Descubren el planeta más pequeño fuera del Sistema Solar

El planeta Kepler 37-b

Científicos del centro de investigación Ames de la NASA, en California (EE.UU.), han descubierto el planeta más pequeño conocido fuera del Sistema Solar:  Kepler-37b. Ellos mismos lo definen como minúsculo. Tiene un tamaño similar al de la Luna y es significativamente menor que Mercurio, con el que guarda ciertas similitudes.

Lo más probable es que se trate de un planeta rocoso sin atmósfera y sin agua, y creen que no alberga vida como la conocemos en la Tierra. Estiman que su superficie podría superar los 400º C.

Kepler-37b forma parte de un sistema que cuenta con, al menos, otros dos planetas que orbitan una estrella similar al Sol (Kepler-37) a 210 años luz de la Tierra en la constelación de Lyra. Los científicos que firman este trabajo creen que este sistema planetario es bastante diferente al nuestro.

Ha sido localizado gracias al telescopio espacial Kepler de la NASA, lanzado en 2009 con el objetivo de localizar planetas rocosos que pudieran albergar vida. Descubrió los tres mundos cuando estos «transitaban» por delante de su estrella, más fría que el Sol, produciendo un minieclipse que revelaba su presencia.

Sus características se detallan esta semana en la revista 'Nature', en un estudio internacional liderado por Thomas Barclay en el que participan los españoles Jorge Lillo y David Barrado, investigadores del Centro de Astrobiología (CAB CSIC-INTA) y miembros del programa AstroMadrid.

Los planetas extrasolares o exoplanetas

Los exoplanetas son aquellos que se encuentran fuera de nuestro Sistema Solar. 

Michel Mayor y Didier Queloz descubrieron en 1995 el primer planeta de estas características (Pegasi 51b). Sin embargo, gracias a los potentes telescopios espaciales, los descubrimientos de estos exoplanetas han sido una revolución en los últimos años. Han contribuido a aumentar nuestro conocimiento de los sistemas planetarios y han demostrado que pueden existir sistemas muy diferentes al nuestro, el Sistema Solar.

El hallazgo del pequeño Kepler-37b demuestra los grandes y rápidos avances de los astrónomos en este campo, pues hasta hace no mucho sólo eran capaces de detectar exoplanetas mucho más grandes.

Fuentes de información

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/02/20/ciencia/1361385170.html

http://www.abc.es/ciencia/20130220/abci-planeta-pequeno-descubierto-fuera-201302201850.html

Adriana Rial Justo 1º BACH A

Copérnico

Google dedica su doodle de hoy al 540 aniversario del astrónomo polaco Copérnico 

Para saber que sabemos lo que sabemos, y saber que no sabemos lo que no sabemos, hay que tener cierto conocimiento. Copérnico. 

Feliz cumpreanos, Dolly!

É sen dúbida a ovella máis famosa da historia e aínda que se cumpren 10 anos da súa morte, o seu cumpreanos segue festexándose pois ela provocou toda unha revolución no campo da clonación. Anos despois da súa morte o mundo coñecería a primeira clonación humana, máis tarde os primeiros cultivos de células nai xeneticamente idénticos e o máis incrible que a clonación humana anunciada polo surcoreano Woo-Suk Huanf de  era un enorme fraude.

Para colmo de males a Academia Sueca non premiou ao seu creador, o embriólogo Wilmut, senón que quen levou o premio foi o que décadas antes clonara unha ra, que nin sequera ten nome.

Cando naceu Dolly, no 1997, o feito de que fora unha ovella e a cuestión ética que plantexou suscitou moita controversia. Se a isto engadimos que Dolly non “naceu” dunha ovella viva senón dun anaco de glándula mamaria que Wilmut gardaba no conxelador do seu laboratorio, a figura do científico chiflado tomou forma Para máis “chiste” púxolle o nome de Dolly, unha cantante country moi coñecida chamada Dolly Parter. Todo isto provocou escepticismo na comunidade científica.

Pasado o tempo os científicos xa conseguiron clonar gatos, ratos, porcos ou coellos pero a importancia de Dolly na ciencia é incuestionable pois o seu xenoma proviña dunha célula adulta especializada en producir leite pero ese xenoma estaba o bastante intacto para resumir o desenvolvemento humano. Concluíndo; Dolly cambiou a teoría que prevalecía para explicar o desenvolvemento do ser humano.

Cando morreu, algúns consideraron que era un xusto castigo por xogar a ser Deus, pero o certo é que morreu dun cancro de pulmón que ataca ás ovellas novas. Non tivo nada que ver coa clonación.

Que cumpras, moitos máis , Dolly!

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/02/14/actualidad/1360872842_625686.html

http://elpais.com/diario/2007/02/28/catalunya/1172628452_850215.html

http://www.diariodenavarra.es/noticias/mas_actualidad/sociedad/la_clonacion_oveja_dolly_cumple_anos_70807_1035.html

Brais Casas Fernández 1D

¿Qué son un asteroide,un meteoro e un meteorito?

