Un dos planetas menos estudados e enigmáticos do noso Sistema Solar, Mercurio, quedou completamente cartografiado, fotografiado no seu conxunto pola sonda espacial Messenger,
que leva no espazo ao redor de 10 anos. Lanzada o 3 de agosto de
2004, para chegar a Mercurio tivo que sobrevoar a Terra o 1 de
agosto de 2005. O impulso gravitatorio do noso planeta lanzouna a
Venus, sobrevoándoo dous veces, o 24 de outubro de 2006 e o 5 de xuño de 2007. Ademais, antes de estabilizarse na órbita de Mercurio tivo que sobrevoar a este
planeta en 2008 e 2009. O 18 de marzo de 2011 consiguiu entrar en
órbita estable ao rededor de Mercurio.Unha nave debe ir a 104.607
kilómetros por hora para alcanzar ao planeta, o máis veloz de todos.
É moito máis difícil e costoso mandar unha nave a Mercurio
que ao resto dos planetas do Sistema Solar e un dos grandes
problemas cos que se enfrontan os técnicos de este tipo
de misións é a proximidade ao Sol de Mercurio. Un planeta como
Mercurio, que resulta ser o máis pequeno do Sistema Solar e 2,6 veces
menor ca Terra, ten moi pouca forza de gravidade, limitando moito a inserción en órbita dunha nave, ao que hai que sumar o intenso
campo gravitatorio do Sol, que se atopa do planeta a solo 58
millóns de km. Un erro na aproximación da nave ao planeta levaríaa directamente ao Sol. Por iso, estas naves deben levar
combustible extra para maniobrar. Ademais debe soportar o intenso calor
do Sol, o bombardeo das partículas solares e ao estar exposta ás inmensas chamas solares, xa que está en primera liña de fogo,
todo un reto.
A sonda Messenger localízase nunha órbita moi baixa sobre a superficie de Mercurio, de tal forma que a súa velocidade orbital é moi
alta e as fotografías que toma da súa superficie realízanse a alta
velocidade. Do contrario, sairían movidas. Messenger completou
máis de 3.000 órbitas. Agora encóntrase a solo 200 km de altura sobre a superficie e completa unha
volta cada 8 horas. Sitúase á metade de altura que a Estación
Espacial Internacional.
Unha vez que se completase a cartografía de todo o planeta, con centos de miles de imaxes e da que descoñecíamos completamente o 60% da misma ata a chegada da sonda, Messenger dedicarase ao estudio científico da superficie do planeta ata o fin da misión, especialmente sobre a composición, magnetismo e gravidade.
Solo antes a sonda Mariner 10 puido chegar a Mercurio
sobrevoándoo en tres ocasións; o 29 de marzo e o 21 de septiembre
de 1974 e o 16 de marzo de 1975. Por primeira vez víamos Mercurio de
cerca, cartografiando entre o 40 e o 45% da súa superficie e puidemos contemplar un mundo casi exactamente igual a nosa Lúa, completamente acribillado por cráteres. A parte que non foi explorada pola Mariner e sí pola Messenger, mostrounos un pouco máis do mesmo; cráteres formados nos primeiros momentos da creación do Sistema Solar, fai uns 4.000 millóns de anos, cando a choiva de cometas, asteroides e desfeitos era a tónica predominante no noso incipente sistema planetario.
O gran bombardeo que durou millóns de anos, denominado “bombardeo intenso tardío”,
tivo consecuencias no noso Sistema Planetario. Algunhas teorías
apuntan a que non existían os 8 planetas actuais, se non deceas deles, que foron destruidos por enormes impactos. Un dos planetas
que se salvou de tan intenso bombardeo foi a Terra, que chocou cun
planeta a metade de grande que ela. Quedou fundida na súa totalidade e
tras o impacto, unha parte da Tierra e do planeta que colisionou
saltou ao espazo, para logo unirse e formar a Lúa.
O gran bombardeo inicial faise patente non só en Mercurio ou a Lúa, se non en todos os planetas e
satélites que non teñen atmósfera ou unha actividade xeolóxica que limpe
esas pegadas do pasado. Hai corpos de poucos km de diámetro que están
completamente cubertos de cráteres, o que nos da unha idea da
intensa choiva de escombros que caiu por todas partes do noso Sistema
Solar.Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140519/abci-mercurio-secretos-infierno-201405191056.html
Martín González Fernández 1ºbach A
No hay comentarios:
Publicar un comentario