O hachado dun novo crustáceo en Galicia remarca a necesidade de protexer os fondos mariños.

O descubrimento a 1.400 metros de profundidade dunha nova especie de cangrexo de cor alaranxado e ata 7 centímetros de lonxitude en augas de Galicia pon de manifesto a importancia do estudio dos ecosistemas mariños e o uso sostible que se pode sacar deles.

O crustáceo, hachado nunha das campañas mariñas do Instituto Español de Oceanografía (IEO), vive sobre corais e gorgonias, onde forma uns hábitats moi característicos, manifestou a directora da Fundación Biodiversidade, Sonia Castañeda, durante un seminario sobre os resultados científicos do proxecto Life Indemares.

Este proxecto, que se encontra na súa última fase tras catro anos de investigación, culminará cun proceso de participación pública  e ca declaración de gran parte da Red Natura 2000 Marina en España.

Durante o seminario, Castañeda destacou que un dos grandes pilares do proxecto é a unión de varios actores como a administración pública, institutos de investigación, entidades conservacionistas e os usuarios da mar, destacando o sector pesqueiro, imprescindible nesta fase final.

Asimismo, sinalou que o enfoque de participación e colaboración co que naceu o proxecto, dotado dun presupuesto de 15,4 millóns de euros e cofinanciado pola CE nun 50 %, debe ser clave para a súa viabilidade social e económica.

Indemares abarca o estudio de 2,5 millóns de hectáreas e ten tres pautas claves: declaración de zonas de especial protección para aves, estudio de cetáceos e tortugas mariñas e hábitats de profundidade.

Para a directora de Biodiversidad, os estudos sobre as áreas mariñas arroxan resultados científicos determinantes sobre os valores ecolóxicos e de protección destas zonas.

Outro dos hachados nestos anos foi a existencia dunha gran riqueza de biodiversidade nas simas do Cañón de Avilés, no mar Cantábrico, que posibilitaría a declaración de Área Marítima Protexida nalgúns dos seus enclaves.

Asimismo está en estudio a biodiversidade dos volcáns de fango no golfo de Cádiz, que podería superar ás 1.000 especies, ós cetáceos que viven en augas de Fuerteventura e Lanzarote e ás marcaxes de aves mariñas con GPS.

Durante estos catro anos de traballo realizáronse 110 campañas oceanográficas con máis de 300 persoas implicadas, 200 investigadores, 50 publicacións científicas e xeneráronse 200 empleos, detallou a directora de Biodiversidade.

"A partir de agora ábrese un proceso de participación e consenso para compatibilizar a conservación mariña co uso de actividades como a pesqueira ou o tráfico marítimo."

Durante o seminario, o director xeral de Sostenibilidade da Costa e do Mar, Pablo Saavedra,  sinalou que o proxecto LIFE-Indemares é unha "ferramenta valiosa" para as políticas de conservación do medio mariño e para todas as que teñen incidencia sobre as actividades mariñas.

Enlaces:

http://www.fecyt.es/fecyt/home.do;jsessionid=70B973C644ED6EFDE0A0B465764DC42B

http://eldia.es/2013-03-01/vidaycultura/6-Hallado-nuevo-crustaceo-Galicia.htm

Un paso máis cara a cura do virus VIH

O VIH (Virus da Inmunodeficiencia Humana) é un virus que vai debilitando o sistema inmunolóxico lentamente. Cando este sistema se debilita, un é máis susceptible a contraer enfermidades, especialmente infeccións e tumores.

Un equipo de médicos estadounidense asegurou hoxe que logrou curar a un bebé de tal virus. Isto supón un paso máis cara a posible cura do virus en nenos seropositivos.

A nena á cal se lle conseguiu eliminar o virus ten agora dous anos e medio. Naceu a finais de 2010 no Mississippi rural. Dende pequena recibiu un tratamento agresivo de retrovirais, algo que non é habitual. Durante o último ano non estivo sometida a estes tratamentos e, aínda así, non se rexistraron sinais dun virus activo.