¿Estaría correcto dicir que un meteorito caeu en Rusia fai uns días?Con todo o balbordo que temos dende a caída dete corpo faremos unha análise para saber diferenciar correctamente os distintos términos para poder designalo.

Asteroide:
Os asteroides son corpos rocosos ou metálicos,sen atmosfera,que orbitan ao redor do Sol pero que son demasiado pequenos para ser clasificados como planetas.Os máis coñecidos asteroides encóntranse no cinturón principal de asteroides,un vasto anel con forma de rosca situado entre as órbitas de Marte e Xúpiter.Pénsase que os asteroides están formados polo material primordial do Sistema Solar.
A roca que fixo aproximación de récord o pasado venres,chamada 2012 DA14 de 45 metros, é un asteroide

Meteoroide:
O obxecto que caeu nos Urales,de 17 metros,que según a NASA e a Axencia Espacial Europea non está relacionado co "2012 DA14",tamén se pode considerar un asteroide,malia que definicións máis extrictas fan que este corpo se quede só en meteoroide.
¿Pero entón, ¿qué é exactamente un meteoroide?
Pois un meteoroide é un corpo menor do Sistema Solar que ten entre 100µ e 50 metros de diámetro,    maior que o polvo cósmico e menor que un asteroide.
Aínda que esta definición non é aceptada por todos xa que a "Royal Astronomical Society" considera meteoroides só aos corpos celestes de entre 10µm e 10 metros.


Meteoro:
Na estela de materia incandescente que deixa detras de sí un meteoroide ao atravesar a atmosfera,(por exemplo,o que se viu nos ceos de Rusia,foi un meteoro),como tamén o son os que atravesan o ceo nas fermosas choivas de estrelas coma as "Perseidas".

Bólido e Superbólido:
Cando un meteoro é moi brillante,incluso máis que Venus,denomínaselle bólido e se chega a eclipsar a luz do Sol,Superbólido.O que iluminou o ceo en Rusia foi un superbólido.Popularmente coñécense como "bólas de lume".




Meteorito:
Denomínase meteorito aos restos que sobreviven na combustión da entrada na atmosfera,que non se desintegran por completo e que alcanzan a Terra.O que os científicos encontraron nos arredores do lago xeado de "Chebarkul",en Rusia,son meteoritos.

Fontes de información:

http://www.abc.es/ciencia/20130219/abci-asteroide-meteoro-meteorito-201302191352.html

http://es.wikipedia.org/wiki/Asteroide

http://es.wikipedia.org/wiki/Bolido

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/02/19/ciencia/1361269689.html

https://www.youtube.com/watch?v=aMygG4F0hk8

Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bachiller 

¿Daban leite os dinosaurios?

-Que os dinosaurios desen leite para alimentar ás súas crías parece unha idea completamente absurda pero o investigador e biólogo Paul Else,da universidade de Wollongong,(Nova Gales do Sur,Australia),leva traballando nela dende fai quince anos xunto ó seu equipo.Pero non nos fagamos ilusións xa que imaxinarnos a un Tiranosaurio Rex dotado de mamas ou ubres sería ciencia ficción.

A hipótese que plantea este profesor é que estes animais segregaban unha sustancia parecida ao leite dun tracto dixestivo superior,da mesma forma que as tórtolas ou as pombas producen  o chamado leite de buche para os seus pichóns.

Esta teoría que foi publicada en "The Journal of Experimental Biology", argumenta que a maior vantaxa potencial da "lactancia" do dinosaurio é que o leite que alimenta ás crías podería estar enriquecido con aditivos como anticorpos,antioxidantes e a hormona do crecemento.

Desafortunadamente non hai probas contundentes de lactancia no rexistro fósil dos dinosaurios xa que o proceso implicaría examinar os tecidos blandos que non se conservan coma os fósiles,polo que o experto propón estudiar un caso,o dos dinosaurios herbívoros de pico de pato,(os hadrosaurios).

A conclusión do profesor foi que sempre lle chamou a atención que como un pai de varias toneladas podía alimentar á súa cría de só uns poucos kilos.Parecía obvio,unha forma de lactancia similar a que teñen as aves.

Paul Else sabe que a súa idea é moi controvertida pero espera que os expertos en dinosaurios a tomen en consideración e investiguen sobre ela.



Fontes de información:

http://ecodiario.eleconomista.es/interstitial/volver/acierto/ciencia/noticias/3906744/04/12/Los-dinosaurios-se-hubieran-salvado-si-hubiesen-mamado-de-sus-madres.html

http://www.abc.es/ciencia/20130211/abci-daban-leche-dinosaurios-201302111724.html

http://fundaciondinosaurioscyl.blogspot.com.es/2013/02/daban-leche-los-dinosaurios.html



Pablo Estévez Feijóo 1ºA Bachiller 

Visita Atapuerca a primatóloga Jane Goodall

    Jane Goodall, de setenta e oito anos de idade, doutora Honoris Causa en máis de corenta universidades polo seu estudo dos chimpancés, visitou este fin de semana o Museo da Evolución Humana de Burgos e o xacemento de Atapuerca.

