Medicina personalizada.

Recomendo que vexades este video sobre mediciña personalizada, esta todo moi claro e moi ben explicado.

http://www.rtve.es/television/20110325/medicina-personalizada/419580.shtml

Paula Trigás Vázquez. Nº26

Nanopartículas para a medicina

Na actualidade, a investigación en nanopartículas é unha área de grande interés debido á inmensa variedade de aplicacións potenciais. Luis M. Liz Marzán, catedrático na Universidade de Vigo e un dos científicos españois de maior prestixio internacional, co seu traballo está permitindo o desenrolo de novas terapias médicas e de novos sensores ultra sensibles, capaces de detectar enfermidades nos seus estados iniciais o conocer a presencia de productos tóxicos cunha moi baixa concentración.

Mónica Luna.- ¿Dónde emana a fascinación científica actual polas nanopartículas?
Luis Liz.- Do feito de que as súas propiedades non só dependan da súa composición, senón tamén do seu tamaño e da súa forma.


M. L.- ¿Qué propiedades das nanopartículas consideran especialmente interesantes na súa investigación?
L. L.- A propiedad que se concentra no campo eléctrico nas distintas zonas das nanopartículas, é especialmente relevante á hora de utilizar as nanopartículas como sensores de alta sensibilidade, capaces de detectar incluso a presencia dunha soa molécula. Aproveitando a concentración do campo eléctrico en zonas específicas das nanopartículas, conseguimos amplificar as señais luminosas que proceden das moléculas unidas a elas e de esta forma aumentar a sensibilidade da súa detección.

M. L.- ¿Podríanos por un exemplo desta forma de detección de moléculas?
L. L.- Un tipo de nanopartícula especialmente conveniente para detectar a presenza duna soa molécula son as nanoestrellas.


M. L.- ¿Cáles son as vantaxes de dispor de detectores moleculares tan sensibles?
L. L.- Moitas e importantes. Podríanse detectar enfermidades nos seus comenzos, cando aún non hai síntomas.


M. L.- ¿Investigan algunha aplicación das nanopartículas relacionadas coa terapia médica?
L. L.- Estamos estudando varias posibles aplicacións. Unha delas consiste en utilizar as nanopartículas como repartidoras de fármacos.
Outro tema de investigación que estamos levando a cabo consiste en entender cómo se comunican as bacterias e cómo detectan a presencia doutras células. Gustaríanos chegar a conocer cómo podemos manipular o comportamento das bacterias para que, actúen de modo menos agresivo e así poder previr enfermidades. Asimismo, buscamos poder manipular estas bacterias coa finalidade de que se comporten de modo máis ou menos activo con certos tipos de células, algo que podría utilizarse como sistemas de terapia.


M. L.- ¿Cree que se os resultados da súa investigación chegasen a establecerse como terapias, serían seguras?
L. L.- Os protocolos de seguridade ós que están obligados os medicamentos e terapias médicas son moi estrictos. Se conseguen pasalos podemos estar seguros de que non haberá contraindicacións graves.


M. L.- ¿Cál é a parte máis importante da investigación que realizan?
L. L.- Creo que a parte relacionada coa ciencia básica é moi importante. É imprescindible entender cómo crecen as partículas, porqué crecen cunhas determinadas condiciones e porqué eso da lugar a unhas propiedades específicas.


Enlaces:

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/03/26/nanotecnologia/1332760914.html


Lorena Rodríguez Castro Nº24, 1º BACH. D

Separan con éxito a duas siamesas unidas polo abdomen e o figado

As dúas nenas, Núria e Marta naceron unidas polo abdomen e compartían o fígado.

Seis meses despois foron separadas nunha operación de case sete horas na que participaron unha treintena de profesionales e precedida de numerosas probas xa que estaba planificada ao detalle. A súa única preocupación era conseguir pechar a pel con precisión para evitar posibles infeccións, pero finalmente realizaron un corte en forma de libro a cada lado do abdomen

As duas nenas estuveron só un di na U.C.I pediátrica e unha semana despois volveron a casa. Ainda que o cambio deixounas algo desconcertadas ao principio, xa que estaban acostumadas a facer todo xuntas.

Con só sete meses son as protagonistas do primeiro caso de separación dunhas siamesas con éxito en Cataluña e o cuarto de toda España , xa que houbo dous en Madrid e un en Sevilla

Fonte da información: http://www.elmundo.es/elmundosalud/2012/03/18/portada/1332094749.html

Jennifer Armada Ferreiro, 1ºD BACH. Nº3

Se descubre en Manhattan una nueva especie de rana.

