domingo, 20 de enero de 2013

Os dez protagonistas da ciencia no 2012 segundo a revista Nature

Xa que a semana pasada a miña noticia trataba dos dez descubrimentos máis importantes do 2012 segundo a revista 'Science', esta semana a noticia tratará sobre o top ten dos científicos que marcaron a ciencia no 2012 a través dos seus experimentos, da man da revista 'Nature' de Reino Unido que publica por segunda vez este top ten. 
Pero a revista tamén quixo homenaxear a outros nomes cuxos logros son moito menos coñecidos, pero que, dalgunha maneira, cambiaron o coñecemento ou a forma na que éste se consegue ou se comparte.

1- Rolf-Dieter Heuer, o diplomático do bosón de Higgs:

A detección do bosón de Higgs anunciada o 4 de xullo de 2012 foi o descubrimento do ano, quizais incluso da década. Rolf-Dieter Heuer, director xeral do CERN, tivo o control presupostario do LHC, o gran acelerador que xerou o Higgs chocando con protóns entre altísimas enerxías. ‘Nature’ valora a man esquerda e a capacidade de diplomacia de Heuer que, a pesar das fortes presións soubo comprender as precaucións que tomaron os físicos de analizar os datos, pois querían estar seguros antes de anunciar ningún achado, e esperou a que os investigadores estiveran de acordo para facelos públicos.

2- Cynthia Rosenzweig, a gardiá de Nova York:
 
Nova York non olvidará a tormenta Sandy, que inundou os vecindarios máis pretos á costa, destrozou fogares, anegou o metro e deixou a millóns de persoas sen electricidade. Rosenzweig xa previra que algo así podería suceder doce anos antes, como parte dunha avaliación realizada para o goberno dos EE.UU. sobre o cambio climático. Grazas a ese traballo, dice ‘Nature’, a cidade de Nova York incorporou programas de adaptación ao cambio climático nas súas iniciativas a longo plazo, o que inclúe a mellora das reglas de construción ou a creación de zonas de seguridade para evitar inundacións. 

3- Adam Steltzner, responsable da aterraxe do Curiosity:

Cando o rover Curiosity atravesaba a atmosfera marciana o 5 de agosto a gran velocidade, ningún home na Terra estaba tan preocupado como Adam Steltzner, o enxeñeiro que dirixiu o equipo encargado da aterraxe do vehículo da NASA. Non era para menos, durante sete minutos «de terror», o Curiosity efectuou unha cadea de arriscadas maniobras que nunca foran ensaiadas e nas que non cabía o mínimo error. Sen embargo, conseguiu aterrar onde estaba previsto, no cráter Gale, para comezar a misión máis ambiciosa realizada xamais en Marte. 

4- Cédric Blanpain, o rastreador de células:

O equipo do biólogo Cédric Blanpain, da Universidade Libre de Bruselas (Bélxica), identificou un subgrupo de células en tumores de ratóns que parecen ser responsables das recidivas. Estes achados arroxan nova luz sobre o controvertido tema de se as células nai do cáncer existen nos tumores e poden ter implicacións para futuras terapias.




 
5- Elisabeth Iorns, a favor do método científico:
 
Motivada por unha experiencia persoal xa que recibiu duros ataques ao tratar de advertir e demostrar que un estudo elaborado por terceiros tiña fallos, a xenetista Elizabeth Iorns fundou en agosto a Reproducibility Iniciative en Palo Alto (California), que permite aos autores expor os seus estudos para ser repetidos polos seus colegas de forma desinteresada. Se a investigación é replicada, as conclusións aparecen na revista científica PLoS ONE cun enlace ao estudio orixinal.




6- Jun Wang, dono do xenoma:

Este científico de tan so 34 anos lidera o Instituto Chino de Investigación (BGI), o maior secuenciador de xenomas de todo o mundo. O BGI creouse en 1999 para dar respaldo ao Proxecto Xenoma Humano. Cando foi creado, tiña o 1% da capacidade para secuenciar xenomas existente no mundo, ahora ten o 50%. Traballa con 10.000 colaboradores de universidades e compañías farmacéuticas e agrícolas, e é capaz de comprar a outras empresas do mesmo campo. A súa ambición case imposible: secuenciar o xenoma de cada organismo no planeta. Ten un importante papel na secuenciación de 10.000 vertebrados, 5.000 insectos e outros artrópodos e máis de mil paxaros, algúns de eles extintos.

