Benvido/a! Nós somos un grupo de estudantes de Bacharelato. Con este blog queremos informar sobre os avances e descubrimentos científicos máis relevantes do panorama actual, porque a cultura tamén engloba a ciencia!Visitádenos e comentádenos para estar ao día!
(Edublog participativo)
Falar dous idiomas ten moitas vantaxes, iso xa o sabiamos, pero agora temos que sumar unha máis, a que acaba de descubrir a neurocientífica Ellen Bialistok da Universidade de York, en Toronto (Canadá), que despois de anos de investigación afirma que as persoas que falan dúas linguas teñen unha mellor capacidade cognitiva que os monolingües ademais de que nelas enfermidades tan terribles coma o Alzeimer retrasan a súa aparición. A explicación é bastante fácil pois ao empregar dúas linguas temos que estar escollendo continuamente entre as dúas centrándonos ou nunha ou noutra polo que o cerebro realiza un esforzo maior e ao igual ca un musculo, o cerebro desenvólvese utilizándoo. Os estudos realizados a anciáns demostraron que os anciáns bilingües teñen unha mellor función cognitiva que os monolingúes ademais de que neles os síntomas da enfermidades aparecían uns catro ou cinco anos máis tarde. É dicir,unha vez instalada a enfermidade as persoas que son bilingües poden continuar funcionando a un nivel alto durante catro anos máis ,o que non ocorre nos que son monolingües.Os bilingües e os monolingües teñen conexións cerebrais diferentes e mentres un bilingúe utiliza unha para facer unha tarefa o bilingüe emprega varias ,por iso son tamén máis rápidos á hora de realizar test. Eso si, non basta con falar de cando en vez unha lingua ou outra senón que hai que empregalas continuamente.
Antía Feijoo, Raquel Freire,María Mangana e María Jesus Rodríguez recolleron as noticias de Ciencias dos meses setembro e octubro e fixeron o seguinte vídeo:
A Estación Espacial Internacional (ISS) atopa unha nova utilidade.Trátase de transformala nunha plataforma de lanzamento de pequenos satélites.
A semana pasada, lanzáronse catro satélites CubeSats duns dez centímetros de diámetro aproximadamente.Un dos CubeSats lanzados desde a Estación Espacial, foi o TechEdsat, diseñado por estudantes da Universidade Estatal de San Xosé (EEUU). O TechEdsat envía información periodicamente sobre a temperatura, a órbita e o medio ambiente no espazo.Os outros CubeSats lanzados foron os chamados Raiko, We Wish e Fitsat-1.
O lanzamentos dos catro CubeSats, realizado pola axencia espacial xaponesa (JAXA), coincide co 55 aniversario do lanzamento do primeiro satélite espacial, o ruso Sputnik 1.
O satélite desplegador de JAXA, chegou á Estación Espacial en xullo, a bordo dunha nave de carga.O astronauta encargado de cargar o satélite-cohete e programar o lanzamento foi Akihiko Hoshide.
Segundo o director deste proxecto na NASA,Andrés Martínez, este procedemento realizouse en menos de catro horas e non foi necesaria andaina espacial.
Varios estudos realizados por Ecoloxistas en Acción a través das estacións de medición da calidade do aire repartidas por todo o territorio español amosan que o noso país ten unha taxa de polución no medio preocupante para a nosa saúde. Un 22% dos españois respira un aire que excede os límites legais de contaminación sinalados pola Unión Europea. Se tomamos coma referencia ós máximos marcados pola Organización Mundial da Saúde (OMS), a porcentaxe elévase ó 94% do total da poboación española.
Os contaminantes máis comúns no noso entorno son as partículas en suspensión (PM10 e PM2,5), o ozono troposférico (O3) e o dióxido de nitróxeno (NO2). Varias institucións dedicadas á saúde (entre elas a OMS ou a Sociedade Española de Alergoloxía e Inmunoloxía clínica) advirten de que o alto nivel de contaminación ambiental favorece ás alerxias e ó asma, acelera o deterioro psíquico en adultos e incrementa as posibilidades de sufrir ataques ó corazón ou ictus cerebrais; así como de padecer cancros de pulmón ou enfermidades nas vías respiratorias, incluíndo tamén á poboación máis nova.