National Science Foundation (NSF) ha anunciado el descubrimiento de una nueva especie de rana. Se trata de una nueva rana leopardo  que los científicos habían tomado durante años por una variedad ya conocida d esta especie. Habita en Manhattan y en sus alrededores . Su ADN y su croar ,corto y repetitivo, son únicos , y este ha sido lo que ha llamado la atención de Jeremy Feinberg que las pruebas de ADN comprobaron que era una nueva especie .
Para los investigadores ha sido una sorpresa enorme encontrarse a esta especie en los estanques y pantanos de el centro de Nueva York.

A clonación dun mamut, un paso máis cerca.

O mamut xa ten o seu xenoma secuenciado.
Científicos rusos deron a coñecer os seus plans de clonar un exemplar de mamut conxelado durante 10.000 anos.
"Queremos levar a cabo unha clonación somática, ao inserir o material xenético dun mamut nas células dunha elefanta actual" dixo un voceiro do Instituto de Ecoloxía Aplicada. As células nai serán transvasadas ao útero dunha elefanta que xerará o feto durante 22 meses co fin de que naza, unha cría de mamut viva.
En concreto, as células do mamut inseriríanse en embrións dun elefante procedente da India, ao tratarse do seu parente xenético máis próximo.
O voceiro adiantou que as probas xenéticas serán extraidas do mamut a finais deste ano, tras o que serán enviadas a Corea do Sur, onde a clonación podería facerse realidade dentro de varios anos.
Enlace: http://www.abc.es/20120314/ciencia/abci-cientificos-rusos-quieren-clonar-201203141706.html
Lucía Sánchez Corral 1ºD nº30

Atopado un fósil de máis de 157millóns de anos.

Un grupo de investigadores, liderados polo chino Ke-Qin Gao, da Universidade de Pekín, atoparon na cidade de  Liaoning ó esqueleto, casi completo, dunha salamandra que viviu fai 157 millóns de anos, no  Xurásico dos dinosaurios, e que é, segúndo conclusións, a máis primitiva que se coñece nesta  orde das salamandroideas.

Os seus  descubridores, que bautizaron á especie como 'Beiyanerpeton jianpingensis, retrasa a aparición do seu grupo nuns 40 millóns de anos, pois o récord anterior era o da salamandra 'Valdotriton gracilis', que foi atopada no  iacemento das Hoyas, en Cuenca.

Os restos  encontrabanse  nunha capa de sedimentos volcánicos do  Xurásico Superior e presentaban  características comúns cas salamandras actuais, das que hai unhas 500 especies rexistradas na actualidade.

Unha das conclusións que os científicos sacan da súa  análise morfolóxica é que a separación entre o  grupo das chamadas salamandras xigantes ('Cryptobranchoidae') e o grupo máis extendido  na actualidade  produciuse  antes do  que se pensaba, posto que esta especie pertence o segundo.

Por lo que se ha averiguado, la 'Beiyanerpeton jianpingensis' medía uns 10 centímetros de largo e  sempre viviu  dentro da  agua. Hoxe o  seu grupo é o  máis extendido  no  hemisferio norte do planeta.

Información do periodoco El mundo.

MARIANA CONDE ÁLVAREZ 1ºBac.E nº5

QUINCE ANOS DESPOIS DE DOLLY, A CIENCIA REVISA A CLONACIÓN.

Quince anos despois da clonación da ovella Dolly, a clonación volve a estar presente nos laboratorios.

As últimas análises publicadas en diferentes revistas científicas mostran as diferenzas entre as Ips e as embrionarias, o que podería supor unha limitación para o seu emprego en humanos e un novo impulso para a clonación terapéutica.

Aínda que se deu a coñecer popularmente en todo o mundo coa aparición da ovella Dolly en 1997, a técnica da transferencia nuclear ten máis anos, concretamente 60. A Robert Briggs, a idea da transferencia nuclear chamáralle a atención cando estaba a estudar o papel do núcleo e os seus cromosomas no Hospital de Filadelfia en 1949. Uns anos antes, outro científico alemán, Hans Spemann, xa propuxera un experimento deste tipo, pero cando Briggs puxo en marcha as súas investigacións non coñecían eses datos.

