Carta aberta dun científico a Alejandro Sanz

http://www.publico.es/culturas/357293/alejandro-sanz-equipara-los-derechos-de-autor-a-los-de-los-ninos-africanos

Déixovos unha carta que lle dirixe Lucas Sánchez, científico investigador do Centro Nacional de Biotecnoloxía, a Alejandro Sanz con motivo da Lei Sinde. É tan contundente que eu prefiro que a comentedes vós.

Carta Abierta a Alejandro Sanz

21 Jan. 2011

Hola Alejandro,

Hace muchos días que ando dándole vueltas a la ley Sinde, a los derechos de autor, y leyendo tus desafortunados tweets. Ahora que tengo las tres cosas juntitas, déjame que te comente algunas cosas.

Soy científico, investigador del Centro Nacional de Biotecnología y actualmente “Visiting Assistant in Research” en la Yale School of Medicine, en New Haven, Conneticcut.

Trabajo en el desarrollo de vacunas para el tercer mundo, centrando mis esfuerzos en la Leishmaniasis, una enfermedad olvidada que mata e incapacita en África, Asia y Sudamérica. Sí, esos mismos sitios para los que, de vez en cuando, puedes montar una parranda benéfica. Y aunque no lo sepas (y muchas personas no lo saben) es esa enfermedad que hace que miles de pobres niños tengan el vientre hinchado y mueran. La misma que hace que sus padres no puedan trabajar. Entre nosotros, ese tipo de enfermedades que hace que el tercer mundo siga siendo tercer mundo.

Cuando consigo que mi trabajo funcione, tras muchísimas horas de laboratorio exponiéndome a múltiples riesgos para mi salud, intento publicar mis resultados. ¿Sabes lo que pasa cuando lo hago? Que la revista se queda con todos mis derechos de autor. CON TODOS. Si quiero, no sé, poner una figura de mi trabajo en algún otro formato, tengo que pedir permiso. Por mi figura. Por mi trabajo. Y te hablo de figuras en blanco y negro. En color no podemos pagarlas.

¿Sabes por qué? Porque PAGO POR PUBLICAR. Sí, en serio, lo hacemos. Mi laboratorio tiene que pagar para poder difundir los avances científicos que puedan curar a esos niños o a sus padres en el futuro. PAGO POR PUBLICAR y tengo que pedir permiso por mi figura, por mi trabajo.

Ahora podrías meter en 140 caracteres que luchar por mis derechos no me impide que tu lo hagas por los tuyos, yo seguiría leyendo.

Desde que el hombre es hombre, desde que el ser humano es humano, ha demostrado que necesita expresar sus sentimientos. Y de ahí surgió el arte. También, al mismo tiempo, surgieron las preguntas de qué hacía aquí. Los famosos “de dónde vengo, quién soy, y a dónde voy”.

Y es que las dos cosas, ciencia y arte, son humanas, pero no por ello profesiones.

Mira, no sé, 100 o 200 años atrás. El arte lo hacía el que podía permitírselo. Y la ciencia también. Hasta Darwin descubrió el origen de las especies en un tour por el mundo, en el que vio que los pinzones de unas islas tenían los picos más grandes que otros. La gran revolución científica vino de un viaje de alguien que pudo permitírselo.

Ahora, industria mediante, los artistas cobran por entretener y los científicos cobran por descubrir cosas. Una maravilla para los que no somos de familias ricas y queremos hacer ciencia o arte.

Yo me he quejado y mucho de mi falta de derechos. De intentar defender lo que ahora, para mí, es más que un reconocido trabajo. Y también creo cosas.

La diferencia es que yo con un salario tengo. Y lucho por un salario digno. QUE ME PAGUEN POR MI TRABAJO. No creo que tenga sentido que me paguen tiempo después por mis logros. Te recuerdo que lo que yo quiero es una vacuna para el tercer mundo. Y pagar mis facturas. No quiero ningún rendimiento extra que no me merezco. No quiero derechos de autor, quiero que mis avances sigan derechos a conseguir su objetivo.

Entiendo que quieras que te paguen por tu trabajo. Y deberías (que lo haces) negociar lo que te paga una discográfica por grabar un nuevo disco. O que defiendas tu caché en los escenarios. Pero cobrar también impuestos sobre los CD´s , discos duros, lo-que-sea que la S.G.A.E quiera inventar para sangrar al ciudadano medio, perdóname muy mucho, pero yo, lo veo excesivo. Intentar lanzar una ley que te permita cobrar más de lo que te toca porque la industria que a ti te trata bien se está muriendo, lo siento, pero no. Limitar las libertades individuales para maximizar vuestro beneficio no es justo.

