Científicos do CERN din ter atopado probas da existencia do Bosón de Higgs.

Os físicos comezan a recoller os froitos dunha das investigacións nos principais detectores no gran acelerador europeo de partículas onde teñen atopado sinais da presenza do Boson Figs.
A conferencia, que tivo lugar o 13 de decembro deste ano no auditorio principal do Laboratorio Europeo de Física de Partículas (CERN), onde non había lugar baleiro en todo o auditorio, tivo simultaneamente comentarios nas redes sociais e non deixaron de facelo en ningún momento, xa que cada frase, cada xesto, cada palabra dos oradores foi "twiteada" por un dos centos de físicos que enchían a sala.
Os portavoces para os dous experimentos, Fabiola Gianotti e Guido Tonelli, explicaron durante máis de dúas horas como foron capaces de atopar o que podería ser a partícula:
”Cando dous protóns, acelerados ao 99,9 por cento da velocidade da luz en direccións opostas, chocan dentro do acelerador, tras a caída, provocan unha "fervenza" de eventos durante o cal crean numerosas partículas e algúns deses eventos podería corresponder ao bosón de Higgs”.

Sen embargo nin Gianotti nin Tonelli aínda non se atreveron a afimralo con total seguridade. Será necesario analizar máis eventos como os atopados ata agora para poder afirman a existencia do Boson de Higgs.

Fontes: http://www.abc.es/20111214/ciencia/abcp-boson-higgs-particula-clave-20111214.html

Jennifer Armada Ferreio, nº3 1º Bach.D

Descubrimento de dous planetas do tamaño da terra

Bautizan aos planetas Kepler-20e e Kepler-20f, orbitan ao redor dunha estrela similar ao sol, aínda que non se creen que sean habitables pola súa elevada temperatura, segundo a NASA.

A temperatura aproximadamente é de 815 graos e 426 graos no outro. Aínda así non descartan que poda encontrarse vida en eles, xa que hai bacterias e moho que podían sobrevivir nun entorno familiar.
Os cinco planetas descubertos son os máis pequenos que se encontran fora do Sistema Solar. O seu tamaño é similar a da terra e a súa composición tamén é rocosa.

Antela Santos Rodríguez nº31 1º Bach.D

http://www.abc.es/20111220/ciencia/abci-nasa-planetas-201112201849.html

O COMETA LOVEJOY "SOBREVIVE" TRAS PASAR CERCA DO SOL.

Lovejoy,é un cometa detectado o día 2 de decembro polo astrónomo australiano Terry Lovejoy, de ahí o seu nome. Estaba destinado a desintegrarse por pasar durante unha hora cerca da corona solar a varios millóns de grados.Sen embargo o núcleo do cometa resultou ter un tamaño grande como para soportar as terribles temperaturas e sobrevivir do seu acercamento ao Sol. O observatorio espacial SDO (Solar Dynamics Observatory) da NASA, conseguiu gravar a secuencia da aproximación do cometa ao Sol e o seu posterior alexamento da estrela. En calquera caso, «todavía hai unha posibilidade de que Lovejoy comece a fragmentarse, porque foi un evento tremendamente traumático e estructuralmente podría estar moi débil», dí Battams. Sen embargo, cabe outra posibilidade: podría manterse unido e desaparecer nas profundidades do Sistema Solar. O encontro do cometa tamén foi captado polo menos por outras catro naves espaciais: as duas sondas xemelgas de STEREO (Solar Terrestrial Relations Observatory) da NASA, o microsatélite europeo Proba2 e SOHO (Solar and Heliospheric Observatory) da NASA e a Agencia Espacial Europea. Para SOHO, é o cometa máis brillante que captou. FONTE:http://www.abc.es/20111219/ciencia/abci-cometa-lovejoy-hace-imposible-201112190850.html Noemi Lozano Rodríguez,nº17,1ºd.

