A
estrela HR5171A, unha hiperxigante amarela con un diámetro de máis de 1300
veces o solar, ha sido observada polo conxunto de telescopios VLT, en Chile. / ESO
A estrela HR5171A está a 12.000 anos luz da Terra, na constelación de
Centauro, e é unha xigante amarela, tan enorme que, con un diámetro de 1.300
veces o do Solar, resulta a mayor que se coñece de este tipo. É aproximadamente
un millón de veces máis brillante que a nosa estrela. O ha descuberto un equipo
internacional co conxunto de telescopios VLT (do Observatorio Europeo
Austral, ESO) en
Chile e cunha técnica avanzada de observación, pero combinando os seus
resultados con datos de outros telescopios e de traballos de astrónomos
aficionados que os científicos profesionaies califican de “excelentes”. É unha
das dez estrelas máis grandes, con un tamaño de 50% superior á famosa superxigante
Betelgeuse.
As hiperxigantes amarelas son pouco
corrientes, solo se coñece unha docena de elas na Vía Láctea, e están nunha
fase da sua evolución na que son inestables e cambian rápidamente, expulsando e
formando unha nebulosa extensa ao seu alrededor, explican os expertos do ESO.
En concreto HR5171A, está facéndose máis grande nos últimos 40 anos,
enfriándose ao crecer.
Ilustración da estrela HR5171A e a sua compañeira
que forman un sistema estelar doble no que os dous astros se tocan. / ESO
HR5171A forma un sistema binario con unha
compañeira de masa inferior e algo máis quente, con unha temperatura da primera
na sua superficie que ronda os 5.000 graos centígrados; a menor da unha volta
completa alrededor da maior cada 1.304 días terrestres, con un marxe de error
de seis días máis o menos. Esta formación de sistema binario ha sido unha
sorpresa para os astrónomos ao realizar as últimas observaciones. “As dous
estrelas están tan xuntas que se tocan e o sistema no seu conxunto parece un cacahuete
xigante”, dice Olivier Chesneau (da Universidade de Niza Sophia-Antipolis e do
CNRS francés), líder da investigación. Os resultados de este traballo vanse a
publicar na revista Astronomy and
Astrophysics, pero o artigo adelantase
en internet (Arxiv), como é habitual na física.
Este equipo internacional ha recurrido
ao conxunto de grandes telescopios VLT que o ESO ten no cerro Paranal (Chile),
con catro observatorios de 8,2 metros de diámetro cada un e outros tantos
auxiliares de 1,8 metros precisamente para utilizalos en combinado mediante a
técnica denominada interferometría. É un modo de observación habitual fai tempo
en radioastronomía, pero moi difícil no caso de equipos de infrarroxo, como se
fixo neste caso de HR5171A. Ao combinar a luz da estrela captada por varios
telescopios, o conxunto actúa, a efectos de resolución, coma se se tratara dun
único observatorio de espellos principal de 140 metros de diámetro.
Conxunto de telescopios VLT do Observatorio
Europeo Austral (ESO), no Cerro Paranal (Chile). / ESO/H.H.HEYER
ENLACE: http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/03/12/actualidad/1394640909_358438.html
Pablo González Vázquez 1ºC BACHILLER
No hay comentarios:
Publicar un comentario