¿Sabes por qué tengo un blog de divulgación científica? Para que el mundo vea que la ciencia es importante. Para que posiblemente en el futuro sea una profesión digna. Yo no busco hacerme rico. Yo no quiero recortar libertades. Yo lucho por cambiar la industria que hace que mi actual profesión me obligue a tener otra con la que, juntas, poder pagar las facturas.

Y por favor, no vuelvas a comparar los derechos a recibir medicamentos de los niños pobres con el derecho a declarar culpable de piratería a diestro y siniestro. Que ya lleváis demasiado tiempo cobrando por ello. Renovaros o morid. Pero no hables de los que de verdad mueren aunque de vez en cuando reciban tu calderilla.

Atentamente,

Lucas Sánchez.

Fonte: http://sonicando.com/?p=1925

Editado Carmen Cid Manzano

Homo heidelbergensis, Homo neanderthalensis, Homo sapiens

Episodio 4 da serie Camiñando con cavernícolas: Os Sobreviventes
Medio millón de anos atrás, o Homo heidelbergensis son feroces cazadores que utilizan ferramentas sofisticadas e viven en grupos familiares. Pero aínda carecen de algo. Os Heidelbergensis carecen dun aspecto que nos fai humanos: a imaxinación.

Ver video: http://tu.tv/videos/caminando-con-cavernicolas-cap-4-final

Editado Carmen Cid Manzano

Irmáns de Sangue

Segundo episodio 2 da serie Camiñando con cavernícolas:

En África fai 2 millóns de anos existían media ducia ou máis de especies de Primates como o Paranthropus boisei e o Homo habilis. Cada unha delas explotou o medio ambiente de forma diferente e desenvolveu a súa propia estratexia de superviviencia.

Ver video: http://tu.tv/videos/caminando-con-cavernicolas-cap-2

Editado Por Carmen Cid Manzano

Homo ergaster, familia primitiva

Episodio 3: Familia Primitiva

Fai 1,5 millóns de anos o Homo ergaster deu o seguinte paso para converterse en humano. Ten un nariz longo que arrefría o aire a medida que respiran. Os seus corpos sen pelo, con millóns de glándulas sudoríparas, controlan a súa temperatura. E posúe un enorme cerebro, case dous terzos do noso.

Ver video: http://tu.tv/videos/caminando-con-cavernicolas-cap-3

Editado Por Carmen Cid Manzano

Lucy, Australopithecus afarensis

Camiñando con cavernícolas é unha serie de documentais que nos leva a unha viaxe á Prehistoria para recrear as orixes do ser humano e a súa evolución. Neste post déixovos o primeiro capitulo, Primeiros devanceiros: Fai 3,5 millóns de anos, ao leste de África, o Australopithecus afarensis deu os seus primeiros pasos sobre as súas dúas pernas. O bipedismo ofrece aos afarensis a oportunidade de desenvolver toda unha serie de novas habilidades que cambiarán para sempre a súa forma de vida.

Antes de comenzar esta serie déixovos un enlace moi interesante a evolución dos homínidos:

http://cienciasnaturales.es/HOMINIDOS.swf

Lucy é o esqueleto dun homínido pertencente á especie Australopithecus afarensis, de 3,2 millóns de anos de antigüidade, descuberto en 1974 a 150 km de Adís Abeba, Etiopía. Trátase do esqueleto dunha femia de ao redor de 1 metro de altura e de aproximadamente 27 kg de peso, duns 20 anos de idade e que ao parecer tivo fillos, aínda que non se sabe cantos. O nome Lucy provén da canción Lucy in the sky with diamonds do conxunto musical The Beatles, que escoitaban os membros do grupo investigador a noite posterior ao achado.

Editado por Carmen Cid Manzano

Descubrimento do maior forno planetario

WASP-33 é un dos planetas máis quentes que se detectaron ata o momento, a súa temperatura é de aproximadamente 3.200 ºC. Atópase a 380 anos luz da Terra, é un exoplaneta gaseoso que ten máis de catro veces a masa de Xúpiter, orbita unha estrela algo maior que o Sol, pero cunha peculiaridade que non ten a nosa, e é que aumenta e diminue de tamaño cada hora como se da chama dunha vela se tratase.

