Quince mundos onde buscar vida extraterrestre.

   O número de planetas que xiran en torno a unha estrela, sabéremolo nos próximos anos . Aínda que o número crece cada vez mais, só se centraran nos que teñan unas condicións similiares a Terra . Propuxeron que os criterios de busqueda sexa o índice de similitude da Terra e o de habilidad planetaria nos que poda desenrrolarse algunha forma de vida extraña e descoñecida.

Para a maior parte da comunidad científica, o noso planeta foi o mellor modelo para a búsqueda de vida extraterrestre . Ese modelo otorga a Terra un valor máximo de 1 punto.A Gliese 581g otórgaselle a puntuación de 0,89.Outros dous exoplanetas , Gliese 581d e Gliese 581c van en segunda e terceria posición.
Detrás deles sitúanse Marte (0,70) e Mercurio (0,60), os exoplanetas HD 69830 d (0,60) , e 
55 Cancri c (0,56) , a Luna (0,56) , e de novo outro Gliese (0,53).
Tamén propoñen que traballen con outro índice , o de habilidade planetaria. Neste caso a lista de habilidade estaría encabezada por Titán (0,64), seguida de Marte (0,59), a lúa de Europa (0,49), os Gliese g (0,45) , d (0,43), c (0,41) , e Xúpiter (0,37), Saturno (0,37), Venus (0,37) e encélado (0,35).
Os científicos esperan que nas futuras misións espaciais e o desenvolvemento de telescopios podan proporcionarnos novas e mais sofisticadas pistas para saber se hai vida ahí arriba.


http://www.abc.es/20111124/ciencia/abci-quince-mundos-donde-buscar-201111241140.html

Andrea Mariño Rodríguez , 1º BACH D

Os novos parentes dos neandertales que viviron en Atapuerca.

A especie humana que habitou na serra de Atapuerca fai medio millón de anos, e cuxos restos se acumulan na Sima dos Ósos, o maior 'cemiterio' do Pleistoceno Superior en Europa, podería ser unha linaxe 'parente' dos neandertales e non os seus antepasados, como se defendeu até agora.

Esta é a conclusión á que chegou o equipo liderado pola paleontóloga, experta en dentición, María Martinón-Torres, do Centro Nacional de Investigación en Evolución Humana (CENIEH), tras o estudo de máis de 500 pezas dentais fosilizadas atopadas na Sima durante os últimos anos.

A análise, cuxos resultados se publican na revista 'Journal of Human Evolution', conclúe que aqueles homínidos, clasificados como 'Homo heidelbergensis', non son os antepasados dos neandertales clásicos, como se apuntaba até agora, porque, curiosamente, teñen trazos dentais "máis neandertales que estas poboacións típicas". "Se fosen os seus devanceiros, os trazos haberían ir parecéndose co tempo, pero o que vemos é que hai 500.000 anos tiñan trazos neandertales mesmo esaxerados".

Apúntanse dúas posibilidades ante estes resultados: ou houbo un pescozo de botella evolutivo que fixo que todos os neandertales posteriores fosen descendentes dos homínidos da Sima; ou estes últimos foron unha linaxe paralela, uns "irmáns" evolutivos que, ademais, non terían por que ser os únicos que existiron. "Iso explicaría a variedade de trazos que se identificaron na especie 'Homo heidelbergensis', que é como un caixón de xastre e que tería que ser redefinida porque igual houbo varias liñaxes paralelas"

A NASA busca vida en Marte.

Todo está listo no kennedy Space Center en Cabo Cañaveral (Florida), para que de comezo a misión MSL (Mars Science Laboratory), un laboratorio científico que irá no vehículo 'Mars Curiosity' e que a NASA lanzará hoxe ao redor das 16:02 (hora peninsular española) a bordo dun cohete Atlas V. Despois de que o tiveran que aplazar 24 horas para sustituir unha batería.
A nave contén o rover 'Curiosity', o maior vehículo que xamáis a pisado o planeta vermello. Realizará unha viaxe de máis de 570 millóns de kilómetros e chagará a Marte en agosto de 2012. Leva a bordo dous equipos españois: unha antena e unha estación meteorolóxica.

