Mediante luz e proteínas podería rexenerar neuronas dañadas

 Unha noticia do 24 de maio nos informa que un bioquímico español deseñou unhas proteínas artificiais (quimeras) para inxectalas no cerebro, iluminalas con luz e activar a rexeneración das neuronas. Podería ser unha grande solución para o alzhéimer e o párkinson.  

O español chámase Álvaro Inglés e traballa no Instituto de Ciencia e Tecnoloxía de Austria. Investigará e probará o funcionamento das quimeras usando os ratos no laboratorio. Ademáis recibiu o 19 de maio unha beca de 15000 dólares da fundación Dan David para eses proxectos de alto risco.

O premio Dan David dedica cada ano a beca para un tipo de investigación, este ano tocoulle á memoria. E concedeulles a beca ao proxecto de Álvaro por ser innovador de alto risco e con grandes ganancias.

As quimeras son proteínas biosintéticas  que non se atopan na natureza e consisten nun receptor fusionado cunha proteína sensible á luz para que así ao iluminar ás células se activen. Ao activarse, os receptores únense cos factores de crecemento que provocan a supervivencia e o crecemento das células e mesmo permiten rexenerar as que teñen algún defecto ou están morrendo.  De todas formas, aínda teñen que investigar máis porque poden conlevar a efectos secundarios indesexados. Para controlar mellor o seu funcionamento pensan que en lugar de inxectar o factor de crecemento, terían que activar o seu receptor de luz na zona ou lugar do cerebro onde sexa necesario. Por iso este proxecto está pensado para combatir contra o alzhéimer e o párkinson xa que nestas enfermidades se dexeneran neuronas nunhas partes específicas do cerebro (e xusto estas quimeras serven para as dexeneracións neuronais). 

Se activan a ruta  de señalización celular para o crecemento e a proliferación desas células, poderían combatir contra a perda da memoria e desenvolver a aprendizaxe espacial.

Como expliquei, primeiro probarán estas quimeras en cultivos neuronais e despois nos ratos. Se todo sigue como esperan, poderán probalo en primates e despois ser aplicable para os humanos.

Sira Prieto González 

1ºA

ENLACE

http://www.agenciasinc.es/Entrevistas/Vamos-a-probar-una-herramienta-para-combatir-el-alzheimer-activando-neuronas-con-luz

Españoles crean o primeiro biorreactor que produce células nai en serie

Carecer dun medio de producción en serie e automático de células nai frena o desarrollo de terapias con estas células.
O madrileño, David Horna, confundador da empresa Aglaris Cell, xunto con dous socios, Miguel Costa e Manuel A. González, xa crearan fai dous anos esta firma co obxectivo de desenrolar un dispositivo que permitise automatizar o cultivo de células para avanzar na producción de medicamentos 'vivos'

O proceso é o seguinte: obtéñense células do paciente, e extráense as células nai. Éstas inxectanse no biorreactor onde se cultivan e se amplifican. Finalmente, obtéñense as células envasadas en bolsas.

O equipo ten dúas partes: a que ten a firma na parte lisa, onde se atopan os compoñentes de inxeñería e a segunda: un cartucho desechable, onde se realiza o cultivo, de usar e tirar, para evitar as contaminacións cruzadas.

Aglaris Cell

Neste video podedes ver o funcionamento deste dispositivo

Fontes: http://www.agenciasinc.es/Noticias/Un-biorreactor-espanol-envasa-lotes-de-celulas-madre-en-serie-para-la-medicina-regenerativa

                                                    Paula Quintas Blanco 1ºBach A

Crean un material que repele o auga

En Estados Unidos, no campus da Universidade Brigham Young, Utah, unha enxeñeira mecánica chamada Julie Crockett lidera un estudio no que se analiza como o auga rebota e deslizase frente a unha superficie. Isto debese a que o seu equipo creou un material superhidrófobo.

Pero, que é un material hidrofóbo? Tratase dunha capa nanométrica composta polo menos por un 95% de aire. As gotas dos líquidos que normalmente se impregnan na nosa pel ao tocarnos, prácticamente non están en contaco con esta superficie, polo que retroceden.