Enrique Herrero (investigador do instituto de Ciencias do Espazo) cre que o propio planeta pode ser o culpable do cambio de tamaño da estrela. O propio investigador compara o fenómeno coas mareas nos océanos da Terra que provoca a Lúa.

O Observatorio Astronómico do Montsec (en Lleida) observou que un punto negro de WASP-33 cruzaba por diante do astro e confirmaron deste exoplaneta que xira en sentido contrario (retrógado).

Debido o seu achegamento á estrela, o planeta da unha volta completa cada 29 horas.

Reconstrución do planeta ao redor da estrela

Editado por Lidia Blanco Otero 1º Bac. A

Para máis información

Un test xenético detecta as posibilidades de desenvolver cancro de pulmón

A nova lei do tabaco está facendo que algúns consumidores pensen en deixar esta adicción, que ten numerosas consecuencias negativas para a saúde.

Ademais, onte anunciouse un test xenético que permite ás persoas fumadoras, que se sometan a esta proba, coñecer cal é o seu nivel de risco de desenvolver un cancro de pulmón, co obxectivo de que sentan empuxadas a tomar a decisión definitiva de deixar este hábito.

Que é un test xenético? consiste na análise do material xenético ou de certos metabolitos dunha peraoa, co fin de detectar xenotipos, ou mutacións relacionados con enfermidades herdables con obxectivos clínicos; é dicir, os resultados deste test pode axudar a determinar as posibilidades que ten unha persoa de desenvolver, neste caso, un cancro de pulmón chamado do fumador.

Editado Carmen Cid Manzano

Biólogos de Vigo descobren que as libélulas poden reproducirse sen machos

As libélulas representa unha orden da clase dos insectos de ao redor de 5.700 especies, similar o tamaño dos mamíferos, pero dentro dos insectos supon un número moi modesto.

As libélulas poden reproducirse sen necesidade dos machos, mediante un tipo de reproducción denominada partenoxénese. Esta forma de reprodución baséase no desenvolvemento de óvulos non fecundados, o que orixina crias que son clons das femias.

O achado levouse a cabo nas sucesivas expedicións, do equipo do profesor Cordero da Universidade de Vigo, as nove illas atlánticas de Azores (Portugal), situadas a 1.500 kilómetros de distancia de Lisboa. Ata agora, era o único insecto do que non estaba confirmado a reproducción por partoxénese.

Os investigadores da Universidade de Vigo, que colaboran coa Universidad de Roma e a Universidade das Illas Azores, baraxan dúas hipótesis acerca das causas de este caso de partenoxénese.

A primera é que chegaran machos e femias as Azores e, por algunha circunstancia que descoñecemos, as femias prescindieran dos machos, é dicir, que a partenoxenese sexa algo novo que evolucionou unha vez que o animal colonizou o archipiélago.

A segunda opción é que aterrizaran xa con esa capacidade de reproducción, isto parece o máis probable e razoable.

O traballo do equipo do departamento de Ecoloxía e Bioloxía Animal da Universidade de Vigo xa se publicou e citou en varias revistas científicas, entre elas a prestixiosa Nature.

Para máis información

Noelia Vila Seijas 1ºC

31 especies de auga doce naturalizáronse en Galicia no útimo século

A Universidade de Santiago (USC) e a Universidade da Coruña (UDC) analizaron a introducción de especies foráneas de auga doce en Galicia e na Península Ibérica e identificaron o número de especies introducidas nos últimos 100 anos, os perídos con maior número de entradas e a tedencia actual.
As especies exóticas introducidas na península a principios do século XX tardaban entre 80 e 90 anos en chegar a Galicia, pero desde os anos 90 o atraso é case nulo. Foi a partir de 1995 cando, coincidindo coa aprobación do Tratado de Schengen, o ritmo de introducción de especies en Galicia igualouse co de España.
O estudo constatou que 31 especies acuáticas naturalizáronse en Galicia, entre peixes, anfibios, insectos, plantas... mentres que no resto da Península Ibérica naturalizáronse 88 especies.
Para os biólogos, as especies invasoras representan unha ameza para a conservación da biodiversidade autóctona, xa que as especies compiten entre elas polo alimento e o hábitat.

Algunhas das especies introducidas son:

Ameixa asiática (Corbicula fluminea)

Peixe mosquito (Gambusia holbrooki)

Xancinto de auga (Echhornia crassipes)

Cangrexo americano (Procambarus clarkii)

Para máis información click aquí

Editado por Natalia Cid, 1ºB

Se a polémica serve para aprender, Viva a polémica!

