Benvido/a! Nós somos un grupo de estudantes de Bacharelato. Con este blog queremos informar sobre os avances e descubrimentos científicos máis relevantes do panorama actual, porque a cultura tamén engloba a ciencia!Visitádenos e comentádenos para estar ao día!
(Edublog participativo)
Un estudio no que
participou a Universidade de Westminster (Reino Unido) revela que ver un filme
de terror queima as calorías equivalentes a dar un paseo de media hora (preto de 200 por hora). Este
curioso fenómeno ocorre porque o noso pulso acelérase producindo así o aumento
do ritmo cardíaco e, polo tanto, o consumo de osíxeno e expulsión de dióxido de carbono. Ademais, a
liberación de adrenalina provoca estrés, reduce o apetito e aumenta a
actividade do metabolismo basal. A película que máis calorías queima é o
thriller psicolóxico O Resplandor , seguida por outros títulos coñecidos: Tiburón, O Exorcista, Alien, a saga de Saw, Pesadilla en Elm Street,
Paranormal Activity, A Matanza de Texas, O Proxecto da Bruxa de Blair e a producción española de Rec.
Os científicos
xa presentaron varias capas de invisibilidade que fan desaparecercousas de
distintos tamaños ao estilo da que envolve aHarry Potter, pero a maioría son dispositivos bastante
voluminosos, o que supón un problema para levar a cabo o xenial «truco de
maxia». Agora, investigadores estadounidenses da Universidade de Texas en
Austin foron capaces desenvolver un manto moito máis delgado e lixeiro. Mide só
uns micrómetros de espesor e pode ocultar obxectos tridimensionais ás
microondas no seu ambiente natural, en todas as direccións e dende todas as
posicións do observador.
A nova capa
ultradelgada, descrita este martes noNew Journalof Physics da Sociedade Alemá de Física, foi denominada
metapantalla. Elaborouse unindo tiras de fita de cobre de 66 micróns de espesor
a unha película flexible de policarbonato de 100 micróns cun deseño de reixa. Os
investigadores cren que tamén poden ocultar obxectos de forma irregular e
asimétricos coa mesma técnica.
Unha
pantalla metálica:
Os obxectos detéctanse cando as ondas, xa sexan
de luz, son, raios X ou microondas, rebotan na súa superficie. A razón pola que
vemos as cousas débese a que os raios de luz rebotan na superficie cara aos
nosos ollos, que son capaces de procesar a información.
Este novo método
utiliza unha pantalla metálica ultrafina para anular as ondas que se atopan
dispersas fóra do obxecto cuberto, mentres que estudos anteriores empregaron
metamateriais para desviar ou curvar as ondas entrantes ao redor dun obxecto. ‘Cando os campos dispersos da capa e o obxecto
interfiren, anúlanse o un ao outro e o efecto xeral é a transparencia e a
invisibilidade en todos os ángulos de observación’ afirma Andrea
Alu, coautor do estudo. Segundo explica, este novo método ofrece
vantaxes sobre outros existentes pola súa adaptabilidade, facilidade de
fabricación e ancho de banda mellorado.
O ano pasado, o
mesmo grupo de investigadores foron os primeiros en cubrir con éxito un obxecto
3D utilizando un método chamado
«encubrimento plasmónico», que utiliza materiais
máis voluminosos para anular a dispersión das ondas.
No futuro, un dos retos clave para os
investigadores será ocultar un obxecto da luz visible, algo queAlucre que poderá conseguirse.
Case calquer organismo vivo, incluiendo as algas,
morrerían nas charcas de azufre volcánico de Yellowstone (Montana; EE.UU.) e
do Monte Etna (Sicilia; Italia). Sen embargo, unhas algas vermellas, relativamente
primitivas, desenrolaron un sistema para sobrevivir, aínda que sexa por pouco
tempo, a ese hábitat.
Ditas plantas vermellas, o que fan é buscar e
aproximarse a microorganismos que sí teñan un sistema que soporte tales condicións e “róballes” parte do seu xenoma para modificar o seu propio e facelo
resistente ó entorno.
O equipo de Mike Garavito, profesor de bioquímica e bioloxía molecular na Universidade Estatal de Michigan (Estados Unidos), e Andreas Weber, antigo investigador de
dita institución e agora na Universidade Heinrich-Heine en Dusseldorf
(Alemania) averiguaron detalles de como esas algas vermellas deron con ese
prodixio.
Os resultados da nova investigación, na que tamén traballaron
especialistas de varias universidades alemanas, estadounidenses e francesas,
indican que a capacidad das algas para adaptarse a un ambiente morno e sumamente ácido débese, en parte, as suas proteínas de membrana, as
cales, exercen de receptoras e de transportadoras.
Esa clase de proteínas son similares ás que desempeñan papeles vitales no metabolismo enerxético e na
resposta inmunitaria nos seres humanos.
