ATOPADA A ESTRELA MÁIS PRÓXIMA AO BURATO NEGRO DA VÍA LÁCTEA

A famosa estrela atopada chámase S0-102 e tarda 11,5 anos en completar a súa órbita ao redor do burato negro do centro da nosa galaxia chamado Sagitario A.

Localizouse dende o observatorio W.M. Keck en Hawai grazas a un archivo de imaxes de alta resolución obtidas nos últimos dezasete anos.

Esta investigación que están realizando diversos científicos de EEUU, Canadá e do CSIC en España axudará a coñecer como funciona a lei da gravedade en entornos extremos e coñecer con máis profundidade os buratos negros supermasivos.

Conta o científico Schödel ( traballador do CSIC) que agora que se coñecen dúas estrelas con orbitas próximas ao burato negro podese comprobar a teoría da relatividade xeral baixo condicións de gravedade extrema.

A outra estrela coñecida que orbita ao redor de Sagitario A chámase SO-2.

O científico xa nombrado antes Schödel, desarrollou un método de análisis da imaxen que permite detectar estrelas que antes pasaban desapercibidas. Grazas a este método puidemos seguir a órbita da SO-102 durante dez anos.

Os buratos negros constitúen un bo entorno para verificar o efecto da curvatura do espazo-tempo que é a causante dos efectos gravitatorios que rixen o movemento dos corpos.

AS ESTRELAS EN RELACIÓN CO BURATO NEGRO

As estrelas SO-2 e SO-102 debuxan órbitas elípticas ao redor de Sagitario A, pero créese que non son elipses pechadas xa que o movemento destas á afectado pola curvatura espazo-tempo que provén do burato negro e causa que a órbita non termine de pecharse.

Non se pode medir desviación na SO-2 porque a masa deses corpos contribue ás alreración da órbita. Precisábanse polo menos dúas estrelas coas que poder medir a alta precisión para entender os efectos da Relatividade Xeral e o da masa ao redo de Sagitario A.

Medir os efectos da gravedade sobre as órbitas estelares é moi ineresante porque a gravedade é a menos coñecida das catro forzas fundamentais. –Schödel.

ENTREVISTA DE VOZ A XABIER BARCONS

Adxunto unha entrevista de voz na que Xabier Barcons, presidente do consello do observatorio europeo Austral, nos fala sobre este tema. MOI INTERESANTE!!!

http://www.rtve.es/alacarta/audios/el-dia-menos-pensado/dia-menos-pensado-hallan-estrella-mas-cercana-agujero-negro-central-via-lactea/1544044/

FONTES DE INFORMACIÓN

--> http://www.agenciasinc.es/Noticias/Hallada-la-estrella-mas-cercana-al-agujero-negro-central-de-la-Via-Lactea

--> http://www.rtve.es/alacarta/audios/fallo-de-sistema/fallo-sistema-episodio-56-agujeros-negros-04-11-12/1569214/

Sara Fernández Álvarez 1º Bach - A

Un planeta cun clima similar á Terra

Un grupo de astrónomos confirmou a existencia dun planeta coñecido como HD 40307g similar á Terra na "zona habitable", arredor dunha estrela non moi diferente á nosa na constelación Pictor.

Astrónomos europeos e norteamericanos descubriron a so 42 anos luz de distancia, bastante cerca en termos astronómicos, un novo planeta extrasolar que pode reunir as condicións favorables para albergar vida. Esta superterra, que ten sete veces a masa do noso mundo, parece dispoñer dun clima similar ao da Terra, unha atmosfera estable e quizais auga líquida, xa que se encontra á distancia adecuada da súa estrela, o que se chama zona de habitabilidade. Recibe unha cantidade de enerxía moi parecida á que nos recibimos do Sol e ademais, se os científicos non están equivocados, cumple con patróns de día e noite.

O autor principal do traballo, Mikko Tuomi, sinalou que, foron capaces de identificar outros tres planetas filtrando as sinais falsas emitidas pola actividade estelar. Para logralo utilizaron novas técnicas de análise de datos, como o uso da lonxitude de onda coma un filtro para reducir a influencia da actividade na sinal emitida pola estrella. De esta forma, aumentaron a súa sensibilidade, permitíndolles detectar tres novos planetas superterras arredor da estrela anana HD 40307, xa coñecida.

A distancia entre o Kepler 22-b e o seu sol é 15% menor ca distancia entre a Terra e o sol, mentres o seu ano dura uns 290 días. Sen embargo, o seu sol emite un 25% menos de luz, o que mantén o clima temperado do planeta. Esto favorecería a existencia de auga líquida e dunha atmosfera estable para soportar a vida. Por si fora pouco, os astrónomos cren probable que o novo mundo xire sobre o seu propio eixe a medida que orbita arredor da estrela creando un efecto diúrno e nocturno, o que favorece un entorno similar ao que nós disfrutamos aquí na Terra.

Os resultados suxiren que os planetas cuxos tamaños oscilan entre o da Terra e catro veces o da Terra -as chamadas superterras- poden ser máis comúns do que se cre.

