o seu enrrugamento nos permitía correr mellor baixo a chuvia", engade Smulders.

Comprobouse ademais que, cando nos aparecen esas enrrugas, os nosos vasos sanguíneos se contraen ó estar en contacto  ca auga, polo que é unha reacción dirixida polo noso sistema nervioso simpático.

Fontes de información:




Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

EL NIVEL DEL MAR SE ELAVARÁ 1,6m

Unha investigación que levaron a cabo máis de 200 científicos durante os 6 últimos anos, deu a coñecer que o desxeo no Ártico elevará o nivel do mar entre 0,9 e 1,6 metros en 2100 en relación aos datos de 1990.Isto suporá un gran perigo para as persoas que habitan en zonas costeiras e pequenas illas.

Lars-Otto Reirsen,secretario executivo do GSACA (Grupo de Seguimento e Avaliación do Consello Ártico) explicou que coa publicación de estes datos quérese achegar a sociedade civil ao coñecemento dos cambios tan acelerados que está a sufrir o planeta.

O maior incremento de temperatura produciuse durante o outono nos lugares nos que máis xeo se perdera durante o verán, o que indica, segundo o informe, que o mar absorbeu máis enerxía do sol durante o período estival devido a inexistencia dunha capa cuberta xeada.



FONTES DE INFORMACIÓN:




BRUNO CRUZ GONZÁLEZ 1ºBAC A

viernes, 25 de enero de 2013

O noso amigo Pol

martes, 22 de enero de 2013

A cuádrupla hélice do ADN


En 1953, Francis Crick e James Watson revolucionaron a investigación xenética cun achado co que acadaron o Premio Nobel de Medicina en 1962: a estrutura de dobre hélice da molécula de ADN, a macromolécula que contén toda a información xenética transmitida de célula a célula e de xeración en xeración. Agora, sesenta anos despois, a historia do ADN segue escribíndose. Investigadores da Universidade de Cambridge afirman que o xenoma humano contén tamén estruturas de cuádruplas hélices.

Estudos anteriores, realizados só en experimentos “in vitro”, anticipaban a existencia desta cuádrupla hélice, o que era considerado coma unha curiosidade. O Instituto de Investigación de Cambridge logrou, por primeira vez, demostrar a existencia destas estruturas complexas en células humanas vivas, tras máis de 10 anos de investigación.

O estudo mostra unha relación clara entre as estruturas de catro febras e o proceso de replicación do ADN, esencial para a división celular. O equipo británico sabe que estas hélices cuádruplas están máis presentes en xenes de células que se dividen con maior rapidez, como as células canceríxenas.

Un dos membros do equipo sinala que en base a este descubrimento poderíase atrapar o ADN con moléculas sintéticas, “secuestralo” e estabilizalo, un dato moi importante sobre cómo poder deter a división celular nesta clase de células. Engade que moitos tratamentos actuais do cancro xa atacan o ADN, pero non está claro cales son as regras que seguen, nin en que parte do xenoma reaccionan. 



Este achado abre novas posibilidades para unha nova xeración de tratamentos de cancro, aínda que, dende o meu punto de vista, deixa moitas incógnitas no referente       á definición formal e funcional desta novidosa estrutura. 