Conocelas a fondo sería útil para o campo da medicina, xa que as proteínas de membrana interveñen en prácticamente todas-las vías
bioquímicas importantes que contribuen ó tratamento de enfermidades.
As algas vermellas investigadas son moi hábiles lidiando con metais pesados nun
ambiente xa de por sí tóxico. Por eso, analizar a fondo as estratexias
bioquímicas que usan para sobrevivir nesos sitios, podería ademáis conducir ó
hachado de enzimas útiles para limpar lugares moi contaminados por metais
pesados.
A partenoxénese é unha forma de reprodución
asexual na que, óvulos non fecundados comenzan a desenrolarse coma se fosen fecundados.
Este proceso prodúcese de forma natural en moitas plantas e, en certos
invertebrados (algunhas abellas, escorpións, avispas parásitas…) e vertebrados
(algúns peces, reptís e anfibios), pero no se produce de forma natural nos
mamíferos.
En 2007, uns investigadores conseguiron inducir químicamente en óvulos humanos a
partenoxénese. O sistema obtido tiña propiedades similares ás dun embrión, pero,
non podía continuar adiante co seu desenrolo.
Actualmente, nunha nova investigación, levada a
cabo polo equipo de Wolfram Zimmerman mailos seus colegas da Universidad
Georg-August en Gotinga (Alemaña), demostrou que, as células do novo sistema
obtido funcionan como células nai embrionarias, as cales, manteñen a capacidade
de converterse en diferentes tipos de tecidos.
Ademáis, os autores deste novo estudo usaron células nai obtidas por
partenoxénese para crear cardiomiocitos (células do miocardio ou músculo
cardíaco capaces de contraerse de forma espontánea e individual grazas ó
aumento da concentración de calcio intracelular) e músculo cardiaco (miocardio;
tecido muscular do corazón encargado de bombear o sangue, mediante a contración,
polo sistema circulatorio) que mostraba as propiedades estructurais e
funcionais do miocardio normal.
O miocardio obtido puido ser utilizado para ser enxertado nas ratonas que aportaran
os óvulos para a partenoxénese. Os resultados desta investigación demostraron,
polo tanto, que as células nai obtidas por partenoxénese, pódense utilizar para
a enxeñería de tecidos.
As Baixas creáronse hai 110 millóns de anos, as Altas fai 25, e as Medias, cinco
Ferdinand Von Richthofen, o tío do famoso Baron Rojo , foi o que as deu nome en 1886. Na súa viaxe ao redor do mundo para estudar os distintos tipos de costa atopouse en Galicia con algo nunca visto, aínda que realmente non sexan algo exclusivo da comunidade. Eran as rías, un accidente xeográfico formado pola inundación mariña do curso final dun río. A definición mantense, pero un novo estudo realizado polo director do Instituto de Xeoloxía Isidro Parga Pondal da Universidade da Coruña, Juan Ramón Vidal Romaní, arroxa nova luz sobre a súa historia e formación.
Tamén, por primeira vez, datouse a súa antigüidade. E aquí xorden as primeiras sorpresas, máis que nada polas enormes diferenzas no tempo en que se crearon unhas e outras. As máis antigas son as Rías Baixas, que datan de hai 110 millóns de anos. Moito máis tarde, fai 24 millóns, xurdiron as Rías Altas e o proceso culminou fai tan só cinco millóns coa irrupción das Medias, cuxa constitución coincide coa formación do río Miño.
Unha ría, polo xeral, fórmase pola inundación do curso final dun río causada polo afundimento do bordo costeiro, por unha subida do nivel de mar ou por ambos os sucesos á vez. A esta hipótese hai que engadirlle agora un novo matiz: en Galicia, o factor determinante que propiciou a súa creación foi a inundación pola subida do nivel do mar por mor da fusión da auga dos polos. E o máis paradoxal é que ocorreu nun momento en que a cortiza terrestre galega estaba a levantarse, un proceso xeolóxico que continúa na actualidade. «Antes pensábase que as rías galegas se formaron porque a costa se afundiu, pero agora se sabe que o proceso decisivo foi o aumento do nivel do mar», di Vidal Romaní.
Rías secas
Na fisionomía da actual costa galega existe outro proceso xeolóxico decisivo que dá resposta á gran pregunta: ¿como é posible que o maior río de Galicia, o Miño, non desemboque nunha ría? A clave está no levantamento da Cordilleira Cantábrica, a cadea montañosa que emerxe ata alcanzar a súa altura actual fai entre 65 e 23 millóns de anos e que, a diferenza do que aínda contan os libros de xeografía, non acaba no triángulo Becerreá-Sarriá-Triacastela, senón que enlaza noutra estrutura tectónica chamada Corredor de Ourense, que chega a Celanova. Alí divídese en dúas ramas: unha que segue paralela á fronteira entre Galicia e Portugal desde a depresión Budiño-Tui ata A Guardia e Camiña, e outra, máis ao sur, desde Lindoso, no Xurés, ata Viana do Castelo. No Corredor de Ourense, a Cordilleira Cantábrica non se levanta, senón que se afunde, o que forma as concas terciarias galegas e provoca o desvío das augas de varios ríos. Así é como se formou o Miño. Só que no tramo final da Cadea Cantábrica, por onde xa corrían o Miño e o Lima, prodúcese un levantamento do continente, o que impediu que ambos os leitos, a pesar do seu gran caudal, puidesen escavar as súas canles e, xa que logo, ser alagados polo mar. Agora coñéceselles como Rías Secas.