Existen moitos núcleos de polución en España (a Comunidade de Madrid, á cabeza da lista; Barcelona, Granada, Palma de Mallorca...), pero varios reporteiros do periódico EL PAÍS visitaron tres deses puntos negros da contaminación.
BAIXO NERVIÓN / BILBAO
No concello de Muskiz, a menos de 50 kilómetros da capital bilbaína, atópase unha planta da refinería de Petronor, que emite constantemente gases, po e cheiros á hidrocarburos. Instalouse unha estación de medida que detectou cantidades de benceno (C6H6) máis altas do común. Segundo o último estudo do censo, na comarca do Baixo Nervión houbo un importante incremento da mortalidade en máis dun 10% con respecto a resultados anteriores, sendo unha das maiores causas os tumores pulmonares.
MONTCADA I REIXAC (BARCELONA)
Nesta pequena cidade colindante con Barcelona, aparte do intenso tráfico que acontece pola Autopista do Mediterráneo (que atravesa o lugar) e dos polígonos industriais da zona, a maior causa da polución é unha fábrica de cemento que leva en funcionamento dende fai décadas. O último informe da calidade do aire de Montcada declara que excédese con creces o límite de partículas en suspensión PM10 e tamén supérase o límite de dióxido de nitróxeno (NO2). Esta cidade foi a primeira en España en ser nomeada zona de atmosfera contaminada, alá por 1987.
MADRID
Curiosamente, o punto desta zona con taxas de contaminación máis altas atópase moi preto do pulmón da capital, que é o parque do Retiro, concretamente no barrio de Salamanca. A cabina de detección desa zona rexistrou altos niveis de dióxido de nitróxeno (NO2), procedente do intenso tráfico que percorre a cidade cada día. O ambiente en Madrid pódese facer moi insoportable se a chuvia escasea, debido a acumulación das partículas en suspensión PM10 , que tamén superan os límites establecidos.
Onde se atopan os principais núcleos de polución en Galicia? É compatible, ou o podería chegar a ser nun futuro, o avance tecnolóxico coa saúde humana?
O 19 de novembro cúmplense
10 anos do afundimento do ‘Prestige’, que provocou un dos maiores desastres
ecolóxicos de España.
Lembrando un pouco o que pasou, o barco
encontrábase transitando en Fisterra cando se viu inmerso nun temporal e sufriu
unha vía de auga. Tras intentar alexalo da costa, partiu en dous afundíndose a
unha profundidade de 3.850m. O vertido pronto alcanzou as nosas costas galegas
e o resto da Cordilleira Cantábrica ata as Landas francesas e Portugal.
A marea negra provocada polo vertido resultante causou unha das catástrofes
medioambientais máis grandes da historia da navegación, tanto pola cantidade de
contaminantes liberados como pola extensión da área afectada.
O derrame de petróleo do ‘Prestige’ foi considerado o terceiro accidente máis
costoso da historia.
De feito,
formouse a plataforma cidadá ‘Nunca Máis’ co obxectivo de evitar a repetición
de desastres ecolóxicos en Galicia, a reparación dos danos e o castigo aos
responsables.
Miles de persoas
participaron nas labores de limpeza das praias contaminadas e quedaron expostas
durante un tempo prolongado ao fuel.
Para confirmar os
efectos na saúde provocados pola exposición ao fuel nesta e outras
circunstancias, un equipo de investigadores da Universidade de A Coruña fixeron
un experimento con dúas cepas diferentes de ratas e unha cámara de inhalación
especialmente deseñada para producir a exposición ao fuel. Os animais estiveron
expostos dúas horas por día, cinco días por semana a un fuel de composición
similar ao vertido do ‘Prestige’.
