FABRICAN O PRIMEIRO CROMOSOMA DUN ORGANISMO VIVO COMPLEXO.

Un equipo internacional de investigadores dá un salto de xigante cara á fabricación de vida artificial e crea por primeira vez o primeiro cromosoma eucariótica.

John Craig Venter, un dos «pais» do xenoma deu hai catro anos o primeiro paso cara á creación de vida artificial ao xerar no laboratorio a primeira célula sintética. Hoxe a revista «Science» anuncia un novo avance nesta carreta científica: por primeira vez sintetizouse un cromosoma eucariótica.

Un equipo internacional de científicos, capitaneado por Jef Boeke de la Universidad Johns Hopkins en Estados Unidos, son os que levaron a bioloxía sintética da teoría á realidade.

O cromosoma foi xerado a imaxe e semellanza do cromosoma III do fermento (Saccharomyces cerevisiae), un organismo vivo complexo utilizado dende hai séculos para fabricar pan ou cervexa. Aínda que os investigadores só sintetizan un dos 16 cromosomas do fermento, o seu esforzo representa un paso fundamental no camiño cara á construción dun xenoma eucariótica.

Utilidade
Abre a porta á creación de microorganismos con posibilidades infinitas, tanto en Medicina para a creación de novos fármacos máis eficaces, coma na creación de biocombustibles ou a reparación de zonas danadas por graves verteduras.

E funcionou tras transplantalo
Despois deste esforzo, os investigadores puxeron os seus cromosomas artificiais en células de fermento vivo e puxeron a proba a capacidade das células alteradas para crecer en diferentes nutrientes e en diferentes condicións.
En cada caso, a versión equipada cun cromosoma sintético funcionou como calquera fermento totalmente natural. É dicir, non só lograron construír o cromosoma, senón que demostraron que era totalmente funcionante e unha vez transplantado non alterou o fermento.

FONTES: http://www.abc.es/ciencia/20140328/abci-primer-cromosoma-funcional-laboratorio-201403271606.html

Cromosomas preservados en un fósil de 180 millones de años de antigüedad.

      Cromosomas preservados en un fósil de 180 millones de años de antigüedad.


El hallazgo de vestigios biológicos de un helecho que vivió hace 180 millones de años nos hace pensar en la era "jurásica".

Los descubridores de esta reliquia, de la Universidad de Lund en Suecia, y el museo sueco de Historia Natural, han constatado la conservación de núcleos intactos de células, así como de cromosomas individuales.

Este fósil se encontró en la provincia seca de Escania. El hallazgo lo hizo Gustav Andersson en 1960 quien lo donó al Museo Sueco de Historia Natural. Allí permaneció olvidado durante más de 40 años, hasta que los investigadores se fijaron en él.

La planta vivió en el período Jurásico, cuando Escania era una región tropical donde la fauna estaba dominada por los dinosaurios, y los volcanes.

Los exámenes revelan que la planta fue preservada de forma instantánea, antes de que empezara a descomponerse, al ser sepultada de forma abrupta.

La conservación ocurrió de manera tan rápida que se han preservado algunas células en distintas etapas de la división celular. Así se han conservado los componentes sensibles de las células.

Los investigadores han encontrado núcleos celulares, membranas celulares e incluso cromosomas individuales. Tales estructuras son hallazgos extremadamente raros en fósiles.

Este helecho perteneció a la familia Osmundaceae.

Los helechos actuales son muy similares al fósil del Jurásico, esto sugiere que ha habido un cambio evolutivo muy limitado a lo largo de los últimos 180 millones de años.

Fuentes: http://noticiasdelaciencia.com/not/9924/cromosomas_preservados_en_un_fosil_de_180_millones_de_anos_de_antiguedad/

Oliver Fernández Sobrino 1º BACH. D

Ciéntificos do MIT créan "Materiais con vida"

Parece o inicio dunha película de ciencia ficción, pero o anuncio de enxeñeiros do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) é real. Inspirados en materiais naturais como o óso, unha estrutura que combina minerais e outras substancias, incluídas células vivas, os científicos induciron células bacterianas para producir biopelículas que pode incorporar materiais non vivos, como as nanopartículas de ouro e puntos cuánticos.