7- Jo Handelsman, a detective dos prexuízos:

A microbióloga da Universidade de Yale realizou un experimento que pon de manifesto os prexuízos sexuais no mundo científico. Asegura que tanto homes coma mulleres tenden a aplicar soldos menores aos curriculum profesionais das aspirantes femininas. Handelsman enviou a máis de cen científicos o mesmo C.V. dun suposto estudante que buscaba traballo nun laboratorio, e pediulles que evaluaran qué salario merecía. A única diferenza é que nalgúns casos o estudante chamábase «John» e noutros «Jennifer». Os investigadores mostrábanse maioritariamente máis interesados en «John» e ofrecíanlle un salario superior.

8- Tim Gowers, o matemático activista:

Este matemático da Universidade de Cambridge e gañador da medalla Fields (o máis alto honor das matemáticas), iniciou a súa propia cruzada contra Elsevier, o xigante de publicacións académicas con sede en Amsterdam. Gowers cre que as prácticas da compañía obstaculizan a difusión da investigación (prezos altos, obrigar as bibliotecas a comprar revistas que non queren para poder acceder as máis famosas, etc). Máis de 13.000 investigadores de todo o mundo, moitos deles tamén matemáticos, uníronse a él e fixeron a promesa pública de non ter nada que ver coa editorial, entre cuxas revistas de alto impacto se encontra ‘The Lancet’.

9- Bernardo de Bernardinis, condenado por non prever un terremoto:
 
A madrugada do 6 de abril de 2009, un terremoto de 6,3 grados na escala de Richter matou a 309 personas e feriu a 1.500 na cidade de L’Aquila, no centro de Italia. Unha semana antes, a Comisión de Grandes Riscos -formada por científicos expertos en seísmos- dixera que non existía un peligro concreto. Así o comunicou Bernardo de Bernardinis, entonces subdirector técnico de Proteción Civil. Él e os sismólogos expertos foron condenados a prisión por elo, por non «prever» o terremoto, algo que a comunidade científica considera imposible. Á espera do resultado da súa apelación, Bernardinis séguese a considerar inocente.

10- Ron Fouchier, o rastreador da gripe aviar:

Ron Fouchier, do Erasmus Medical Center (Países Baixos), descubriu que cinco mutacións na cepa dun virus de gripe aviar H5N1 son suficientes para conferirlle a capacidade de transmitirse en huróns por vía aérea. Estes achados, publicados de forma íntegra na revista ‘Science’, subliñan o risco de que un virus similar transmisible podería evolucionar de forma natural e causar unha pandemia humana. O estudo pode axudar a desenvolver un sistema mundial de biovixilancia da gripe e novos medicamentos e vacinas.

Enlaces:
http://www.abc.es/ciencia/20121219/abci-diez-protagonistas-ciencia-2012-201212191559.html

http://www.nature.com/news/366-days-nature-s-10-1.11997 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

sábado, 19 de enero de 2013

Porqué fai este tempo?


Este tempo débese a un fenómeno atmosférico chamado "Cicloxénese explosiva".


A cicloxénese explosiva é a forma normal en que se forman as borrascas. Denomínase explosiva porque esta formación non se produce nun espacio de tempo habitual, senón que se fai de forma repentina e abrupta.



As cicloxénese explosivas adoitan vir acompañadas de vientos fortes, de máis de 100 km/h e que son considerados furacanados, e de choivas moi intensas que en zonas altas poden ser precipitacións en forma de neve.



Este fenómeno prodúcese cando hai un choque dun frente moi cálido cun frente moi frío que nun corto espacio de tiempo ocasiona unha baixada forte de presión acompañada destos ventos furacanados. Non están acompañadas de baixada de temperaturas.



A cicloxénese explosiva tamén se conoce como bomba meteorolóxica ou borrasca explosiva, e non é algo frecuente aínda que sí pode ser devastador en cuanto as suás consecuencias.



"Gong" foi o nome asignado a este fenómeno que está invadido Galicia, o cal xa deixou a pérdida de dúas personas e innumerables danos materiais.


















FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.lavozdegalicia.es/album/galicia/2013/01/19/ciclogenesis-explosiva-danos-gong-paso-galicia/01101358603458401383497.htm

http://www.teinteresa.es/el-tiempo/ciclogenesis-explosiva_0_848915759.html

http://www.europapress.es/galicia/noticia-uuaa-alerta-temporal-gong-deja-graves-inundaciones-destrozos-explotaciones-gallegas-20130119180609.html

Carlos Álvarez Sabucedo, 1ºBach. A.

miércoles, 16 de enero de 2013

Atópase a mostra de auga máis antiga da terra

Científicos rusos extraen a primeira mostra da auga máis antiga da Terra. Obtívose no lago Vostok da Antartida a 3.406 metros de profundidade,conxelada e de cor branca. O pasado 10 de xaneiro,un equipo de científicos rusos obtivo a primeira mostra de auga do lago Vostok,considerada a reserva acuífera máis antiga e pura da Terra.O Vostok,descuberto en 1996,encóntrase na Antártida baixo un casquete xeado de case 4 Km de espesor.Estímase que leva illado da biosfera máis de 20 millóns de anos e o seu estudo podería achegar información crucial sobre a evolución das especies e o cambio climático.

"Á profundidade de 3.383 metros chegamos a unha capa de xeo, nova descoñecida ata agora.Trátase dun material opaco,poroso e dunha cor branca brillante(...) o 10 de xaneiro ao chegar aos 3.406 metros,obtivemos o primeiro           cilindro -dunha lonxitude de dous metros- con xeo transparente do lago. No seu interior aparece auga conxelada de cor branca chea de burbullas" ,asegura a nota de prensa difundida polo Instituto de Investigación Científica Ártica e Antártica de San Petesburgo. A mesma nota sinala que as perforacións continuarán ata a profundidade de 3.430 metros.

Vida en marte:
En declaracións a medios rusos,Valeri Lukin,o xefe da expedición afirmouque "hai constancia indirecta de qu baixo os casquetes polares de Marte e os satélites Encélado e Europa -de Saturno e Jupiter respectivamente- existe auga con organismos vivos e as tecnoloxías que estamos a aplicar no lago Vostok poderían utilizarse tamén alí no futuro".


A auga recén encontrada non se enviará a San Petesburgo por vía aérea senón en barco,polo que non chegará ao seu destino ata maio.

A primeira perforación que permitiu chegar ata o Vostok produciuse en febreiro do ano pasado.Logo tivéronse que deter os traballos debido á chegada do inverno austral.Os científicos rusos esperan encontrar no lago especies inéditas de bacterias que axuden a comprender mellor o mecanismo da evolución.

Fontes de información:


Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bach 

domingo, 13 de enero de 2013

Os 10 grandes descubrimentos científicos do 2012

Coa entrada do novo ano, imos repasar un pouco os dez grandes descubrimentos científicos do 2012 según a revista americana ‘Science’.
O achado do bosón de Higgs, a partícula que os físicos buscaban de forma inesgotable desde fai 40 anos, foi considerado pola prestixiosa revista como o descubrimento científico máis importante do ano. O Higgs é a clave para explicar cómo outras partículas elementais, como electróns e quarks, obteñen a súa masa, e pon a última peza do complicadísimo quebracabezas coñecido como o modelo estándar da física. A publicación identificou outros nove logros innovadores para completar o seu «top ten», entre eles a secuenciación do xenoma do Denisovano, a aterraxe do Curiosity en Marte ou a formación de óvulos a partir de células nai. A lista é a seguinte:

1- Por fin aparece o bosón de Higgs:

O 4 de xullo os físicos do CMS e ATLAS, os dous maiores experimentos do Gran Colisionador de Hadróns (LHC), ubicado no CERN, preto de Xenebra, en Suíza, confirmaban emocionados a existencia dunha partícula que coincidía coa descrición teórica do bosón de Higgs.
O achado permitía explicar cómo o resto de partículas elementais obteñen a súa masa. Os científicos asumen que existe un campo enerxético que traspasa todo o Universo, o campo de Higgs, por onde as partículas se moven como os peixes o fan na agua. Canto maior é a partícula, máis resistencia encontra ao moverse. En definitiva, o Higgs é o que fai que os obxectos teñan masa, incluídos, nós mesmos. Sen él, o Universo sería moi diferente ao que coñecemos.