Un burato negro da Vía Láctea está a tragar unha nube de gas

Unha nube de gas, cunha masa equivalente tres veces a da Terra, está caendo nun gran burato negro do centro de nosa galaxia, a Vía Láctea. Os bordes da nube (de hidroxeno e helio) xa se están desfacendo e nun par de anos será engulida polo burato. O proceso completarase nuns poucos anos, calculan os astrónomos. Este suceso pódese estudar en tempo real posto que, o obxecto está preto, en termos cosmolóxicos, o que permitirá apreciar detalles. O burato negro está a só 27.000 años luz da Terra e ten unha masa duns catro millóns de veces a do Sol. Os científicos que descubriron a nube e que a están seguindo desde fai uns anos, calculan que en 2013 rozará o denominado horizonte de sucesos do burato negro, a fronteira a partir da cal nada pode escapar, e verase un destello de raios X.
A nube, que está caendo en espiral cara o burato e que mostra a deformación debida á influencia gravitatoria do obxecto supermasivo que a atrae, está agora nunha órbita moi elíptica. En 2013, segundo as simulacións da evolución do sistema que fixeron os científicos, acercarase moito ao obxecto, hasta uns 40.000 millóns de kilómetros (unas 36 horas luz), que é o horizonte estimado do burato. Agora mesmo a velocidade da nube na caída é duns oito millóns de kilómetros por hora, o dobre que fai sete anos, segundo os cálculos. Stefan Gillessen (Instituto Max Planck, Alemania) e os seus colegas presentaron recentemente este estudo na revista Nature.

A maioría das galaxias teñen buratos negros no seu centro e a Vía láctea non é menos, pero sorprendentemente está como durminte, din os astrónomos. Outro burato negro supermasivo está cen veces máis lonxe, na galaxia veciña Andrómeda, apunta en Nature o experto Mark Morris, da Universidade de California nos Ánxeles. A nube que descubriu o equipo de Gillessen ten máis ou menos o tamaño do Sistema Solar, cun radio de 120 veces a distancia que separa a Terra do Sol.
Nestoutra animación móstranse os movementos verdadeiros das estrelas que orbitan o buraco negro central da Vía Láctea, indícanos o que pode ocorrer nas próximas décadas. Se todo sucede como está previsto, e tendo en conta que nese tempo as técnicas e equipos de observación mellorarán, poderemos ver, por fin, como un buraco negro "engule" a materia.

Fonte:
http://sociedad.elpais.com/sociedad/2011/12/14/actualidad/1323887703_748638.html

Paula Trigás Vázquez 1ºE

Buscan vida intelixente en "Kepler-22b"

O Allen Telescope Array, a rede de telescopios do Instituto SETI en California para a búsqueda de sinais de intelixencia extraterrestre, reactivou os seus sistemas despois de varios meses de parón cun novo obxectivo: Trátase dos candidatos a exoplanetas recentemente descubertos polo telescopio espacial Kepler da NASA, entre os que se encontra o Kepler-22b, que se atopa a 600 anos luz da Terra. Este mundo parece cumplir as condicións para poder ter auga en estado líquido na súa superficie e supón unha esperanza na busca de compañía no Universo.

O seu obxectivo é revisar os miles de candidatos a planetas recén descubertos por Kepler. Dará maior prioridade a uns poucos mundos descubertos ata agora que se encontran na zona habitable da súa estrela, onde as temperaturas nos son nin tan quentes nin tan frías para que exista auga líquida.

As observacións nos próximos dous anos permitirán unha exploración sistemática destes descubrimentos en toda a ventá de microondas terrestres de 1 a 10 GHz. Lóxicamente, Kepler-22b é o primeiro no que se completou o estudo para a súa clasificación como planeta nunha zona habitable.

Enlace: http://www.abc.es/20111207/ciencia/abci-buscan-vida-inteligente-kepler-201112071039.html

Soraya González Feijoo Nº 12 1º Bach D

Estallido celeste admite duas explicacións distintas

Un estallido de raios gamma detectado no ceo o 25 de decembro do ano pasado -bautizado o estallido de Nadal- sorprendeu no seu momento aos científicos polo prolongado que foi: durou media hora. Ademáis, o resplandor posterior foi diferente a outros destellos. Os astrónomos observaron o fenómeno con varios telescopios e analizaron os datos durante meses. Tan peculiar é o estallido de Nadal que agora dous equipos independentes de investigadores -un de eles polo Instituto de Astrofísica de Andalucía, IAA- chegaron a conclusións diferentes sobre o proceso que o provocou: a fusión dunha estrela de neutróns cun astro xigante, para un, a colisión dun cuerpo pequeno, como un planeta menor, nunha estrela de neutróns, según os outros. Nin sequera coinciden na ubicación do fenómeno: para uns podría haberse producido a 5.500 millóns de anos luz da Terra e para outros podría ser local, da nosa galaxia.
Os estallidos de rayos gamma son breves e mui intensos destellos que se producen contantemente no ceo. En cuanto captan un, se activa un sistema de alerta coas suas coordenadas para que os astrónomos poidan apuntar hacia ese lugar do universo telescopios de todo tipo e tomar todos os datos posibles, intentando identificar despois o obxeto celeste que xenerou o destello.
Se conocen estallidos de dous tipos, os largos, que duran dende un par de segundos ata uns cantos minutos, e os cortos, de menos de dous segundos. Os largos orixínanse, probablemente, polo colapso dunha estrela masiva (100 veces o Sol) que explota como supernova, xenerando dous chorros de partículas de alta enerxía e quedando como remanente un agujero negro. Se un deses chorros superenerxéticos da a casualidade de estar orientado hacia a Terra captarase aquí como un potentísimo estallido de rayos gamma.
Os estallidos cortos, de menos de dous segundos, produciríanse na fusión de dous densísimas estrelas de neutróns que formarían un agujero negro. También neste caso habría dous chorros emitidos en sentido oposto. Uns e outros mostran un resplandor posterior en diferentes rangos do espectro electromagnético (por eso se observan con telescopios diferentes) que dura semanas a meses.
O GRB 101225A (o estallido de Nadal), que foi detectado polo telescopio espacial Swift (da NASA), no encaixa en ningún dos dous tipos e os investigadores suxiren que habrá que ampliar a clasificación.

