O asteroide Apofis non impactará ca Terra

Parece que xa podemos estar máis tranquilos. O asteroide Apofis, co cal se pensaba que iamos a chocar no ano 2036, ten unha posibilidade de entre un millón de destruír o noso planeta. Así o confirmaron onte os científicos da NASA do laboratorio de Pasadena (California).

Este asteroide foi descuberto en 2004 e, nun principio, os cálculos da súa órbita indicaban que tiña unha posibilidade de 2’9% de colisionar ca Terra en 2029. Cálculos posteriores retrasaron o choque ata o 2036. Os científicos bautizárono como Apofis por ser o nome do deus exipcio da destrución.

Grazas á información recollida nos anos 2011 e 2012 polos telescopios ópticos Magdalena Ridge (Novo México) e Pan-STARRS (Hawaii) e ós novos datos obtidos co radar GoldStone Solar System, determinouse a probabilidade real dun impacto. Segundo os novos cálculos da NASA, o 13 de abril de 2029 será a data na que o asteroide Apofis sobrevoará a Terra a só 31.300 km da superficie terrestre.

Os novos datos tamén permitiron calcular o seu tamaño, que resultou ser maior do esperado. Anteriormente estimábase que tiña 270’5 metros de diámetro, pero os novos cálculos determinan que ten 325 metros.

A axencia espacial rusa ROSCOSMOS anunciou unha posible misión arredor do 2020 ó asteroide. Alí activarían un emisor de radio para poder seguir o seu desprazamento polo espazo e calcular os seus movementos e o efecto do seu achegamento á Terra en 2029.

Os novos datos obtidos sobre o Apofis aumentan o coñecemento sobre as propiedades dos asteroides, o que permitirá realizar misións no futuro para evitar posibles achegamentos perigosos.

Parece que nin as profecías maias nin os asteroides poden destruír o noso planeta. Non nos teriamos que preocupar tanto de ameazas externas e reflexionar máis sobre que nós, os seres humanos, tamén somos unha ameaza para noso planeta azul.

PREGUNTAS:
Cando foi a última vez que un gran meteorito impactou coa Terra? Cales foron as súas consecuencias?

Fontes de información:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/11/actualidad/1357911012_869459.html

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/10/actualidad/1357839126_917968.html

Antía Quintana Gallego 1º BACH A

POLA SÚA BOSTA SABEREMOS QUEN É

No século XIX naceu unha nova disciplina que ao principio non gozou de moito éxito pois o material co que se traballaba non era ni máis nin menos que cacas fosilizadas, si, como volo digo, cacas ou bostas en galego. Nacía a  coproloxía. Daquela os científicos déronse conta de que no interior destas cacas fosilizadas que aparecían  ao lado de restos de ictiosaurios e plesiosaurios  había escamas, dentes e mesmo ósos de peixes que eran moi ricos en fosfato cálcico, o que indicaba que había moitos ósos na súa dieta e polo tanto os seus hábitos eran carnívoros.

Hoxe en día a coproloxía é unha especialidade plenamente desenvolvida. Estes excrementos teñen moito valor anque son escasos pois é difícil que se preserven ben porque son inxeridos por outros animais ben porque se disolven na auga ou porque se descomponen ou disgregan. Pero unha pequena cantidade chegou ata nós no rexistro xeolóxico o que está sendo moi aproveitado. Gracias a elas sabemos que comían os seus produtores anque o máis difícil é saber a que animal pertencen. Tal é o caso do Tyrannosaurus Rex cuxos excrementos presentaban moitos fragmentos óseos cousa que chamou moito a atención porque se cría que eran capaces de dixerir a maioría dos ósos que comían. Parece ser que non era así e que o seu proceso dixestivo nin era tan rápido nin tan intenso e que pulverizaban a osamenta das vítimas a forza de mordiscos.

Pero o que  abriu un novo campo de investigación foi a análise do ADN presente nestas cacas fosilizadas. Isto permitiu dar información non só sobre a dieta senón tamén sobre os desprazamentos dos animais que as producián. Así pois a arqueóloga Kristin Sobolik da Universidade de Maine propuxo buscar o ADN nalgúns das miles de excrementos atopados na cova Hinds, un antiquísimo asentamento do sur de Texas. Nesas están. O caso  é que os avances en bioloxía molecular fan que estes excrementos prehistóricos sexan o eixe da paleobioloxía.

