Vida nas profundidades da Antártida

Encontrase a 800 metros da capa de xeo do lago subglacial Whillians un ecosistema microbiano que según os investigadores poden ter implicacións para a vida noutros ambientes, tanto na Terra como noutros lugares do Sistema Solar. Este proxecto foi bautizado como  WISSARD e fixo historia en xaneiro de 2013, no que utilizaron unha tecnoloxía de perforación para acceder ao Whillians onde puideron recoller mostras de auga e sedimentos de augas cristalinas que foran illadas por miles de anos do contacto directo ca atmosfera. Segundo John Priscu (un dos científicos do proxecto), este lago é "unha das maiores áreas húmidas do mundo que está totalmente dominado por microorganismos".

Anteriormente xa fora cuestionado por mor do potencial de contaminación dos hidrocarburos que se desprenderían durante a perforación. Sen embargo foron autorizados a recoller mostras sen este perigo coa técnica utilizada en WISSARD.

Os investigadores examinaron as mostras de auga e sedimentos deste lago que foron apoyados pola NASA e pola NFS. Os autores deste proyecto publicado na revista Nature durante a análisis detectaron que este ambiente extremo sustenta ecosistemas microbianos vivos e diversos que soportan a escuridade e as temperaturas baixo cero.

Tamén foi descuberto que os organismos extraían enerxía das rochas mediante dióxido de carbono como fonte de carbono. Brent Christner, autor principal da investigación, que confirmou por primeira vez  máis dunha década de especulación sobre a vida neste ambiente, dixo que "hai unha parte inexplorada escondida baixo case un kilómetro de xeo na Antártida. WISSARD conseguiu proporcionar unha visión sobre a natureza da vida microbiana que pode vivir baixo mais de cinco millóns de kilómetros cadrados da capa de xeo ".

Mikucki, outro científico do proxecto dixo: "debido a que a Antártida é un continente microbiano , a exploración por debaixo de súa espesa capa de xeo pode axudar a entender como a vida evolucionou para sobrevivir na fría escuridade. Espero que os  nosos resultados motiven máis investigacións sobre o papel destes microorganismos extremos no funcionamento do noso planeta e outros mundos xeados do noso  sistema solar.

Fonte: 

http://www.elmundo.es/ciencia/2014/08/20/53f49694268e3e18038b4580.html

                                                     Nuria Vila Seijas Nº30 1ºBach-D

Os dous estadounidenses tratados cun suero experimental superan o ébola

O día de hoxe é un milagre”. Kent Brantly resumía con estas palabras a súa supervivencia ao virus do ébola. O médico de 33 anos e a enfermeira Nancy Writebol, de 59, as dúas primeiras persoas que foron tratadas pola infección en territorio estadounidenses, recibiron ao alta. “Teño sorte de estar vivo e de poder reunirme coa miña familia”, afirmou Brantly, acompañado en todo momento da súa muller.

“Grazas aos coidados do equipo en Liberia, o uso dun tratamento experimental e a experiencia e os recursos do equipo médico no Hospital Universitario de Emory , Deus salvoume a vida”, asegurou Brantly ante os medios. O doutor e Writebol son as dúas primeiras persoas en sobrevivir ao virus do ébola tras recibir o soro experimental ZMapp, aínda que os seus médicos non proporcionaron detalles 

clínicos dos efectos deste medicamento.

A familia Brantly mudouse a Liberia o pasado mes de outubro. “Entón o ébola  non estaba no radar”, explicou hoxe o doutor, pertencente a unha organización humanitaria. Recibiron o primeiro paciente en xuño e, a partir de aí, non cesaron de chegar. Brantly relatou que o seu traballo estivo dividido entre o tratamento de persoas infectadas con ébola  e o adestramento de persoal médico que puidese coidarlles.

A avaliación para darlle a alta realizouse de xeito independente en cada caso, en coordinación co Centro de Control de Enfermidades (CDC) e de acordo coas indicacións da Organización Mundial da Saúde (OMS). Os doutores deberon verificar que non había presenza do virus no sangue nin padecían síntomas durante polo menos tres días. “Tras un rigoroso e exitoso tratamento e probas, determinamos que ambos pacientes recuperáronse da enfermidade do virus do ébola e poden reunirse coas súas familias e regresar á súa comunidade sen preocupación”, dixo Ribner. “Non existe unha ameaza á saúde pública”.

Os estadounidenses foron as dúas primeiras persoas en recibir o ZMapp , que ata entón só fora probado en monos, e que tamén se lle aplicou ao sacerdote español Miguel Pajares, que faleceu. O medicamento non é máis que un cóctel de anticorpos monoclonales desenvolvido inicialmente nun ratón modelo de infección por ébola . Un anticorpo monoclonal é unha especie química homogénea (unha proteína concreta), a diferenza das coleccións complexas de anticorpos, máis ben irreproducibles, que se obteñen extraendo sangue a animais infectados. Os xenes para estes anticorpos foron despois adaptados para o seu uso en humanos (humanizados, na jerga) e transferidos a plantas de tabaco para a súa produción eficaz e barata, informa Javier Sampedro.