FONTES DE INFORMACIÓN




Iago Rodríguez Peña 1º BACH A
Obsolescencia programada:  con data de caducidade


Lavadoras que duran de media 10 anos, impresoras que se derraman rapidamente e que non teñen quen as repare, baterías de Pods que duran 18 meses… son exemplos de que as cousas xa non duran coma antes. Por que? É o que se chama obsolescencia programada. Produtos con data de caducidade programada para que consumamos máis. Forma parte do sistema actual tanto da tecnoloxía como das nosas cabezas a idea de que o noso móbil ou o noso coche  quedan vellos ao cabo de poucos anos.
Sen embargo isto non é novo e remóntase aos anos 20 cando os principais fabricantes de bombillas decidiron crear lámpadas que se fundiran despois de 1000 horas de uso para así asegurar as súas vendas. Era unha forma de asegurar o crecemento económico nun momento de crise e daquela quizais estivese xustificado pero hoxe non pois as consecuencias son, entre outras, un altísimo nivel de contaminación. Se a poboación segue aumentando xunto coa contaminación e a explotación dos recursos naturais, daquela a terra e os seus bens naturais esgotaranse en 100 anos.  Pero iso non parece preocupar a a moitas empresas que o que queren son cantos máis beneficios mellor. Así o demostra un español, Benito Muros, quen asegura ter inventado unha bombilla que dura toda a vida e pola que, segundo el, recibiu presións e mesmo ameazas. Cal é a solución? Pois está nas nosas mans que somos os consumidores. Neste sentido apareceu un manifesto por unha vida LOP (libre de obsolescencia programada) que recolle varios principios:1/ contra o usar e tirar, reparar,2/ de verdade fai falta o que mercamos?,3/ canto máis reciclable mellor,4/ o comprador debe de informarse e 5/ viva a segunda man. Só deste xeito poderemos atenuar o impacto da obsolescencia programada e ademais os nosos petos agradeceránnolo, o que nesta época de crise é un motivo moi a ter en conta.


Brais Casas Fernández  
                                                                                                

domingo, 20 de enero de 2013

Os dez protagonistas da ciencia no 2012 segundo a revista Nature

Xa que a semana pasada a miña noticia trataba dos dez descubrimentos máis importantes do 2012 segundo a revista 'Science', esta semana a noticia tratará sobre o top ten dos científicos que marcaron a ciencia no 2012 a través dos seus experimentos, da man da revista 'Nature' de Reino Unido que publica por segunda vez este top ten. 
Pero a revista tamén quixo homenaxear a outros nomes cuxos logros son moito menos coñecidos, pero que, dalgunha maneira, cambiaron o coñecemento ou a forma na que éste se consegue ou se comparte.

1- Rolf-Dieter Heuer, o diplomático do bosón de Higgs:

A detección do bosón de Higgs anunciada o 4 de xullo de 2012 foi o descubrimento do ano, quizais incluso da década. Rolf-Dieter Heuer, director xeral do CERN, tivo o control presupostario do LHC, o gran acelerador que xerou o Higgs chocando con protóns entre altísimas enerxías. ‘Nature’ valora a man esquerda e a capacidade de diplomacia de Heuer que, a pesar das fortes presións soubo comprender as precaucións que tomaron os físicos de analizar os datos, pois querían estar seguros antes de anunciar ningún achado, e esperou a que os investigadores estiveran de acordo para facelos públicos.

2- Cynthia Rosenzweig, a gardiá de Nova York:
 
Nova York non olvidará a tormenta Sandy, que inundou os vecindarios máis pretos á costa, destrozou fogares, anegou o metro e deixou a millóns de persoas sen electricidade. Rosenzweig xa previra que algo así podería suceder doce anos antes, como parte dunha avaliación realizada para o goberno dos EE.UU. sobre o cambio climático. Grazas a ese traballo, dice ‘Nature’, a cidade de Nova York incorporou programas de adaptación ao cambio climático nas súas iniciativas a longo plazo, o que inclúe a mellora das reglas de construción ou a creación de zonas de seguridade para evitar inundacións. 

3- Adam Steltzner, responsable da aterraxe do Curiosity:

Cando o rover Curiosity atravesaba a atmosfera marciana o 5 de agosto a gran velocidade, ningún home na Terra estaba tan preocupado como Adam Steltzner, o enxeñeiro que dirixiu o equipo encargado da aterraxe do vehículo da NASA. Non era para menos, durante sete minutos «de terror», o Curiosity efectuou unha cadea de arriscadas maniobras que nunca foran ensaiadas e nas que non cabía o mínimo error. Sen embargo, conseguiu aterrar onde estaba previsto, no cráter Gale, para comezar a misión máis ambiciosa realizada xamais en Marte. 

4- Cédric Blanpain, o rastreador de células:

O equipo do biólogo Cédric Blanpain, da Universidade Libre de Bruselas (Bélxica), identificou un subgrupo de células en tumores de ratóns que parecen ser responsables das recidivas. Estes achados arroxan nova luz sobre o controvertido tema de se as células nai do cáncer existen nos tumores e poden ter implicacións para futuras terapias.