Christina Thöne (Instituto de Astrofísica de Andalucía, CSIC) e seus colegas explican en Nature que o extraño destello, por sus características, debeu orixinarse nun sistema binario formado por unha estrela de neutróns (un corpo tan denso que pode ter a masa do Sol nun radio de só decenas de kilómetros) e unha estrela xigante evolucionada. A estrela de neutróns meteuse na atmósfera do sua compañeira e, tras unhas poucas órbitas, acabaron fusionándose nun agujero negro e producindo dous chorro de materia como os que lanzan os GRB normais, pero calentándose pola envoltura común que tiveron os dous corpos, cunha débil explosión de supernova a continuación.

"Esta interacción deo lugar ó resplandor posterior, dominado por radiación xenerada pola materia quente e que foi enfriándose co tiempo", explican os científicos do IAA nun comunicado. "Uns dez días despois do estallido de rayos gamma comenzou a emerger unha débil explosión de supernova que alcanzou o seu máximo tras cuarenta días". Esta hipótesis encaixa co extraño resplandor ulterior térmico do estallido de Nadal, diferente do resplandor normal dos GRB, debido ás partículas eléctricamente cargadas, en campos magnéticos potentes e desplazándose a velocidades superiores al 99% de la velocidad de la luz.
Sin embargo, Sergio Campana (Observatorio Astronómico de Brera, Italia) e seus colegas encontran unha explicación completamente distinta do estallido de Nadal. Eles consideran que as observaciones se axustan mellor a un escenario no que un obxeto pequeno, como un cometa ou un asteroide e coa mitade de masa do planeta enano Ceres, resulta destruido ó acercarse a una estrela de neutróns. Neste caso o destello de rayos gamma prodúcese cando os fragmento do corpo menor caen no astro superdenso.

"Ambas hipótesis son plausibles e explican moitos e complexos datos. Pero al menos unha das duas é incorrecta e non se ten a proba definitiva, é decir, a determinación da distancia deste GRB".

Enlaces:

http://www.elpais.com/articulo/sociedad/raro/estallido/celeste/admite/explicaciones/distintas/origen/elpepusoccie/20111201elpepusoc_25/Tes

Foi publicado tamén en " Nature "

Lorena Rodríguez Castro nº24, 1º BACH. D

Os maiores buracos negros atopados ata a data

Esta imaxe amosa o enorme tamaño dun destes buracos negros.

Un grupo de investigadores de EEUU descubriron os dous maiores buracos negros supermasivos que se atoparon ata a data.

Os buracos negros son moito máis grandes do que esperaban os científicos grazas ás extrapolacións feitas a partir das observacións das características da galaxia anfitrioa. Estes resultados suxiren que os procesos que inflúen no crecemento das maiores galaxias e os seus buracos negros difiren daqueles que inflúen nas galaxias máis pequenas.

Crese que todas as galaxias masivas cun compoñente esferoidal albergan buracos negros supermasivos nos seus centros. As fluctuacións de luminosidade e de brillo dos quásares no Universo cedo suxiren que algúns son alimentados por buracos negros con masas máis de 10.000 millóns de veces maiores que o noso sol.

Con todo, o buraco negro máis grande coñecido ata agora, pertencente á galaxia elíptica xigante Messier 87, ten unha masa de 6.300 millóns de masas solares.

O autor principal do traballo, Ma-Chung Pei, e os seus colegas chegaron a estas conclusións tras a medición dos datos de dúas galaxias próximas, NGC 3842 e NGC 4889. revelan que o maior buraco negro supermasivo que existen. A galaxia NGC 3842 ten un buraco negro central cunha masa de 9.700 millóns de masas solares e a NGC 4889 ten un buraco negro cunha masa comparable ou maior.