A obtención do soro experimental por parte dos estadounidenses, xusto antes de ser repatriados, suscitou numerosas críticas pola falta de acceso aos medicamentos para as vítimas de Liberia, Ghana e Sierra Leoa, onde o virus golpeou máis fuertemente. A empresa de California que o fabrica, Mappbio, informou ademais que as súas existencias están prácticamente esgotadas, polo que a súa entrega de xeito masivo para as poboacións afectadas, ademais de representar un enorme desafío ético e médico, é aínda imposible.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/08/21/actualidad/1408614799_641592.html

Ainoha Gómez Cid  1ºBach.D. 

Unha explotación mineira ameaza unha xoia de arte rupestre en Galicia

Cova Eirós (Triacastela, Lugo) alberga a mostra de arte rupestre máis antiga do Noroeste Peninsular documentada ata a data e é un dos yacimientos paleontológicos con restos de oso cavernario máis importantes da Península Ibérica. Pese a estar considerado como a xoia da arqueología e a paleontología de Galicia, diversos colectivos alertan de que o conxunto atópase ameazado. A orixe dese perigo sitúano nunha explotación minera que, tras dez meses paralizada, nas últimas semanas recibiu un controvertido permiso para retomar a actividade.

Cementos Cosmos, do grupo brasileiro Votorantim, explota desde 1978 unha canteira de extracción de roca caliza cuxo fronte norte atopar moi preto de Cova  Eirós e a propia Administración galega recoñece, nun informe de de a Dirección Xeral de Patrimonio Cultural, o "alto risco" que supón para a conservación do yacimiento o uso de explosivos da explotación.

Ao mesmo tempo que asume ese perigo, o mesmo informe emite un dictame favorable á legalización da canteira, sendo un dos documentos nos que se basea o Concello de Triacastela  para darlle permiso de actividade. Tras coñecerse o seu contido, reavivouse a polémica sobre a idoneidad na que a asociación Salvemos Cabana alerta de que Cova Eirós "está seriamente ameazada" pola proximidade da actividade extractiva: o uso de explosivos "deteriorou a integridad da cueva" e aumentaron os niveis de humidade, "que son moi perjudiciales" para a conservación das pinturas rupestres.

Esta ameaza que planea sobre Cova Eirós chegará, ademais, ao Parlamento de Galicia a través dunha iniciativa do partido Alternativa Galega de Esquerda  (AGE), que insta á Xunta de Galicia á inmediata paralización da actividade na explotación baseándose, entre outros argumentos, en que a licenza concedida estaba condicionada ao cumprimento de requisitos previos aos que non se deu resposta.

Respecto diso, a asociación cultural Ou Iribio, que coa súa denuncia había motivo a paralización previa da actividade, pide á alcaldesa de Triacastela , Olga Igrexas, que actúe "de xeito inmediato" para evitar a ilegalidad cometida por Cementos Cosmos tras comprobar que o reinicio dos traballos esta incumpliendo con eses requisitos e condicións de obrigado cumprimento, varios deles previos ao reinicio da actividades.

O colectivo cultural Ou Iribio e a Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galicia (Adega) xa presentaron senllas solicitudes no ano 2012 para que o yacimiento fose declarado Ben de Interese Cultural (BIC) e quedase protexido fronte aos potenciais perigos de Cementos Cosmos. Estas peticións non obtiveron resposta e, mentres tanto, desde o Sindicato.

Labrego Galego, Margarida Prieto Ledo asegura que "xa hai importantes danos" no yacimiento que "están intentando ocultar" e desde Ou Iribio Marcos Celeiro alerta de que se retirou a capa de terra e roca que había sobre a cueva e permitía manter unhas condicións ambientais constantes no seu interior para preservar as pinturas rupestres.

http://www.elmundo.es/ciencia/2014/08/15/53eca96f22601d946a8b4583.html

Ainoha Gómez Cid 1ºBach D.         

Considérase "mala sorte" a extinción dos dinosaurios.

O impacto dun asteroide acabou cos dinosauros, pero se ese asteroide ocorrese máis tarde ou máis cedo na historia, poderían sobrevivir. Os paleontólogos teñen construído unha nova narrativa da desaparición destas criaturas prehistóricas, uns 66 millóns de anos, grazas a un estudo de rexistros fósiles actualizado e ferramentas de análise melloradas.

Os resultados deste traballo foron publicados en "Biological Reviews", os autores atoparon que a Terra estaba pasando por unha turbulencia ambiental, que incluíu unha extensa actividade volcánica, un cambio no nivel do mar e variación de temperatura en poucos millóns antes de que un asteroide batera no que hoxe é México.

Probablemente, debido a cambios no clima e do medio ambiente, a cadea alimentaria viuse debilitada pola falta de diversidade entre os grandes dinosauros herbívoros dos que outros individuos alimentabanse. Isto fixo que os dinosauros foran vulnerables e tiveron poucas posibilidades de supervivencia tras o impacto do asteroide.

O impacto causaría diversos cambios ambientais polo que só sobreviviron os dinosaurios que podían voar debido a que as cadeas alimentarias derrumbaronse, estos dinosaurios evolucionaron ata convertirse nas aves da actualidade.

Por iso mesmo se o asteroide caera sobre a Terra uns millóns de anos antes poderían sobrevivir debido a que as cadeas alimenticias eran máis robustas e as especies de dinosaurios eran máis diversas.

Un equipo de paleontólogos da Universidade de Edimburgo estudaron un catálogo de fósiles de dinosauros para crear unha imaxe do cambio que sufriron.