Estes «materiais viventes» combinan as vantaxes das células vivas, que responden ao seu ámbito e producen moléculas biolóxicas complexas, coas vantaxes dos materiais non vivos, que engaden funcións tales como a realización da electricidade ou a emisión de luz.

Segundo explican os do MIT na revista Nature Materials, os novos materiais poderían ser utilizados para deseñar dispositivos máis complexos como células solares, materiais que se reparen sós ou sensores de diagnóstico. «A nosa idea é poñer xuntos os mundos viventes e non viventes para facer materiais híbridos que conteñan células viventes e sexan funcionais» di Timothy Lu, profesor asistente de enxeñaría eléctrica e enxeñaría biolóxica no MIT.

Luns e os seus colegas elixiron traballar coa bacteria E. coli, xa que produce naturalmente biopelículas que conteñen proteínas amiloidess que axudan á bacteria a adherirse ás superficies e que pode ser modificado mediante a adición de fragmentos de proteína chamados péptidos. Estes péptidos poden capturar materiais non viventes tales como nanopartículas de ouro, incorporándoos nos biofilms.

YAN LIANG

Recreación artística dunha célula bacteriana modificada para producir nanofibras de amiloide que incorporan partículas coma puntos cuánticos (esferas de cor vermello e verde) o as nanopartículas de ouro

Esteban Fernández Rodríguez 1ºBACH A

Fontes:

http://www.abc.es/ciencia/20140324/abci-cientificos-crean-materiales-vivientes-201403241215.html

Clonación terapeutica

            Clonación  terapéutica 

Un paso mais  para a clonación humana.

 A clonación humana foi usada para producir embrións  na súa fase de temérana , establecendo así un paso  significativo  para a medicina , afirman os cientficios  estadounidenses.

Os embrións clonados son  usados como unha fonte de células nai  , que poden ser usados como para producir novos músculos do corazón e calquera outro tipo de célula.

 O estudo, publicado na revista especializada Cell , usou métodos  como aqueles  que desembocaron  na creación  da ovella Dolly  no Reino Unido. Isto ten un elevado coste económico.

Sen embargo , os investigadores din que outras fontes  de células nai  que podían  ser mais fáciles , mías baratas e menos polémicas .

 Xa están levando acabo probas  usando células nai de embrións  doados para restaurar a vista a pacientes .

Pero o problema seria que as células doadas no pertence o paciente e serian rexeitadas polo seu corpo . A clonación evita ese problema.

Obtéñense   células da pel dun adulto a información xenética foi introducida  dentro dun ovulo usado para  estimular o ovo ata ser un embrión .

O ovo empezase a dividir pero nunca pasa da etapa de  6a 12 células.

Aínda que  tamén  hai problemas no resoltos, ofrece a vantaxe de que evita ter  que crear embrións e, por tanto, tampouco require a  donación de óvulos. Tratase en calquera caso de vías moi esperanzadoras para a medicina polas que hai que seguir apostando.

Omaima El Morabti

1º bachiller D

Fuentes de información :

http://elpais.com/elpais/2013/05/16/opinion/1368731468_736899.html

O TORO MAÍS ANTIGO

Encóntrase o cráneo dun toro de fai 700.000

Este fósil foi encontrado en 2008 por investigadores tunecinos, ata que non fose restaurado por o equipo de paleontólogos españois non puideron estudalo en profundidade e concluir que se trataba dun uro. O cráneo estaba moi fragmentado, así que houbo que facer unha importante inversión de tempo para restauralo.

Viviu fai 700.000 anos no territorio que hoxe é Túnez, pesaba uns 1.400 kilos e os seus espectaculares cornos superaban con creces o metro de lonxitude. Un equipo de paleontólogos encontrou o cráneo dun impoñente uro (Bos primigenius), o que consideran o fósil de toro moderno máis antigo hallado ata agora. Anatómicamente podría parecer un toro de lidia actual pero de tamaño xigante.