Deixovos un video que fala dos buracos negros

E outro que explica que é un quasar





Enlaces:
http://www.elmundo.es/elmundo/2011/12/05/ciencia/1323087298.html; publicada na revista científica 'Nature'
http://www.youtube.com/watch?v=3QYVUvm3Uc4
http://www.youtube.com/watch?v=z8wxxoXNCgc&feature=mfu_in_order&list=UL

Sandra Vázquez Fernández nº 27 1º Bach. E

Reservas de auga no planeta vermello

A cordillera Phlegra Montes en Marte

A sonda Mars ( situada no planeta Vermello), infórmanos a través da Axencia Espacial Europea (ESA), que poderían existir grandes cantidades de auga baixo a superficie deste inhóspito planeta, xustamente na cordilleira Phlegra Montes.

O feito de que poidamos observar en Marte cadeas montañosas rodeadas de " abanicos lobulares de derrubios " está relacionado coa posible existencia de glaciares na rexión ( segundo ben nos indica o radar que viaxa a bordo da sonda Mars da NASA ).

Os cráteres de impacto dos arredores de Phlegra indícannos que a actividade glaciar é recente.
Segundo explica a ESA e outras teorías, estes glaciares foron orixinados en distinta épocas ao longo dos últimos millóns de anos, cando na rexión de Marte había unhas condicións climáticas diferentes ás actuais.

Despois de todas estas investigacións, diversos indicios aseguran que podería haber auga baixo este planeta da Vía Láctea, e, se así fora, estas reservas servirían de suministro para futuros astronautas exploradores deste astro.

FONTES:

http://www.abc.es/20111202/ciencia/abci-detectan-agua-oculta-marte-201112022131.html

Supervivencia noutros planetas

Uns 4000 gusanos foron enviados a Estación Espacial Internacional (ISS) mediante o tansbordador Discovery. E agora, un grupo de científicos de Gran Bretaña puido comprobar que os Caenorhabditis elegans(o nome que reciben estes gusanos) poden procrearse e medrar no espazo aínda estando en condicións de microgravedade.

No espazo,os gusanos desenrrolaronse desde que naceron ata a idade adulta, e tiberon descendencia do mesmo xeito que o farían na Terra.
Os experimentos con animais, tamén axudan os científicos a entender os efectos da ingravidade e os altos niveis de radiación.


Este experimento, realizouse porque moitos científicos pensan, que para lograr que nn se extinga a nosa especie será necesario desprazarnos a outros planetas. Así que esto supón un motivo de esperanza se nalgún momento fora necesario abandoar a Terra.



Máis información : http://www.abc.es/20111130/ciencia/abci-miles-gusanos-viven-espacio-201111300942.html

David Fernandez Queija nº11 1ºD

Ciencia e...cervexas?

Grazas a unha técnica desarrollada por científicos da Universidade de Sevilla, agora poderemos saber de onde proceden os distintos tipos de cervexa que podemos pedir en calquera cafetería.

Mediante un test estadístico, o primeiro que se fai é seleccionar aquelas variables que distinguen unhas cerveixas doutras nos seus componentes. O seguinte que se fai é realizar outro análise matemático para descartar aqueles parámetros que non  permiten determinar o lugar de orixe. O resultado é un modelo que está basado en ferro, potasio, fósforo, fosfatos e polifenoles.

Aínda que as diferenzas nas análises sexan moi pequenas o modelo é capaz de encontrar a relación entre estos descriptores químicos  e a procedencia xeográfica das cervexas.

Fonte:http://www.abc.es/20111130/ciencia/abci-dame-cerveza-dire-donde-201111301336.html

Marta Araújo Rodríguez  1º D BAC - Nº2

¿Teremos un novo Sol ?

-Un grupo de científicos, mediante o emprego do espectrómetro HARPS (trátase do máis exitoso buscador de exoplanetas do mundo,está instalado no telescópio ESO) descubriu un Sistema Solar novo, moi semellante o noso.

Creese que está composto por sete planetas que orbitan arredor dunha estrela similar o Sol , pero neste caso en vez de recibir o nome se sol, chámase HD 10180.
Pensan que ten no seu interior cinco planetas similares a Neptuno.
Este novo Sistema Solar considérase que probablemente sexa ata o momento o que maior número de planetas teña.

As súas semellanzas co noso Sistema Solar son que as distancias dos planetas con respecto a estrela seguen un patrón regular.
As diferencias entre ambos Sistemas Solares, é que o Sistema decuberto está mais poboado no seu interior e ten moitos planetas máis masivos.
Outra diferencia é, que este Sistema non posue un xigante de gas similar a Xúpiter.