Segundo Steve Brusatte os dinosaurios tiveron unha mala sorte colosal, porque non só un asteroide impactou na Terra senon que pasou no momento errado, cando eles eran vulnerables.

O Dr Richard Butler di que, independentemente de que eles estaban nun período vulnerable no momento do golpe  do asteroide, non hai nada que suxira que foron condenados á extinción. "Sen ese asteroide, os dinosauros probablemente aínda estarían aquí e nós probablemente non. "

                               Nuria Vila Seijas Nº30 1ºBach-D

Fonte: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/07/28/53d6032722601d192e8b4575.html  

Poderia existir un apocalipsis debido a xenética?

Un equipo de cientificos en EEUU transfiren ao óvulo dunha mona un xen dunha medusa chamado GFP que codifica unha proteína fluorescente verde. Unha vez fecundado o embrión implántase noutra mona, na cal ao dar a luz obtén unha cría que contén GFP nos seus tecidos, aínda que non ten ningunha función é moi doado de identificar. O primeiro macaco ANDi modificado xeneticamente (transxénico) naceu no 2000 despois de varios abortos e intentos que non resultaron.

Pouco a pouco vanse conseguindo avances que permitan que os primates transmitan aos seus descendentes xenes doutra especie que se introduciron de forma artificial. Os científicos a partir destes experimentos intentan encontrar a cura para enfermidades neurodexenerativas como o Alzheimer ou o Parkinson.

O amanecer do planeta dos simios móstranos como os seres humanos están a punto de extinguirse debido a unha gripe chamada a dos simios. A pregunta é ¿se nalgún momento un experimento se nos fose das mans podería chegar a darse unha situación como esa? ou ¿ Canto se parecen os primates a nós como para poder modificar tanto os seus xenes como o seu comportamento?

É importante distinguir entre os simios e os primates. Os primates úsanse para investigar enfermidades como o Alzheimer e o Parkinson.

O filosofo Thomas Baldwin elaborou un informe no que mostraba os riscos dos experimentos con animais e urxía que se garantise un marco ético común para esas prácticas. O que explica este diario é que transplantar células neuronais en primates podia ter riscos como por exemplo que comezase a presentar algunhas capacidades humanas, aínda que isto xa sería un caso moi extremo e moi improbable, xa que para facer estes experimentos fan falta grandes coñecementos científicos e moita experiencia.

 Fonte: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/07/17/53c6bcbaca4741f24e8b456d.html

                            Nuria Vila Seijas Nº30 1ºBach-D

Implantes óseos obtidos de dentes de tiburón.

Os membros do grupo de Novos Materiais da Universidade de Vigo, xunto con hospitais públicos da cidade implicados no proxecto Biocaps  descubriron que a partir de dentes de tiburón poderíanse facer  implantes óseos ao atopar cerámicas biolóxicas a partir de dentes de tintoreras e marraxos.

Segundo o coordinador de Novos Materiais, Pio González, di que fai tres anos desde o inicio do proxecto, porque buscou aproveitar aqueles restos que desechaban as lonxas. Porque a pesca en augas abertas é moi frecuente capturar distintos tipos de tiburón.

A obtención de biocerámica é simple, é dicir o proceso básase na reconstrución dos dentes co fin de obter o mineral necesario para o implante, polo que non son necesarios equipos sofisticados. Esas cerámicas son utilizadas como material de recheo, porque a dentadura non ten oso suficiente para soster a prótese adecuadamente. Cúbrese a cavidade e esperase uns meses ata que a área é rexenerada. Unha vez rexenerada colocase o implante de titanio que conformará de novo o dente.

Ata agora, o óso vacún foi usado, pero por mor da enfermidade da vaca tola foi cuestionada. Como os dentes de tiburón conteñen gran cantidade de apatitas, compostos que axudan de forma moi eficaz a rexenerar  o tecido óso, comezouse a confiar máis neste método.

Fonte: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2014/07/15/cientificos-vigo-crean-implantes-oseos-partir-dientes-tiburon/0003_201407G15P27991.htm

                                                        Nuria Vila Seijas Nº30 1ºBACH-D

UN NOVO METODO PARA ESTUDAR A ACUMULACIÓN DE CO2 NA ATMOSFERA

A nave da NASA despegou o pasado mércores na Base Aérea de Vandenberg (California), un día máis tarde do previsto, debido a un fallo detectado na circulación da auga no lanzador. Esta nave investigará  a acumulación de dióxido de carbono (CO2) na atmosfera.

Todos os anos, emitimos 40 mil millóns de toneladas de dióxido de carbono na atmosfera, sobre todo a partir de combustibles fósiles. Unha metade permanece na atmosfera, mentres que a outra é convertida en sumideiros de carbono porque é absorbido polos océanos.

Segundo Charles Bolden a NASA é a que máis poder  ten cando se trata de documentar e entender o cambio climático, que é considerado como o maior desafío da nosa xeración.

Algo que preocupa moito é o gas de efecto invernadoiro producido pola sonda que estuda a distribución das emisións de CO2 en Estados Unidos, un dos paises que xera máis emisións. Obama anuncia que o cambio climático será un dos obxectivos da súa administración. O seu obxectivo é que en 2030 estas emisións sexan reducidas en 30% en relación a 2005.

