Os pesticidas, unha droga para as abellas.

A exposición a unha combinación destas substancias provocan problemas na aprendizaxe das polinizadoras ata o punto de que esquecen como atopar o alimento.

Segundo dous novos estudos publicados na revista Narute Communications, os pesticidas interfiren no circuito de aprendizaxe no cerebro dos insectos, de forma que os volve máis  lentos á hora de asimilar novos coñecemenros e esquecen por completo asociación importantes para a súa supervivencia, coma a relación entre o aroma floral e a comida. De feito, realizan condutas complexas mentres se alimentan o que lles obriga a aprender, recordar e identificar as flores polos seus perfumes, cores e deseños, para co que contan con órganos visuais e olfactivos adaptados. Isto é importante xa que a  interrupción nesta función vital ten implicacións profundas para a supervivencia das colonias, pois non serán capaces de atopar comida.

Christopher Connolly e o seu equipo da Universidade de Dundee (Reino Unido), investigaron o impacto sobre os cerebros das abellas de dous insecticidas comúns utilizados nos cultivos, chamados neonucotinoides e coumaphos que se empregan nas colmeas para matar ao ácaro Varroa, un parásito que as ataca.

As abellas con cerebros intactos foron expostas a pesticidas no laboratorio nos niveis que existen no medio natural e despois rexistrouse a súa actividade cerebral. Os investigadores atoparon que ambos tipos de pesticidas actuaban na mesma zoa do cerebro implicada na aprendizaxe da abella, causando unha perda da función. Se ambos plaguicidas eran empregados en combinación, o efecto era aún maior.

O estudo é o primeiro en demostrar que estes pesticidad teñen un impacto directo sobre a fisoloxía das polinizadoras.

 Outro traballo de Geraldine Wright y Sally Williamson, da Universidad de Newcastle, corroborou esta teoría, aportando que cando as abellas se exponen durante catro días a estas combinacións de pesticidas, ata un 30% delas non aprenden ou fan mal as probas de memoria. Unha vez máis, os experimentos imitana os nivéis que se vían na natureza, pero esta vez mediante unha solución de azúcar mesturada coas sustancias dañinas.

Os científicos tamén pegaron tórax destes pequenos animais un identificador de radiofrecuencia, uns microchips que permiten realizar un seguimento dos seus movementos. A continuación, os investigadores deron ás abellas unha dose non mortal do praguicida tiametoxam. Comparados cos que non foron expostos á substancia, os insectos tratados tiñan tres veces máis probabilidades de morrer fóra da colmea.

Na segunda parte deste estudo, os investigadores empregaron datos do experimento de seguimento para desenvolver un modelo matemático que poda predicir o futuro das abellas expostas a este tóxico. Os resultados foron nefastos: o modelo sinalou que as poboacións de abellas expostas poden diminuir ata un punto prácticamente irrecuperable.

Os autores sinalan que a pesar de que aos fabricantes se lles esixe que as súas doses de pesticidas permanezan por debaixo dos niveis letais para as abellas, os estudos realizados para determinar o nivel de mortalidade subestimaron que os productos poden matar de maneira indirecta aos insectos, por exemplo, ao modificar o seu sistema de orientación e a súa conducta.

Sen elas, a humanidade pon en xogo a súa supervivencia.

A súa supervivencia en risco.

A desaparición de centos de millóns de abellas en todo o mundo preocupa aos científicos dende hai anos. O número destes insectos diminuiu de forma desmesurada, nunha crise chamada o problema do colapso das colonias (CCD polas súas siglas en ingés) cuxa orixe todavía non foi resolta.

As probas e argumentos presentados por científicos daban conta de que mais dun cuarto de millón de plantas florais dependen das abellas, así coma outras moitas especies cruciais para a agricultura, vexetais ou árbores frutais cuxos froitos consumimos a diario, ademais da importancia que teñen no mantemento da saúde e biodiversidade nos ecosistemas.

De feito, estas pequeñas criaturas o que fan é polinizar o 90% dos alimentos que consumimos no mundo, segundo un estudo da FAO (Food and Agriculture Organization of the United Nations).

No proceso de polinización o que fan é transladar o polen da antera, que é o órgano masculino da flor, ao estigma, que é o órgano feminino, permitindo así que se efectúe a unión do gameto masculino no gran de pole co gameto feminino do óvulo. Isto dará lugar á formación do froito, dunha importancia vital na agricultura e a formación da semente, que lle servirá ao vexetal para perpetuar a súa especie e multiplicarse, polo que a desaparición das abellas sería o desencadeante da desaparición de moitas especies vexetais que non realizarían a fotosíntese e ademais do rexeneramento da atmosfera e o osíxeno esgotaríase o alimento para os herbívoros polo que morrerían os animais mais pequenos que constitúen o alimento para a cadena superior, os carnívoros e por suposto os humanos non nos vemos fora deste posible e desastroso final. Nunha cadea se faia un eslavón, faia todo ao igual ca nucha composición de dominó.

 Aquí déixovos un vídeo para que vexades que este non é un problema externo a nós e onde se explica un pouco máis a importancia das abellas e a problemática con elas.