Enlaces:

http://www.abc.es/20121108/ciencia/abci-descubren-planeta-puede-habitable-201211081108.html

http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2011/12/111205_kepler_22b_planeta_tsb.shtml

http://noticiasmontreal.com/70110/descubren-nuevo-planeta-parecido-a-la-tierra-la-super-tierra-y-que-puede-albergar-vida/

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Glogster Edu "Bosón de Higgs"

Francisco Rodríguez Valencia    1º Bach "A"

Detectores de tormentas solares, sí, existen

Una tormenta solar es una perturbación temporal de la temperatura terrestre. Las responsables de este suceso son las explosiones solares. ¿Qué ocurre en una de estas explosiones? En el Sol, de forma constante, se generan protuberancias que están atadas magnéticamente a la superficie del astro. Éstas, al estar más frías que la superficie del Sol, se vuelven inestables, y eyectan gases hacia el espacio, lo que se denomina viento solar. En épocas de máximos solares, las "manchas oscuras" indican las regiones más frías y con gran intensidad magnética, esto provoca que las eyecciones de gas sean mayores y más frecuentes.

   Este viento solar está cargado de protones e iones que recorren el espacio contenidos en una especie de burbuja magnética. Cuando la Tierra se encuentra en la trayectoria de estas burbujas tiene lugar una tormenta solar.

 Explicación gráfica de una tormenta solar

   

   Esto supone un peligro para los astronautas que se encuentran en el espacio y para los satélites que orbitan alrededor de nuestro planeta. Recientemente, investigadores de EEUU y Corea del Sur han desarrollado un sistema de alerta capaz de predecir con tres horas de antelación la llegada de la radiación procedente de las tormentas geomagnéticas.

   Desde el momento de la explosión solar, la primera oleada de radiación tarda en llegar a la Tierra menos de diez minutos. La parte de la radiación de mayor peligro es la compuesta por las partículas más pesadas, que aparecen tiempo después. De esta forma, los científicos, al estudiar las primeras partículas que alcanzan el campo magnético terrestre, pueden predecir la intensidad de las posteriores, que son las más dañinas.

   

Detector de tormentas solares

   Todo esto no se podría llevar a cabo sin los datos aportados por dos monitores de neutrones, situados desde hace ya algunos años en el Polo Sur. Son los grandes detectores de tormentas solares.

Fuentes de información:

"Muy Interesante", nº 378, noviembre 2012

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2003/10/25/actualidad/1067032801_850215.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/08/30/ciencia/1346315634.html

Francisco Rodríguez Valencia, 1º Bach "A"

Pregunta

Por que e para que 12 voluntarios están a piques de pasar 21 días na cama, tombados coa cabeza por baixo da horizontal?

Descubren un nuevo planeta en la via lactea

Un equipo de astrónomos ha identificado lo que parece ser un planeta perdido vagando por el espacio. Se trata del sorprendente hallazgo del mejor candidato encontrado hasta el momento de un mundo solitario, que flota libremente sin girar alrededor de una estrella anfitriona. Además, sitaudo a cien años luz de distancia, es el objeto de este tipo más cercano al Sistema Solar. Esta relativa proximidad y la ausencia de una estrella brillante muy cercana a él, han permitido a los investigadores estudiar su atmósfera con gran detalle.

Los planetas errantes vagabundean por el espacio sin estar sujetos a la órbita de ninguna estrella. Ya se han encontrado antes posibles ejemplos de este tipo de cuerpos, pero, al no conocer sus edades, los astrónomos no podían saber si se trataba de planetas o de enanas marrones, estrellas «fallidas» que perdieron la masa necesaria para desencadenar las reacciones que hacen brillar a las estrellas.

Pero ahora, con la ayuda del telescopio VLT  del Observatorio Europeo Austral  y el Telescopio Canadá-Francia-Hawaii, los astrónomos han descubierto un objeto, denominado CFBDSIR2149, que parece formar parte de un grupo cercano de estrellas jóvenes conocido como Asociación estelar de AB Doradus, el grupo de este tipo más cercano al Sistema Solar. Sus estrellas van a la deriva, juntas por el espacio, y se cree que se formaron al mismo tiempo. Si el objeto está asociado a este grupo en movimiento —y por tanto es un objeto joven— es posible deducir aún más cosas sobre él, incluyendo su temperatura, su masa, y de qué está compuesta su atmósfera. Hay una pequeña posibilidad de que la relación con esta asociación estelar sea fortuita.

El lazo entre el nuevo objeto y la asociación estelar es la clave que permitirá a los astrónomos deducir la edad del nuevo mundo descubierto. Se trata del primer objeto de masa planetaria aislado identificado en una asociación estelar, y su relación con este grupo lo convierte en el candidato a planeta errante más interesante de los identificados hasta el momento.

Una mosca frente a un faro

«Buscar planetas alrededor de sus estrellas es similar a estudiar una mosca sentada a un centímetro de un distante y potente faro de un coche», afirma Philippe Delorme (Instituto de planetología y astrofísica de Grenoble, CNRS/Universidad Joseph Fourier, Francia), investigador principal del nuevo estudio. «Este objeto errante cercano nos da la oportunidad de estudiar la mosca con detalle sin la deslumbrante luz del faro estorbándonos».

Se cree que estos planetas solitarios se forman, bien como planetas normales que han sido expulsados del sistema que los albergaba,bien como objetos solitarios como las estrellas más pequeñas o enanas marrones. «Estos objetos son importantes, ya que pueden ayudarnos tanto a comprender más sobre cómo pueden eyectarse planetas de sistemas planetarios, como a entender cómo objetos muy ligeros pueden resultar del proceso de formación de una estrella», afirma Philippe Delorme. «Si este pequeño objeto es un planeta que ha sido eyectado de su sistema original, saca de la nada la asombrosa imagen de mundos huérfanos, a la deriva en el vacío del espacio».