Un informe de científicos cren que o cambio climático xa é evidente en EEUU e asegurou que o cambio climático non é "un problema no futuro, senón do presente"

Fonte: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/07/01/53b2829f268e3e33768b456f.html

                                                       Nuria Vila Seijas Nº3O 1ºBach-D

O mellor momento de facer cousas

Algún día teremos unha fábrica sobre a nosa mesa e, no canto de elixir o que consumimos, teremos o poder de fabricalo nós mesmos. O colectivo Maker (de make, en castelán “facer”) aboga e loita por un futuro así, que, doutra banda, ve inevitable. “A produción se deslocalizará, e fabricarase o que se necesite e alí onde se necesite. Atopámosnos/Atopámonos ante un cambio de paradigma”, explica Adam Jorquera, cofundador, xunto con Javier Gordillo, da escola taller Os Hacedores. Precisamente Os Hacedores son os organizadores do M-Make, un foro da crecente comunidade maker española que se celebra este fin de semana dentro do festival de tendencias urbanas Mulafest no Ifema, Madrid.

As actividades dos makers viran en torno a un aparello tecnolóxico do que non se para de falar últimamente, a impresora 3D, coa que fabricaremos aquilo que necesitemos, e que traerá, si todo sigue como este colectivo espera, grandes cambios á sociedade. Outros dos seus cabalos de batalla son o coñecemento colaborativo ou as tecnoloxías abertas. No encontro do Mulafest participarán outros proxectos como Clone Wars, Crowd Design, León 3D, Printed Dreams, Familiar, Cooking Hacks ou Moebyus Machines, entre outros.

Nun ático do centro de Madrid con excelentes vistas aos tellados da capital, teñen a súa sé Os Hacedores. Aquí vense os coloridos cachivaches que ensinan a crear da nada, mediante modelado 3D; lentes de sol, caveiras a tamaño real, cadeas ou rodamientos. “Basta poder imaxinar unha cousa para materializala”, di Jorquera. Iso si, é necesario aprender a deseñar en 3D, que é o que se ensina neste espazo e nas charlas e talleres que imparten para empresas ou institucións como A Casa Acesa, o Museo Thyssen-Bornemisza, a Fundación Telefónica ou o Instituto Europeo de Deseño. Teñen unha boa metáfora para os nosos tempos: “Estamos en éraa Gutenberg, non en éraa Epson”, din, “cando se crearon as primeiras impresoras todo o mundo puido utilizalas, con todo, cando se creou a imprenta moi poucos sabían ler ou escribir. E a xente foi aprendendo. Agora temos que aprender a ler e a escribir nesta nova tecnoloxía”.

Queren, pois, democratizar a impresión 3D e acabar co que poderiamos chamar analfabetismo en tres dimensións. Isto é unha das patas da chamada Terceira Revolución Industrial, un concepto esbozado polo tecnólogo e economista estadounidense Jeremy Rifkin, na que tamén se implican avances como a comunicación instantánea, o reciclaje de materias primas ou as enerxías renovables.

http://elpais.com/elpais/2014/06/30/eps/1404148192_512249.html

Ainoha Gómez Cid 1ºBach. D

O robot ‘Curiosity’ cumpre un ano marciano: 687 días terrestres

O robot Curiosity cumpre hoxe un ano marciano, que equivale a 687 días terrestres. Desde o seu aterrizaje o sete de agosto de 2012 no cráter Gale do planeta veciño, o vehículo percorreu 7,9 quilómetros e agora atópase en plena travesía cara á base do monte Sharp, ao pé de cuxa ladera podería chegar cara a finais de ano. O descenso do robot en Marte foi apoteósico, cunha nova estratexia para chegar ao chan que supoñía, como dixeron os enxeñeiros, sete minutos de terror, tal era a complejidad e risco da operación. Pouco despois, cos seus equipos activados e os instrumentos de análises e recoñecemento listos, comezou a exploración científica da zona. Como recapitula a NASA con ocasión do seu primeiro ano marciano, o Curiosity puido cumprir enseguida o obxectivo científico fundamental da misión ao lograr determinar que na zona de descenso fluíu auga no pasado remoto do planeta e que sería unha contorna apta para a vida, posiblemente con condicións favorables para a existencia de formas microbianas.

Outro achado importante que destaca a axencia espacial estadounidense, ten que ver co metano na atmosfera marciana, que é escasísimo, si é que hai algo, e o metano é un gas que se pode producir biológicamente. Antes das análises realizadas con este vehículo do Jet Propulsión Laboratory (California), había un vivo debate na comunidade científica achega da abundancia ou non de metano en Marte. O robot leva unha estación meteorolóxica española, a REMS, que envía diariamente os parámetros do tempo marciano.

O Curiosity analizou rocas e areas, fixo perforaciones no chan para extraer mostras e tomou e enviado moitas fotografías (de panoramas do cráter Gale e de detalles da contorna interesantes para os científicos).

Desde mediados de maio, o vehículo automático percorreu un quilómetro e medio en 23 xornadas de viaxe. Os científicos elixiron unha depresión nunha fronte de dunas para achegarse ao monte Sharp, a uns 3,9 quilómetros do punto en que se atopa actualmente. Alí queren que o robot analice mostras nas capas geológicas para pescudar como sería a contorna marciano no pasado e a súa evolución, sobre todo a súa habitabilidad.