O estudo que documenta o caso deste bebé é dirixido pola investigadora da Universidade de Johns Hopkins de Baltimore (Maryland), Deborah Persaud. Necesítanse máis probas para comprobar o se o mesmo tratamento funciona en outros nenos, pero aínda así os investigadores consideran que o VIH en bebés pode ser curable.

Queda esperar que a comunidade médica valide o estudo. Se así fose, esta nena sería o segundo caso ben documentado dunha cura de VIH no mundo. O primeiro foi Timothy Brown, ou tamén coñecido como o “paciente de Berlín”. Este curouse ó recibir un transplante de médula ósea en 2007 dun donante xenéticamente resistente á infección do virus.

Algúns doutores poñen en duda que a nena estivera infectada, pero a doutora Persaud asegurou que se lle realizaron cinco probas ó bebé no primeiro mes de vida que deron positivo. Cando os médicos souperon que a nena estaba infectada, aproximadamente cando tiña un día de vida, transladárona ó Centro Médico da Universidade de Mississippi. Hannah Gay, a pediatra que tratou á nena, en lugar de administrarlle dous medicamentos como medida profiláctica, aumentou o réximen a tres. Isto provocou que os niveles de virus, inicialmente uns 20.000 por mL de sangue, disminuíran rápidamente. Ó mes de vida, os niveles de virus eran indetectables. Realizáronselle outras probas ós cinco meses e todas elas deron negativo.

Fontes de información:

EL PAÍS

PÚBLICO

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A 

Investigan a ubiquitina, unha pequena proteína responsable de indicar que moléculas se deben degradar.

As proteínas son moléculas fundamentais: son as encargadas de levar a cabo a gran maioría das funcións duna célula. Pero, no todas elas están presentes sempre. Polo que, a producción e destrucción destas moléculas é un fenómeno sumamente regulado e, a pesar de atentar contra a intuición, a célula invirte moita enerxía, non sólo en producir proteínas, senon tamén en degradarlas.

Unha das maneiras de facelo é ‘marcar’ a molécula có agregado doutra, moi pequena, chamada UBIQUITINA. Esta, funciona como ‘guía’ e conduce á proteína blanca ó súa destrucción.

A desregulación deste proceso de ubiquitinación e, posterior degradación, está asociada a diferentes enfermidades oncolóxicas, desórdenes neurodexenerativos, anemia de Fanconi ou infeccións virais.

En situacións normales, cando a célula se enfrenta a un determiñado estímulo, ten que destruir certas proteínas e producir outras. As que se encargan desto son o proteasoma e o ribosoma, respectivamente.

Tanto o mecanismo de acción da ubiquitina como do ribosoma, levaron ós seus descubridores ó Nobel: o de Química edición 2004 para os Dres. Ciechanover, Rose e Hershko pola ubiquitina, e en 2009 para os Dres Ramakrishnan, Steitz e Yonath, pola sua descrición sobre o ribosoma. En émbolos dous casos, os aportes servieron como base para o tratamento de diversas enfermidades.

A ubiquitinación emerxeu coma un dos mecanismos clave que controla a resposta a danos no ADN, entre outros procesos.

A inhibición farmacolóxica do proteasoma é tóxica para cualquer célula, pero resulta ser que as células tumorales son máis sensibles cas células normales. Así surxiu o Bortezomib, un inhibidor do proteasoma, actualmente usado para p tratamento do mieloma múltiple e outras enfermidades hemato-oncolóxicas.

A partir do gran éxito do Bortezomib, distintas drogas foron introducidas en ensaios clínicos, como inhibidores de proteasoma de segunda xeneración que estánse analizando para o tratamiento de mieloma múltiple resistente ó Bortezomib.

Este feito non fai máis que recordarnos que, para poder xerar drogas, para tratar diversas enfermidades, primeiro debemos coñecer os mecanismos moleculares que dan lugar á patoloxía e como funcionan estos mesmos procesos en células “normales”.

En resumo, dende o seu descubrimento, a ubiquitina non fai máis que enseñarnos o importante que é descartar a basura celular en relación ó estado que está atravesando a célula. E, máis importante aún, que, o que nun momento é basura, noutro momento pode ser un ben moi valioso para a célula e viceversa.