Estos mundos podrían ser comunes y tal vez tan numerosos como las estrellas normales. «Es necesario seguir trabajando para confirmar si CFBSIR2149 es un planeta errante», concluye Delorme. «Este objeto podría usarse como banco de pruebas para comprender la física de cualquier exoplaneta similar que se descubra con los futuros sistemas especiales de imagen de alto contraste».

     Cobelas Vázquez , Yoel   1 Bach A

O mel de cores

Un grupo de apicultores da zona francesa de Ribeauvillé, na rexión de Alsacia ó nordeste do país, quedaron abraiados ó descubrir o pasado verán, que as súas abellas producían mel de estrañas cores: verde, marrón chocolate e azul. 

A unión de apicultores, alarmados, decidiron indagar as razóns deste doce misterioso. Para dar coa fonte, observaron a  pegada das patiñas das abellas e comprobaron que non eran amarelas como correspondería ó beber o néctar das flores, senón de tons máis vistosos e pouco naturais.         

Despois de meses de investigación, descubriron ás abellas comendo desfeitos azucrados dunha planta de biogás situada a 4 km das colmeas, que xestiona os residuos da empresa Mars, concretamente do produto

(os lacasitos americanos). Resulta estraño que as abellas desprazáranse tanto tendo en conta que o seu radio de acción non supera a distancia de 1 km á hora de buscar o néctar. O forte olor doce dos residuos e a fácil accesibilidade ó produto deberon ser as causas principais do anormal desprazamento das abellas.

A compañía desculpouse cos produtores apícolas e comprometeuse a efectuar a carga e descarga dos contenedores nunha zona cerrada onde as abellas non poidan acceder. Mentres, os apicultores terán que  esperar á próxima colleita para poder negociar con este produto, posto que esta nova variedade de mel non foi aceptada para ser comercializada, xa que se descoñecen as repercusións que pode causar ao ser inxerida.

Fontes de información:

http://www.quo.es/ciencia/noticias/abejas_que_dan_miel_de_colores
http://www.lne.es/sociedad-cultura/2012/11/09/abejas-francesas-producen-miel-colores-chupar-mms/1324450.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

O CURIOSITY, POLO MOMENTO, NON ENCONTROU METANO EN MARTE

Os científicos teñen un misterio sen resolver respecto a existencia de metano no planeta Marte.

Alí mandaron ao rover Curiosity para intentar resolvelo mais polo momento non o conseguiron. Os resultados preliminares revelan que “olfateou pouco  ou nada” polo que neste momento segue permanecendo a dúbida de se a liberación do metano á atmosfera por parte do planeta vermello é provocada por procesos xeolóxicos ou tamén biolóxicos. Precisamos resolver este enigma para confirmar se estamos ante a primeira seña evidente da existencia de vida en Marte ou non.

A diferencia que en Marte, na Terra o metano encóntrase na atmosfera procedente de organismos vivos, aínda que podería influir os procesos biolóxicos.

O metano foi detectado no planeta vermello no 2003, anos máis tarde observáronse columnas de metano o que indicaba que en lugares concretos deste plañera preto do ecuador poderían encontrarse balsas de vida.

Hai diversas opinións de cómo podería haber chegado este gas aquí como por exemplo a través de meteoros estrelados contra o planeta, ser o resultado de procesos químicos ou biolóxicos (que é o que intentan descubrir co Curiosity) ou pola existencia de vida baixo a superficie do planeta, bacterias según eles que sobrevivan no interior do planeta.

O Curiosity marchou as terras marcianas en busca de metano dentro da atmosfera do planeta utilizando un espectómetro láser para rastrear mostras de aire. Apenas obtivéronse dúas mostras que estaban vacías de metano pero os científicos afirman que non perden a esperanza e que ese resultado negativo das probas podería cambiar. Pero no que si axudou moito o robot foi a mellorar a comprensión do que lle pasou á atmosfera marciana que é cen veces máis delgada ca da Terra na actualidade e a determinar polo tanto se o planeta puido ser habitable.

Científicos pensan que anteriormente existiron niveles máis altos de metano so que foron destruidos por outros gases ou por tormentas. Dado todo isto, non están seguros qué puido provocar o metano anteriormente.

--> Qué cres ti que puido pasar co metano que antes había e que agora non se detecta?

--> Pensas que a liberación do metano en Marte é por causa dos axentes biolóxicos e que polo tanto pode existir vida alí?

--> Por qué a atmosfera marciana é cen veces menor ca da Terra?

FONTES DE INFORMACIÓN:

http://www.abc.es/20121105/ciencia/abci-curiosity-ahonda-misterio-metano-201211051231.html

http://danielmarin.blogspot.com.es/2012/11/curiosity-no-encuentra-metano-en-marte.html

http://es.globedia.com/curiosity-metano-marte-bitacora

Sara Fernández Álvarez 1º BACH-A

Día da Ciencia en galego. O pai da calculadora era galego

   Mañá, día 6 de novembro, celebraremos o Día da Ciencia en Galego, un acontecemento que cumpre xa este ano a súa terceira edición. Foi creado coa intención de fomentar e destacar o papel de Galicia no ámbito científico. Neste día ou en datas próximas a el, realízanse numerosas actividades nos centros de ensino, sobre todo en centros de Secundaria ou en Universidades. A temática principal deste ano é a Tecnoloxía, e os protagonistas ós que vai dedicado son o gran inventor renacentista Leonardo da Vinci e ó galego Ramón Verea. Seguramente moitos de nós descoñecemos quen é Ramón Verea, e, se tan importante é coma para que lle dediquen unha mención especial, que foi o que fixo na súa carreira científica.