O Curiosity, cos seus case oito quilómetros percorridos, está aínda lonxe do récord absoluto de desprazamento  dun robot polo chan marciano. O seu predecesor en Opportunity, que chegou en 2004 ao planeta vermello e que aínda funciona, acumulaba 38,7 quilómetros o xaneiro pasado, cando cumpriu unha década percorrendo o chan de Marte. O seu gemelo Spirit levaba 7,7 quilómetros cando deixou de comunicarse coa Terra, en marzo de 2010, e concluíu a súa misión.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/06/24/actualidad/1403630897_705123.html

Ainoha Gómez Cid 1ºBach

Unha arma nova para buscar vida extraterreste

Os científicos que buscan vida extraterrestre contan, a partir de agora, cun arma nova. E moi poderosa, segundo afirman os seus creadores nun artigo recentemente publicado en PNAS. Trátase dun novo modelo, o máis refinado de cantos existen, para identificar formas de vida en planetas fose do Sistema Solar. foi posto a punto por un equipo do University College, de Londres e céntrase no metano, a máis simple de todas as moléculas orgánicas e unha pista capaz de delatar a posible existencia de vida.


O que fixeron os investigadores é desenvolver un novo espectro para o metano "quente", o que na práctica permitirá detectar a molécula a temperaturas moi superiores ás que se dá na Terra (ata uns 1.200 grados), algo que ata agora resultaba imposible.


Para pescudar de que está feito un planeta remoto en órbita dunha estrela afastada, os astrónomos adoitan analizar o modo en que a atmosfera dese planeta absorbe as diferentes cores da luz do seu sol e comparan despois os datos obtidos cun modelo, ou espectro, que permite identificar a natureza das diferentes moléculas presentes.


Segundo Jonatjan Tennyson, coautor do estudo, "os actuais modelos do metano están incompletos e levan a subestimar gravemente os seus niveis nos diferentes planetas nos que se efectúa a medición. Podo asegurar que o noso novo modelo terá un gran impacto para o estudo futuro de planetas e estrelas frías fose do noso Sistema Solar, e axudará aos científicos a identificar neles signos de vida extraterrestre".

O estudo describe como os investigadores utilizaron un dos superordenadores máis avanzados de Gran Bretaña, o da Universidade de Cambridge, para calcular preto de dez mil millóns de liñas espectroscópicas diferentes. Cada unha delas reflicte unha cor distintiva no cal o metano pode absorber luz. A nova lista de liñas é 2.000 veces maior que calquera outra existente, o que significa que pode ofrecer información moito máis precisa nunha ampla gama de temperaturas ás que ata agora ninguén conseguira levar a cabo medicións.

http://www.abc.es/ciencia/20140616/abci-arma-nueva-para-buscar-201406161007.html

Ainoha Gómez Cid  1ºBach.D.

Dinosaurios, nin frío nin calor

• 1
• 2

Unha das grandes preguntas que expertos en dinosaurios se plantearon durante moito tempo ten que ver co seu metabolismo. Durante máis de 50 anos os científicos intentaron saber se se trataba de animais de sangue fría ou quente. Unha pregunta que para os ignorantes pode non ter demasiada importancia, pero cuxa resposta podería servir, para saber se eran máis parecidos ás actuais lagartixas ou ós elefantes.

Medir a temperatura corporal dos dinosaurios demostraría se se movían de forma lenta e pesada como os reptís, ou rápida e áxil como as aves. Esto depende en gran medida de se foron animais de sangue fría ou quente, e é o que analiza o artigo publicado polo equipo de John M. Grady, da Universidade de Novo México, no último número da revista Science.

A súa conclusión é que estaban a medio camiño entre os ectotermos e os endotermos. Trataríase polo tanto dun grupo de animais denominados mesotermos (entre uns 15 e 20 grados centígrados de temperatura) entre os que se encontran algunhas tartarugas, tiburóns e os atúns.

Neste estudio John M. Grady presenta un novo método para analizar o metabolismo de taxóns extintos, baseándose non só na tasa de crecemento, como os aneis de crecemento anuais en fósiles, senón que tamén teñen en conta as tasas metabólicas, baseándose en patróns de crecemento ontoxenético, é dicir, os cambios no tamaño corporal conforme un animal crece desde que nace e ata que é adulto.

Para analizar estas relacións entre o crecemento e a tasa metabólica nos dinosaurios, os investigadores usaron unha serie de datos comparativos, abarcando un amplio espectro de máis de 400 vertebrados tanto extintos como existentes na actualidade. A súa conclusión final foi que o metabolismo dos dinosaurios está a medio camiño entre a ectotermia e endotermia, ou o que é o mesmo, estaría entre os animais de sangue fría e os de sangue quente, máis cercanos ós mesotérmicos como o atún, os tiburóns lámnidos ou a tartaruga laúd.

No estudo chegase á conclusión de que a diferenza dos animais endotermos, que manteñen una temperatura media de 37 grados no caso dos mamíferos e de uns 39 no caso das aves, os dinosaurios tiñan una temperatura corporal lixeiramente superior á temperatura ambiente, pero non tan alta como os endodermos. En determinadas ocasións dependerían do calor metabólico xerado internamente para mantener a súa temperatura corporal, pero noutras dependerían da temperatura ambiente para manter a súa calor corporal.