A superficie repele a meirande parte de líquidos, coma auga, café, gasolina, parte de alcoholes, salsa de soja e mesmo acido sulfúrico entre outros.

Inda que este material superhidrofóbo non é o primeiro, existen unha gran cantidade de materiais destas características que teñen infinidade de aplicacións. Alguns, mesmo se empregaron coma productos comerciales.

Pero o equipo de Crocket afirma que este, é moito mais eficaz contra a auga.

 "A nosa investigación está dirixida a crear a superficie superhidrofóbica ideal”

Di a investigadora Julie Crockett

 

Inda que a investigación realmente está orientada a intentar xerar enerxía dunha forma mais limpia e eficiente.

As centrais eléctricas que funcionan facendo xirar unha turbina mediante a queima de carbón ou gas natural para crear vapor que se expanda, teñen un problema en común: o vapor necesita volver a condensarse en estado líquido, é dicir, auga, para reciclarlo correctamente.

Os resultados do estudo indican que as superficies cun patrón de cretas ou postes microscópicos, xunto cun recubrimento hidrófobo producen maior resistencia a auga.
Gracias a esto, se os condensadores das centrais électricas puideran ser construidos con este material, o proceso de reciclado se produciría dunha forma moito mais rápida, aforrando tempo e reducindo os costes de xerar electricidade.

  

• Fontes de información: 

http://www.abc.es/ciencia/20140524/abci-crean-superficie-repelente-agua-201405231433.HTML

http://www.abc.es/ciencia/20130117/abci-crean-supermaterial-repele-todos-201301171314.HTML

http://noticiasdelaciencia.com/not/10451/avances_en_superficies_superhidrofobas__cuando_las_gotas_de_agua_rebotan_y_ruedan_como_pelotas/ 

 

 

SERGIO DAVID BERMEJO COFÁN

1ºBACH D

 

Descobren que un meteorito impacto en Marte hai dous anos

O Orbitador de Recoñecemento de Marte (ORM) da NASA captou o cráter máis recente e grande do planeta vermello.
O cráter mide a metade dun campo de fútbol e apareceu por primeira vez en marzo de 2012. Probablemente se creou pola explosión no ceo marciano dun asteroide, causada pola intensa fricción entre este e a atmosfera do planeta.

O científico Bruce Cantor foi quen se decatou dun punto escuro preto do ecuador de Marte. "Non" era "o que estaba a buscar ", di. "Eu estaba a facer a miña monitorización do clima habitual e algo me chamou a atención"
As imaxes revelaron que a mancha escura estaba presente hai un ano, pero non hai cinco anos. Descubriu que aparecera entre o 27 e o 28 de marzo de 2012.
A NASA está desenvolvendo sistemas para desviar un asteroide próximo á Terra -posiblemente do tamaño da rocha que golpeou a Marte-. O proxecto consiste en capturar un anaco do asteroride para reorientar a súa órbita.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140523/abci-impacto-meteorito-deja-marte-201405231102.html

Antia Rodríguez 1ºBach A

Un nano-chip contra o cancro en etapas precoces

O proxecto, denominado Spedoc (Surface Plasmon Early Detectionof Circulating Heat Shock Proteins and Tumor Cells)  levado a cabo por un equipo internacional de investigadores dirixidos polo Instituto de Ciencias Fotónicas (ICFO) de Castelldefels (Barcelona) desenvolveu un nano-chip, equipado con nano-partículas de ouro, capaz de diagnosticar un cancro en etapas precoces, cando a enfermidade soamente afectou a poucas células, o que facilita o diagnóstico e tratamento. 
O seu uso basease en detectar   concentracións moi baixas de marcadores que se atopan en  proteínas de cancro no sangue utilizando os últimos avances en plasmónica, microfluídos, nano-fabricación e química de superficies. 

O dispositivo "lab-on-a-chip " alberga varios sensores distribuídos nunha rede de micro-canles de fluídos.