O novo traballo
en ratas demostra a relación directa entre a exposición por inhalación aos
compostos emitidos polo fuel e o dano no material xenético. Para analizar as
posibles alteracións no ADN e nos seus procesos de reparación, os
investigadores extraeron mostras de sangue a cada animal e sometéronas a test citoxenéticos.
Según o estudo, os
resultados poderían extrapolarse ás persoas que participaron nas
labores de limpeza das costas. Xa estaba demostrado que podían sufrir enfermidades respiratorias pero agora parece estar demostrado que a marea branca de voluntarios, poidan sufrir alteracións no ADN.
De feito, o xuizo pola catástrofe medioambiental comenzou o 16 de
outubro.
El Australiano Félix Baumgartner a saltado desde la estratosfera, a mas de 39.000 m de altura y se a combertido en el primer hombre que logra superar la velocidad del sonido en caída libre con una velocidad de asta en alguna fase de mas de 1.173 kilómetros por hora Baumgartner ha logrado controlar el descenso y evitar caer en barrena, lo que le podría haber llevado a perder la consciencia o sufrir una hemorragia cerebral en caso de girar de forma descontrolada.La caída libre de Baumgartner ha sido de cuatro minutos y 19 segundos, por lo que no ha podido romper el récord anterior, de cuatro minutos y 36 segundos.
En total ha requerido unos 16 minutos en tocar suelo en un aterrizaje perfecto en paracaídas tras lanzarse al vacío dentro de su traje presurizado, que le protegió de la baja presión y las bajas temperaturas. En condiciones normales, en la atmósfera terrestre la velocidad del sonido es de 1.234 kilómetros por hora, mientras que en la estratosfera se puede alcanzar con unos 1.110 kilómetros hora por la menor resistencia del aire, según la misión.
El aventurero austríaco, que se preparaba desde hace cinco años para esta misión, habría roto de esta forma tres récords: ser el primero en superar la velocidad del sonido sin ayuda mecánica; realizar el salto con paracaídas desde más altura y subir en globo al punto más alejado de la tierra.
Su principal asesor es el hasta la fecha poseedor del récord del salto en paracaídas desde mayor altitud: Joe Kittinger, de 84 años, que se arrojó en 1960 cuando era miembro de las Fuerzas Aéreas de Estados Unidos desde una altura de 31.333 metros.
La velocidad de caída de Baumgartner será recogida por el instrumental que lleva en su traje presurizado y expertos independientes ratificarán si ha superado la velocidad del sonido. El saltocoincide con el 65 aniversario de la gesta del estadounidense Chuck Yeager, el primer piloto que rompió la barrera del sonido a bordo de un caza X-15.
Una de las fuentes: http://pulsoslp.com.mx/2012/10/14/transmision-en-vivo-de-salto-desde-la-estratosfera/
José Manuel Castro Tubio un investigador galego que traballa en Cambridge entrevista a John Gurdon premio nobel de Medicina 2012. José Manuel visitou o noso Instituto o ano pasado preme aquí.
Felix Baumgartner, paracaidísta de maniobras de alto risco, converteuse no primeiro home en saltar dende a estratosfera a mais de 39.000 metros de altura e en romper a barreira do sonido en caída libre.
Os cálculos dos membros do equipo de Red Bull Stratos , demostran que rompeu a barreira don sonido nos primeiros 40 segundos de caída libre, a mais de 1173 kilómetros por hora.
En caso de perder o control no descenso, Baumgartner, podería sufrir unha hemorráxea celebral.
A súa caída durou 4 minutos e 19 segundos, 17 segundos menos que o record establecido anteriormente.
Seu traxe, permitiulle soportar temperaturas de hasta -70ºC; o cal podemos apreciar na seguinte imaxe:
O austriaco, conseguiu bater 3 récords:
Ser o primeiro home en ir a mais velocidade ca o sonido (mais de 1.100 kilómetros por hora) sen axuda mecánica; realizar un salto en paracaídas dende máis altura e subir en globo ao punto mais alexado da Terra.
O biólogo británico Keith Campbell, un dos pais da ovella Dolly, faleceu o pasado venres aos 58 anos de idade.