Algunhas veces na Ciencia prodúcese resistencia aos descubrimentos e ao cambio conceptal. Preguntarédesvos, a que vén isto?, pois ben, xorde en resposta ao comentario que fixo Daniel no post de Eva Arsénico vs.Fósforo. Un dos debates máis controvertidos da ciencia actual e, probablemente, unha das maiores axitacións biolóxicas da historia. Segundo entendo, el cre que as ideas científicas son fáciles de cambiar cando hai probas contundentes. Eu, con todo, penso que non sempre é sinxelo e a miña argumentación intentareina explicar neste post. Podemos pensar que a controversia científica que relata Eva, non reflicte o modo de proceder habitual dos científicos, sempre abertos á novidade. Pero só temos que mirar atrás na Historia da Ciencia e atoparémonos con episodios que demostran todo o contrario. Vou pór algúns exemplos:
- Emil Fisher dirixiuse ao físico Otto Hann logo dunha conferencia para dicirlle que non se cría o contido que era posible utilizar métodos baseados nas propiedades radioactivas para recoñecer propiedades químicas de substancias en cantidades Ínfimas. O tempo demostrou que Fisher estaba equivocado e que Hann tiña razón.
- Faraday puxo pegas, como evaluador científico ao artigo en que Joule propuxo o equivalente mecánico da caloría.
- Kelvin rexeitou a teoría de Bohr do átomo de Hidróxeno e dubidou de que os raios X fosen algo máis que unha broma.
- Coulomb tivo que loitar contra o escepticismo que produciu o anuncio da súa lei na comunidade científica da época.
...

Cales son as causas, cando existen, da resistencia ao descubrimento e ao cambio conceptual en ciencia? Existen varias hipóteses, pero neste momento voume a quedar con tres:
A) O conservadurismo, que se traduce nunha resistencia notable ao cambio. A Historia da Ciencia móstranos frecuentemente que cando un descubrimento é incompatible coa teoría dominante atopa dificultades para a súa aceptación.
B)Razóns profesionais. A ciencia está feita por seres humanos e as rivalidades persoais e a loita polo prestixio ocorre en todos os campos, incluído a Ciencia.
C) Motivos relixiosos, que non creo que sexa este o caso, pero que temos un exemplo recentemente comentado na clase: O deseño intelixente.

Cal é a causa da controversia neste caso?, non o sei. O tempo, pero sobre todo a propia Ciencia, daralle a razón a quen a ten.

Editado por: Carmen Cid Manzano

Especie: Un concepto moi difícil de definir.

O concepto de especie é un termo moi difícil de definir, esta entidade creada polo home foi definida por primeira vez a finais do século XIX, foi o chamado concepto morfolóxico de especie, pero pouco máis tarde retificárono e impuxeron o concepto biolóxico de especie. O concepto máis moderno deste grupo taxónomico é o concepto filoxenético que di que unha especie é o grupo monofilético máis pequeno con ascendencia común.

Recentemente volveuse a cuestionar a definición de especie debido a estudos realizados sobre uns fósiles humanos. Estes estudos demostraron que o Homo sapiesns cruzouse cos neardentales, e tamén demostrouse que intercambiaron fluidos e xenes cos denisovanos (unha especie da que se descoñecía a súa existencia ata o ano pasado, encontráronse os seus fósiles nunha cova de Siberia). De ambos cruzamentos saíron fillos fértiles, e isto levaría á conclusión de que os neardentales, sapiens e denisovanos serían da mesma especie.

Mamut lanudo.

Pola contra, ao analizar o tanto o ADN do mamut lanudo (extinguido fai miles de anos) e o do actual elefante africano observouse que en realidade non é só unha especie senón, polo menos, dúas. Isto débese a que se o mamut lanudo e o elefante africano son especies, e ata xéneros diferentes os efantes africanos tamén deberían ser dous especies diferentes. Unha de elas constaría dos enormes exemplares que viven na Sabana e a outra, duns exemplares un pouco máis pequenos que habitan nas zoas boscosas. Os seus linaxes separáronse fai 2.5 millóns de anos, ao mesmo tempo que cando se separaron a os elefantes asiáticos e o mamut lanudo, teñen un 98.55% de xenes en común.

Os datos anteriores indícannos as dificultades de chegar a definir definir o termo especie. Este é un debate que non parece ter fin. Para definir unha especie, os científicos, teñen en conta ata 26 criterios, ademais as especies están en continua evolución polo que é moi difícil definir os límites do que abrangue a especie. É dicir, pretendemos buscarlle limites ás categorías, por iso intentamos definir un termo que non se pode definir.