Fontes de información:

http://www.abejas.org/polinizacion/la_polinizacion.htm

http://www.abejasmundi.com/abejas.htm

http://universohumano-by-ivanovich.blogspot.com.es/2012/04/la-extincion-de-las-abejas.html

http://es.wikipedia.org/wiki/Polinizador

Alba Cortés Coego

España TEN recursos para a investigación: O Mare Nostrum

Barcelona Supercomputing Center - Centro Nacional de Supercomputación (BSC- CNS) ten  unha dobre función: por un lado é un centro de investigación formado por máis de 300 científicos e  por outro ofrece servizos de supercomputación a toda a comunidade científica. Está dirixido polo catedrático Mateo Valero e ubicado en Barcelona. Creouse o 1 de abril do 2005, sendo un consorcio entre o Ministerio de Ciencia e Innovación de España (51%), Generalitat de Catalunya (37%) e a Universidade Politécnica de Catalunya-UPC (12%).

Neste centro hai varios supercomputadores que ofrecen as súas capacidades a comunidade científica, pero o  seu emblema é o supercomputador situado dentro da antiga capela en Torre Girona, o MARE NOSTRUM, que empezou a funcionar ó inagurarse o centro no 2005, sendo  nese momento o de máis capacidade de cálculo de toda Europa.

                                                        

     Ó ano seguinte,  no 2006, actualizouse co Mare Nostrum 2, chegando a ocupar o 5º posto no prestixioso ranking mundial Top500. A estratexia inicial do BSC-CNS era renovar o supercomputador cada dous anos, pero por mor da crise o Mare Nostrum 2 chegou ata o outono do 2012, caendo durante os 6 anos de funcionamento ó posto 465 do ranking.

     

    En novembro do 2012 empezou a computar  unha  nova versión 12 veces máis potente que o seu predecesor, O Mare Nostrum 3, que a medio instalar, só co 70% da potencia total, saltou ó posto 36 do mundo e ó 12 de Europa. Non se buscaba un procesador que ocupara os primeiros postos do ranking, senón unha máquina máis útil para os investigadores.  Unha vez completada cos 6000 chips Intel de 2,6 GHz, comezou a ofrecer á comunidade científica unha capacidade de cálculo de 1 petaFLOPS  por segundo, unidade equivalente a mil billóns  de operacións por segundo. O resto do seu potencial foi instalado durante o mes de febreiro do 2013, pero por discrepancias entre o goberno de España e a Generalitat de Cataluña, ambos financiadores do superordenador,  o BSC-CNS mantén case en silencio os seus avances.

      Hai varias razóns detrás do  financiamento da construción deste superordenador. Ademais de crear riqueza e de que a máquina participe na mellora da vida dos cidadáns, España comprometeuse  a participar na rede europea de supercomputación, PRACE, co fin de paliar o retraso neste campo respecto  a EEUU e así favorecer o desenvolvemento científico e tecnolóxico de Europa.

    Científicos do noso país e de fóra del presentan os seus proxectos ante o Comité de Selección, formado por 44 científicos que avalían a calidade dos proxectos e deciden cales se executarán no Mare Nostrum.

    Con este superordenador realízanse multitude de investigacións agrupadas en catro apartados:

•    Ciencias da Computación : En busca de aplicacións para a construción de novos computadores, tanto a nivel de superordenadores, como a nivel de ordenadores persoais ou dispositivos móbiles. Un dos proxectos estrela é o de de Álex Ramírez e o seu equipo, a construción dun superordenador feito con móbiles e tablets, o Montblanc, que ó non requentarse  e apenas conectarse á rede eléctrica, é máis eficiente que os PC tradicionais.
•     Aplicacións computacionais en ciencia e enxeñería :

          - Mellorar, xunto con Iberdrola, o deseño dos muíños de vento a partir de simulacións informáticas da interacción entre os fluxos de aire e as turbinas.

          -Mellorar a detección de depósitos de hidrocarburos e  a súa explotación. Grazas a un simulador do fondo marino para a busca  de xacementos petrolíferos, Repsol incrementou xa en 25% o éxito destas carísimas prospeccións.

        -O multipremiado proxecto Alya Red, simula a nosa función cardíaca, moi útil para a investigación clínica , e permite anticipar cómo reaccionariamos ante un novo fármaco.   

•    Ciencias da Vida : cómo actúan as  proteínas no interior das células ; desenrolar proxectos de xenómica, dinámicas das rutas metabólicas...  En 2007, expertos do Institut de Recerca Biomédica de Barcelona e do propio BSC completaron o maior catálogo de proteínas do mundo, mostradas por primeira vez en 3D e en vídeo.Outro dos logros desenrolado por científicos españois é  a secuenciación do xenoma das células da leucemia, destinada a mellorar o tratamento desta enfermidade e a vida das persoas.

•      Ciencias da Terra : Mellorar a predición meteorolóxica, o cambio climático, a calidade do aire...     Un dos estudos neste campo, é o de Manel Perucho e os astrofísicos da Universidade de Valencia, que tras 800.000 horas de cálculo, comprobaron cómo o quecemento  do entorno das galaxias reduce a formación das estrelas.

     Despois de todo isto, debemos decatarnos de que dispor deste superordenador no noso país, non só frea a fuga de cerebros, senón que atrae a outros de fóra.