2- O xenoma do Denisovano, secuenciado:

Un equipo de científicos do Instituto Max Planck de Antropoloxía Evolutiva en Leipzig (Alemaña), secuenciou ADN mitocondrial extraído dun fragmento de óso provinte do dedo dunha nena con ollos marróns, cabelo escuro e pel morena quen morreu en Siberia fai entre 74.000 e 82.000 anos a.C. A análise do ADN mitocondrial indica a existencia dun ancestro común entre o homínido de Denisova, Homo sapiens e o home de neandertal, que puido vivir fai aproximadamente un millón de anos. O ADN mitocondrial indica que este homínido procede dunha migración desde África distinta á da entrada do Homo sapiens en Europa, á dos ancestros dos neandertais e distinta, asimismo, do éxodo temprano do Homo erectus.
Un molar descuberto na mesma cova tamén deu ADN mitocondrial que se asemella ao do óso do dedo. O molar presenta características morfolóxicas claramente diferentes as dos neandertais e os humáns modernos, o que confirma que pertence a unha especie cunha historia evolutiva distinta.

3- Obteñen óvulos de células nai:  
    
Nun desafío aberto a un dos grandes dogmas da xinecoloxía, un grupo de científicos xaponeses da Universidade de Kioto conseguiron crear por primeira vez óvulos viables a partir de células nai embrionarias e tamén de células nai reprogramadas a partir de tecidos adultos, algo que ningún outro equipo lograra ata o momento. A partir de esos óvulos, e tras realizar unha fecundación in vitro convencional, o equipo obtuvo unha camada de ratóns sans que demostran a viabilidade dos óvulos deseñados no labortorio de Hayashi. O achado, dicen os seus autores hoxe na revista ‘Science’, pode axudar a entender trastornos de fertilidade en mulleres e ser aplicado, nun futuro moi lexano e incerto, a posibles tratamentos.

4- A complexa aterraxe do Curiosity:

O rover Curiosity, o máis avanzado creado endexamais pola NASA, aterrou en Marte o pasado agosto tras realizar unha serie de maniobras que nunca antes foran probadas. O descenso era tan peligroso que incluso foi denominado os «sete minutos de terror». Demasiado pesado para unha aterraxe convencional, o Curiosity foi descolgado cun complexo sistema de grúas e correas creado polo equipo do Laboratorio de Propulsión a Chorro en Pasadena (California). O éxito da aterraxe abre a porta a unha nova misión en Marte para recoller mostras do terreo e traelas de volta á Terra.


5- Raios X contra a enfermidade do sono:

Un equipo internacional de científicos utilizou un innovador láser de raios X no Laboratorio do Acelerador Nacional SLAC (California, EE.UU) para revelar a estrutura dunha enzima clave que permite ao parásito Trypanosoma brucei causar a enfermidade do sono en África. O descubrimento pode abrir unha nova vía de tratamento contra a infección, que transmite a mosca Tsé-Tsé a unhas 70.000 persoas cada ano, e revela o potencial de este tipo de láser, mil millóns de veces máis brillante que a fontes sincrotrónicas tradicionais, para descifrar proteínas.

6- Enxeñería xenética máis precisa:

Científicos da Universidad de Minnesota (EE.UU.) desenvolveron unha nova tecnoloxía de edición do xenoma denominada TALENs, máis barata e rápida, que permite aos científicos modificar xenéticamente peixes cebra, sapos, gando e outros animais. Os investigadores poden alterar ou inactivar xenes específicos con máis habilidade, o que tamén lles permitirá aprender máis sobre as enfermidades humanas.

 
 
7- Exóticos fermións dan a cara:

A existencia de fermións de Majorana, partículas que actúan como a súa propia antimateria e se aniquilan a sí mesmas, foi debatida durante máis de sete décadas. Este ano, físicos e químicos holandeses obtiveron a primeira evidencia sólida de que dita materia exótica existe, na forma de quasi-partículas. Os científicos cren que estas misteriosas partículas poden ser empregadas na computación cuántica para fabricar equipos máis eficientes.