                                                                                             

Brais Casas Fernández

Fontes de documentación:
bil.ly/QuqMiJ

 socserv.mcmaster.ca/adna

 bi.ly/Sav7G5

Ao redor do maior descubrimento do ano segundo a revista Science

Posters realizados por: Javier López Nóvoa e Paula Meixeiro Calvo 1º Bach. D

Un francés de 15 anos publica un artigo en Science

A ciencia non é soamente un mundo de adultos. Recentemente, Neil Ibata, un estudante francés de 15 anos e fillo e becario dun astrofísico en Estrasburgo, conseguiu publicar, xunto co seu pai, un artigo na prestixiosa revista científica Nature, ocupando a portada. Neil, usando un programa informático que el mesmo perfeccionou e os seus coñecementos de vectores, descubriu que as galaxias ananas máis pretas a Andrómeda móvense rotando arredor dela nun mesmo plano.

O seu pai propúxolle aplicar o aprendido nun curso sobre linguaxe informático Python ó que asistira para visualizar os datos que recollera sobre a galaxia Andrómeda co seu equipo durante catro anos. Ó observar os datos que o seu pai lle proporcionara, xa que entre 2008 e 2011 estivera recolléndoos cos telescopios Canadá-Francia-Hawai e o estadounidende Keck, apreciou que unha gran parte de galaxias ananas situadas nas aforas de Andrómeda parecía xirar en torno á galaxia espiral. Rodrigo Ibata, pai de Neil, explica en Nature que estas pequenas galaxias están reunidas nun disco moi plano de máis dun millón de anos luz de diámetro que xira lentamente arredor de si.

Este rapaz, apaixonado da física, da informática e dos vectores, non descarta estudar una carreira científica pero iso si, non o mesmo dominio ca seu pai xa que pensa que “Paréceme que é mellor non facer exactamente o mesmo que fan os teus pais”.

Fontes: 
http://www.lefigaro.fr/sciences/2013/01/04/01008-20130104ARTFIG00488-un-francais-de-15-ans-publie-un-article-dans-nature.php
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/05/actualidad/1357405480_366815.html

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

Atopado un planeta potencialmente habitable.

Unha estrela similar ao noso Sol, chamada Tau Ceti, alberga cinco planetas, un dos cales se encontra nunha zona potencialmente habitable onde podría existir augua líquida e quizás vida. 

Un equipo internacional de astrónomos logrou detectar cinco mundos que orbitan en torno á estrela Tau Ceti, que se encontra relativamente cerca do noso Sistema Solar, a tan só 12 anos luz.

O planeta que podría ter agua e vida ten unha masa 4´3 veces a da Terra, e é polo tanto o máis pequeno de todolos que se encontraron hasta agora na zona potencialmente habitable da sua estrela.

Tau Ceti é un pouco máis pequena e menos luminosa ca noso Sol. Se encontra a 11´9  anos luz na constelación de Cetus (a balena) e é visible no ceo nocturno. Debido a sua proximidade e similitude ao Sol, é unha estrela que aparece con frecuencia en novelas de ciencia ficción que imaxinan civilizacións extraterrestres.

Tau Ceti é un dos nosos veciños cósmicos máis cercanos e é tan brillante que nun futuro non moi afastado podremos chegar estudiar a atmosfera dos seus planetas.

O achado confirma a idea de que prácticamente todas as estrelas teñen planetas e que na galaxia debe de haber numerosos de eles potencialmente habitables e de dimensións parecidas ás nosas.

                                                                                                      

FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.lavanguardia.com/ciencia/20121219/54356479706/planeta-habitable-tau-ceti.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/12/19/ciencia/1355916791.html

Carlos Álvarez Sabucedo , 1º BACH A.