Diferentes científicos consideran os diferentes termos de especie, pero só se sabe que de momento non van a chegar a un acordo, por iso se cre que se debería seguir utilizando o termo de especie aínda que non sirva para tódolos casos.

Para máis información.
Enlace interesante: http://www.elmundo.es/blogs/elmundo/sapiens/2010/12/31/el-concepto-de-especie.html

Editado por Andrea Gerpe Acosta, 1º Bacharelato A

Arrecifes de coral

Os arrecifes de coral son ecosistemas moi valiosos: son fontes de recursos para moitos países, xa que serven de habitat para abundantes especies mariñas de consumo humano con gran importancia económica; provén protección ás costas da erosión, os embates das ondas e os furacáns; son fonte de turismo e neles atópanse unha enorme biodiversidade, con redes alimentarias importantes e complexas.

Un novo proxecto do Zoolóxico de Londres propó resaltar o perigo inminente ao que están expostos os arrecifes coralinos do mundo. Científicos de varios países foron recrutados para investigar estas especies e educar ás comunidades na súa importancia. Os expertos aseguran que accións locais como reducir a contaminación, restrinxir a pesca, pode gañarlle un pouco de tempo a destrucción dos corais. Para salvalos para sempre, necesitaríase dun esforzo de todos os países para reducir os gases invernadoiro, responsables do quentamento dos océanos.

Feito por: Yurema Seara Núñez 1ºB

Un material máis resistente e duro que o aceiro

O aceiro ten unha relación entre a súa dureza e a súa resistencia moi boa. Ai que ter en conta que non podemos encontrar moitos materiales que teñan unha boa relación entre estas dúas características.

Un grupo de investigadores do departamento de enerxía de USA, o Berkeley Lab e o Instituto de Tecnoloxía de California acaban de desenrolar un vidrio metálico cuns niveis de resistencia e dureza impresionantes endexamais vistos.
O vidrio está formado por unha micro-aleación de paladio. Está acompañado por silicio, fósforo, xermanio e prata.
O seu único problema e o seu coste. O fósforo e o silicio non dan moitos problemas pero o paladio, o xermanio e a prata si.


Para mais información

Manuel Lorenzo Tallón 1ºC Bachiller

Arsénico vs.Fósforo. Un dos debates máis controvertidos da ciencia actual e, probablemente, unha das maiores axitacións biolóxicas da historia.

Este complemento á miña noticia debería habelo subido xa fai algunhas semanas; pido sinceiras disculpas a todos os bloggeros e á nosa profesora por tardar tanto. Aínda así, paréceme imprecindíble volver sobre ela para ampliar algúns datos sucedidos despois da súa publicación.

O primeiro que vos pediría e volvérades a ler o meu post sobre esta bacteria revolucionaria. Se recordades fai un mes e medio aproximadamente informeivos de que se acababa de lanzar un auténtico bombazo no mundo bioquímico. Descubrírase unha nova bacteria que era capaz de substituír o fósforo, considerado elemento esencial para que exista vida, por arsénico no seu ADN e vivir con absoluta normalidade. Todo un achado que realmente pode cambiar os principios e bases científicas da vida de pés a cabeza, abrindo as portas a novas hipóteses sobre a súa orixe e a outras formas de vida plausibles no universo.

A investigadora que lideraba o estudo da NASA sobre esta bacteria, Felise Wolfe Simons, demostroulle á revista Science que o seu traballo era correcto, e que tiña probas de que outras formas de vida eran posíbles, así as súas conclusións foron dadas por válidas ao publicarse o traballo o 2 de decembro. Esta noticia tan revolucionaria desatou polémica e a crítica dalgúns membros da comunidade científica. Uns calificaron o estudo de precipitado, outros recoñecían a opción de que puidese vivir en arsénico pero que non demostrara que dependían del, e outros afirman que as mostras de ADN estaban contaminadas e que contaban con suficiente fósforo residual como para vivir.

Moitos científicos, entre eles algúns moi famosos e importantes, publicaron nos seus blogs e noutros medios o seu desacordo. Algúns mandaronlle cartas formais á revista Science onde se esforzaban por probar a falsedade do estudo da NASA.