O seu obxetivo é o cráter Gale, unha depresión na que os científicos creen que puido haber auga no pasado.A superficie de marte parece un lugar inhóspito para a vida, está desprotexida das radiacións solares, o chan está formado por moitos productos químicos e a agua líquida (necesaria para a vida) ferve ou conxelase rápidamente. Sen embargo, no pasado esta paisaxe puido ser diferente, por iso a nave buscará indicios de carbono (un compoñente esencial para todas as formas de vida que coñecemos), coa esperanza de atopar trazas de que algún microorganismo pudiera ou poida subsistir.

Enlaces: http://www.abc.es/20111126/ciencia/abcp-mision-esperada-busca-vida20111126.html e http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/25/ciencia/1322222927.html

María Cerreda Pereira nº 8. 1ºD

CONEC

O astrofísico Vicent Martínez recoméndanos o seguinte portal divulgador da Ciencia e pídenos a nosa opinión sobre el.

http://www.conec.es/

EL CATÁLOGO CÓSMICO DE MUNDOS HABITABLES

El catálogo cósmico de mundos habitables

Recreación del planeta Gliese 586d, realizada por la NASA. | NASA

• Disminuye el tamaño del texto
• Aumenta el tamaño del texto

El número de planetas y satélites ajenos al Sistema Solar que los astrónomos han localizado en los últimos 20 años ya supera los 500, sólo en las cercanías de nuestra galaxia, y son diversos los criterios que los científicos proponen para determinar si estos nuevos astros son susceptibles de albergar vida, similar o muy diferente de la terrestre.

Ahora, un equipo de investigadores (del que forman parte varias universidades estadounidenses, la NASA y el programa SETI de búsqueda de vida inteligente) ha propuesto el primer sistema para clasificar estos nuevos hallazgos, y los miles que previsiblemente habrá en los próximos años. Su objetivo es tener un catálogo de exoplanetas habitables hacia los que dirigir la mirada.

El debate sobre estos criterios no es nuevo. Buena parte de la comunidad científica, principalmente en el ámbito de la Biología, considera que el mejor modelo es la Tierra y que encontrar condiciones similares a las terrestres es el criterio más adecuado para buscar vida en otros mundos. Pero hay otro grupo, del que forma parte el astrobiólogo Dirk Schulze-Makuch (Universidad de Washington) y Abel Méndez (de la de Puerto Rico, en Arecibo), que consideran que ésta es una visión muy limitada. Consideran que lo importante es responder a dos preguntas claves.

Dos índices de habitabilidad

"Una de ellas es si condiciones como las de la Tierra se pueden encontrar en otros mundos, puestos que ya sabemos que aquí han servido para la vida, pero la otra cuestión es si las condiciones que hay en los exoplanetas también son susceptibles de albergar otras formas de vida, las conozcamos o no", argumenta Schulze-Makuch.

De ambas respuestas surgen los dos índices que proponen para hacer un 'ránking': el ESI (Índice de Semejanza a la Tierra, por sus siglas en inglés), que describe su densidad, la distancia a su estrella o el tamaño; y el PHI (Índice Planetario de Habitabilidad), que describiría la gran variedad de elementos químicos y parámetros físicos que podrían haber permitido la vida (si es rocoso o tiene atmósfera, por ejemplo), aunque fuera en condiciones más extremas de las que existen en nuestro planeta.

Ambos índices los publican en la revista 'Astrobiology' y aseguran que son fáciles y rápidos de calcular, proporcionando un porcentaje que va de uno (que sería la Tierra) a cero, en función de las características del planeta. Para ello, utilizan un modelo matemático capaz de hacer proyecciones en las que se recogen todos los parámetros.

Los primeros del 'ránking'

Con el índice ESI, los primeros de la lista fueron el exoplaneta Gliese 581g (con 0,89 puntos sobre uno) y el Gliese 581d (con 0,74). Ambos orbitan la misma estrella. Marte tendría 0,70 y Mercurio un 0,70.

Sin embargo, cuando aplicaron el índice PHI los resultados fueron algo distintos: entre los exoplanetas en los primeros puestos Gliese 581g y Gliese 581d. Pero dentro del Sistema Solar, Titán (una luna de Saturno) tiene la puntuación más alta con 0.64, seguido de Marte (0,59) y Europa (luna de Júpiter) con 0,47.

Evidentemente, este primer intento de clasificación parte de lo conocido: "Como cuestión práctica, el interés en exoplanetas va a centrarse inicialmente en la búsqueda de planeta como la Tierra", confirma Schulze-Makuch, pero también destaca que excluir otras posibilidades de habitabilidad "puede ser un acercamiento demasiado restrictivo para capturar la potencial variedad de formas de vida que puedan existir".