A COMPLEXA ATERRAXE DO CURIOSITY, O CUARTO ACHADO MÁIS IMPORTANTE DO 2012

Tras meses de viaxe, o Curiosity realizaba o 6 de agosto unha complexa aterraxe nunca antes ensaiada. Antes da chegada deste, xa se predecía unha difícil aterraxe, porque en anteriores ocasións isto xa ocurrira, como foi no caso do Mars 2, Mars 3, Phobos 2, etc. Este grao de dificultade débese a dous factores: unha gravedade superficial menor que a terreste e unha atmósfera moi pouco densa.
Así pois, a aterraxe do Curiosity foi a seguinte:

A cápsula que transportaba ao Curiosity alcanzou a atmósfera do planeta roxo sete minutos antes da aterraxe, cunha velocidade de 20.000 km/h.

Nos primeiros catro minutos, a fricción da atmósfera reduciu a velocidade ata os 1.500 km/h, pero a cápsula alcanzou temperaturas altísimas que logrou superar grazas a presenza dun escudo térmico. A cápsula freou aínda máis grazas a un xigantesco paracaídas, tal e como se planificara. 

Na fase final da aterraxe, unha plataforma voadora con retrocohetes desprendeuse da cápsula. Aos 20 metros de altura e 20 segundos antes da aterraxe, a plataforma soltou o Rover colgándoo de tres cables de nailon de 6 metros cada un. Despois de poñelo suavemente na superficie do planeta, o Curiosity despregou as súas seis patas de rodas e iniciou a súa aventura en Marte.

Cientícos de todo o mundo festexaban a aterraxe do Curiosity no cráter Gale, que foi bautizada como : os sete minutos de terror.

http://www.abc.es/20120806/ciencia/abci-curiosity-aterrizo-marte-201208060809.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/08/05/ciencia/1344198593.html

http://brucknerite.net/2012/08/curiosity-por-que-un-sistema-de-aterrizaje-tan-complejo.html

OBTEÑEN ÓVULOS DE CÉLULAS NAI, O TERCER ACHADO MÁIS IMPORTANTE DO 2012

Científicos xaponeses da Universidade de Kioto conseguiron fabricar no laboratorio óvulos fértiles, con capacidade para ser fecundados, a partir das células nai dun ratón. Os óvulos deron lugar a unha ampla descendencia de ratonciños sans. A investigación pode dar lugar a novos tratamentos para combatir a fertilidade feminina, especialmente no caso das mulleres que agotaron seus óvulos fértiles, por idade ou por un tratamento médico agresivo.

Andrea N.D. 1ºBACH C

A SECUENCIACIÓN DO XENOMA DO DENISOVANO, O SEGUNDO ACHADO MÁIS IMPORTANTE DO 2012

O investigador Svante Pääbo, director do Instituto Max Planck de Antropoloxía Evolutiva en Leizpig (Alemaña), logrou secuenciar o xenoma do homínido de Denisova, unha misteriosa especie atopada en 2010 en Siberia e emparentada cos neandertais, lograron sabelo estudando un fragmento dun dedo maimiño infantil e dúas pezas dentais. A análise permitiu comparar aos denisovanos co home moderno e revelou que o óso pertencía a unha nena de ollos marróns, cabelo castaño e pel morena que viviu hai entre 74.000 e 82.000 anos.

Reino:	Animalia
Filo:	Chordata
Clase:	Mammalia
Orde:	Primates
Familia:	Hominidae
Xénero:	Homo

Nome binomial
Homo sp.

O fosil atopado bautizouse co nome "Muller X", alguén pode indagar o por que de este nome?

Noticias de Ciencia por Elena e Paula de 1º C

A NASA advirte forte tormenta solar en 2014

Un grupo de científicos da NASA revelou que no 2014 a Terra enfrentarase a unha intensa tormenta solar que podería afectar as redes de electricidade, comunicacións e satélites ó redor do mundo.

Según os investigadores, este evento podería ser o maior nun ciclo de 10 anos de actividade do astro, e que de presentarse sería o primero en máis de 100 anos.

Entre as posibles consecuencias que podería causar o fenómeno, atópase o derretimento dos transformadores dos sistemas eléctricos do mundo, dano nos satélites e nos sistemas de comunicación.