Andrea Núñez. 1ºC

¿Ata que punto estamos en conexión cos animais?

O autismo é un trastorno que inhibe a capacidad de falar, e é dada en nenos que, a pesar de ter xa varios años, non pronunciaron aínda palabra algunha. Esto lle ocurría a un rapaz que acudiu a unha visita ao zoo de Sevilla cun un grupo de nenos que sufrían esta mesma enfermidade. Chegada a hora de marchar, o pai do neno chamouno para irse e éste, que levaba un bo rato contemplando a Gina, unha femia de chimpancé do zoo, deu a volta e dixo: “quero quedarme un pouco máis papá”.Este feito asombrou bastante aos presentes, pero ten unha simple explicación.E é que, a profesora de conducta animal, Temple Grandin, da Universidade Estatal de Colorado, realizou un estudo acerca da estreita relación de comunicación entre animais e autistas na que sostén que ambos poseen emocións sen contradiccións, o que xera unha comunicación sen interferencias. Os animais non poden falar mediante dobres sentidos ou metáforas, factores que resultan moi complexos ao entendemento das personas con este trastorno. Demostrouse que a simple presencia de animais relaxa ás persoas e mellora as súas habilidades para a interacción.

Na actualidade estanse a  levar a cabo investigacións sobre os innumerables beneficios que poden proporcionar os animales aos seres humanos, por exemplo no caso de diagnóstico de cáncer: cans adestrados son capaces de detectalo polo olfacto incluso cando éste tan só sería visible nun escáner. Son excelentes tamén no descubrimento de ataques epilépticos e hipoglucémicos. Poderíamos falar tamén, de monos que foros ensinados a atender a persoas cunha parálise total, chegando a poder darlles de comer ou de beber. Con isto, non deberiamos subestimar o poder dos animais, quen sabe ata que punto poden as súas capacidades participar no progreso da ciencia?

 http://www.elmundo.es/elmundo/2013/03/01/ciencia/1362145793.html

A replicación das bacterias de fai 4.000 millóns de anos

As bacterias foron partícipes do proceso no cal a materia inorgánica deu lugar á vida. A súa estrutura actual, con ADN e parede celular, é a base das células dos seres vivos máis desenvolvidos. Unha das estruturas máis complexas das nosas células, as mitocondrias onde se sintetizan as moléculas que conteñen a enerxía (ATP), atribúese a  un tipo de simbiose entre unha bacteria maior e unha menor que ó integrarse formaría as mitocondrias tal e como o explicou Lynn Margulis, bióloga estadounidense clave na teoría do evolucionismo.

          Pero fai millóns de anos as bacterias non eran igual que hoxe. Os microorganismos primitivos carecían de parede celular e proteínas.

        O feito de que algunhas bacterias carezan de parede celular na actualidade, suxire que esta estrutura protectora que teñen case todas, foi unha adquisición evolutiva. Nalgúns casos bacterias normais volven ó seu estado primitivo, o que nos permite ver cómo eran fai millóns de anos.

        Tamén carecían das proteínas necesarias para a súa división. As encimas (que son proteínas) son a base para realizar todos os procesos celulares. Sen embargo as bacterias de aqueles tempos tiñan que se reproducir.

Investigadores da Universidade de Newcastle publican en Cell a súa explicación de cómo se replicaban. Non seguían parámetros biolóxicos, senón físicos. Dun modo semellante a cando unha pompa de xabón divídese en dous ó alcanzar unha determinada relación entre volume e superficie, as bacterias ó alcanzar a suficiente presión no volume do seu interior dividíanse. Os científicos conseguiron gravar imaxes, un pouco aceleradas, do máis parecido ó que ocorría fai 4.000 millóns de anos.

            Aínda que o vídeo estea en inglés, as imaxes son moi ilustrativas.

PREGUNTAS
1. Aquí se fala sobre as bacterias de fai 4.000 millóns de anos pero, cómo se reproducen actualmente as bacterias? E cómo se replica o seu ADN?
2. Cómo se chama a teoría que defende Lynn Margulis ante o evolucionismo?
3. O texto di que a vida apareceu a partires da materia inorgánica. Quen foi o primeiro que comprobou mediante un experimento que esta afirmación, ou polo menos parte dela?