A transferencia nuclear consiste en extraer o núcleo dun óvulo do organismo a clonar, que é onde está o material xenético, e quitar tamén o núcleo dunha célula somática que é onde se insere o óvulo enucleado. O que Briggs e Kings fixeron foi utilizar como células somáticas embrións de ra. O paso que deu Wilmut, o 'pai' de Dolly, foi empregar un método co que podía crear clons a partir dunha célula adulta. No seu caso, tomou células da glándula mamaria dunha ovella que foron fusionadas, utilizando descargas eléctricas, cun óvulo sen núcleo de ovella.

A técnica da reprogramación celular consiste en inserir un ou varios xenes no interior dunha célula adulta, por exemplo da pel, para que sexan estes elementos os que empecen a reprogramar internamente a esa célula e que o seu 'reloxo vital' dea marcha atrás. De tal forma que a partir dunha etapa adulta vólvase a unha etapa inicial na que os investigadores poidan transformar esa célula en calquera outra sen necesidade de utilizar un embrión ou un óvulo e quedando fora calquera debate ético.

Doutra banda, tal e como apunta o científico Eilertsen, do departamento de Epixenética e Reprogramación Nuclear do Centro de Investigación Biomédica de Pennington: "a taxa de éxito é aínda baixa, cunha eficiencia global de só un 1%, o que non é realmente viable para especies tan importantes como o gando".

Este experto, que actualmente está a traballar na identificación e desenvolvemento de químicos que poidan mellorar a eficiencia desta técnica do mesmo xeito que a da produción de células iPS, cre en que o futuro da clonación pasa por "mellorar o manexo de importantes especies para a agricultura; ser un medio para producir proteínas relevantes a nivel comercial e terapéutico e servir como unha fonte de órganos para xenotrasplantes dirixidos a persoas".

Enlace: http://www.elmundo.es/elmundosalud/2012/02/23/biociencia/1330021923.html

Ana Rodríguez Lamas. Nº 26, 1º D Bacharelato.

Descubrimento dun tratamento para non engordar, vivir máis e estar inmune do cáncer.

Manuel Serrano, xefe do equipo de investigación, xunto a Ana Ortega, autora principal.

Unha terapia logra que a graxa non se almacene e se transforme en enerxía.

Vivir máis, comer sen preocuparse a engordar e protexidos frente o cáncer sería estupendo. Investigadores españoles do Centro Nacional de Investigacións Oncolóxicas (CNIO) deron un paso na búsqueda dun fármaco que permitiría queimar as calorías sobrantes, previr a aparición de tumores e prolongar a media de vida en 12 años máis. Esa píldora “milagrosa”, de momento, solo se probou en ratóns, pero abre unha nova vía de investigación para ataxar gran parte das doenzas do siglo XXI. O máis importante deste fantástico traballo do grupo de Manuel Serrano do CNIO presentase na revista «Cell Metabolism».

O descubrimento reforza unha hipótese que cada vez colle máis forza: o cáncer, o envellecemento e a obesidade son manifestacións distintas dun mesmo problema global que vai crecendo, a medida que o organismo acumula nos seus texidos danos que de por sí solo non pode reparar.

Con moitos dos grandes descubrimentos científicos, o descubrimento foi inesperado. O grupo do CNIO estudiaba algúns destes xenes con capacidade protectora fronte ó cáncer e o seu papel na lonxevidade. Os investigadores querían saber se un deses xenes «anticáncer» (gen Pten) conseguía que os seus portadores viviran máis. A respuesta foi positiva, así que crearon ratóns diseñados xenéticamente para ter una copia extra do xen protector.

Os animais non solo foron máis resistentes o cáncer co resto senón que ademáis viviron un 12% máis de media. Se trasladásemos este dato a anos de vida humana, poderíamos falar de entre 10 e 12 anos máis de vida. Así demostrouse o impacto que tiña Pten na lonxevidade, aínda que a maior sorpresa foi descubrir que eses ratóns lonxevos e protexidos frente o cáncer eran significativamente máis delgados pese a comer máis que seus compañeros. Tamén descubriron que tiñan menos risco de desarrollar diabetes e o seu fígado toleraba mellor unha dieta rica en graxa, en definitiva non sufrían as doenzas do sobrepeso e a obesidade.