    Como vimos en clase, neste xacemento atopáronse os restos do Homo Antecessor, o europeo máis antigo; ela, unha gran defensora de que os chimpancés e a especie humana compartimos un antecesor común hai moitos millóns de anos, dixo que puido imaxinar aos nosos antepasados vivindo naquel lugar hai un millón e medio de anos. Acompañada por dous dos tres directores da escavación (Carbonell e Bermúdez), non dubidou en engadir que lle traía recordos dos seus anos de excavación en África, antes de comezar o estudo do comportamento dos chimpancés (grazas a isto, escribiu varios libros moi recoñecidos sobre o parecido que hai entre o comportamento humano e o do chimpancé).

    Por último, citarei unhas verbas desta famosa primatóloga que incitan a pensar: "Non hai barreiras infranqueables entre o ser humano e os animais, non somos a única especie que ten sentimentos".

http://www.youtube.com/watch?v=F-2NoJIx3FA

Jane Goodall, la prestigiosa primatóloga, visita España

• Jane Goodall, la prestigiosa primatóloga, visita España

Os ansiolíticos trastornan o comportamento da fauna fluvial

Os vertidos de ansiolíticos ós ríos poderían provocar un grave e inesperado problema ecolóxico. Estes fármacos chegan ata as augas fluviais a través da ouriña ou porque se tiran pola taza do water. Un grupo de científicos da Universidade de Umea (Suecia) declara que, a pesar de ser tratados en plantas depuradoras, estes vertidos afectan ó comportamento da fauna fluvial.

O seu estudo, publicado recentemente na revista Science, céntrase nos efectos do ansiolítico Oxazepam nunha especie concreta de peixe, unha perca europea chamada Perca Fluviatilis. Este fármaco utilízase para tratar a ansiedade en humanos. O traballo levouse a cabo nos ríos de Suecia, onde a exposición a este medicamento é maior.

As percas que entran en contacto con este ansiolítico comen máis rápido; vólvense máis intrépidas, abandonan os refuxios seguros para entrar en áreas potencialmente perigosas; e teñen un comportamento menos social, sepáranse do grupo e incluso se afastan a gran distancia dos seus conxéneres. Isto podería desencadear grandes problemas ecolóxicos alterando a cadea alimenticia dos ríos e provocando un incremento descontrolado das algas. 

Fontes de información:

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/02/14/ciencia/1360867282.html

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

Descubren un xen que frena o deterioro cerebral.

O envexecemento é un proceso irreversible ocasionado polo paso do tempo, que provoca o deterioro morfofuncional das células que compoñen o noso organismo. Esta dexeneración celular, causa o declive progresivo das capacidades e funcións das nosas células e, polo tanto, o deterioro físico e intelectual do nosos corpo.
Este proceso de envexecemento é o responsable da pérdida das funcións cognitivas complexas e, cando se produce nunha edade temprana, desencadea enfermedades neurodexenerativas, como o Alzheimer ou o Parkinson. En ocasiones, as alteracións nos mecanismos de reparación do ADN, provocan a aceleración do envexecemento e a reducción da función cerebral. De feito, a actividade reparadora do noso organismo ñe propensa á introducción de erros.
Sen embargo, un grupo de científicos españoles de diversos centros de investigación médica, entre eles, o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), descubriu que, a falta dun xen denominado polimerasa μ (Polμ) ralentiza os mecanismos celulares do envexecemento.
Este xen participa nos procesos moleculares de reparación do material xenético cando se produce unha rutura, e forma parte da familia do ADN polimerasa, a principal enzima implicada na replicación do ADN.
Os autores do traballo levaron a cabo estudios electrofisiolóxicos e análisis bioquímicos e moleculares sobre dous grupos de ratóns; o de estudio e o de control, tras os cales, observaron como nos ratóns con deficiencia na Polμ, o nivel da actividad reparadora do material xenético era menor que no grupo de control, o mesmo que ocurría cós danos oxidativos do ADN, menores nos ratóns con insuficiencia da Polμ.
Este traballo revelou que, a ausencia deste xen, provoca un aumento na eficiencia da función mitocondrial.
Os resultados indican que a actividad da Polμ, influe no envexecemento cerebral. A carencia deste xen mellora as funcións cognitivas nos ratóns con edades avanzadas, en concreto, incrementa a capacidade de aprendizaxe asociativo e potencia os circuitos neuronales corticales, o que se traduce nunha mayor capacidade de aprendizaxe e memoria. Además, hallaron que, os ratóns do grupo de estudo (ausencia de Polμ) viron incrementada a súa vida media e, as súas condicións fisiológicas e metabólicas mejoraron con respecto ó grupo de control.
Las implicacións destos resultados adquieren gran relevancia no ámbito da prevención de enfermidades neurodegenerativas.
Andrea N.D. 1ºBACH C

Hai algunha relación entre o asteroide e o meteorito de Siberia?

