Field, investigando sobre o Cambio Climático

Noticia do 9 de xaneiro de 2014

 

Christopher Field é un biólogo e catedrático estadounidense da Universidade de Stanford que gañou o premio BBVA Fronteiras do Coñecemento na categoría do Cambio Climático por descubrir a importancia dos ecosistemas e a súa adecuada xestión como potentes ferramentas contra o cambio climático e por aportar unha mellor comprensión das interaccións entre a dinámica das prantas e os ecosistemas terrestres e o CO2 liberado polas actividades humanas. Dirixe o Departamento de Ecoloxía Global da "Carnegie Institution for Science" e copreside o IPCC (Panel Intergubernamental sobre o Cambio Climático) que trata sobre os impactos, adaptacións e vulnerabilidade.

Ademáis, a revista Nature citouno xunto con outros catro científicos, explicando que vai ter unha grande importancia no 2014.

Field dice que hay que actuar agora para que o impacto sexa o menor posible, menos caro e para que sexa menos difícil xestionar as consecuencias do calentamento global.

Conseguiu determinar o efecto da deforestación, da agricultura e doutras alteracións da cuberta vexetal sobre o clima global e establecer unha xestión adecuada para reducir o impacto do cambio climático. 

Este biólogo explica que a vexetación terrestre pode modificar a radiación solar que absorbe o planeta e a evaporización do auga e investigou a capacidade das prantas para absorver o CO2 e actuar como sumidoiros. Tamén comentou que en canto as relacións entre desastres naturais e cambio climático saben que as ondas de calor e as inundacións serán máis frecuentes en moitos lugares da Terra, pero os furacáns e a actual onda de frío en EE.UU. aínda non o saben.

Unha vez determinadas e establecidas todas as explicacións e as solucións sobre este gran problema que moita xente aínda non ve, ¿levarase a cabo a tempo? ¿conseguiremos frear o quentamento global?

http://www.abc.es/sociedad/20140109/abci-christopher-field-fronteras-conocimiento-201401091318.html

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2014/01/09/actualidad/1389289939_056367.html

SIRA PRIETO GONZÁLEZ

1ºA

O pariente belga dos primeiros mamíferos carnívoros

Acháronse recentemente novos fósiles dun pequeno mamífero bautizado como Dormaalcyon latouri, que están resultando de gran axuda aos científicos para averiguar a orixe dos actuais animais carnívoros.
Aínda que este animal xa era coñecido, o achado de novos fósiles, entre os que hai pezas dentais de leite e ósos das súas patas, na localidade de Doormal, permitíu coñecelo mellor.
Segundo explican, Dormaalcyon latouri, era un pequeno e áxil mamífero carnívoro que debía pesar un kilo aproximadamente e que se desplazaba polas ramas das árbores.



As reconstrucións que se fixeron suxiren que habitaba lugares cálidos, húmidos e nos que abundasen árbores. "Non era unha especie nin impresionante nin temida, e probablemente se alimentaba de pequenos mamíferos e insectos", afirma Solé, investigador no Real Instituto Belga de Ciencias Naturales, en Bruxelas.
Segundo aseguran, tanto as pezas dentais coma os ósos, encóntranse en bo estado de conservación, "Os dentes ofrécennos importante información sobre a variabilidade morfolóxica, que era moi pouco coñecida nos mamíferos carnívoros desa idade. Tamén temos catro mandíbulas que respaldan que había diformismo sexual", engade.
Os autores do artigo cren que a orixe destes carnívoros puido estar no territorio que hoxe é Europa, e expandirse cara a América do Norte. Solé prefire non utilizar os conceptos antecesores e descendentes xa que todavía no é nada seguro. Sen embargo engade que "Dormaalocyon está na base dos Carnivoramorphans e polo tanto, está estreitamente vinculado aos antecesores dos carnívoros actuais."
Credes que este animaliño pode levarnos a descubrir a orixe e historia dos nosos carnívoros?


Fontes: http://www.elmundo.es/ciencia/2014/01/07/52caf7a1ca4741fe7b8b456d.html

ANA RODRÍGUEZ VILAS 

1º BACH A

Científicos arxentinos desenvolven unha forma para conservar e utilizar o gas que emiten as vacas.

Según un informe da Organización das Nacións Unidas para a Alimentación e a Agricultura (FAO), o 18% dos gases causantes do efecto invernadoiro provén dos gases emitidos polos bovinos.

Pero científicos arxentinos encontraron a forma de darlle un bo uso ao gas que acumulan estos animais nos seus estómagos.

O gas é extraído a través de sondas e acumulado nunha mochila, antes de ser expulsado.