Potenciar a graxa «Boa»

O quebracabezas completouse cando explicaron por qué eses ratóns queimaban máis enerxía co resto. O estudo dos animais mostrou que tiñan unha proporción maior de graxa parda ou marrón, un texido graso «bo» que queima a enerxía almacenada. O metabolismo de humanos e de todos os mamíferos sustentase nun difícil equilibrio entre o texido adiposo branco, que almacena a graxa, e o pardo, que a elimina. O estudo demostra que o xen Pten activa esta graxa parda o que explicaría a delgadez dos ratóns, a pesar de seu apetito.

Non é a primeira vez que se demostra o papel desta graxa benieficiosa. Moitas das organizacóns de nutrición quererían potenciala, pero o grupo CNIO ofrece por primera vez un camiño para conseguilo sen efectos secundarios.

Este texido está deseñado precisamente para queimar graxas e solo ponse en marcha cando o cerebro detecta o estrés producido polo exceso de nutrintes. É entonces cando envía a orden a las células de la graxa.

Composto xa sintetizado

A estimulación deste xen non é solo una alternativa teórica. O CNIO probou nos animais do laboratorio un composto, sintetizado por este grupo de investigación, que exerce o mesmo efecto beneficioso que o xen anticanceríxeno. Este composto, patentado polo centro, podría ser esa pilula «milagro» ca que dentro duns anos podríase previr a aparición do cáncer e vivir máis tempo sen riesco de obesidade e das doenzas que acompañan o sobrepeso.

En conclusión:

A boa noticia é que no estudo non se detectaron efectos secundarios do tratamento, polo menos a corto prazo. A administración da terapia efectuose durante un período curto e agora estase probando un efecto a longo prazo.

Fontes de informacion: Abc ciencia, xornal do dia 6 de marzo de 2012, imaxe descargada de google imaxes.

Realizador: José Calvo Ayuso do curso 1º de bacharelato D. número 6.

Un meteorito provocou a última Idade de Xeo

Hai 12.800 anos o clima da Terra sufriu un enfriamento que durou 1.300 anos. Hai tempo críase que a orixe deste repentino enfriamento pudio ser debido ao impacto dun meteorito e actualmente esta teoría volve a tomar forza debido a que un grupo de investigadores logrou identificar o lugar no que colisionou un gran meteorito nesa época.

Un equipo de 16 investigadores de varias universidades atoparon, no Lago Cuitzeo (México), unha capa moi fina de sedimento cunha composición de elementos moi extraña ( elementos de hai 13.000 anos).
Grazas ao seu estudo creese que puido ser o resultado dun impacto dun obxecto cósmico contra a terra.
Nesta colisión que deixou una capa negra e rica en caborno e nanodiamantes (atopáronse tamén huellas de esférulas resultantes da gran velocidade coa que chocaron durante o impacto) duns 10 centímetros estaría a orixe dese cambio climático que iniciou o período coñecido como Dryas Recente.

Os datos do Lago Cuitzeo suxiren que foi un asteroide ou un cometa de grandes dimensións fragmentado en pedazos. Este obxecto entrou na atmosfera cun ángulo moi baixo, provocando tanto calor que quemou toda a vexetación que había arredor e como consecuencia houbo un importante cambio no clima.

Video de como se formaría unha nova era de xeo

Fonte de información

María Cerreda Pereira nº8 1ºD

Un 'Tanstavinsaurus sanzi' atopado en Teruel

Foron encontrados os restos dun dinosauro de 20 toneladas que viviu no municipio Del castallar (Teruel). Trátase dun 'Tanstavinsaurus sanzi', que viviu hai 110 millóns de anos. Encontrouse na localidade turolense Del castellar, coñecida polas pegadas de dinosauros e porque xa se acharan alí varios ósos e dentes de hai 130 millóns de anos.


Segundo as súas conclusións, é o dinosauro máis completo doCretácico inferior en toda Europa, porque cos fósiles encontrados con anterioridade xa se ten o 45% do seu esqueleto. En concreto, tras a escavación, lograron sacar á luz a pata posterior enteira (incluída o pé), o raio dunha pata dianteira, varias costelas e restos da cadeira e dunha das mans. Co que puideron descubrir que este 'Tastavinsauro' mediu 17 metros de longo.


O achado permitiu facer unha comparación con outro fósil do mesmo exemplar e comparalos. Iso permitiu clasificalos dentro dun grupo novo 'Laurasiformes', porque viviron no que era Laurasia, un continente que formaban entón Norteamérica e Europa.