A última tormenta solar de gran envergadura rexistrouse no 1859. Según reportes da época, o fenómeno foi tan masivo, que se formaron auroras boreais en partes do mundo onde antes era imposible velas.

Nesta ocasión, os expertos temen sobre cal sería o impacto actual duna tormenta destas características, tendo en conta a cantidad de satélites en órbita (máis de 30.000; solo o 1/3 están activos. O resto quedaron suspendidos sobre a Terra) e os efectos que causaría un desperfecto destos en forma global.

Enlace:  http://www.elmundo.com/portal/

Curan a cans paralíticos con células do seu hocico

Un equipo de científicos da Universidade de Cambridge (Reino Unido) logrou revertir a parálise nalgúns cans e restablecer o movemento das suas extremidades tras inxectar na médula espiñal un cultivo de células procedentes do seu hocico ( células olfativas envolventes,  coñecidas como OEC). Estas, permitian o crecemento das fibras nerviosas que mantiñan as conexións entre o cerebro e o hocico.

O experimento, cuxos resultados foron publicados una revista especializada en neuroloxía, levouse a cabo con éxito en 34 cans que sufrían problemas medularese non podían camiñar coas patas traseiras. A 23 cans, inxectouselle  o cultivo de células na zona medular afectada, ó resto,  administrouselle un líquido neutro.

Según os investigadores que participantes neste experimento, a hora dos transplantes, nos cans notouse unha considerable mellaría nas extremidades traseiras e o poder coordinalas coas de adiante. 

Enlace: http://www.muyinteresante.es/curan-a-perros-paraliticos-con-celulas-del-hocico
Andrea N. D. 1ºBACH C

Científico Mexicano descubriu a “Pila Infinita".

O científico Arturo Solís Herrera, especialidado en neuro-oftalmología do Instituto Nacional de Neuroloxía e Neurociruxía, descubriu un proceso bioquímico, polo que a partir dunha molécula que existe na pel, no cabelo e no recubrimento da retina humana, pero que se pode producir artificialmente, (a melanina ou polihidroxiindol), é capaz de romper unha molécula de auga (H₂O), separando o osíxeno do hidróxeno e extraindo enerxía  dese proceso.

Herrera di que, sua innovación busca xerar enerxía limpa a través do hidróxeno. Este hallazgo permitiu elaborar unha especie de pila infinita, que o autor chama Bat-Gen, porque funciona ó mesmo tempo como unha batería recargable e como un xerador continuo de enerxía.

O proceso, a grandes rasgos, definiríase como: A melanina é capaz de romper a molécula de auga (H₂O), separando o osíxeno e o hidróxeno, ó mesmo tempo que, esa reacción libera enerxía. Pero, o máis revolucionario é que, a mesma molécula realiza a función inversa, e volve a unir o hidróxeno e o osíxeno, para que novamente se constituan como auga, liberando unha nova carga de enerxía.

O ciclo pódese repetir unha cantidade incalculable de ocasións, armando e desarmando a molécula de auga e liberando enerxía, sen baixar, debido a que a propia melanina axuda a absorber novos fotóns que están disponibles no ambiente nas radiacións electromagnéticas que, normalmente nos rodean en todo o planeta, as cuales, proveñen do Sol e do espazo. Con estos fotóns nútrese o repetido evento iónico ou eléctrico que ocurre ó armar ou desarmar as moléculas de H₂O. 

Esta é unha maneira moi esquemática de explicar o que ocorre no interior da "Bat-Gen", a cual, é capaz de manter encendida unha lámpada de luz por máis de 100 anos, con a única necesidade de cambiar os focos cando termiña seu tempo de vida. Como evidencia desta afirmación, o doctor Solís ten, no seu laboratorio de Augasquentes, lámpadas que levan catro anos encendidas.

Andrea N.D. 1º BACH C 

Enlace: http://detenganlavacuna.wordpress.com/2011/01/31/pila-infinita/

Conclusións da reunión da NASA sobre o Curiosity

Despois de máis dunha semana esperando, por fin desvelouse ese misterio que anunciara John Grotzinger(o investigador principal da misión Curiosity) que ía cambiar os libros de historia.