Os autores da descuberta confiaban no seu traballo e negaronse, en principio, a contestar aos comentarios dos detractores. Crían na calidade e na veracidade das probas que subministraron, así como na competencia dos científicos independentes que revisaron tódolos datos e detalles do estudo de arriba a abaixo. Pero os científicos incredulos, como por exemplo Rosie Redfield, unha destacada microbióloga, calificou ó estudo de FRAUDE e asegurou que a doutora Wolfe Simon e os seus colaboradores eran “malos científicos”. Chegaron ao extremo de criticar aos propios revisores da revista e de afirmar que en breves se retiraría.

Exemplos de diverxencias nas opinións:

- "Agás que falseen os datos, o traballo paréceme convincente"
Ricardo Amils, investigador da Universidade Autónoma de Madrid e do Centro de Astrobiología, colaborador da NASA e experto nas bacterias de Río Tinto (Huelva), un ecosistema similar ao de Marte.

- "Retirarán o traballo en dous meses"
Francisco Rodríguez-Valera, catedrático de microbiología da Universidade Miguel Hernández (UMH) e experto en bacterias de zonas salinas como o lago Mono.

- "O máis grave é que haxa un revisor en Science que pasou este artigo"
Pepa Antón, outra microbióloga da UMH, tamén ten dúbidas: "Presentan datos contundentes, pero seguramente terán que repetir o estudo".

Un editorial, pouco corrente, da revista Nature, principal rival da revista Science, atacaba e censuraba o silencio e o mutismo dos autores do estudo, comentando: "Os científicos teñen que cambiar os seus esquemas mentais para responder as plémicas que xurden en Internet... A tradicional revisión por pares dun traballo antes da súa publicación non é xa a única forma de obter a verdade en caso de opinións dispares". "Unha resposta rápida, aínda que provisional, por parte dos autores ás críticas sería unha reacción mellor, opina a revista. A xenuína realidade é que o debate está e segue máis vivo que nunca en Internet, e que o revoo e axitación aumentan a pasos axigantados. Os días 16 e 23 de decembro saen á luz novos comentarios nos medios de comunicación. Foi entón cando Felisa Wolfe Simon, en nome do seu equipo, decide romper o silencio dicindo que outorgará máis información sobre os experimentos e que permitirá o acceso doutros científicos ás súas probas. Ademais proporcionou como anexo, os métodos de purificación do ADN cheo de arsénico e reafírmase unha vez máis na veracidade do seu estudo. A científica asegurou que todo o traballo sería revisado e que as conclusións serían expostas na seguinte edición da revista Science. Ao final cabe esperar que a veracidade científica se a que gañe, pero ata entón os emisores do bombazo científico terán que soportar e apandar coa suma velocidade de propagación das críticas cibernéticas dos seus detractores.

E vós, que opinades ó respecto? E se todo o establecido ata o momento no campo da bioquímica e da orixe da vida, de súpeto, se vén abaixo? Tamén vós podedes participar neste arduo debate universal. Aquí tedes a palabra!

Eva Rodríguez Casas-1ºBacharelato B.

Para máis información podédevos dirixir ás seguintes páxinas:

http://www.publico.es/ciencias/350929/guerra-abierta-por-la-bacteria-alternativa

http://www.abc.es/20101217/ciencia/cientifica-bacteria-arsenico-defiende-201012171325.html

http://www.elpais.com/articulo/sociedad/Nature/censura/mutismo/astrobiologos/NASA/bacteria/arsenico/elpepusoccie/20101216elpepusoc_9/Tes

Por fin!!!!! Alguen resólveme o lío das medidas informáticas

A Profesora de Matemáticas Cochi González, aclara a confusión no manexo dos Bits e os Bytes no post do seu blog: Bits e Bytes, quilos e quibis.

Tamén é interesante ler a noticia O meu ordenador non coñece a lei

Aquí estou eu moi contenta, a partir de hoxe xa podo falar con propiedade...

Editado por Carmen Cid Manzano

Marie Curie: "A Súper Muller"

Como xa dixemos noutros post, o 2011 é o ano da Química coincidindo co centenario da concesión do Nobel de Química a Marie Curie. Esta muller ten unha interesante biografía que deixa a calquera coa boca aberta. Os seus comezos foron difíciles, o seu sono de dedicarse á ciencia non foi nada doado. Marie naceu en Polonia, naquela época as mulleres non podían estudar, sufrindo toda clase de obstáculos, discriminacións, inxustizas. Marie mesmo pasou fame e frío. Foi unha alumna brillante cunha capacidade de concentración incrible. Cando se foi a estudar a París logrou sobrevivir grazas ós aforros por ter traballado como institutriz en Varsovia, e pola escasa axuda que lle enviaba o seu pai e un irmán. Malia todo isto, rematou Física na Sorbona co número un da súa promoción. Un ano despois, coñecería o seu futuro marido Pierre Curie.