Planetas huérfanos

De hecho, los autores apuntan que un planeta habitable ni siquiera tiene por qué estar orbitando una estrella. En su artículo recuerdan que los lagos de hidrocarburo que se han descubierto en Titán podrían albergar una forma de vida diferente. "El estudio de ambientes con hidrocarburos similares en la Tierra revela que estos ambientes son claramente habitables", señalan.

Y también mencionan que hay planetas huérfanos, que vagan por el espacio sin una estrella que también podrían tener condiciones para algún tipo de vida que ahora se desconoce. Aunque reconocen que todo son especulaciones, apuntan que si no se tienen en cuenta ambos índices "nos arriesgamos a pasar por alto mundos potencialmente habitables utilizando criterios excesivamente restrictivos".

fontes de información:.http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/24/ciencia/1322138095.html

José Calvo Ayuso Nº6 1 BACH D

A fórmula química do corazón da Terra.

Un equipo de científicos publicou esta semana (na revista Nature) novos datos que nos axudarán a entender mellor o interior da Terra.

Os científicos xa sabían que a capa que rodea o núcleo está composta principalmente por ferro líquido e outros compoñentes e un dous que se crían máis abundantes era ou osíxeno, pero segundo as conclusións de Yingwei Fei e outros científicos do laboratorio estadounidense Carnagie Geophysical, non é así. Aseguran que os seus resultados axudarán a entender mellor como se formou ou noso planeta hai 4.500 millóns de anos.

Nesta investigación, o equipo de Fei obtivo novos datos baseándose en que cando aumenta a profundidade dentro da Terra, tamén aumenta a presión e a temperatura. Tras comparar os seus datos coas observacións previas, conclúen que non pode haber moito osíxeno en torno ao núcleo terrestre.

Enlace: http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/23/ciencia/1322071804.html

Ana Rodríguez Lamas 1ºD Nº 26

Os astrónomos reconstrúen a historia dun burato negro.

Tres equipos de astrónomos lograron determinar a masa, a rotación e a distancia á Terra dun burato negro especialmente famoso, Cygnus X-1, e con eses parámetros reconstruíron a súa historia. O obxectivo ten case 14,8 veces a masa do Sol, xira 800 veces por segundo e está a 6.070 anos luz de aquí. Foi identificado como candidato a burato negro hai case catro décadas, pero entón o grande especialista Stephen Hawking non estaba convencido e, en 1974, apostou cun amigo, o físico teórico estadounidense Kip Thorne, a que non se trataba de tal obxecto. Perdeu. En 1990, cando xa se fixeron máis observacións de Cygnus X-1, o físico británico aceptou a derrota. Foi unha das varias apostas que Hawking e Thorne fixeron sobre cuestións científicas.


Unha vez aceptado como tal, o obxecto non perdeu interese, ao contrario. Cygnus X-1 é un burato negro estelar, é dicir, que se formou polo colapso dunha estrela masiva, e forma un sistema dobre con outro astro. Agora, os tres grupos de astrónomos, que traballaron con telescopios en terra e no espazo, presentan as súas conclusións complementarias en tres artigos publicados en The Astrophysical Journal. O horizonte de sucesos (a fronteira de non retorno da materia que cae nun burato negro) xira neste máis de 800 veces por segundo, moi preto do máximo calculado.

Outro dato importante é a idade: ten uns seis millóns de anos, segundo estudos da estrela compañeira e modelos teóricos. Polo tanto, é relativamente novo en termos astrnómicos, e non tivo moito tempo para tragar suficiente materia do seu ámbito como para acelerar a súa rotación, polo que Cygnus X-1 debeu nacer xa xirando moi rápido. Ademais, debeu fomarse practicamente coa mesma masa que ten agora, 14,8 veces a do Sol. O telescopio espacial de raios X Chandra, da NASA, foi clave nesta investigación.