 

8- O ADN quédase sen lixo:

O proxecto Encode (Enciclopedia de elementos de ADN), a investigación de maior importancia na actualidade no campo da xenómica, conseguiu adentrarse na parte escura do xenoma, que supón o 98,5% de todo o ADN humán. 30 estudios distintos publicados simultaneamente en catro revistas de alto impacto desvelaron que o que se consideraba ADN lixo non é en absoluto un desfeito, senón que xoga un papel clave na regulación dos xenes. O descubrimento abre a porta a descifrar por qué pacientes coa mesma enfermidade evolucionan de forma distinta e podería dar importantes pistas sobre patoloxías como a esclerosis múltiple, a enfermidade de Crohn ou afeccións cardíacas.
 
9- O poder da mente:

O mesmo equipo da Universidade Johns Hopkins (Baltimore, Maryland, EE.UU.) que con anterioridade demostrou cómo rexistros neurais do cerebro poderían ser empregados para mover un cursor nunha pantalla, posibilitou en 2012 que persoas con parálisis puideran mover un brazo mecánico coas súas mentes e levar a cabo movementos complexos. A tecnoloxía aún é experimental (e extraordinariamente cara), pero os científicos teñen a esperanza de que se poidan mellorar estas prótesis para axudar a pacientes con apoplexías ou lesións vertebrais.


10- A clave dos neutrinos:

Centos de investigadores que traballan no Experimento Neutrino do Reactor de Daya Bay en China demostraron cómo estas elusivas e fantasmagóricas partículas que xenera, por exemplo, o Sol, e atravesan todo o que se encontran se transforman dun «sabor» o tipo a outro conforme viaxan á velocidade da luz. Os resultados suxiren que os neutrinos poderían axudar no futuro a explicar por qué o Universo contén tanta materia e tan pouca antimateria.




Enlaces:
http://www.abc.es/ciencia/20121220/abci-diez-grandes-descubrimientos-cientificos-201212201036.html

http://es.paperblog.com/los-10-avances-cientificos-mas-destacados-del-2012-segun-science-1625401/ 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Novas esperanzas de vida en Marte


Un meteorito de 2.100 millóns de anos procedente de Marte atopado no Sáhara no 2011 supón, segundo os científicos, un paso máis cara o descubrimento, e posterior investigación, de vida en Marte. O fragmento, chamado Northwest Africa (NWA) 7034, de 0’7 libras (198’45 gramos aproximadamente) contén máis auga que calquera outro meteorito marciano. Os científicos están usando esta auga para medir as condicións do planeta nesa época. Estes novos avances foron publicados na revista online de Science o pasado 4 de xaneiro.

Todos os meteoritos marcianos clasifícanse en tres grupos: Shergotty, Nakhla e Chassigny. Este meteorito non pertence a ningún destes grupos, polo que terá a súa propia clasificación.
O meteorito contén carbón orgánico, característica común cos demais meteoritos que veñen de Marte. A única diferenza é que este novo fragmento é 10 veces máis antigo que calquera dos descubertos anteriormente. Provén da época xeolóxica de Marte máis recente, chamada Siderikiana (amazoniana). O NWA 7034 componse de fragmentos cementados de basalto (rocha que se forma a partir de lava arrefriada rapidamente). Esta composición é común en mostras lunares, pero non en meteoritos marcianos.

O doutor Carl B. Agee, astrónomo da Universidade de Novo México e xefe da investigación, matiza que o meteorito parece proceder dunha explosión volcánica. Tamén aclara que a auga que contén pode ter a súa orixe en augas subterráneas ou en augas superficiais próximas ó lugar da explosión. “A mostra pode darnos unha idea de cómo era a actividade volcánica daquela, polo que tamén nos informa das características da superficie de Marte naquel tempo” dixo o doutor Agee, engadindo que a abundancia de auga “suxire que hai posibilidades de que puidera existir vida en Marte hai 2.1 millóns de anos”.
Segundo Andrew Steele, da Institución Carnegie e un dos coautores do estudo, “trátase do meteorito marciano máis rico xeoquimicamente xamais encontrado e as análises que se realizaron van revelar probablemente outras sorpresas”.