A acumulación, ademais de ser ecolóxica, proporciona unha fonte alternativa de enerxía.

Unha vaca produce diariamente o gas necesario para mover un automóbil un quilómetro.

Os científicos aseguran que o sistema non interrumpe para nada a rutina diaria das vacas nin perxudica a súa calidade de vida.

Neste vídeo explícase o funcionamento do invento:

Creedes que esta sería unha boa alternativa como fonte de enerxía?

Fonte: http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2014/01/131205_video_vacas_salvan_planeta_argentina_ch.shtml?ocid=socialflow_twitter_mundo


Fátima Rodríguez Delgado, 1ºBach D

Un novo planeta gaseoso descuberto co mismo peso ca terra.

Un equipo de astrónomos estadunidenses atoparon por casualidade, cando encontrabanse a buscar luas fora do Sistema Solar, un novo planeta cun peso similar ao da Terra. Iste novo planeta posue un diámetro maior e conta cunha atmosfera moito mais densa e gaseosa ca Terra.

David Kipping, investigador do Centro de Astrofísica Harvard-Smithsonian (EEUU)  e o autor principal do descubrimento, explica que iste planeta podría ter a misma densidade ca Terra.

Iste novo planeta recibiu o nome de KOI-314c e orbita nunha enana vermella, tratase dunha débil estrella que encontrase a 200 anos luz da Terra e tarda 23 días en dar unha volta completa a sua estrela. O equipo de científicos cree que tratase dun mundo moi quente onde non he posible a vida. Ademais creese que a sua superficie podría ter unha temperatura duns 104º Celsius.

A sua  atmósfera e dunha gran densidade e esta composta por hidróxeno e helio. O grupo de investigadores considara ca sua orixen podería haber sido parecido a un mini Neptuno e haber ido perdendo parte dos gases da sua atmósfera. O telescopio espacial Kepler da Nasa foi o que permitiu, grazas aos datos que datos obtidos polo mesmo, o descubrimento diste planeta.

                                                                                                                                         

Credes que algún día atoparemos un planeta coas condicións necesarias para que se dease a vida?

FONTES : http://www.abc.es/ciencia/20140107/abci-descubren-planeta-gaseoso-masa-201401071255.html

http://www.elmundo.es/ciencia/2014/01/06/52cadf6cca4741d87b8b4579.html

MARTA TAÍN VÁZQUEZ 1ºA

Máis xenes para o linguaxe

Dende os Neandertais, a presenza do xene FOXP2 determina a capacidade humana de empregar unha linguaxe complexa. A proteína codificada por este xene acelera a formación de sinapsis na zona do cerebro responsable da linguaxe.

 Os científicos veñen de descubrir outro xene, o SRPX2, que se activa grazas ao FOXP2; cando anularon o equivalente deste xene en crías de rato, descubriron que estes animais deixaron de emitir os ultrasonidos cos que chaman ás súas nais, confirmando así a súa importancia no proceso da linguaxe.

¿Podería este descrubrimento solucionar problemas de comunicación nalgúns enfermos?

Fontes de información: http://a100ciacierta.com/2013/12/05/mas-genes-para-el-lenguaje/

Manuel Fernández Armesto 1º Bach. A

Hallanse dous buracos negros entrelazados nun baile cósmico

A 3.800 millóns de anos luz da Terra descubriuse o que parecen ser dous buratos negros supermasivos no centro dunha galaxia remota, este descubrimento produciuse polo labor dun grupo de astrónomos do Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA, grazas a os estudos realizados coa axuda do telescopio especial WISE. Ademais tamén realizaronse seguimentos noutras partes do mundo e con diferentes telescopios e radiotelescopios. Estes dous buracos negros encóntranse xirando entre si como se estivesen a bailar. Os estudos revelaron co chorro de un dos buracos cambiou a forma isto produciuse problabemente polo peso do chorro do segundo.

Chao-Wei Tsai, del JPL un dos investigadores cree que é probable que os dous buratos negros estean bastante preto e se encontren entrelazados gravitatoriamente. Os científicos pensaron que a estraña estrutura se trataba de novas estrelas formándose a un gran ritmo, pero mais tarde consideraron que o que estaba a suceder era un fenómeno que se parecía máis a unha fusión de buratos negros xigantes.

Os investigadores creen que case todas as grandes galaxias albergan polo menos un burato negro supermasivo con masas extremadamente grandes. Estas galaxias son de gran tamaño por diversas razóns, unha delas é que se encontran devorando a materia que se atópase ao seu arredor e outra que podemos prodúcese polo chamado "canibalismo galáctico" cando dúas galaxias colisionar os buratos negros masivos sucumben no centro da estrutura enredándose nunha especia de tango gravitacional. Poda acontecer a formación dun so buraco negro incluso moito mais masivo.