O luns 3 de decembro celebrouse a reunión anual da Unión Xeofísica Americana en San Francisco onde centos de persoas esperaban o achado que según dixo John Grotzinger cambiaría os libros de historia e que días máis tarde a NASA negou que o Curiosity detectara compostos orgánicos en Marte.

A pesar das expectativas creadas en todo o mundo, os investigadores non teñen aínda probas suficientes para dicir que en Marte houbo ou hai actualmente algunha forma de vida. Nin sequera confirmaron a detección de compostos orgánicos no planeta vermello. Pero o que si se pode confirmar e o que foi un dos motivos da reunión foi que o rover analizou por primeira vez o chan marciano coa súa sofisticada batería de instrumentos. Trátase dunha mostra procedente dun antigo glaciar, unha mezcla de polvo e rochas. Tamén encontrou que alí se desenvolve unha complexa química na que participan elementos como o auga, o azufre ou o cloro.

Á conferencia inaugural, que se prolongou durante uns 30 minutos, acudiron os investigadores Michael Meyer, John Grotzinger, Paul Mahaffy, Ralf Gellert y Ken Edgett, que destacaron a boa marcha da expedición do rover, que aterrizou en Marte o pasado mes de agosto.

O Curiosity encóntrase no antigo leito dun río, onde houbo abundante auga no pasado. Pola súa parte Paul Mahaffy, do Centro Espacial Goddard da NASA comentou que “todavía non se detectaron compoñentes orgánicos. Realizáronse medicións cos tres instrumentos do SAM e identificáronse varios gases: vapor de auga e osíxeno en pequenas porcentaxes. Os restos de auga son moito maiores dos que arroxan os antigos océanos. Apréciase tamén a presenza de osíxeno e azufre. Pero poucos compostos orgánicos".

Os instrumentos do SAM (o analizador de mostras do Curiosity), identificaron tamén un composto do cloro (perclorato), e os frutos doutras reaccións químicas como metano clorado, un composto orgánico do carbono que ao principio disparou as expectativas. Sen embargo, a análise detallado dos datos revelou que, aínda que o cloro sí que era autenticamente "marciano", o carbono podería proceder da Terra e haber sido levado ata Marte polo propio Curiosity e detectado despois polos ultrasensibles instrumentos do SAM.

De feito, os investigadores aseguran que o Curiosity leva traballando so catro meses, que está apenas no comezo dun programa científico de dous anos de duración, polo que haberá que esperar un pouco máis para ter algunha resposta máis concluínte. Os lugares nos que excavou o brazo robótico do rover teñen un aspecto moi seco, pero está previsto analizar mostras de terreno en varias outras localizacións.

Finalmente, John Grotzinger tamén mencionou que as súas palabras foran mal entendidas. Agora teremos que seguir atentos para ver se o rover nos leva cada vez a máis descubrimentos(e esperemos que así o faga).

Enlaces:

http://www.abc.es/ciencia/20121203/abci-curiosity-puede-confirmar-existencia-201212031905.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/12/03/ciencia/1354551977.html

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

A NASA nega que o Curiosity detectara compostos orgánicos en Marte

O que parecía que ía ser un gran descubrimento e que ía cambiar os libros de historia, ao final quedouse nuns rumores sen sustento xa que as expectativas en torno aos posibles achados da NASA en Marte parece que non se cumprirán.

Logo de dicir que este luns 3 de decembro anunciarían un descubrimento que revolucionaría os libros de historia, a axencia espacial negou o descubrimento de compostos orgánicos no planeta vermello, despois das especulacións feitas sobre as declaracións de John Grotzinger (investigador principal da misión Curiosity), e todo o “boom” que isto causou na comunidade científica internacional e nas redes sociais.

“Os rumores e especulacións acerca de que existe un novo descubrimento da misión nesta etapa da investigación son incorrectos. (...) Nestes momentos, os instrumentos do rover non detectaron ningunha proba definitiva de compostos orgánicos marcianos”, sinala o comunicado no sitio web da NASA.