O aspecto máis importante que comparten ambos sistemas é que non se sabe como se orixinaron.



Se queres saber máis sobre este novo Sistema Solar entra en : http://www.abc.es/20100824/ciencia/descubren-gemelo-sistema-solar-201008241547.html

Noelia León Rodríquez nº 15 1ºD

Falece LYNN MARGULIS, gran científica en evolución.

O pasado 23 de novembro a científica Lynn Margulis, coñecida polos seus achegos en evolución coa teoriía endosimbiótica, faleceu aos 73 anos no seu domicilio en Amherst (Massachusetts, nordés de EUA). Máis datos sobre a noticia e fontes. Máis información sobre esta bióloga.
A continuación, un vídeo do programa redes no que aparece Lynn Margulis, falando sobre a orixe da vida.

Tras saber que esta noticia foi publicada a través do Facebook polo seu fillo Dorion Sagan (e que moitos científicos estábanlle dando as súas condolencias), púxenme a buscalo de inmediato no Facebook. Para o meu agrado puiden ollalo seu muro. Mais como sei que hai certas persoas que non teñen Facebook ou que non teñen tempo, aquí vos deixo as imaxes coas que vos atopariades. Atravinme a marcar aquilo que me pareceu máis salientable. Anímovos a que busquedes algún científico salientable entre as persoas que comentan na súa nova. Tamén é interesante que vos fixedes nas datas. As útimas imaxes amosan os recoñecementos a Lynn Margulis pola súa traxectoria científica de importantes institucións.





Feio por María Isabel Limia Pérez, 2Bacharelato B

Quince mundos onde buscar vida extraterrestre.

   O número de planetas que xiran en torno a unha estrela, sabéremolo nos próximos anos . Aínda que o número crece cada vez mais, só se centraran nos que teñan unas condicións similiares a Terra . Propuxeron que os criterios de busqueda sexa o índice de similitude da Terra e o de habilidad planetaria nos que poda desenrrolarse algunha forma de vida extraña e descoñecida.

Para a maior parte da comunidad científica, o noso planeta foi o mellor modelo para a búsqueda de vida extraterrestre . Ese modelo otorga a Terra un valor máximo de 1 punto.A Gliese 581g otórgaselle a puntuación de 0,89.Outros dous exoplanetas , Gliese 581d e Gliese 581c van en segunda e terceria posición.
Detrás deles sitúanse Marte (0,70) e Mercurio (0,60), os exoplanetas HD 69830 d (0,60) , e 
55 Cancri c (0,56) , a Luna (0,56) , e de novo outro Gliese (0,53).
Tamén propoñen que traballen con outro índice , o de habilidade planetaria. Neste caso a lista de habilidade estaría encabezada por Titán (0,64), seguida de Marte (0,59), a lúa de Europa (0,49), os Gliese g (0,45) , d (0,43), c (0,41) , e Xúpiter (0,37), Saturno (0,37), Venus (0,37) e encélado (0,35).
Os científicos esperan que nas futuras misións espaciais e o desenvolvemento de telescopios podan proporcionarnos novas e mais sofisticadas pistas para saber se hai vida ahí arriba.


http://www.abc.es/20111124/ciencia/abci-quince-mundos-donde-buscar-201111241140.html

Andrea Mariño Rodríguez , 1º BACH D

Os novos parentes dos neandertales que viviron en Atapuerca.

A especie humana que habitou na serra de Atapuerca fai medio millón de anos, e cuxos restos se acumulan na Sima dos Ósos, o maior 'cemiterio' do Pleistoceno Superior en Europa, podería ser unha linaxe 'parente' dos neandertales e non os seus antepasados, como se defendeu até agora.

Esta é a conclusión á que chegou o equipo liderado pola paleontóloga, experta en dentición, María Martinón-Torres, do Centro Nacional de Investigación en Evolución Humana (CENIEH), tras o estudo de máis de 500 pezas dentais fosilizadas atopadas na Sima durante os últimos anos.

A análise, cuxos resultados se publican na revista 'Journal of Human Evolution', conclúe que aqueles homínidos, clasificados como 'Homo heidelbergensis', non son os antepasados dos neandertales clásicos, como se apuntaba até agora, porque, curiosamente, teñen trazos dentais "máis neandertales que estas poboacións típicas". "Se fosen os seus devanceiros, os trazos haberían ir parecéndose co tempo, pero o que vemos é que hai 500.000 anos tiñan trazos neandertales mesmo esaxerados".