Marie, vivía entregada á ciencia, pudénsose facer rica patentando os seus descubrimentos, pero deixounos a disposición da comunidade científica. O matrimonio Curie anunciou en 1898 o achado de dous novos elmentos: o polonio e o radio, tras pasar catro anos traballando en condicións precarias para desmostrar a súa existencia. En 1903 compartiron con Becquerel o Nobel de Física. Tras chegar a fama e os recoñecementos, Marie ingresou na Academia Francesa, cargos nunca ocupados por mulleres. O seu marido morreu atropelado e Marie herdou a súa cátedra, as súas investigacións levarona a gañar o Nobel de Química en 1911. Ao viaxar a EE.UU foi recibida como se merecía, como unha verdadeira figura. Unha leucemia levouse a súa vida en 1934.

E se aínda non vos quedou claro que Marie Curie foi unha " Super Muller", lede o seguinte, "Marie Curie unha gran muller dez veces":

1. A primeira da súa clase cando rematou aos 15 anos os estudos de bacharelato (1883). Outorgáronlle unha medalla de ouro.
2. A primeira muller graduada en Física na Universidade da Sorbona. Aquel ano (1893) soamente dúas mulleres graduáronse en toda a Universidade de París. Marie foi, tamén, a primeira da clase.
3. A primeira persoa en utilizar o termo radiactividade (1898).
4. A primeira muller en Europa que recibiu o doutorado en Ciencias (1903).
5. A primeira muller en recibir un Premio Nobel de Física (1903). O galardón foille outorgado, conxuntamente co seu esposo Pierre e con Henri Becquerel, polo descubrimento da radiactividade.
6. A primeira muller que foi profesora e xefe de laboratorio na Universidade da Sorbona (1906).
7. A primeira persoa en ter dous Premios Nobel. O segundo sería de Química, en 1911, por preparar o radio e tido sido investigado os seus compostos.
8. A primeira muller que foi membro da Academia Francesa de Medicina (1922).
9. A primeira nai Nobel cunha filla Nobel. En 1935 a súa filla Irene obtivo o galardón en Química.
10. A primeira muller en ser enterrada baixo a cúpula do Panteón por méritos propios (1995).

Feito por María Isabel Limia Pérez 1º Bacharelato B.

Lynn Margulis

En clase estivemos falando da Teoría endosimbiótica e da simbioxénese. Déixovos un enlace a un traballo realizado por unha alumna do curso pasado, no que se recolle unha pequena biografía de Lynn Margulis e un resumo das súas ideas sobre a evolución. Espero que vos axude a coñecer mellor a esta gran científica actual. (Non esquezades pór o son, algún de vós descubrirá a voz marabillosa de Maria Callas).

http://centros.edu.xunta.es/iesoteropedrayo.ourense/dptos/bio/Archivos/Multimedia/CCMC/lynn_margulis.pps

Se recordades noutro post deste blog xa estivemos a falar desta científica e a realción co noso Instituto

http://acienciatamenecultura.blogspot.com/2010/10/lynn-margulis-con-luis-martinez-costas.html

2010: O ano máis cálido da historia

Así é, o ano 2010 convertiuse xunto co ano 2005 no ano máis cálido que se ten rexistrado dende 1880. O incremento da temperatura da superficie terrestre no ano pasado é de 0,62 grados con respecto de hay 10 anos. Este aumento da temperatura terrestre, que parece tan insignificante, é a proba máis clara da existencia do efecto invernadoiro que algúns cuestionan.

Para máis información.

Mario Blanco Cid 1ºA Bach.

A resistencia microbiana crecente

Os antibióticos non son inofensivos xa que poden ter efectos adversos e o seu mal uso pode producir a súa perda de eficacia. Debido a isto é necesario informar a poboación da necesidade de utilizar de xeito racional este tipo de fármacos.

Segundo a Teoría da evolución de Darwin a poboación de bacterias que produce unha infección son todas distintas desde un punto de vista xenético, unha son máis resistentes aos antibióticos que outras. O uso inadecuado destes fármacos, fan desaparecer por selección natural as máis débiles e quedan as máis fortes o que acelera a aparición de bacterias resistentes, algo perxudicia,l sen dúbida, para todo o mundo. Así, arriscámonos a que moitas infeccións bacterianas graves que ata o día de hoxe tiñan curación no futuro non o consigan. Isto é un aspecto que entre todos temos que cambiar, preservando o valor curativo dos antibióticos. O Ministerio de Sanidade e Consumo, consciente deste problema, puxo en marcha desde o ano 2006 unha campaña informativa. O cartel e os spot que aparecen neste post son unha mostras da citada campaña.