Aínda que
o termo de “aeroxel” non debería aplicarse, axúdanos a visualizar cales son as
propiedades de esta creación. É unha espuma baseada en nanotubos de carbono conxelados en seco e láminas de
óxido de grafeno, a cal se lle quita o osíxeno mediante un proceso químico. O equipo responsable foi o de científicos da Universidade de Zhejiang (Hangzhou, China).
A lista
de aplicacións deste material extraordinariamente liviano é cada vez máis
grande, incluso pódese considerar un material máxico, algo irónico tendo en
conta que é un dos descubrimentos máis importantes da ciencia moderna.
Cunha densidado de 0,16 miligramos por centímetro cúbico, é tan lixeiro que pode ser colocado sobre unha flor de cerezo sen danala.
O GRAFENO:
Por si
só, o grafeno ten unha densidade de 0,77 miligramos por metro cadrado.
É un material novo, e non só o máis delgado que se obtivo ata o momento senon
que tamén é o máis forte. Ademáis, é completamente transparente.
Entre as
súas numerosas propiedades podemos
atopar algunas coma a alta condutividade térmica e eléctrica,
elasticidade, dureza e resistencia (sendo o máis resistente do mundo ata
agora atopdo), soporta a radiación ionizante e é moi lixeito, coma a fibra de carbono
pero máis flexible.
O grafeno
pode reacionar químicamente con outras sustancias para formar compostos con
diferentes propiedades, o que o dota dun gran potencial de desenvolvemento.
Grazas a
todas estas propiedades, o grafeno convertirase nun produto con múltiples aplicacións
e incontables beneficios para a sociedade.
Na
industria, as principais aplicacións serán:
A blindaxe,
pola sua propiedade de dureza xa citada
Na
informática parece ser o material máis prometedor, pois preténdese construir
ordenadores moito máis rápidos xa que os transistores deben soportar tensións
ademais de ter propiedades eléctricas e este material tamén eé capaz de
soportar a calor á que se exponen estes elementos.
En
investigación, os físicos están tratando de construir un acelerador de partículas en miniatura como o do CERN,xa que este ocupa kilómetros cadrados. Así, nun
fragmento de grafeno dun centímetro cadrado é posible realizar moitos dos
experimentos que ata agora se realizarron en laboratorios como o do CERN e, se
isto se convirte en realidade, poderan facelo nun laboratorio que cabe na xema
dun dedo
Outros campos onde se pretende introducio o emprego deste novidoso material son electrónica, aviónica e enerxía.
Unha das maiores preguntas as que se enfronta a ciencia é a da orixe da vida. A vida orixinouse na terra ou viña doutros lugares a bordo de meteoritos (hipótese da panspermia)?
Un grupo de investigadores das universiades de California e Hawaii reproduciu nunha cámara de vacio, as condicións do frío espacial (uns grados por encima do cero absoluto) e colocaron uns gránulos xeados con compostos que se encontran no espacio como: etano, hidrocarburos. Estes gránulos foron bombardeados con electróns para simular os raios cósmicos do espacio prodecentes de fontes de enerxía ou supernovas que explotaron. Esta radiación cósmica bombardea continuamente o espacio en todos os seus ricóns, por iso é un dos problemas do cal que se ten que protexer o ser humano que realice unha viaxe espacial.
Nese momento empezaron unha serie de reacións químicas que deron lugar a formación de dipéptidos (enlaces de dous aminoácidos que son esenciales para a vida). Según este esperimento esas moléculas prebióticas poideron formarse no espazo e moi probablemente a bordo de cometas, asteroides,... caeron nos mundos que encontraron, tanto dentro coma fóra do noso sistema solar e naqueles lugares onde se deran as condicións necesarias arraigaron e deron lugar a vida.
Ata o de agora pensabase que os aminoácidos si que podían haber chegado a terra en meteoritos, cometas,… e que despóis o proceso químico posterior houbera tido lugar na terra, nos oceanos. Grazas a este traballo dámonos conta que non é necesario o medio oceánico terrestre para que a química da vida se poña en marcha, bastan coas condicións que se dan no espacio exterior.
Este experimento impulsa a hipótese da panspermia.
Fontes de información: http://informe21.com/ciencia-y-tecnologia/los-ladrillos-de-la-vida http://www.abc.es/ciencia/20130315/abci-ladrillos-vida-201303141709.html http://es.wikipedia.org/wiki/Panspermia http://www.biocab.org/Panspermia_esp.html
O Curiosity cumpriu. O obxetivo deste era averiguar si no
planeta vermello, no pasado, puido haber
vida. Os científicos a vista das primeiras mostras, extraídas defurara rocha,téñeno claro: “Por lo
que sabemos ahora la resposta es sí”. A NASA afirma que Marte puido albergar
microorganismos isto sería fai uns 3.000 millóns de anos.