Este macho adulto é moito máis grande que os demais individuos desta especie encontrados en Europa. Polo que respecta a su dieta, o igual que os toros modernos debía alimentarse de herbas, probablemente de gramíneas.

Este fósil ten unha gran importancia pois confirma que os toros teñen un orixen africano e que forman parte da ecoloxía humana dende o principio.Formaron parte da dieta humana dende que se empezou a comer carne.

http://www.europapress.es/catalunya/noticia-descubren-tunez-antepasado-toros-mas-antiguo-mundo-700000-anos-20140317113605.html

http://nuestromundomisterioso.blogspot.com.es/2014/03/un-toro-moderno-gigante-de-hace-700000.html



DANIEL SÁINZ NÓVOA 1ºBACH D

Desvelan a acción dun novo xene da obesidade

Os estudos que indagan nas bases xenéticas da obesidade sinalaron a un xen, chamado FTO, como un dos grandes responsables xenéticos desta enfermidade. Xa se identificaron ata 75 lugares do xenoma implicados no aumento da masa corporal, pero un simple cambio de só un dos ladrillos básicos que compoñen o FTO considérase unha das mutacións máis relacionadas coa obesidade.

Agora, unha colaboración internacional formada por universidades de Estados Unidos, Canadá e España chegou á conclusión de que hai outro xen 'culpable' verdadeiramente da obesidade.

Dito de xeito técnico, descubriron que certas mutacións do FTO ligadas á obesidade realmente non activan a expresión deste xen, senón a doutro situado a mil unidades de distancia, o IRX3.

"Os nosos datos suxiren que IRX3 controla a masa corporal e regula a composición do corpo", declara un dos autores do estudo; e engade: "Calquera asociación entre FTO e a obesidade é froito da influencia do IRX3".

Este traballo multidisciplinar, tamén revela que os ratos con carencias neste xen son máis delgados, cunha redución do 25% ao 30% no peso corporal. En total, corroboraron que esta interacción acontece en humanos, ratos e peixes cebra, o que suxire que este mecanismo se conservou evolutivamente no xenoma.

Un dos experimentos para confirmar o papel de IRX3 na obesidade consistíu en alimentar cunha dieta alta en graxas ratos sen IRX3; estes mantiñan o seu peso e os niveis lipídicos, mentres que os ratos normais sometidos a esa mesma dieta engordaban ata duplicar a súa masa. "Ademais, tiñan mellor capacidade para captar a glicosa e estaban máis protexidos fronte a diabete"

Fontes: http://noticiasdelaciencia.com/not/9829/desvelan_la_accion_de_un_nuevo_gen_de_la_obesidad/

Alba Álvarez Pacios, nº1 1ºBACH.-A

A pita do inferno

- "É unha desas cousas que xamais desearías encontrar nunha rúa escura".

A escenificación tan gráfica do novo dinosaurio "que acaba de saír do ovo" na revista PLoS ONE fai pensar que, nalgún momento do seu estudo, se lle debeu aparecer nun pesadelo ó investigador principal do equipo que o describiu, Matt Lamanna (Carnegie Museum of Natural History, Pittsburgh). De feito, deulle como nome científico o de unha divinidade demoníaca plumífera, Anzu (o paxaro da tormenta), protagonista do roubo das Tablas do destino na mitoloxía sumeria y acadia. E coloquialmente refírese a el como "chicken from hell".

Anzu, con nome de paxaro ladrón mesopotámico, é un oviraptorosaurio, o grupo de dinosaurios ó que o destino lle xogou una mala pasada. A súa denominación deriva dun dinosaurio asiático terópodo (carnívoro) que se encontrou encima dun niño de ovos e ó que se condenou en 1924, en xuízo sumarísimo e sen posibilidade de defensa, a levar o nome de Oviraptor, é dicir, "ladrón de ovos", tras supoñer que morreu mentras os estaba rapiñando. Cando moitas décadas despois comprobouse que dentro de ovos como os do niño posiblemente saqueado había "oviraptoriños" fosilizados comprenseuse que quen estaba encima, lonxe de pretender devoralos, morreu cando estaba protexendo a súa posta. Esta é a historia do nome aparentemente máis inxusto da historia dos dinosaurios.