   Ramón Verea é un dos grandes pais da calculadora moderna. Non é considerado o seu inventor posto que non foi o único que investigou neste ámbito, pero si que os seus estudos foron imprescindibles para o desenrolo desta máquina que hoxe consideramos común, pero que no seu momento deu moitos quebradeiros de cabeza. Ramón Verea naceu nunha pequena aldea do concello de A Estrada en 1833. En 1855, debido a súa inquietude aventureira decidiu emigrar a terras americanas: primeiro a Cuba e posteriormente a Nova York, onde deu o paso máis importante da súa carreira cara o ámbito científico, tendo un pasado polifacético que comprende dende os seus estudos nun seminario de Santiago de Compostela ata o seu posto de comercial de maquinaria (onde aprendeu  grandes coñecementos sobre a tecnoloxía do momento), pasando pola súa labor de mestre ou de escritor e periodista. En Nova York foi onde experimentou ata inventar a primeira calculadora capaz de resolver sumas, restas, multiplicacións e divisións entre números de nove cifras de forma directa, sen usar o mecanismo das voltas de manivelas e nun tempo de 20 segundos, algo asombroso para a época. A máquina tiña unhas dimensións considerables e un peso de 22 kg. Rexistrou o seu invento na Oficina de Patentes dos Estados Unidos en setembro de 1878.

   O curioso da historia de este investigador é que inventou a calculadora sen intención de comercializala, nin de gañar diñeiro, nin de adquirir fama e nin de entrar no listado dos grandes inventores da historia. Unicamente o fixo para demostrar que os españois tamén podían inventar algo destacable. O único que quedou deste científico galego foi a patente 207.918, empregada polo que foi o primeiro inventor da calculadora comercial, o suízo Otto Steiger. Nin tan sequera  sabemos moi ben onde se atopan os seus restos mortais, posto que foi enterrado nun cemiterio de Bos Aires nunha tumba sen nome. Ramón Verea foi un gran investigador que, a diferenza da maioría, optou por non seguir o camiño da fama e os cartos, senón o da humildade e a pobreza. Inxusta pero inevitablemente caeu no esquecemento, así que penso que merece ser recoñecido este Día da Ciencia en Galego e que todo o mundo coñeza a súa historia.

Se queres ver a patente 207.918, a calculadora de Ramón Verea, clica aquí 

FONTES DE INFORMACIÓN

http://www.alpoma.net/tecob/?p=934
http://es.wikipedia.org/wiki/Ram%C3%B3n_Verea
http://luarnafraga.blogspot.com.es/2012/10/dia-da-ciencia-en-galego.html

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A

Volven os dinosaurios?

No ano 2009 o paleontógo da Universidade de Montana, Jack Horner, anunciou que  quería revivir un dinosaurio. Parece ser que ese desexo pode facerse realidade manipulando o ADN dos seus descendentes actuais. Trataríase de espertar xenes que están durmidos nunha galiña e transformala nun dos seus ancestros prehistóricos. Por que unha galiña? Pois porque o seu esquelete e o dun dinosaurio son moi parecidos ademais de compartiren os ovos de casca dura, as plumas… O camiño que hai que percorrer é o inverso, é dicir, ir de adiante para atrás no proceso evolutivo.

 Para que isto sexa posible  hai que contar cos xenes chamados Hox que están presentes en todos os animais, fungos e plantas e que son os que lle din ao embrión onde , cando e como hai que desenvolver unhas patas, unhas ás…  é dicir, aquilo que nos identifica como unha especie distinta.  Para isto os Hox fabrican unha serie de proteínas que se pegan nunhas zonas do ADN e fan que se acendan ou apagan os xenes.  Así pois, se implantamos os xenes Hox no embrión dunha especie emparentada, teremos un animal xeneticamente similar á especie extinta.

Existe o proxecto de clonar o tigre de Tasmania que se extinguiu hai case un século e quen sabe, quizais dentro de 20 anos vexamos un Tyrannnosaurus rex  tan cerca coma agora os vemos na pantalla do cine ou do noso televisor.

MuyInteresante

Goo.gl/ xGUZk

Goo.gl/2m3uK

Goo.gl/SWNul

Brais Casas 1ºD

Os políticos baixan a ciencia española a segunda división

Ninguén podería imaxinar o gran batacazo que se deu a ciencia española xa que retrocede ao século pasado.

A I+D levouse unha das peores partes no reparto dos recortes presupostarios nun país onde aos políticos éncheselles a boca cando falan dun modelo económico baseado no coñecemento e a I+D. Afirman que a única saída á crisis estriba na ciencia e no coñecemento e despois fan unha política de recortes, o menos que pode concluirse é que non cren naquelo que din.

Os recortes presupostarios en investigación están retrocedendo a niveis de 2005 e poden provocar que se perda toda unha xeración de científicos excelentemente formados, creando problemas en materia de postos de traballo.

En grandes cifras, a cantidade adicada á investigación en España en 2013 se se aprobasen as cifras reflexadas no borrador do Presuposto Xeral do Estado presentado fai poucas semanas, sería de 5.932 millóns de euros, 460,96 millóns menos que en 2012 (un 7,21% menos), exercicio no que a I+D sufriu o maior recorte da historia con máis dun 25% de descenso. Isto supón que a cantidade total adicada á Ciencia regresou a niveis do ano 2005.