FONTE DE INFORMACIÓN:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/02/28/actualidad/1362072660_373635.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

Unha premio nobel de Química visitará o campus de Ourense

Ada Yonath participará nun foro científico e pronunciará unha conferencia o vindeiro 12 de marzo na cidade das Burgas.

A premio nobel de Química Ada Yonath, a cuarta muller da historia en conseguir o recoñecido galardón, que lle foi concedido no ano 2009, estará no campus de Ourense o vindeiro 12 de marzo. Así anunciou esta mesma mañá a vicerreitora do campus, María Lameiras, durante a presentación do programa de actividades polo Día da Muller. A nobel israelí, de 74 anos, terá unha intensa axenda en Ourense, xa que participará nunha recepción con estudantes de Secundaria e Bacharelato, protagonizará un seminario con científicos e pronunciará unha conferencia aberta a tódolos públicos no edificio Politécnico. «É un feito histórico no campus de Ourense», asegurou a vicerreitora sobre a presenza de Yonath no campus, que foi xestionada polo departamento de Física.

A premio nobel, unha lenda no mundo da Ciencia, especializouse nos seus primeiros anos como investigadora en cristalografía, aínda que o recoñecemento mundial chegoulle polos seus estudos sobre a estrutura dos ribosomas. Actualmente é a directora do Centro de Estrutura Biomolecular Helen & Milton Kimmelman e da Asemblea Weizmann Institute of Science.

Fonte: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2013/02/27/premio-nobel-quimica-visitara-campus-ourense/0003_20130220130227131815719.htm

Mauro Rivas Ferreiro, 1º Bach C

As ratas envianse información co cerebro dun continente a outro

Os científicos chámano un "vínculo cerebral", é o máis preto que estivo a ciencia de alcanzar a conexión mental.

Os pensamentos dunha rata, o que fai nun laboratorio (o seu comportamento), son capturados por sensores electrónicos e enviados por internet ao cerebro doutra rata, neste caso dende Brasil ata Estados Unidos. O segundo roedor recibe o pensamento do primeiro e imita a súa conduta.

Este descubrimento, podría sentar as bases do que Miguel Nicolelis (medico e científico sobre todo na área de neuroloxía) chama un "ordenador orgánico" onde varios cerebros están unidos para resolver problemas aos que os cerebros individuais non poden facer fronte.

Esto fai que a ética se implique sobre todo cando Nicolelis xa esta traballando na comunicación entre cerebros en monos.

Algúns neurocientíficos pensan que esto non é ético e que é moi normal que a xente se poña nerviosa ao ver esto, xa que o feito de que se poida facer esto con animais implica que poida suceder con seres humanos.

Estas investigacións poden darnos máis datos sobre os cerebros animais e mentres estas, non perxudiquen á saúde dos animais non vexo ningunha contra. 

Héctor Vázquez Yáñez 1ºD

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/02/28/ciencia/1362080665.html 

Cumpreanos do percance en Fukushima: o perigo silencioso

Aumento de cancros relacionados co accidente nuclear de Fukushima.

Poucos días nos separan do segundo aniversario do accidente nuclear de Fukushima, ocorrido o 11 de marzo de 2011, pero os agasallos que este acontecemento nos deixou tanto aos homes como ao medio ambiente non son moi favorables. Os efectos son fortemente notables , así se reflexa nos últimos estudos coma no informe da Organización Mundial da Saúde (OMS) onde destaca un leve aumento nos casos de cancro nas zoas máis achegadas á central nuclear. 

Concretamente, aumenta nun 4% o risco en todos os tumores en calqueira órgano; presentándose  6% máis de cancro de mama e ata 70% de risco na tiroides para as mulleres e para as nenas que resultaron expostas as dosis máis altas de radiación. A tiroides é unha glándula endócrina que precisa iodo para producir hormonas que regulan a enerxía e o metabolismo do corpo. Esta glándula non diferenza entre o iodo estable e o iodo radioativo e vai absorber todo o que lle sexa posible, por isto precisa especial proteción contra o escape de material radioactivo. Ademáis, na infacia é unha das partes do corpo máis sensibles á radiación e o organismo celular renovase rápidamente polo que se alguna célula se volve cancerosa, o tumor desarroiarase con máis rapidez.