 
5- Elisabeth Iorns, a favor do método científico:
 
Motivada por unha experiencia persoal xa que recibiu duros ataques ao tratar de advertir e demostrar que un estudo elaborado por terceiros tiña fallos, a xenetista Elizabeth Iorns fundou en agosto a Reproducibility Iniciative en Palo Alto (California), que permite aos autores expor os seus estudos para ser repetidos polos seus colegas de forma desinteresada. Se a investigación é replicada, as conclusións aparecen na revista científica PLoS ONE cun enlace ao estudio orixinal.




6- Jun Wang, dono do xenoma:

Este científico de tan so 34 anos lidera o Instituto Chino de Investigación (BGI), o maior secuenciador de xenomas de todo o mundo. O BGI creouse en 1999 para dar respaldo ao Proxecto Xenoma Humano. Cando foi creado, tiña o 1% da capacidade para secuenciar xenomas existente no mundo, ahora ten o 50%. Traballa con 10.000 colaboradores de universidades e compañías farmacéuticas e agrícolas, e é capaz de comprar a outras empresas do mesmo campo. A súa ambición case imposible: secuenciar o xenoma de cada organismo no planeta. Ten un importante papel na secuenciación de 10.000 vertebrados, 5.000 insectos e outros artrópodos e máis de mil paxaros, algúns de eles extintos.

7- Jo Handelsman, a detective dos prexuízos:

A microbióloga da Universidade de Yale realizou un experimento que pon de manifesto os prexuízos sexuais no mundo científico. Asegura que tanto homes coma mulleres tenden a aplicar soldos menores aos curriculum profesionais das aspirantes femininas. Handelsman enviou a máis de cen científicos o mesmo C.V. dun suposto estudante que buscaba traballo nun laboratorio, e pediulles que evaluaran qué salario merecía. A única diferenza é que nalgúns casos o estudante chamábase «John» e noutros «Jennifer». Os investigadores mostrábanse maioritariamente máis interesados en «John» e ofrecíanlle un salario superior.

8- Tim Gowers, o matemático activista:

Este matemático da Universidade de Cambridge e gañador da medalla Fields (o máis alto honor das matemáticas), iniciou a súa propia cruzada contra Elsevier, o xigante de publicacións académicas con sede en Amsterdam. Gowers cre que as prácticas da compañía obstaculizan a difusión da investigación (prezos altos, obrigar as bibliotecas a comprar revistas que non queren para poder acceder as máis famosas, etc). Máis de 13.000 investigadores de todo o mundo, moitos deles tamén matemáticos, uníronse a él e fixeron a promesa pública de non ter nada que ver coa editorial, entre cuxas revistas de alto impacto se encontra ‘The Lancet’.

9- Bernardo de Bernardinis, condenado por non prever un terremoto:
 
A madrugada do 6 de abril de 2009, un terremoto de 6,3 grados na escala de Richter matou a 309 personas e feriu a 1.500 na cidade de L’Aquila, no centro de Italia. Unha semana antes, a Comisión de Grandes Riscos -formada por científicos expertos en seísmos- dixera que non existía un peligro concreto. Así o comunicou Bernardo de Bernardinis, entonces subdirector técnico de Proteción Civil. Él e os sismólogos expertos foron condenados a prisión por elo, por non «prever» o terremoto, algo que a comunidade científica considera imposible. Á espera do resultado da súa apelación, Bernardinis séguese a considerar inocente.

10- Ron Fouchier, o rastreador da gripe aviar:

Ron Fouchier, do Erasmus Medical Center (Países Baixos), descubriu que cinco mutacións na cepa dun virus de gripe aviar H5N1 son suficientes para conferirlle a capacidade de transmitirse en huróns por vía aérea. Estes achados, publicados de forma íntegra na revista ‘Science’, subliñan o risco de que un virus similar transmisible podería evolucionar de forma natural e causar unha pandemia humana. O estudo pode axudar a desenvolver un sistema mundial de biovixilancia da gripe e novos medicamentos e vacinas.

Enlaces:
http://www.abc.es/ciencia/20121219/abci-diez-protagonistas-ciencia-2012-201212191559.html

http://www.nature.com/news/366-days-nature-s-10-1.11997 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

sábado, 19 de enero de 2013

Porqué fai este tempo?