    Segundo os científicos da NASA, o percorrido do meteorito que caeu en Rusia non en nada que ver có do asteroide 2012 DA14. Nos vídeos que recolleu a NASA, móstranos como o meteorito pasa de esquerda a dereita, é dicir, de norte a sur, polo sol; e en cambio o asteroide levaba unha dirección diferente, de sur a norte. Coas fontes recollidas, o español Josep M. Trigo-Rodriguez do CSIC e o canadense Peter Brown da universidade de Ontario; chegaron á conclusión de que o meteorito que chocou en Siberia, pesaba unhas 7.000 toneladas, tiña un diámetro de 15 metros e a súa velocidade era de 18 km/s. Trigo engadiu que non se descarta a posibilidade de que o meteorito desprenderase do asteroide 2012 DA14, debido a súa rotación e a gravidade da Terra, xa que en casos anteriores isto pasara con outro obxectos similares a este meteorito. "Se o meteorito tivera que ver con asteroide, presentaría outra dirección de voo" afirmaba Rainer Krefken dende o centro de control de voos. Por outra banda, atopámonos con que Aleksandr y. Dudorov, físico da Universidade de Chalyabinsk, apoia a teoría de que o meteorito provén do asteroide 2012 DA14.


    Dúas teorías que se enfrontan, na que os científicos posicionanse e explican como debeu acontecer este suceso; hai moitos datos que xa saíron á luz, pero moitos outros que aínda faltan por resolver. Haberá algunha outra teoría sobre a colisión deste meteorito que deixou máis de mil duascentas persoas feridas? 

http://www.youtube.com/watch?v=Van_GYxJxW0

Fontes:
http://www.abc.es/ciencia/ciencia.asp

O Asteroide DA14 apróximase a Terra

Os propongo que indaguedes por que se chma DA14

Civilizacións intelixentes na nosa galaxia : unha entre 1 millón

2.700 planetas orbitan arredor doutras estrelas fóra do noso sistema solar. Os científicos da Universidade de California pregúntanse se algún deses miles de planetas poderían albergar unha civilización intelixente, parecida a nosa ou máis avanzada. Para responder a esta pregunta utilizaron o Telescopio de Green Bank en West Virginia o cal busca sinais de radio intelixentes emitidas dende algún planeta. Para facer o estudo elexíronse 86 estrelas e escolléronse as que tiñan cinco ou seis candidatos a planetas na súa órbita e tamén as que acollían planetas con condicións similares as da Terra. O telescopio pasou 12 horas recollendo cinco minutos de radiación de cada estrela con un rango de frecuencia baixo, despois buscou sinais de alta intensidade que so se poden producir de maneira artificial, é dicir, por unha civilización intelixente.
De momento non se atoparon sinais, pero os científicos calcularon que unha entre 1 millón de estrelas da nosa galaxia pode ter un planeta no que habite unha civilización avanzada capaz de transmitir sinais de radio detectables. A probabilidade parece baixa, pero non o é , xa que incluso con estas posibilidades poderían existir millóns de civilizacións avanzadas na nosa galaxia.

Adriana Canto Calviño
Fontes :

http://www.abc.es/ciencia/20130209/abci-civilizaciones-inteligentes-apenas-entre-201302081714.html

Os australopithecus afarensis "Selam" e "Lucy" eran arborícolas.

Recreación de "Selam" e "Lucy".

Unha cuestión na que os científicos parecen non porse de acordo é, vivían exclusivamente no chan e camiñaban como cualquera de nós ou repartían seu tempo entre dous mundos e seguían trepando ós árboles coma monos? Un equipo de paleontólogos da Universidad Midwestern e a Academia de Ciencias de California presenta na revista "Science" o análisis dos omóplatos doutro conocido individuo da especie, «Selam», para intentar acabar co debate. Según os investigadores, o fósil mostra rasgos moi simiescos, o que suxere que nosos ancestros tardaron moito máis do que se creía en deixar de colgarse das ramas.

Hombreiros de "Selam".

Os científicos examinaron a fondo os omóplatos da pequena «Selam», que morreu probablemente nunha inundación fai 3,3 millóns de anos cando ela tiña só 3, e cuxos restos foron encontrados no ano 2000, no xacimento etíope de Dikika, en Hadar. A extracción dos ósos do resto do esqueleto, encerrado nun bloque de pedra arenisca, foi especialmente laboriosa. «Debido a que os omóplatos son finos como un papel, rara vez fosilizan, e cando o fan, casi sempre se fragmentan», explica Zeresenay Alemseged, descubridor de «Selam». 

Omóplato dereito de "Selam".

O análisis da forma e función dos ósos revelou que os omóplatos do A. afarensis teñen os rasgos dun escalador activo, rasgos que tamén se encontran nos monos modernos, pero non nos seres humanos. Os investigadores observaron que os hombreiros de «Lucy» teñen a mesma forma que os da nena, o que, según súas conclusións, demostra que trepar e balancearse nas ramas dos árboles seguían sendo unha parte importante da súa estratexia de supervivencia. A investigación contradice outra publicada en 2011 na mesma revista que decía que a especie, dun metro de altura, aspecto de chimpancé e un cerebro un tercio do noso, era           exclusivamente camiñante.