José Manuel Roldán, presidente da comisión de Investigación e Desenvolvemento (I+D) da Conferencia de Reitores das Universidades Españolas (CRUE) e reitor da Universidade de Córdoba, comentou que o noso país sempre adicou escasos recursos a estas actividades e nas últimas décadas, "con moito traballo", habíase creado "un tecido científico de certa calidade" que permitía alentar esperanzas de que España se situase entre os países máis avanzados en investigación.

Ademáis, os fondos destinados a subvencións nos programas de investigación científica e técnica e de investigación tecnolóxica e industrial concentran o 91,2% dos recortes.

De feito, actualmente o noso país ocupa o noveno lugar do mundo por produción científica, segundo Roldán, que considerou que con menores presupostos perderase "toda una xeración de científicos excelentemente formados".

"Moitos vanse a outros países e outros non encontran vías asequibles para iniciar ou proseguir a súa vocación investigadora", manifestou Roldán, quen opinou que "perder aos seus mellores cerebros é moi grave para calquer país".

Unha das peores partes levouna o programa de Fomento e coordinación da investigación científica e técnica, que se destina entre outras cousas a financiar, a través das convocatorias públicas, as actividades de I+D+i. A astronomía e a astrofísica tamén sufren un recorte importante do 17,4% con respecto ao 2011. Unha cifra parella ao 17% de recorte que sufre o Instituto Astrofísico de Canarias (IAC), o centro de referencia en España é un dos máis punteiros a escala internacional. O seu presuposto pasa de 20,54 millóns a 17,04. Como axencia, o CSIC non saíu mal parado e 'só' viu reducido o seu presuposto nun 2,8%, de 688 millóns a 668. Sen embargo, a Axencia Estatal de Meteoroloxía (Aemet) non saíu tan ben parada e sufriu unha disminución do 28,9%, pasando de 122 millóns a 87.

Enlaces:

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/11/02/ciencia/1351859175.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/03/27/ciencia/1332854370.html

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/04/03/ciencia/1333450876.html 

Paula Meixeiro Calvo 1º Bach. D

O furacán "Sandy" un 10% mais intenso a causa do cambio climático.

"Os efectos do furacán Sandy son casi entre un 5% e 10% mais fortes comparados cos efectos dunha tormenta de esas características por culpa do cambio climático" , según o explicou o director de análeses climático do Centro Nacional para a Investigación Atmosférica de EEUU, Kevin Treberth.

"A temperatura da auga e maior, as olas mais grandes e a choiva mais forte" según o meteorólogo.

"Aunque parezca que un 5-10% e pouca cousa, é tremendamente significativo, xa que sen ese porcentaxe adicional non rompería todos os records coñecidos nin os seus efectos serian tan mayúsculos", afirma Treberth.

Debido a natureza da nosa atmosfera, estes acontecementos non ocurrirán sempre no mesmo lugar, se non que se irán desprazando e a sua ubicación xeográfica dependerá do fenómeno climático chamado "El Niño", que quenta superlativamente as augas do Pacifico Tropical e ten a capacidade de crear patrons meteorolóxicos de consecuencias globáis.

Nesta paxina pódense ver os catastróficos efectos deste furacán , e neste video tamen podedes contemplar os efectos do furacán Sandy: 

La tormenta Sandy deja su rastro en varias ciudades de la costa este

• La tormenta Sandy deja su rastro en varias ciudades de la costa este

Fontes de información:

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/10/30/ciencia/1351591508.html

http://www.rtve.es/noticias/20121030/huracan-sandy-golpea-estados-unidos-nueva-york-docena-muertos/572221.shtml

Carlos Álvarez Sabucedo, 1º BAC. A

O universo segue asombrándonos

O cosmos non deixa de sorprendernos. O telescopio espacial XMM-Newton da Axencia Espacial Europea (ESA) captou unha imaxe un tanto peculiar. O que en realidade é unha burbulla producida polo intenso vento dunha estrela masiva, parece o rostro dunha inquietante criatura sacada dun dos contos de Lovecraft. O que máis destaca desta curiosa face son os dous ollos (estrelas), un rosa e outro laranxa, ámbolos dous moi destacados pola súa luminosidade.

Segundo a ESA, esta burbulla ocupa uns 60 anos luz e foi creada baixo os fortes ventos emitidos pola estrela de cor rosa (Wolf-Rayet HD 50896).

As estrelas de xénero Wolf-Rayet son astros cunha masa 35 veces maior ca do Sol, polo que son moi quentes e masivos.  Expulsan grandes cantidades de materia a través de vento estelar (corrente de plasma a millóns de graos centígrados) que está representado coa cor azul na imaxe. O halo verde que recobre a burbulla é producido pola colisión dunha onda de choque, que escapa da estrela, coas capas de materia expulsada anteriormente. Este curioso rostro atópase a 5.000 anos luz do noso planeta, na constelación de Canis Major (Can Mayor).

A esta estraña cara pronto lle chegará o seu fin, xa que acabará explotando e dispersándose. 

Engado un vídeo que recolle curiosas fotos tomadas polo telescopio espacial Hubble (HST).