O emprego de pastillas de iodo, compostas por ioduro de potasio, teñen como obxetivo principal frear estes danos xa que saturan a glándula para que non poda absorver mais iodo radioactivo. A pesar da súa eficacia para protexer a tiroides nas primeiras horas de exposición, non protexe o resto do organismo. En Xapón xa se repartiron unas 200.000 tabletas entre a poboación.

Para os varóns o risco máis destacado refírese á leucemia e faino cun incremento do 7% para os rapaces que viven preto da área sinestrada.

Estas cifras compáranse coa poboación sana da mesma idade. Isto é que se unha rapaza non afecada polo suceso ten un risco de cancro de tiroides do 0.75%, outra achegada ao epicentro nuclear terao incrementado un 1.25%. Sen embargo, fora dos 20 km a redonda de Fukushima as cifras xa se reducen á metade.

Pero este fatal accidente non só tivo repercusións na poboación xaponesa senon tamen chegou a outras rexións do mundo, aínda que nesta área se tripliquen as dosis de radiación que pode percibir unha persoa en todo o ano. Segundo este informe da OMS, no resto de Xapón e do mundo non se aprecia un incremento (do risco de cancro) aínda que dous anos é un prazo moi curto como para poder apreciar os seus daninos efectos. Así o afirman científicos coma para Eduardo Rodríguez-Farré, membro do comité sobre novos riscos para a saúde da Copmisión Europea, aínda que fai incapé no notable incremento de cancro infantil en tan curto prazo.

O desastre de marzo do 2011 provocou a morte e desaparición de 20.000 persoas, obrigou a desprazarse dos seus fogares a outras 86.000 que vivían nun radio de 20km e a aillarse nas súas casas aos que estén dentro do radio dos 30km. Estas son as medidas xaponesas para protexer a súa poboación.

Por engadidura, un tercio dos trabaladores que permaneceron na central as horas posteriores á fuga teñen un 30% de incremento do risco de padecer cáncer con respecto da poboación xeral. Descártase tamén que este relacionado co aumento de abortos e malformacións e outros problemas de saúde, ainda que a OMS recomenda un estreito seguimento a longo prazo con revisións periódicas para poder detectar calquer tumor a desarroiar.

PARA SABER UN POUCO MÁIS:

O accidente nuclear de Chernóbil (Ucrania) en abril do 86 é considerado xunto co de Fukushima coma o máis grave da Escala Internacional de Accidentes Nucleares e un dos maiores desastres medioambientais da historia.

O de Fukushima foi orixinado por unha serie de incidentes tales coma as explosións nos edificios que albergan os reactores nucleares, faios nos sistemas de refrixeración e liberación de radiación ao exterior.

Estes fenómenos liberan ao medio os productos radioactivos e, nestas emisións, independentemente da súa magnitude, afectan seriamente a todo tipo de organismos sobretodo a nivel inmunolóxico e xenético, provocando malformacións xenéticas nas novas xeracións. A gravidade dos danos producidos depende do material e tempo de exposición.

Pero sen dúbida, teñen un altísimo impacto destructivo sobtre todos os compartimentos do ecosistema, extendéndo os seus efectos no tempo.

Deste xeito, os incendios das explosións provocaron efectos de dispersión atmosférica dos productos radioactivos que se depositaron de maneira desigual, dependendo da súa volatilidade e das chuvias durante eses días.

Peixes de Fukushima con altos niveis radioactivos.

Os máis volátiles alcanzaron grandes distancias e a contaminación radioactiva ata chegou a alcanzar zoas de España. Foi o Consello de Seguridade Nuclear (CSN) quen detectou pequeñas cantidades de Iodo-13 e Cesio-137 por debaixo dos límites aceptables de dosis de radiación, nas rexións mediterráneas e nas Baleares.