Campbell, experto en microbioloxía e doutor na universidade de Nottingham foi un dos catro membros do equipo científico do Instituto Roslin de Edimburgo (Escocia) que en febreiro de 1997 anunciou o nacemento da ovella Dolly, o primeiro mamífero clonado a partir de células adultas dun exemplar de seis anos. A Campbellatribúeselle ata o 66 por cento da investigación.
Desde o nacemento de Dolly, a clonación animal avanzou a gran velocidade e ata o momento xa se clonaron unha gran variedad de mamíferos como ovellas, porcos, cabras, cabalos, cans e gatos.
Na década de 1980, o biólogo escocés uniuse ao Marie Curie Institute, institución que lle concedeu unha beca para investigar sobre os mecanismos de crecemento e diferenciación celular relacionados co cancro, polos que se mostrou cada vez máis interesado.
Se o lembrades, Dolly foi creada cunha célula da ubre dunha ovella e un óvulo que permitiu ler a información xenética que trae o núcleo da célula.
Un ano despois de este experimento, Dolly foi apareada naturalmente cun carneiro a finais de 1997 e tivo cría. Trátase de Bonnie, de 2,7 kilos, que naceu o 13 de abril de 1998.
O experimento da vida de Dolly significou un importante avance científico para a humanidade, pola súa contribución á loita para combatir certas enfermidades, sobre todo o cancro e por mellorar a elaboración dalgúns fármacos e facilitar a selección de linaxes na gandaría.
O enorme adianto para a ciencia que supuxo a clonación da ovella Dolly reabriu no mundo científico o debate sobre a posibilidade de clonar seres humáns e planteou interrogantes éticos, poñendo de manifesto a necesidade de encher o vacío legal existente en relación cos avances da enxeñería xenética.
No outono de 2001, aos cinco anos, Dolly desenvolveu artritis comenzando a camiñar dolorosamente, sendo tratada con medicamentos antiinflamatorios.
O 14 de febreiro de 2003, Dolly foi sacrificada debido a unha enfermidade progresiva pulmonar.
No último número da revista Invertebrate Biology descríbese unha nova especie de verme submarino, descuberta nunha expedición científica nas profundidades do Atlántico (a 2’8 km de profundidade) entre Islandia e as Azores. Déuselle o nome de Yoda Purpurata polo seu parecido ó famoso personaxe da Guerra das Galaxias, saga cinematográfica do coñecido director George Lucas.
Este nome é causa das semellanzas entre as orellas do mestre Yedi e os longos labios deste verme. Como o seu propio nome indica, é de cor púrpura avermellado e non verde como Yoda.
Pero o importante deste descubrimento non son estas similitudes, senón que da unha certa idea da evolución dos vertebrados, según o profesor Monty Priede, da Universidad de Aberdeen.
Como dato interesante, non é a primeira especie que recibe o nome dun famoso: Caloplaca obamae (liquen cun nome relacionado con Barack Obama), Aegrotocatellus jaggeri (Trilobites: Mick Jagger), Gnathia marleyi (Parasito: Bob Marley),Goetheana shakespearei (Avespa: Goethe e William Shakespeare), Scaptia beyonceae (Tábano: Beyoncé), Agra katewinsletae (Escaravello: Kate Winslet), … E moitos outros relacionados con George Bush, Adolf Hitler ou Robert Bakker (paleontólogo estadounidense).
Revolucionarios métodos experimentales permiten a medición e a manipulación de sistemas cuánticos individuais. Serge e David Logran manipular fotones coma ninguén antes o deu feito e os seus experimentos permiten facer medicións inéditas en física cuántica ao conseguir atrapar esas particulas de luz entre dous espellos e medir o seu comportamento se destruilos. Os seus innovadores métodos axudan a que este campo de investigación dea os seus primeiros pasos para a fabricación dun novo tipo de ordenadorsúper rápido basado na física cuántica e máis seguro xa que será moito máis fácil detectar calquera intrusión que con actual sistema de bits. É probable que o ordenador cuántico modifique a nosa vida diaria neste século da mesma forma radical na que o fixeron os ordenador clásicos do século pasado.