Un terceiro equipo, grazas aos radiotelescopios sincronizados do sistema VLBA, logrou precisar a distancia de Cygnus X-1 (dato esencial para determinar a masa e a rotación), así como o desprazamento do obxecto no espazo. Resulta que o burato negro se move moi devagar respecto á Vía Láctea, o que significa que non recibiu impulso ao formarse. Este dato apoia a hipótese segundo a cal este obxecto non se formou nunha explosión de supernova (cando unha estrela supermasiva cosumiu todo o seu combustible), que tería dado ese impulso e levaría moita máis velocidade. Debeu ser un colapso estelar, pero sen explosión, o que deu orixe ao burato negro en cuestión. En canto á distancia, antes destas novas medidas que a fixaron en 6.070 anos luz, estimábase entre 5.800 e 7.800 anos luz, indican os expertos do National Radio Astronomy Observatory (que opera o VLBA).

Enlace: http://www.elpais.com/sociedad/ciencia/
Lucía Sánchez Corral 1ºD, nº30.

Novos datos sobre o experimento dos neutrinos.

Os neutrinos seguen superando a velocidad da luz según os novos datos obtidos polos científicos do experimento OPERA, que levantou unha grande expectación, fai unas semanas, ao anunciar este imprevisto resultado, que viola o límite máximo da velocidad no universo fixado polas leis da física.

Eles explican que todavía teñen que revisar outro posible orixen de errores (a determinación exacta da distancia percorrida).O que están a facer os físicos do experimento Minos estadounidense, é que están mellorando os seus equipos para lograr unha precisión equiparable á dos italianos. Ata o 2014 non sabrán a resposta. Os inesperados datos do experimento non só desbaratan a teoría da Relatividad Especial de Einstein senón que son contradictorios cos resultados medidos de observacións anteriores extremadamente precisas de velocidad destas partículas elementais.
O experimento consiste en lanzar faces de neutrinos dende o Laboratorio Europeo de Física de Partículas (CERN, xunto a Ginebra) ata o detector OPERA, situado a 730 kilómetros, no Laboratorio de Gran Sasso (do INFI), baixo os Apeninos.
Os neutrinos son partículas elementais que atravesan a corteza terrestre sen apenas interaccionar coa materia.
A finais de septiembre os científicos deste equipo anunciaron que detectaran uns 15.000 neutrinos en OPERA e que según os datos, tardaban en percorrer esa distancia de 730 kilómetros 60 nanosegundos menos do que emplearía a luz en cubrir esa mesma distancia.

Nas últimas semanas, os científicos de OPERA melloraron os parámetros do seu ensaio variando as características do faz de neutrinos de maneira que obteñen "unha mellor definición do tempo" no orixen dos neutrinos. Os neutrinos prodúcense no sistema de aceleradores do CERN a partir dun faz de protóns que chocan contra un branco de grafito para xenerar os neutrinos que se envían a Gran Sasso.
Os científicos, para medir a velocidade de estas partículas elementais, teñen que medir oi precisamente cando parten e cando llegan, por un lado, e a distancia exacta entre a salida e a meta (o detector). Para mellorar a precisión no tempo de partida, o que fixeronen nas últimas semanas é reducir e espaciar máis que antes os paquetes de neutrinos (agora parte do CERN un cada 524 nanosegundos).
As novas medidas teñen dous posibles interpretaciones: os resultados son revolucionarios... ou os seus autores seguen cometendo e non encontrando o mesmo error.

Outro posible foco de imprecisión no experimento é a determinación da distancia exacta entre o punto de partida do faz e o detector. Mentras tanto en EE UU, os científicos prepáranse en Minos para poder confirmar ou refutar os extraños resultados de OPERA.

Unha diferenza fundamental entre ambos ensaios é que o dispositivo estadounidense conta cun dos detectores: un xusto ao inicio do faz e outro na chegada, o que facilita a toma de datos precisos.

Enlaces:

- O país ciencia.

Lorena Rodríguez Castro Nº 22, 1ºD

A maior extinción de especies na Terra xa ten data exacta.

A maior extinción de organismos vivos na historia da Terra, onde desapareceron o 90% das especies mariñas e o 70% das terrestres, sábese agora que tivo lugar concretamente hai 252,28 millóns de anos; segundo afirman algúns investigadores do Instituto de Xeoloxía e Paleontoloxía de Nanjing liderado por Shu-zhong Shen. Hai 250 millóns de anos, os continentes formaban unha única masa terrestre, Pangea, e o ámbito en terra firme variaba dende desertos ata selvas; os vertebrados de catro patas empezaban a diversificarse, entre eles, os anfibios primitivos, os réptiles e un grupo que incluiría despois aos mamíferos. Para iso estudaron fósiles, rochas sedimentarias e 29 capas de cinzas volcánicas no sur de China. A Terra, no tempo daquela extinción masiva, tiña niveis baixos de osíxeno nos ambientes mariños de augas superficiais e houbo extensos incendios en terra firme.Estes datos suxiren, según sinala por exemplo a prestixiosa revista Science, que os cambios ambientais moi profundos que se produciron, xunto con alternacións do clima, foron posiblemente debido á emisión masiva de dióxido de carbono e metano, e puideron disparar aquela enorme crise de biodiversidade. Ademais está claro que o quentamento global actual é preocupante. Por iso o rexistro xeolóxico que teñen os investigadores indica que constantemente se producen cambios, e que a vida se recuperou a partir daquela grande extinción.