Vídeo informativo do BSC-CNS

Fontes de información:
http://es.wikipedia.org/wiki/Centro_Nacional_de_Supercomputaci%C3%B3n

http://www.lavanguardia.com/tecnologia/20121027/54353933541/mare-nostrum-3-superordenador-barcelona.html

http://www.bsc.es/about-bsc/press/bsc-in-the-media/un-megaordenador-espa%C3%B1ol-para-volver-creer-en-el-id

http://www.pcb.ub.edu/homepcb/live/es/p3676.asp

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

Os soños, soños son

O mundo dos soños resultanos algo inquietante e ao mesmo tempo afastado do coñecemento. Algo confuso do que non se pode chegar a saber demasiado con absoluta certeza, pero equivocamonos. Yukiyasu Kamitani e demais compañeiros do Laboratorio de Neurociencia Computacional de Tokio afirman encontrarse un paso máis preto da comprensión deste ámbito, grazas ao seu deseño dunha especie de “dicionario onírico”. Trátase dun aparato capaz de traducir a actividade cerebral das persoas mentres estas durmen.  Os individuos colócanse nun tubo de resonancia magnética, e unha vez que alcanzaron o sono, son despertados bruscamente, dispondose a continuación a contar o que estaban a soñar no momento. O proceso repetiríase 200 veces. A continuación búscase a relación entre os elementos presentes no relato dos voluntarios e a actividade do córtex cerebral rexistrada, chegando a acadar unha fiabilidade dun 60%.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/04/04/actualidad/1365090904_485210.html

En busca do primeiro ciborg para acabar co evellecemento

Una nueva raza humana mejorada es uno de los grandes sueños del multimillonario ruso Dmitry Itskov que va a desarrollar en un proyecto que durará hasta 2045 un nuevo ser, un cíborg.

Para conseguir la inmortalidad el proyecto se desarrolla en cuatro fases, la primera de 2015 a 2020. En ella se desarrollará un cuerpo de robot controlado por una interfaz cerebro-ordenador que facilitará el trabajo del sujeto en entornos peligrosos o situaciones extremas.

En el siguiente punto, de 2020 a 2025, rescatarán el cerebro de un humano fallecido para insertarlo en un cuerpo creado. De 2030 a 2035 la inmortalidad irá tomando forma en el desarrollo de un cuerpo prefabricado con un cerebro también prefabricado.

La última fase se realizará en 2045, para cuando se ha fechado el segundo congreso internacional Global Future. Ese año la nueva raza estará creada.

A web do proxecto é: http://2045.com/

http://ecodiario.eleconomista.es/ciencia/noticias/4720986/04/13/En-busca-del-primer-ciborg-eliminando-el-envejecimiento.html

Películas de terror que queiman calorías

Un estudio no que participou a Universidade de Westminster (Reino Unido) revela que ver un filme de terror queima as calorías equivalentes a dar un paseo de media hora (preto de 200 por hora). Este curioso fenómeno ocorre porque o noso pulso acelérase producindo así o aumento do ritmo cardíaco e, polo tanto, o consumo de osíxeno  e expulsión de dióxido de carbono. Ademais, a liberación de adrenalina provoca estrés, reduce o apetito e aumenta a actividade do metabolismo basal. A película que máis calorías queima é o thriller psicolóxico O Resplandor , seguida por outros títulos coñecidos: Tiburón, O Exorcista, Alien, a saga de Saw, Pesadilla en Elm Street, Paranormal Activity, A Matanza de Texas, O Proxecto da Bruxa de Blair e a producción española de Rec. 

Fontes de información:

http://www.muyinteresante.es/ciencia/articulo/las-10-peliculas-de-terror-que-te-mas-calorias-te-hacen-quemar

Antía Quintana Gallego

Lógrase a invisibilidade dun obxeto cunha capa ultrafina.

INVISIBILIDADE

Os científicos xa presentaron varias capas de invisibilidade que fan desaparecercousas de distintos tamaños ao estilo da que envolve a Harry Potter, pero a maioría son dispositivos bastante voluminosos, o que supón un problema para levar a cabo o xenial «truco de maxia». Agora, investigadores estadounidenses da Universidade de Texas en Austin foron capaces desenvolver un manto moito máis delgado e lixeiro. Mide só uns micrómetros de espesor e pode ocultar obxectos tridimensionais ás microondas no seu ambiente natural, en todas as direccións e dende todas as posicións do observador.

A nova capa ultradelgada, descrita este martes no New Journal of Physics da Sociedade Alemá de Física, foi denominada metapantalla. Elaborouse unindo tiras de fita de cobre de 66 micróns de espesor a unha película flexible de policarbonato de 100 micróns cun deseño de reixa. Os investigadores cren que tamén poden ocultar obxectos de forma irregular e asimétricos coa mesma técnica.

Unha pantalla metálica:

Os obxectos detéctanse cando as ondas, xa sexan de luz, son, raios X ou microondas, rebotan na súa superficie. A razón pola que vemos as cousas débese a que os raios de luz rebotan na superficie cara aos nosos ollos, que son capaces de procesar a información.

Este novo método utiliza unha pantalla metálica ultrafina para anular as ondas que se atopan dispersas fóra do obxecto cuberto, mentres que estudos anteriores empregaron metamateriais para desviar ou curvar as ondas entrantes ao redor dun obxecto.
‘Cando os campos dispersos da capa e o obxecto interfiren, anúlanse o un ao outro e o efecto xeral é a transparencia e a invisibilidade en todos os ángulos de observación’ afirma Andrea Alu, coautor do estudo. Segundo explica, este novo método ofrece vantaxes sobre outros existentes pola súa adaptabilidade, facilidade de fabricación e ancho de banda mellorado.

O ano pasado, o mesmo grupo de investigadores foron os primeiros en cubrir con éxito un obxecto 3 D  utilizando un método chamado «encubrimento plasmónico», que utiliza materiais máis voluminosos para anular a dispersión das ondas.