Este tempo débese a un fenómeno atmosférico chamado "Cicloxénese explosiva".


A cicloxénese explosiva é a forma normal en que se forman as borrascas. Denomínase explosiva porque esta formación non se produce nun espacio de tempo habitual, senón que se fai de forma repentina e abrupta.



As cicloxénese explosivas adoitan vir acompañadas de vientos fortes, de máis de 100 km/h e que son considerados furacanados, e de choivas moi intensas que en zonas altas poden ser precipitacións en forma de neve.



Este fenómeno prodúcese cando hai un choque dun frente moi cálido cun frente moi frío que nun corto espacio de tiempo ocasiona unha baixada forte de presión acompañada destos ventos furacanados. Non están acompañadas de baixada de temperaturas.



A cicloxénese explosiva tamén se conoce como bomba meteorolóxica ou borrasca explosiva, e non é algo frecuente aínda que sí pode ser devastador en cuanto as suás consecuencias.



"Gong" foi o nome asignado a este fenómeno que está invadido Galicia, o cal xa deixou a pérdida de dúas personas e innumerables danos materiais.


















FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.lavozdegalicia.es/album/galicia/2013/01/19/ciclogenesis-explosiva-danos-gong-paso-galicia/01101358603458401383497.htm

http://www.teinteresa.es/el-tiempo/ciclogenesis-explosiva_0_848915759.html

http://www.europapress.es/galicia/noticia-uuaa-alerta-temporal-gong-deja-graves-inundaciones-destrozos-explotaciones-gallegas-20130119180609.html

Carlos Álvarez Sabucedo, 1ºBach. A.

miércoles, 16 de enero de 2013

Atópase a mostra de auga máis antiga da terra

Científicos rusos extraen a primeira mostra da auga máis antiga da Terra. Obtívose no lago Vostok da Antartida a 3.406 metros de profundidade,conxelada e de cor branca. O pasado 10 de xaneiro,un equipo de científicos rusos obtivo a primeira mostra de auga do lago Vostok,considerada a reserva acuífera máis antiga e pura da Terra.O Vostok,descuberto en 1996,encóntrase na Antártida baixo un casquete xeado de case 4 Km de espesor.Estímase que leva illado da biosfera máis de 20 millóns de anos e o seu estudo podería achegar información crucial sobre a evolución das especies e o cambio climático.

"Á profundidade de 3.383 metros chegamos a unha capa de xeo, nova descoñecida ata agora.Trátase dun material opaco,poroso e dunha cor branca brillante(...) o 10 de xaneiro ao chegar aos 3.406 metros,obtivemos o primeiro           cilindro -dunha lonxitude de dous metros- con xeo transparente do lago. No seu interior aparece auga conxelada de cor branca chea de burbullas" ,asegura a nota de prensa difundida polo Instituto de Investigación Científica Ártica e Antártica de San Petesburgo. A mesma nota sinala que as perforacións continuarán ata a profundidade de 3.430 metros.

Vida en marte:
En declaracións a medios rusos,Valeri Lukin,o xefe da expedición afirmouque "hai constancia indirecta de qu baixo os casquetes polares de Marte e os satélites Encélado e Europa -de Saturno e Jupiter respectivamente- existe auga con organismos vivos e as tecnoloxías que estamos a aplicar no lago Vostok poderían utilizarse tamén alí no futuro".


A auga recén encontrada non se enviará a San Petesburgo por vía aérea senón en barco,polo que non chegará ao seu destino ata maio.

A primeira perforación que permitiu chegar ata o Vostok produciuse en febreiro do ano pasado.Logo tivéronse que deter os traballos debido á chegada do inverno austral.Os científicos rusos esperan encontrar no lago especies inéditas de bacterias que axuden a comprender mellor o mecanismo da evolución.