Tamén permiten a fabricación de reloxes extremadamente precisos que funcionan con iones e que poderían convertirse na base futura dunha nova medida do tempo, cunha precisión cen veces superior a dos reloxos de cesio de hoxe en día.
Dende fai moito tempo, a xente estaba intentando pensar que é o que dice a física cuántica cando falamos dunha soa partícula, dúas ou tres partículas, pero eso
era imposible velo experimentalmente. Serge e David conseguiron poder aislar un átomo, dous ou tres, e ver como se comportan e fixérono de acordo coas leyes extrañas da física cuántica.
Se nun futuro próximo estiveses padecendo unha intensa dor e puideras elixir entre morfina ou o veleno dunha mamba negra, ¿cal elixirías? Asegúrovos que eu elixiría o veleno, mellor dito as súas características beneficiosas, xa que hai un novo descubrimento por parte duns científicos franceses que din que del pódese extraer un analxésico tan eficaz coma a morfina.
A morfina actúa nas vías opioides do cerebro para enfrontala dor, pero ten varios efectos secundarios como a adición, a provocación de dores de cabeza, vómitos, espasmos musculares e dificultar o pensamento. E os máis graves como a pancreatite (inflamación do pancreas), o aumento da toxicidade que ven seguido de fallos renais.
Na revista Nature indican que nun experimento con ratos, observaron que o veleno da mamba tamén conten un forte analxésico coma a morfina, pero sen a maioría dos seus efectos secundarios. A estas propiedades do veleno chámanlles mambalginas.
Máis admiten tamén estar perplexos posto que non se explican porque a mamba xera este composto. O doutor Casewell experto en veleno de serpes da Escola de Medicina Tropical de Liverpool, en Inglaterra, tamén comparte o asombro, “realmente é estrano”, suxire que o efecto analxésico podía funcionar en combinación con outras toxinas que preveñen a fuxida da presa, ou que podía afectar a animais como as aves, de forma moi distinta a dos ratos.
O doutor Eric Lingueglia, do instituto de Farmacoloxía Molecular e Celular, cerca de Niza, dixo a BBC que cando probaron nos ratos as mambalginas, a analxesia foi tan forte como a da morfina, pero sen a maioría dos seus efectos secundarios. “Esta é unha etapa moi preliminar, por suposto, e é difícil dicir si será un analxésico para humanos ou non” “É necesario realizar máis estudos en animais”, Estas palabras foron ditas tamén por Eric a BBC.
Est cchega é moi importante no campo da saude, xa que podremos ser tratados cun medicamento non aditivo e con poucos efectos secundarios, pero de momento haberá que esperar os resultados das vindeiras probas que se realicen.
Un equipo internacional de investigadores atopou a estrela mais próxima ao burato negro central da Vía Láctea. Por parte española colaborou o Instituto de Astrofísica de Andalucía (IAA).
Nos anos 90 atopouse a estrela “SO-2” que tarda en orbitar o burato negro 16,2 anos. O mesmo equipo é o que atopou a “SO-102” que tarda completar a súa órbita arredor do burato negro 11,5 anos (o periodo mais curto descuberto). Ambas orbitan aunha velocidade de 10.000 quilómetros por segundo cando están próximas ao burato. Coñécense moitas estrelas que orbitan estes buratos, pero só se acadou estudar mais do 50% de estas dúas.
Un burato nergro é unha rexión finita do espazo en cuxo interior existe unha concentración de masa moi elevada cun peso miles de millóns de veces superior ao do Sol que xera un campo gravitatorio tamén chamado horizonte de sucesos, tal que ningunha partícula material, nin sequera a luz, pode escapar dela. Estes corpos mantéñense elásticos no cosmos ata que algún elemento, como por exemplo unha estrela, achégase o suficiente como para ser absorbido pola sua forza gravitatoria e acabar destruido.