Iste proceso denominado como baile dos dous buracos negros comeza lentamente nunha distancia duns poucos miles de anos luz, cos obxectos dando voltas entre si Poucos buratos negros foron identificados nesta temperá fase de fusión. Como continúan dando voltas un arredor do outro, achéganse, separados unicamente por uns poucos anos luz. Estas duas unidades envían ondas gravitacionais a través do espazo e o tempo. Para comprender mellor o funcionamento destes buratos negros danzantes, os cientificos estan a explorar e a buscar as ondas que estos emiten empregando estrelas mortas chamadas púlsares.

Credes que nalgún momento encontrarase algunha pista que permita descubrir o completo funcionamento dos buratos negros danzantes?

FONTES: http://www.abc.es/ciencia/20131206/abci-hallan-agujeros-negros-entrelazados-201312051827.html

                                                                                                                       Marta Taín Vázquez 1ºA

Os Neutrinos captados na Antártida abren unha nova ventá ó universo

                                 Rexistro do neutrino de máis alta enerxía captado no observatorio IceCube, na Antártida. / ICECUBE COLLABORATION

Os neutrinos son tan invisibles que, para velos, os cientificos tieñen que montar os seus especiales e enormes detectores en lugares insólitos, como na Antártida. No mismísimo Polo Sur, xunto a base científica estadounidense Amundsen Scott, está incrustado, nun  kilómetro cúbico de xeo, e chámase IceCube,  o seu obxectivo é captar as partículas elementales generadas fora do Sistema Solar. Os científicos do peculiar telescopio anuncian agora, na revista Science, que xa captaron un total de 28 neutrinos de altísima enerxía e propiedades específicas que permiten descartar que puideran haberse producido no Sol ou na  atmosfera terrestre. “É o principio duna nova era da astronomía”, afirma o científico estadounidense Francis Halzen, científico da Universidade de Wisconsin-Madison, responsable do IceCube.

Os científicos todavía non poden señalar os fenómenos concretos que emitiron esos neutrinos pescados na Antártida, dado que o fluxo é pequeno todavía, pero as teorías indican que deben proceder de explosións estelares de supernova, de agujeros negros, de galaxias activas ou de otros fenómenos.

Miles de millóns de neutrinos pasan por cada centímetros cadrado da Terra –e polo corpo de cada un de nos- cada segundo. Coma se nada. Estas partículas apenas interaccionan ca materia así que a atravesan sin inmutarse e como son neutras, non se desvían polos campos magnéticos. Pero xeneranse en procesos físicos fundamentales e en cantidades ingentes. A inmensa mayoría dos neutrinos que nos atravesan imperceptiblemente se xeneran no Sol ou nas interaccions dos rayos cósmicos na atmósfera e na radiactividad natural. Tamén  producense nos reactores nucleares e en aceleradores de partículas, como o PS do CERN.

                          Laboratorio do detector de neutrinos IceCube na base Amundsen Scott na Antártida. / SVEN LIDSTROM, ICECUBE/NSF

Hace uns meses, os científicos do IceCube anunciaron a detección, en 2012, de dos neutrinos superenerxéticos, tan queridos por estos físicos que os bautizaron Epi e Blas en honor dos entrañables personaxes de Barrio Sésamo.  

 “A era da astronomía de neutrinos ha comezado”, afirman Gregory Sullivan, xefe do equipo da Universidade de Maryland que traballa en IceCube. O mesmo considera John Learned, da Universidade de Hawai, que, en 1973, propuxo montar un detector similar no océano.  “IceCube é un estupendo e único telescopio astrofísico, desplegado no xeo profundo da Antártida, pero mirando a todo o universo, detectando neutrinos que le chegan atravesando toda a Terra dende o ceo do hemisferio Norte así como os que proceden do Sur”, dice Vladimir Papitashvili, responsable da Fundación Nacional para a Ciencia estadounidense.

Forman a colaboración de IceCube: 250 físicos e inxenieros de 12 países, participan no proxecto 16 universidades estadounidenses.

FONTE:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/11/21/actualidad/1385061345_629934.html

                                                                                                                          Pablo González Vázquez     1ºC  Bach.