Fonte de información

Abraham Otero Fernandez 1ºD Nº22

Un descubrimento que te vai deixar mudo

Que darías a cambio de facer calar a túa nai cando che está rifando?
Agora científicos xapones teñen a nosa solución,trátase dunha arma láser en forma de pístola que provoca tartamudeo.

Esta pístola consta dunha caixa na que se atopan un punteiro láser, un sensor a distancia, un ordenador , un micrófono direccional e un altavoz.
O obxectivo do aparello, consiste en facer que a persoa que está falando o ser apuntada con ela comeze a tartamudear e non consiga seguir falando.

De que maneira se consegue isto?
A pístola provoca que a persoa que fala, escoite a suas propias palabras cun retraso de 0.2 segundos. Este lixeiro retraso fai que sexa imposible para o ser humano continuar falando , polo tanto o obxectivo da pístola é conseguido.

Os seus efectos non provocan ningún malestar físico e o afectado recupera a fala de inmediato.

Nunca soñastes con isto? Desgraciadamente non se cree que estas pístolas saian o mercado xa que os cientícos consideran que a súa tecnoloxía é tan sinxela que non creen que a puideran patentar. E tamén o seu emprego en mans inadecuadas sería un atentado contra os dereitos humanos.
Polo tanto, teremos que seguir conformándonos cos nosos soños.

Para máis información entra en : http://www.abc.es/20120302/ciencia/abci-inventan-pistola-deja-mudo-201203021723.html

Noelia León Rodríguez nº15 1ºD

Onte día 29 día mundial das enfermidades "raras"

Onte día 29 de febreiro celebrouse o día internacional das chamadas enfermidades raras.

En España actualmente 3 millóns de persoas sufren algún tipo destas enfermidades

O que máis nos enternece son cando estas enfermidades afectan os máis pequenos.Como acontece co caso de Lucas un neno de 3 anos que sofre unha enfermidade 'rara' , ostoxénesis imperfecta, grado 2, letal, a máis alta que hai dentro de esta patoloxía ou tamén chamada enfermidade dos osos de cristal.

Nesta fotografía podemos ver o pequeno Lucas coa súa nai e o seu irmán xemelgo.

Os médicos dixeronlle a súa nai que Lucas non chegaria a nacer pero non foi así xa que maña día 2 de marzo Lucas cumprira 4 anos.

Dous novos grupos sanguíneos

0,A,B ou AB son os grupos aos que pode pertencer o noso sangue (e se temos ou non certa proteína integral na parede dos nosos eritrocitos, o factor Rh, seremos positivo(coma o 85% da poboación) ou non). Agora, un equipo internacional de investigadores confirmou a existencia de dous tipos novos de sangue aínda pouco coñecidos: Langereis e Junior. Este descubrimento terá múltiples aplicacións na medicina para transfusións, transplantes de órganos e mesmo terapias contra o desenvolvemento do cancro. Aínda que se coñecen estes grupos, o que todavía non se atoparon son as proteínas das células sanguíneas identificados con ditos grupos.






Nature genetics é a revista na que se publicou este achado, moi común no leste asiático. Bryan Ballif, participante da investigación levada a cabo na Universidade de Vermont (EEUU), explica: "estímase que máis de 50.000 xaponeses sexan Junior negativo, e isto pode traer problemas de incompatibilidade do feto coa nai, ou á hora de realizar transfusións sanguíneas". Ademáis, estas novas moléculas tamén están asociadas a desenvolvemento de mecanismos de resistencia contra o cancro, do cal se partirá para mellorar a eficacia dos tratamentos.

Podedes ver a noticia completa na páxina web da revista Muy Interesante




Andrea Fernández Novoa 2ºBach B

Ötzi, o "home de xeo", sufría do corazón e ten "parentes" vivos.

Un equipo internacional de científicos publicou a secuenciación do cadáver conxelado máis famoso do mundo. Un cazador prehistórico que faleceu desangrado hai uns 5.300 anos despois de que unha frecha lle atravesase o corpo polas costas e, de remate, recibese un golpetazo na cabeza.

Uns excursionistas descubriron o corpo de Ötzi no Alpes, preto da fronteira entre Italia e Austria en 1991. Moi conservada, é a momia humana máis antiga do mundo e unha das máis estudadas pola ciencia.