Enlaces: 

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/10/29/ciencia/1351524986.html

http://www.youtube.com/watch?v=7S3FrLyWOAk&feature=related

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

Un mapa máis preciso do centro da Vía Láctea

Un equipo internacional de astrónomos lograron catalogar máis de 84 millóns de estrelas situadas na zona central da Vía Láctea. Grazas a imaxe do telescopio de sondeo VISTA (Visible and Infrared Survey Telescope for Astronomy) este avance permitenos conocer máis da nosa galaxia anfitriona, ofrecéndonos dez veces máis estrelas que en estudios anteriores. Comprender a formación e evolución do núcleo da Vía Láctea é vital para o coñecemento da galaxia como un todo. Unha imaxe sobre a que se pode facer zoom, acercándonos a parte central da nosa galaxia, se a quixesemos imprimir coa resolución típica dun libro ocuparianos 9 metros de largo por 7 de ancho.

“Observando as estrelas en detalle podemos aprender moito máis sobre a formación e a evolución da nosa galaxia e das galaxias espirales en xeral” afirma Roberto Saito, investigador principal de este estudio. Moitas galaxias espirales teñen unha alta concentración de estrellas vellas rodeando o centro, o núcleo. Conseguir estas observacións tan detalladas non é sinxelo:  

Telescopio de sondeo VISTA.

Ubicado no Observatorio Paranal de ESO (organización astronómica intergubernamental en Europa, que proporciona os astrónomos intalacións de investigación, conta co apoyo de España entre outros moitos países europeos) en Chile. Conta cun espello duns 4,1m de diámetro, un amplio campo de visión e detectores infravermellos moi sensibles. O equipo de astrónomos utilizou os datos do programa VISTA., co que creou esta imaxe 9 xigapíxeles (a maior imaxe astronómica elaborada) recopilando así o maior catálogo da concentración de estrelas na rexión central da Vía Láctea.

“Obserbar o núcleo da Vía Láctea e moi difícil, xa que está oscurecido polo po. Para penetrar no corazón da galaxia, necesitamos observar o rango infravermello da luz, o cal se ve menos afectado por o po” explica Dante Minniti, coautor do estudio. Para axudar na análise deste gran catálogo, o brillo de cada estrela plasmase nun diagrama frente ao seu color para uns 84 millóns de estrelas co fin de crear un diagrama cor- magnitude (utilizados para estudar as diferentes propiedades das estrelas como: temperaturas, masas e idades.), este conten un tesoro oculto de información sobre a estrutura e os contados da Vía Lactea. Un dato interesante é o gran número de estrelas enanas vermellas candidatas a albergar pequenos exoplanetas, obxetos que poden ser descubertos utilizando a técnica dos tránsitos.

FONTES DE INFORMACIÓN: http://en.wikipedia.org/wiki/VISTA_(telescope) http://www.abc.es/20121024/ciencia/abci-millones-estrellas-sola-foto-201210241145.html http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/10/24/actualidad/1351081430_777440.html http://www.elmundo.es/elmundo/2012/10/24/ciencia/1351069799.html www.eso.org/public/chile/news/eso1242/

Xa se fabrica gasolina a partir do aire e da auga

Un grupo de científicos pertencentes a unha pequena compañía británica chamada “Air Fuel Synthesis” desenvolveu a primeira "gasolina de aire" grazas a unha revolucionaria tecnoloxía que promete solucionar a crisis enerxética e contribuir á loita contra o quentamento global mediante a eliminación do dióxido de carbono da atmosfera.

Nunha pequena planta situada no norte de Inglaterra, lograron sintetizar gasolina a base de dióxido de carbono presente na atmosfera e vapor de auga.

Ata o de agora, producíronse cinco litros da súa gasolina nun experimento de proba de dous anos.

Remóvese o dióxido de carbono da atmosfera e combínase con hidróxeno separado do vapor de auga, e a través dun catalizador créase metanol. Cun biorreactor, o metanol convérsese despois nun combustible que pode introducirse directamente no tanque de gasolina.

É como a combustión ao revés e é o que lles da enerxía as plantas: entran CO2 e auga e salen moléculas de azúcar ricas en enerxía.

Ademais, este sistema ten varias vantaxes. Aparte de usar aire e vapor de augua, a gasolina é unha forma moi sinxela de almacenar enerxía, e tamén existe unha infraestrutura por todo o mundo para o seu uso. Por outro lado, o sistema podería ubicarse xunto a unha central eléctrica para ter produción local de gasolina sen depender dos países produtores.

Os responsables deste proxecto esperan que, nun plazo máximo de dous años, coa fabricación dunha planta de maior tamaño, poidan producir unha tonelada deste combustible cada día.

Según Tim Fox o director de enerxía e medio ambiente na Institución de Inxeneiros Mecánicos de Londres o proceso encóntrase aínda nas súas primeiras fases de desenvolvemento e precisa de electricidade da red nacional no traballo da operación, pero desde a compañía esperan que nun futuro non lexano, sexa posible aproveitar enerxía de fontes renovables como a maremotriz ou a eólica.

“Parece e ule a gasolina, pero é un produto moito máis limpo e claro ca derivada do petróleo", revela Peter Harrison, máximo responsable da compañía encargada do proxecto. "Non sumamos ningún dos aditivos que se poden encontrar na gasolina convencional e pode ser empregada polos motores existentes".

Como ocorre con moitos outros produtos enerxéticos e métodos de almacenamento, so o tempo e as forzas do mercado poderán determinar qué tan lexos pode chegar a idea de producir gasolina a partir do aire.

Enlaces:
http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2012/10/121019_ciencia_gasolina_aire_diferencia_tsb.shtml

http://www.eleconomista.es/ecomotor/motor/noticias/4346364/10/12/Gasolina-fabricada-a-partir-de-aire-y-agua-la-energia-limpia-definitiva.html

Paula Meixeiro Calvo, 1º Bach. D

Un mozo galego de 28 anos na elite do CERN

A tese de Xabier Cid acadou o máis alto recoñecemento. O seu traballo, defendido onte en Santiago, chegou a novos resultados para o LHCb, un dos catro grandes experimentos instalados no Gran Colisionador de Hadróns, o LHC, o maior acelerador de partículas do mundo, ubicado baixo terra en Xenebra (Suíza).