Ata a data, encontráronse un centenar de meteoritos marcianos. En 2012 rexistráronse máis de 42.000 meteoritos. O número aumenta arredor de 1.500 cada ano, segundo os datos da Meteoritical Society.



Fontes de información:
New York Times
La Voz de Galicia
ABC

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

sábado, 12 de enero de 2013

As primeiras imaxes da lura xigante

Un equipo formado por científicos xaponeses filmou por primeira vez un dos animais máis misteriosos  do noso planeta: unha  lura xigante viva, movéndose no seu propio hábitat, nas profundidades do Océano Pacífico.  As imaxes do cefalópodo , do xénero  Architeuthis, foron tomadas o pasado mes de xullo cerca das illas Ogasawara, o sur  de Tokio, pola  cadea xaponesa NHK e Discovery Channel, difundindo neste momento un  avance do vídeo gravado que se estreará  o próximo 13 de  xaneiro en Xapón e o 27 en Estados Unidos.

Para a gravación, empregaron un pequeno somerxible equipado con luces infravermellas case invisibles para o ollo humano e para o dos cefalópodos, e unha cámara de alta definición. Un equipo humano formado por un científico, un cámara e o piloto do somerxible, baixaron silenciosamente ata 630 metros de profundidade, e soltaron como cebo a outra lura dun  metro de largo. Repetiron este procedemento unhas cen veces, ata que por fin a criatura apareceu. Perseguírona uns 900 metros polas profundidades mariñas gravando as imaxes que agora nos ofrecen.
O animal captado tiña uns tres metros de largo, pero carecía dos seus dous tentáculos máis prominentes, polo que se cree que inicialmente puido medir 8 ó 9 metros. As imaxes tamén captan os enormes ollos (do tamaño de pelotas de baloncesto) e as ventosas de ata 5 cm de ancho.
Segundo a información obtida ata agora, a lura xigante parece ser o invertebrado máis grande, que pode alcanzar un peso duns 1000 kg e uns 20 m de lonxitude,  e que vive nas profundidades mariñas entre 400 e 1500 m, onde a presión é moi elevada e a luz solar case inexistente.
Toda esta información foi extraída dos exemplares deste animal, case sempre mortos, que recollían os pescadores na superficie. Pero nunca antes analizárase a vida submarina de estas míticas criaturas, polo que esta expedición é todo un avance cara o estudo de estas especies tan pouco comúns.
Ademais, as imaxes conseguidas nesta investigación amosan o seu comportamento pacífico e solitario, o que lle quita a mala fama de ser o “kraken”, un monstro mariño que afundía os barcos noruegueses durante o século XVIII.

Se queres documentarte máis sobre a lura xigante, fai clic aquí para ver unha presentación.

 


FONTES DE INFORMACIÓN

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/10/actualidad/1357828860_544105.html
http://www.elmundo.es/elmundo/2013/01/07/natura/1357547744.html
http://www.abc.es/ciencia/20130110/abci-imagenes-video-calamar-gigante-201301101555.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

O asteroide Apofis non impactará ca Terra


Parece que xa podemos estar máis tranquilos. O asteroide Apofis, co cal se pensaba que iamos a chocar no ano 2036, ten unha posibilidade de entre un millón de destruír o noso planeta. Así o confirmaron onte os científicos da NASA do laboratorio de Pasadena (California).


Este asteroide foi descuberto en 2004 e, nun principio, os cálculos da súa órbita indicaban que tiña unha posibilidade de 2’9% de colisionar ca Terra en 2029. Cálculos posteriores retrasaron o choque ata o 2036. Os científicos bautizárono como Apofis por ser o nome do deus exipcio da destrución.

Grazas á información recollida nos anos 2011 e 2012 polos telescopios ópticos Magdalena Ridge (Novo México) e Pan-STARRS (Hawaii) e ós novos datos obtidos co radar GoldStone Solar System, determinouse a probabilidade real dun impacto. Segundo os novos cálculos da NASA, o 13 de abril de 2029 será a data na que o asteroide Apofis sobrevoará a Terra a só 31.300 km da superficie terrestre.