Búscase cometa Ison vivo ou morto

Despoixa de varios días de observacións continuas, os científicos seguen sen saber que lle ocurriu ao cometa Ison despoixa do seu máximo achegamento ao Sol. ¿Sobreviviu algo realmente? Según os científicos, non hai duda de que o cometa redúxose considerablemente de tamaño cando daba a volta ao Astro rey e non hai dúbida de que algo saíu disparado hacia o espacio despoixa do achegamento. Pero a pregunta, di l axencia espacial estadounidense na súa web, segue sendo seo punto brillante visto alexándose do Sol eran simplemente escombros, ou se un pequeno núcleo da bola de xeo orixinal todavía estaba alí. Aínda que así sexa, recoñecen os investigadores, e probable que o famoso cometa agora non sexa máis que pó.



O cometa Ison, que comezou o seu viaxe dende a Nube de Oort fai uns 3 millóns de anos, fixo a súa máxima aproximación ao Sol o pasado 28 de novembro. O cometa foi visible nos instrumentos das sondas STEREO da NASA y SOHO de NASA/ESA, en imaxes obtidas polos coronógrafos que bloquean o Sol e o espacio a unha distancia considerable ao seu redor, a fin de observar mellor as estructuras difusas na atmósfera solar, a corona.
Sen embargo, durante un período de varias horas, o cometa mantívose oculto nesas imaxes. Durante ese período de tempo, o Observatorio de Dinámica Solar (SDO) da NASA tampouco poido ver o cometa, o que levou a moitos científicos a supor que se desintegrou por completo.Sen embargo, algo volveu aparecer nos coronógrafos de SOHO y STEREO algún tempo despois, ainda que era moito menos brillante.


Fontes:

 http://www.abc.es/ciencia/20131203/abci-busca-cometa-ison-vivo-201312031036.html

                                                         Martín Gpnzález Fernández 1º bach A

POLÉMICA SOBRE O USO DE LINGOTES ROMANOS PARA INVESTIGAR MATERIA ESCURA E NEUTRINOS

Os lingotes de chumbo recuperados dos antigos naufraxios presentan unhas características ideais para os experimentos de física de partículas. Científicos do detector da materia escura CDMS  en Minnesota (EE.UU) e do observatorio de neutrinos CUORE  no laboratorio Gran Sasso (Italia) os comezan a empregar, pero os arqueólogos advirten sobre a destrucción e o comercio do patrimonio histórico que hai detrás. A revista Science  fai eco de este dilema formulado polos investigadores españois.

Fai dous mil anos un barco romano con lingotes de chumbo extraído da Serra de Cartagena afundise fronte as costas de Sardeña. Dende 2011 máis dun centear destes lingotes emprégase para recubrir o CUORE, un avanzado detector de neutrinos (partículas subatómicas case sen masa) no laboratorio Nazonal Gran Sasso de Italia.

No século XVIII naufragou outro barco cargado de lingotes de chumbo na costa de Francia. Unha empresa Cazatesouros recuperou este material e, aínda que tico problemas coas autoridades francesas, logrou vendelo ao equipo do CDMS. Este detector localizado nunha mina de Minnesota (EUA) busca indicios da esnigmática materia escura, que se supón constitúe un cuarto do universo.

Estes dous exemplos serviron de referencia para o debate que dous investigadores españois afincados en Reino Unido abriron entre os arqueólogos, molestos coa destrución do patrimonio histórico subacuático, e os físicos de partículas, satisfeitos de encontrar un material único para as súas investigacións sobre neutrinos e materia escura.


"O chumbo romano resulta esencial para a realización destes experimentos, xa que ofrece unha pureza e uns niveis tan baixos de radiactividade, tanto máis canto máis tempo estivesen mergullados que non se poden alcanzar cos métodos actuais de produción deste metal", explica a SINC a arqueóloga subacuática Elena Pérez Álvaro dende a Universidade de Birmingham.


CUORE, que iniciará operacións o próximo ano, investigase os neutrinos: partículas fundamentais sen carga eléctrica e que durante moito tempo se pensara que non tiñan masa. As investigacións confirmaron que os neutrinos teñen masa, pero non foi posible precisar unha cifra. O obxectivo é usar o detector para tratar de observar un teórico evento atómico chamado Dobre Desintegración Beta sen neutrinos ( un proceso radiactivo onde un núcleo atómico libera dous electróns e ningún neutrino) . A dobre desintegración beta "estándar" está acompañada pola liberación de dous neutrinos. Observando este evento predito pero nunca antes visto, os físicos esperan estimar a masa do neutrino e establecer cando os neutrinos e a súa contraparte de antimateria, os antineutrinos, son partículas distintas. Algúns cren que os dous son un e o mesmo.


