O asteroide Lutetia

Un equipo de astrónomos do Observatorio Europeo Austral (ESO) descubriu que o asteroide Lutetia é un fragmento sobrante do material orixinal a partir do cal se formou a Terra, Venus e Mercurio. Segundo os científicos, as propiedades do asteroide aseméllanse ás de un raro tipo de meteoritos atopados no noso planeta, o que suxire que a rocha formouse na zona máis interna do Sistema Solar. Nalgún momento, Lutetia debeu de trasladarse a súa actual ubicación, no cinto principal de asteroides situado entre Marte e Xúpiter.

Despois de facer probas para deducir a súa composición resulta que Lutetia posúe propiedades que coinciden en toda a gama de cores con un tipo de meteoritos chamados 'enstatita chondrites'.
Sábese que os enstatitas chondrites corresponden a material que data dos inicios do Sistema Solar. Este material formouse cerca do xoven Sol e xogou un papel fundamental na formación dos planetas rochosos, en particular da Terra, Venus e Mercurio.

Alteración da órbita

Como logrou Lutetia escapar do Sistema Solar interior e alcanzar o cinto principal de asteroides?

Os astrónomos chegaron a estimar que menos do 2% dos corpos situados na rexión onde se formou a Terra acabaron no cinto principal de asteroides. A maioría dos corpos do Sistema Solar interior desapareceron despois duns poucos millóns de anos, a medida que se foron adherindo ós planetas xoves en formación. Sen embargo, algúns dos máis grandes, con diámetros de 100 quilómetros ou máis, foron expulsados cara órbitas máis seguras, lonxe do Sol.

Lutetia posúe uns 100 quilómetros de longo, e un encontro co xoven planeta Xúpiter durante a migración cara a súa órbita actual tamén pode explicar o gran cambio da súa órbita. Créese que Lutetia leva como intruso no cinto principal de asteroides uns catro millóns de anos. Estudios anteriores da súa cor e das propiedades da súa superficie mostran que Lutetia é un inusual e misterioso membro do cinto principal de asteroides. Novos estudios explican que Lutetia é un pequeno supervivente da materia orixinal a partir da cal se formaron os planetas rochosos.

Lutetia parece ser o máis grande e un dos poucos restos de esa materia orixinal no cinto principal de asteroides. Por isa razón, os asteroides como Lutetia representan obxectivos ideais para as futuras misións de retorno con mostras. Así poderemos estudar en detalle a orixe dos planetas rochosos, incluíndo a nosa Terra.

Fonte de información

Diego J. Reinoso Prieto - 1º E - Nº21

Cálculos sobre cando e onde poderá caer a "Phobos-Grunt"

Os especialistas rusos seguen intentando recuperar o control da súa sonda Phobos-Grunt, que foi lanzada con destino Marte o pasado martes, pero que quedou en órbita terrestre ao non encenderse os seus motores. As probabilidades de éxito son xa moi escasas e os expertos internacionais en dinámica orbital están xa calculando onde e cando poderá caer na Terra o artefacto de 12 toneladas. Todo apunta hacia algún momento entre finais de novembro e mediados de decembro, e o NORAD (Mando Norteamericano de Defensa Aeroespacial, nas súas siglas inglesas) indica o 26 diste mes como posible data.

As probabilidades de salvar a Phobos-Grunt son "moi, moi pequenas", declarou unha fonte do sector espacial ruso. Os responsables de control da misión fixeron repetidos intentos de captar datos enviados pola nave, pero todos foron fallidos ata agora.
Segundo os cálculos do NORAD tiña que haber caído xa uns 215 metros na súa órbita, e sen embargo os últimos datos indican que se elevou 138 metros, o que podería deberse a falta de precisión nas medicions ou a que se encendeu algún propulsor da nave, tal vez incluso sexa un escape de combustible, continúa Russianspaceweb.com. Ao entrar na atmosfera terrestre, a Phobos-Grunt destruiríase prácticamente enteira e ao chan chegarían só fragmentos. Pero entre eses fragmentos habería un diseñado precisamente para resistir a entrada na atmosfera do noso planeta e chegar íntegro ao chan: a cápsula que traería as mostras tomadas na lúa marciana Fobos.
Con esta noticia, afírmase esa posibilidade de que non todos os experimentos e procedimientos físicos ou científicos resultan eficaces no 100% das súas posibilidades.
Información de : "www.elpais.com". Imaxe de : "www.wikipedia.com".