A gravidade dun burato negro é unha curvatura do espacio-tempo. Ainda así, hai corpos que orbitan entorno a el debido por mor desta curvatura, como a estrela da que se fala neste artigo.
As ecuacións da relatividade xeral de Einstein estudan a curvatura do espacio-tempo, a que predeciu a existenza dos buratos negros e foi o seu primeiro indicio. Por eso este descubrimento pode axudar a comprobar a teoría do científico alemán.
Os bivalvos, coma os mexillóns ou as ostras, aliméntanse filtrando a auga do mar e extraendo dela os nutrentes. Pero á vez que absorben nutrentes, absorben contaminantes, coma os metales.
Ahora, os científicos tratan de mellorar á naturaleza e desenvolven dispositivos de muestreo e análeses, como os mexillóns artificiáis. Son unhas boliñas de un milímetro de diámetro feitas dunha resina absorbente que van inmersas nunha solución de auga dentro dun tubiño de plástico selado, cunha xelatina permeable á auga do mar. Sumérxense na auga e os metáis atopados van quedando na resina.Están sobre un e seis meses fondeando e logo sácanse para analizar a súa concentración.Como se pode apreciar na seguinte imaxe, non son nada parecidos aos mexillóns, pero imitan ben a súa función filtrante.
Pero os bivalvos “de verdade” teñen as súas contras á hora de facer os análeses, como a variación dos resultados en función da temperatura da auga e a súa salinidade, presencia de parásitos, etapas no seu ciclo reproductivo… Por eso son usados estes mexillóns artificiáis.
En la madrugada del 5 al 6 de agosto, 7.32 hora española, una foto en blanco y negro del planeta rojo irrumpía en innumerables ordenadores de todo el mundo; el rover Curiosity había logrado depositar sus 899 kilogramos de peso sobre la superficie de Marte. En ese preciso instante, la sala de control del Mars Science Laboratory, estalló en una oleada de gritos, abrazos, lágrimas... La euforia se había apoderado de todos los allí presentes. No era para menos, pues el robot más sofisticado y científicamente complejo en la historia de la exploración interplanetaria, había sobrevivido a unos "infinitos 7 minutos de terror" , tiempo que le llevó realizar la maniobra de descenso y aterrizaje más audaz nunca vista.
Vídeo que detalla el complejo aterrizaje del Curiosity
Curiosity es la primera misión marciana dedicada a la astrobiología, después de las sondas Viking en los años sesenta.La misión no involucra concretamente detección de vida, pues no tiene los instrumentos ni el nivel de esterilización necesarios para ello. No obstante, el objetivo principal es la búsqueda de moléculas de carbono que pudieran haber producido cualquier forma de vida. La razón de que se hubiera decidido explorar el cráter Gale reside en que su suelo contiene materiales que sólo se pudieron haber formado en presencia de agua.
España ocupa un puesto muy especial en esta espectacular misión, dado que el centro de Astrobiología (en Madrid) ha desarrollado la estación medioambiental que el Curiosity lleva acoplada en su mástil. Su función consiste principalmente en medir la radiación ultravioleta, la presión atmosférica, la temperatura del suelo y del aire, la humedad y la velocidad del viento de este mundo que ansiamos hacer científicamente nuestro.
Recreación animada del rover Curiosity
La pregunta que el equipo de la Nasa se hace ahora y que el Curiosity ojalá ayude a responder es: ¿apareció vida en Marte hace miles de millones de años, al tiempo que en la Tierra?; y si no fue así, ¿por qué no sucedió?
Moitas persoas non toleran o leite. Isto débese maioritariamente á intolerancia á lactosa (un tipo de azucre) ou alerxia a algunhas das súas proteínas. Esta alerxia débese a unha proteína chamada BGL (beta-lactoglobulina).