Apúntanse dúas posibilidades ante estes resultados: ou houbo un pescozo de botella evolutivo que fixo que todos os neandertales posteriores fosen descendentes dos homínidos da Sima; ou estes últimos foron unha linaxe paralela, uns "irmáns" evolutivos que, ademais, non terían por que ser os únicos que existiron. "Iso explicaría a variedade de trazos que se identificaron na especie 'Homo heidelbergensis', que é como un caixón de xastre e que tería que ser redefinida porque igual houbo varias liñaxes paralelas"

A NASA busca vida en Marte.

Todo está listo no kennedy Space Center en Cabo Cañaveral (Florida), para que de comezo a misión MSL (Mars Science Laboratory), un laboratorio científico que irá no vehículo 'Mars Curiosity' e que a NASA lanzará hoxe ao redor das 16:02 (hora peninsular española) a bordo dun cohete Atlas V. Despois de que o tiveran que aplazar 24 horas para sustituir unha batería.
A nave contén o rover 'Curiosity', o maior vehículo que xamáis a pisado o planeta vermello. Realizará unha viaxe de máis de 570 millóns de kilómetros e chagará a Marte en agosto de 2012. Leva a bordo dous equipos españois: unha antena e unha estación meteorolóxica.

O seu obxetivo é o cráter Gale, unha depresión na que os científicos creen que puido haber auga no pasado.A superficie de marte parece un lugar inhóspito para a vida, está desprotexida das radiacións solares, o chan está formado por moitos productos químicos e a agua líquida (necesaria para a vida) ferve ou conxelase rápidamente. Sen embargo, no pasado esta paisaxe puido ser diferente, por iso a nave buscará indicios de carbono (un compoñente esencial para todas as formas de vida que coñecemos), coa esperanza de atopar trazas de que algún microorganismo pudiera ou poida subsistir.

Enlaces: http://www.abc.es/20111126/ciencia/abcp-mision-esperada-busca-vida20111126.html e http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/25/ciencia/1322222927.html

María Cerreda Pereira nº 8. 1ºD

CONEC

O astrofísico Vicent Martínez recoméndanos o seguinte portal divulgador da Ciencia e pídenos a nosa opinión sobre el.

http://www.conec.es/

EL CATÁLOGO CÓSMICO DE MUNDOS HABITABLES

El catálogo cósmico de mundos habitables

Recreación del planeta Gliese 586d, realizada por la NASA. | NASA

• Disminuye el tamaño del texto
• Aumenta el tamaño del texto

El número de planetas y satélites ajenos al Sistema Solar que los astrónomos han localizado en los últimos 20 años ya supera los 500, sólo en las cercanías de nuestra galaxia, y son diversos los criterios que los científicos proponen para determinar si estos nuevos astros son susceptibles de albergar vida, similar o muy diferente de la terrestre.

Ahora, un equipo de investigadores (del que forman parte varias universidades estadounidenses, la NASA y el programa SETI de búsqueda de vida inteligente) ha propuesto el primer sistema para clasificar estos nuevos hallazgos, y los miles que previsiblemente habrá en los próximos años. Su objetivo es tener un catálogo de exoplanetas habitables hacia los que dirigir la mirada.

El debate sobre estos criterios no es nuevo. Buena parte de la comunidad científica, principalmente en el ámbito de la Biología, considera que el mejor modelo es la Tierra y que encontrar condiciones similares a las terrestres es el criterio más adecuado para buscar vida en otros mundos. Pero hay otro grupo, del que forma parte el astrobiólogo Dirk Schulze-Makuch (Universidad de Washington) y Abel Méndez (de la de Puerto Rico, en Arecibo), que consideran que ésta es una visión muy limitada. Consideran que lo importante es responder a dos preguntas claves.

Dos índices de habitabilidad

"Una de ellas es si condiciones como las de la Tierra se pueden encontrar en otros mundos, puestos que ya sabemos que aquí han servido para la vida, pero la otra cuestión es si las condiciones que hay en los exoplanetas también son susceptibles de albergar otras formas de vida, las conozcamos o no", argumenta Schulze-Makuch.

De ambas respuestas surgen los dos índices que proponen para hacer un 'ránking': el ESI (Índice de Semejanza a la Tierra, por sus siglas en inglés), que describe su densidad, la distancia a su estrella o el tamaño; y el PHI (Índice Planetario de Habitabilidad), que describiría la gran variedad de elementos químicos y parámetros físicos que podrían haber permitido la vida (si es rocoso o tiene atmósfera, por ejemplo), aunque fuera en condiciones más extremas de las que existen en nuestro planeta.