Raquel Barreiros Novoa 1ºD nº5

Inserido no deserto máis seco do mundo é este astronomía moderna, operado pola ESO (European Southern Observatory), un corpo que a Suíza tamén pertence.
swissinfo.ch visitou as instalacións deste observatorio poderoso, situada no norte de Chile, en 2637 metros de altura.

Has sete e media da tarde, cando o observatorio óptico máis avanzado do mundo, o Very Large Telescope (VLT) - comeza a operar. Lentamente abre os comportados catro edificios que albergan os telescopios principais cuxo ollar é dirixido cara ao ceo.

O VLT é realmente un conxunto composto por catro telescopios con espellos de 8,2 metros de diámetro e catro asistentes, 1,8 metros de diámetro. "Unha das súas características máis fascinantes é que estes dispositivos poden traballar en conxunto, permitindo obter imaxes de alta resolución. Este concepto é único no seu xénero ", di Ueli Weilenmann suízo, vice-director do Paranal e observatorios LaSilla.

Ao traballar co sistema interligado-interferômetro, estes instrumentos alcanzar talprecisión que sería capaz de distinguir os focos dun coche na lúa. O equivalente a un telescopio convencional de 200 metros de diámetro.

"Para facer isto posible, a luz deses telescopios debe viaxar a través de túneles subterráneos para a interferómetro de laboratorio, combinando os faixas de luz", di Weilenmann.

Co VTL astrónomos obtiveron excelentes premicias científicas, como a comprobación da existencia dun buraco negro supermasivo no centro da Vía Láctea, a primeira imaxe dun exoplaneta e o brillo da explosión de raios gamma o máis lexos q se había coñecido.

Unha microciudad.

No Paranal astrónomos traballan 40 astronomos en sistema de quendas, polo que, ao mesmo tempo, hai só 10 ou 12. Ten o apoio de asistentes, técnicos, xestores, así como persoal de mantemento, limpeza e cociña, en total 120 persoas.

Paranal instalacións inclúen tamén unha residencia que destaca polo seu estilo arquitectónico innovador: unha pequena clínica, un ximnasio, un casino, comidas e mesmo unha piscina Calefacción para facer máis "agradable" a estadía de todos os que traballan aquí no deserto e 130 km ao sur de Antofagasta, a cidade máis próxima.

"Os astrónomos foron por uns días e logo volver para os seus respectivos lugares, pero siga coas súas investigacións", di Ueli Weilenmann. O alemán é o caso deMieske Steffen, que vive en Santiago e viaxa periodicamente para Paranal.

O mozo astrónomo e coordinador de busca de ESO en Chile está preparado para unha viaxe que vai acabar despois do nacer do sol. "Hoxe eu traballei en 'paranalización" dos equipos. "Noutras palabras, adaptar os instrumentos ás características e necesidades deste observatorio. Un proceso complexo que pode durar meses ou mesmo anos.

E todos da sala de control. Porque na astronomía moderna, os expertos non directamente xestionar os telescopios, pero facelo remotamente, automaticamente."Eles reciben as imaxes e os seus espectros a través de ordenadores situados na sala de control, e, a continuación, observar e interpretar eses datos", explica Weilenmann

Brais Castro Rodríguez Nº7 1ºD

A sonda «Fobos-Grunt» queda orbitando a Terra en lugar de ir a Marte

A sonda rusa lanzada onte rumbo a unha lúa de Marte non logrou tomar a traxectoria prevista e quedou na órbita terrestre, o que podería constituír un serio contratempo para Rusia, que trata de reiniciar as súas misións interplanetarias, abandonadas desde hai 15 anos. A sonda Fobos-Grunt foi lanzada na noite do martes a bordo dun foguete Zenit desde o cosmódromo de Baikonur, en Kazajistán, pero permaneceu en órbita ao redor da Terra en lugar de dirixirse cara a Fobos, un dos satélites de Marte. «Temos tres días» para cargar un novo programa de voo, despois dos cales as baterías estarán descargadas, advertiu Vladimir Popovkin, director de Roskosmos, a axencia espacial rusa. «O motor non se puxo en marcha. A sonda non puido orientarse en función das estrelas do sistema solar», agregou Popovkin.