Fontes de información:


Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bach 

domingo, 13 de enero de 2013

Os 10 grandes descubrimentos científicos do 2012

Coa entrada do novo ano, imos repasar un pouco os dez grandes descubrimentos científicos do 2012 según a revista americana ‘Science’.
O achado do bosón de Higgs, a partícula que os físicos buscaban de forma inesgotable desde fai 40 anos, foi considerado pola prestixiosa revista como o descubrimento científico máis importante do ano. O Higgs é a clave para explicar cómo outras partículas elementais, como electróns e quarks, obteñen a súa masa, e pon a última peza do complicadísimo quebracabezas coñecido como o modelo estándar da física. A publicación identificou outros nove logros innovadores para completar o seu «top ten», entre eles a secuenciación do xenoma do Denisovano, a aterraxe do Curiosity en Marte ou a formación de óvulos a partir de células nai. A lista é a seguinte:

1- Por fin aparece o bosón de Higgs:

O 4 de xullo os físicos do CMS e ATLAS, os dous maiores experimentos do Gran Colisionador de Hadróns (LHC), ubicado no CERN, preto de Xenebra, en Suíza, confirmaban emocionados a existencia dunha partícula que coincidía coa descrición teórica do bosón de Higgs.
O achado permitía explicar cómo o resto de partículas elementais obteñen a súa masa. Os científicos asumen que existe un campo enerxético que traspasa todo o Universo, o campo de Higgs, por onde as partículas se moven como os peixes o fan na agua. Canto maior é a partícula, máis resistencia encontra ao moverse. En definitiva, o Higgs é o que fai que os obxectos teñan masa, incluídos, nós mesmos. Sen él, o Universo sería moi diferente ao que coñecemos.


2- O xenoma do Denisovano, secuenciado:

Un equipo de científicos do Instituto Max Planck de Antropoloxía Evolutiva en Leipzig (Alemaña), secuenciou ADN mitocondrial extraído dun fragmento de óso provinte do dedo dunha nena con ollos marróns, cabelo escuro e pel morena quen morreu en Siberia fai entre 74.000 e 82.000 anos a.C. A análise do ADN mitocondrial indica a existencia dun ancestro común entre o homínido de Denisova, Homo sapiens e o home de neandertal, que puido vivir fai aproximadamente un millón de anos. O ADN mitocondrial indica que este homínido procede dunha migración desde África distinta á da entrada do Homo sapiens en Europa, á dos ancestros dos neandertais e distinta, asimismo, do éxodo temprano do Homo erectus.
Un molar descuberto na mesma cova tamén deu ADN mitocondrial que se asemella ao do óso do dedo. O molar presenta características morfolóxicas claramente diferentes as dos neandertais e os humáns modernos, o que confirma que pertence a unha especie cunha historia evolutiva distinta.

3- Obteñen óvulos de células nai:  
    
Nun desafío aberto a un dos grandes dogmas da xinecoloxía, un grupo de científicos xaponeses da Universidade de Kioto conseguiron crear por primeira vez óvulos viables a partir de células nai embrionarias e tamén de células nai reprogramadas a partir de tecidos adultos, algo que ningún outro equipo lograra ata o momento. A partir de esos óvulos, e tras realizar unha fecundación in vitro convencional, o equipo obtuvo unha camada de ratóns sans que demostran a viabilidade dos óvulos deseñados no labortorio de Hayashi. O achado, dicen os seus autores hoxe na revista ‘Science’, pode axudar a entender trastornos de fertilidade en mulleres e ser aplicado, nun futuro moi lexano e incerto, a posibles tratamentos.

4- A complexa aterraxe do Curiosity:

O rover Curiosity, o máis avanzado creado endexamais pola NASA, aterrou en Marte o pasado agosto tras realizar unha serie de maniobras que nunca antes foran probadas. O descenso era tan peligroso que incluso foi denominado os «sete minutos de terror». Demasiado pesado para unha aterraxe convencional, o Curiosity foi descolgado cun complexo sistema de grúas e correas creado polo equipo do Laboratorio de Propulsión a Chorro en Pasadena (California). O éxito da aterraxe abre a porta a unha nova misión en Marte para recoller mostras do terreo e traelas de volta á Terra.


5- Raios X contra a enfermidade do sono:

Un equipo internacional de científicos utilizou un innovador láser de raios X no Laboratorio do Acelerador Nacional SLAC (California, EE.UU) para revelar a estrutura dunha enzima clave que permite ao parásito Trypanosoma brucei causar a enfermidade do sono en África. O descubrimento pode abrir unha nova vía de tratamento contra a infección, que transmite a mosca Tsé-Tsé a unhas 70.000 persoas cada ano, e revela o potencial de este tipo de láser, mil millóns de veces máis brillante que a fontes sincrotrónicas tradicionais, para descifrar proteínas.