Espero que isto vos anime aos que lle guste a Física!

Un mapa da nosa galaxia máis preciso

Un equipo de astrónomos elaborou un mapa moito máis detallado da Vía Láctea grazas ó telescopio do Observatorio Europeo Austral (ESO). Este catálogo de máis de 84 millóns de estrelas foi creado a partires das imaxes que foi captando o telescopio de sondeo Vista. 
O número de estrelas  que había anteriormente recontado é dez veces inferior ó obtido neste estudo. Isto supón un avance para o coñecemento da nosa galaxia.O mapa resultante deste proxecto é tan grande que se quixéramos imprimilo ca resolución típica dun libro, as súas medidas serían 9 metros de largo por 7 metros de ancho.
En torno ó centro das galaxias espirais, como a Vía Láctea, adóitanse acumular un gran número de estrelas vellas. Observando en detalle estas estrelas no mapa, poderase entender mellor a orixe e formación do núcleo da nosa galaxia, e en xeral de todas as galaxias espirais (como a  nosa galaxia máis próxima, Andrómeda).
Deixo un enlace á web da ESO, cun vídeo do novo mapa: “Zooming in on VISTA’s view of the centre of the Milky Way”.http://www.eso.org/public/videos/eso0949f/

Enlaces:

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/10/24/actualidad/1351081430_777440.html

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/10/24/actualidad/1351081430_777440.html

http://www.eso.org/public/

Antía Quintana Gallego, 1º BACH A

Unha nube de lixo espacial ameaza a ISS

·A Estación Espacial Internacional (ISS) é ameazada por unha gran nube de lixo espacial, formado por máis de medio millar de restos  do bloque acelerador ruso Briz-M, perdido no espazo en agosto deste mesmo ano logo de fallar a posta en órbita de dous satélites.

Logo deste terrible acontecemento, a NASA fai un seguimento diario deste lixo espacial, e aseguran que é potencialmente perigoso tanto para a Estación como para os seus tripulantes. Os satélites foron lanzados ó espazo por Rusia, e logo de dous anos, nos que tiveron máis de dez fallos técnicos, decidiuse que tiñan que ser retirados do lugar. Algún tempo despois, os informes revelaron que os erros nos dous satélites non foran técnicos, senón que se trataban de erros de fabricación, polo que despois de serén retirados, o director xeral da principal marca rusa fabricante de cohetes espaciales Protón,  Vladímir Nésterov, dimite. No obstante, no pasado as explicacións dos numerosos reveses sufridos por a industria espacial rusa en menos de dous anos, casi sempre recaían en errores humanos e non en fallos de fabricación. En agosto do ano pasado, un carguero ruso Progress que portaba carga de vital importancia para a Estación Espacial, estrellouse pouco despois do seu despegue, o que supuxo o primer accidente deste tipo de nave espacial en máis de trinta anos. A esto súmaselle a perda de varios satélites  e o fracaso do lanzamento da estación marciana Fobos-Grunt, en novembro do ano pasado, o que supuxo un duro revés para os plans rusos de exploración interplanetaria.

En resumo, non só na Terra a basura é un tema de vital importancia, senón que no espazo tamén xoga o seu papel, e trátase dun tema de preocupación, xa que no espazo tamén causa os seus estragos aínda que pensemos que non é así. A NASA está moi preocupada por a ameaza que representa esta nube de lixo espacial formada polos componentes de dous satélites para a Estación Espacial Internacional.

http://www.taringa.net/posts/noticias/15809588/Una-nube-de-basura-espacial-amenaza-a-la-Estacion-Espacial.html

http://www.voanoticias.com/content/tecnologia-eeuu-nasa-estacion-espacial-internacional/1532963.html

O bilingüísmo retrasa o Alzeimer

Falar dous idiomas ten moitas vantaxes, iso xa o sabiamos, pero agora temos que sumar unha máis, a  que acaba de descubrir a neurocientífica Ellen Bialistok da Universidade de York, en Toronto (Canadá), que despois de anos de investigación afirma que as persoas que falan dúas linguas teñen unha mellor capacidade cognitiva que os monolingües ademais de que nelas enfermidades tan terribles coma o Alzeimer retrasan a súa aparición. A explicación é bastante fácil pois ao empregar dúas linguas temos que estar escollendo continuamente entre as dúas centrándonos ou nunha ou noutra polo que o cerebro realiza un esforzo maior e ao igual ca un musculo, o cerebro desenvólvese utilizándoo. Os estudos realizados a anciáns demostraron que os anciáns bilingües teñen unha mellor función cognitiva que os monolingúes ademais de que neles os síntomas da enfermidades aparecían uns catro ou cinco anos máis tarde. É dicir,  unha vez instalada a enfermidade as persoas que son bilingües poden continuar funcionando a un nivel alto durante catro anos máis ,o que non ocorre nos que son monolingües.  Os bilingües e os monolingües teñen conexións cerebrais diferentes e mentres un bilingúe utiliza unha para facer unha tarefa o bilingüe emprega varias ,por iso son tamén máis rápidos á hora de realizar test. Eso si, non basta con falar de cando en vez unha lingua ou outra senón que hai que empregalas continuamente.