Fontes de información empregadas : La mayor extinción de especies en la Tierra se produjo hace 252 millones de años , El País.

Nathalie Martínez Ribao 1ºD BACH. Nº19

El 'fantasma' de los abismos oceánicos del Eoceno

Nos acantilados de Zumaya (Guipúzcoa), foi descuberto polos dous xeólogos , Asier Hilario, director del Biotopo Deba-Zumaya, y Juan Carlos Gutiérrez-Marco, del Instituto de Gecociencias (CSIC).unha pegada fosilizada (icnofósil) de fai 49 millóns de anos por un misterioso ser vivo que habitaba os abismos oceánicos e que se sospeita que podería ser un dos organismos que mais tempo leva habitando a Terra. A pegada atopada chamóuselle 'Saerichnites abruptus' esta é a mais completa e documentada ata o de agora. Consiste nunha dobre pegada alterna de protuberancias que se interpretan co recheo dalgúns buratos ou galerías horizontais que foron excavadas polo organismo no fondo oceánico.

O icnofosil xa fora documentado fai sete anos pero se atopaba nun lugar moi inestable e por iso procedeuse a súa extracción, que non foi de todo doada xa que pesa mais de 200 kilos. Agora atópase no centro algorri de Zumaya, onde o seu estudo será moito mais detallado.

O que se sabe polo momento é que son organismos brandos que vivían en zonas abisais con pouca luz e poucos nutrientes, probablemente se alimentase de microorganismos.

‘É importante que os rexistros xeolóxicos nos mostren como os organismos abisais sobreviviron as extincións que tiñan lugar na superficie do planeta e que aínda poden estar vivas. Tamén nos evidencia o pouco que aínda sabemos do ecosistema e dos abismos oceánicos’ explicou Guitiérrez-Marco.

Fonte de información

Abraham Otero Fernandez  Nº22   1ºD BACH.

OS MARES SUBTERRÁNEOS DUNHA LÚA EN XÚPITER

Algúns dos científicos sospeitan dende fai anos que Europa, unha das 65 lúas de Xúpiter, alberga grandes océanos interiores. Un novo estudo da revista 'Nature' di que esta teoría é posible que Europa sexa un satélite no que haxa vida.

Cando os científicos falan da posibilidade de que exista vida notros corpos dol Sistema Solar non só se refieren a seres intelixentes como o que pensou Arthur C. Clarke en 2010. No caso de que exista ou houbera existido algún tipo de vida;en Europa, pode tratarse de microorganismos similares aos que se descubriron nos extremos da Terra, como os que se dan no Río Tinto ( en Huelva).

A NASA ofreceu nunha roda de prensa este descubrimento, realizado polos científicos da Universidade de Texas (EEUU).Os terreos caóticos caracterízanse por ter unha superficie. O seu estudo ofrece indicios sobre a existencia dun enorme océano subterráneo nunha zóa chamada 'Caos de Conamara'. Según explica Rafael Bachiller, estas rexións, coñecidas como xeada altamente fragmentada e de forma moi irregular.

Os investigadores creen que podría albergar outros depósitos de auga en rexións pouco profundas de Europa.

Os astrónomos pensaban que Europa tiñan grandes océanos subterráneos sobre os que flotaban enormes capas de xeos cun espesor de varios kilómetros. Hasta hoxe, crían que as capas de xeo desplazaríanse e chocarían uns con outros horizontalmente.

Sin embargo suxiere que los movimientos verticales de estas placas también son muy importantes. Estos desplazamentos proporcionarían un mecanismo para que os océanos interiores mantéñanse en contacto coas zoas exteriores do satélite.