PREGUNTAS:

Débese sacrificar unha parte do patrimonio histórico para alcanzar un maior coñecemento do universo e da propia orixe do ser humano? 

Cedemos unha parte do noso pasado para saber máis sobre o noso futuro?


FOTES DE INFORMACIÓN: 

http://www.agenciasinc.es/Noticias/Polemica-sobre-el-uso-de-lingotes-romanos-para-investigar-materia-oscura-y-neutrinos

http://ecodiario.eleconomista.es/ciencia/noticias/5352839/11/13/Polemica-sobre-el-uso-de-lingotes-romanos-para-investigar-materia-oscura-y-neutrinos.html

http://www.tendencias21.net/Polemica-sobre-el-uso-de-lingotes-romanos-para-investigar-materia-oscura-y-neutrinos_a27825.html



Lucía Milagros Fernández Taboada 1ºBach. A

A NASA cre que o cometa ISON pudo sobrevivir ao seu 'viaxe kamikaze'

Esta secuencia de imaxes mostra os restos do cometa ISON tras pasar ao lado do Sol.

As últimas imaxes obtidas pola NASA do cometa ISON, indican que ao menos parte do cometa sobreviviu ao paso por o Sol.
Inicialmente, tras as primeiras observacións creíase que o cometa habíase desintegrado por completo. Non obstante, o observatorio do SOHO da NASA e da ESA captou algo de materia brillante que podería pertencer ao cometa.
O que agora se preguntan é si ese material brillante é solo resto do astro fragmentado ou unha porción do seu núcleo. Aínda que según explica a NASA nun comunicado, os últimos análisis suxeren que ao menos unha pequena parte do seu núcleo segue intacta. 

A comunidade científica estivo moi pendente do ISON, ao que moitos bautizaron como "o cometa do século". Isto débese a que é un fósil do principio do Sistema Solar, o cal nos podería aportar moita información sobre as condicións do noso sistema fai 4.500 millóns de anos; xa que este astro procede da nube de Oort, que é unha burbuxa que rodea todo o Sistema Solar e que está formada polos restos da nebulosa que deu lugar ao Sol e ao resto dos planetas.

                  

Fontes:
http://www.youtube.com/watch?v=6j6nkLnHyG0
http://www.elmundo.es/ciencia/2013/11/28/52973dba63fd3d603e8b4580.html
http://www.publico.es/485740/la-nasa-cree-que-el-cometa-ison-no-ha-sobrevivido-a-su-paso-por-el-sol
http://sociedad.elpais.com/tag/ciencia/a/



                                 LAURA ÁLVAREZ GÓMEZ, 1ºBACH C

¿Existen os universos paralelos?

E se te dixeran que unha parte do noso universo estase a desplazar arrastrado por unha forza gravitatoria que tivese que ser igual a de outro universo, no 2005 xa se especulaba con estas ideas, e agora as probas conseguidas polo telescopio Planck fainos estar mais cerca da teoría de que existan universos paralelos ou multiversos.

É sabido, que existe unha forza masiva capaz de mover miles de galaxias na mesma dirección, dende fai décadas chamabaselle granatractor.

Actualmente, gracias o "Planck"-un telescopio capaz de estudiar os restos de radiación do Big Bang- observouse que entre o movemento das galaxias e as microondas cósmicas de fondo estudiadas, debería existir unha aleatoriedade, o que non é asi. A iste extraño comportamento da velocidade das galaxias o chamaron fluxo oscuro.

Que quere dicir isto? En primer lugar, poderia ser que a forza gravitatoria de outro universo paralelo estivese atrallendo a esas miles de galaxias do noso universo.
Ou en segundo lugar, tamén poderia ser que as galaxias estivesen tan lonxe que nós non somos capaces de
ver coa nosa tecnoloxía son as que producen esta atracción.

E vós compañeiros, que credes?

CLICK AQUÍ PARA VER UN VÍDEO


Fontes:
http://agenciaeternity.wordpress.com/2013/11/19/cientificos-podrian-haber-encontrado-evidencias-de-que-existen-universos-paralelos/
http://www.abc.es/ciencia/20131115/abci-universos-paralelos-hemos-encontrado-201311141947.html

Sergio David Bermejo Cofán 1ºBach D

A evolución grazas aos factores de transcrición

O CSIC revela que a complexidade dos factores de transcrición foi o que nos fixo evolucionar e o noso pase de organismos unicelulares a pluricelulares.

Os factores de transcrición son unha peza fundamental no desenvolvemento dos organismos. Podemos definilo como proteínas que se unen ao ADN e activan ou reprimen a expresión de xenes.