Fonte de información:

http://www.abc.es/20121025/ciencia/abci-lucy-selam-subian-arboles-201210251416.html

Carlos Álvarez Sabucedo, 1ºBach. A.

Fin da discusión: Un meteorito acabou cos dinosauros

Unha agrupación de científicos de varias universidades acaban de publicar na revista Science, un estudo que vai deixar resolta a polémica aberta dende fai máis de tres décadas sobre a desaparición dos dinosauros: a extinción destes animais coincidiu no tempo co impacto dun gran meteorito contra a Terra.

A primeira hipótese sobre a desaparición dos dinosauros remóntase a 1980, cando Luís Álvarez, de orixe español, xa falecido Premio Nobel en Física, e o seu fillo Walter, da Universidade de Berkeley atoparon que, nos estratos xeolóxicos de varias rexións do mundo que marcan o límite xeolóxico K-T (Cretácico e Terciario), había unha capa fina de iridio que só se atopa en determinadas clases de meteoritos e concluíron que un enorme asteroide tivo que impactar contra a Terra. Esta conclusión foi apoiada máis tarde, cando nunhas prospeccións petrolíferas en Yucatán (Golfo de México), descubriron un cráter submarino de 180 km de diámetro aproximadamente, datado de fai 65 millóns de anos, que sería o candidato perfecto para ser o responsable da capa de iridio que envolveu ó planeta.

Tras este achado comezou o debate para comprobar se o impacto do meteorito e a extinción dos dinosauros coincidían no tempo.

En 1993, outro equipo de Berkeley, fixo unha primeira aproximación de que ambas datas coincidían, pero segundo revisións actuais daquelas datacións, a extinción dos dinosauros producírase 180.000 anos antes que a caída do meteorito.

Recentemente, o equipo de investigadores do Centro Xeocronolóxico de Berkeley (BGC) da Universidade de California, ó mando de P. Renne, xunto con científicos de Holanda e Reino Unido, determinaron cunha exactitude sen precedentes a data do impacto do meteorito: 66.038.000 anos, que é a mesma dentro dos límites de error que a data da extinción, polo que se entende que ambos acontecementos foron simultáneos.

Empregando a técnica de datación argón-argón, dataron con gran exactitude unha serie de tectitas (pequenas esferas cristalinas formadas nos impactos) achadas en Haití. Logo dataron as cinzas volcánicas de Hell Creek (Montana), un lugar moi rico en fósiles de dinosauros. Só 11.000 anos diferenciaban ambas datacións. A sincronización de ambas  datas, a de colisión e a de extinción,  fainos concluír que un gran asteroide tivo un papel moi importante na desaparición dos dinosauros. Pero sinalan que non foi a única causa. Unha variación esaxerada no clima durante os últimos millóns de anos, con tempo largo e frío en medio dun ambiente de invernadoiro, puido iniciar a extinción desta especie, que acabaría rematada co impacto do meteorito.

FONTES DE INFORMACIÓN

http://www.abc.es/ciencia/20130208/abci-discusion-meteorito-mato-dinosaurios-201302080949.html

http://www.publico.es/450357/nuevas-evidencias-de-que-un-asteroide-acabo-con-los-dinosaurios

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

AS IMAXES MÁIS IMPRESIONANTES DO SOL

A sonda SDO(Observatorio de Dinámica Solar) cumpre tres anos no espazo proporcionando unhas incribles imaxes do noso Astro.

A  NASA lanzou esta sonda o 11 de febreiro do 2010 co obxectivo de estudar o Sol.Os científicos contaban con que se todo saía como estaba previsto, a nave proporcionaría imaxes de alta resolución do disco solar case unha vez por segundo.Tan só 2 meses despois de lanzar o SDO as expectativas foran superadas; o SDO proporcionaba as mellores vistas do Sol que ninguén vira antes.

Tránsito de Venus ao redor do Sol

A sonda tamén é capaz de fotografar e gravar con gran detalle as tormentas solares, que ademais de reflectir a gran forza do Sol, tamén supón unha gran vantaxe para os científicos, xa que poden observar como se move o material solar e obter pistas sobre como se producen as execcións de masa coronal (nube chameante de partículas que se dirixe á Terra e pode por en perigo os nosos sistemas de comunicación e redes eléctricas).

No seu terceiro ano, o SDO conseguiu imaxes de 2 cometas, un de eles o famoso Lovejoy, así coma o tránsito de Venus ao redor do Sol, un feito que non volverá ocorrer nos próximos 100 anos.