O investigador del Centro de Astrobiología Jesús Martínez-Frías, supone que un avance en el intento de comprender la compleja tectónica de la corteza helada de Europa.

A hipótese planteada sobre os modelos geológicos terrestres como análogos para estudar outros planetas e lúas. Neste caso os modelos usados corresponden aos volcáns subglaciares do noso planeta.

Os procesos que teñen lugar na lúa e en Europa teñen rasgos comúns cos los que ocorren na Antártida terrestre.

Os resultados de este estudio non podrán ser confirmados ata que se envíe unha nova sonda de exploración ao sistema de Xúpiter. Dentro de un par de meses, a Axencia Espacial Europea (ESA) decidirá se manda unha nova nave para investigar o sistema planetario de Xúpiter. JUICE (JUpiter and Icy Moons Explorer) é unha misión dun gran presupuesto

O obxetivo de JUICE será estudiar as lúas deste planeta, en especial Ganimedes, ainda tamén prestará atención a Europa e a Calixto, así como o campo magnético e a atmósfera de Xúpiter sobre los satélites e as masas de auga na superficie. Estos satélites del Sistema Solar pueden también ser habitables xa que, ademáis da auga líquida, poden posuir os nutrientes e a enerxía que a vida necesita

A Terra, como xamais a viras.

A continuación vos deixo cun vídeo espectacular, creado polo Equipo de Observación da Terra do centro Espacial Johnson, da NASA, a partir de imaxes fixas tomadas entre agosto e outubro deste mesmo ano polos astronautas da Estación Espacial Internacional.

Para levar este proxecto a cabo, utilizaron unha cámara especial, que é capaz de obter fotografías marabillosas incluso cun mínimo de luz. Os vídeos obtidos (18 en total) mostran fenómenos tales como auroras boreais sobre diversas zonas do planeta, así como incribles tomas nocturnas en Asia, Europa Occidental, África e América.

Os vídeos, que os podedes atopar nesta páxina da NASA por separado: http://eol.jsc.nasa.gov/Videos/CrewEarthObservationsVideos/#spacific_iss_20111029 , cada un coa súa explicación detallada, foron despois montados, adaptados, pulidos e tratados por Michael König e o resultado foi este:

Earth | Time Lapse View from Space, Fly Over | NASA, ISS from Michael König on Vimeo.

FONTE DE INFORMACIÓN: http://www.abc.es/20111114/ciencia/abci-tierra-como-jamas-visto-201111140841.html

Misión X: Entrénate como un astronauta en 2012

O astronauta da ESA André Kuipers invita a estudantes de todo o mundo a facer exercicio e a seguir unha dieta equilibrada para que se poñan en forma como os astronautas. ¡A nova Misión X arrinca en febreiro de 2012!

Na Terra é importante comer san e facer exercicio de forma regular. A bordo da Estación Espacial Internacional, é vital ? en condicións de microgravedad, os astronautas necesitan facer exercicio dúas horas ao día para manterse en forma.
A ESA está traballando coa NASA e con outras axencias espaciais para mostrar aos exploradores do espazo como un modelo a seguir, para que os mozos de todo o mundo comprendan a importancia do exercicio físico e dunha alimentación saudable. 
A Misión X inclúe actividades como "Escalemos unha montaña marciana", "Demos un paseo espacial", e outras moitas. Os módulos científicos inclúen atractivas actividades sobre a saúde dos ósos, a hidratación ou a importancia do contido enerxético dos alimentos.


O obxectivo da Misión X é axudar ás novas xeracións a coidar a súa saúde e forma física.


Para participar: Escribe a isseducationteam@esa.int para recibir o formulario de inscrición na Misión X 2012.


Podes atopar máis información en www.trainlikeanastronaut.org. ou en http://www.esa.int/esaCP/SEMJBQWWVUG_Spain_0.html

Feito por Yurema Seara Núñez 2ºB

A sonda Cassini documenta o desenvolvemento dunha tormenta xigante en Saturno

A sonda Cassini é un proxecto conxunto da NASA,a Axencia Espacial Europea(ESA) e a italiana(ASI).



Esta sonda seguiu a esta tormenta durante toda a súa evolución,200 días nos que a tormenta se estendeu por unha área de 15.000 km na cara norte de Saturno. O radio da sonda permitiunos detectar que esta é unha tormenta convectiva ,isto quere dicir que a tormenta ten actividade eléctrica.