No futuro, un dos retos clave para os investigadores será ocultar un obxecto da luz visible, algo que Alu cre que poderá conseguirse.

Fontes de información:

http://www.abc.es/ciencia/20130326/abci-logran-hacer-invisible-objeto-201303251648.html

Alba Cortés Coego

1º Bacharelato A

Algas capaces de vivir en charcas sulfurosas.

Case calquer organismo vivo, incluiendo as algas, morrerían nas charcas de azufre volcánico de Yellowstone (Montana; EE.UU.) e do Monte Etna (Sicilia; Italia). Sen embargo, unhas algas vermellas, relativamente primitivas, desenrolaron un sistema para sobrevivir, aínda que sexa por pouco tempo, a ese hábitat. 

Ditas plantas vermellas, o que fan é buscar e aproximarse a microorganismos que sí teñan un sistema que soporte tales condicións e “róballes” parte do seu xenoma para modificar o seu propio e facelo resistente ó entorno.

O equipo de Mike Garavito, profesor de bioquímica e bioloxía molecular na Universidade Estatal de Michigan (Estados Unidos), e Andreas Weber, antigo investigador de dita institución e agora na Universidade Heinrich-Heine en Dusseldorf (Alemania) averiguaron detalles de como esas algas vermellas deron con ese prodixio.

Os resultados da nova investigación, na que tamén traballaron especialistas de varias universidades alemanas, estadounidenses e francesas, indican que a capacidad das algas para adaptarse a un ambiente morno e sumamente ácido débese, en parte, as suas proteínas de membrana, as cales, exercen de receptoras e de transportadoras. 

Esa clase de proteínas son similares ás que desempeñan papeles vitales no metabolismo enerxético e na resposta inmunitaria nos seres humanos.

Conocelas a fondo sería útil para o campo da medicina, xa que as proteínas de membrana interveñen en prácticamente todas-las vías bioquímicas importantes que contribuen ó tratamento de enfermidades.

As algas vermellas investigadas son moi hábiles lidiando con metais pesados nun ambiente xa de por sí tóxico. Por eso, analizar a fondo as estratexias bioquímicas que usan para sobrevivir nesos sitios, podería ademáis conducir ó hachado de enzimas útiles para limpar lugares moi contaminados por metais pesados.

FONTES: http://msutoday.msu.edu/news/2013/home-toxic-home/

Células nai viables obtidas mediante partenoxénese.

A partenoxénese é unha forma de reprodución asexual na que, óvulos non fecundados comenzan a desenrolarse coma se fosen fecundados. Este proceso prodúcese de forma natural en moitas plantas e, en certos invertebrados (algunhas abellas, escorpións, avispas parásitas…) e vertebrados (algúns peces, reptís e anfibios), pero no se produce de forma natural nos mamíferos.

En 2007, uns investigadores conseguiron inducir químicamente en óvulos humanos a partenoxénese. O sistema obtido tiña propiedades similares ás dun embrión, pero, non podía continuar adiante co seu desenrolo.

Actualmente, nunha nova investigación, levada a cabo polo equipo de Wolfram Zimmerman mailos seus colegas da Universidad Georg-August en Gotinga (Alemaña), demostrou que, as células do novo sistema obtido funcionan como células nai embrionarias, as cales, manteñen a capacidade de converterse en diferentes tipos de tecidos.

Ademáis, os autores deste novo estudo usaron células nai obtidas por partenoxénese para crear cardiomiocitos (células do miocardio ou músculo cardíaco capaces de contraerse de forma espontánea e individual grazas ó aumento da concentración de calcio intracelular) e músculo cardiaco (miocardio; tecido muscular do corazón encargado de bombear o sangue, mediante a contración, polo sistema circulatorio) que mostraba as propiedades estructurais e funcionais do miocardio normal.

O miocardio obtido puido ser utilizado para ser enxertado nas ratonas que aportaran os óvulos para a partenoxénese. Os resultados desta investigación demostraron, polo tanto, que as células nai obtidas por partenoxénese, pódense utilizar para a enxeñería de tecidos.

FONTES: http://www.jci.org/articles/view/67961?key=a07301e0e8f34e261854 

http://es.wikipedia.org/wiki/Cardiomiocito

http://es.wikipedia.org/wiki/Partenog%C3%A9nesis

Así se formaron as rías galegas

As Baixas creáronse hai 110 millóns de anos, as Altas fai 25,  e as Medias, cinco

Ferdinand Von Richthofen, o tío do famoso Baron Rojo , foi o que as deu nome en 1886. Na súa viaxe ao redor do mundo para estudar os distintos tipos de costa atopouse en Galicia con algo nunca visto, aínda que realmente non sexan algo exclusivo da comunidade. Eran as rías, un accidente xeográfico formado pola inundación mariña do curso final dun río. A definición mantense, pero un novo estudo realizado polo director do Instituto de Xeoloxía Isidro Parga Pondal da Universidade da Coruña, Juan Ramón Vidal Romaní, arroxa nova luz sobre a súa historia e formación.

Tamén, por primeira vez, datouse a súa antigüidade. E aquí xorden as primeiras sorpresas, máis que nada polas enormes diferenzas no tempo en que se crearon unhas e outras. As máis antigas son as Rías Baixas, que datan de hai 110 millóns de anos. Moito máis tarde, fai 24 millóns, xurdiron as Rías Altas e o proceso culminou fai tan só cinco millóns coa irrupción das Medias, cuxa constitución coincide coa formación do río Miño.