6- Enxeñería xenética máis precisa:

Científicos da Universidad de Minnesota (EE.UU.) desenvolveron unha nova tecnoloxía de edición do xenoma denominada TALENs, máis barata e rápida, que permite aos científicos modificar xenéticamente peixes cebra, sapos, gando e outros animais. Os investigadores poden alterar ou inactivar xenes específicos con máis habilidade, o que tamén lles permitirá aprender máis sobre as enfermidades humanas.

 
 
7- Exóticos fermións dan a cara:

A existencia de fermións de Majorana, partículas que actúan como a súa propia antimateria e se aniquilan a sí mesmas, foi debatida durante máis de sete décadas. Este ano, físicos e químicos holandeses obtiveron a primeira evidencia sólida de que dita materia exótica existe, na forma de quasi-partículas. Os científicos cren que estas misteriosas partículas poden ser empregadas na computación cuántica para fabricar equipos máis eficientes.

 

8- O ADN quédase sen lixo:

O proxecto Encode (Enciclopedia de elementos de ADN), a investigación de maior importancia na actualidade no campo da xenómica, conseguiu adentrarse na parte escura do xenoma, que supón o 98,5% de todo o ADN humán. 30 estudios distintos publicados simultaneamente en catro revistas de alto impacto desvelaron que o que se consideraba ADN lixo non é en absoluto un desfeito, senón que xoga un papel clave na regulación dos xenes. O descubrimento abre a porta a descifrar por qué pacientes coa mesma enfermidade evolucionan de forma distinta e podería dar importantes pistas sobre patoloxías como a esclerosis múltiple, a enfermidade de Crohn ou afeccións cardíacas.
 
9- O poder da mente:

O mesmo equipo da Universidade Johns Hopkins (Baltimore, Maryland, EE.UU.) que con anterioridade demostrou cómo rexistros neurais do cerebro poderían ser empregados para mover un cursor nunha pantalla, posibilitou en 2012 que persoas con parálisis puideran mover un brazo mecánico coas súas mentes e levar a cabo movementos complexos. A tecnoloxía aún é experimental (e extraordinariamente cara), pero os científicos teñen a esperanza de que se poidan mellorar estas prótesis para axudar a pacientes con apoplexías ou lesións vertebrais.


10- A clave dos neutrinos:

Centos de investigadores que traballan no Experimento Neutrino do Reactor de Daya Bay en China demostraron cómo estas elusivas e fantasmagóricas partículas que xenera, por exemplo, o Sol, e atravesan todo o que se encontran se transforman dun «sabor» o tipo a outro conforme viaxan á velocidade da luz. Os resultados suxiren que os neutrinos poderían axudar no futuro a explicar por qué o Universo contén tanta materia e tan pouca antimateria.




Enlaces:
http://www.abc.es/ciencia/20121220/abci-diez-grandes-descubrimientos-cientificos-201212201036.html

http://es.paperblog.com/los-10-avances-cientificos-mas-destacados-del-2012-segun-science-1625401/ 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Novas esperanzas de vida en Marte


Un meteorito de 2.100 millóns de anos procedente de Marte atopado no Sáhara no 2011 supón, segundo os científicos, un paso máis cara o descubrimento, e posterior investigación, de vida en Marte. O fragmento, chamado Northwest Africa (NWA) 7034, de 0’7 libras (198’45 gramos aproximadamente) contén máis auga que calquera outro meteorito marciano. Os científicos están usando esta auga para medir as condicións do planeta nesa época. Estes novos avances foron publicados na revista online de Science o pasado 4 de xaneiro.