Non sabemos se os propietarios dos tres esqueletos que permitiron caracterizar agora ó oviraptorosaurio máis grande ata o momento encontrado en Norteamérica estarían a favor do nome que lle caeu en sorte, pois seguen sen librarse do estigma do roubo. O que sabemos é que, entre os tres exemplares, deuse reconstruído casi por completo a apariencia destes animais que viviron fai 66 millóns de anos no que hoxe son Dakota do Norte e Dakota do Sur. O seu aspecto sería o de unha "superpita" de entre 200 e 300 kg de masa corporal, 1,5 m de altura ó nivel das súas cadeiras e uns 3,5 m de lonxitude, tendo en conta que boa parte da mesma correspondería a unha cola da que carecen as nosas aves de corral. Outra diferenza notable radica na configuración das súas extremidades anteriores, cunhas garras que ben fácilmente poderíannos sacar un ollo naquela rúa imaxinaria.

 

Fontes: http://www.elmundo.es/blogs/elmundo/blogosaurio/2014/03/20/la-gallina-del-infierno.HTML

David Serantes
1ºBac D 

O maior xenoma xamais secuenciado

Parece ser que hai dispendio de material de ADN, como por exemplo no do piñeiro taeda, que consta de 22.180 millóns de bases (adenina,guanina, timina e citosita), sete veces os 3.200 millóns do xenoma do ser máis complexo que se coñece: o humano. Foi publicado en Genome Biology.
O piñeiro taeda é unha especie cun madeiro longo e recto, que fai que se aproveite a súa madeira. Por iso hai abundantes plantacións en todo EUA.

A explicación pola que o seu xenoma ten semellante tamaño é que o 80% dos seus segmentos están repetidos, iguais. A natureza pode xustificar este fenómeno, xa que a máis copias do xene máis doado que se active e máis doado de conservar, pero tanta repetición parece excesiva. Nos humanos isto sucédenos só nun 25% do xenoma.

Elixiuse a esta árbore pola súa grande utilidade, pero o tamaño do seu ADN complicou bastante o proceso. O que se adoita facer é romper en anacos ao azar e secuenciar os por separado que logo se ensamblan. Neste houbo que sacar uns moldes previos clonando segmentos para poder axustar as pezas.

Entre os xenes que se identificaron, hai algúns comúns a outras plantas, como os da formación da madeira. O resto quedan en investigación e ver se lle pasa como ao humano que cría que había xenoma lixo. Queda por confirmar se tanta repetición no piñeiro serve para algo ou é un defecto asumible que non lastra o funcionamento do resto.

Valeria Pereira Cartelle 1ºBach A

Fontes de información:
 http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/03/20/actualidad/1395334305_304529.html

Rusia quere construir o maior telescopio do mundo en Canarias

O Goberno de Canarias anunciou que o Executivo ruso está interesado en construir nas illas o que sería o maior telescopio do mundo, de 60 metros de diámetro. Este interés foi expresado na capital rusa polo rector da Universidade de Moscú, Viktor Sadovnicheva, durante a súa intervención con motivo da firma dun acordo co Goberno de Canarias para impulsar o coñecemento científico, segundo informa o Executivo rexional nun comunicado.

Nese acto, onde estuvo o presidente canario, Paulino Rivero, tamén presentouse a segunda edición do congreso internacional Starmus, un encuentro científico e lúdico que celebrarase do 22 ao 27 setembro en Canarias, na illa de Tenerife, baixo o lema ''Los orígenes: cómo se hizo el Cosmos moderno'' e ao que asistirán destacados investigadores, entre estos, dous premios Nobel.