Unha ría, polo xeral, fórmase pola inundación do curso final dun río causada polo afundimento do bordo costeiro, por unha subida do nivel de mar ou por ambos os sucesos á vez. A esta hipótese hai que engadirlle agora un novo matiz: en Galicia, o factor determinante que propiciou a súa creación foi a inundación pola subida do nivel do mar por mor da fusión da auga dos polos. E o máis paradoxal é que ocorreu nun momento en que a cortiza terrestre galega estaba a levantarse, un proceso xeolóxico que continúa na actualidade. «Antes pensábase que as rías galegas se formaron porque a costa se afundiu, pero agora se sabe que o proceso decisivo foi o aumento do nivel do mar», di Vidal Romaní.

Rías secas

Na fisionomía da actual costa galega existe outro proceso xeolóxico decisivo que dá resposta á gran pregunta: ¿como é posible que o maior río de Galicia, o Miño, non desemboque nunha ría? A clave está no levantamento da Cordilleira Cantábrica, a cadea montañosa que emerxe ata alcanzar a súa altura actual fai entre 65 e 23 millóns de anos e que, a diferenza do que aínda contan os libros de xeografía, non acaba no triángulo Becerreá-Sarriá-Triacastela, senón que enlaza noutra estrutura tectónica chamada Corredor de Ourense, que chega a Celanova. Alí divídese en dúas ramas: unha que segue paralela á fronteira entre Galicia e Portugal desde a depresión Budiño-Tui ata A Guardia e Camiña, e outra, máis ao sur, desde Lindoso, no Xurés, ata Viana do Castelo. No Corredor de Ourense, a Cordilleira Cantábrica non se levanta, senón que se afunde, o que forma as concas terciarias galegas e provoca o desvío das augas de varios ríos. Así é como se formou o Miño. Só que no tramo final da Cadea Cantábrica, por onde xa corrían o Miño e o Lima, prodúcese un levantamento do continente, o que impediu que ambos os leitos, a pesar do seu gran caudal, puidesen escavar as súas canles e, xa que logo, ser alagados polo mar. Agora coñéceselles como Rías Secas.

Aeroxel de grafeno: O material máis lixeiro

Aínda que o termo de “aeroxel” non debería aplicarse, axúdanos a visualizar cales son as propiedades de esta creación. É unha espuma baseada en nanotubos de carbono conxelados en seco e láminas de óxido de grafeno, a cal se lle quita o osíxeno mediante un proceso químico. O equipo responsable foi o de científicos da Universidade de Zhejiang (Hangzhou, China).

A lista de aplicacións deste material extraordinariamente liviano é cada vez máis grande, incluso pódese considerar un material máxico, algo irónico tendo en conta que é un dos descubrimentos máis importantes da ciencia moderna.

Cunha densidado de 0,16 miligramos por centímetro cúbico, é tan lixeiro que pode ser colocado sobre unha flor de cerezo sen danala.

O GRAFENO:

Por si só, o grafeno ten unha densidade de 0,77 miligramos por metro cadrado.

É un material novo, e non só o máis delgado que se obtivo ata o momento senon que tamén é o máis forte. Ademáis, é completamente transparente.

Entre as súas numerosas propiedades podemos  atopar algunas coma a alta condutividade térmica e eléctrica, elasticidade, dureza e resistencia (sendo o máis resistente do mundo ata agora atopdo), soporta a radiación ionizante e é moi lixeito, coma a fibra de carbono pero máis flexible.

O grafeno pode reacionar químicamente con outras sustancias para formar compostos con diferentes propiedades, o que o dota dun gran potencial de desenvolvemento.

Grazas a todas estas propiedades, o grafeno convertirase nun produto con múltiples aplicacións e incontables beneficios para a sociedade.

Na industria, as principais aplicacións serán:

A blindaxe, pola sua propiedade de dureza xa citada

Na informática parece ser o material máis prometedor, pois preténdese construir ordenadores moito máis rápidos xa que os transistores deben soportar tensións ademais de ter propiedades eléctricas e este material tamén eé capaz de soportar a calor á que se exponen estes elementos.

En investigación, os físicos están tratando de construir un acelerador de partículas en miniatura como o do CERN,xa que este ocupa kilómetros cadrados. Así, nun fragmento de grafeno dun centímetro cadrado é posible realizar moitos dos experimentos que ata agora se realizarron en laboratorios como o do CERN e, se isto se convirte en realidade, poderan facelo nun laboratorio que cabe na xema dun dedo

Outros campos onde se pretende introducio o emprego deste novidoso material son electrónica, aviónica e enerxía.

Fontes de información:

http://www.abc.es/ciencia/20130325/abci-aerogel-grafeno-material-liviano-201303251055.html
http://grafeno.com/principales-usos-del-grafeno-en-la-industria/

http://www.jdsoyyo.es/ciencia/2011/10/15/las-multiples-aplicaciones-del-grafeno/

Alba Cortés Coego

1º Bacharelato A

Un novo experimento que reforza a posiblidade de orixe extraterrestre da vida.

Unha das maiores preguntas as que se enfronta a ciencia é a da orixe da vida. A vida orixinouse na terra ou viña doutros lugares a bordo de meteoritos (hipótese da panspermia)?

 Un grupo de investigadores das universiades de California e Hawaii reproduciu nunha cámara de vacio, as condicións do frío espacial (uns grados por encima do cero absoluto) e colocaron uns gránulos xeados con compostos que se encontran no espacio como: etano, hidrocarburos. Estes gránulos foron bombardeados con electróns para simular os raios cósmicos do espacio prodecentes de fontes de enerxía ou supernovas que explotaron. Esta radiación cósmica bombardea continuamente o espacio en todos os seus ricóns, por iso é un dos problemas do cal que se ten que protexer o ser humano que realice unha viaxe espacial.