Cando se inxecta unha gota de sangue no chip, o sangue circula a través dos micro-canles e se os marcadores de cancro están presentes nesta, ao pasar polos micro-canles, estes adhírense ás nanopartículas, provocando cambios no que se coñece como a "resonancia plasmónica".

O dispositivo analiza estes cambios proporcionando unha avaliación directa do risco para o paciente de desenvolver un cancro.

Segundo Romain Quidant cordinador do proxecto, o nano-dispositivo ten un gran potencial como ferramenta para tratamentos de futuros enfermos de cancro, non só pola súa fiabilidade, sensibilidade e baixo custo, senón tamén pola súa doada portabilidade, que permite levalo a lugares remotos con dificultades de acceso en hospitais e clínicas médicas.



http://www.publico.es/521743/crean-un-nano-chip-capaz-de-detectar-el-cancer-en-etapas-precoces

PATRICIA MOREIRAS ARIAS 1º BACH D Nº13

A rutina na dieta levou á extinción ao primate "Pau" e aos seus conxéneres.

Pau, Lluc, Jordi e os seus conxéneres primates, dos que foron atopados fósiles nos xacementos catalás de Vallès-Penedès extinguíronse  a causa da rutina na súa dieta.

 Esta é a teoría que expoñen nun artículo na revista especializada, Plos Oneun, o equipo de investigadores do Instituto Catalán de Paleontoloxía Miquel Crusafont.

Os primates hominóideos do Mioceno, criaturas no árbol xeaniolóxico dos humanos e os grandes monos, dos que forman parte os especimes atopados en Cataluña, dispersáronse por Eurasia fai 14 millóns de anos.

A especialización alimentaria permitiu a súa expansión pero á vez converteuse nun risco.

O estudo, que infire na dieta de cinco especies de hominóideos da Península Ibérica, entre eles Pierolapithecus catalaunicos, á que pertence o famoso Pau, do que os restos apareceron no Els Hostalets de Pierola; Anoiapithecus breviroostris (Lluc) e Hispanopithecus laietanius (Jordi), realizouse a partir do microdesgaste que presentan os dentes dos fósiles e que indica que comían.

Cada tipo de alimento, recalcan os científicos, produce unha abrasión microscópica característica no esmalte dentario que os paleontólogos poden identificar e asociar a un tipo de dieta dando sentido á frase “somos o que comemos” (incluso os monos do Mioceno).

A  análise revelou que as diferentes especies tiñan unha alimentación diversa: uns alimentos duros, como froitos con cáscara e sementes, e outros froitos máis brandos. Cando os alimentos favoritos comezaron a escasear polos cambios no clima, os vellos simios do Mioceno non foron capaces de adaptarse e extinguíronse fai entre 12 y 9 millóns de anos.

MARCOS VAZQUEZ FERNANDEZ

1º BACHARELATO C

FONTES:

http://ccaa.elpais.com/ccaa/2014/05/20/catalunya/1400618514_564532.html

O colesterol bo reduce a expansión das células do cancro

O colesterol é un dos factores máis coñecidos que desenrolan numerosas enfermidades cardíacas, infartos e outras enfermidades vasculares. Un equipo de ivestigadores internacional, da universidade de Barcelona, dirixido por Carlos Erich, segun os resultados das suas investigacións creen que o colesterol malo podería ser probablemente un dos responsable da metástasis e das réplicas de un tumor en outros órganos que soen matar aos pacientes de cancro.

Os científicos demostran, en modelos celulares de cancro humano, que o colesterol denominado como colesterol malo (LDL) estimula as células do cancro a moverse e diseminarse. E a inversa, os investigadores decretaron que o colesterol denominado como colesterol bo (HDL) opense a estes mecanismos moleculares. O traballo indica una nova estratexa contra a metástasis, un dos maiores problemas das persoas con cancro.

“A metástasis é un dos grandes asuntos que fan co cancro sexa tan difícil de tratar”, dí Enrich, “e os investigadores recoñecen dende fai tempo que un mellor entendemento da diseminación do cancro pode darnos a oportunidade de mellorar o tratamento do mismo”.