Fonte de documentación:
http://www.nytimes.com/2011/05/31/science/31conversation.html?_r=0

Brais Casas Fernández 1º Bach D

Noticias Ciencia setembro-octubro 2012

Antía Feijoo, Raquel Freire,María Mangana e María Jesus Rodríguez recolleron as noticias de Ciencias dos meses setembro e octubro e fixeron o seguinte vídeo:

A ISS CONVÉRTESE NUNHA PLATAFORMA DE LANZAMENTO DE SATÉLITES

A Estación Espacial Internacional (ISS) atopa unha nova utilidade.Trátase de transformala nunha plataforma de lanzamento de pequenos satélites.

A semana pasada, lanzáronse catro satélites CubeSats duns dez centímetros de diámetro aproximadamente.Un dos CubeSats lanzados desde a Estación Espacial, foi o TechEdsat, diseñado por estudantes da Universidade Estatal de San Xosé (EEUU). O TechEdsat envía información periodicamente sobre a temperatura, a órbita e o medio ambiente no espazo.Os outros CubeSats lanzados foron os chamados Raiko, We Wish e Fitsat-1.

O lanzamentos dos catro CubeSats, realizado pola axencia espacial xaponesa (JAXA), coincide co 55 aniversario do lanzamento do primeiro satélite espacial, o ruso Sputnik 1.

O satélite desplegador de JAXA, chegou á Estación Espacial en xullo, a bordo dunha nave de carga.O astronauta encargado de cargar o satélite-cohete e programar o lanzamento foi Akihiko Hoshide.

Segundo o director deste proxecto na NASA,Andrés Martínez, este procedemento realizouse en menos de catro horas e non foi necesaria andaina espacial.

Fontes de información:
http://www.elmundo.es/elmundo/2012/10/18/ciencia/1350576000.html
http://ultimasnoticiasdeastronomia.blogspot.com.es/2012/10/iss-nueva-plataforma-de-lanzamiento.html
http://html.rincondelvago.com/bases-de-lanzamiento-de-satelites.html

BRUNO CRUZ GONZÁLEZ 1º BACH A

España afógase coa polución

   Varios estudos realizados por Ecoloxistas en Acción a través das estacións de medición da calidade do aire repartidas por todo o territorio español amosan que o noso país ten unha taxa de polución no medio preocupante para a nosa saúde. Un 22% dos españois respira un aire que excede os límites legais de contaminación sinalados pola Unión Europea. Se tomamos coma referencia ós máximos marcados pola Organización Mundial da Saúde (OMS), a porcentaxe elévase ó 94% do total da poboación española.

   Os contaminantes máis comúns no noso entorno son as partículas en suspensión (PM10 e PM2,5), o ozono troposférico (O3) e o dióxido de nitróxeno (NO2). Varias institucións dedicadas á saúde (entre elas a OMS ou a Sociedade Española de Alergoloxía e Inmunoloxía clínica) advirten de que o alto nivel de contaminación ambiental favorece ás alerxias e ó asma, acelera o deterioro psíquico en adultos e incrementa as posibilidades de sufrir ataques ó corazón ou ictus cerebrais; así como de padecer cancros de pulmón ou enfermidades nas vías respiratorias, incluíndo tamén á poboación máis nova.

   Existen moitos núcleos de polución en España (a Comunidade de Madrid, á cabeza da lista; Barcelona, Granada, Palma de Mallorca...), pero varios reporteiros do periódico EL PAÍS visitaron tres deses puntos negros da contaminación.

BAIXO NERVIÓN / BILBAO
   No concello de Muskiz, a menos de 50 kilómetros da capital bilbaína, atópase unha planta da refinería de Petronor, que emite constantemente gases, po e cheiros á hidrocarburos. Instalouse unha estación de medida que detectou cantidades de benceno (C6H6) máis altas do común. Segundo o último estudo do censo, na comarca do Baixo Nervión houbo un importante incremento da mortalidade en máis dun 10% con respecto a resultados anteriores, sendo unha das maiores causas os tumores pulmonares.
 



MONTCADA I REIXAC (BARCELONA)
   Nesta pequena cidade colindante con Barcelona, aparte do intenso tráfico que acontece pola Autopista do Mediterráneo (que atravesa o lugar) e dos polígonos industriais da zona, a maior causa da polución é unha fábrica de cemento que leva en funcionamento dende fai décadas. O último informe da calidade do aire de Montcada declara que excédese con creces o límite de partículas en suspensión PM10 e tamén supérase o límite de dióxido de nitróxeno (NO2). Esta cidade foi a primeira en España en ser nomeada zona de atmosfera contaminada, alá por 1987.

 


MADRID
   Curiosamente, o punto desta zona con taxas de contaminación máis altas atópase moi preto do pulmón da capital, que é o parque do Retiro, concretamente no barrio de Salamanca. A cabina de detección desa zona rexistrou altos niveis de dióxido de nitróxeno (NO2), procedente do intenso tráfico que percorre a cidade cada día. O ambiente en Madrid pódese facer moi insoportable se a chuvia escasea, debido a acumulación das partículas en suspensión PM10 , que tamén superan os límites establecidos.

 




FONTE DE INFORMACIÓN: http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/10/06/actualidad/1349552436_512916.html


Onde se atopan os principais núcleos de polución en Galicia?

É compatible, ou o podería chegar a ser nun futuro, o avance tecnolóxico coa saúde humana?

Iago Rodríguez Peña 1º BACH A