Un equipo de investigadores neocelandeses anunciaron o pasado día 2 de outubro na revista Proceedings of the National Academy of Sciences(PNAS) un experimento no que conseguiron crear unha vaca con leite hipoalerxénica. Tiveron que modificar a estrutura xenética de Daisy, a vaca que escolleron para o experimento. Nela introduciron dous micro-ARN que evitan que se produza esa proteína causante das alerxias. Os resultados do experimento foron satisfactorios, xa que analizando o leite de Daisy non atoparon BGL. Daisy aínda é un tenreira, polo que aínda non pode dar leite, pero tratárona con hormonas para obter unhas poucas mostras do seu leite. O seguinte paso, din os investigadores, é criala ata que poida dar leite de forma natural para volver a analizala. Tamén está pendente de aclarar porque Daisy carece de cola dende o seu nacemento.
A industria láctea xa lograra reducir ou incluso eliminar esta proteína no leite, pero mediante métodos químicos. Este estudio indica que estes métodos son moi caros e poden modificar o sabor natural do leite.
Esta noticia creou polémica nos sectores “verdes” e os contrarios á modificación xenética. Ademais, un grupo ecoloxista de Nova Zelandia (GE Free New Zealand), indica que a proteína BGL é imprescindible para o normal crecemento do animal.
O blog de Ciencias para o Mundo Contemporáneo vai seguir unha dinámica parecida á do curso pasado, só introduciremos pequenos cambios na xestión. A nosa pretensión é optimizar o tempo planificado para a actualización do edublog, co fin de axustalo ao voso perfil cun elevado número de materias e actividades diarias.
Todo o alumnado que o desexe poderá publicar artigos relacionados cos temas que esteamos vendo, ou noticias de ciencia e tecnoloxía. Pero ollo, sen utilizar a técnica do "copiar" e "pegar" e citando sempre as fontes de onde se extraeu a información.
Co fin de incentivar os comentarios dos lectores as entradas deberán terminar con preguntas ou coletillas que @s inviten a participar. As entradas e comentarios sempre estarán firmadas co nome, iniciais dos apelidos e o grupo clase (exemplo María OE 1º Bach B). Engadir as entradas as etiquetas procurando respectar as xa existentes.
Na primeira clase comentaremos a periodicidade dos post e outras ideas que teño en mente.
Para darse de alta no blog, tedes que enviar un correo electrónico pedindo o permiso para publicar a blogcmcotero@gmail.com. Recibiredes no voso correo electrónico unha invitación (un enlace) para configurar o voso perfil, cunha contraseña de acceso e, a partir dese momento, xa seredes un membro activo do blog.
Para opinar ou preguntar, sempre con respecto, sobre as noticias e artigos que se vaian publicando, simplemente tes que deixar o comentario no post correspondente.
As colaboracións, como membro activo ou como lector, terán valor académico. No mes de xuño de 2013 todo sumará á hora de levar unha boa nota. Valorarase: a orixinalidade; a ortografía, a redacción e linguaxe utilizado; a capacidade de síntese; adecuación das imaxes e vídeos insertados e a calidade dos enlaces e vínculos.
O CERN o día 4 de xullo anunciou que os científicos acaban de escribir un capítulo crucial na historia da Física, ao descubrir unha nova partícula subatómica que confirma con máis dun 99% de probabilidade a existencia do bosón de Higgs, coñecido popularmente como a 'partícula de Deus', un achado fundamental para explicar por que existe a materia tal e como a coñecemos.
No centro da imaxe da dereita o físico Peter Higg (83 anos) o día 4 de xullo no CERN,
Cos resultados presentados, a existencia do bosón de Higgs -a partícula subatómica teorizada polo físico británico Peter Higgs nos anos sesenta, e que supón o único ingrediente do Modelo Estándar da Física que aínda non se demostrou experimentalmente- é practicamente un feito.
Tamén se pode aproveitar o amencer despois dunha noite de festa.Un vídeo de ScienceCast anticipa o espectáculo que terá lugar no ceo do amencer, en xullo de 2012.
Nosos parabens a Cecilia Moretón Rodríguez, Ariana Fernández González , José Calvo Ayuso, Noelia León Rodríguez, Fernando Rodriguez Rebelo e Argeru Arza González estudiantes de 1º Bacharelato premiados no V concurso CLIMANTICA.
