A exposición a unha
combinación destas substancias provocan problemas na aprendizaxe das
polinizadoras ata o punto de que esquecen como atopar o alimento.
Segundo dous novos estudos
publicados na revista Narute Communications, os pesticidas interfiren no circuito
de aprendizaxe no cerebro dos insectos, de forma que os volve máis lentos á hora de asimilar novos coñecemenros
e esquecen por completo asociación importantes para a súa supervivencia, coma a
relación entre o aroma floral e a comida. De feito, realizan condutas
complexas mentres se alimentan o que lles obriga a aprender, recordar e identificar
as flores polos seus perfumes, cores e deseños, para co que contan con órganos
visuais e olfactivos adaptados. Isto é importante xa que a interrupción nesta función vital ten
implicacións profundas para a supervivencia das colonias, pois non serán capaces
de atopar comida.
Christopher Connolly e o seu equipo da
Universidade de Dundee (Reino Unido), investigaron o impacto sobre os cerebros das
abellas de dous insecticidas comúns utilizados nos cultivos, chamados
neonucotinoides e coumaphos que se empregan nas colmeas para matar ao ácaro
Varroa, un parásito que as ataca.
As abellas con cerebros intactos foron
expostas a pesticidas no laboratorio nos niveis que existen no medio natural e
despois rexistrouse a súa actividade cerebral. Os investigadores atoparon que
ambos tipos de pesticidas actuaban na mesma zoa do cerebro implicada na
aprendizaxe da abella, causando unha perda da función. Se ambos plaguicidas
eran empregados en combinación, o efecto era aún maior.
O estudo é o primeiro en demostrar que
estes pesticidad teñen un impacto directo sobre a fisoloxía das polinizadoras.
Outro
traballo de Geraldine Wright y Sally Williamson, da Universidad de Newcastle, corroborou
esta teoría, aportando que cando as abellas se exponen durante catro días a
estas combinacións de pesticidas, ata un 30% delas non aprenden ou fan mal as
probas de memoria. Unha vez máis, os experimentos imitana os nivéis que se vían
na natureza, pero esta vez mediante unha solución de azúcar mesturada coas
sustancias dañinas.
Na segunda parte deste estudo, os
investigadores empregaron datos do experimento de seguimento para desenvolver
un modelo matemático que poda predicir o futuro das abellas expostas a este
tóxico. Os resultados foron nefastos: o modelo sinalou que as poboacións de
abellas expostas poden diminuir ata un punto prácticamente irrecuperable.
Os autores sinalan que a pesar de que
aos fabricantes se lles esixe que as súas doses de pesticidas permanezan por
debaixo dos niveis letais para as abellas, os estudos realizados para
determinar o nivel de mortalidade subestimaron que os productos poden matar de
maneira indirecta aos insectos, por exemplo, ao modificar o seu sistema de
orientación e a súa conducta.
Sen elas, a humanidade pon en xogo a súa
supervivencia.
A súa supervivencia en risco.
A desaparición de centos de millóns de
abellas en todo o mundo preocupa aos científicos dende hai anos. O número
destes insectos diminuiu de forma desmesurada, nunha crise chamada o problema
do colapso das colonias (CCD polas súas siglas en ingés) cuxa orixe todavía non
foi resolta.
As probas e argumentos presentados por
científicos daban conta de que mais dun cuarto de millón de plantas florais
dependen das abellas, así coma outras moitas especies cruciais para a
agricultura, vexetais ou árbores frutais cuxos froitos consumimos a diario,
ademais da importancia que teñen no mantemento da saúde e biodiversidade nos
ecosistemas.
De feito, estas pequeñas criaturas o que
fan é polinizar o 90% dos alimentos que consumimos no mundo, segundo un estudo
da FAO (Food and Agriculture Organization of the United Nations).
No proceso de polinización o que fan é
transladar o polen da antera, que é o órgano masculino da flor, ao estigma, que
é o órgano feminino, permitindo así que se efectúe a unión do gameto masculino
no gran de pole co gameto feminino do óvulo. Isto dará lugar á formación do
froito, dunha importancia vital na agricultura e a formación da semente, que
lle servirá ao vexetal para perpetuar a súa especie e multiplicarse, polo que a
desaparición das abellas sería o desencadeante da desaparición de moitas
especies vexetais que non realizarían a fotosíntese e ademais do rexeneramento
da atmosfera e o osíxeno esgotaríase o alimento para os herbívoros polo que
morrerían os animais mais pequenos que constitúen o alimento para a cadena
superior, os carnívoros e por suposto os humanos non nos vemos fora deste
posible e desastroso final. Nunha cadea se faia un eslavón, faia todo ao igual
ca nucha composición de dominó.
Aquí déixovos un vídeo para que vexades que este non é un problema externo a nós e onde se explica un pouco máis a importancia das abellas e a problemática con elas.
Fontes de información:
Alba Cortés Coego
1 comentario:
Alba moi interesante a túa información.
Publicar un comentario