Ambos índices los publican en la revista 'Astrobiology' y aseguran que son fáciles y rápidos de calcular, proporcionando un porcentaje que va de uno (que sería la Tierra) a cero, en función de las características del planeta. Para ello, utilizan un modelo matemático capaz de hacer proyecciones en las que se recogen todos los parámetros.

Los primeros del 'ránking'

Con el índice ESI, los primeros de la lista fueron el exoplaneta Gliese 581g (con 0,89 puntos sobre uno) y el Gliese 581d (con 0,74). Ambos orbitan la misma estrella. Marte tendría 0,70 y Mercurio un 0,70.

Sin embargo, cuando aplicaron el índice PHI los resultados fueron algo distintos: entre los exoplanetas en los primeros puestos Gliese 581g y Gliese 581d. Pero dentro del Sistema Solar, Titán (una luna de Saturno) tiene la puntuación más alta con 0.64, seguido de Marte (0,59) y Europa (luna de Júpiter) con 0,47.

Evidentemente, este primer intento de clasificación parte de lo conocido: "Como cuestión práctica, el interés en exoplanetas va a centrarse inicialmente en la búsqueda de planeta como la Tierra", confirma Schulze-Makuch, pero también destaca que excluir otras posibilidades de habitabilidad "puede ser un acercamiento demasiado restrictivo para capturar la potencial variedad de formas de vida que puedan existir".

Planetas huérfanos

De hecho, los autores apuntan que un planeta habitable ni siquiera tiene por qué estar orbitando una estrella. En su artículo recuerdan que los lagos de hidrocarburo que se han descubierto en Titán podrían albergar una forma de vida diferente. "El estudio de ambientes con hidrocarburos similares en la Tierra revela que estos ambientes son claramente habitables", señalan.

Y también mencionan que hay planetas huérfanos, que vagan por el espacio sin una estrella que también podrían tener condiciones para algún tipo de vida que ahora se desconoce. Aunque reconocen que todo son especulaciones, apuntan que si no se tienen en cuenta ambos índices "nos arriesgamos a pasar por alto mundos potencialmente habitables utilizando criterios excesivamente restrictivos".

fontes de información:.http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/24/ciencia/1322138095.html

José Calvo Ayuso Nº6 1 BACH D

A fórmula química do corazón da Terra.

Un equipo de científicos publicou esta semana (na revista Nature) novos datos que nos axudarán a entender mellor o interior da Terra.

Os científicos xa sabían que a capa que rodea o núcleo está composta principalmente por ferro líquido e outros compoñentes e un dous que se crían máis abundantes era ou osíxeno, pero segundo as conclusións de Yingwei Fei e outros científicos do laboratorio estadounidense Carnagie Geophysical, non é así. Aseguran que os seus resultados axudarán a entender mellor como se formou ou noso planeta hai 4.500 millóns de anos.

Nesta investigación, o equipo de Fei obtivo novos datos baseándose en que cando aumenta a profundidade dentro da Terra, tamén aumenta a presión e a temperatura. Tras comparar os seus datos coas observacións previas, conclúen que non pode haber moito osíxeno en torno ao núcleo terrestre.

Enlace: http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/23/ciencia/1322071804.html

Ana Rodríguez Lamas 1ºD Nº 26

Os astrónomos reconstrúen a historia dun burato negro.

Tres equipos de astrónomos lograron determinar a masa, a rotación e a distancia á Terra dun burato negro especialmente famoso, Cygnus X-1, e con eses parámetros reconstruíron a súa historia. O obxectivo ten case 14,8 veces a masa do Sol, xira 800 veces por segundo e está a 6.070 anos luz de aquí. Foi identificado como candidato a burato negro hai case catro décadas, pero entón o grande especialista Stephen Hawking non estaba convencido e, en 1974, apostou cun amigo, o físico teórico estadounidense Kip Thorne, a que non se trataba de tal obxecto. Perdeu. En 1990, cando xa se fixeron máis observacións de Cygnus X-1, o físico británico aceptou a derrota. Foi unha das varias apostas que Hawking e Thorne fixeron sobre cuestións científicas.


Unha vez aceptado como tal, o obxecto non perdeu interese, ao contrario. Cygnus X-1 é un burato negro estelar, é dicir, que se formou polo colapso dunha estrela masiva, e forma un sistema dobre con outro astro. Agora, os tres grupos de astrónomos, que traballaron con telescopios en terra e no espazo, presentan as súas conclusións complementarias en tres artigos publicados en The Astrophysical Journal. O horizonte de sucesos (a fronteira de non retorno da materia que cae nun burato negro) xira neste máis de 800 veces por segundo, moi preto do máximo calculado.