De feito, a NASA tamén comunicou que o 3 de decembro, na conferencia anual da Unión de Xeofísica Americana darase un reporte do que fixo o Curiosity ata agora e da actualización sobre o primeiro uso da gama completa de instrumentos analíticos do rover para investigar unha deriva do chan areento.

De todas formas non hai que perder a esperanza, xa que igual hai algún descubrimento interesante e de relevancia científica. Ao fin e ao cabo, desde que chegou a Marte en agosto, o Curiosity foi proporcionando grandes avances no coñecemento de Marte. De feito, a misión xa encontrou un antigo leito de río no planeta vermello.

Enlaces:

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/11/30/ciencia/1354289853.html

http://www.lavoz.com.ar/ciudadanos/nasa-descarta-que-curiosity-haya-detectado-compuestos-organicos-marte

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

A nosa felicidade, moi similar á dalgúns simios.

A curva da felicidade é coma un sorriso. Esta estraña gráfica representa o nivel de felicidade que experimentan as persoas ó longo da súa vida. De nenos somos moi felices e ó chegar á madurez comeza a baixar esa sensación de ledicia. No ecuador da nosa vida, sobre os 40 e 50 anos, a curva está no seu punto máis baixo. Esta é a coñecida crise dos 50. A medida que se segue avanzando, a nosa felicidade volve a sufrir un aumento durante a vellez. Esta curva non varía. Sempre ten forma de “U”, independentemente do sexo, nivel de educación, estado civil ou ingresos económicos.

Esta “crise” sempre se relacionou cos cambios físicos, biolóxicos e psíquicos que trae consigo o envellecemento. Normalmente a persoa reflexiona sobre o que conseguiu ata o momento e sinte que moitas das expectativas que tiña nos seus tempos mozos non se cumpriron. Hai persoas que con esta crise fan cambios en aspectos claves da súa vida: préstanlle máis atención á aparencia física, aumentan o consumo de artículos caros ou estraños (coches, xoias, roupa, aparatos electrónicos), fan cambios na súa vida amorosa ou matrimonial …

Recentes estudos desmantelan o dito sobre esta fase da vida. Non é só debida ós factores socioeconómicos explicados anteriormente, senón que tamén inflúen factores biolóxicos que compartimos con outras especies.

Unha investigación realizada con 336 chimpancés e 172 orangutáns, os nosos parentes máis próximos, demostra que estes simios tamén padecen este cambio no seu nivel de benestar psicolóxico. Este gran número de primates foi obtido de máis de cincuenta zoos, dous centros de investigación e reservas de Estados Unidos, Australia, Singapur e Xapón. Para a investigación foron recrutados primates de todas as idades. Como estes non poden expresar a súa felicidade coa palabra, preguntóuselle ós seus coidadores que cambios notaban no seu comportamento e na súa forma de relacionarse.

Nos chimpancés o punto máis baixo do seu benestar está sobre os 28 anos , pero tendo en conta que a súa esperanza de vida está arredor dos 60, tamén sofren esta baixada de felicidade no ecuador da súa vida. Nos orangutáns as cifras son similares.

Esta investigación só determina que esta crise ten tamén un factor biolóxico, pero non establece cal é ese factor. Alexander Weiss, psicólogo da Universidade de Edimburgo e primeiro autor da investigación, aclara que é demasiado pronto para tomar calquera hipótese por correcta e que serán necesarios máis estudos para comprender mellor a nosa felicidade.

Enlaces:

http://www.lavanguardia.com/vida/20121201/54356008681/programados-crisis-40.html

http://es.wikipedia.org/wiki/Crisis_de_la_mediana_edad#Caracter.C3.ADsticas

Antía Quintana Gallego

1º BACH A

Nominados a "Persoas do ano".

Cada ano, a revista TIME outorga o premio á “persoa do ano”. Este premio pode recibilo unha persoa, grupo, idea, cousa, lugar ou máquina que para ben ou para mal inflúa nos eventos do ano. Este ano temos a dous nominados representando á ciencia: o bosón de Higgs e o Curiosity.