 Estes reiduos atópanse parcialmente almaceados en contenedores ou enterrados en trincheiras, pudendo provocar riscos de contaminación das augas subterráneas.

 Tamén afectou á contaminación de alimentos, sobre todo con Cesio-139 cuxa vida media é de 30 anos e o edecto durará moitas décadas máis. Non a ves, nin a tocas, nin a sintes pero está ahí.

Pero… ¿Qué son e onde están as radiacións?

Algunhas cuestións plantexadas por EL MUNDO  ao doctor Ferrán-Guedea con Eduardo Gallego,  profesor do departamento de Enxeñería Nuclear da Universidad Politécnica de Madrid e vicepresidente da Sociedade Española de Protección Radiolóxica:

Son un tipo de enerxía que forman parte da natureza. Por exemplo,  gran parte do solo está composto por uranio ou tamén percibimos radiación procedente das estrelas, coma a do sol.

Tamén se atopan en apllicacións artificiais coma a enerxía nuclear e certas aplicación médicas ( coma a radioterapia para tratar o cancro ou os raios X)

¿Cómo as absorbe o corpo?

Hai moitos tipos de partículas nas radiacións, pero as que máis abundan son as de tipo gamma que atravesan sen dificultade os texidos e impactan no ADN das células, donde se produce el efecto más importante xa que pode provocar mutaciós celulares e dar lugar aos diversos tipos de cancro.

A radiación tambie se pode inhalar. Esta vía ten un agravante, porque o elemento químico entra no corpo, pode metabolizarse e permanecer durante moito tempo descargando radiacións e provocar tumores.

¿Qué riscos supoñen para a saúde?

A radiación controlada non representa ningún risco. De feito, conviven connosco en hospitais, industrias, en certos gases do terreno... Serven para tratar o cancro (radioterapia) e para diagnosticar moitas enfermidades (a través de radiografías, por exemplo).

Outra cousa é o que pasou en Xapón. Unha situación inesperada e impredecible. As repercusións dependen da distancia a que se atope cada persoa, a sensibilidade e das dosis e os materiais radiactivos emitidos.

¿Qué tipo de efectos ten a radiación no organismo?

Hai que distinguir en primiero lugar entre a exposición puntual a altas dosis (por riba dos 100 milisieverts), que pode provocar efectos agudos en pouco tempo (como malestar, queimaduras  na pel, caída do cabelo, diarreas, náuseas ou vómitos), e os danos acumulaudos, que poden causar problemas de saúde máis graves a longo prazo como cancros, leucemias e cancros de tiroides, como xa se comentou. Estos efectos teñen que ver coa capacidade das radiacións ionizantes para provocar cambios na estructura de las células; algo que non ocorre coas radiaciones non ionizantes (como las de infravermellos).

¿A qué dosis está exposta a poboación de Fukushima?

Según recoéceu a  Axencia de Seguridade Nuclear xaponesa, uns minutos despois da terceira explosión rexistrada na central, os niveis de radiación superaron os 8 milisieverts (mSv) por hora, o triple da cantidade normal a que está sometida unha persoa ao longo de todo un ano.

OUTROS EXEMPLOS DE  INTERESE:

http://www.acampadapalma.es/fukushima-y-sus-mentiras-mutaciones-y-negligencias/

http://mexico.cnn.com/tecnologia/2012/08/22/los-peces-de-fukushima-registran-radiacion-200-veces-mayor-a-lo-permitido

FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.elmundo.es/elmundosalud/2011/03/15/noticias/1300203080.html

http://www.thyroid.org/radiacion-nuclear-y-la-glandula-tiroides/

http://es.wikipedia.org/wiki/Accidente_nuclear_de_Chern%C3%B3bil

http://www.cricyt.edu.ar/enciclopedia/terminos/AccNucle.htm

http://energia-nuclear.net/accidentes_nucleares/chernobyl.html

Alba Cortés Coego

1º Bacharelato A

Un cometa podería chocar con Marte en 2014

O impacto do "Siding Spring" provocaría un cráter de 500 km de ancho e unha explosión de 20.000 millóns de megatóns na superficie do Planeta vermello
O cometa c/2013-A1 máis coñecido como "Siding Spring",polo nome do observatorio australiano que o descubriu a principios de ano,podería chocar co noso planeta veciño en outubro do 2014,según o observatorio ruso ISON-NM


Os expertos creen que o cometa acercaríase a Marte a unha distancia de 109.200 km o próximo 19 de outubro de 2014,según calcularon tras realizar observacións durante máis de 70 días.Sen embargo, advirten de que estes resultados son preliminares, xa que non se pode facer unha predicción con tanta antelación.