O traballo publicado en Science podería axudar a outros científicos a entender mellor como eran os ecosistemas do Mesozoico e estimar como era a tasa metabólica doutros animais deste período cuxas características metabólicas seguen sen estar claras.

Fontes: http://www.abc.es/ciencia/20140614/abci-dinosaurios-parecian-tiburones-actuales-201406131358.html 

                                                                                           David Serantes                                                                                                          1 Bac D

As sentinelas do cambio climático

A capa de xeo da Antártida Occidental contráese de xeito irreversible... pero o mar de xeo do Ártico aumenta sorprendentemente no verán de 2013. A temperatura da superficie do mar mantense estable durante unha década... aínda que hai indicios de que a calor se está a concentrar nas profundidades. Os científicos advirten que hai que dar por resolto o debate e pasar á acción, pero rara é a semana que dous ou máis noticias contraditorias sobre o cambio climático saltan a grandes titulares e volven alimentar o escepticismo na opinión pública e na clase política.
A Axencia Espacial Europea (ESA) intentou terzar onte na polémica cunha nova visión do cambio climático: a ofrecida pola frota de satélites Sentinel. Dende o seu miradoiro a 700 quilómetros en órbita, as «sentinelas» vixiarán a perpetuidade a capa de xeo nos polos, a suba do nivel do mar ou a concentración de gases invernadoiro na atmosfera.
O Sentinel 1, lanzado o pasado mes de abril, ofreceu xa unhas poderosas imaxes das inundacións en Namibia e do glaciar das illas dos Piñeiros, que perdeu unha 32 quilómetros cúbicos de xeo en menos dunha década. A nova xeración de satélites, segundo a ESA, servirá non xa só para ofrecer datos que avalen o cambio climático, senón para previr secas e inundacións, responder aos desastres naturais ou avaliar o impacto do cambio de usos na terra.
Christopher Merchant, da Universidade de Reading falou do «quentamento dos mares». Malia recoñecer que a temperatura global na superficie mariña se mantivo estable na última década,Merchant destacou como os océanos poden estar a almacenar a calor nas augas intermedias, o que pode disparar o aumento do nivel do mar a medio prazo.
Outro satélite da ESA, CryoSat, deseñado especificamente para monitorizar as rexións xeadas da Terra, certificou en outubro pasado o sorprendente aumento nun ano dun 50% na capa de xeo do Ártico, ata chegar aos 9.000 quilómetros cúbicos. Andrew Shepherd, da Universidade de Leeds, recoñeceu que a «boa noticia» non reflicte de momento un cambio na tendencia a longo prazo, sobre todo tendo en conta que o «mar de xeo» do Ártico contaba con 20.000 quilómetros cúbicos nos anos 80.
Mark Walport, un dos maiores asesores científicos do Goberno de David Cameron, fixo pola súa banda onte unha chamada á clase científica para deixar atrás o debate sobre o quentamento do planeta e pasar directamente a avaliar o impacto e as solucións. «O cambio climático está a suceder e os humanos estamos a contribuír dun modo significativo», dixo Walport. «Os científicos deberían estar xa a falar claramente das opcións. O debate debe moverse do que imos facer ao como o imos facer», asegurou.

FONTES: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/06/14/539b34d3268e3e46408b4588.html

A POBLACIÓN DE MEDUSAS AUMENTA POLO CO2

Os mares e océanos son un dos sumidoiros de carbono máis grandes do planeta. 

A metade do CO2 de orixe antropogénico, aquel que non se produciría de non ser pola man do home, concéntrase na atmosfera; a outra está almacenada entre os bosques e as masas de auga. Pero este secuestro de carbono dos mares e océanos está causando estragos na biodiversidade submarina, xa que o dióxido de carbono disólvese en contacto co auga do mar transformándose en ácido.

Só nos últimos 30 anos, a acidificación do Mediterráneo aumentou un 10%; e de manterse o nivel de emisións de CO2 á atmosfera, nas próximas catro décadas podería crecer un 30%, segundo revela o estudo MedSea, financiado pola Comisión Europea.

 Este proceso ameaza a biodiversidade do mar e a economía de sectores tan potentes na rexión mediterránea como o turismo e a pesca pola redución de peixes e moluscos e o aumento de medusas.

Para máis información entra no seguinte hipervínculo:http://ccaa.elpais.com/ccaa/2014/06/12/catalunya/1402574364_452305.html

ALUMNO:DANIEL SÁINZ NÓVOA

CURSO:1 BACH D

Nº24

O tesouro non estaba na mar

O tesouro da Mercedes tiña todos os elementos dunha boa historia: uns modernos piratas que se facían cunha gran carga de prata e ouro español e transportábano en segredo desde Gibraltar a Estados Unidos; o relato dun asalto naval que acabou metendo a España nunha nova guerra contra os ingleses que anunciaría o desastre de Trafalgar; os dramas dos pasaxeiros daquel barco afundido e os recordos dos seus descendientes; historias de arqueólogos, buscadores de tesouros e pistas escondidas en miles de legajos e arquivos históricos; e por suposto, un larguísimo litixio de case seis anos que enfrontou á empresa Odyssey e a España onde os letrados de ambas partes usaron todas as estratexias posibles para convencer a un xuíz de Florida dos seus dereitos sobre o tesouro. Esa aventura é o caso Odyssey ou o caso da Mercés,como prefira chamarse a esta historia, e todo iso pode verse nas exposicións que agora se inauguran.