Grazas a este proxecto sabemos que as plantas e os animais teñen os factores de transcrición máis complexos. Este fenómeno podería deberse a que teñen un desenvolvemento embrionario complexo, o que require máis control, polo tanto, ter máis factores de transcrición.

Despois de todo isto os investigadores observaron como cambian os factores de transcrición ao longo do desenvolvemento. "Nos animais vemos que os factores de transcrición se expresan máis durante o desenvolvemento e menos cando son adultos. En cambio, nas plantas os factores de transcrición seguen activos ao longo de etapas posteriores ao desenvolvemento inicial, probablemente porque a formación de novas estruturas continúa na fase adulta", engade un científico do proxecto.


Os meus compañeiros saberán responderme o que é a transcrición, xa que o demos no tema anterior de bioloxía. Espero a vosa resposta.


AS MIÑAS FOTES DE INFORMACIÓN:
http://www.csic.es/web/guest/home?p_p_id=contentviewerservice_WAR_alfresco_packportlet&p_p_lifecycle=1&p_p_state=maximized&p_p_mode=view&p_p_col_id=column-1-2&p_p_col_count=2&_contentviewerservice_WAR_alfresco_packportlet_struts_action=%2Fcontentviewer%2Fview&_contentviewerservice_WAR_alfresco_packportlet_nodeRef=workspace%3A%2F%2FSpacesStore%2Fca72b021-ac25-487f-9e35-dc928b8ae772&_contentviewerservice_WAR_alfresco_packportlet_gsa_index=false&_contentviewerservice_WAR_alfresco_packportlet_title=noticias&contentType=news

Galiciencia 2013

Os días 20, 21 e 22 de novembro celebrouse no parque tecnóloxico de Ourense a feira científica estudiantil galega á que acudiron máis de 2000 persoas. Este ano estaba adicada ó Ano Internacional da Cooperación na Esfera da Auga. Na Galiciencia expúxeronse 50 traballos realizados por rapaces de cursos entre 1º da ESO e 2º de Bachellerelato que viñan de todas partes de Galicia e de Barcelona. Nesta feira tamén participaron varios estudantes do Otero Pedrayo como Alejandro Fernández Dacal que presentaba un traballo acerca do aproveitamento do vento nun coche cunha pila de hidróxeno ou Aarón Abalo e Fran Sobrado que colaboraron na realización da revista da Galiciencia.

Aparte da mostra e exposición de traballos realizáronse varios talleres como o de pompas de xabón ou de a ciencia e os superheroes no recinto para mostrar que a ciencia tamén pode ser divertida e interesante.

Os traballos destes científicos xuvenís foron evaluados por un conxunto de 45 expertos que decidiron quen se debía levar o premio nesta Galiciencial.

Os gañadores absolutos e da categoría de segundo ciclo da ESO de esta feira foron Xosé Lois Chorén e Unai Ansedes do IES Xoán Montes(Lugo). A súa vitoria débese ao seu traballo para avisar ós condutores que accedan en sentido contrario a unha autopista. Eles apostan por repintar as actuais liñas blancas do firme con pintura luminiscente e facelas en relevo para producir sonoridade. Así verase de cor branco no sentido correcto e en vermello si se entrase en dirección contraria xa no mesmo punto de intersección desde a estrada de acceso. 

Tamén gañaron nas súas respectivas categorías dous traballos máis. Un consistía nunha silla con respaldo intelixente que alerta mediante pilotos luminosos dunha postura inadecuada da espalda e o outro era sobre diferentes perfumes ecolóxicos obtidos do bosque.

Cada un dos equipos premiados recibiu un “smartphone” e ademais os gañadores teñen un viaxe financiado á feira Expocerca que se celebra en Cataluña. Pero non solo levaron premio os gañadores senón que todos os participantes e colaboradores levaron un mp4 e un diploma confome participaran na octava edición da Galiciencia.

 

Fontes: http://www.elcorreogallego.es/tendencias/ecg/ganan-galiciencia-un-sistema-antikamikazes-autopistas/idEdicion-2013-11-22/idNoticia-838617/

Fátima Rodríguez Delgado, 1º Bacherelato D

Sospeitas de que o cometa Ison se deintegrou ao aproximarse ao Sol

Habrá espectáculo celeste o próximo Nadal? O cometa Ison, en efecto, puido desintegrarse por completo cando faltan algo máis de 24 horas para a súa máxima aproximación ao Sol, que se producirá o 28 de este mes. A imaxe que aparece sobre estas liñas, tomada pola sonda SOHO, cuxa misión é precisamente a de estudar o Sol e o seu entorno, ilustra con moita claridade o pasio da rocha xeada de máis de 1 Km de diámetro a través do poderoso vento solar.
 