Outro dato importante é a idade: ten uns seis millóns de anos, segundo estudos da estrela compañeira e modelos teóricos. Polo tanto, é relativamente novo en termos astrnómicos, e non tivo moito tempo para tragar suficiente materia do seu ámbito como para acelerar a súa rotación, polo que Cygnus X-1 debeu nacer xa xirando moi rápido. Ademais, debeu fomarse practicamente coa mesma masa que ten agora, 14,8 veces a do Sol. O telescopio espacial de raios X Chandra, da NASA, foi clave nesta investigación.

Un terceiro equipo, grazas aos radiotelescopios sincronizados do sistema VLBA, logrou precisar a distancia de Cygnus X-1 (dato esencial para determinar a masa e a rotación), así como o desprazamento do obxecto no espazo. Resulta que o burato negro se move moi devagar respecto á Vía Láctea, o que significa que non recibiu impulso ao formarse. Este dato apoia a hipótese segundo a cal este obxecto non se formou nunha explosión de supernova (cando unha estrela supermasiva cosumiu todo o seu combustible), que tería dado ese impulso e levaría moita máis velocidade. Debeu ser un colapso estelar, pero sen explosión, o que deu orixe ao burato negro en cuestión. En canto á distancia, antes destas novas medidas que a fixaron en 6.070 anos luz, estimábase entre 5.800 e 7.800 anos luz, indican os expertos do National Radio Astronomy Observatory (que opera o VLBA).

Enlace: http://www.elpais.com/sociedad/ciencia/
Lucía Sánchez Corral 1ºD, nº30.

Novos datos sobre o experimento dos neutrinos.

Os neutrinos seguen superando a velocidad da luz según os novos datos obtidos polos científicos do experimento OPERA, que levantou unha grande expectación, fai unas semanas, ao anunciar este imprevisto resultado, que viola o límite máximo da velocidad no universo fixado polas leis da física.

Eles explican que todavía teñen que revisar outro posible orixen de errores (a determinación exacta da distancia percorrida).O que están a facer os físicos do experimento Minos estadounidense, é que están mellorando os seus equipos para lograr unha precisión equiparable á dos italianos. Ata o 2014 non sabrán a resposta. Os inesperados datos do experimento non só desbaratan a teoría da Relatividad Especial de Einstein senón que son contradictorios cos resultados medidos de observacións anteriores extremadamente precisas de velocidad destas partículas elementais.
O experimento consiste en lanzar faces de neutrinos dende o Laboratorio Europeo de Física de Partículas (CERN, xunto a Ginebra) ata o detector OPERA, situado a 730 kilómetros, no Laboratorio de Gran Sasso (do INFI), baixo os Apeninos.
Os neutrinos son partículas elementais que atravesan a corteza terrestre sen apenas interaccionar coa materia.
A finais de septiembre os científicos deste equipo anunciaron que detectaran uns 15.000 neutrinos en OPERA e que según os datos, tardaban en percorrer esa distancia de 730 kilómetros 60 nanosegundos menos do que emplearía a luz en cubrir esa mesma distancia.

Nas últimas semanas, os científicos de OPERA melloraron os parámetros do seu ensaio variando as características do faz de neutrinos de maneira que obteñen "unha mellor definición do tempo" no orixen dos neutrinos. Os neutrinos prodúcense no sistema de aceleradores do CERN a partir dun faz de protóns que chocan contra un branco de grafito para xenerar os neutrinos que se envían a Gran Sasso.
Os científicos, para medir a velocidade de estas partículas elementais, teñen que medir oi precisamente cando parten e cando llegan, por un lado, e a distancia exacta entre a salida e a meta (o detector). Para mellorar a precisión no tempo de partida, o que fixeronen nas últimas semanas é reducir e espaciar máis que antes os paquetes de neutrinos (agora parte do CERN un cada 524 nanosegundos).
As novas medidas teñen dous posibles interpretaciones: os resultados son revolucionarios... ou os seus autores seguen cometendo e non encontrando o mesmo error.

Outro posible foco de imprecisión no experimento é a determinación da distancia exacta entre o punto de partida do faz e o detector. Mentras tanto en EE UU, os científicos prepáranse en Minos para poder confirmar ou refutar os extraños resultados de OPERA.

Unha diferenza fundamental entre ambos ensaios é que o dispositivo estadounidense conta cun dos detectores: un xusto ao inicio do faz e outro na chegada, o que facilita a toma de datos precisos.

Enlaces:

- O país ciencia.

Lorena Rodríguez Castro Nº 22, 1ºD