Os científicos seguen a investigar este novo descubrimento que podería ser un avance na procura da cura desta dura e perigosa enfermidade .

FONTES DE INFORMACIÓN:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/05/20/actualidad/1400608401_985898.html

http://ecodiario.eleconomista.es/salud/noticias/5795912/05/14/El-colesterol-bueno-reduce-la-expansion-de-las-celulas-del-cancer.html#.Kku8oCwZnn5vjbq

 MARTA TAÍN VÁZQUEZ 1ºA

AUGA RADIACTIVA DE FUKUSHIMA VERTIDA O MAR

A acumulación de auga radiactiva converteuse nun quebradizo de cabeza para os técnicos da central nuclear de Fukushima Daichii, esnaquizada polo terremoto e o tsunami que arrasaron a costa nororiental de Xapón o 11 de marzo de 2011. E, ante o volume crecente e a falta de espazo para seguir almacenándoa, aplicaron este mércores unha decisión drástica, aceptada de mala gana en marzo pasado polos pescadores da zona: o vertido ao océano de auga subterránea da planta con niveis de contaminación inferiores ao límite legal. Hoxe, soltaron de forma puntual 561 toneladas (561 metros cúbicos). A organización medioambiental Greenpeace ha cuestionado a medida, que, segundo di, está baseada na falta de alternativas.

Ademais do auga utilizada para refrigerar os reactores danados, os enxeñeiros xaponeses teñen que facer fronte ao auga subterránea que flúe desde os outeiros próximos. Ao redor de 400 toneladas entran cada día nos sótanos dos edificios dos reactores, onde se mesturan con auga moi radiactiva empregada na refrigeración. Os traballadores bombean o líquido resultante, trátano e almacénano en máis de 1.000 depósitos que ocupan a instalación. Pero os tanques que conteñen a auga máis radiactiva están case cheos, e solución do problema é a clave para poder avanzar no proceso de desmantelamento da central, que durará 30 ou 40 anos.

 Fontes de información:http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/05/21/actualidad/1400692900_757285.html

Alumno:Daniel Sáinz Nóvoa
Curso:1 BACH D

Microchips inalámbricos para uso terapéutico

O uso da electrónica para a curación de enfermidades é o futuro da medicina. Desde fai anos, os laboratorios traballan no desarrollo destes dispositivos, que xa se usan en pacientes e conseguen resultados positivos. O problema é o seu suministro de enerxía, pois adoitan levar baterías que se deben sustituir periodicamente. Agora, un estudo publicado pola Universidade de Stanford  propón outra alternativa. 

O equipo liderado polo investigador John Ho conseguiu crear un dispositivo, do tamaño dun gran de arroz, que é alimentado mediante un sistema de ondas magnéticas con outro corpo. Para recargalo, simplemente hai que colocar o segundo dispositivo (Semellante a unha tarxeta de crédito) sobre a pel do paciente. 

O microchip á dereita, comparado con pastillas.

Segundo explica John Ho, teñen un prototipo desta técnica, pero só foi probado en animais, concretamente un porco e un coello, pero están preparando os experimentos con humanos. "Esperamos iniciar os ensaios en dous ou tres anos, e rematalos en 10", afirma John. 

Desde o seu equipo aseguran que a alimentación por ondas é totalmente segura: "Teñen a potencia de ondas dun teléfono móbil, e estas non supoñen ningún risco para o ser humano. Ademáis, podemos reducir a potencia das ondas aínda máis, mellorando o diseño da placa metálica". 

Toda comunidade científica está esperando os resultados, que nunha primeira vista parecen prometedores. Segundo afirma Julián Villacastín, director do Instituto Cardiovascular do Hospital San Carlos, "Trátase dun traballo moi sólido, pero aínda preliminar", e continúa: "Sería moi interesante poder transmitir enerxía sen cambiar o dispositivo". Os científicos do estudo están pendentes de recibir a confirmación para poder empezar os experimentos con humanos.

Débese seguir o principio de precaución antes de experimentar con humanos?