Polos irmáns Alfonso e Adrie Kennis xa sabiamos algunhas cousas, como que tiña os ollos marróns e afundidos, e un rostro sucado de engurras que lle facía parecer ancian pero crese que tiña uns 45 anos. Tamén sabiamos que comía cabra e que pesaba 45 quilos e non supera o 1,60 de altura. Agora, a secuenciación do xenoma permitiu confirmar algunhas das súas características e coñecer outras novas.

Os investigadores descubriron que Ötzi tiña algúns problemas de saúde. Sufría das arterias e tiña caries nos dentes. Ademais, teñen atopado pistas sobre o paradoiro dos seus parentes vivos máis próximos que poden vivir en Córsega e Sardeña.

En 2008, os científicos deron a coñecer a secuencia completa de ADN tomada da mitocondria celular de Ötzi. Contiña mutacións que non se encontran nas poboacións actuais, o que deu lugar a que o pobo onde pertencera desaparecera de Europa.

Enlace: http://www.abc.es/20120229/ciencia/abci-otzi-hombre-hielo-sufria-201202291036.html

Lucía Sánchez Corral nº 30 1ºD

Un fósil de tartaruga de máis de 100 millóns de anos.

Recentemente, na provincia  de Henan (China) un home encontrou uns restos fósiles de tartaruga. Cando o fósil foi investigado por un paleontólogo local, os estudios datarono de 100 millóns de anos de antigüedade, o que, a pesar de ser incrible, é posible dado cas tartarugas forman parte dun dos máis antiguos grupos de reptiles, con 215 millóns de anos de historia. A datación do fósil proven do mesozoico, do periodo Cretáceo, a época dos dinosaurios. 

Os restos fósiles da pequena tartaruga, de aspecto semellante a dunha patata petrificada, miden 15 centímetros de longo e sete de ancho. Sen embargo, a característica máis sorprendente, e que volve tan extraordinario deste hallazgo, ademáis da súa incrible antigüedade, é o seu impresionante estado de conservación: os restos da pequena tartaruga están prácticamente intactos. De feito aínda conservase o caparazón completo, as catro patas e a cola, aínda que a cabeza perdeuse.

 Esta é a imaxe do fósil.

Mariana Conde Álvarez 1ºE nº5

http://www.neoteo.com/se-ha-encontrado-un-fosil-de-tortuga-de-100

Un huracán cósmico saliendo de un agujero negro

Esta representación artística muestra al IGR J17091, un sistema binario en cuya estrella central, equivalente a nuestro sol, orbita un agujero negro, en el saliente de la Vía Láctea a unos 28.000 años luz de la Tierra. Un equipo de científicos ha logrado medir los vientos más rápidos detectados hasta ahora saliendo de un agujero negro de masa estelar, que se mueven a una velocidad de 32 millones de kilómetros por hora.

El observatorio Chandra de rayos X de la NASA ha captado fuertes vientos en la región de un agujero negro con masa estelar. La recreación artística realizada por la agencia espacial estadounidense muestra un sistema binario que contiene un agujero negro con masa estelar denominado 'IGR J17091-3624', o 'IGR J17091'. La fuerte gravedad del agujero negro, a la izquierda, está apartando gas de la estrella, a la derecha.

Este gas forma un disco de gas caliente alrededor del agujero negro. La velocidad de este viento, es según la NASA, la más alta que se ha observado en un disco de gas de estas características y es diez veces superior a lo que se había registrado con anterioridad. La velocidad es de 20 millones de millas por hora (unos 32 millones de kilómetros por hora) o un 3% la velocidad de la luz.

Estos agujeros negros con masa estelar se originan cuando estrellas extremadamente masivas colapsan y normalmente tienen entre cinco y diez veces la masa del Sol.

Iván Cid Nores Nº3  1ºE 

Dous posibles erros cuestionan o experimento dos neutrinos.

Ao final, parece que Einstein tiña razón: os neutrinos probablemente non sexan máis rápidos ca luz. O laboratorio Europeo de Física de Partículas (CERN) recoñeceu nun comunicado que se identificaron dous posibles fallos.
O primeiro posible erro puido deberse a unha conexión defectuosa no cable de fibra óptica que conecta o reloxo central do experimento co GPS. O segundo posible erro puido ser un fallo na frecuencia do oscilador do cronómetro interno do experimento.
O CERN explica que estes fallos poderían haber producido efectos opostos.
Antes de coñecerse esta equivocación, estaba previsto repetir os experimentos no mes de maio, pero o voceiro do CERN, James Gillen considera que estes experimentos se continuarán unha vez emendados os erros.
Enlace: http://www.elmundo.es/elmundo/2012/02/23/ciencia/1329985199.html
Lucía Sánchez Corral 1ºD nº 30.