As probas chegan da man da química,xa que os análises realizados no laboratorio
dan como resultado a presenza de azucre, nitróxeno, hidróxeno, osíxeno, fósforo
e carbono nunhas mostras de polbo que atopou o Curiosity nunha perforación de
6,4 centímetros de profundidade nunha rocha da rede antiga de canles que
descende do cráter Gale. Os membros da misión bautizaron a esta zona como a
bahía de Yellowknife.
Os análises dos minerais mostran que no pasado , o
planeta vermello tivo múltiples períodos de humidade. De feito na zona según os
datos dos investigadores a zona que está explorando o Curiosity é o extremo de
un sistema fluvial ou un lago intermitente que puido haber proporcionado a
enerxía química e outras condicións favorables para microorganismos. O entorno
ten a diferenza de outras zonas que non está tan oxidado nin tan salado como
outras zonas do planeta.
Pero de momento non se han encontrado compostos orgánicos
complexos, como aminoácidos, aínda que para os científicos non e de estrañar
dado que os aminoácidos degrádanse moi fácil e son moi difíciles de atopar.
Os especialistas da misión están pendentes de facer máis análises
de outras mostras extraídas da perforación pa confirmar os resultados.
O obxectivo desta
investigación é a preservación da liña xenética do lince Ibérico, especie en
perigo de extinción. Interviñeron a dúas femias, “Azahar” e “Saliega” e
conseguiron extraerlles embrións e material xenético.
A primeira femia
foi Azahar, que provén do Centro Nacional de Reproduçao de Lince Ibérico en Silves
(Portugal). Naceu no 2004, e recomendaron non volver
a someter a novas xestacións. Polo tanto para preservar a súa liña de
preservación utilizaron os embrións.
Saliega,
que procede do centro de Doñana. Realizáronlle unha mastectomía, debido a un
tumor mamario. E como a súa representación xenética, xa estaba representada no
programa “exsitu” recomendaron esterízala.
Exsitu
é un pograma de crías en catividade, cuxa finalidade é a recuperación dunha especie
en peligro de extinción. Ó mesmo tempo serve como reserva de animais no caso
dunha posible extinción, ata que as
condicións sexan melloradas.
Os
asesores do grupo de fisioloxía reprodutora e bancos de recursos biolóxicos do
comité de cría de lince ibérico, propuxeron recolectar o material xenético para utilizalo como acervo
xenético nos programas de conservación. Así emparellaron estas femias cos
machos “Foco” e “Al-Andalus”.
As
dúas intervencións transcurriron sen ningunha complicación. As tres mostras de
embrións, foron en nitróxeno líquido e encóntrase no Museo Natural de Ciencias
de Madrid. Estas mostras poderán implantarse nunha femia e dar lugar a animais
sanos.
A lectina MLB é unha proteína sintetizada
polo fígado e que, uníndose a azucres presentes nunha gran variedade de
bacterias e outros microorganismos, promove a súa eliminación. Unha recente investigación,
na que o CSIC foi partícipe, demostra que a inhibición desta lectina xera un
efecto protector sobre os efectos negativos que provoca un ictus cerebral. O
traballo foi publicado na revista Circulation.
O ictus, tamén coñecido coma accidente
cardiovascular, é a perda brusca de funcións cerebrais causada por unha
alteración vascular (ben sexa por interrupción do fluxo sanguíneo ou por hemorraxia),
o que afecta ás funcións do sistema nervioso central.
Segundo Javier Rojo, investigador
do Instituto de Investigacións Químicas (centro mixto do CSIC e da Universidade
de Sevilla), “Esta proteína, que tamén intervén e se relaciona co azucre
manosa, xoga un papel fundamental nos primeiros pasos da activación da cascada
de procesos involucrados no dano cerebral asociados a un ictus”. Ó inhibir esta
proteína xérase un protector.
Ata agora o tratamento máis común fronte a un
infarto cerebral consistía na destrución do trombo (coágulo que se forma no interior
dos vasos sanguíneos), o cal só era efectivo durante as 3 ou 4 horas despois do
infarto. Con este novo estudo poderase desenvolver unha nova estratexia
terapéutica para poder tratalo ata 24 horas despois.
Resulta que a
revista ‘Science’ publicou unha investigación que demostra que as abellas da
mel alimentadas cunha solución de azucre con cafeína son tres veces máis
capaces de recordar a esencia dunha flor que aquelas que só se alimentan con
azucre.
Os investigadores
alimentaron ás abellas cunha solución azucarada que contiña a cafeína que se
encontra de forma natural no néctar das flores da planta de café, e nas árbores
de limón, laranxa e pomelo.