O proyecto ruso contempla un telescopio cun espello primario de 60 metros de diámetro, frente aos 10,4 metros do ''Gran Telescopio Canarias'' e os 24,5 do ''Telescopio Gigante de Magallanes'' (Chile), actualmente en construcción.

Fontes: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/03/19/5329df43e2704e8a1b8b4585.html

Diego Losada Vázquez 1º Bach-A

A Terra esquivou un balazo solar fatal en xullo de 2012

O 23 de xullo de 2012, unha rápida sucesión de execcións de masa coronal -as máis intensas erupcións que se producen no Sol- enviou disparada unha nube de plasma magnetizado cara o espazo que atravesou a órbita terrestre. A Terra consiguiu esquivar o balazo, pero si a erupción se producira tan so nove días antes, golpearíanos de cheo. As consecuencias foron descritas na Nature Communications por investigadores da Universidad de California, Berkeley, e la Academia China de Ciencias en Pekín, e, certamente, resultan inquietantes. Os científicos aseguran que o impacto solar puido causar estragos na rede eléctrica, desactivado os satélites e GPS e perturbado ampliamente as nosas vidas, cada vez máis dependentes da tecnoloxía. En resumo, os efectos serían «tremendos» e o mundo necesitaría de catro a dez anos para recuperarse. 

As explosións solares envolverían a Terra en fogos artificiais magnéticos como os da mayor tormenta magnética xamais rexistrada no noso planeta, o chamado evento Carrington de 1859. O modo dominante de comunicación nese momento, o sistema de telégrafos, quedou inutilizado en Estados Unidos. Mentras tanto, a aurora boreal iluminaba o ceo nocturno ata o sur de Hawai.

Se a tormenta magnética, detectada pola nave espacial STEREO (Observatorio Solar y Terrestre) da NASA, golpeara a Tierra «probablemente pareceríase á grande en 1859 , pero o efecto hoxe, coas nosas tecnoloxías modernas, sería tremendo», di Janet G. Luhmann, investigadora do equipo de STEREO e do Laboratorio de Ciencias Espaciales en Berkeley.

Un estudo realizado o ano pasado estimou que o coste dunha tormenta solar como o Evento Carrington podría alcanzar 2.600 millóns de dólares en todo o mundo. Un evento considerablemente menor o 13 de marzo de 1989 levou ao colapso da rede eléctrica Hydro-Quebec de Canadá, e a consiguiente pérdida de electricidade a seis millóns de persoas durante un máximo de nove horas.

«Unha tormenta de clima espacial extrema -unha super tormenta solar- é un evento de baixa probabilidade pero de grandes consecuencias que plantea unha grave ameaza para infraestructuras críticas da sociedade moderna», advertiu Ying D. Liu, da Academia China de Ciencias en Pekín. «O coste dun evento así, se golpea a Tierra, podría chegar a miles de millóns de dólares cun potencial de tempo de recuperación de 4 a 10 anos. Polo tanto, é de suma importancia para a seguridade e o interés económico da sociedade moderna entender as supertormentas solares».

A 2.000 km por segundo

Os investigadores chegaron á conclusión de que STEREO detectou unha enorme explosión no Sol o 22 de xullo que impulsou unha nube magnética a través do vento solar a unha velocidade máxima de máis de 2.000 kilómetros por segundo, catro veces máis a velocidade típica dunha tormenta magnética. Atravesou a órbita da Terra, pero, por sorte, o noso planeta e o resto estaban no outro lado do Sol nese momento. Calqueira planeta na línea de tiro sufriu severas tormentas magnéticas.

Os investigadores chegaron á conclusión que a enorme explosión foi resultado de polo menos dous execcións de masa coronal casi simultáneas (CME), separadas por so 10 ou 15 minutos, que normalmente liberan enerxías equivalentes á duns mil millóns de bombas de hidróxeno. A velocidade coa que a nube magnética atravesou o vento solar era tan alta porque outra exección de masa que se produxo catro días antes despexou o camiño.