Nese momento empezaron unha serie de reacións químicas que deron lugar a formación de dipéptidos (enlaces de dous aminoácidos que son esenciales para a vida). Según este esperimento esas moléculas prebióticas poideron formarse no espazo e moi probablemente a bordo de cometas, asteroides,... caeron nos mundos que encontraron, tanto dentro coma fóra do noso sistema solar e naqueles lugares onde se deran as condicións necesarias arraigaron e deron lugar a vida.

Ata o de agora pensabase que os aminoácidos si que podían haber chegado a terra en meteoritos, cometas,… e que despóis o proceso químico posterior houbera tido lugar na terra, nos oceanos. Grazas a este traballo dámonos conta que non é necesario o medio oceánico terrestre para que a química da vida se poña en marcha, bastan coas condicións que se dan no espacio exterior. Este experimento impulsa a hipótese da panspermia.

Fontes de información: 
http://informe21.com/ciencia-y-tecnologia/los-ladrillos-de-la-vida 
http://www.abc.es/ciencia/20130315/abci-ladrillos-vida-201303141709.html 
http://es.wikipedia.org/wiki/Panspermia
http://www.biocab.org/Panspermia_esp.html 

                                                                                                                     Yolanda Campos Garrido 1ºA

En Marte puido haber vida.

O Curiosity cumpriu. O obxetivo deste era averiguar si no planeta vermello,  no pasado, puido haber vida. Os científicos a vista das primeiras mostras, extraídas de  furar  a rocha,  téñeno claro: “Por lo que sabemos ahora la resposta es sí”. A NASA afirma que Marte puido albergar microorganismos isto sería fai uns 3.000 millóns de anos.

As probas chegan da man da química,  xa que os análises realizados no laboratorio dan como resultado a presenza de azucre, nitróxeno, hidróxeno, osíxeno, fósforo e carbono nunhas mostras de polbo que atopou o Curiosity nunha perforación de 6,4 centímetros de profundidade nunha rocha da rede antiga de canles que descende do cráter Gale. Os membros da misión bautizaron a esta zona como a bahía de Yellowknife.

Os análises dos minerais mostran que no pasado , o planeta vermello tivo múltiples períodos de humidade. De feito na zona según os datos dos investigadores a zona que está explorando o Curiosity é o extremo de un sistema fluvial ou un lago intermitente que puido haber proporcionado a enerxía química e outras condicións favorables para microorganismos. O entorno ten a diferenza de outras zonas que non está tan oxidado nin tan salado como outras zonas do planeta.

Pero de momento non se han encontrado compostos orgánicos complexos, como aminoácidos, aínda que para os científicos non e de estrañar dado que os aminoácidos degrádanse moi fácil e son moi difíciles de atopar.

Os especialistas da misión están pendentes de facer máis análises de outras mostras extraídas da perforación pa confirmar os resultados.

Fontes:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/03/12/actualidad/1363111716_325569.html

Extraen embriones y material genético de dos hembras de lince para garantizar su futuro

O obxectivo desta investigación é a preservación da liña xenética do lince Ibérico, especie en perigo de extinción. Interviñeron a dúas femias, “Azahar” e “Saliega” e conseguiron extraerlles embrións e material xenético.

A primeira femia foi Azahar, que provén do Centro Nacional de Reproduçao de Lince Ibérico en Silves (Portugal). Naceu no 2004, e recomendaron non volver a someter a novas xestacións. Polo tanto para preservar a súa liña de preservación utilizaron os embrións.

Saliega, que procede do centro de Doñana. Realizáronlle unha mastectomía, debido a un tumor mamario. E como a súa representación xenética, xa estaba representada no programa “exsitu” recomendaron esterízala.

Exsitu é un pograma de crías en catividade, cuxa finalidade é a recuperación dunha especie en peligro de extinción. Ó mesmo tempo serve como reserva de animais no caso dunha posible extinción, ata que  as condicións sexan melloradas.

Os asesores do grupo de fisioloxía reprodutora e bancos de recursos biolóxicos do comité de cría de lince ibérico, propuxeron recolectar  o material xenético para utilizalo como acervo xenético nos programas de conservación. Así emparellaron estas femias cos machos “Foco” e “Al-Andalus”.

As dúas intervencións transcurriron sen ningunha complicación. As tres mostras de embrións, foron en nitróxeno líquido e encóntrase no Museo Natural de Ciencias de Madrid. Estas mostras poderán implantarse nunha femia e dar lugar a animais sanos.

Fontes:
http://www.elmundo.es/elmundo/2013/03/09/natura/1362835551.html
http://www.lynxexsitu.es/index.php

Proteína protexe ó cerebro dos danos dun ictus

A lectina MLB é unha proteína sintetizada polo fígado e que, uníndose a azucres presentes nunha gran variedade de bacterias e outros microorganismos, promove a súa eliminación. Unha recente investigación, na que o CSIC foi partícipe, demostra que a inhibición desta lectina xera un efecto protector sobre os efectos negativos que provoca un ictus cerebral. O traballo foi publicado na revista Circulation.

O ictus, tamén coñecido coma accidente cardiovascular, é a perda brusca de funcións cerebrais causada por unha alteración vascular (ben sexa por interrupción do fluxo sanguíneo ou por hemorraxia), o que afecta ás funcións do sistema nervioso central.