A directora do
estudo, a doutora Geraldine Wright, profesora de Neuroetoloxía na Universidade
de Newcastle, Reino Unido, explicou que o consumo de cafeína polas abellas
aporta beneficios tanto ao insecto como á planta: «Para as abellas, que voan a
un ritmo moi rápido de flor en flor, é moi difícil lembrar os rasgos das
flores, e a cafeína axúdalles a facelo. E por outra parte, as abellas que se
alimentaron de néctar con cafeína voan cargadas dese pole a outras flores con
cafeína, o que favorece moito a polinización desta especie de plantas».
Por outro lado,
Phil Stevenson, coautor da investigación e profesor nos Reais Xardíns Botánicos
de Kew e o Instituto de Recursos Naturais da Universidade de Greenwich,
explicou que «a cafeína é unha substancia química de defensa de plantas, ten un
sabor amargo para moitos insectos, incluídas as abellas, polo que foi unha
sorpresa encontrala no néctar. Sen embargo, a dose presente nestas plantas é moi
baixa como para afectar ao gusto das abellas, pero o suficientemente alta como
para alterar o seu comportamento».
O efecto da cafeína
na memoria a largo prazo das abellas é importante: incrementa por tres a
capacidade das abellas para recordar unha esencia floral 24 horas despois da
toma de pole e por dous a capacidade de facelo tres días despois.
Normalmente, o
néctar na flor dunha planta de café contén cafeína, case tanto como unha taza
de café instantáneo. Ao igual que o café negro ten un sabor amargo forte para
nós, as altas concentracións de cafeína son repelentes para as abellas. En
opinión da doutora Wright, «este estudo axúdanos a entender como a cafeína
afecta ao noso cerebro. O que vemos é que este descubrimento podería explicar
por que moitas persoas prefiren beber café cando estudan».
A doutora Julie
Mustard, colaboradora na investigación pola Arizona State University, sostén que
«a pesares de que os cerebros humáns e o das abellas, obviamente, teñen moitas
diferenzas, cando nos fixamos nas súas células, proteínas e xenes, descubrimos
que ambos funcionan de maneira similar. Polo tanto, podemos empregar abellas
para investigar como a cafeína afecta ao noso propio cerebro e ao noso
comportamento».
Os investigadores
advertiron que de continuar a desaparición das abellas e outros insectos
polinizadores, pondrase en peligro a biodiversidade e certos cultivos.
Todos algunha vez preguntámonos cal será a orixe da vida.
¿Cómo surxiría todo? Hoxe en día estamos un paso máis preto de averigualo ou de
polo menos, crearnos unha lixeira idea na mente de cal podería ser a
explicación de todo.Científicos químicos das universidades de California e
Hawaii afirman como o denominado, “ladrillo da vida” pode orixinarse no pó
interplanetario.Demostraron, que no xélido espazo exterior se reunen as
condicións necesarias para a síntese de moléculas complexas, como os dipéptidos
(parellas de aminoácidos entrelazados) un “ingrediente” esencial na vida de
todo ser.Ditas moléculas, unha vez formadas, serían transportadas á
Terra grazas a cometas ou asteroides, onde comezaría o proceso de ensamblaxe de
proteínas, enzimas e outras moléculas aínda máis complexas.
Para chegar a estos coñecementos, púxose en marcha un simple
proxecto levado a cabo polos científicos Seol Kim e Ralf Kaiser, que consistía
na simulación dunha bola de xeo nunha cámara de vacío enfriada a prácticamente -273 grados (cero absoluto, é decir, temperatura de máximo frío alcanzable).
Dita bola contiña elementos fundamentais moi presentes no espacio como o
dióxido de carbono, o amoniaco ou outros hidrocarburos (metano, propano, etano…)
A continuación, bombardeouse a bola con electróns de alta enerxía co fin de
simular raios cósmicos, que tivo como resultado a creación de compostos
orgánicos complexos esenciais para a vida, como os dipéptidos, (previamente
mencionados), mediante a reacción química entre os elementos iniciais.
Hai unhas semanas as autoridades de Alemania destaparon unha fraude a gran escala no sector ecolóxico. Máis de 150 granxas comercializaban como biolóxicos ovos que non o eran. Non é que ás pitas se lles dese de comer alimentos non autorizados ou fármacos senón que non se criaban ao aire libre estando en gaiolas e hacinadas. A razón seguramente está en que os ovos biolóxicos son entre un 30% e un 70% máis caros ca osoutros. E moitos apúntanse á fraude.Pero un produto que se vende como ecolóxico ha de superar numerosos controis de organismos autorizados sendo os consellos reguladores, que dependen das autonomías, os que vixían que se cumpra coa legalidade: revisan as instalacións, as sementes, a terra, os produtos utilizados ou o entorno para saber se hai algunha fonte contaminante ou no caso das explotacións gandeiras que os animais estean en condicións óptimas e reciban só alimentos e tratamentos naturais. Pero polo visto todo é pouco. E seguen a venderse como ecolóxicos produtos que non o son.