O bosón de Higgs foi nominado porque sen el non seriamos máis ca “enerxía incompleta” e o robot Curiosity porque é o “mellor automóbil” do Sistema Solar. Na descrición da revista destes candidatos fálase con humor, pero sen esquecer o importantes que foron neste ano 2012.

Outros nominados son Felix Baumgartner; o reelecto presidente Obama e o seu rival Romney; Malala Yousafzai, a nena paquistaní que foi tiroteada polos talibáns por defender a educación feminina; o ditador norcoreano Kim Yong Un, por ser a persoa máis antipática do ano; os inmigrantes indocumentados de EE.UU; o alcalde de Nova York; PSY, cantante do famoso Gangam Style…

Na páxina web da revista pódese votar polo teu candidato favorito a este curioso premio. Na lista de resultados, o Curiosity vai no 5º posto e o bosón de Higgs no 10º. Esperemos que deixen en boa posición á ciencia, xa que este ano presenciamos descubrimentos moi importantes que non só serán importantes este ano, senón que transcenderán en posteriores investigacións científicas.

Enlaces:
http://www.lavanguardia.com/ciencia/20121127/54355712452/el-curiosity-y-boson-de-higgs-candidatos-a-persona-del-ano-de-time.html
http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2128881_2129111,00.html
http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2128881_2128882_2129215,00.html
http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2128881_2128882_2129214,00.html

Antía Quintana Gallego

1º BACH A

Bacterias antárticas que viven a 13 grados baixo cero.

Parecia unha tolaxe que algunha forma de vida poidese vivir e desenvolverse nun ambiente salino, totalmente escuro e a menos de 13 grados baixo cero durante todo o ano escondido baixo más de 20 metros de xeo nun dos lagos mais illados da Antártida. Ainda que, o descubrimento fai poucas décadas dos primeiros organismos -casi todos elos bacterias- extremófilos, capaces de vivir en condicións de alta radiactividade, ausencia de luz, temperaturas de mais de 100 grados ou de enorme acidez, cambiou a forma de 'mirar' dos investigadores.

Un traballo de investigación recién publicado na revista 'Proceedings of the National Academy of Sciences' (PNAS) encontrou a primeira forma de vida capaz de vivir nun ambiente conxelado e inhóspito como o que se describe ao inicio deste texto.

O Lago Vida, onde se descubriu con vida esta diversa comunidad bacteriana, é o maior dun conxunto de lagos únicos por suas características que se encontran nos secos Vales McMurdo, concretamente no Valle Victoria, situado ao Este da Antártida. Estas augas non conteñen oxíxeno, están conxeladas na sua maior parte e conteñen os maiores niveis de óxido nitroso de calquera auga natural presente na Terra. Ademáis, poseen unha salinidade seis veces maior ca agua do mar e  encontranse a unha temperatura media de 13,5 grados centígrados baixo cero.

A pesar destas duras condicions, os científicos lograron encontrar alí unha comunidad bacteriana sorprendentemente diversa e abundante que sobrevive sin aportación de enerxía solar.

Os estudios previos ao descubrimento revelaban que este ambiente salino, e as formas de vida que o habitan, permaneceron illados do exterior durante cerca de 3.000 años.

Ampliar foto

Extracción de testigos. | E. K."Este estudio abre unha ventá hacia un dos ecosistemas máis extraordinarios da Terra", asegura Alison E. Murray, investigadora da División de Ciencias da Tierra e os Ecosistemas do Instituto de Investigación do Deserto de Reno (Nevada, EEUU) e líder do proyecto. Según os propios autores do descubremento, o hachazgo presenta un ecosistema e unha forma de vida que podrían ser análogos de hábitats noutros 'mundos' xeados e rocosos nos que se haxan dado condiciones de salinidade e agua superficial. "Hachazgos como este cambiaron nosa percepción dos ambientes que poden conter restos, o incluso formas, de vida mais alo da Tierra, como Marte, Europa o Encélado", escriben no artículo.