Os novos datos tamén permitiron calcular o seu tamaño, que resultou ser maior do esperado. Anteriormente estimábase que tiña 270’5 metros de diámetro, pero os novos cálculos determinan que ten 325 metros.
A axencia espacial rusa ROSCOSMOS anunciou unha posible misión arredor do 2020 ó asteroide. Alí activarían un emisor de radio para poder seguir o seu desprazamento polo espazo e calcular os seus movementos e o efecto do seu achegamento á Terra en 2029.

Os novos datos obtidos sobre o Apofis aumentan o coñecemento sobre as propiedades dos asteroides, o que permitirá realizar misións no futuro para evitar posibles achegamentos perigosos.

Parece que nin as profecías maias nin os asteroides poden destruír o noso planeta. Non nos teriamos que preocupar tanto de ameazas externas e reflexionar máis sobre que nós, os seres humanos, tamén somos unha ameaza para noso planeta azul.

PREGUNTAS:
Cando foi a última vez que un gran meteorito impactou coa Terra? Cales foron as súas consecuencias?

Fontes de información:

Antía Quintana Gallego 1º BACH A

miércoles, 9 de enero de 2013

POLA SÚA BOSTA SABEREMOS QUEN É

No século XIX naceu unha nova disciplina que ao principio non gozou de moito éxito pois o material co que se traballaba non era ni máis nin menos que cacas fosilizadas, si, como volo digo, cacas ou bostas en galego. Nacía a  coproloxía. Daquela os científicos déronse conta de que no interior destas cacas fosilizadas que aparecían  ao lado de restos de ictiosaurios e plesiosaurios  había escamas, dentes e mesmo ósos de peixes que eran moi ricos en fosfato cálcico, o que indicaba que había moitos ósos na súa dieta e polo tanto os seus hábitos eran carnívoros.
Hoxe en día a coproloxía é unha especialidade plenamente desenvolvida. Estes excrementos teñen moito valor anque son escasos pois é difícil que se preserven ben porque son inxeridos por outros animais ben porque se disolven na auga ou porque se descomponen ou disgregan. Pero unha pequena cantidade chegou ata nós no rexistro xeolóxico o que está sendo moi aproveitado. Gracias a elas sabemos que comían os seus produtores anque o máis difícil é saber a que animal pertencen. Tal é o caso do Tyrannosaurus Rex cuxos excrementos presentaban moitos fragmentos óseos cousa que chamou moito a atención porque se cría que eran capaces de dixerir a maioría dos ósos que comían. Parece ser que non era así e que o seu proceso dixestivo nin era tan rápido nin tan intenso e que pulverizaban a osamenta das vítimas a forza de mordiscos.
Pero o que  abriu un novo campo de investigación foi a análise do ADN presente nestas cacas fosilizadas. Isto permitiu dar información non só sobre a dieta senón tamén sobre os desprazamentos dos animais que as producián. Así pois a arqueóloga Kristin Sobolik da Universidade de Maine propuxo buscar o ADN nalgúns das miles de excrementos atopados na cova Hinds, un antiquísimo asentamento do sur de Texas. Nesas están. O caso  é que os avances en bioloxía molecular fan que estes excrementos prehistóricos sexan o eixe da paleobioloxía.
                                                                                             
Brais Casas Fernández
Fontes de documentación:
bil.ly/QuqMiJ
 socserv.mcmaster.ca/adna
 bi.ly/Sav7G5

martes, 8 de enero de 2013

Ao redor do maior descubrimento do ano segundo a revista Science

Posters realizados por: Javier López Nóvoa e Paula Meixeiro Calvo 1º Bach. D

Un francés de 15 anos publica un artigo en Science


A ciencia non é soamente un mundo de adultos. Recentemente, Neil Ibata, un estudante francés de 15 anos e fillo e becario dun astrofísico en Estrasburgo, conseguiu publicar, xunto co seu pai, un artigo na prestixiosa revista científica Nature, ocupando a portada. Neil, usando un programa informático que el mesmo perfeccionou e os seus coñecementos de vectores, descubriu que as galaxias ananas máis pretas a Andrómeda móvense rotando arredor dela nun mesmo plano.