En España tamén hai fraude pero ata o momento non máis ca no resto dos países. Sen embargo hai algo que chama moitísimo a atención e é que España é o maior produtorecolóxico de Europa pero está á cola en canto a consumo. Mentres que en Alemania o gasto medio por persoa e ano está en 70 €e en Suiza en 150,no noso país sitúase en 6.
Por que este desfase? A razón está na disponibilidade e na cultura de consumo. En calquera dos países citados podemos atopar este tipo de produto en calquera supermercado mentres que aquí atopámolos só en tendas especializadas ou en determinadas áreas comerciais. Son ademais moito máis caros, pero hai que ter en conta que se necesitan máis espacios ou unha alimentación especial no caso das producións gandeiras ou produtos agrícolas máis caros para non usar abonos orgánicos. Os rendementos son ademais inferiores, ata un 30% ,aos cultivos cun laboreo convencional. Tampouco hai moitas estruturas de distribución.
Resumindo; debemos invertir esta situación e aumentar os controis pero non só con respecto á seguridade alimentaria senón tamén con respecto á información que se lle dá aos consumidores.
O hachado, obra do equipo de Peter Czabotar, Peter Colman e Dana Westphal, do
Instituto Walter e Eliza Hall (Australia), aporta novos datos sobre como se
produce a morte celular programada,
ou apoptosis, e como estón podría levarnos a novas clases de medicamentos,
capaces de controlar o proceso que determina se unha célula enferma: vive ou
morre.
A apoptosis é un proceso
celular xenéticamente controlado polo que, as células inducen a súa propia
morte en resposta a determinados estímulos. De ahí que se describa como "suicidio celular" á hora de
definilo conceptualmente.
Este proceso é un mecanismo importante para controlar a cantidad de células no
corpo. Os defectos no mecanismo da morte celular relaciónanse có desenrolo de
enfermidades como o cáncer e diversas dolencias neurodexenerativas. A morte
celular insuficiente pode causar cáncer, ó permitir que as células proliferen
dunha maneira descontrolada, mentras que, a morte celular excesiva das
neuronas pode ser causa das enfermidades neurodexenerativas.
Sábese que a activación da proteína “Bax” é un paso que leva á apoptosis,
pero ata agora non se entendía como ocurriu esta activación. Unha das fases clave
na morte celular é a formación de aguxeiros na membrana mitocondrial da célula.
Unha vez que esto sucede, a célula está sentenciada á morte.
Utilizando o Sincrotrón Australiano (un tipo de acelerador de partículas), o
Dr. Czabotar e máis os seus compañeiros foron capaces de obter imaxes
detalladas de cómo Bax cambia de forma a medida que pasa do estado inactivo ó
activo. Bax actívase cando uns fragmentos da proteína chamados "péptidos BH3" enlázanse
a ela. Ó estar en forma activa, perfora nas membranas mitocondriais, o que
suspende o suministro energxético da célula e lle acaba causando a morte.
Esta investigación podría proporcionar pistas sobre como deseñar novos axentes
terapéuticos centrados en actuar sobre Bax. Entender, bastante a fondo, como
esta proteína cambia a súa forma para pasar do estado inactivo ó activo e, grazas a eso, poder
usala contra os propios cánceres que ela mesma xera, abrindo así a porta a unha
nova clase de terapias anticáncer.
No día a día, ao escoitar falar do VIH, non é estraño relacionalo có sida. Pois ben, non é o mesmo e debería quedar claro o que é cada unha destas enfermidades ou virus; a diferenza atópase en que o sida é a fase máis avanzada da infección de VIH con presenza de síntomas no sistema inmunolóxico, deixando este último de funcionar e levando a persoa portadora á morte. En cambio, o VIH significa que unha persoa estivo exposta ao virus do sida, pero non quere dicir que vaia a desenrolar o sida. Un equipo estadounidense publicou que conseguira curar a un bebé co virus do VIH por primeira vez no mundo. O bebé, unha nena de Mississippi nacida a finais do 2010, recibiu un tratamento moi agresivo a partir das 30 horas despois do seu nacemento. Tras dous anos e medio, estando un ano sen tomar medicamentos e facéndolle á nena varias probas, concluíron que o tratamento chegara ao seu fin, non atopando mostras do virus activo. Se nas vindeiras probas os resultado seguen a ser os mesmos, sería o segundo paciente da especie humana que superase o virus. O primeiro foi un estadounidense ao que chamaron "paciente de Berlín" que se curou grazas a transplantes de medula espiñal dun donante resistente ao VIH. En resumo, o caso da nena rural de Mississipi ou o do paciente estadounidense, do ano 2007, poden dar pasa á cura do virus que ata ao de agora, era impensable pero non imposible unha cura para o VIH. Vídeo sobre o "paciente de Berlín" http://www.youtube.com/watch?v=qnVrrlzB_Bc PREGUNTAS: 1. Como se contaxia o virus do VIH? 2. POr que o primeiro paciente que se curou recibe ese alcume ("paciente de Berlín") cando é de Estados Unidos? 3. A parte destas investigacións, hai outras relacionadas co sida en España? FONTES DE INFORMACION: http://www.publico.es/451575/medicos-de-estados-unidos-afirman-haber-curado-a-un-bebe-con-vih http://diferencia-sida-vih.blogspot.com.es/
Científicos españois crearon un "velcro molecular" que, por un lado, se adhire ao ouro e, por outro, atrapa moléculas como hormonas e virus case ao instante. O dispositivo é aplicable a análises clínicas, detección de infeccións e controis de calidade na industria farmacéutica.