Pero eses elementos taparon dalgún xeito outras historias menos novelescas aínda que de consecuencias máis importantes. Para empezar, o caso puxo sobre a mesa un debate sobre dous modelos de arqueología. O de Odyssey, liberal e lucrativo, baséase no dereito de rapiña, unha vella lei marinera que concede o estatus de propietario a aquel que atopa algo no mar. A empresa conta con tecnoloxía e bos arqueólogos, pero sempre puxo os fins lucrativos por encima da ciencia. Mentres tanto, o modelo de España, máis centrado no público, antepon a defensa do patrimonio e aínda que considera lexítima a procura arqueológica de pecios, sempre que non se comercie con eles, ten poucos medios ao seu alcance para rescatar restos de naufragios e levalos finalmente a un museo.

Moitos arqueólogos falan da necesidade de atopar un punto intermedio entre estes dous modelos, algo que fixese posible que a iniciativa privada puidese rendibilizar os custosos investimentos que require achar un pecio ao mesmo tempo que se protexe o patrimonio subacuático.

Ese era, en parte, o modelo que vendía Greg Stemm. O cofundador de Odyssey apostouno todo por convencer ao mundo e aos xuíces de que a súa empresa facía compatible a procura de yacimientos coa rentabilidad. Gastou millóns en avogados, en expertos e máquinas para localizar e extraer os tesouros. O éxito da súa aposta pasaba polo tesouro da Mercés. Si os xuíces de Tampa dábanlle os dereitos do achado, sentiríase apoiado para buscar, sacar e explotar comercialmente os tesouros de calquera nación perdidos en augas internacionais.

 

O seu soño se desmoronó o día que o xuíz Mark Pizzo deu a razón a España. A contundencia coa que o fixo —falando das vítimas do naufragio e deixando moi claro que A Mercés era un buque de guerra español— deixou pouco marxe á empresa de cazatesoros para continuar co seu negocio.

A decisión do xuíz non só apoiou o traballo dos avogados de España e sentou jurisprudencia ante potenciais expolios. Serviu para demostrar que hai un bo grupo de científicos, historiadores e técnicos españois capaces de facer ben o seu traballo, sen alharacas, e atopar en moi pouco tempo probas para demostrar que só España tiña dereito sobre o seu pasado naval.

Tamén hai leccións que sacar. Si Odyssey non extraese o tesouro, a historia da Mercés coñeceríase só nos ámbitos académicos. España ten miles de pecios baixo o mar e un pasado naval por explotar, non a través da comercialización de moedas, senón coas apaixonantes historias dos seus mariños, os seus éxitos e os seus fracasos. O reto é dar a coñecer esas narracións, sexa con financiamento público ou privada. Ese é o auténtico tesouro que hai que dar a coñecer e nunca estivo no fondo do mar.

http://cultura.elpais.com/cultura/2014/06/11/actualidad/1402510453_397026.html

Ainoha Gomez Cid 1ºBach. D.

A Terra e a Lúa mais vellas do que pensabamos.

Astrónomos da Universidade de Lorraine en Nancy encontraron unha señal isotópica que indica que as prediccións anteriores eran subestimadas e tanto a Terra como a Lúa son 60 millóns de anos mais vellas.
Segun eles o impacto da Terra con un corpo planetario produciuse 40 millóns de anos despois da formación do sistema solar, e dicir, 60 millóns de anos anteriores ó que se creía.
O método empleado para chegar a esta conclusión foi o da medición dos cambios na proporción dos diferentes gases(isótopos) que sobreviven da terra primitiva.
Analizaron gas xenón que se encontra no cuarzo de Sudáfrica e Australia, que se encontra como sellado nunha capsula de tempo, comparandoo cas actuais relacións isotópicas de xenón.
O tempo da formación da atmósfera da Terra estímase nuns 100 millóns de anos despois da formación do sistema solar. Xa que a atmósfera non sobreviviu ó impacto que formou a Lúa, esta revisión pon a idade de 40 millóns de anos despois da formación do noso sistema, e polo tanto 60 millóns de anos mais antigo do que se pensaba.
As señais  do gas xenón permiten calcular cando se estaba formando a atmósfera, que probablemente foi na época en que a Terra colisionou cun corpo de tamaño planetario, e que levou a formación da Lúa,
Aínda que a diferencia podía parecer pequena, é importante, pois permítenos establecer como evolucionaron os planetas, sobre todo a través das grandes colisións en tempo profundo que formaron o sistema solar.