Esta tormenta é a máis grande detectada nas ultimas décadas en Saturno é a maior observada desde unha nave interplanetaria.



Nesta foto pódese observar unha pequena mancha que aparece o 5 de decembro de 2010 e que se vai facendo cada vez máis grande e transformándose nunha xigantesca tempestade,que a finais de xaneiro de 2011 xa lle dera a volta a todo o planeta.

Esta tormenta convectiva terminou a finais de xullo deste ano pero aínda se poden observan algunhas nubes turbulentas que isto xerou.

Andrew Ingersoll (membro do equipo de imaxes de Cassini no Instituto de Tecnoloxía de California en Pasadena.) sinalou que a tormenta de parece máis a un volcán que a un sistema climático terrestre.


A sonda Cassini:



A sonda Cassni,que orbita Saturno,foi lanzada ao espazo en outubro de 1997 e chegou en 2004 xunto coa sonda Huygens de ESA. Esta nave tiña como finalidade estudar a Titán,a lúa maior do planeta.

Leva seis anos transmitíndonos información do sistema solar pero xa debería de haber finalizado a súa viaxe en 2008 pero esta decidiuse prolongar ata o 2017 para que estude os cambios climáticos do planeta e nas súas lúas.

Fonte de información

·Paula García Losada nº11 1ºE bach

Tres nuevos elementos químicos: darmstadtium, roentgenium y copernicium

La Unión Internacional de Física Pura y Aplicada aprueba oficialmente los nombres de tres entradas en la Tabla Periódica.

La Asamblea General de la Unión Internacional de Física Pura y Aplicada (IUPAP, en sus siglas en ingles), reunida en Londres, ha aprobado los nombres de tres nuevos elementos químicos: los 110, 111 y 112, que se llaman a partir de ahora darmstadtium (Ds), roentgenium (Rg) and copernicium (Cn), respectivamente, según informa el Instituto de Física (Reino Unido). "Los nombres de estos elementos han sido acordados en consultas con físicos de todo el mundo y estamos encantados de introducirlos ahora en la Tabla Periódica", ha declarado Robert Kirby-Harris, secretario general de la IUPAP.

El darmstadtium fue descubierto en 1994, en el Centro de Investigación de Iones Pesados, en Darmstadt (Alemania). No fue un descubrimiento convencional de algo que existe en la naturaleza sino que fue producido en laboratorio bombardeando un blanco de plomo 208 con iones de níquel 62. Se contaron cuatro átomos de este nuevo elemento químicos. Hasta 2001 no se reconoció oficialmente su existencia.

El Roentgenium fue descubierto el mismo año que el darmstadtium y en el mismo instituto alemán, pero los científicos en aquel momento sólo habían obtenido tres átomos y no se consideró suficiente para ser reconocido. Ocho años después se descubrieron otros tres átomos y se aceptó su existencia. Es uno de esos elementos que no existe en la naturaleza de forma natural, los científicos los crean mediante aceleradores de partículas para fusionar núcleos de otros elementos hasta conseguir los nuevos y se desintegran inmediatamente. Por ello, demostrar que se han producido resulta extremadamente complicado y se tardan años en lograr pruebas suficientes y convincentes.

El copernicium, también sintético, es extremadamente radiactivo. Se creó, en 1996, en el mismo instituto de Darmastadt, bombardeando núcleo de zinc-70 contra una blanco de plomo 208 en un acelerador de iones pesados, pero el resultado se consideró controvertido durante años y no fue reconocido como descubrimiento hasta su confirmación en 2009.

Ahora, los nuevos elementos químicos ya son oficiales. Forman la Asamblea General de la IUPAP delegados de academias nacionales y sociedades de física de 60 países. En su última reunión, celebrada en Londres esta semana, además de bautizar oficialmente los tres nuevos elementos, se ha estrenado la primera mujer que ocupa el cargo de la institución: Cecilia Jarlskog, de la Universdiad Lund (Suecia).

Adrián Araújo Fernández nº1, 1ºBach-D

RUSIA REGRESA DE NOVO A ESTACIÓN ESPACIAL INTERNACIONAL (ISS)

(despegue da nave rusa Soyuz)

A nova nave rusa Soyuz TMA-22 puxose en marcha o pasado luns rumbo a ISS coa a axuda do cohete Soyuz FG dende Baikonur(kazajstán) e terá previsto acoplarse este mércores, nesta viaxe forman parte os tripulantes rusos Antón Shkaplérov e Anatoli Ivanishin e o estadounidense Daniel Burbank que se unirán aos actuais tripulates da ISS.