Unha das razóns polas que o evento era potencialmente tan peligroso, ademais de pola súa alta velocidade, é que produxo un campo magnético orientado hacia o sur de moi larga duración. Esta orientación conduce as tormentas magnéticas máis grandes cando chegan á Terra porque o campo sur se une violentamente co  campo norte da Tierra nun proceso chamado reconexión. Cando a polaridade é contraria, o vento solar ten mayor facilidade para atravesar a magnetosfera terrestre, e as tormentas normalmente notaríanse so nos polos crean auroras ata nos trópicos.

«A xente segue dicindo que estes peligros naturais son pouco comúns, pero están sucedendo no Sistema Solar a pesar de que non sempre os vemos», señala Luhmann. «É como cos terremotos, é difícil convencer á xente da importancia de prepararse a menos que unha sufra un terremoto de magnitud 9».

Este evento foi particularmente inusual porque ocorreu durante un período solar moi tranquilo. «As observacións de supertormentas solares foron moi escasas e limitadas, e a nosa comprensión actual é moi pobre», advirte Liu. «Preguntas fundamentales como, por exemplo, como se forman e evolucionan os eventos extremos e como de graves poden ser na Terra, non son abordadas pola falta de observacións».

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140319/abci-tierra-esquivo-enorme-bala-201403191216.html

  

                                                 

                                                                    Martín González Fernández 1ºbach A

Un musgo conxelado na Antártida durante 1.500 anos «resucita» e segue crecendo

A vida pode ser moito máis resistente do que parece. Investigadores do British Antarctic Survey e a Universidade de Reading (Reino Unido) comprobaron cómo un musgo volve á vida tras pasar máis de 1.500 anos conxelado baixo o xeo da Antártida. Non so «resucitou», senón que ademais o vexetal segue crecendo. Esta planta, vital para o ecosistema en ambas rexións polares, demostrou que ten a capacidade de sobrevivir séculos e incluso milenios, o que proporciona unha «emocionante nova visión da supervivencia da vida na Tierra», según explican os investigadores na revista Current Biology. 

 

Os científicos sabían que os musgos poden sobrevivir un par de décadas en condicións ambientais extremas, pero hasta agora non se comprobou o seu potencial para sobrevivir prazos moito máis largos. Os investigadores tomaron mostras dos musgos libres de contaminación das profundidades dun banco conxelado na Antártida, que xa tiñan polo menos un par de décadas antes de quedar xeadas por primeira vez. Despois, foron colocadas nunha incubadora a unha temperatura normal de crecimento. Pasadas unhas poucas semanas, comenzaron a crecer. Utilizando a datación por carbono, o equipo identificou que o musgo tiña polo menos 1.530 anos de antigüedade.

«Este experimento demostra que os organismos multicelulares, as plantas neste caso, poidan sobrevivir en escalas de tempo moito máis largas do que se pensaba. Estos musgos, unha parte clave do ecosistema, podrían sobrevivir períodos milenarios de avance do xeo, como a  Pequena Idade de Xeo en Europa», di Peter Convey, investigador do British Antarctic Survey e coautor do estudio. Se esto é así, a recolonización das plantas despoixa dunha época xeada pode ser máis fácil, en vez de migrar a través de distancias transoceánicas desde rexións máis cálidas.

Os musgos son unha parte importante da bioloxía das dúas rexións polares. Son as plantas dominantes en grandes zoas e un importante almacén de carbono. «O que fan os musgos no ecosistema é moito máis importante do que xeralmente nos damos conta cando miramos un musgo nunha parede, por exemplo. Entender o que controla o seu crecemento e a distribución, en particular nunha zona de rápidos cambios no mundo, como é a Península Antártica, ten gran importancia», sinala Convey.