Enlace: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2014/06/11/tierra-luna-60-millones-anos-viejas-pensado/00031402484765642149698.htm


                             NURIA VILA SEIJAS 1ºBACH-D  Nº30

Electricidade a partir de cáscara de arroz

A empresa Husk Power Systems, que provee electricidade xerada a partir de cáscaras de arroz, en Bihar, unha das zonas máis pobres de India cun 80-90% dos pobos sen electricidade, problema que afecta a casi un cuarto da poboación.
Husk Power Systems, con 84 mini plantas gasificando la cáscara de arroz, provee electricidad de forma recurrente, fiable e ecolóxica a mais de 200.000 persoas en 300 pobos. Xerando un aforro de keroseno de ao redor de 9.244.800 litros, cun coste de dous dólares ao mes por familia, menos da metade do gasto mensual en enerxía dun hogar en Bihar. E ademais, o acceso a esta enerxía reduce a polución, mellora a saúde nas zonas rurais, promove eo desenvolvemento económico ao manter os negocios abertos mais tempo e permite alargar tamén as horas de estudio dos nenos. Ademais da empleo a 350 persoas da zona. Adicionalmente encontraron a forma de transformar as cinsas da cáscara de arroz, producto residual do proceso, en incienso, o que xera un ingreso extra a mais de 500 mulleres. Unha solución global, escalable e sostible no tempo.

Husk Power Systems tuvo que crear e operar verticalmente en toda a cadea de valor para poder ser viable e sostible. Desde o aprovisionamento das cáscaras de arroz ata a construción da rede de cableado con postes de bambú, o desenvolvemento de contadores electrónicos, un sistema de pago para clientes sen historial crediticio e incluso a creación de Husk Power Univerirty para formar ao persoal local que opera nas suas plantas.

E ademais, convencer a unhos clientes que, por moito que necesiten a electricidade, teñen uns ingresos ínfimos, moi irregulares e unha entendible aversión a cambiar costumes moi arraigadas.

Fonte

http://elpais.com/elpais/2014/06/06/planeta_futuro/1402056503_583450.html

Fátima Rodríguez Delgado, 1º Bach D

Descobren un xene que actúa como interruptor do sobrepeso

O consumo a longo prazo de demasiada comida rica en graxa e en enerxía conduce a ter sobrepeso. Dito así, parece todo moi claro, pero o proceso de acumulación de quilos de máis pasa por unha complexa regulación do metabolismo dos lípidos. Historicamente, a especie humana tivo que afrontar diversas presións evolutivas, e a escaseza de comida foi unha das máis importantes. Esta última moldeou o noso metabolismo para poder explotar de forma óptima a enerxía presente nos alimentos.

Agora descubriuse que o xene SIRT7 desempeña un papel clave no metabolismo enerxético. Uns ratos modificados xeneticamente para que non posuísen o devandito xene mantivéronse nun peso normal a pesar dun alto consumo de alimentos ricos en graxa.

Os autores do achado, científicos do Instituto Max Planck Para a Investigación Cardiaca e Pulmonar en Alemaña, e as universidades xaponesas de Sendai e Kumamoto, realizaron as súas probas con eses ratos que non tiñan o xene SIRT7 e con outros dun grupo de control que si o posuían. A uns e outros ratos alimentóuselles con comida moi rica en graxa durante meses. Os ratos sen o xene SIRT7 mantiveron o seu peso normal, mentres que os do grupo de control gañaron moito máis peso.

Ademais, constataron que, en comparación cos ratos do grupo de control, estes animais tendían a ter niveis menores de triglicéridos e colesterol no fígado, e niveis normais de insulina.

Todo apunta, polo tanto, a que os animais que non tiñan o xene SIRT7 podían procesar mellor o exceso de enerxía na comida e non acumulaban depósitos patolóxicos de graxa.

As imaxes por microscopio mostran o tecido hepático dos animais de control, á esquerda, e o dos ratos que non tiñan o xene SIRT7, á dereita. Mentres que os animais do grupo de control desenvolveron unha gran cantidade de depósitos de graxa ao ser alimentados cunha dieta rica en graxa, os ratos sen o xene SIRT7 non desenvolveron un fígado graxo.

Fontes: http://noticiasdelaciencia.com/not/10609/descubren-un-gen-que-actua-como-interruptor-del-sobrepeso/

Alba Álvarez Pacios nº1, 1ºBACH.-A

Renovable e sen cargo ao usuario

Chile quere fundar as súas esperanzas enerxéticas nas fontes renovables, pero por agora, sen cargo no recibo da luz. A presidenta chilena inagurou en Copiapó, o parque solar fotovoltáico "Amanecer Solar CAP", o máis grande de latinoamérica e un dos máis grandes do mundo. Pero a diferencia do modelo español a súa amortización e financiación son privadas. Este proyecto foi financiado polo grupo CAP, o principal extractor de mineral de ferro e o maior productor siderúrxico de Chile. O grupo mineiro precisaba un abastecemento enerxético propio para as operacións na mina de ferro de Cerro Norte.

O parque está situado no deserto de Atacama, o máis árido do mundo, ten 280 hectáreas, con máis de 310.000 paneles solares fotovoltáicos, cunha capacidade de 100 megavatios, o que equivale ao consumo anual de 125.000 fogares en Chile.

Os módulos son de silicio monocristalino, un material que non é tóxico nin contaminante e que é reciclable ao final da súa vida útil. No seu primeiro ano de funcionamento, a planta será capaz de ixectar 270 GW/h de enerxía limpia ao sistema. O presidente executivo do gupo acereiro e mineiro, reconoceu que é unha aposta atrevida, xa que o risco financieiro corre a cargo de CAP. A alternativa era construír unha central de carbón, pero como os permisos medioambientais non o permitirían, construíron esta planta nun tempo récord de seis meses.

LAURA ÁLVAREZ GÓMEZ - 1ºBACH C