Fontes de información:

• http://www.elmundo.es/ciencia/2014/05/19/537a1c8ae2704e6e148b4577.html

David Boó - 1ºA Bach.

Unha fantástica choiva de estrelas cairá este sábado por primeira vez

A madrugada do próximo sábado 24 de maio, algo novo cairá do ceo. Trátase dunha choiva de meteoros nunca vista, chamada Camelopardalis pola constelación de onde procede (a Xirafa), que podería deixarnos centos de fogonazos á hora no ceo. Moitos deles serán grandes e brilantes, posiblemente máis ca Venus, como uns breves fogos artificiais de orixe natural. O responsable deste regalo é o cometa 209P/LINEAR, que pasa cerca da Terra este mes e deixa seu rastro de escombros. Ainda que a roca foi perdendo material polo camiño é improbable que ocorra, os astrónomos non descartan que se produza o que se chama unha "tormenta de estrelas", cando máis de mil iluminan a noite cada hora.
O sistema Slooh de telescopios terrestres conectados a internet retransmitirá en vivo o fenómeno e o paso o cometa mentras se achega a nós na súa órbita, dende o Instituto de Astrofísica de Canarias, a partir da medianoite do venres (hora peninsular española). A cobertura en vivo da nova choiva de meteoros producirase dende as 5.00 horas. Os espectadores poden ver a retransmisión gratis e facer preguntas utilizando o hashtag #Slooh en Twitter .
Descuberto en 2004, o cometa 209P/Linear encontrarase a aproximadamente 12,4 millones de km (cerca de 32 distancias lunares) na madrugada do sábado. Cando foi visto por primeira vez, os astrónomos crían que solo nos deixaría un puñado de meteoros. Anos despois, déronse conta de que o evento podería ser moito maior, xa que a Terra atoparíase cos rastros de po expulsados por este cometa entre os séculosg XIX e XX, o que podería provocar a famosa e desexada tormenta de meteoros.

As últimas prediccións son máis modestas, entre 400 e 200, pero que segue sendo un número fantástico se se ten en conta que a choiva das Perseidas de agosto soe deixar pouco máis dun centenar. A tormenta tampouco está completamente descartada. A máis impresionante do pasado século ocorreu o 18 de novembro de 2001, cando poideron verse seis brillantes estrelas fugaces verdes cada minuto, que deixaron largos e persistentes sendeiros na negra noite.

Ocorra o que ocorra, o fenómeno vai desenrrolarse durante un período de dúas ou tres horas. De todos os lugares do mundo, Estados Unidos e o sur de Canadá serán os mellores posicionados para a observación. En España, o máximo da choiuva producirase de día, entre as 9 e as 10 da mañá, pero ainda que así podremos disfrutar dela as horas anteriores da madrugada. 

Fontes:  http://www.abc.es/ciencia/20140520/abci-fantastica-lluvia-meteoros-puede-201405191850.html

Martín González Fernández 1ºbach A

Castor, un xigante que se tambalea

Nuns días cúmprense dous anos da finalización das obras do proxecto Castor. Este xigante de 1.800 millóns de euros, está agora lexos de ser o que estaba previsto que fose, debido aos máis de 500 microseísmos rexistrados no seu entorno. Este macroprograma destinado para garantir o suministro de gas en todo un país é, nestes momentos, como un xigante ferido que se tambalea e a súa caída podería ter consecuencias económicas moi desfavorables para as arcas estatais, si é que antes non se atopa unha solución.

As causas 

Do gas para o futuro a un presente con máis de 500 seísmos 

O proxecto Castor ideárase para asegurar o suministro de gas de cara ó futuro en boa parte de España en caso de necesidade. No escenario dunha campaña elcetoral, como a que se está a vivir, cada partido intenta botar sobre o seu rival a responsabilidade de planificar esta iniciativa. Pero nada disto pasaría si dende o mes de septembro de 2013 non cambiaran as cousas da forma que o fixeron. E é que a zona do Baix Maestrat comezou a rexistrar microseísmos (algúns chegaron a superar o nivel 4 na escala de Richter). En total foron máis de 500 movementos e eso obligou a reconducirlo todo. Son estos terremotos os que lograron desestabilizar a este xigante. 