Todos os meteoritos marcianos clasifícanse en tres grupos: Shergotty, Nakhla e Chassigny. Este meteorito non pertence a ningún destes grupos, polo que terá a súa propia clasificación.
O meteorito contén carbón orgánico, característica común cos demais meteoritos que veñen de Marte. A única diferenza é que este novo fragmento é 10 veces máis antigo que calquera dos descubertos anteriormente. Provén da época xeolóxica de Marte máis recente, chamada Siderikiana (amazoniana). O NWA 7034 componse de fragmentos cementados de basalto (rocha que se forma a partir de lava arrefriada rapidamente). Esta composición é común en mostras lunares, pero non en meteoritos marcianos.

O doutor Carl B. Agee, astrónomo da Universidade de Novo México e xefe da investigación, matiza que o meteorito parece proceder dunha explosión volcánica. Tamén aclara que a auga que contén pode ter a súa orixe en augas subterráneas ou en augas superficiais próximas ó lugar da explosión. “A mostra pode darnos unha idea de cómo era a actividade volcánica daquela, polo que tamén nos informa das características da superficie de Marte naquel tempo” dixo o doutor Agee, engadindo que a abundancia de auga “suxire que hai posibilidades de que puidera existir vida en Marte hai 2.1 millóns de anos”.
Segundo Andrew Steele, da Institución Carnegie e un dos coautores do estudo, “trátase do meteorito marciano máis rico xeoquimicamente xamais encontrado e as análises que se realizaron van revelar probablemente outras sorpresas”.

Ata a data, encontráronse un centenar de meteoritos marcianos. En 2012 rexistráronse máis de 42.000 meteoritos. O número aumenta arredor de 1.500 cada ano, segundo os datos da Meteoritical Society.



Fontes de información:
New York Times
La Voz de Galicia
ABC

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

sábado, 12 de enero de 2013

As primeiras imaxes da lura xigante

Un equipo formado por científicos xaponeses filmou por primeira vez un dos animais máis misteriosos  do noso planeta: unha  lura xigante viva, movéndose no seu propio hábitat, nas profundidades do Océano Pacífico.  As imaxes do cefalópodo , do xénero  Architeuthis, foron tomadas o pasado mes de xullo cerca das illas Ogasawara, o sur  de Tokio, pola  cadea xaponesa NHK e Discovery Channel, difundindo neste momento un  avance do vídeo gravado que se estreará  o próximo 13 de  xaneiro en Xapón e o 27 en Estados Unidos.

Para a gravación, empregaron un pequeno somerxible equipado con luces infravermellas case invisibles para o ollo humano e para o dos cefalópodos, e unha cámara de alta definición. Un equipo humano formado por un científico, un cámara e o piloto do somerxible, baixaron silenciosamente ata 630 metros de profundidade, e soltaron como cebo a outra lura dun  metro de largo. Repetiron este procedemento unhas cen veces, ata que por fin a criatura apareceu. Perseguírona uns 900 metros polas profundidades mariñas gravando as imaxes que agora nos ofrecen.
O animal captado tiña uns tres metros de largo, pero carecía dos seus dous tentáculos máis prominentes, polo que se cree que inicialmente puido medir 8 ó 9 metros. As imaxes tamén captan os enormes ollos (do tamaño de pelotas de baloncesto) e as ventosas de ata 5 cm de ancho.
Segundo a información obtida ata agora, a lura xigante parece ser o invertebrado máis grande, que pode alcanzar un peso duns 1000 kg e uns 20 m de lonxitude,  e que vive nas profundidades mariñas entre 400 e 1500 m, onde a presión é moi elevada e a luz solar case inexistente.
Toda esta información foi extraída dos exemplares deste animal, case sempre mortos, que recollían os pescadores na superficie. Pero nunca antes analizárase a vida submarina de estas míticas criaturas, polo que esta expedición é todo un avance cara o estudo de estas especies tan pouco comúns.
Ademais, as imaxes conseguidas nesta investigación amosan o seu comportamento pacífico e solitario, o que lle quita a mala fama de ser o “kraken”, un monstro mariño que afundía os barcos noruegueses durante o século XVIII.

Se queres documentarte máis sobre a lura xigante, fai clic aquí para ver unha presentación.

 


FONTES DE INFORMACIÓN

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/10/actualidad/1357828860_544105.html
http://www.elmundo.es/elmundo/2013/01/07/natura/1357547744.html
http://www.abc.es/ciencia/20130110/abci-imagenes-video-calamar-gigante-201301101555.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A