O progreso das medidas hixiénicas, a mellor calidade das condicións de vida, as vacinas, os antibióticos, etc fixeron crer, erradamente, que as enfermidades infecciosas desapareceron ou farano axiña. Nada máis afastado da realidade. A sida, a tuberculose, as hepatites C e E, a enfermidade do lexionario, a malaria e a meninxite, entre outras. Este exceso de confianza que nos fai pensar que temos, en concreto, as infecciones bacterianas controladas, son as que estar a dar a cada día maior resistencia aos antibióticos .

Seguindo os consellos que aparecen a continuación poderemos diminuir ou amortiguar este problema:

- Non debemos precipitarnos á hora de tomar medicamentos. Non a automedicación.

- Os causantes de moitas afeccións respiratorias son virus ante os cales os antibióticos son ineficaces e polo tanto só o médico é o indicado para receitalos, no caso de que perciba algún tipo de risco por enfermidades subxacentes ou pola idade, así como para evitar sobreinfeccións.

-Seguir sempre medicación sen saírse das regras, empregando a dose recomendada e os días fixados polo facultativo.

- Non empregar medicamentos que atopemos por casa gardados porque seguramente non se adapten ó que precisamos nese momento, por iso debemos agardar e, se os síntomas continúan, ir ó médico.

-Á hora de compralos, aínda que sexan os receitados, procurar optar á medicación xenérica, posto que non sempre o máis caro é o máis efectivo.

-Sempre que teñamos medicamentos nas nosas casas, debemos gardalos e non telos á vista dos nenos.

Lucía Rodríguez Rodríguez 1ºB

Antibióticos. Cando se deben tomar e cando non.

Definición de "antibiótico" por ABC:

Un antibiótico é aquela substancia química, xeralmente utilizada na Medicina animal e humana e na horticultura, que pode ser producida directamente dun ser vivo ou derivada sintéticamente deste co obxectivo de matar ou impedir o crecemento de certos microorganismos sensibles que causaran unha concreta infección sobre os mencionados organismos.


Cada un de nos temos unhas 100.000 bacterias en cada cm² de pel saboreando escamas de pel, fluidos e minerais que desprendemos. Os microbios constitúen un 80% do todo aproximadamente, e a maioría non son perxudiciais, outros poden beneficiarnos e só uns poucos son perxudiciais para o home. E por moi poucos que sexan, (un de mil microbios son malignos para o ser humano) son a terceira causa de morte no mundo Occidental.

O problema que nos afecta é o seguinte: a inmunidade destes microbios perxudiciais a un tratamento recurrido, ás veces, innecesariamente: os antibióticos.


¿Que factores inflúen na resistencia aos antibióticos?

Un uso inxustificado e un abuso dos antibióticos leva a que as bacterias xeneren unha resistencia. A fácil dispoñibilidade de antibióticos nalgúns países onde se venden sen prescripción médica fomenta esta resistencia.

Moita xente toma antibióticos fronte a constipados ou gripes, cando o remedio "caseiro" tampoco ven mal de cando en vez. Temos que saber cando debemos evitar os antibióticos, e para iso, coñecer contra que non poden combatir:

• Infeccións causadas por virus, como os resfriados, a maioría das dores de gorxa, a bronquitis e algunhas infeccións de oído.

Os antibióticos só funcionan cando se trata de infeccións causadas por bacterias, fungos e algúns parásitos. Polo tanto, debemos recurrir a este tratamento, sempre prescrito polo noso médico, cando padecemos alguna infección no seguinte tipo:

• Infeccións de gorxa, oídos, urinarias, sinusitis, infeccións sépticas por alimentos, das vías respiratorias, etc. Todas as infeccións nombradas, como xa sabedes, serán tratadas con antibiótico porque están producidas por bacterias, tendo que existir evidencias clínicas de que non é un problema vírico.

Polo tanto, é aconsellable acudir sempre a un especialista que nos proporcione evidencias clínicas de que nos atopamos ante unha infección bacteriana, e preferiblemente, ter en conta tamén certas precaucións para outros medicamentos, xa que o abuso de calquera deles tampouco é beneficioso para nos e poderíamos estar tratándonos de maneira incorrecta.

Tamara Fernández, 1ºC