Ata o momento, o núcleo do cometa logrou manter a súa integridade durante a aproximación. Os astrónomos, sen embargo, detectaron agora unha serie de sinais que fan temer o peor. É casi seguro, de feito, que Ison non logre sobrevivir a súa perigosa aproximación ao Astro Rey. Así o cree Israel Hermelo, do Instituto de Radioastronomía Milimétrica (IRAM), situado na Serra Nevada, Granada. " A NASA suxeriu que siga contemplando o cometa por se acaso, pero todo fai indicar que se desintegrou", señala. "O  observatorio STEREO e o telescopio de Hawaii tamén encontraron sinais".
Un aumento súbito da luminosidade do cometa suxire, en efecto, que o seu núcleo xeado se desintegrou, ata convertirse en pouco máis que unha nube de po, pondo así puno e final ao soño de que Ison se convertera en "o cometa do século", visible durante meses e con un brillo superior á da Lúa chea.
Sen embargo, a confirmación visual directa da desintegración do Ison non se produciu todavía. Para iso hai que esperar aos próximos días, cando o cometa, o que quede de el, dé a volta ao Sol para acercarse á Terra.

Fontes:
http://www.abc.es/ciencia/20131126/abci-cometa-ison-desintegra-aproximarse-201311262301.html

                                         Martín González Fernández 1º bach A

Outro xen que engorda

Está claro que as epidemias de obesidade teñen moito que ver cos malos estilos de vida das sociedades máis avanzadas (dietas excesivas en calorías xunto con pouco exercicio). Aínda así depende tamén en gran parte dos factores xenéticos. Algunhas persoas engordan sen case intentalo e outras parecen que poden comer  todo o que queiran sen medo ao sobrepeso. A revista Cell publicou recentemente unha investigación  que parece ter atopado un destos xenes.

O xen é chamado KSR2 e ten aos científicos intrigados porque cando se anula ese xen nos ratóns de laboratorio os animais aumentan moito a inxesta de alimento e ademais reducen o seu metabolismo, conduciendo ao desenvolvemento de obesidade. para conprobar o seu efecto en humanos observaron toda a secuencia de nucleótidos deste xen en máis de dous mil nenos que padecían sobrepeso a unha idade moi temprana. En 45 nenos atoparon algunha variante que anulaba o xen, cun aunmento do apetito, resistencia a insulina e un metabolismo máis baixo do normal e ao estudar os seus efectos sobre as celulas humanas máis a fondo, observaron que tamén reduce a capacidade de quemar glicosas.

Este descubrimento ten implicacións terpéuticas xa que se comprobou que as células con esta mutación responden ben ao tratamento con metformina, utilizada para tratar a diabete. 

O máis interesante é que so un 2% da obesidade infantil está causada por esta alteración. Estarán o resto dos casos causados tamén por mutacións en xenes semellantes todavía non descubertos?

Fontes: http://a100ciacierta.com/

Ana Rodríguez Vilas 1º Bach A

Jack Andraka, o neno prodixio contra o cancro

Con 15 anos, este rapaz de Maryland, viviu o falecemento dun amigo íntimo da familia a causa de cancro de pancreas. Entón deuse conta de que debía facer algo para axudar a estes pacientes e ideou un método de detección precoz do cancro de pancreas.

A súa investigación sobre como detectar precozmente o cancro de páncreas valeulle o premio na ISEF 2012 (Intel International Scienceand Engineering Fair), a maior competición internacional de ciencia a nivel preuniversitario na que participaron 1.500 mozos científicos de 70 países.

«Púxenme a investigar nas mellores fontes de información e sorprendeume o que encontrei: o 85% dos casos de cancros de páncreas son detectados de forma tardía así que só un 2% destes enfermos teñen posibilidades de sobrevivir», afirma. Jack Andraka decidiu investigar pola súa conta co obxectivo de encontrar algo que permitise detectar precozmente este tipo de cancro dunha forma rápida, barata e efectiva.
O primeiro paso na súa investigación consistiu en dar coa proteína que se encontra no sangue de forma abundante neste tipo de cancro en etapas temperás: a mesotelina. Así mesturou os nanotubos coa mesotelina. «Despois, mollei pequenas tiras de papel con esta mestura e decateime de que ideara unha forma de detectar o cancro», asegura o mozo. Deste xeito, pódense detectar os niveis de mesotelina, biomarcador do cancro de páncreas.

Este detector de papel custa tres centavos, é fiable case ao 100%, é 168 veces máis rápido que o sistema actual e ofrece en só cinco minutos o resultado.