As consecuencias 

Do apoyo inversor a unha posible indemnización mutimillonaria 

Este xiro inesperado no argumento do Castor obrigou ao Ministerio de Industria a comezar un largo estudo das consecuencias que nove meses máis tarde aínda non se resolveron. Xa hai informes que relacionan o proxecto cos terremotos pero o Goberno preferiu recurrir a expertos externos para que o certifiquen. Os alcaldes xa comezaron a pedir o desmantelamento da pranta pero según o contrato de concesión firmado no seu día polo Estado, botar abaixo o Castor supoñería que o Goberno tivera que pagar unha indemnización multimillonaria. De momento, a única consecuencia de todo o anterior é que a pranta está inactiva mentres se decide o seu futuro.

LAURA ÁLVAREZ GÓMEZ Nº2 1ºBACH C

A NASA PREPARA UN VEHÍCULO PARA ATERRIZAR EN MARTE

O próximo mes de Xuño a Nasa realizará unhas probas cun vehículo que pretenden que aterrice en Marte e que permita nun futuro a aterrizaxe de personaxes e mercadorías en misións a Marte.

O vehículo ten forma de disco volante de grandes dimensións e se lle puso o nome de  desacelerador supersónico de baixa densidade (LDSD). Isto é debido a que ao aparato pode chegar a alcanzar velocidades de 3,75 veces superiores á velocidade do sonido. Ademáis posúe un avanzado sistema de aterrizaxe formado por un desacelerador inflable con forma de tubo e un paracaídas.



As probas realizaranse no Océano Pacífico simulando a entrada, descenso e aterrizaxe da nave en Marte.

No experimento un globo xigante colocará o dispositivo a 37 km de altura. Despois uns cohetes que leva a nave  o elevaran ata 55 Km de altura a grande velocidade e despois comezará o descenso alcanzando velocidades superiores as do sonido. Entón o desacelerador se inflará, frenando o vehículo e para rematar abrirase o paracaídas para levalo a superficie do Océano Pacífico.

 

http://www.abc.es/ciencia/20140519/abci-nasa-prepara-platillo-volante-201405191722.html

VÍCTOR CARRERA QUINTANA 1 BACH A

ASÍ SE FORMAN AS AURORAS POLARES EN SATURNO

 Un equipo de científicos  descubriu como se produce este espectacular fenómeno no planeta gaseoso

Gracias ao telescopio Hubbe, un equipo de investigadores da universidade de Leicester, logo de escudriñar durante dous meses Saturno, puderon  observar como se forman as auroras polares de Saturno.

Estes investigadores chegaron a conclusión de que se producen polo impacto de partículas solares que chegan a Saturno y provocan que se derrumbe a capa magnética do planeta gaseoso chamada “cola magnetica”, logo se reconfigura creando unha perturbación do campo e de ahí xorden as auroras.

Saturno igual que os cometas y que planetas coma a propia terra, teñen  unha cola composta por gas electrificado do sol que sae na estela do planeta.

Estas imaxes captadas polo telescopio hubbel e o estudio das auroras, pode revelar cousas interesantes sobre o campo magnético de Saturno, de feito pode verse como algunhas das ráfagas de luz viaxan máis de tres veces máis rápido que a velocidade do período de rotación de 10 horas do xigante do gas.

Patricia Pérez Froufe 1º bach. A

O Ártico

O hielo do Ártico, no veran do 2012, alcanzou un mínimo histórico,que  equivale o nivel de superficie helada mariña que os climatólogos, cos seus modelos de proyección, non esperaban ata 2080, resalta Carlos Duarte, investigador de IMEDEA. Ese mismo ano, a área de Groenlandia afectada por un deshielo da superficie dos glaciares extendeuse dende o 40%-50% habitual ata o 95%. E si esa gran illa perdiera todo o seu hielo, o nivel do mar global subiría ata sete metros, en los próximos 300 años. “En 2010 cruzaron o Ártico, por primeira vez, buques mercantes e de turistas, en 2014 xa o filleron mais de 300 buques. A ruta de transporte do Ártico  abierironse”, añade este oceanógrafo.