O que sí saben é que o cometa acercarase moito e que cabe a posibilidade de impacto, orixinando este un crátere de 500 km de ancho e 2 km de profundidade.
Os científicos explican que tal evento eclipsaría o famoso bombardeo de Xúpiter por fragmentos do cometa desintegrado "Shoemaker-Levy9" en xullo de 1994, que se estimou nun 15 km de diámetro.

Neste  caso, o orbitador Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) da NASA,en Marte dende 2006, poderá captar espectaculares imaxes en alta resolución.A velocidade de impacto sería de 56 km por segundo, moi alta neste tipo de asteroide.




Fontes de información:

http://www.leanoticias.com/2013/02/26/un-cometa-podria-chocar-con-marte-en-el-2014-creando-un-crater-de-500-km/

http://www.abc.es/ciencia/20130227/abci-cometa-puede-chocar-marte-201302271023.html




Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bachiller

Así que era unha mosca…revoltosa

Gracias a uns novos fósiles atopados nuns ricos xacementos de China, coñecemos por fin a identidade do que se cría era un parasito de certos dinosaurios con plumas. A súa anatomía presenta unhas patas en forma de pinza que se pensou que lle servían para agarrarse aos seus hóspedes pero estes novos fósiles acaban de tumbar esta teoría.  Parece ser que se trata dunha mosca acuática á que pertencerían  as moscas actuais. Nos fósiles atopados podemos ver unhas ás grandes e membranosas ademais dun dimorfismo sexual bastante rechamante. Os investigadores deducen de todo isto que debían ser insectos con ás moi especializados que as perdían  despois de saír das larvas e que a continuación se introducían na auga para aparearse. Tampouco nos ten que resultar tan raro pois os insectos eran xa na época dos dinosaurios os animais máis abundantes. Os investigadores cren que a pinza que presentan non serve pois para agarrarse senón que é unha especie de ferramenta para coller á femia no apareamento porque só a teñen os machos.

Resulta incrible que un insecto de 165 millóns de anos siga a depararnos sorpresas e para máis inri que sexa unha mosca .  

 

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/02/26/actualidad/1361895154_188066.html

Brais Casas Fernández

A CPEB1, proteína causante de tumores.

Rafael Méndez, investigador do Instituto de Investigación en Biomedicina de Barcelona, traballa nun proxecto que podería frear o desenvolvemento do proceso de duplicación das células causantes de tumores.
A rasgos xerais, o problema ven dende o ARN. O ARN sae do núcleo da célula transportando a información sobre as proteínas, pero en verdade, moitas destas copias non son necesarias, por exemplo, do conxunto de proteínas que interveñen na división ou na proliferación celular, e polo tanto circulan sen ser utilizadas, pro.texidas, dalguna maneira, cun “código”. É aquí cando toma protagonismo unha proteína chamada CPEB1, que se encarga de romper este “código” e descontrolar o proceso de replicación celular, provocando o tumor.

Rafael Méndez así o explica: "Las proteínas CPEB son necesarias durante el desarrollo y también en el proceso de regeneración de los tejidos por medio de las células madre, pero si el sistema que gobiernan está siendo continuamente activado, las células se dividen cuando no hace falta y aparece el tumor”,
O investigador conta que as CPEB divídense en 4 grupos (1,2,3,4) e propón como solución a desactivación do primeiro grupo, de maneira que no se vexa afectada a actividade das demais, freando así o proceso dañino. Polo momento non existe un fármaco capaz de actuar na expresión dun xen, pero o IRB xa abriu unha búsqueda de moléculas que remedien este problema.