FONTES DE INFORMACIÓN:
http://www.abc.es/ciencia/20130212/abci-impresionantes-imagenes-captadas-nasa-201302121354.html
http://es.wikipedia.org/wiki/Solar_Dynamics_Observatory

BRUNO CRUZ GONZÁLEZ 1º A

O asteroide que pasará preto da Terra pero non impactará

Resulta que a noite do 22 de novembro de 2012, un telescopio robótico do Observatorio da Sagra en Granada rastreaba o ceo en busca de asteroides cercanos á Terra cando un punto luminoso apareceu no Este. Nese intre, Jaime Nomen, director do centro astronómico, viaxaba nun veleiro a dúas millas da costa catalana, pero, recibiu de inmediato o aviso no seu ordenador: tratábase dun asteroide duns 45 ou 50 metros de diámetro.

Nun par de horas, o Minor Planet Center en Boston (EE.UU.), a institución encargada de recompilar este tipo de observacións chegadas de todo o mundo, xa tiña os datos do obxecto e dous días despois o Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA calculaba a súa órbita. Con medios moito máis modestos que os estadounidenses, o equipo español descubrira un premio gordo, o asteroide máis mediático -con permiso de Apofis-, dos últimos tempos. Chámase 2012 DA14, unha especie de matrícula provisional que se refire ao ano, o mes e a orde do descubrimento, e ademais, visitaranos o próximo venres 15 de febreiro a unha distancia de 27.000 km, por debaixo da órbita que ocupan os satélites xeoestacionarios. Entón converterase na roca de certo tamaño detectada que haxa volado máis cerca da Terra.

O asteroide encontrábase entón a máis de 4 millóns de km da Terra, nada que ver co que esperamos en cinco días e que os científicos descartaron fai tempo se transforme en bofetada. Non existe ningunha posibilidade de impacto nesta ocasión. É un alivio, porque se se estrelara, liberaría unha enerxía de 2,5 megatóns na atmosfera, causaría unha devastación a escala rexional.

Tanto a NASA como a Axencia Espacial Europea (ESA) afirmaron que, aínda que a traxectoria da roca se adentra na órbita na que se encontran os satélites de comunicacións, o perigo para estes artefactos é mínimo, xa que o asteroide chega «desde abaixo» e non cruza no mesmo plano o cinturón xeoestacionario. Tampouco o hai para a Estación Espacial Internacional, que orbita moito máis abaixo, a menos de 400 km sobre o noso planeta.

Polo seu brillo, os científicos estiman que ten un diámetro duns 50 metros e unha masa de 130.000 toneladas de composición descoñecida. Viaxa a unha velocidade de 7,8 km por segundo e é de tipo Apollo, o que quere dicir que ten a inquietante costume de cruzar periodicamente a nosa órbita. De feito, só tarda un día máis que a Terra en dar a volta ao Sol (366,2 días). Os astrónomos seguirano con moitísima atención para desvelar con exactitude a súa verdadeira natureza (a súa masa, tamaño e período de rotación), especialmente por se pode supoñer un perigo nun futuro lexano, xa que a gravidade da Terra modificará a súa traxectoria.

A máxima aproximación de 2012 DA14 producirase as 20.24 hora peninsular española sobre o océano Índico, nas costas de Sumatra. «En España, poderase ver coma un punto de luz veloz a partir das dez da noite, aínda que xa estará alexándose da Terra. Sobre as once situarase preto da Estrela Polar», apunta o responsable de La Sagra. Só fan falta uns prismáticos. Como ocorre con todas as observacións astronómicas, é necesario buscar un lugar oscuro alexado das luces das cidades e que o tempo acompañe.

Os científicos estiman que existen aproximadamente 500.000 asteroides cercanos á Terra do tamaño de 2012 DA14. De eles, apenas se descubriron o 1%. Un bo motivo para seguir escrutando o ceo. Non credes?

Enlaces:

http://www.abc.es/ciencia/20130210/abci-acerca-asteroide-201302081818.html 

http://alt1040.com/2013/02/2012-da14-el-asteroide-que-pasara-cerca-de-la-tierra-este-viernes

http://www.rtve.es/noticias/20130207/asteroide-descubierto-espana-se-acerca-tierra-pero-impactara/607100.shtml

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D 

Científicos estadounidenses hallan bacterias que son capaces de vivir en condiciones similares a las que soportarían en otros planetas

A 800 metros bajo una gran capa de hielo en el Polo Sur, en las oscuras y frías aguas del lago Whillans, hay un nuevo mundo de vida microscópico. El hallazgo lo ha hecho un equipo de investigadores estadounidenses, la última expedición que ha llegado a la helada Antártida en busca de vida extrema bajo el hielo.

Ahora el equipo de investigación necesitará meses hasta identificar los microorganismos que han encontrado en los diez litros de agua extraídos. De momento, parece descartarse, que la muestra se haya contaminado durante la extracción y los microorganismos encontrados proceden del agua pura del lago, no del hielo.

Otros intentos

La expedición estadounidense no es la primera que intenta profanar, la que es probablemente el agua más pura del Planeta. En diciembre, un grupo de investigadores tuvo que desechar la misma idea en otro lago subglacial por problemas técnicos. Otro grupo de investigación ruso llegó más lejos el año pasado. Perforó el lago Vostok, aunque sin éxito. Tuvo problemas de contaminación, repitió el experimento pero hasta la fecha no hay signos de vida en el agua extraída. Estas dos primeras perforaciones fueron más complejas. La ventaja del Whillans es que estaba a menor profundidad.