Investigadores do grupo Inmunogenética de la Universidad de Xaén, xunto coa empresa Tharsis Biomed e o grupo de Nanobiosensores e aplicacións analíticas do CSIC implementaron un biosensor baseado nunha prancha de ouro sobre a que se aplica unha proteína que permite capturar anticorpos de forma ordenada. Os anticorpos son moléculas que identifican as substancias estrañas e microorganismos que invaden o organismo. Esta capacidade de detección de moléculas como virus ou hormonas é a que utilizan os chips desenvolvidos polos investigadores jienenses. Esa orientación ordenada dos anticorpos é, precisamente, unha das innovacións do dispositivo. As moléculas colócanse mirando cara a arriba, na mesma dirección, unha característica que aumenta a sensibilidade e precisión do sensor. Os sensores están desenvolvidos para detectar en escasos segundos substancias como hormonas do crecemento ou virus no sangue. Cando as localizan prodúcese un cambio do patrón da luz do sensor, o que indica que descubriu esa proteína ou virus. A celeridade é unha das principais vantaxes dobiosensor, que supera os métodos tradicionais utilizados actualmente denominados test ELISA e que requiren varias horas para a análise. A utilización de proteínas con capacidade de unirse ao ouro faino máis efectivo. Ademais, este metal non sofre desgaste, o que leva consigo unha posterior reciclaxe de soporte que se pode usar en múltiples ocasións, aforrando custos. FONTES: Muy Interesante
O descubrimento a 1.400 metros de profundidade dunha nova especie de cangrexo de cor alaranxado e ata 7 centímetros de lonxitude en augas de Galicia pon de manifesto a importancia do estudio dos ecosistemas mariños e o uso sostible que se pode sacar deles.
O crustáceo, hachado nunha das campañas mariñas do Instituto Español de Oceanografía (IEO), vive sobre corais e gorgonias, onde forma uns hábitats moi característicos, manifestou a directora da Fundación Biodiversidade, Sonia Castañeda, durante un seminario sobre os resultados científicos do proxecto Life Indemares.
Este proxecto, que se encontra na súa última fase tras catro anos de investigación, culminará cun proceso de participación pública e ca declaración de gran parte da Red Natura 2000 Marina en España.
Durante o seminario, Castañeda destacou que un dos grandes pilares do proxecto é a unión de varios actores como a administración pública, institutos de investigación, entidades conservacionistas e os usuarios da mar, destacando o sector pesqueiro, imprescindible nesta fase final.
Asimismo, sinalou que o enfoque de participación e colaboración co que naceu o proxecto, dotado dun presupuesto de 15,4 millóns de euros e cofinanciado pola CE nun 50 %, debe ser clave para a súa viabilidade social e económica.
Indemares abarca o estudio de 2,5 millóns de hectáreas e ten tres pautas claves: declaración de zonas de especial protección para aves, estudio de cetáceos e tortugas mariñas e hábitats de profundidade.
Para a directora de Biodiversidad, os estudos sobre as áreas mariñas arroxan resultados científicos determinantes sobre os valores ecolóxicos e de protección destas zonas.
Outro dos hachados nestos anos foi a existencia dunha gran riqueza de biodiversidade nas simas do Cañón de Avilés, no mar Cantábrico, que posibilitaría a declaración de Área Marítima Protexida nalgúns dos seus enclaves.
Asimismo está en estudio a biodiversidade dos volcáns de fango no golfo de Cádiz, que podería superar ás 1.000 especies, ós cetáceos que viven en augas de Fuerteventura e Lanzarote e ás marcaxes de aves mariñas con GPS.
Durante estos catro anos de traballo realizáronse 110 campañas oceanográficas con máis de 300 persoas implicadas, 200 investigadores, 50 publicacións científicas e xeneráronse 200 empleos, detallou a directora de Biodiversidade.
"A partir de agora ábrese un proceso de participación e consenso para compatibilizar a conservación mariña co uso de actividades como a pesqueira ou o tráfico marítimo."
Durante o seminario, o director xeral de Sostenibilidade da Costa e do Mar, Pablo Saavedra, sinalou que o proxecto LIFE-Indemares é unha "ferramenta valiosa" para as políticas de conservación do medio mariño e para todas as que teñen incidencia sobre as actividades mariñas.