O descubrimento plantea a emocionante posibilidade de que formas de vida complexas sobrevivan períodos ainda máis largos encerrados baixo unha capa de xeo.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140317/abci-musgo-congelado-antartida-durante-201403171628.html

                                                                 Martín González Fernández 1ºbach A

Vivir na Lúa

O físico Stephen Hawking declarou que nos próximos 100 anos o home fará asentamentos na Lúa e mais en Marte, ainda que para o último caso teremos que esperar ata 2100.

Isto foi o que formulou na entrevista ao programa científico Planet, insiste en que dentro de 50 anos os asentamentos na Lúa son mais que probables e  se nese tempo non somos capaces de colonizar outros planetas o ser humano enfrontarase a unha inminente extinción.

O noso planeta, con recursos finitos e con población cada vez maior quédasenos pequeno e para afrontarnos ás ameazas que isto supón debemos de ir planteándonos a idea deste novo e incrible destino.

Fontes:
http://www.abc.es/ciencia/20140317/abci-stephen-hawking-humano-extinguira-201403171917.html

Pilar Veloso Trigo - 1ºC

DETECTAN POR PRIMEIRA VEZ ONDAS PROCEDENTES DO BIG BANG

 Astrónomos do Centro de AstrofísicaHarvard-Smithsoniano coa axuda do telescopio BICEP 2, que se atopa instalado na  base antártica Amundsen Scott no Polo sur, onde recolle a enerxía fósil do Big Bang (que tivo lugar fai 13.800 millóns de anos) descubriron por primeira vez as ondas gravitacionales que percorreron o Universo primitivo, durante un periodo explosivo de crecemento chamado inflación.

 

Telescopio BICEP 2

As teorías da inflación cósmica din que o cosmos se expandía por 100 billóns de billóns de veces nun abrir e pechar de ollos, é por iso que os investigadores buscaron a evidencia máis directa desta inflación en forma de ondas gravitacionales as cales están producidas por un modelo de luz polarizada chamado polarización “en modo B” sendo o equipo do BICEP 2 o que asumiu o reto no mellor sitio de observación da Terra: o Polo Sur. Comezou no ano 2006 e que agora obtén a confirmación máis importante de dita teoría.

            Os expertos indicaron que a clave o éxito foi o uso de detectores superconductores novos que cando se arrefrían permiten que a corrente eléctrica flúa sen resistencia e que combinan as propiedades da superconductividad con estruturas pequenas que só se poden ver cun microscopio. 

Son as primeiras imaxes de ondas gravitacionales , ondas que se describiron como os

primeiros temblores do Big Bang, y que era un dos obxetivos mais importantes da cosmoloxia actual.

O novo rostro do Big Bang

Fontes:

http://www.elconfidencial.com/tecnologia/2014-03-17/detectan-por-primera-vez-ondas-procedentes-del-big-bang_103318/

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/03/17/actualidad/1395070473_494711.html

          

Patricia Pérez Froufe 1º Bach A

Científicos xaponeses piden a retirada do seu último estudio sobre células nai

Haruko Obokata, principal autora

Este estudio aseguraba a posibilidade de obter células embrionarias introducíndoas nun entorno moi ácido e aplicando presión sobre as súas membranas. Despois da publicación deste traballo, outros laboratorios inténtarono reproducir pero foron incapaces de lograr os mesmos resultados.

O artigo fora publicado na prestixiosa revista Nature que decidiu  por baixo investigación o traballo do Instituto Riken, un dos centros máis punteiros a nivel mundial en materia de células nai.

Os científicos afirman que a base do estudio non se ve afectada polo momento e que esperan poder volver a presentar a investigación unha vez correxidos os erros.

Este artigo recórdabos a algun dos requisitos dunha investigación científica?

Fontes:

http://www.elmundo.es/salud/2014/03/10/531e0223268e3edd2f8b4588.html

http://www.diariolavoz.net/2014/03/11/japon-pide-investigar-fondo-el-ultimo-estudio-sobre-celulas-madre/

Fátima Rodríguez Delgado, 1ºBach D

O Hubble capta cómo un asteroide pártese en dez pedazos

O telescopio espacial Hubble foi testigo de excepción de cómo un asteroide que se dirxía hacia o Sol se dividía en máis de dez fragmentos.