O seu pai propúxolle aplicar o aprendido nun curso sobre linguaxe informático Python ó que asistira para visualizar os datos que recollera sobre a galaxia Andrómeda co seu equipo durante catro anos. Ó observar os datos que o seu pai lle proporcionara, xa que entre 2008 e 2011 estivera recolléndoos cos telescopios Canadá-Francia-Hawai e o estadounidende Keck, apreciou que unha gran parte de galaxias ananas situadas nas aforas de Andrómeda parecía xirar en torno á galaxia espiral. Rodrigo Ibata, pai de Neil, explica en Nature que estas pequenas galaxias están reunidas nun disco moi plano de máis dun millón de anos luz de diámetro que xira lentamente arredor de si.

Este rapaz, apaixonado da física, da informática e dos vectores, non descarta estudar una carreira científica pero iso si, non o mesmo dominio ca seu pai xa que pensa que “Paréceme que é mellor non facer exactamente o mesmo que fan os teus pais”.



Fontes: 
http://www.lefigaro.fr/sciences/2013/01/04/01008-20130104ARTFIG00488-un-francais-de-15-ans-publie-un-article-dans-nature.php
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/01/05/actualidad/1357405480_366815.html

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

jueves, 27 de diciembre de 2012

Atopado un planeta potencialmente habitable.




Unha estrela similar ao noso Sol, chamada Tau Ceti, alberga cinco planetas, un dos cales se encontra nunha zona potencialmente habitable onde podría existir augua líquida e quizás vida. 

Un equipo internacional de astrónomos logrou detectar cinco mundos que orbitan en torno á estrela Tau Ceti, que se encontra relativamente cerca do noso Sistema Solar, a tan só 12 anos luz.

O planeta que podría ter agua e vida ten unha masa 4´3 veces a da Terra, e é polo tanto o máis pequeno de todolos que se encontraron hasta agora na zona potencialmente habitable da sua estrela.

Tau Ceti é un pouco máis pequena e menos luminosa ca noso Sol. Se encontra a 11´9  anos luz na constelación de Cetus (a balena) e é visible no ceo nocturno. Debido a sua proximidade e similitude ao Sol, é unha estrela que aparece con frecuencia en novelas de ciencia ficción que imaxinan civilizacións extraterrestres.


Tau Ceti é un dos nosos veciños cósmicos máis cercanos e é tan brillante que nun futuro non moi afastado podremos chegar estudiar a atmosfera dos seus planetas.

O achado confirma a idea de que prácticamente todas as estrelas teñen planetas e que na galaxia debe de haber numerosos de eles potencialmente habitables e de dimensións parecidas ás nosas.
                                                                                                      

FONTES DE INFORMACIÓN:

Carlos Álvarez Sabucedo , 1º BACH A.

A COMPLEXA ATERRAXE DO CURIOSITY, O CUARTO ACHADO MÁIS IMPORTANTE DO 2012

Tras meses de viaxe, o Curiosity realizaba o 6 de agosto unha complexa aterraxe nunca antes ensaiada. Antes da chegada deste, xa se predecía unha difícil aterraxe, porque en anteriores ocasións isto xa ocurrira, como foi no caso do Mars 2, Mars 3, Phobos 2, etc. Este grao de dificultade débese a dous factores: unha gravedade superficial menor que a terreste e unha atmósfera moi pouco densa.
Así pois, a aterraxe do Curiosity foi a seguinte:

A cápsula que transportaba ao Curiosity alcanzou a atmósfera do planeta roxo sete minutos antes da aterraxe, cunha velocidade de 20.000 km/h.
Nos primeiros catro minutos, a fricción da atmósfera reduciu a velocidade ata os 1.500 km/h, pero a cápsula alcanzou temperaturas altísimas que logrou superar grazas a presenza dun escudo térmico. A cápsula freou aínda máis grazas a un xigantesco paracaídas, tal e como se planificara. 
Na fase final da aterraxe, unha plataforma voadora con retrocohetes desprendeuse da cápsula. Aos 20 metros de altura e 20 segundos antes da aterraxe, a plataforma soltou o Rover colgándoo de tres cables de nailon de 6 metros cada un. Despois de poñelo suavemente na superficie do planeta, o Curiosity despregou as súas seis patas de rodas e iniciou a súa aventura en Marte.
Cientícos de todo o mundo festexaban a aterraxe do Curiosity no cráter Gale, que foi bautizada como : os sete minutos de terror.