Fuentes de información:

http://www.subdivx.com/X12X7X149832X0X0X1X-vida-extraterrestre-bajo-la-superficie-helada-de-la-antartida.html

http://www.elviajehaciael2012.com/t10549-hallan-vida-a-135c-bajo-el-hielo-en-un-lago-de-la-antartida

http://www.abc.es/ciencia/20130208/abci-encuentran-vida-lago-antartida-201302072131.html

                                                        David Campo Fernández, 1º Bach A

 "Curiosity" logra perforar por primera vez la superficie de Marte

Por primera vez, un artefacto humano ha logrado extraer una muestra de roca de la superficie de Marte, dado que los vehículos robóticos predecesores del "Curiosity" en Marte no disponían de perforadora.

Tras varias semanas de ensayos y verificaciones, el robot "Curiosity" de la NASA ha hecho una perforación en el suelo de Marte, la primera que se efectúa en ese planeta (procedimiento denominado "pequeño test de perforación"). La perforadora, colocada en el extremo del brazo articulado del vehículo, hizo un agujero de 1,6 centímetros de diámetro y 6,4 centímetros de profundidad.  Se pudo comprobar a través de una serie de fotografías enviadas a la Tierra por el mismo rover.

Las muestras extraídas se analizarán en los próximos días. Es la última operación del robot que quedaba por poner en marcha y ha sido un éxito. Antes de enviar al "Curiosity" la orden de perforar en Marte, los especialistas del Jet Propulsión Laboratory (en California) han ensayado haciendo varios agujeros en diferentes tipos de roca en la Tierra con instrumentos similares al que lleva el robot de exploración.

El lugar elegido para hacer el agujero es una roca sedimentaria. Se cree que la roca puede ofrecer pruebas de antiguos ambientes húmedos en Marte. Para obtenerlas, el rover empleará su instrumental de laboratorio y analizará el polvo de roca recogido por el taladro.

Los investigadores de la NASA esperan sacar pistas sobre antiguas reservas de agua en el planeta. La idea detrás de estas perforaciones es analizar el interior de las rocas para conocer más de la historia de Marte, especialmente para dilucidar si alguna vez existió vida en este planeta. Para lograrlo, el rover cuenta con una serie de instrumentos para realizar estas pruebas y enviar los resultados de sus estudios hasta la Tierra.

«Este es el mayor hito conseguido por el equipo del "Curiosity" desde el aterrizaje el pasado agosto», ha comentado John Grunsfeld, administrador asociado de la NASA para el Directorio de la misión científica de la agencia.

Objeto metálico

Este no ha sido el único logro durante esta semana. El robot descubrió un nuevo y pequeño objeto de aspecto metálico, de aproximadamente 0.5 centímetros de alto, sobre la superficie de una roca del suelo de Marte el pasado 30 de enero.

Ahora está siendo analizado por científicos. Hasta el momento no se sabe cuál sería el compuesto de este pequeño objeto, ni tampoco si es realmente parte de la superficie marciana.

Fuentes de información

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/02/09/actualidad/1360438150_776489.html

http://www.laverdad.com/cienciaytecn/20802-curiosity-logra-perforar-la-superficie-de-marte.html

http://www.abc.es/ciencia/20130209/abci-curiosity-roca-marte-201302091921.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/02/11/ciencia/1360578350.html

 

Adriana Rial Justo 1º BACH A

 

 El grafeno hace furor (noticia de La Voz de Galicia, Febrero 2013)

España se sitúa en cabeza de la investigación de un material con infinitas aplicaciones, aunque la ciencia gallega ha perdido el tren.

 