FONTES: http://www.elmundo.es/ciencia/2013/11/24/529246cf68434110688b4584.html

                   
                                  PAULA QUINTAS BLANCO 1ºBACH A

Un resplandor “monstruoso e moi preto” no universo

Unha estrela máis grande có Sol, colapsou fai uns miles de millóns de anos; seguramente converteuse nun burato negro. Pero aquela luz da explosión chegou agora ós telescopios terrestres especializados en detectar e observar estes fenómenos no ceo. É o destello máis brillante de raios gamma (GRB, nas súas siglas en inglés) detectado ata agora, afirman os expertos. Está relativamente preto á Terra, en tempos cosmolóxicos, xa que a súa luz recorreu unha distancia de 3.700 millóns de anos ata nós. Un dos equipos científicos que estudaron este excepcional fenómeno valóranno de “monstruo preto” no título do seu artigo científico que se publica en Science nesta semana, xunto con outros traballos sobre a mesma explosión de raios gamma, que foi detectada o pasado 27 de abril mediante observatorios no espazo.

“Normalmente, detectamos os GRB a maior distancia, o que significa que se ven moi tenues, pero neste caso o destello prodúxose a unha cuarta parte do tamaño do universo observable, así que foi moi brillante”, sinalou Paul O’Brien, astrónomo da Universidad de Leicester (Reino Unido). “Nesta ocasión xenerouse tamén unha supernova, algo que non se rexistrara xunto cun potente GRB, e estamos a descifrar o fenómeno”, di nun comunicado da súa universidade. “O feito de poder ver un brillante destello a un cuarto do universo é realmente coma traernos á casa o poder destas explosións”, añadiu Nial Tanvir, outro investigador que estudou este fenómeno concreto.

Os destellos de raios gamma son frecuentes no ceo: aproximadamente un centenar ó ano rexistra o satélite Swift, da NASA, posto en órbita no 2004 precisamente para detectar estes fenómenos fugaces e que viu o “monstruo” do pasado abril. Para esta vixilancia científica é imprescindible colocar telescopios no espazo porque, afortunadamente para a vida na Terra, a radiación de raios gamma tan perxudicial para os organismos vivos, é absorbida pola atmosfera. Neste caso, o primeiro en detectar a explosión foi o FermiGamma Ray Space Telescope (Universidad de Stanford y SLAC).

A potente explosión de abril, denominada GRB 130427A, foi tan brillante que descoloca ós científicos. A teoría máis aceptada para describir un GRB como este, establece que estes fenómenos prodúcense en explosións máis enerxéticas que se dan no cosmos, cando unha estrela masiva colapsa sobre si mesma e explota. Estas colisións lanzan chorros de partículas que viaxan case á velocidade da luz e, como a presión, temperatura e densidade do chorro non son uniformes, provocan ondas de choque. A medida que o chorro sae, choca co medio interestelar provocando máis ondas de choque.

O problema é que un fenómeno tan extremo como o GRB 130427A non encaixa ben cós niveis de enerxía e procesos físicos da teoría. Por iso os científicos están interesados en desvelar como se producen os destellos de raios gamma, precisamente para afinar os seus coñecementos teóricos, e non teñen máis remedio que estar pendentes dos que se producen no ceo porque non poden reproducilos no laboratorio. A explosión de abril potente e preta, foi unha oportunidade espléndida.

No momento no que un telescopio en órbita detecta no ceo un destello de raios gamma, dispárase a alerta para que os telescopios en todo o mundo, en terra e no espazo, poidan seguir a evolución do fenómeno. A explosión pode durar menos dun minuto, pero o resplandor subseguinte dura máis tempo, entre uns poucos días e varias semanas. “No caso de GRB 130427A, o destello foi tan potente que observamos o resplandor remanente durante varios meses”, sinala Daniele Malesani, do  Instituto Niels Bohr (Universidad de Copenhague). “Analizando a luz do resplandor podemos estudar a súa composición, o que nos fala das propiedades da estrela orixinal, o que atopamos é que era una estrela xigante cunha masa que estaría entre 20 e 30 veces a do Sol, en rápida rotación e cun tamaño de solo 3 ou 4 veces a solar, así que era extremadamente compacta. Estas estrelas denominanse Wolf-Rayet”, continúa este experto. Tamén, estes astrónomos foron capaces de localizar no ceo, en observacións previas, a estrela que explotou.

Fontes: http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/11/21/actualidad/1385050556_802480.html

                                              

                                                            David Serantes Grinión 1º Bach. D