En outras ocasións, os científicos poideron ver como cometas feitos de polvo e xeo se desfacían literalmente a medida que se acercaba ao Sol, pero nunca unha roca de estas magnitudes. 

"Trátase dunha roca sólida -afirma David Jewitt, da Universidade de California e director da investigación- e ver cómo se fai pedazos xusto delante dos teus ollos resulta moi excitante".

        <----- imaxe do telescopio Hubble

 Este acontecemento é asombroso e único para o ser humano xa que é a primeira vez que se contempla en directo a desintegración dunha roca espacial de estas características.

Enlaces: http://www.abc.es/ciencia/20140307/abci-hubble-capta-como-asteroide-201403070959.html

                               Oswaldo Zorrilla García 1ºA

Descuberta unha estrela hiperxigante

A estrela HR5171A, unha hiperxigante amarela con un diámetro de máis de 1300 veces o solar, ha sido observada polo conxunto de telescopios VLT, en Chile. / ESO 

A estrela HR5171A está a  12.000 anos luz da Terra, na constelación de Centauro, e é unha xigante amarela, tan enorme que, con un diámetro de 1.300 veces o do Solar, resulta a mayor que se coñece de este tipo. É aproximadamente un millón de veces máis brillante que a nosa estrela. O ha descuberto un equipo internacional co conxunto de telescopios VLT (do Observatorio Europeo Austral, ESO) en Chile e cunha técnica avanzada de observación, pero combinando os seus resultados con datos de outros telescopios e de traballos de astrónomos aficionados que os científicos profesionaies califican de “excelentes”. É unha das dez estrelas máis grandes, con un tamaño de 50% superior á famosa superxigante Betelgeuse.

As hiperxigantes amarelas son pouco corrientes, solo se coñece unha docena de elas na Vía Láctea, e están nunha fase da sua evolución na que son inestables e cambian rápidamente, expulsando e formando unha nebulosa extensa ao seu alrededor, explican os expertos do ESO. En concreto HR5171A, está facéndose máis grande nos últimos 40 anos, enfriándose ao crecer.

Ilustración da estrela HR5171A e a sua compañeira que forman un sistema estelar doble no que os dous astros se tocan. / ESO

HR5171A forma un sistema binario con unha compañeira de masa inferior e algo máis quente, con unha temperatura da primera na sua superficie que ronda os 5.000 graos centígrados; a menor da unha volta completa alrededor da maior cada 1.304 días terrestres, con un marxe de error de seis días máis o menos. Esta formación de sistema binario ha sido unha sorpresa para os astrónomos ao realizar as últimas observaciones. “As dous estrelas están tan xuntas que se tocan e o sistema no seu conxunto parece un cacahuete xigante”, dice Olivier Chesneau (da Universidade de Niza Sophia-Antipolis e do CNRS francés), líder da investigación. Os resultados de este traballo vanse a publicar na revista Astronomy and Astrophysics, pero o artigo adelantase en internet (Arxiv), como é habitual na física.

Este equipo internacional ha recurrido ao conxunto de grandes telescopios VLT que o ESO ten no cerro Paranal (Chile), con catro observatorios de 8,2 metros de diámetro cada un e outros tantos auxiliares de 1,8 metros precisamente para utilizalos en combinado mediante a técnica denominada interferometría. É un modo de observación habitual fai tempo en radioastronomía, pero moi difícil no caso de equipos de infrarroxo, como se fixo neste caso de HR5171A. Ao combinar a luz da estrela captada por varios telescopios, o conxunto actúa, a efectos de resolución, coma se se tratara dun único observatorio de espellos principal de 140 metros de diámetro.

Conxunto de telescopios VLT do Observatorio Europeo Austral (ESO), no Cerro Paranal (Chile). / ESO/H.H.HEYER

ENLACE: http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/03/12/actualidad/1394640909_358438.html

Pablo González Vázquez               1ºC   BACHILLER