Segundo Javier Rojo, investigador do Instituto de Investigacións Químicas (centro mixto do CSIC e da Universidade de Sevilla), “Esta proteína, que tamén intervén e se relaciona co azucre manosa, xoga un papel fundamental nos primeiros pasos da activación da cascada de procesos involucrados no dano cerebral asociados a un ictus”. Ó inhibir esta proteína xérase un protector.

Ata agora o tratamento máis común fronte a un infarto cerebral consistía na destrución do trombo (coágulo que se forma no interior dos vasos sanguíneos), o cal só era efectivo durante as 3 ou 4 horas despois do infarto. Con este novo estudo poderase desenvolver unha nova estratexia terapéutica para poder tratalo ata 24 horas despois.

Fontes de información:

http://es.wikipedia.org/wiki/Accidente_cerebrovascular

http://www.agenciasinc.es/Noticias/La-inhibicion-de-un-receptor-de-azucares-protege-contra-el-ictus-cerebral

http://www.rtve.es/noticias/20130311/inhibicion-receptor-azucares-protege-contra-efectos-negativos-ictus-cerebral/615590.shtml

http://bvs.sld.cu/revistas/hih/vol22_3_06/hih05306.html

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

A cafeína mellora a memoria das abellas

Resulta que a revista ‘Science’ publicou unha investigación que demostra que as abellas da mel alimentadas cunha solución de azucre con cafeína son tres veces máis capaces de recordar a esencia dunha flor que aquelas que só se alimentan con azucre.

Os investigadores alimentaron ás abellas cunha solución azucarada que contiña a cafeína que se encontra de forma natural no néctar das flores da planta de café, e nas árbores de limón, laranxa e pomelo.

A directora do estudo, a doutora Geraldine Wright, profesora de Neuroetoloxía na Universidade de Newcastle, Reino Unido, explicou que o consumo de cafeína polas abellas aporta beneficios tanto ao insecto como á planta: «Para as abellas, que voan a un ritmo moi rápido de flor en flor, é moi difícil lembrar os rasgos das flores, e a cafeína axúdalles a facelo. E por outra parte, as abellas que se alimentaron de néctar con cafeína voan cargadas dese pole a outras flores con cafeína, o que favorece moito a polinización desta especie de plantas».

Por outro lado, Phil Stevenson, coautor da investigación e profesor nos Reais Xardíns Botánicos de Kew e o Instituto de Recursos Naturais da Universidade de Greenwich, explicou que «a cafeína é unha substancia química de defensa de plantas, ten un sabor amargo para moitos insectos, incluídas as abellas, polo que foi unha sorpresa encontrala no néctar. Sen embargo, a dose presente nestas plantas é moi baixa como para afectar ao gusto das abellas, pero o suficientemente alta como para alterar o seu comportamento».

O efecto da cafeína na memoria a largo prazo das abellas é importante: incrementa por tres a capacidade das abellas para recordar unha esencia floral 24 horas despois da toma de pole e por dous a capacidade de facelo tres días despois.

Normalmente, o néctar na flor dunha planta de café contén cafeína, case tanto como unha taza de café instantáneo. Ao igual que o café negro ten un sabor amargo forte para nós, as altas concentracións de cafeína son repelentes para as abellas. En opinión da doutora Wright, «este estudo axúdanos a entender como a cafeína afecta ao noso cerebro. O que vemos é que este descubrimento podería explicar por que moitas persoas prefiren beber café cando estudan».

A doutora Julie Mustard, colaboradora na investigación pola Arizona State University, sostén que «a pesares de que os cerebros humáns e o das abellas, obviamente, teñen moitas diferenzas, cando nos fixamos nas súas células, proteínas e xenes, descubrimos que ambos funcionan de maneira similar. Polo tanto, podemos empregar abellas para investigar como a cafeína afecta ao noso propio cerebro e ao noso comportamento».

Os investigadores advertiron que de continuar a desaparición das abellas e outros insectos polinizadores, pondrase en peligro a biodiversidade e certos cultivos.

Enlaces:

http://www.abc.es/ciencia/20130307/abci-abejas-cafeina-memoria-201303071941.html 

http://www.larazon.es/detalle_normal/noticias/1344655/sociedad+medio-ambiente/la-cafeina-alimenta-la-memoria-de-las-abejas#.UTub-TecZ-Q 

http://es.noticias.yahoo.com/la-cafe%C3%ADna-mejora-la-memoria-las-abejas-revela-224753141.html 

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Posible orixe da vida?

Todos algunha vez preguntámonos cal será a orixe da vida. ¿Cómo surxiría todo? Hoxe en día estamos un paso máis preto de averigualo ou de polo menos, crearnos unha lixeira idea na mente de cal podería ser a explicación de todo.Científicos químicos das universidades de California e Hawaii afirman como o denominado, “ladrillo da vida” pode orixinarse no pó interplanetario. Demostraron, que no xélido espazo exterior se reunen as condicións necesarias para a síntese de moléculas complexas, como os dipéptidos (parellas de aminoácidos entrelazados) un “ingrediente” esencial na vida de todo ser. Ditas moléculas, unha vez formadas, serían transportadas á Terra grazas a cometas ou asteroides, onde comezaría o proceso de ensamblaxe de proteínas, enzimas e outras moléculas aínda máis complexas.