As labores técnicas necesarias para extraer de forma segura as mostras de xeo para ser estudadas foron tremendamente complicadas. Os investigadores realizaron duas expedicions, unha en 2005 e outra en 2010, para perforar o lago e extraer testigos xeados nos que poder rastrear a presencia de cualquier ser vivo. En ambas, desenvolvéronse complicados protocolos de extracción e usóuse equipo especializado para evitar o intercambio de bacterias entre as mostras e o exterior que arruinatían o antigo ecosistema.

O análisis xeoquímico do lago indica que as reaccions químicas entre a salmuera e os sedimentos ricos en ferro que hay baixo a auga xeada, xeran óxido nitroso e hidrógeno. Da misma forma que o fan outras formas de vida extremas, como as que habitan Río Tinto, en Huelva, todo indica que estas reaccions de oxidación-reducción son a fonte de enerxía que usan as bacterias para realizar suas funcións vitáis.

Fonte de información:

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/11/26/ciencia/1353958095.html

Carlos Álvarez Sabucedo 

1º Bach. A

“Efecto Pinocho”: la nariz te delata cuando mientes

Pinocho, la pequeña marioneta de madera que quería ser un niño de verdad tenía un problema adicional: no podía mentir. Cada vez que intentaba decir una mentira, pequeña o grande, su nariz crecía y crecía, y Gepetto, su creador, siempre le descubría. Al parecer, después de todo, el cuento tenía algo de razón. 

La nariz delata a las personas cuando mienten. No crece, pero sí cambia de temperatura. Esto es lo que han descubierto dos investigadores de la Universidad de Granada y lo han denominado el «efecto Pinocho». Cuando una persona miente, la temperatura de la nariz aumenta o disminuye, así como también varía su temperatura corporal en la zona del músculo orbital, en la esquina interna del ojo.

Los investigadores de Psicología Experimental de la Universidad de Granada, Emilio Gómez Milán y Elvira Salazar López, han señalado que cuando los humanos realizan un gran esfuerzo mental, la temperatura de la nariz desciende, y en cambio, cuando se sufren un ataque de ansiedad, se experimenta un ascenso general de la temperatura facial.

Concretamente, han señalado que cuando se miente sobre los sentimientos, se producen los cambios términos en la nariz, pero también se activa en el cerebro una estructura llamada «ínsula». La ínsula interviene en la detección y regulación de la temperatura corporal: a más actividad de la ínsula (a mayor sentimiento visceral), menor cambio térmico se produce, y viceversa.

Para determinar esto han utilizado la termografía, una técnica basada en la detección de la temperatura de los cuerpos que se aplica a multitud de áreas como la industria, la construcción o la medicina.

En el siglo XX, la termografía experimentó su mayor desarrollo tras la Segunda  Guerra Mundial, con el impulso de las investigaciones militares para detectar al enemigo. Las cámaras termográficas se emplean para medir con exactitud la pérdida de energía de los edificios, o como indicador de enfermedades respiratorias en animales bovinos o de la rabia en mapaches.

Según los investigadores granadinos, gracias a la termografía es posible detectar el deseo y la excitación sexual, tanto masculina como femenina, ya que se produce un aumento de la temperatura local en la zona pectoral y en la zona genital.

La termografía también sirve para evaluar las emociones, ya que cada patrón térmico facial es diferente y con esto se determina lo que denominan «contagio emocional». Las personas con una empatía muy alta, si ven a alguien sufrir, mediante descargas eléctricas en el antebrazo, se contagian y la temperatura de su antebrazo aumenta.

Los investigadores han obtenido huellas térmicas (patrones corporales de cambio de temperatura específicos) del ejercicio aeróbico y de distintos tipos de baile como el ballet. Por ejemplo, cuando una persona baila flamenco desciende la temperatura de los glúteos y aumenta la de los antebrazos.

Fuentes de información:

http://www.elmundo.es/elmundosalud/2012/11/23/neurociencia/1353660989.html

http://www.abc.es/ciencia/20121123/abci-nariz-aumenta-temperatura-mentiras-201211231042.html

http://www.lavanguardia.com/vida/20121123/54355548208/efecto-pinocho-cambia-temperatura-nariz-miente.html

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/11/23/actualidad/1353687772_774972.html

Adriana Rial Justo 1º BACH-A