Google tranfórmase nas ondas electromagnéticas de Heinrich Hertz.

Na páxina do buscador máis famoso de Internet volven homenaxear a un dos grandes da historia. Neste caso, rinden homenaxe ao físico alemán Heinrich Hertz, o pai do efecto fotoeléctrico e da producción, detección e propagación das ondas electromagnéticas, no seu 155 aniversario.

Durante a súa carreira, este amante da física probou de forma experimental que as ondas electromagnéticas poden viaxar a través do aire libre e do vacio, construíndo el mesmo no seu laboratorio un emisor e un receptor de ondas. Unha vez publicado este descubrimento, Marconi utilizouno para construir un emisor de radio e Alexander Popov, a través do descubrimento de Hertz, adaptou un aparato seu como receptor de tormentas eléctricas. Tamén foi o descubridor do efecto fotoeléctrico, explicado máis adiante por Einstein, cando notou que un obxecto cargado perde a súa carga máis facilmente ao ser iluminado pola luz ultravioleta.

Polo tanto as telecomunicacións, deben a súa existencia a este físico, e por eso a comunidade científica deulle o seu nome a unidade de frecuencia (Hertz o hercio), decisión que tomouse no ano 1930 pola Comisión Electrotécnica Internacional.

Fonte de información: http://www.eleconomista.es/tecnologia-internet/noticias/3765492/02/12/google-se-descompone-en-ondas-electromagneticas-para-rendir-homenaje-a-hertz.html

NATHALIE MARTÍNEZ RIBAO 1ºD

¿Cómo era un bosque hai 300 millóns de anos?

Un bosque tropical de hai 300 millóns de anos foi preservado en cinza cando un volcán entrou en erupción preto de Wuda (China). O estudo foi publicado na revista Proceedings da Academia Nacional de Ciencias (PNAS) de EE.UU e foi levado a cabo por investigadores chinos e estadounidense que descubriron o bosque nunha mina de carbón. A extracción fíxose con maquinaria pesada que permitiu acceder a grandes extensións da capa inferior do terreo facendo que puideran estudar uns 1.000 metros cadrados de bosque fósil.

Un equipo de científicos fixo unha reconstrución dese bosque fosilizado. Tratábase dun terreo pantanoso, similar a unha turbera actual, na que existían seis grupos de árbores (algunhas de 80 metros de altura) entre os que se atopaban fentos arborescentes e vexetais de grandes dimensións pero pouco semellantes ás plantas actuais. Os paleontólogos desenterraron tamén tres exemplares case completos do grupo dos Noeggerathiales, un tipo de árbore productora de esporas da que no hai nin rastro na actualidade.

Os investigadores datan o bosque fósil de comezos do Pérmico, é dicir hai uns 289 millóns de anos, cando a actual China era un continente a parte e cun clima moi semellante ao actual.

Fontes de información: http://www.abc.es/20120220/ciencia/abci-bosque-hace-millones-anos-201202201427.html

María Cerreda Pereira nº8 1ºD

como se forman as manchas nas peles dos animais?

O famoso descifrador de códigos e matemático Alan Turing suxerira a teoría ,na década de 1950, de que a repetición de patróns regulares nos sistemas biolóxicos son xerados por un par de morfóxenos que traballan xuntos.

Para probar esta teoría, os investigadores do King College de Londres estudaron o desenvolvemento das cristas regularmente espazadas que se encontran no ceo da boca en ratos. Levando a cabo os experimentos en embrións de ratos, o equipo identificou un par de morfóxenos que traballan xuntos para influír en que se forme cada arista. Os investigadores demostraron que cando a actividade destes morfóxenos aumenta ou diminúe, o patrón das cristas na boca se ven afectadas do xeito predito polas ecuacións de Turing.

O estudo, que se publica online na revista Nature Genetics, non só demostra un mecanismo que é moi relevante no desenvolvemento dos vertebrados, senón que tamén proporciona a confianza de que uns produtos químicos chamados morfóxenos, que controlan estes patróns, poida ser utilizado na medicina rexenerativa para diferenciar células madre nos tecidos.

Abraham Otero Fernandez 1ºD  Nº22

Fonte de informacion