 Para chegar a estos coñecementos, púxose en marcha un simple proxecto levado a cabo polos científicos Seol Kim e Ralf Kaiser, que consistía na simulación dunha bola de xeo nunha cámara de vacío enfriada a prácticamente -273 grados (cero absoluto, é decir, temperatura de máximo frío alcanzable). Dita bola contiña elementos fundamentais moi presentes no espacio como o dióxido de carbono, o amoniaco ou outros hidrocarburos (metano, propano, etano…) 

A continuación, bombardeouse a bola con electróns de alta enerxía co fin de simular raios cósmicos, que tivo como resultado a creación de compostos orgánicos complexos esenciais para a vida, como os dipéptidos, (previamente mencionados), mediante a reacción química entre os elementos iniciais.

http://www.abc.es/ciencia/20130306/abci-nuevos-indicios-origen-extraterrestre-201303061111.html

SEGUE VENDENDO O ECOLÓXICO?

Hai unhas semanas as autoridades de Alemania destaparon unha fraude a gran escala no sector ecolóxico. Máis de 150 granxas comercializaban como biolóxicos ovos que non o eran. Non é que ás pitas se lles dese de comer alimentos non autorizados ou fármacos senón que non se criaban ao aire libre estando en gaiolas e hacinadas. A razón seguramente está en que os ovos biolóxicos son entre un 30% e un 70% máis caros ca os  outros. E moitos apúntanse á fraude.Pero un produto que se vende como ecolóxico ha de superar numerosos controis de organismos autorizados sendo os consellos reguladores, que dependen das autonomías, os que vixían que se cumpra coa legalidade: revisan as instalacións, as sementes, a terra, os produtos utilizados ou o entorno para saber se hai algunha fonte contaminante ou no caso das explotacións gandeiras que os animais estean en condicións óptimas e reciban só alimentos e tratamentos naturais. Pero polo visto todo é pouco. E seguen a venderse como ecolóxicos produtos que non o son.

En España tamén hai fraude pero ata o momento non máis ca no resto dos países. Sen embargo hai algo que chama moitísimo a atención e é que España é o maior produtor  ecolóxico de Europa pero está á cola en canto a consumo. Mentres que en Alemania o gasto medio por persoa e ano está en 70 €  e en Suiza en 150,  no noso país sitúase en 6.

Por que este desfase? A razón está na disponibilidade e na cultura de consumo. En calquera dos países citados podemos atopar este tipo de produto en calquera supermercado mentres que aquí atopámolos só en tendas especializadas ou en determinadas áreas comerciais. Son ademais moito máis caros, pero hai que ter en conta que se necesitan máis espacios ou unha alimentación especial no caso das producións gandeiras ou produtos agrícolas máis caros para non usar abonos orgánicos. Os rendementos son ademais inferiores, ata un 30% ,aos cultivos cun laboreo convencional. Tampouco hai moitas estruturas de distribución.

Resumindo; debemos invertir esta situación e aumentar os controis pero non só con respecto á seguridade alimentaria senón tamén con respecto á  información que se lle dá aos consumidores.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/03/04/actualidad/1362432011_242412.html

Brais Casas Fernández.

Logran ver un instante clave da morte celular.

O hachado, obra do equipo de Peter Czabotar, Peter Colman e Dana Westphal, do Instituto Walter e Eliza Hall (Australia), aporta novos datos sobre como se produce a morte celular programada, ou apoptosis, e como estón podría levarnos a novas clases de medicamentos, capaces de controlar o proceso que determina se unha célula enferma: vive ou morre.

A apoptosis é un proceso celular xenéticamente controlado polo que, as células inducen a súa propia morte en resposta a determinados estímulos. De ahí que se describa como "suicidio celular" á hora de definilo conceptualmente.

Este proceso é un mecanismo importante para controlar a cantidad de células no corpo. Os defectos no mecanismo da morte celular relaciónanse có desenrolo de enfermidades como o cáncer e diversas dolencias neurodexenerativas. A morte celular insuficiente pode causar cáncer, ó permitir que as células proliferen dunha maneira descontrolada, mentras que, a morte celular excesiva das neuronas pode ser causa das enfermidades neurodexenerativas.

Sábese que a activación da proteína “Bax” é un paso que leva á apoptosis, pero ata agora non se entendía como ocurriu esta activación. Unha das fases clave na morte celular é a formación de aguxeiros na membrana mitocondrial da célula. Unha vez que esto sucede, a célula está sentenciada á morte.

Utilizando o Sincrotrón Australiano (un tipo de acelerador de partículas), o Dr. Czabotar e máis os seus compañeiros foron capaces de obter imaxes detalladas de cómo Bax cambia de forma a medida que pasa do estado inactivo ó activo. Bax actívase cando uns fragmentos da proteína chamados "péptidos BH3" enlázanse a ela. Ó estar en forma activa, perfora nas membranas mitocondriais, o que suspende o suministro energxético da célula e lle acaba causando a morte. 

Esta investigación podría proporcionar pistas sobre como deseñar novos axentes terapéuticos centrados en actuar sobre Bax. Entender, bastante a fondo, como esta proteína cambia a súa forma para pasar do estado inactivo ó activo e, grazas a eso, poder usala contra os propios cánceres que ela mesma xera, abrindo así a porta a unha nova clase de terapias anticáncer.

FONTES: http://www.wehi.edu.au/site/latest_news/caught_in_the_act_researchers_capture_key_moments_in_cell_death
http://eusalud.uninet.edu/misapuntes/index.php/Muerte_Celular
Andrea Núñez 1ºC