Os efectos na rexión son profundos e extensos, pero os suas consecuencias alcanzan a todo o planeta e o mismo proceso de calentamiento global. “Este ano calculouse que o cambio de albedo asociada a pérdida do hielo mariño e responsable dun 25% do calentamiento a escala global, constatado durante os últimos 30 años”, continúa Duarte.

A mediados do siglo, o Ártico sufriu unha profunda transformación. “As industrias mineiras e de petróleo e de gas operarán de forma rutinaria na rexión e de alí procederá cerca dun 25% dos recursos globales destas materias primas. Aumentado notablemente a población no Ártico, con impactos severos sobre a población e a cultura inuit/groenlandesa, que se encontrará o borde de la extinción”, señala este experto e aventura, tristemente, que tanta actividad  provocouse accidentes contaminantes graves nesa zona especialmente sensible, de lenta e difícil recuperación. O histórico accidente do petrolero Exxon Valdez foi un exemplo do problema. Por si fora pouco, Duarte vaticina un incremento das tensions entre os países da rexión, tendo en conta que xa se están ampliando a sus Zonas Económicas Exclusivas “que acaparan mais do 90% do océano Ártico”.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/05/20/actualidad/1400605839_620849.html

Ainoha Gómez Cid nº10 1º Bach. D.

Arte rupestre de 7.000 anos de antigüidade

Un xacemento con arte rupestre de 7,000 anos de antigüidade, que contén 12 figuras de humanos e animais é atopado no Concello de Vilafranca, Castellón.

Aínda que conocemos algún dato do paradorio onde se atopan non coñeceremos a localización exacta, ata que se determinen as medidas de protección por parte da Generalitat Valenciana.

Este descubrimento foi desenvolvido polo consistorio da localidade, apoiado polo Ministerio de Cultura e dirixido pola doctora Inés Domingo.

As figuras están bastante afectadas polo po e outros elementos que non favoreceron á súa conservación, aínda así os medios informáticos e dixitais permitiron identificar máis aspectos dos que a primeira vista parecen apreciarse.

Os arqueólogos destacaron a variedade das figuras que evocan esceas de caza e momentos previos ao proceso mesmo, representan tamén animais como touros ou cabras.

Facía xa moitos anos que non se realizaba un descubrimento desta envergadura no arte rupestre levantino, coñeceremos nuns meses a importancia deste descubrimento pero polo momento Inés Domingo adianta que estas pinturas teñen uns rasgos únicos neste tipo de arte.

Fontes: http://cultura.elpais.com/cultura/2014/05/19/actualidad/1400518015_159619.html

Pilar Veloso Trigo, 1ºBach. C 

Un gran apagón global en defensa del planeta

  Nova Zelanda foi a  primeira urbe en quedarse a escuras.

 Outras 7.000 cidades de 196 países colaboraron neste movemento ecolóxico para a colaboración    co medio ambiente.

 Incluso monumentos como a torre Eiffel o el Cristo redentor quedáronse totalmente a escuras       para solidarizarse nesta marcha.

En España unhas 250 cidades aproximadamente colaboraron neste octavo movemento ecoloxista denominado” La hora del planeta”.

La Alambra (Granada) ,o Palacio real(Madrid) , as murallas de Ávila etc.

A pesar destes apegóns simbólicos , o consumo de enerxía  as 20:30h  xusto cando arrancaba a hora do  planeta ,España ascendeu o 4,9% do seu  consumo  de  megavatios con respecto a días anteriores.

         Omaima El Morabti 1ª Bach D

Un autobús eléctrico urbano pode aforrar ata 40.000 euros ao ano

Ingeteam lanzou ao mercado unha nova gama de cargadores para autobuses eléctricos que solventa as altas necesidades de enerxía de este tipo de vehículos para o seu uso no ámbito urbano. Os autobuses eléctricos urbanos son unha alternativa con múltiples ventaxas, tanto desde o punto de vista económico como medioambiental. Actualmente este mercado encóntrase nunha fase inicial, xa que se están a evaluar as tecnoloxías existentes.