Fobos-Grunt consiste nun módulo capaz de pousarse en Fobos para recoller mostras do chan e doutro para volver á Terra. A sonda debía alcanzar o seu destino ao cabo de 11 meses de voo espacial e o seu regreso á Terra está previsto para o 2014, se a misión desenvolvésese correctamente.

Xa antes do lanzamento da sonda, o director de Roskosmos advertira que existía un «risco» na medida en que o 90 % dos instrumentos a bordo son novos e que Rusia abandonou este sector desde fai case vinte anos.

Tras o lanzamento, o controlador do voo anunciara que ás 20.28 horas GMT realizouse a separación da sonda do foguete e que Fobos-Grunt alcanzara a súa órbita ao redor da Terra, cuxo campo gravitatorio debía permitirlle tomar a dirección de Marte cara á unha da mañá do mércores. Con todo, pouco despois informou de que esta última manobra fracasara. «Eu non diría que é un fracaso. É unha situación imprevista, que pode ser superada», estimou Popovkin.

¿Un Planeta Potencialmente Habitable a 20 Años-Luz de la Tierra?

El reciente descubrimiento de un nuevo planeta, parecido a la Tierra en varios aspectos, nos permite preguntarnos si podría permitir la existencia de vida en él. Es uno de dos nuevos planetas encontrados alrededor de la estrella Gliese 581, una enana roja ubicada aproximadamente a 20 años-luz de la Tierra. El planeta, denominado Gliese 581g, orbita dentro de la franja conocida como zona habitable. Dicha franja está determinada por las distancias mínima y máxima entre un mundo y su estrella que permiten al planeta recibir la energía precisa para mantener en estado líquido el agua en la superficie o cerca de ella.





Este hallazgo sugiere que el porcentaje de estrellas de nuestra galaxia que tienen a su alrededor planetas potencialmente habitables podría ser muchísimo mayor de lo que se creía hasta ahora.

El nuevo estudio eleva a 6 la cantidad total de planetas en órbita a Gliese 581. Esos planetas giran en torno a su estrella en órbitas casi circulares, como sucede en nuestro sistema solar.





Los astrónomos, miembros del grupo Lick-Carnegie de búsqueda de exoplanetas (un equipo que depende del Instituto Carnegie y el Observatorio Lick), han analizado 11 años de datos de velocidad radial de la estrella. Este método de análisis de velocidad radial se basa en medir los sutiles movimientos de una estrella en respuesta al "tira y afloja" gravitacional que sostiene con otros cuerpos de su vecindario. Aunque el efecto gravitacional de un planeta sobre su estrella sea muy inferior al ejercido por ésta sobre el planeta, es lo bastante fuerte como para ser medido, permitiendo ello detectar la presencia de este último.

El análisis de los datos ha permitido a los investigadores determinar la masa del planeta y su periodo orbital, y a partir de aquí ha sido posible inferir otros datos.

Los cálculos del equipo de Paul Butler indican que el planeta tiene entre 3,1 y 4,3 veces la masa de la Tierra, sigue una órbita circular de 36,6 días de duración en torno a su sol, y su diámetro es entre un 20 y un 50 por ciento mayor que el de la Tierra.

Es bastante probable que el planeta, debido a su notable cercanía a la estrella, haya sincronizado su rotación con su traslación, de modo que siempre presente la misma cara a la estrella. Si es así, eso implica que en un lado del planeta siempre es de día, y en el otro siempre es de noche, con la consecuencia de un calor infernal en la cara diurna y un frío glacial en la cara nocturna. Sin embargo, en las zonas de alba o crepúsculo permanentes las temperaturas serían templadas, haciéndose progresivamente más cálidas en dirección a la zona diurna, y más frías hacia la dirección contraria.

La gravedad en la superficie del planeta es entre un 10 y un 70 por ciento mayor que la de la Tierra. Por tanto, es lo bastante intensa como para retener una atmósfera.

El hecho de que los astrónomos hayan sido capaces de detectar este planeta tan pronto y tan cerca de la Tierra sugiere que los planetas habitables son bastante comunes. En cuanto algunos otros planetas parecidos hayan sido descubiertos, será posible hacer una estimación bastante fiable del porcentaje de planetas con potencial biológico existentes en la galaxia.