O VIH (Virus da Inmunodeficiencia Humana) é un virus que vai debilitando o
sistema inmunolóxico lentamente. Cando este sistema se debilita, un é máis
susceptible a contraer enfermidades, especialmente infeccións e tumores.
Un equipo de médicos estadounidense asegurou hoxe que logrou curar a un
bebé de tal virus. Isto supón un paso máis cara a posible cura do virus en
nenos seropositivos.
A nena á cal se lle conseguiu eliminar o virus ten agora dous anos e medio.
Naceu a finais de 2010 no Mississippi rural. Dende pequena recibiu un
tratamento agresivo de retrovirais, algo que non é habitual. Durante o último
ano non estivo sometida a estes tratamentos e, aínda así, non se rexistraron
sinais dun virus activo.
O estudo que
documenta o caso deste bebé é dirixido pola investigadora da Universidade de
Johns Hopkins de Baltimore (Maryland), Deborah Persaud. Necesítanse máis probas
para comprobar o se o mesmo tratamento funciona en outros nenos, pero aínda así
os investigadores consideran que o VIH en bebés pode ser curable.
Queda esperar que a
comunidade médica valide o estudo. Se así fose, esta nena sería o segundo caso
ben documentado dunha cura de VIH no mundo. O primeiro foi Timothy Brown, ou
tamén coñecido como o “paciente de Berlín”. Este curouse ó recibir un transplante
de médula ósea en 2007 dun donante xenéticamente resistente á infección do
virus.
Algúns
doutores poñen en duda que a nena estivera infectada, pero a doutora Persaud
asegurou que se lle realizaron cinco probas ó bebé no primeiro mes de vida que
deron positivo. Cando os médicos souperon que a nena estaba infectada,
aproximadamente cando tiña un día de vida, transladárona ó Centro Médico da
Universidade de Mississippi. Hannah Gay, a pediatra que tratou á nena, en lugar
de administrarlle dous medicamentos como medida profiláctica, aumentou o
réximen a tres. Isto provocou que os niveles de virus, inicialmente uns 20.000
por mL de sangue, disminuíran rápidamente. Ó mes de vida, os niveles de virus
eran indetectables. Realizáronselle outras probas ós cinco meses e todas elas
deron negativo.
As proteínas son moléculas fundamentais: son as
encargadas de levar a cabo a gran maioría das funcións duna célula. Pero, no
todas elas están presentes sempre. Polo que, a producción e destrucción destas
moléculas é un fenómeno sumamente regulado e, a pesar de atentar contra a
intuición, a célula invirte moita enerxía, non sólo en producir proteínas,
senon tamén en degradarlas.
Unha das maneiras de facelo é ‘marcar’ a molécula có agregado doutra, moi
pequena, chamada UBIQUITINA. Esta, funciona como ‘guía’ e conduce á proteína
blanca ó súa destrucción.
A desregulación deste proceso de ubiquitinación e, posterior
degradación, está asociada a diferentes enfermidades oncolóxicas, desórdenes
neurodexenerativos, anemia de Fanconi ou infeccións virais.
En situacións normales, cando a célula se enfrenta a un determiñado estímulo,
ten que destruir certas proteínas e producir outras. As que se encargan desto
son o proteasoma e o ribosoma, respectivamente.
Tanto o mecanismo de acción da ubiquitina como do ribosoma, levaron ós seus
descubridores ó Nobel: o de Química edición 2004 para os Dres. Ciechanover,
Rose e Hershko pola ubiquitina, e en 2009 para os Dres Ramakrishnan, Steitz e
Yonath, pola sua descrición sobre o ribosoma. En émbolos dous casos, os aportes
servieron como base para o tratamento de diversas enfermidades.
A ubiquitinación emerxeu coma un dos mecanismos clave que controla a resposta a
danos no ADN, entre outros procesos.
A inhibición farmacolóxica do proteasoma é tóxica para cualquer célula, pero
resulta ser que as células tumorales son máis sensibles cas células normales.
Así surxiu o Bortezomib, un inhibidor do proteasoma, actualmente usado para p
tratamento do mieloma múltiple e outras enfermidades hemato-oncolóxicas.
A partir do gran éxito do Bortezomib, distintas drogas foron introducidas en
ensaios clínicos, como inhibidores de proteasoma de segunda xeneración que estánse
analizando para o tratamiento de mieloma múltiple resistente ó Bortezomib.
Este feito non fai máis que recordarnos que, para poder xerar drogas, para
tratar diversas enfermidades, primeiro debemos coñecer os mecanismos
moleculares que dan lugar á patoloxía e como funcionan estos mesmos procesos en
células “normales”.
En resumo, dende o seu descubrimento, a ubiquitina non fai máis que enseñarnos
o importante que é descartar a basura celular en relación ó estado que está
atravesando a célula. E, máis importante aún, que, o que nun momento é basura,
noutro momento pode ser un ben moi valioso para a célula e viceversa.