Ingeteam desarrollou un cargador específico para este tipo de vehículos de transporte que permite que con unha carga aproximada de unhas tres horas, o vehículo teña unha autonomía de entre 100 e 120 kilómetros.

Unha ciudad cunha flota de autobuses urbanos reduciría as emisións locais, como por exemplo, gases invernadoiros e contaminación acústica.

  ENLACE: http://www.energias-renovables.com/articulo/un-autobus-electrico-urbano-puede-ahorrar-hasta-20140519

                                                                 Oswaldo Zorrilla García 1A 

O Universo que xamais veremos

En ocasións preguntámonos se é posible ver todo o Universo, ainda que os científicos relativistas e os astrónomos postularon que é imposible. Xamais veremos todo o Universo e a medida que pasa o tempo, menos posibilidades hai de velo.

O Universo expándese continuamente e as galaxias aléxanse as unhas das outras, cada vez a maior velocidade. Iso está motivado polo estiramento do espacio que existe entre elas. En realidade, as galaxias non se desplazan polo Universo, non se moven, son estáticas. Cando decimos que unha galaxia distánciase de nós a "x" velocidade, o que estamos dicindo,é que o espazo entre nós e ela, estase abrindo, estirando, a esa velocidade.

Pinte uns puntos sobre a superficie dun globo deshinchado. Os puntos son as galaxias e o globo en sí é o espazo. Cando o hinche, comprobará que calquera punto sepárase do resto de puntos, ainda que estos non se moven. O que ocorre é que o globo estírase e aumenta a distancia entre os puntos. Pode observar que dous puntos próximos aleíxanse a unha velocidade determinada e un punto que esté ao doble de distancia do punto de referencia, separarase o doble de rápido. Esto é o que ocorre coas galaxias, co Universo en sí.

Os últimos cálculos sobre o tamaño do Universo, dá unha estimación de 93.000 millóns de anos luz e os últimos cálculos do número de galaxias é de 125.000 millóns, cun tempo estimado da formación do propio Universo duns 13.700 millóns de anos, según as observacións que puido facer o Telescopio Espacial Hubble sobre as galaxias máis afastadas e o satélite WMAP, cuxos estudios centráronse no orixe e evolución do Universo observando a radiación de fondo de microondas, que é o eco do principio do Universo.

 

Pero, algo non concorda. ¿Cómo pode ter o Universo 13.700 millones de anos e ademais unha ltura de 93.000 millóns de anos luz? Esto significa que o Universo creceu máis rápidamente ca velocidade da luz. Pero nada pode ir máis rápido ca luz, segundo a teoría da relatividade espacial de Einstein e así  quedou demostrado. Acelerar un obxecto (materia) á velocidade da luz, require unha enerxía infinita (e non existe unha enerxía infinita), se o aceleramos a maior velocidade ca luz, necesitaremos unha enerxía superior á infinita, o cal é irracional. A velocidade da luz é constante, non se lle pode sumar nin restar velocidade. A materia non pode viaxar á velocidade da luz, so as partículas sen masa.

Imaxinemos dúas partículas sen masa que viaxaran polo espazo á velocidade da luz cada unha delas e chocaran, poderíamos pensar que colisionaron ao doble da velocidade dea luz, xa que a lóxica nos indica que deberíamos sumar ambas velocidades, pero o resultado é moi diferente, en realidad o encontro prodúcese a unha velocidade algo inferior á velocidade da luz, á luz non se lle pode sumar ningunha velocidade.

Se estamos nun tren en movimento e nos levantamos para ir ó vagón da cafetería que está diante do noso vagón, haberá que sumar a velocidade do tren mási a nosa cando andamos polo pasillo do mesmo, ó restarlla se vamos na dirección oposta á dirección do tren. Este feito, non se pode aplicar á luz, a teoría da relatividade especial impídeo.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140520/abci-universo-jamas-veremos-201405201059.html

Martín González Fernández 1ºbach A