(accidente Soyuz)

Estas viaxes prodúcense despois de que foran retrasadas para revisar a seguridade dos vuelos tras o accidente dun cargueiro( el accidente de un carguero espacial ruso no tripulado que se estrelló en agosto pasado en Siberia después de un lanzamiento fallido) e que supuxo un dos maiores cambios na axencia espacial rusa.

(Cargueiro automático xaponés)

A ISS depende dos vehículos de transporte rusos(para levar e traer astronautas) xa que o progarma de transbordadores da NASA cancelouse definitivamenten e encanto as cargas, contribuen neste proceso os cargueiros automáticos europes(ATV) e os xaponeses(HTV).

(progress)

O Progress levaba 2.9 toneladas de suministros para a Estación Espacial Internacional, este accidente foi o primerio dende 1978 e ocurriu pouco despois de que a nave e os cargueiros rusos se converteran no único eslavón entre a Terra e a ISS tras a xubilación dos transbordadores estadounidenses.

A sucesión de fracasos da industria espacial rusa continuou a semana pasada co lanzamento da la estación interplanetaria Fobos-Grunt que quedou na órbitra terrestre en lugar de ir cara Marte, este lanzamento debía marcar o inicio dunha misión de 34 meses na que se incluía o voo cara a lúa marciana Fobos, o descenso a súa superficie e o retorno a Terra con 200 gramos de suelo do satélite marciano nunha cápsula.

Jaime Cofán Rebollo 1ºBach.D Nº9

FONTE:http://www.elpais.com/articulo/sociedad/carguero/espacial/ruso/estrella/Siberia/elpepusoc/20110824elpepusoc_8/Tes

O asteroide Lutetia

Un equipo de astrónomos do Observatorio Europeo Austral (ESO) descubriu que o asteroide Lutetia é un fragmento sobrante do material orixinal a partir do cal se formou a Terra, Venus e Mercurio. Segundo os científicos, as propiedades do asteroide aseméllanse ás de un raro tipo de meteoritos atopados no noso planeta, o que suxire que a rocha formouse na zona máis interna do Sistema Solar. Nalgún momento, Lutetia debeu de trasladarse a súa actual ubicación, no cinto principal de asteroides situado entre Marte e Xúpiter.

Despois de facer probas para deducir a súa composición resulta que Lutetia posúe propiedades que coinciden en toda a gama de cores con un tipo de meteoritos chamados 'enstatita chondrites'.
Sábese que os enstatitas chondrites corresponden a material que data dos inicios do Sistema Solar. Este material formouse cerca do xoven Sol e xogou un papel fundamental na formación dos planetas rochosos, en particular da Terra, Venus e Mercurio.

Alteración da órbita

Como logrou Lutetia escapar do Sistema Solar interior e alcanzar o cinto principal de asteroides?

Os astrónomos chegaron a estimar que menos do 2% dos corpos situados na rexión onde se formou a Terra acabaron no cinto principal de asteroides. A maioría dos corpos do Sistema Solar interior desapareceron despois duns poucos millóns de anos, a medida que se foron adherindo ós planetas xoves en formación. Sen embargo, algúns dos máis grandes, con diámetros de 100 quilómetros ou máis, foron expulsados cara órbitas máis seguras, lonxe do Sol.

Lutetia posúe uns 100 quilómetros de longo, e un encontro co xoven planeta Xúpiter durante a migración cara a súa órbita actual tamén pode explicar o gran cambio da súa órbita. Créese que Lutetia leva como intruso no cinto principal de asteroides uns catro millóns de anos. Estudios anteriores da súa cor e das propiedades da súa superficie mostran que Lutetia é un inusual e misterioso membro do cinto principal de asteroides. Novos estudios explican que Lutetia é un pequeno supervivente da materia orixinal a partir da cal se formaron os planetas rochosos.

Lutetia parece ser o máis grande e un dos poucos restos de esa materia orixinal no cinto principal de asteroides. Por isa razón, os asteroides como Lutetia representan obxectivos ideais para as futuras misións de retorno con mostras. Así poderemos estudar en detalle a orixe dos planetas rochosos, incluíndo a nosa Terra.

Fonte de información

Diego J. Reinoso Prieto - 1º E - Nº21