Es un auténtico prodigio en una lámina de apenas un átomo de grosor.
Es transparente, más duro que el diamante y 200 veces más resistente que el acero, pero fino como las alas de una mariposa, flexible como el papel, ligero como una tela de araña y, además, no se raya, es impermeable, transparente y tiene una conductividad eléctrica muy superior a la del cobre. Pero aún queda lo más sorprendente: posee la capacidad de combinar al mismo tiempo todas estas propiedades. ¿Se imaginan un material así? No hace falta que lo hagan, existe, se llama grafeno y está llamado a revolucionar la industria e incluso nuestra vida cotidiana con las infinitas aplicaciones que ofrece, muchas aún desconocidas, al igual que el plástico lo hizo el pasado siglo. No parece entonces exagerada la inversión de 1.000 millones de euros que la Comisión Europea acaba de anunciar esta semana para liderar la investigación y aplicaciones de este derivado del grafito, una estructura del carbono con la que, por ejemplo, se fabrican las minas de los lápices. España está bien situada en esta carrera, ya que ha captado, en una primera fase, el 12 % de los fondos del proyecto, solo por detrás de Gran Bretaña, aunque el primer tren ha pasado de largo para Galicia, que no ha situado a ningún grupo en esta iniciativa. En la carrera internacional tampoco será fácil desbancar a Estados Unidos, China o Corea, que llevan años dedicando enormes cantidades a esta investigación.
«Es más que una promesa lejana. Nunca antes se había visto algo con las propiedades del grafeno, ni creo que vaya a aparecer otro semejante», explica el investigador del CSIC Francisco Guinea, uno de los mayores expertos mundiales en el tema y coordinador del proyecto de la UE en España. ¿Cuál es el principal reto que queda por superar? Su fabricación en serie a escala industrial y su manipulación. «Hace falta conseguir crecer grafeno de alta movilidad y sin defectos con una calidad tan alta como la que ya se obtiene en laboratorio», constata Amelia Barreiro, investigadora de origen gallego que ahora trabaja en ese material en la Universidad de Columbia. Pero el desafío está cada vez más cerca, como ha demostrado la compañía Samsung, que recientemente ha presentado una lámina de grafeno de un metro por un metro. Luis E. Hueso, líder del grupo de Nanodispositivos del CIC nanoGUNE de San Sebastián, apunta otro reto. «Hay que encontrar nichos donde este material se pueda explotar. Y no basta con decir sirve para esto o lo otro, hay que demostrar que funciona mejor y es más barato, si no la industria seguirá con lo que ya tiene, porque le resultaría muy caro cambiar sus sistemas de fabricación», explica el investigador gallego.

¿Qué aplicaciones inmediatas tiene? 

 

Pantallas táctiles más baratas e incluso plegables (móviles, tabletas y ordenadores portátiles podrán enrollarse y desplegarse a conveniencia), transistores de alta frecuencia, sensores de alta capacidad para medicina y medio ambiente, células fotovoltaicas más eficaces y plegables, refuerzos para la estructura de los aviones, baterías más potentes para coches eléctricos y que se recargan en mucho menos tiempo... «Está cambiando todo muy deprisa, y es de esperar que pronto se mejoren los procedimientos y sean más baratos», señala Francisco Guinea.

¿Y en el futuro?

 

 Las aplicaciones son infinitas y casi inimaginables en todo tipo de ámbitos. Retinas artificiales, huesos de grafeno, prendas inteligentes que hagan chequeos en tiempo real, implantes neuronales, redes de comunicación inalámbrica ultraveloces, chalecos antibalas infalibles... «El grafeno tiene el potencial de revolucionar muchos aspectos de nuestra vida al mismo tiempo», subraya Konstantin Novoselov, el Nobel que aisló este material en el 2004. ¿Cuándo llegarán? Depende. Las primeras aplicaciones, en tres o cinco años. Para otras habrá que esperar veinte o más. Aunque todo va muy deprisa.

Mauro Rivas Ferreiro, 1º Bach C

Nove dos 10 anos máis calorosos da historia foron no século XXI

O Goddard Institute for Space Studies (GISS), organismo dependente da NASA que estuda o cambio climático, con sede en New York, confirmou que o ano 2012 é o noveno ano máis caloroso dende que se comezaron a tomar rexistros globais en 1880. Pero o apunte máis preocupante é que, agás o 1998, os nove anos máis cálidos do rexistro tiveron lugar no século XXI, sendo o 2010 o ano máis quente da historia, seguido de cerca por o 2005.

Despois de analizar a temperatura do 2012 e comparala coa media dos últimos 60 anos, advirten que a Terra está experimentando temperaturas cada vez máis altas, como se pode apreciar neste vídeo:

A temperatura media do 2012 foi de 14,6ºC, o que supera en 0,6ºC á que se viña rexistrando dende mediados do século XX. Dende 1880, a temperatura media no noso planeta elevouse 0,8ºC en conxunto. Segundo o informe, cada década é significativamente máis calorosa que a anterior dende mediados dos 70, e apuntan  que nos próximos dous ou tres anos ocorrerá un novo fenómeno El Niño, que probablemente fará que se supere o récord de temperatura global máxima do 2010.

Baseándose nos datos recompilados, conclúen que o planeta estase a quecer debido as enormes cantidades de dióxido de carbono que emitimos á atmosfera. A concentración de CO2 na atmosfera en 1880 era de 285 partes por millón; en 1960 subiu a 315 partes; e os análises actuais poñen de manifesto que a día de hoxe supéranse as 390 partes por millón.

Os científicos sinalan que aínda que as temperaturas sofren variacións dun ano a outro, o incremento continuado na emisión de gases de efecto invernadoiro provocarán que a media das temperaturas globais sigan subindo.

Penso que o planeta Terra está a quentarse e que todos “colaboramos” a elo, aínda que haxa teorías que o contradigan.

¿Cómo afectarán estas subidas de temperaturas a nosa vida?

¿Cumpriranse as teorías do desxeo e da extensión dos desertos?

¿Cómo afectará a estrutura poboacional?

FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.elmundo.es/elmundo/2013/01/16/natura/1358339688.html

http://www.abadiadigital.com/los-9-anos-mas-calurosos-desde-1880-se-han-dado-en-lo-que-llevamos-de-siglo-xxi/

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A